จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #2 : ความอิจฉาของดอกไม้พิษ

สิบปีผ่านไป...

หลินเฟยเติบโตขึ้นในตระกูลหลิน ตระกูลนักหลอมอาวุธที่มีชื่อเสียงแห่งแคว้น เขาได้รับการเลี้ยงดูจากท่านปู่ หลินเทียน ผู้นำตระกูลอย่างดี แม้จะกำพร้าบิดามารดาไปตั้งแต่ยังเด็ก

ทว่า ความสงบสุขมักไม่ยั่งยืนเสมอไป ภายในจวนตระกูลหลินที่แสนโอ่อ่า ความริษยากำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ ราวกับเถาวัลย์พิษที่คบคลานเข้าปกคลุม

“ท่านปู่ ท่านปู่ขอรับ! ดูนี่สิขอรับ ข้าปั้นตุ๊กตานกกระเรียนได้แล้ว!” เสียงใสแจ๋วของหลินเฟย เด็กชายวัยสิบขวบใบหน้าจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู ดังขึ้น ขณะที่วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาชายชราผมสีเงินผู้มีใบหน้าใจดี

“โอ้ หลานรักของปู่ เก่งมาก ฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นทุกวันเลยนะ” หลินเทียนกล่าวชม ยิ้มละไม

“ท่านปู่บอกว่า ถ้าข้าฝึกฝนวิชาหลอมอาวุธได้เก่ง ข้าจะได้เป็นจอมยุทธ์ที่แข็งแกร่งเหมือนท่านใช่ไหมขอรับ?” หลินเฟยเอ่ยถาม ดวงตาเป็นประกาย

หลินเทียนหัวเราะเบาๆ “ฮ่าๆๆ เจ้าหนูนี่ ยังเด็กอยู่แท้ๆ คิดจะเป็นจอมยุทธ์เสียแล้ว”

“แต่ท่านปู่ก็เป็นจอมยุทธ์นี่ขอรับ! แถมยังเป็นถึงผู้นำตระกูลหลินอีกด้วย”

“เรื่องนั้น…” หลินเทียนนิ่งไป สายตามองไปยังเบื้องหลังหลินเฟย ราวกับสัมผัสได้ถึงไอเย็นยะเยือก

“หลินเฟย อย่าลืมสิว่า เจ้าเป็นเพียง…”

“ท่านปู่คะ” เสียงหวานใสแต่แฝงไว้ด้วยความเย็นชา ดังขัดขึ้น ร่างบอบบางในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนเยื้องย่างเข้ามาใกล้ ใบหน้างดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แต่แววตากลับเย็นชาไร้ชีวิตชีวา

“ท่านปู่อย่าลืมสิคะ ว่าวันนี้ท่านสัญญาจะสอนวิชาควบคุมไฟปราณให้หยู่เหยียน”

หลินหยู่เหยียน เด็กหญิงวัยเก้าขวบ หลานสาวคนเดียวของหลินหย่ง บุตรชายของหลินเทียน และเป็นถึงคู่หมั้นที่หลินเทียนหมายตาไว้ให้กับหลินเฟยในอนาคต ปรากฏกายขึ้น

“ปู่จำได้ แล้วนี่หลินเฟยไปไหนเสียแล้วล่ะ เห็นวิ่งเล่นอยู่แถวนี้ไม่ใช่รึ?” หลินเทียนเอ่ยถาม หลินหยู่เหยียน

“อ๊ะ พี่เฟยอยู่ที่นี่เอง หรือว่าพี่เฟยแอบฟังหยู่เหยียนกับท่านปู่คุยกันคะ? ไม่น่าทำเลยนะคะ การแอบฟังผู้อื่นเป็นสิ่งไม่ดี” คำพูดที่ดูเหมือนตำหนิ แต่แววตาของหลินหยู่เหยียนกลับเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

“ข้าไม่ได้แอบฟัง” หลินเฟยเถียง แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ถูกกล่าวหา แต่เขาก็พยายามข่มใจไว้

หลินเทียนลูบหัวหลินเฟยเบาๆ “เอาล่ะๆ อย่าทะเลาะกันสิ ปู่ไปสอนวิชาให้หยู่เหยียนก่อนก็แล้วกัน หลินเฟยเจ้าไปเล่นที่อื่นก่อนนะ”

หลินเฟยได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินคอตกออกจากสวนไป สายตาของหลินหยู่เหยียนมองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นด้วยแววตาเย็นชา ความริษยาในใจของดอกไม้พิษ กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ