คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part II :: Wrong Guy , Right Nam
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part II
:: Wrong Guy but Right Name ::
ณ สนามบิน กรุงโซล
“เมื่อไหร่จะมาถึงน๊า...อยากเห็นจริงๆ ว่าลูกคุณป้า โตมาจะน่ารักเหมือนตอนเด็กๆ รึเปล่า”
ทงเฮยกข้อมือขึ้นมามองนาฬิกาที่คาดไว้ สายสีดำตัดกับผิวขาวราวหิมะ เขามองมันเป็นรอบที่ 10 เห็นจะได้ แต่ก็ต้องทำใจ..เพราะสภาพอากาศที่แปรปรวน คงทำให้การเดินทางล่าช้า
มารดาของแฝดสามมีพี่สาวแท้ๆ หนึ่งคน ซึ่งแต่งงานกับนักธุรกิจใหญ่ชาวญี่ปุ่น จึงย้ายไปตั้งรกรากที่โน่น สมาคมคนหน้าเหมือนเคยไปมาหาสู่บ่อยๆ ในวัยเยาว์ นับตั้งแต่โตมาภาระหน้าที่ของคนก็ต่างกันไป จึงไม่มีโอกาสพบหน้ากันนานหลายปี
ทงเฮลดกรอบแว่นตาสีดำลงแล้วบีบสันจมูกคลายความเมื่อยล้า เขาจัดห้องที่ว่างเพื่อให้สมาชิกใหม่ของบ้านที่เดินทางมาจากประเทศญี่ปุ่นจนดึกดื่น
ไม่เคยคิดจะหวังพึ่งดงแฮน้องคนกลาง เพราะขานั้นเขาไม่ยุ่งกับใคร แค่รับจ๊อบเป็นนายแบบคลาส C กับงานเต้นที่เจ้าตัวถนัดก็ไม่มีเวลาให้ใครแล้ว ใช่ว่าต้องทำเพราะขัดสนเงินทอง แต่เพราะความรักชอบส่วนบุคคล ดงแฮจึงทะยานอยากที่จะออกไปหาสีสันให้กับชีวิตในรูปแบบนั้น ทำให้เขามีคนคบค้าสมาคมมากทีเดียว ยิ่งบวกกับความเป็นคนช่างแต่งตัวเพราะอยู่ในวงการต้องขายร่างกาย จึงเตะตากว่าใครเพื่อน
ส่วนดองเฮตัวเล็ก..นั่นก็เป็นภูมิแพ้ ลองได้สะบัดฝุ่นซักหน่อยคงต้องจามจนหอบขึ้น เลยขอทำเองคนเดียวดีกว่า
ขณะกำลังยืนรอการมา เขาก็ต้องประสบเคราะห์กรรมที่เคยพบมาบ่อยๆ อีกครั้ง
“Hey !! Are you Lee Dong Hae ?” ชายหนุ่มสองคนที่รูปร่างสูงใหญ่ แต่งตัวปานว่ากำลังจะขึ้นเดินโชว์บน Cat Walk เข้ามาทัก หากพิจารณาจากสีหน้า...คงไม่ได้เป็นมิตรเท่าใดนัก
“Yes , I’m Lee Dong Hae. What’s wrong ?” ทงเฮเริ่มชินกับการถูกทักผิดทักถูกแล้ว ไม่ค่อยมีใครทราบนักว่าพวกเขามีคนที่หน้าเหมือนกันมากแบบนี้ นี่ขนาดว่าเขาแต่งตัวธรรมดาจนคนแทบจะเรียกว่า..เชย ใส่แว่น ผมสั้น ยังมีคนมาทักบ่อยๆ ว่าเป็นน้องคนกลางของเขา ลีดงแฮ
‘ไอ้บ้านี่ประสาทรึเปล่าวะ ทรงกับสีผมก็ไม่เหมือนกัน แต่งตัวก็ไม่เห็นคล้าย ไม่มีเซ้นส์เลยรึไงเนี่ย’
“In Next Competition, I swear you’ll lose” เด็กหนุ่มปากล่างหนาอวบอิ่มคนนั้นทำหน้าเคียดแค้นอะไรมากซักอย่าง ยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่าปาดคอตัวเองข่มขู่
‘ท่าทางจะเป็นพวกแข่งเต้นแล้วแพ้ดงแฮมาอีกแหงๆ’
“OK, See you in next competition, Bye” ทงเฮไม่อยากต่อปากต่อคำ แล้วนี่มันไม่ใช่เรื่องของเขาด้วย หากว่าพูดอะไรผิดเรื่องไป ดงแฮรู้เข้าก็จะโมโหอีก จึงกะเลี่ยงออกมาด้วยการลาจากและแจกรอยยิ้มอย่างสุภาพไปให้ ...โกรธกันจากไหนมาไม่รู้ รู้แต่ว่า..ชั้นไม่เกี่ยวนะเฟ่ย
“Wait !!” ทงเฮต้องหยุดชะงักเพราะหนุ่มตัวสูงคนที่ข่มขู่เขากระชากแขนของเขาไว้ไม่ให้ไปไหน ทงเฮพยายามข่มอารมณ์แล้วหันมาถามดีดี
“What do you want ?”
“I’ll Show you. He’s my new hope star. And you’ll absolutely lose” หลังจากกล่าวเสร็จ ชายคนที่เจ้าไร้มารยาทผู้กระชากแขนเขาแนะนำว่า เป็นความหวังใหม่ของเค้าที่จะมาโค่นล้มดงแฮน้องชายของเขา ก็ถอดหมวกและแว่นตาออกมาโชว์ใบหน้า....หล่อแฮะ
“Hi, I’m U-know. I heard a lot of your story from Micky. Nice to meet you” ชายที่แนะนำตัวยื่นมือออกมาเพื่อจะจับมือ แต่ทงเฮจะรับไมตรีนั้นได้อย่างไร ในเมื่อแขนขวาของเขายังโดนยึดไว้จากมือของชายที่ชื่อ Micky
ยุนโฮไม่เห็นการตอบสนองอยากจะมีสัมพันธ์ที่ดีกับตน จึงปรับสายตากลายเป็นคู่อาฆาตแทน
“Fine , If you don’t wanna be my friend then we’ll be an enemy”
ยุนโฮไม่มองด้วยซ้ำว่าทำไมทงเฮไม่จับมือตน กลับประกาศเลยว่า หากไม่อยากเป็นมิตร เราก็เป็นศัตรูกัน
“Up to you !!, I don’t Care. And let my hand be free”
ทงเฮไม่ใช่คนยอมคนเสียทีเดียว ไม่ฟังเหตุผลหรือดูสถานการณ์แล้วเล่นมาประกาศว่าเป็นศัตรูกันเลยทั้งที่เพื่อนตัวเองเหนี่ยวแขนไว้จนไม่สามารถจับมือด้วยได้แบบนี้ ทงเฮก็คงไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลกับคนไร้เหตุผล จึงบอกตอกหน้าไปเลยว่า เรื่องของนาย ชั้นไม่แคร์ ก่อนจะหันหน้าไปบอกยูชอนด้วยว่า ปล่อยแขนชั้นด้วย เห็นว่าตัวเล็กกว่าจะมารังแกกันง่ายๆ ฝันไปเถอะ
“Let him go. Now !!!”
เสียงกังวานไพเราะของใครคนหนึ่งประกาศก้อง Micky จึงยอมปล่อยแขนนั้นแต่โดยดี ชายปริศนาคนนั้นรีบเดินมาโอบหัวไหล่ทงเฮไว้แล้วดึงออกห่างจากสองบุรุษนั้นโดยไว
“Ah.. maybe your boy friend angry me to hold your hand” หนุ่มปากอวบอิ่มคนนั้นใช้สายตาเยาะเย้ยมองไปยังทงเฮ ‘ที่แท้...ผัวก็หวงนี่เอง ทำห้าวต่างๆ นานา ก็แอ๊บนี่หว่า เจ้าดงแฮ’
“If you want to be still alive, Leave us. Go away !!” คนที่ประคองหัวไหล่ทงเฮรีบไล่ก่อนจะมีเรื่อง ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ก็ไสหัวไปซะ
ใช่ว่า Micky และ U-Know จะเกรงกลัว ที่เขายอมจากไปก็เพราะยังไม่อยากแลกโดยไร้ประโยชน์ในวันนี้เท่านั้นเอง Micky ยังฝากรอยแค้นไว้ด้วยส่งจูบล้อเลียนมายังทงเฮ
.
.
.
“เอ่อ..ขอบคุณนะครับ..คุณ....” เมื่อสองหนุ่มนั่นล่วงลับหายไป ทงเฮจึงหันมาเพื่อขอบคุณคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตนเอง ดูจากหน้าตาคงเป็นชาวเกาหลีเหมือนกัน คงไม่กระแด่ะเหมือนสองคนนั่น หน้าตาบอกแท้ๆ ว่าเป็นเกาหลี แต่ดันพูดแต่ภาษาอังกฤษ ทงเฮเลือกที่จะขอบคุณเป็นภาษาเกิดแทน
“พี่แว่นจำผมไม่ได้แล้วเหรอครับ ทีหลังอย่าให้ใครมาจับเนื้อตัวสุ่มสี่สุ่มห้านะครับ ผมหวง” หนุ่มตัวสูงแต่หน้าเด็กคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามว่าชื่ออะไร แต่กลับพูดอะไรที่ดูจะ....แปลกๆ กับทงเฮแทน
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ บางทีคุณอาจจะจำคนผิด ผมว่าเราไม่น่าจะรู้จักกันมาก่อน”
“ถ้าคุณคือลีทงเฮ พี่ชายของเจ้าลีดงแฮและลีดองเฮ ก็ไม่ผิดตัวหรอกครับ ว่าที่เจ้าสาวของผม” ชายคนนั้นยิ้มกลับพร้อมสวมกอดทงเฮอย่างรักใคร่เต็มประดา
“คะ..คยู คยูเหรอเนี่ย” มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่ชอบเล่นล้อเลียนว่าโตขึ้นจะแต่งงานกับเขา ซึ่งก็โดนเขาเขกกะโหลกกลับไปให้เจ้าเด็กแก่แดดนี่ทุกครั้งไป ....โจวคยูฮยอน
“โห.. จำว่าที่สามีไม่ได้แบบนี้ ต้องทำโทษนะครับ” คนตัวสูงกว่าค้อมตัวลงมาขโมยสูดดมความหอมที่บริเวณแก้มขาวๆ นั่นโดยทงเฮไม่ทันตั้งตัว
“คยู !! เล่นบ้าอะไรเนี่ย เจ้าเด็กทะลึ่ง” ทงเฮผลักคนตัวสูงออกไปแล้วตามไปถวายมะกอกเนื้อหนังตนเองให้ที่บริเวณศีรษะ
“โอ๊ย.. เจ็บนะพี่ แรงช้างรึแรงม้าเนี่ยฮะ” คยูฮยอนลูบหัวป้อยๆ เจ็บนิดๆ แต่สุขใจมากกว่า
“จะโดนหนักกว่านี้อีกถ้ายังไม่เลิก โตขึ้นจนพี่จำไม่ได้เลยนะเนี่ย สูงจังเลย” ทงเฮก้าวเดินไปชิดคนสูงแล้วพยายามเขย่งวัดระดับความสูงทำให้ใบหน้าใกล้กันจนแทบจะชิด คนถูกเปรียบเทียบทำหน้าไม่ถูก ปากเฉียดกันนิดเดียวแบบนี้...คยูปลื้มมมม
“ก็ต้องรีบโตมาปกป้องคนแก่ไงครับ ตัวเล็กแค่นี้จะสู้ใครไหว ผมกลับมาหาพี่แล้วนะครับ” คยูฮยอนรวบตัวคนที่คิดถึงหลายปีมากอดไว้อีกครั้ง คราวนี้ทงเฮไม่ได้ปัดป้อง แต่ลูบหลังน้องชายกลับ พี่ชายกอดน้องชาย..ไม่เห็นแปลก
“ถึงไม่สูงแต่พี่ก็หล่อล่ะน่า หึหึ” ทงเฮยิ้มนิดๆ เจ้าเด็กตัวสูงไม่ได้พูดเถียงอะไรกลับ แค่ยิ้มในความคิดผิดๆ ของพี่ชาย..ที่เขาหวง ...อย่างพี่เนี่ยนะหล่อ...
“นี่ยูชอน นายพูดภาษาอังกฤษกับเจ้าหยิ่งคนนั้นทุกครั้งเหรอ หรือว่าเจ้านั่นพูดเกาหลีไม่ได้” ชายที่ตัวหนากว่านิดหน่อยถามขึ้นหลังจากแยกตัวออกมาแล้ว
“นั่นน่ะสิ ปกติมันโง่อังกฤษจะตาย ประโยคง่ายๆ ก็ฟังไม่ค่อยออก ไหงวันนี้กลับพูดเป็นน้ำไหลไฟดับขนาดนี้นะ” ยูชอนไม่ได้ตอบคำถาม..เขาบ่นกับตัวเองต่างหาก
“เฮ้ย..ชั้นถามนายอยู่นะ”
“อ้อ โทษทียุนโฮ ชั้นกำลังงงน่ะ ปกติเจ้านั่นฟังภาษาอังกฤษไม่ออก พูดก็ไม่ได้ ชั้นก็เลยชอบพูดภาษาอังกฤษกับมันน่ะ อย่างน้อยก็จะได้หายแค้นบ้างที่มันเอาชนะชั้นมาตลอด เวลาเห็นมันทำหน้าเด๋อด๋าเพราะไม่รู้เรื่อง...ค่อยสะใจหน่อย วันนี้ดันผิดคาด เซ็งเลย” ยูชอนหน้าเซ็งจริงๆ
“รึว่า..เจ้านั่นจะไปเรียนพิเศษติวเข้มภาษามา เพราะท่าทางวันนี้ดูติ๋มๆ พิกล ใส่แว่น ผมดำ สั้นอีกต่างหาก แถมแต่งตัวเชยระเบิด” คนปากอิ่มสันนิษฐาน
“ในวีดิโอที่นายเคยให้ชั้นดู เจ้านั่นเปลี่ยนสีผมสารพัดสีเลยไม่ใช่เหรอ วีดิโอแต่ละงานสีผมก็ไม่เคยเห็นซ้ำ”
“เออ..นั่นสิ สงสัยจะเปลี่ยนสไตล์ใหม่.. แต่ชั้นว่า แบบนี้ดีกว่าแบบเดิมตั้งเยอะ” คนปากอิ่มเผยแย้มความคิดออกมา
“อ้า..ที่แท้นายก็ชอบแนวเฉิ่มๆ นี่เอง แต่ชั้นไม่ค่อยเสป๊กว่ะแนวนี้ ถ้าจี๊ดๆ แบบเดิม ค่อยน่าสนหน่อย เสียดาย กลายร่างแบบนี้แล้วชั้นไม่เล่นด้วยแล้วว่ะ” ยุนโฮยักไหล่ทำหน้าเบื่อๆ ก็จุดประสงค์ที่เค้ามาเพราะอยากจะประลองกับคนหน้าหวานนี่ล่ะ ยูชอนเพื่อนสมัยเรียนที่แคนาดากับเขา ส่งวีดิโอประกวดเต้นไปให้ดูทุกครั้งที่มีงาน แล้วก็สเตปเดิมๆ ที่ยูชอนมักจะแพ้คนหน้าสวยที่แต่งตัวเข็ดฟันจนยุนโฮสนใจ
“เฮ้ย..ไม่ได้นะเว่ย อุตส่าห์ถ่อสังขารมาถึงเกาหลีแล้ว ไม่แข่งไม่ได้นะเว่ย ชั้นว่า พอมีงานก็คงกลับไปเข็ดฟันอย่างที่นายชอบเหมือนเดิมนั่นล่ะน่า แต่ละงานหมอนี่เคยทำให้ผิดหวังซะที่ไหนล่ะ” เพื่อนปากอิ่มหว่านล้อมไว้ก่อน ก็ในบรรดาเพื่อนๆ ยุนโฮนี่ล่ะที่เก่งที่สุดของทีม ถ้ายุนโฮไม่ลงร่วมทีม ช่วงท่อนเต้นโชว์โซโล่ เค้าจะเอาใครไปปะทะกับเจ้าเปรี้ยวสะโพกพลิ้วอย่างดงแฮล่ะ
“เออ ให้มันจริงเถอะ แต่เห็นวันนี้แล้วผิดหวังว่ะบอกตรงๆ จืดสนิทเลย รึว่ามีดีตอนแต่งตัววะ”
“เอาน่า เดี๋ยวนายก็ได้เจอช็อตเด็ดเองล่ะ ซัมเมอร์นี้ก็ทัวร์เกาหลีให้สะใจนายก็แล้วกัน”
“ได้...ไว้เจอกัน ลีดงแฮ ชั้นก็อยากจะรู้นัก ว่านายจะแน่ซักแค่ไหน”
ความคิดเห็น