คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สัมผัสแรก
ตอนที่ 2
- สัมผัสแรก -
ท้องฟ้ายามราตรี ดวงดาวที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าให้ความสว่างกับผู้คนในค่ำคืนนี้ ชายหนุ่มผมสีเงินเดินมาส่งหญิงสาวที่บ้าน ตึกอพาร์ทเม้นท์ไม่สูงมากนัก เขายืนอยู่หน้าประตูห้องข้างๆร่างเล็ก รอให้หญิงสาวเปิดประตูเพื่อเข้าไปพักผ่อน
เสียงเรียบของฮารุดังขึ้นเบาๆ ดึงความสนใจจากเขา
“คุณโกคุเดระคะ…”
แววตาสีเขียวมรกตจ้องมองหญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่ ผมสีน้ำตาลสวยของเธอปิดบังดวงตาคู่นั้นอยู่ เขาไม่อาจรับรู้ได้ว่าตอนนี้เธอทำสีหน้าแบบไหน
“คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนฮารุได้ไหมคะ”
ความตกใจฉายบนสีหน้าของชายหนุ่มแทบจะทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
‘ยัยนี่เสียสติไปแล้วหรือไง…’
ก็รู้ว่าอกหัก แต่ไม่ถึงกับต้องทำแบบนี้เลยนี่นา
“เธอรู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา!”
เขาดุสาวน้อยตรงหน้าเสียงแข็ง ในใจคิดว่าถึงเธอจะอกหักหรือเจ็บปวดขนาดไหนก็ไม่ควรทำแบบนี้
ฮารุเงยขึ้นมา มองหน้าเขาด้วยสายตาไร้อารมณ์ใดๆ ก่อนจะยิ้มจางๆออกมา
“ฮ่าๆ นั่นสินะคะ ฮารุล้อเล่นค่ะ”
เธอพยายามเค้นเสียงให้เหมือนเวลาเธอพูดปกติ เพียงแต่ว่าน้ำเสียงนั้นสั่นเครือเหลือเกิน นั่นทำให้เขาเริ่มสงสารคนตรงหน้าขึ้นจับใจ แววตาสีน้ำตาลเลื่อนลอยมองไปยังความว่างเปล่า หลังจากพูดคำนั้นของเธอ ร่างเล็กก็ยังคงดูไม่ได้สติขึ้นมาเท่าไร เธอยืนนิ่งไม่แม้แต่จะยื่นมือไปเปิดประตูเบื้องหน้า พฤติกรรมของเธอตอนนี้เริ่มทำให้เขากังวลแล้วว่า ผู้หญิงตรงหน้าเขาจะประคองสติตัวเองได้นานขนาดไหน
เป็นเขาเองที่ล่วงล้ำเข้าไปในเขตแดนที่ไม่สมควรก่อน
.
.
.
“โอเค ฉันยอมแล้ว… คืนนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเข้าใจไหม!”
เขายื่นคำขาดออกมา น้ำเสียงเจือความรำคาญต่างจากดวงตาสีเขียวที่ฉายแววความเจ็บปวด สาวน้อยฟังคำตอบเขาด้วยสายตาที่ดูเหมือนไม่เข้าใจเท่าไรนัก ในหัวขาวโพลนของเธอตอนนี้คงแทบไม่เหลือสติแล้ว
ภาพตรงหน้า แววตาที่ตายด้านของเธอทำให้โกคุเดระปวดหัว เขายื่นมือไปเบื้องหน้าก่อนจะขยี้เส้นผมของร่างเล็กตรงหน้าเขา
“เปิดประตูได้แล้ว มัวยืนบื้ออะไรอยู่”
ร่างเล็กฟังคำสั่งของคนตรงหน้า ก่อนจะทำตามอย่างช้าๆ ราวกับว่าสติได้หลุดลอยไปแล้ว
ภายในห้องขนาดไม่ใหญ่มาก เตียงนอนเล็กสำหรับคนเดียว บรรยากาศภายในห้องที่ถูกตกแต่งง่ายๆ โซฟาตัวไม่ใหญ่นักวางอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง มือใหญ่ของเขาที่วางอยู่บนศีรษะเล็กของเธอ นำทางเธอไปที่เตียงนอนนั้น
“นอนได้แล้วยัยบื้อ ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว”
ดูเหมือนฮารุจะได้สติขึ้นมาเล็กน้อย เธอหันมามองเขา
“ขอบคุณนะคะ”
โกคุเดระไม่รู้ว่าเธอขอบคุณเขาเรื่องอะไรกันแน่
“เออน่ะ รีบนอน พรุ่งนี้ตื่นมาเดี๋ยวก็ดีเอง”
เขาพูดตัดบทก่อนจะเดินไปที่โซฟามุมห้อง ถอดเสื้อสูทกับเนคไทพาดที่พนัก ก่อนจะทิ้งตัวนอนลง แขนทั้งสองข้างกอดอก เปลือกตาปิดลง ในใจของชายหนุ่มยังคงกังวลเรื่องของเธออยู่ เขาแอบลอบมองเธอเป็นระยะ
ภาพที่เขาเห็นคือแผ่นหลังของฮารุ เธอนอนอยู่บนเตียงหันหลังให้กับเขา ไม่มีผ้าห่มคลุมอยู่บนร่างเล็กด้วยซ้ำ แสงสีฟ้าอ่อนจากภายนอกที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามานั้น ยิ่งทำให้ภาพที่เขาเห็นนั้นดูรวดร้าวจับใจ
เธอนอนอยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน ท่าที่ดูไม่ได้เหมาะแก่การนอนเลยแม้แต่น้อย
‘ยัยนั่นจะหลับยังนะ?’
‘เอาเถอะ… เดี๋ยวก็คงหลับไปเองแหละนะ’
เขาพยายามข่มตาลง ผ่านไปเนิ่นนานแต่ก็ไม่สามารถหลับได้ ในหัวยังคิดสงสัยว่าหญิงสาวบนเตียงนอนนั้นหลับไปหรือยัง ก่อนจะลืมตาแอบมอง
เธอนอนหันหน้ามาทางเขา สายตาของเธอจ้องมองเขา แววตาสีน้ำตาลที่ไร้ความรู้สึกใดๆ เขามองเห็นน้ำตาหยดน้อยๆไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น แววตาเธอที่จ้องมาทางเขาแต่ราวกับมองทะลุตัวเขาไป
‘ยัยนี่มองเขาหรือมองอะไรกันแน่?’
‘แบบนี้คงไม่ไหวแล้วมั้ง’
เขาสบตาเธอสักพัก เธอก็ยังคงมองมาทางเขาไม่หลบสายตาไปไหน
“ไม่นอนหรือไง”
“...”
ไม่มีคำตอบจากหญิงสาวตรงหน้า น้ำตายังคงไหลออกมาจากตาดวงนั้นช้าๆ
“นี่เธอได้ยินฉันไหมเนี่ย”
เขาพูดออกไปด้วยเสียงที่ดังขึ้น เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าเธอมีสติขนาดไหน
“คุณโกคุเดระ...”
เขาหยุดชะงักเมื่อได้ยินสาวน้อยตรงหน้าเรียกชื่อของเขา
“ทำให้ฮารุลืมคุณสึนะที”
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เขาได้ยินคำขอร้องของเธอ นั่นทำให้เขาปวดใจจากภาพตรงหน้า ในใจเขาเข้าใจดีว่าเธอหมายถึงอะไร ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินไปย่อตัวลงข้างเตียง แววตาเขาสบอยู่ในระดับเดียวกับแววตาของเธอ
“ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะ”
เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงดุๆตามแบบฉบับของเขา แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะดุสาวน้อยมาก
“แล้วแบบไหนถึงถูกหรอคะ…”
เธอถามเขากลับด้วยแววตาไร้ความรู้สึกดังเดิม เขาเริ่มจะขี้เกียจเถียงกับคนไร้สติอย่างเธอแล้ว
“เธอนอนเถอะ”
มือใหญ่ของเขาลูบหัวเธอเป็นเชิงปลอบโยน สีหน้าของสาวน้อยยังเหมือนเดิม
“กอดฮารุหน่อย”
เธอเริ่มขอชายหนุ่มในสิ่งที่มากขึ้นเรื่อยๆ ในใจของเขาเองก็สงสารเธอจับใจ แต่นี่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะเอาเปรียบหญิงสาวไร้สติตรงหน้า
เขาไม่ตอบอะไรเธอ ยังคงลูบหัวเบาๆเป็นเชิงปลอบ
“กอดฮารุที…”
เธอยังคงขอร้องอ้อนวอนเขาต่อไป น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ เขามองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดพอๆกัน นั่นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในใจเธอ
เขาลุกขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆเธอ แขนทั้งสองข้างโอบกอดเธอเบาๆ มือลูบเส้นผมสีน้ำตาลของหญิงสาวเป็นเชิงปลอบโยน
แบบนี้ไม่ดีเลย… ล้ำเส้นที่เขาขีดไว้เยอะเกินไปแล้ว
ฮารุที่ได้รับความอบอุ่นจากคนตรงหน้าเริ่มสะอื้นอีกครั้ง เธอร้องไห้อยู่เนิ่นนานในอ้อมกอดเขา
“เดี๋ยวเธอก็ลืมได้”
เขาเลือกที่จะไม่พูดชื่อของคนที่เขากล่าวถึง อย่างน้อยถ้าไม่ได้ยินชื่อ เธอก็คงจะรู้สึกดีกว่าสินะ
เธอยื่นแขนทั้งสองข้างออกมากอดเขาไว้แน่น ราวกับโหยหาความอบอุ่นจากชายตรงหน้า เขาปล่อยให้เธอกอดเงียบๆต่อไป
ไม่นานนักร่างเล็กในอ้อมกอดของเขาก็หลับลง เมื่อเห็นเธอหลับได้เขาก็สบายใจขึ้น เขาจึงหลับตาลงตามก่อนจะตกลงสู่ห้วงนิทราเช่นเดียวกัน
------------------------------------------
------------------------------------------
15 ก.ย. 2564
ยิ่งกว่าโกคุเดระก็ไรท์เองเนี่ยแหละค่ะ มูฟไปไหนไม่ได้ โดนตกหนักมาก ดูได้จากการคลอดฟิคนี้ออกมารัวๆ 5555
แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 28 ก.ย. 2564
ความคิดเห็น