คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รักแรกพบ(-_-)
ร่างผอมกระหร่องลุกขึ้นในตอนเช้า เค้ายังอยู่ในห้องนอน เซเวอรัสออกจากห้องและลงไปอาบน้ำอย่างเลื่อนลอย
ทั้งหมดเป็นความฝัน...
ไม่ใช่...
ดวงตาสีดำเบิกกว้างเมื่อเห็นรอยช้ำ ล่องลอยแห่งอดีตปรากฏชัดบนใบหน้า ..หลักฐานยืนยันเหตุการณ์เมื่อคืน มือของร่างบางที่ผ่นประตูเข้ามาเอื้อมมาจับบ่าทั้งสอง พักหนึ่งรอยยิ้มกันแจ่มใสก็ปรากฏบนใบหน้าของผู้มาใหม่ ไม่รู้ว่าเซเวอรัสคิดไปเองรึเปล่า แต่แม่ดูสง่างามผิดกับแต่ก่อนมาก
"เรามาแปรงฟันกันเถอะ... เอ้าเฉียง 45 องศา"
เซเวอรัสเริ่มแปรงฟัน แม้พวกเค้าจะมีฟันสีเหลืองที่ ไม่ค่อยจะเป็นระเบียบ เท่าไรนัก แต่การแปรงฟันอย่างถูกวิธีตามคำแนะนำของแพทย์ก็ทำให้พวกเค้าไม่มีปัณหาเรื่องกลิ่นปาก หลังจากอาบนำแต่งตัวกันแล้ว สองแม่ลูกก็ออกจากบ้าน
"เราจะไปใหนครับ"
"ตรอกไดแอก้อน ธนาคารกริงกอสต์"
"ไม่ยักเคยได้ยินธนาคารชื่อนี้แฮะ.. เราจะไปทำอะไรที่นั้นเหรอครับ"
"ไปจัดเตรียมข้าวของสำหรับโรงเรียนใหม่น่ะ มันเป็นโรงเรียนประจำ แล้วลูกก็ต้องไปอยู่ที่นั่นทั้งเทอมจนกว่าจะจบการศึกษา อ้าว..ถึงแล้วนี่.. ไปกันเถอะ"
เซเวอรัสมองไปรอบๆ ทันทีที่ลงจากรถ ไม่เห็นมีธนาคารที่ว่าเลย แต่ไม่ทันไรก็ถูกแม่ลากดุ่ยๆ เข้าร้านเก่าๆ ซอมซ่อ แถม..แทนที่จะสั่งอะไรกินก็ตรงแด่วเข้าหลังร้านไปเคาะอิฐบ้านเค้าอีก.. แต่ก่อนที่เซเวอรัสจะได้ถามอะไร เด็กชายก็ต้องอ้าปากค้าง
ตรงหน้าไม่ใช่กำแพงอีกต่อไปแล้ว แต่กลายเป็นทางเข้าสู่เมืองประหลาดที่น่าจะมีแต่ในนิทาน หัวใหญ่ๆ หันไปมองแม่พร้อมกับคำถามมากมายที่จุกอยู่ที่คอ
"นี่คือตรอกไดแอก้อน เป็นตลาดของโลกเวทมนตร์.." ไอลีนหันมามองลูกชายช้า นัยน์ตาสีดำของเธอเป็นประกายประหลาด "โลกของแม่... โลกของลูก.. โลกของเหล่าพ่อมดแม่มดทุกคน"
"โลกเวทมนตร์... ไม่เห็นมีใครบอกนี่ว่าแม่กับผม.." เซเวอรัสพยายามเรียบเรียงคำพูด ในขณะที่ไอลีนจูงมือเค้าไปธนาคาร เด็กชายงวยงงและประหลาดใจเกินกว่าจะให้ความสนใจรอบข้างได้ หัวเค้าตื้อชาและรับรู้ภาพ "แม่เป็น.. แม่มดเหรอ..แต่ผมไม่เคยเห็นแม่เสกเวทมนตร์เลย"
"ปฏิญาณไม่คืนคำ"
"ปฏิ.. มันคืออะไรครับ"
"มันคือคำสาบานที่ไม่อาจลบล้างได้ ถ้าผิดคำสามบานมือไหร่ คนที่ทำปฏิญาณจะต้องตาย"
"ตาย.." พลัน เด็กชายก็นึกถึงเรื่องบางอย่างได้ "แม่.. ที่แม่บอกว่าแม่จะตายน่ะ-"
"มีเวทมนตร์อย่างหนึ่งที่แม่ได้รับการถ่ายทอดจากแม่ของแม่ และแม่ไม่คิดจะสอนลูกหรอก เพราะแม่ต้องการให้ลูกมีชีวิตอยู่ให้นานๆ แม่จึงเป็นคนเดียวที่ใช้มันได้ และแม่ก็จะใช่มันเพื่อช่วยเฟรยา" เธอก้มมองเซเวอรัส "ใช่... แม่จะใช้มัน.. แล้วก็จะตาย"
"ทำไม.." ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลออีกครั้ง
"เพราะว่ารัก.. รักแต่แรกพบ... แล้วก็จะรักตลอดไป" นิ้วเรียวยาวกรีดปาดน้ำตาที่ไหลลงมาให้ "แม่รู้ว่าแม่เกิดมาเพื่อเธอต้องแต่แรกพบแล้ว.. และแม่ก็จะตายเพื่อเธอ..ถึงแม้ว่าเวทมนตร์นี้จะไม่ทำให้แม่ตาย แม่ก็ต้องตายเพราะผิดปฏิญาณอยู่ดี และลูก..แม่จะไม่โกหกเพื่อถนอมความรู้สึกของเซวี.. เพราะแม่รู้ว่าสักวันหนึ่งลูกจะต้องเข้าใจ..เมื่อลูกเจอคนที่รัก ...เอ้า.. ถึงแล้ว.. จำทุกอย่างให้ได้ล่ะ เพราะต่อไปเซวีจะต้องมาโดยไม่มีแม่"
ในเวลาไม่นานเซเวอรัส สเนปก็จำทุกสิ่งทุกอย่างได้ ตอนนี้เค้ากำลังช่วยแม่จัดเก็บข้าวของสำหรับโรงเรียนใหม่ใส่หีบ เค้าอาจจะคิดไปเองก็ได้ แต่การที่แม่จัดเตรียมของให้เค้า มันดูราวกับแม่จะรู้ล่วงหน้าว่าเค้าจะเกิดมา เซเวอรัสเงยหน้าขึ้นมองที่กำลังดูรูปเก่าพร้อมกับคำถาม
"เป็นโรงเรียนเก่าของแม่เหรอครับ"
"ใช่... ชื่อว่า ฮอกวอร์ต น่ะ มีหอ 4 หอ ชื่อว่าบ้าน กรฟฟินดอร์ เรเวลครอ ฮัฟเฟิลพัพ แล้วก็ สลิธีรีน ตามชื่อผู้ก่อตั้ง"
"แล้วแม่...."
"สลิธีรีน... คุณตาก็มาจากที่นั่น" ไอลีนหันมามอง "ผู้คำตระกูลพริ้นซ์สังกัดบ้านสลิธีรีนทุกคน ...แน่นอน ลูกด้วย"
******************************
"แล้วเฟรยาล่ะครับ" เด็กชายถามอีกครั้งเมื่อออกมาจากร้านขายไม้กายสิทธิ์
"กริฟฟินดอร์..." ไอลีนยิ้มแฉ่งละลึกความหลัง "พ่อเธอเป็นคู่กัดกับคุณตาของลูกด้วย"
เซเวอรัสรู้สึกน้อยใจนิดๆ ..ในโลกของแม่มีแต่เฟรยา... แล้วผมล่ะ ..ผมอยู่ส่วนไหนในโลกของแม่... แต่แล้วทุกอยู่ในความคิดก็หยุดลงเมื่อเห็นแววตาร่างบางดูแปลกไป หัวใหญ่ๆ หันไปมองที่ซึ่งไอลีนกำลังมอง
ชายผมทองร่างสูงที่มีดวงตาสีน้ำตาลเหมือนหินโมรายืนเคียงข้างกับเด็กผู้ชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเซเวอรัส
เซเวอรัสมองเด็กคนนั้น... เค้าสูงกว่าเซเวอรัส ผมสีดำยุ่งๆ ตาสีเดียวกับชายผมทองและใส่แว่น ชายผมทองสะกิดบอกเด็กคน นั้น
"ทักทายคุณนายสเนปสิ..เจมส์"
"คุณนายสเนป.." เจมส์ทวนคำเสียงดัง "ไอลีน สเนป คนที่พ่อบอกว่าเป็นคนรักเก่าของแม่น่ะเหรอ"
ดวงตาของเซเวอรัสวาวขึ้น เด็กคนนี้เป็นลูกของเฟรยา พอตเตอร์เหรอ!?..ไอลีนพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา "เหมือนเฟรยาเลย"
"นั้นสินะ.." คุณพอตเตอร์พูดอย่างแผ่วเบาไม่แพ้กัน "เหมือนได้เห็นคุณกับเฟรยาตอนเด็กๆ เลย เสียแต่ว่า พวกคุณจะสูงกว่าเด็กพวกนี้"
"ช่วงนี้เด็กผู้หญิงจะสูงกว่าเด็กผู้ชาย... หลังอายุซัก 14 - 15 ปี เด็กผู้ชายจะเริ่มไล่ทันแล้วก็แซงทีหลัง" เธอพูดพลางมองดูลูกชายที่ซีดขาวกว่าปกติ "เราไปคุยกันไกลๆ ดีกว่า เซเวอรัส รอแม่ที่นี่นะ แล้วเราจะไปหาสัตว์เลี้ยงด้วยกัน"
เซเวอรัสมองดูแม่เดินจากไปพร้อมกับพ่อลูกพอตเตอร์ ก่อนจะนั่งลงที่ม้าหินอย่างอ่อนแรง เซเวอรัสเข้าใจว่าทำไมแม่ไม่ให้เค้าไปด้วย เพราะแม่รู้ว่าเค้าอาจจะรับสิ่งที่ได้ยินไม่ได้ ...แต่เจมส์ พอตเตอร์ ไม่มีท่าทีหดหู่เหมือนพ่อเค้า เค้ารู้หรือเปล่าว่าแม่ของเซเวอรัส สเนปกำลังจะต้องตายเพราะช่วยแม่ของเค้า
*******************************
ฝนเทลงมาไม่ขาดสาย... ลูกแมวสีดำตัวเปียกปอนอยู่ที่ซอกตึก ในที่สุดเซเวอรัสก็ทนดูไม่ไหว ร่างบางวิ่งผ่าฝนออกไป มือเล็กๆ อุ้มแมวน้อยมาซบอก.. พักหนึ่งก็พบว่าฝนถูกตัวเค้าน้อยลง
ตอนนี้เซเวอรัสอยู่ในร่มกับใครคนหนึ่ง...
ใครคนหนึ่งที่หน้าตาดีมาก... ตัวสูง ดวงตาสีเขียวเหมือนพ่อเค้า เหมือนของเจ้าแมวน้อยมองตรงมาที่เซเวอรัส...
"ตากฝนนานๆ เดียวก็เป็นหวัดหรอก.." เสียงนั้นสูงและอ่อนเยาว์ "เข้าไปข้างในเถอะ"
เมื่อเข้าไปอยู่ในที่ร่ม ร่างนั้นก็ถอดเสื้อกั๊กออกมาห่อลูกแมวดำ ทำให้เซเวอรัสเห็นทรวงอกที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย ...เด็กผู้หญิง...!?
...ตาสีเขียวเหมือนโทไบอัส ...ผมสีแดงเหมือนโทไบอัส เด็กผู้หญิงหันมามอง
"มีอะไรเหรอ"
"ตากับผมของคุณเหมือนพ่อผมเลย ..คุณ.. เอ่อ"
"ลิลี่.. ชั้นชื่อลิลี่ ..ผมสีแดงเหมือนพ่อ ส่วนตาสีเขียวชั้นได้แม่มา" เธอยิ้ม "เธอก็จะเข้าเรียนที่ฮอกวอสต์เหมือนกันเหรอ"
"ครับ..ใช่" ทำไมเค้ารู้สึกแบบนี้นะ... แปลก..
"ดี... ค่อยเอาเสื้อไปคืนชั้นก็ได้" เธอว่า "ไปล่ะ"
"เดี๋ยว"
"ทำไม?"
"แมวตัวนี้จะชื่ออะไรดีล่ะ.. คือ.. ผมหมายถึง.. ผมเก็บมา แต่คุณก็ช่วย"
"อืมมม" เธออุ้มขึ้นมามองดู เมื่อรู่ว่าเป็นตัวผู้ก็ส่งคืนเซเวอรัส "ชื่อแฮร์รี่แล้วกัน"
แล้วเซเวอรัสก็เฝ้ามองเธอวิ่งจากไป ระหว่างนั้นไอลีนมาถึงพอดี เธอเรียกลูกชายเบาๆ
"ครับ... แม่ครับ เรากลับเถอะ... ผมมีสัตว์เลี้ยงแล้ว... มันชื่อแฮร์รี่"
ไอลีนมองแมว สลับกับเด็กผู้หญิงที่พึ่งจากไป แล้วเธอก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
"รู้มั้ย.. เซวี ...แม่ว่าลูกเจอ รักแรกพบเข้าแล้ว"
"รักแรก..." หน้าซีดขาวแดงระเรืองอย่างห้ามไม่ได้
"ใช่... รักแรกพบ" ไอลีนกอดลูกชาย "ในที่สุดก็จะอยู่ได้โดยไม่มีแม่จริงๆ ซะที"
น้ำตาทั้งคู่ไหลลงมา เมื่อคิดถึงสิ่งที่กำลังจะมาถึง.....
จากนี้ไปเค้าจะอยู่โดยไม่มีแม่...
จะอยู่ได้จริงๆ เหรอ...
รักแรกพบมันหอมหวานเหลือเกิน....
แต่ทำไมต้องได้มันมาในวันที่กำลังจะเสียคนที่รักที่สุดไป...
***************************
TBC.
ความคิดเห็น