คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 2 หลงรักเขาแล้วล่ะสิ!!
“พี่คิบอมไม่น่าไปพูดอย่างนั้นกับยูชอนและพี่เยซองเลย”
เสียงใสพูดกับพี่ชายในระหว่างทางกลับบ้าน มือเล็กๆ กอดเอวของคนเป็นพี่ซึ่งกำลังปั่นจักรยานอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะซบใบหน้าลงไปกับแผ่นหลังกว้างอย่างรักใคร่ ก็แผ่นหลังของพี่คิบอม ไม่ว่าฮยอกแจจะซบกี่ครั้งก็ยังอบอุ่นนี่นา
“เพราะฮยอกแจของพี่ปฏิเสธคนไม่เป็น สองคนนั้นก็ยังตามตื้ออยู่เรื่อยๆ นั่นแหละ”
“ฮยอกแจก็รู้ แต่เขาสองคนก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ฮยอกแจนี่ฮะ”
“แต่พี่ไม่ชอบ!!”
คิบอมพูดเด็ดขาดทำให้น้องชายปิดปากเงียบทันที ริมฝีปากอิ่มของคิบอมยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัวก่อนจะจอดจักรยานไว้หน้าร้านสะดวกซื้อตรงหน้าปากซอยทางเข้าบ้าน
“สามกล่องได้ไหมฮะ?”
นิ้วเรียวชูขึ้นเพื่ออ้อนให้พี่ชายซื้อนมรสสตรอเบอร์รี่ให้เขาถึงสามกล่อง หากแต่ร่างสูงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา มือหนาคว้ามือของน้องมากุมไว้ก่อนจะพาเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อด้วยกัน
“สามกล่องนะฮะพี่คิบอม ฮยอกแจจะเอาสามกล่อง”
“แล้วฮยอกแจจะดื่มหมดเหรอ?”
“ก็เก็บไว้ดื่มวันหลังก็ได้นี่ฮะ”
“งั้นทำไมไม่มาซื้อวันหลังล่ะ ร้านก็อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
ฮยอกแจหยิบนมรสสตรอเบอร์รี่ออกมาจากตู้แช่เพียงสองกล่องเท่านั้น แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบนมช็อกโกแลตกล่องใหญ่มาให้พี่ชายด้วย ก่อนจะเดินกระแทกเท้าตึงตังไปยังเคาน์เตอร์ แต่มีหรือที่พี่ชายที่รู้จักน้องมาตั้งแต่จำความได้จะไม่รู้ว่าฮยอกแจกำลังงอนเขาอยู่ มือหนาจึงหยิบนมรสสตรอเบอร์รี่อีกหนึ่งกล่องมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์ด้วยเช่นกัน
“พี่คิบอมหยิบมาอีกทำไมฮะ ฮยอกแจจะดื่มแค่สองกล่องเท่านั้นแหละ”
“งอนพี่เหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ!! อ...เอ่อ...เปล่านะฮะ”
“ถ้าไม่ได้งอนแล้วทำไมต้องทำปากจู๋ แล้วพองลมจนแก้มป่องอย่างนั้นล่ะ”
เมื่อถูกพี่ชายจับได้ ฮยอกแจก็เปลี่ยนเป็นการคลี่ยิ้มให้คิบอมอย่างประชดประชันทันที ริมฝีปากน่ะยิ้มจริงๆ แต่ดวงตากลับแข็งกร้าวอย่างน้อยอกน้อยใจ
“ก็ฮยอกแจไม่ได้งอนนี่นา”
สุดท้ายก็ต้องพูดเสียงอ่อนแล้วสอดมือเข้าไปในอุ้งมือของคิบอมหน้าตาเฉย เพราะฮยอกแจมาคิดดูดีๆ แล้วว่าถ้าเขางอนพี่ชายไปจนถึงตอนกลางคืน เขาก็จะต้องนอนแยกห้องกับพี่ชายด้วยน่ะสิ แบบนั้นไม่ดีต่อตัวฮยอกแจแน่ๆ เพราะว่าถ้าไม่ได้นอนซุกอกกว้างๆ ของพี่คิบอม ฮยอกแจก็คงจะนอนไม่หลับ
“กลับบ้านกันเถอะ”
“ด...เดี๋ยวฮะ!!”
“หืม?”
“ฮยอกแจอยากปั่นจักรยานกลับบ้าน”
คิบอมขยี้หัวน้องอย่างเอ็นดูก่อนจะพยักหน้าอนุญาตให้ฮยอกแจปั่นจักรยานได้ ที่ยอมก็เพราะว่าต่อไปก็ต้องเข้าไปในซอยแล้ว คงไม่มีรถผ่านไปมาเท่าไร ถ้าเป็นถนนใหญ่ล่ะก็ ฮยอกแจอย่าหวังว่าจะได้เป็นคนปั่นเลย เขาไม่ยอมให้น้องที่ปั่นจักรยานไม่แข็งเป็นอันตรายใดๆ เด็ดขาด
“กลับมาแล้วครับ”
-- My Brother , My Love --
เมื่อโรงเรียนอนุบาลเลิกแล้ว ซองมินก็มารอป่าป๊าของเขาอยู่ใกล้ๆ กับประตูของโรงเรียนทันที โดยที่คยูฮยอนก็ตามมานั่งรอข้างๆ กับซองมินด้วย ซองมินจึงกอดต่ายชมพูกับขวดนมไว้แน่น
“นี่คยูฮยอน”
“มีอะไรครับคุณซองมิน”
ซองมินพ่นลมทางปากอย่างเบื่อหน่ายที่คยูฮยอนชอบใช้คำพูดทางการกับเขาเสมอ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“อย่ามานั่งใกล้ฉันเกินรัศมีที่ฉันกำหนดไว้ด้วย”
“รัศมีสองนิ้วนับจากก้นงอนๆ ของนายน่ะเหรอ?”
“อ๊าก!! นี่แน่ะ...ฮึ่ย!!”
ซองมินใช่ตุ๊กตากระต่ายสีชมพูฟาดแผ่นหลังของคยูฮยอนอย่างแรง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าต่ายชมพูของเขาอาจจะเจ็บ ร่างเล็กจึงกอดต่ายชมพูไว้อีกครั้ง ซักพักคุณครูจองซูก็กวักมือเรียกให้ซองมินไปหน้าประตู เพราะดูเพื่อนว่าผู้ปกครองของคนตัวเล็กจะมารับแล้ว
พอซองมินวิ่งดุ๊กๆ ออกไป คยูฮยอนก็คลี่ยิ้มทันที นึกถึงตอนที่นอนกลางวันแล้วเขายังขำไม่หายเลยนะเนี่ย
“คุณลุงหมี สวัสดีฮะ”
คุณลุงหมีที่ซองมินว่าก็คือพ่อบุญธรรมของเขาที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เท้ายังเท่าฝาหอยนั่นแหละ แต่ที่เรียกว่าคุณลุงก็เพราะรู้ดีว่าป่าป๊าของซองมินกำลังจีบครูจองซูอยู่น่ะสิ
“ผมกลับก่อนนะครับคุณครู”
“อ่อ...ครับๆ”
“เอ่อ...ขอบคุณคุณครูที่ดูแลซองมินเป็นอย่างดีนะครับ”
ป่าป๊าของซองมินไม่ได้พูดขอบคุณคุณครูเพียงอย่างเดียว ทว่ามือหนายังเอื้อมไปแตะอั๋งมือนุ่มของคุณครูจองซูอีกด้วย ทำให้ครูฝ่ายปกครองของโรงเรียนข้างๆ ที่กำลังจะขับรถกลับบ้านออกอาการไม่พอใจทันที
“คุณครูเขาก็ต้องดูแลเด็กตามหน้าที่นั่นแหละครับ ไม่ได้คิดจะดูแลลูกคุณเป็นพิเศษหรอก”
“นี่คุณซีวอน ถ้าคุณไม่พูดผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะครับ”
“ผมก็ทักทายตามมารยาทน่ะครับคุณยองอุน ทำไมคุณจะต้องเหวี่ยงใส่ผมด้วยล่ะ”
“ลุงหมี กลับบ้านกันเถอะ ซีวอนก็ปากหมาอย่างนี้แหละฮะ อย่าไปสนใจเลย”
“ซองมิน!!”
เสียงที่ดุขึ้นมาไม่ใช่เสียงของป่าป๊าหรอก เพราะป่าป๊าเป็นคนเสื้ยมสอนซองมินให้พูดแบบนี้กับศัตรูหัวใจของป่าป๊าเอง แต่ซองมินดันพูดต่อหน้าครูจองซู ลูกชายของเขาก็เลยโดนดุไปตามระเบียบ ส่วนซีวอนน่ะเหรอ ตอนนี้ก็ขับรถหนีกลับบ้านอย่างอารมณ์เสียซะแล้ว
โดนผู้ใหญ่ด่ายังพอทำใจได้ แต่โดนเด็กแก่แดดด่านี่ ซีวอนรับไม่ได้จริงๆ
“งั้นผมกลับก่อนนะครับคุณครู ซองมินลาคุณครูสิลูก”
“คุณครูจองซูของคุณลุงหมี น้องมินไปก่อนนะฮะ สวัสดีฮะ”
เมื่อคนตัวเล็กเคารพคุถณครูจองซูเรียบร้อยแล้วก็ถูกป่าป๊าอุ้มขึ้นไปในรถทันที ซองมินของป่าป๊านี่ฉลาดที่จะพูดจริงๆ เลย
-- My Brother , My Love --
เพราะพี่คิบอมต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย ฮยอกแจจึงต้องออกมานั่งเล่นหน้าบ้านอยู่คนเดียว ก่อนหน้านี้เขาดื่มนมสตรอเบอร์รี่ไปสองกล่อง เวลานี้ก็เลยรู้สึกเหมือนนมทื่มเข้าไปนั้นจะตีย้อนกลับขึ้นมาทางปากยังไงก็ไม่รู้
“ซองมินอ่ะ ทีหลังอย่าเรียกป่าป๊าว่าลุงหมีอีกนะ”
“แล้วทำไมป่าป๊าไม่บอกน้องมินตอนที่อยู่โรงเรียนล่ะฮะ บอกตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“ก็ตอนนั้นอยู่ต่อหน้าครูจองซู ป่าป๊าจะบอกยังไงล่ะ”
“เรื่องมากจังเลย!! แล้วตกลงจะให้น้องมินเรียกป่าป๊าว่าอะไรฮะ?”
“ฮยอง”
“เรียกฮยองเนี่ยนะ ป่าป๊าช่วยเช็คหนังหน้าและรอยตีนกาของป่าป๊าด้วยเหอะ”
พูดจบก็ทิ้งกระเป๋าสะพายให้ยองอุนถือไว้ ก่อนจะวิ่งมาบ้านข้างๆ ทันทีโดยที่ไม่ลืมถือต่ายชมพูสุดรักติดมือมาด้วย
“ฮยอกแจ น้องมินกลับมาแล้ว!!”
ร่างเล็กๆ วิ่งเข้ามาหาเพื่อนบ้านของเขาอย่างดีใจ แล้วนั่งลงบนม้านั่งข้างๆ กับฮยอกแจ ทั้งซองมินและฮยอกแจอายุห่างกันประมาณหนึ่งรอบปีนักษัตร แต่ซองมินกับฮยอกแจเป็นเพื่อนกัน ใครมีปัญหาอะไรไหม
“ที่โรงเรียนวันนี้เป็นยังไงมั่ง?”
ซองมินถามเพื่อนตัวโตของเขาซึ่งเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมปลายข้างๆ กัน โรงเรียนนั้นเป็นโรงเรียนที่ซองมินใฝ่ฝันอยากจะเข้ามากเลยล่ะ ซองมินเคยบอกฮยอกแจไว้ว่าถ้าเขาเข้าโรงเรียนนั้นได้ล่ะก็ เขาจะต้องเป็นดาวโรงเรียนแน่ๆ แม้ฮยอกแจจะเตือนหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าดาวโรงเรียนเป็นได้เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น แต่ซองมินก็ไม่เคยสนใจเลย
เพราะเป้าหมายสูงสุดของซองมินคือการได้เป็นดาวโรงเรียน...
“อ้อ...ฉันเรียนทำช็อคโกแลตด้วยล่ะ”
“จริงเหรอ ว้าว!! ขอกินหน่อยสิ”
“ให้พี่คิบอมไปหมดแล้ว”
“ใจร้ายจังเลย นายก็รู้ว่าฉันชอบกินช็อกโกแลตเหมือนกัน ทำไมไม่แบ่งมาให้ฉันบ้างล่ะ”
“จะกินอะไรนักหนา แค่นี้ก็จะเริ่มอ้วนเป็นหมีเหมือนป่าป๊าของนายแล้ว”
“ป่าป๊า ฮยอกแจนินทาป่าป๊าฮะ...อุ๊บ!!”
ฮยอกแจแทบจะเอามือปิดปากของซองมินไม่ทันเมื่อซองมินตะโกนฟ้องป่าป๊าของตัวเอง คนน่ารักถลึงตาใส่เพื่อนแล้วทำท่าจะตี ซองมินจึงพยักหน้าแล้วอ้อนวอนขอความเป็นธรรมกับตัวเอง
“ถ้าพูดอีกครั้ง นายกลับบ้านไปเลยนะ เข้าใจไหม?”
“เอ้าไอๆ”(เข้าใจๆ)
“...”
“ป่าป๊...อุ๊บ!!”
“ซองมิน!!”
เจ้าของต่ายชมพูรีบหุบปากอย่างรวดเร็วเมื่อฮยอกแจทำท่าจะแย่งต่ายชมพูไปจากเขา ก่อนจะหันมานั่งคุยกันดีๆ ก็ลองตะโกนฟ้องป่าป๊าอีกสักครั้งสิ ต่ายชมพูได้ไส้ทะลักแน่ๆ
“ฮยอกแจ...วันนี้คยูฮยอนนอนเบียดฉันด้วยล่ะ ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ”
“นายหวั่นไหวหรือไง?”
“จะบ้าเหรอ? มะ...ไม่หรอกน่า....มั้ง!?!”
ซองมินก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ ยิ่งนึกถึงตอนบ่ายที่ถูกคยูฮยอนแกล้ง ใบหน้าหวานก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดจนต้องเสมองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ฮยอกแจสังเกตเห็น
“หลงรักเขาแล้วล่ะสิ!!”
“ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันชอบคยูฮยอนไม่ได้หรอกน่า เดี๋ยวมินซกตบเอา”
“ใครคือมินซก”
“หัวหน้าห้องของฉันเองแหละ หมอนั่นชอบว่าฉันกับคยูฮยอนว่าแก่แดดอยู่เรื่อยเลย”
“ก็จริงนี่นา”
ฮยอกแจหันหน้าไปอีกทางแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ แต่ซองมินก็ยังได้ยินอยู่ดี เด็กอนุบาลหน้าบูดบึ้งใส่เพื่อนบ้านก่อนจะหันไปพูดคุยกับต่ายชมพูของเขา
“ต่ายชมพูหิวนมเหรอ? อา...เดี๋ยวน้องมินให้หม่ำนมน้า”
ซองมินล้วงขวดนมขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจ่อไปที่ปากของต่ายชมพู ฮยอกแจส่ายหัวไปมาอย่างปลงๆ งั้นก็ไม่แปลกหรอกที่เด็กน้อยคยูฮยอนจะบอกว่าต่ายชมพูของซองมินเหม็นนมบูด ก็เล่นป้อนนมให้ตุ๊กตาอย่างนี้ มันไม่เน่าก็แปลกแล้ว
-- My Brother , My Love --
ที่โต๊ะอาหารของครอบครัว พ่อ แม่ และพี่น้องที่รักกันมากๆ ร่วมกันทานอาหารเย็นและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ฮยอกแจกับคิบอมรักกันมากๆ จนพ่อกับแม่ไม่เคยเป็นห่วงลูกทั้งสองคนเลย แม้ว่าคนเป็นพี่จะมีนามสกุล ‘คิม’ เพราะความผิดพลาดตอนแจ้งเกิด แต่ด้วยสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเป็นสายเลือดเดียวกันแล้ว ฮยอกแจกับคิบอมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
เพราะนามสกุลมันก็แค่เปลือกนอกเท่านั้น ความรู้สึกของพวกเขาเป็นอย่างไร เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ดี
“แม่ครับ วันนี้มีคนมาจีบน้องด้วย”
คิบอมพูดกับแม่ของเขาก็จริง แต่หางตากลับเหลือบไปมองผู้เป็นพ่อ ก็พ่อน่ะหวงน้องชายยิ่งกว่าอะไรดี ถ้าเขาปกป้องฮยอกแจไม่ได้ พ่อของคิบอมก็ต้องออกโรงเองอยู่แล้ว
“จริงเหรอฮยอกแจ?”
“พ่ออ่ะ พี่คิบอมก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ฮยอกแจตั้งใจเรียนจะตาย ไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรอกฮะ”
เสียงใสบอกกับพ่ออย่างฉะฉาน ทว่ามือเล็กๆ นั้นหยิกเข้าที่ต้นขาของพี่ชายอย่างแรง
“โอ๊ย!!”
“คิบอมเป็นอะไรลูก?”
แม่เอ่ยถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง คิบอมจึงส่ายหน้าไปมาแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างกลบเกลื่อน แต่ก็ยังไม่ลืมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ฮยอกแจ ซึ่งคนเป็นน้องก็ได้แต่แลบลิ้นส่งกลับไปเท่านั้น
“ฮยอกแจอิ่มแล้ว ขอขึ้นไปบนห้องก่อนนะฮะ”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
ทันทีที่ฮยอกแจวางช้อนลงและบอกกับพ่อแม่ พี่ชายของเขาก็เดินโอบไหล่น้องชายขึ้นไปบนห้องนอนทันที ภาพที่เห็นนี้มันชินตาพ่อกับแม่เสียจนไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก
“คิบอมสอนการบ้านน้องด้วยนะลูก”
“วันนี้ฮยอกแจไม่มีการบ้านฮะแม่”
ฮยอกแจตะโกนบอกกับแม่ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูห้องนอนลงไปอย่างเบามือ ภายในห้องมีแต่หนังสือเตรียมสอบกระจัดกระจายเต็มไปหมด คิบอมจึงเก็บหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย ก่อนจะนอนแผ่หราลงบนเตียงกว้างอย่างสบายใจ
“พี่คิบอมไม่อาบน้ำก่อนเหรอ?”
“ฮยอกแจอาบก่อนสิ!!”
“ไม่ล่ะ ฮยอกแจจะรอให้พี่คิบอมอาบก่อน”
“ทำไมล่ะ?”
คิบอมผุดลุกขึ้นนั่งพลางเอ่ยถามน้องชาย ในขณะที่คนตัวเล็กก็ฉวยโอกาสตอนที่พี่ชายนั่งนั้นนอนบนตักกว้างของพี่ทันที
“คิกคิก ฮยอกแจขี้เกียจฮะ”
“ขี้เกียจเหรอ?”
“ใช่แล้ว!!”
“ให้พี่อาบน้ำให้ไหม?”
“ช็อกโก้อ่ะ ทำไมทะลึ่งแบบนี้นะ พี่ไม่รู้หรือไงว่าฮยอกแจโตแค่ไหนแล้ว”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย พี่เห็นน้องตัลกีน้อยมาตั้งแต่มันขนาดเท่านี้เอง”
คิบอมไม่พูดเปล่า หากแต่ยังชูนิ้วก้อยขึ้นมาแสดงขนาดของน้องตัลกีน้อยของฮยอกแจให้ดูอีกด้วย มือบางจึงฟาดไปที่ต้นขาของพี่เต็มๆ
“มาตีพี่ทำไมอ่ะ?”
“ก็ช็อกโก้ทะลึ่งนี่นา”
“ถ้าไม่อยากให้พี่ทะลึ่ง ฮยอกแจก็ไปอาบน้ำก่อนสิ”
“ฮยอกแจบอกแล้วไงว่าขี้เกียจ งั้น...พี่คิบอมพาฮยอกแจไปอาบน้ำหน่อยสิ!!”
ถ้าไม่มีใครบอกว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน คงมีคนมองฮยอกแจว่ากำลังยั่วคิบอมอยู่แน่ๆ เลย ใบหน้าคมจ้องมองน้องชายอย่างพิจารณา ทำไมดวงตากลมโตของฮยอกแจถึงได้มองโลกสดใสอย่างนี้นะ ทำไมจมูกโด่งรั้นถึงถ้าบีบด้วยความเอ็นดู และทำไมริมฝีปากแดงสดถึงได้น่าจูบนัก
“ถ้าไม่อาบน้ำให้ฮยอกแจ งั้นฮยอกแจนอนแล้วนะ”
เสียงเล็กๆ บอกพี่ชายแล้วหลับตาลงไปทันที คิดจะนอนบนตักกว้างของคิบอมทั้งคืนจริงๆ น่ะเหรอ คิบอมมองหน้าของน้องชายยามหลับตา น้องชายของเขาน่ารักซะเหลือเกิน น่ารักจนดึงดูดใจให้คิบอมค่อยๆ โน้มเข้าไปหา ก่อนจะ...
“พี่คิบอม...”
-- My Brother , My Love --
Talk with Lee Seen
จบแบบค้างๆ คาๆ เพราะซีนขอตัวไปเล่นสงกรานต์ก่อนนะคะ
ตัวละครยังไม่หมดแค่นั้นหรอก ซีนจะทำให้ฟิกเรื่องนี้กลายเป็นฟิกรวมซูเปอร์จูเนียร์เลย
ช่วยกันคอมเม้นท์หน่อยนะคะ ตอนที่ 1 ไม่มีคนคอมเม้นท์ให้เลย แอบน้อยใจ!!
| ||||
| ||||
Name : piggy-oun< My.iD > [ IP : 124.120.42.62 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : = Gem } mOnchiCk *< My.iD > [ IP : 222.123.128.51 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : ~<<คาโกะเมะจัง>>~< My.iD > [ IP : 222.123.99.254 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : Yunho_Xiah< My.iD > [ IP : 58.8.195.28 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : TaEJiN< My.iD > [ IP : 125.24.91.223 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : oO~aun~Oo< My.iD > [ IP : 124.122.155.57 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : เด็กยกตู้เย็น< My.iD > [ IP : 118.172.227.215 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : คิดไม่ออก..จิงๆนะ< My.iD > [ IP : 58.8.94.140 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : kyo* [ IP : 222.123.5.77 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : นางฟ้าตาสวย:: [ IP : 119.31.29.231 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : minimum [ IP : 58.8.26.239 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : LittlE ' สลิ่ม : ))< My.iD > [ IP : 58.8.237.71 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sneeze< My.iD > [ IP : 125.24.70.116 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : jun [ IP : 58.9.231.134 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : PTTBFM< My.iD > [ IP : 118.174.75.251 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : MeSo_< My.iD > [ IP : 125.26.59.9 ] | ||||
| ||||
| ||||
Name : sweety_cake< My.iD > [ IP : 114.128.33.102 ] | ||||
ความคิดเห็น