คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : don't trust #1 l BAEKDO
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ผมเอาแ่นั่มอนที่ัวเอรันั่ิน้าวไป
เล่นโทรศัพท์ไป โยที่ไม่สนใผมเลยสันิ ั้แ่ลับมาามหาลัย
ลับมาเาไม่ยอมพูับผมเลยสัประโยเียว ถามอะไร็ไม่ยอมอบ ผมทำอะไรผิอย่าั้นหรอ
ทำเาถึเมินผมไ้นานี้ ทั้ ๆ ที่ทุวันที่ผมลับมา่อนเา เาะเ้ามาวนผม
น้อไ้ทุบีบ้าแหละถึะเลิ แ่วันนี้มันไม่ใ่
"แบฮยอน"
ไม่อบันอีแล้ว
แบฮยอนหันมามอผมแ่แป๊ปเียวเท่านั้นแล้ว็หันไปสนใโทรศัพท์่อ
"......"
"แบฮยอน"
"......"
"แบฮยอน"
ปั!!!
ไปแล้ว
แบฮยอนออไป้านอแล้ว เาไม่อบผม ไม่สนใัน้วย้ำ
ผมไ้แ่สสัยว่าผมทำอะไรผิ ผมทำอะไรให้เาไม่พอใอย่าั้นหรอ ้อเป็นผมมาว่ามั้ยที่้อโรธเา
หรือเาเบื่อผมแล้ว เาไม่อยาอยู่ับนอย่าผมแล้วสินะ
เมื่อืนนี้แบฮยอนไม่ไ้ลับห้อ
ลับเ้ามาอีที็อนเ็โม เพราะเามีเรียนอนแปโม ผมพยายามถามว่าเาไปไหนมา
ไปห้อเพื่อนมาหรือเปล่า แ่็เป็นเหมือนเิมแบบเมื่อวานนี้ เายัไม่ยอมอบอะไรผมลับมา
้าวเ้าที่ผมเรียมไว้ให้แบฮยอน็ไม่ยอมแะมันเลยสัำ เาแ่เ้ามาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็แล้วเา็ออไป
ไม่แม้แ่ะมอหน้าผมที่นั่มอเาลอเลย้วย้ำ
"ยอู
ทานี้" ยอูที่ำลัเินเ้ามาใ้อาารเรียน หันไปามเสียที่เรียนั้น็เห็นานยอลับเฮุนนั่อยู่
ยอูเลยเินเ้าไป
"ทำไมทำหน้าั้นวะ" เฮุนถามยอู แ่ยอู็ไมไ้อบอะไรลับไป
“มึไ้ถามมันไปหรือยัยอู” ยอูส่ายหน้าเป็นำอบให้ับานยอล
“แล้วมึะปล่อยให้มันาใมึอยู่แบบนี้หรอวะ”
“ูพยายามถามแล้ว
แ่เมื่อวานแบฮยอนไม่ยอมพูอะไรับูเลย ูไม่รู้ะทำยัไแล้ว”
“มึ็แ่ถามมันไปร
ๆ เลยสิวะ ว่ามันไปเอับแฟนเ่ามันที่ร้านาแฟนั่นมันืออะไร” านยอลพู้วยวามโมโห
“ใเย็นิมึ
มึไม่เห็นหรอว่ายอูมันเสียใอยู่” เฮุนเอ็านยอลเพราะเห็นน้ำี่มันลออยู่ในวาอยอู
“แล้วมึะทนเห็นยอูมันเสียใอยู่แบบนี้หรอ”
“ยอู
มึถามมันไปเถอะ ะไ้รู้วามริ มึะไ้ไม่้อมานั่อมทุ์อยู่แบบนี้”
เฮุนหันไปพูับยอูที่เอาแ่นั่เหมอลอย ไม่ยอมพูอะไรออมาอี
“เมื่อืนแบฮยอนมันไม่ไ้ลับมานอนห้อใ่มั้ย”
“มึรู้ไ้ไานยอล” เฮุนหันไปถามานยอล
“เมื่อืนูุยับอิน อินบอว่ามันอมานอน้วย”
“แล้วมึไม่ลอถามอินูว่าทำไมแบฮยอนมันถึไปหาแฟนเ่ามัน”
“ูถามแล้ว
แ่อิน็ไม่รู้เหมือนัน” านยอลอบเฮุนไป
เพราะเมื่อืนานยอลถามอินแล้ว แ่็ไ้ำอบมาว่าไม่รู้
เพราะแบฮยอนไม่ไ้บออะไรอินเหมือนัน
“ั้นเี๋ยวพวูไปอยู่เป็นเพื่อนมึเอ”
“ไม่เป็นไรหรอเฮุน ูโอเ”
“โอเบ้านมึหรอยอู
รู้ัวบ้ามั้ยว่าัวเอเหมือนอมบี้นาไหน เห็นมึเินมาูิว่าูะโนมึแสมอ”
ยอูหันไปมอานยอลที่ทำท่าลัวยอูนยอู้อยื่นมือไปบหัวานยอลเ้าให้
“โอ้ยอีเหี้ยยอ มึบหัวูทำไมเนี้ย” านยอลโวยวายพลาเอามือลูบหัวัวเอ
“สมวรโนแล้วมึอะานยอล ฮ่าๆ” เฮุนพูเสร็็ผลัหัวานยอลไปทีนึ
“ไหน ๆ
ู็เหมือนอมบี้แล้ว ั้นอินสอมึหน่อยเถอะานยอล” พูเสร็ยอู็ลุึ้นะึหัวานยอล
แ่านยอลไวว่าึลุึ้น วิ่หนีไป ยอูเลยวิ่าม ลายเป็นวิ่ไล่ับัน
เป็นภาพที่นในะเห็นนินไปแล้ว
หลัาที่ผมเรียนเสร็็ลับมาที่ห้อนเียว
เพราะานยอลับเฮุนแวะไปอาบน้ำแล้วะามผมมาทีหลั ห้อเียบเหมือนเิม
แสว่าแบฮยอนยัไม่ลับมา ะอยู่ทำานที่ะอีแล้วมั้ผมับแบฮยอนเรียนันนละะ
เวลาเรียนเลยไม่่อยรันเท่าไร แ่็นั่นแหละ ถ้าเาลับมา
ผม้อถามเาไปให้รู้เรื่อ ว่าที่เาไปหาแฟนเ่าเาที่ร้านาแฟนั่นมันืออะไร
ย้อนลับไปเมื่อวาน่อนที่แบฮยอนะไม่ยอมพูับผม
แบฮยอนโทรมาบอให้ผมลับมาที่ห้อ่อนเพราะเมื่อวานเราเลิเรียนรัน
เฮุนับานยอลเลยะพาไปส่ แ่านยอลอยาินเ้เลยแวะไปื้อ
แ่็เห็นแบฮยอนนั่อยู่ับแฟนเ่าอเา ที่เลิันไปเือบสอปีแล้ว
านยอลับเฮุนบอให้ผมไปถามแบฮยอนเอาเอีว่า
อย่าิมาไปเอ ผม็พยายามที่ะไม่ิมาแล้ว
แ่ภาพที่ผมเห็นมัน็ทำให้ผม้อิมา เพราะสอสอนับมือัน ยิ้มให้ัน
มันูเหมือนเป็นเรื่อปิอนอื่นที่เห็นายหินั่ับมือัน แ่สำหรับผม
มันไม่ใ่ สอนนั้นเยบัน เาเยบอผมว่าเาะไม่ลับไปยุ่อะไรับแฟนเ่านนี้อีแล้ว
แล้วที่เาทำมันหมายวามว่ายัไ วันนี้้อถามะไ้ไม่้าาใแบบนี้
เฮุนโทรมาบอผมว่าใล้ถึแล้ว
ไม่้อทำอาหารรอเพราะสอนนั้นะื้อเ้ามาเอ นั่รอสัพัแบฮยอนลับมา
เาเ้าไปนั่ที่โ๊ะิน้าวแทนที่ะมานั่รโฟา เพราะผมนั่อยู่รนี้ เาเลยเลือที่ะไปนั่ที่อื่นแทนั้นหรอ
“แบฮยอน
วันนี้เป็นไบ้า เหนื่อยมั้ย” ผมเินเ้ามาหาเา
แ่เาำลัะเินหนีผมไปอีแล้ว ผมเลยเินเ้าับมือเาไว้
เาพยายามะับมือผมออ
“แบฮยอนเป็นอะไร
บอเราไ้มั้ย” ผมถามเป็นแบฮยอนที่อนนี้เาแะมือผมออแล้วำลัะเินหนีไปอี
“ถามว่าูเป็นอะไรอย่านั้นหรอ” แบฮยอนยอมพูับผมแล้ว
“ใ่ แบเป็นอะไรทำไมไม่ยอมพูับเราเลย
เมื่อวาน็ไม่ลับมานอนที่ห้อ”
“เหอะ!
ยัะล้ามาถามอีนะ” แบฮยอนพูเสร็็เินไปหยิบโทรศัพท์ที่มีสายเรียเ้า
แ่ผมับมือเาไว้่อน
แบฮยอนถอหายใ แล้วพยายามแะมือยอูที่ับแนอแบฮยอนอยู่
“ปล่อยูยอู”
แบฮยอนพูเสียแ็
“ไม่! แบฮยอนเรา้อุยันให้รู้เรื่อนะ” ยอูยัไม่ไม่ยอมปล่อยแบฮยอน
ทำเอาแบฮยอนอารม์เสีย
“ูไม่มีอะไระุยับนอย่ามึอีแล้วยอู
มึมันเลว!”
เพี๊ยะ!!!
เ็บ…
นั่นเป็นวามรู้สึแรหลัาที่แบฮยอนบผม
ใ่ แบฮยอนบผมริ ๆ เาบรแ้มผม ผมไม่รู้ว่าผมวรทำหน้ายัไ
ผมไม่รู้้วย้ำว่าวรทำัวยัไ ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิ ทำไมเาถึโรธผมนานี้ ้อรั้เาไว้มั้ย
วรปล่อยให้เาไปสบสิอารม์่อนหรือเปล่า หรือถามเาไปเรื่อแฟนเ่าเลย
อนนี้ผมไม่รู้ว่าวรทำยัไ อนนี้ผมรู้แ่ว่าผมเ็บ ไม่ไ้เ็บรที่โนบ
แ่มันเ็บ…เ็บแปลบ
ๆ รหน้าอ
อนนี้ผมับานยอลมาถึอนโอยอูับแบฮยอนแล้ว
หลัาที่ผมับานยอลลับไปอาบน้ำที่บ้านัวเอมา ผมับานยอลเป็นเพื่อนยอูมาั้แ่
ม.้นแล้ว ไม่แปลที่ะเป็นห่วยอูนานี้ ทำไมะูไม่ออว่ายอูิมาเรื่อแบฮยอนับแฟนเ่านนั้น
แ่็่วยอะไรมาไม่ไ้ มันเป็นเรื่ออสอนนั้น
“ไปันมึ
ป่านนี้ยอูมันนั่แสมอัวเอไปแล้วมั้”
“วนีนละานยอล ยอูมันเป็นน”
“เมื่อเ้ามันยัะแสมอูอยู่เลยเถอะ ฮ่าๆ”
“ุยับมึนี่สาระไม่เอเลยริๆ”
ผมพูอย่าเอือม ๆ
ับานยอลเสร็็หันไปหยิบอที่ื้อมาแล้วลารถ
านยอลเลยถืออที่เหลือแล้วเินามมา
เราสอนมาถึที่หน้าห้อสอนนั้นแล้ว
เลยหยิบีย์าร์ที่ยอูเยให้ไว้มาเปิประูห้อ
เ้ามาในห้อนั่เล่นแล้วไม่เห็นยอูนั่อยู่ แ่ไ้ยินอสอนนั้นุยัน ไม่สิ
ทะเลาะันเสียัมาถึรนี้เลย
“ไม่!
แบฮยอนเรา้อุยันให้รู้เรื่อนะ” เสียอยอูพู
“เฮุน
นั่นมันเสียยอูหนิ ไปัน เสียมาาในห้อรัว” านยอลรีบรับอในมือผมเอาไปวาไว้ที่โ๊ะหน้าทีวี
เราสอนเลยรีบวิ่ไปในรัว
“ูไม่มีอะไระุยับนอย่ามึอีแล้วยอู
มึมันเลว!”
เพี๊ยะ!!!
“ไอ้เหี้ยแบฮยอน!!!” านยอนที่เห็นแบฮยอนบยอูึรีบวิ่ไปผลัแบฮยอนนล้มแล้วเ้าไป่อยแบฮยอนไม่ยั้มือ
นเฮุน้อเ้ามาห้าม
“มึทำเหี้ยอะไรวะแบฮยอน
มึโรธอะไรยอูมันหนัหนา!” านยอลถามแบฮยอนเสียั
“มึไม่ลอถามเพื่อนมึูล่ะ ว่ามันทำเหี้ยอะไรไว้ เหอะ!” แบฮยอนลุึ้น หลัาพูบแล้วเ็เลือที่มุมปาอัวเอ
“เราทำอะไรอย่านั้นหรอแบฮยอน เราทำอะไรผิไป” ยอูที่เพิ่หาเสียอัวเอเอหลัาที่โนบไป ถามแบฮยอนึ้น
“มึุยอะไรับไอ้อินอไปล่ะ ลบแทออทั้เฟสทั้ไลน์ บล็อไลน์มันไว้อนที่อยู่ับู แล้วประโยสุท้ายทีู่เห็นือถึั้นมีเบอร์ับแล้ว มึโทรหามันอนที่ไม่ไ้อยู่ับู”
“…”
“ถ้าวันนั้นูไม่เ้าไปส่อเฟสมึ
ู้อโ่ไปอีนานเลยใ่มั้ย”
“…”
“มึทำแบบนั้นไปไ้ยัไวะยอู
ูรัมึมานานี้มันยัไม่พอหรอ มึถึไ้มีนอื่นเพิ่มึ้นมาอี ูมันยัไม่ีพอที่มึะหยุอยู่ทีูหรือไ”
“…”
“แล้วที่มึไปเอีูมันหมายวามว่ายัไ”
านยอลถามแบฮยอนึ้น
“เหอะ!
ีูเาแ่เอาาร์านแ่านเามาให้” แบฮยอนเินไปหยิบอาร์านแ่มาปาใส่ยอู
“…”
“อย่าิว่านอื่นเาะเป็นเหมือนมึนะยอู”
ความคิดเห็น