RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : Race01 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่1 {อัพ100%} ความสุขและทุกข์ของติ่ง

EP01

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่1-

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปี นับตั้งแต่เป็นแฟนคลับวง SWAG มา ที่ฉันไม่สามารถทนดูสัมภาษณ์สดได้จนจบรายการ

ฉันตอนนี้มีสภาพเหมือนคนน้ำตาตกใน อยากร้องไห้แต่น้ำตาไหม จะเรียกว่าโกรธด้วยมันก็ไม่เชิง มันเป็นอารมณ์ที่บอกไม่ถูก แม้แต่หายใจยังยากไปเสียหมด ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังต้องแบกร่างอันบอบช้ำสภาพเหมือนคนเพิ่งถูกหักอกตรงขึ้นห้องพักชั้นสองของบ้าน ก่อนขังตัวเองไว้ภายในห้อง ซดน้ำตาของความเสียใจ

สายตากวาดมองไปรอบตัวอย่างสุดระทมและขมขื่น ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนก็มีแต่หน้าวอร์อปป้ากับสมาชิกวง SWAG ติดถูกเต็มผนังห้องไปหมด

อลบั้มภาพเอย

อลบั้มโฟโต้บุ๊คเอย

ตุ๊กตาแฮนด์เมคเอย 

ไหนจะของใช้จุกจิกส่วนตัวอีก ยิ่งมองข้าวของพวกนั้น ฉันยิ่งถูกสายตาใจดีของคนในโปสเตอร์กระหน่ำซ้ำความเจ็บเข้าใส่เรื่อยๆ โดยเฉพาะคำพูดในตอนที่เขาให้สัมภาษณ์ผ่านรายการ

(ครับ ชอบการแข่งรถเพราะมีผู้หญิงในใจ ฮ่าๆ) นี่สินะเหตุผลที่ว่าทำไมเราควรรักศิลปินที่ชื่นชอบให้พอประมานเพราะเมื่อไหร่ที่อปป้าในดวงใจตัดสินใจมีครอบครัวเมื่อไหร่ คนที่รู้สึกเหมือนใจสลายมันคือตัวของเราเอง

เสียงเงินเป็นแสนแขนไม่ได้จับ มันก็คงจะจริงนั่นแหละ นอกจากไม่ได้จับแล้วฉันยังต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนที่อยู่ห่างจนสุดเอื้อมมืออีกต่างหาก! 

ที่เคยบอกว่ายอมเสียเป็นแสนแขนไม่จับก็ได้น่ะขอถอนคำพูด เพราะครั้งหนึ่งในชีวิตฉันก็อยากมีโมเม้นดีๆ ร่วมกับอปป้าบ้างเหมือนกัน

“ทำไมคะ!?” พอคิดไปคิดมาฉันก็เริ่มโกรธ ที่เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งที่อปป้าจะมองเห็น จำต้องตะคอกใส่รูปโปสเตอร์บนผนังเพื่อระบายความรู้สึก “หนูไม่ดีตรงไหน หนูเปย์ให้อปป้าจนสิ้นเนื้อประดาตัวขนาดนี้ หนูกินแกลบทุกทีที่อลบั้มใหม่อปป้าออก อปป้าควรมองหนูบ้างนะคะว่าหนูแสนดีแค่ไหน!!”

ฉันกำลังโกรธ ต่างจากภาพรอยยิ้มละมุนละไมของคนในโปสเตอร์ที่แสดงถึงความรักที่มีแฟนคลับ

“ไม่ต้องมายิ้มให้หนูเลย! ทำไมคะ ผู้หญิงที่อปป้าเลือก เขาดีกว่าหนูตรงไหน!!?” ฉันทุบหมัดใส่ภาพโปสเตอร์บริเวณอกข้างซ้ายอย่างเต็มแรงด้วยความเจ็บใจ ส่วนปากก็ยังระบายความรู้สึกไม่หยุด “แค่เขาสวยกว่า หน้าตาดีกว่า อปป้าเลยชอบใช่ไหมคะ!?”

ให้ตายสิ! พูดไปน้ำตาบ้านี่ก็ดันไหลไม่ยอมหยุด

“ทำไมคะ!? หรือว่าหนูอึ้มไม่พอที่จะสู้ผู้หญิงในดวงใจของอปป้า!!” ว่าแล้วฉันรีบใช้มือสองข้างบีบหน้าอกตัวเองก่อนแอ่นเข้าใส่ภาพโปสเตอร์บนผนังเพื่อหวังให้คนในภาพได้พิสูจน์ความอึ้มที่แม่ให้มาตั้งแต่เกิด “นมหนูอ่ะ ไม่ได้เสริมนะคะ อปป้าดูสิ ของแท้แม่ให้มาค่ะ!”

กึก! ตึง!

“เฮ้ยทอร์ช!” เสียงเข้มของผู้ชายที่ตะโกนเรียกชื่อทอร์ชพร้อมกับประตูห้องซึ่งถูกเปิดออกจนกระแทกผนังห้อง ทำฉันรีบหันขวับไปยังต้นเสียงด้วยความตกใจ ทั้งที่มือยังบีบหน้าอกตัวเองแอ่นเข้าใส่โปสเตอร์อยู่แบบนั้น...

ชายแปลกหน้าคนดังกล่าวแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัยอื่น สายตาเขากำลังมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าในอาการตกใจอย่างขีดสุด ก่อนหยุดสายตาอีกครั้งบริเวณหน้าอกที่ตอนนี้กำลังทิ่มหน้าอปป้าในโปสเตอร์อยู่

“…”

“…” การที่เป็นแบบนั้น เลยทำให้ทั้งเขาและฉันนิ่งไป

“เฮ้ยวินทร์! ห้องกูอยู่นี่!” แต่แล้วท่ามกลางความเงียบ ก็มีเสียงทอร์ชดังขึ้น

นั่นเลยทำให้ชายแปลกหน้าซึ่งยังทำหน้าตกใจเหมือนตั้งแต่วินาทีแรกที่เปิดประตูเข้ามา ค่อยๆ ปิดประตูห้องฉันลงอย่างช้าๆ โดยยังคงสายตามองลอดผ่านช่องว่างระหว่างประตูเข้ามาจนกระทั่งประตูปิดสนิท

ดะ เดี๋ยวนะ...

ไอ้ผู้ชายคนเมื่อกี้เห็นหมดแล้วใช่ไหม ท่าบีบนมแบบเต็มสตรีมใส่อปป้าบนผนังน่ะ หนะ นอกจากจะโดนอปป้าหักอกแล้ว ฉันยังต้องถูกใครก็ไม่รู้โดนเห็นท่าแอ่นนมพิชิตอปป้าอีกเร๊อะ!!!?

จบสิ้นแล้วชีวิต พระเจ้าค่ะ! เอาหนูไปฆ่าเถิด ฆ่าหนู

ฆ่าหนูให้ตายยยยยยย!

“แล้วไงต่อ?” คำถามเสียงราบเรียบและเยือกเย็นถูกเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เพื่อนสาวคนสนิทฟังจนจบ

เธอคนนี้ชื่อว่า ‘กระถิน’ เป็นเพื่อนสนิทแต่มีความชอบที่ต่างกัน เธอไม่สนใจพวกเรื่องดารานักร้อง ส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับการดูหนังและอ่านหนังสือแนวฆาตกรรมมากกว่า

“ฆ่าอะไรล่ะ ฮืออ อยากฆ่าอปป้ามากกว่า” ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม้อย่างนึกละเหี่ยใจชนิดที่สลัดคราบคนอกหักออกจากตัวไม่ได้สักที จังหวะเดียวกันนั้นเสียงเตือนข้อความลับก็ดังขึ้น พานให้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าจอดู

          Guest1 :: คุณแม่หายไปไหนคะ ทำไมวันนี้เงียบ ไม่อัพเดตข่าวอปป้าเลย

        ขุ่นแม่กาละแมร์ :: ไม่ค่อยสบายจ้า

          ฮืออ อกหักนี่เขาจัดว่าป่วยใช่มะ!?

          Guest1 :: หนูได้ข่าววงในจากพี่ชายมาด้วยค่ะคุณแม่

          Guest1 :: คืนวันนี้พี่ชายหนูบอกว่าวอร์อปป้าจะไปที่ Paradise Mall ตอน 4 ทุ่ม

        Guest :: คุณแม่รู้ใช่ไหมคะว่าอปป้าชอบแข่งรถ

        ขุ่นแม่กาละแมร์ :: รู้จ้า

        Guest1 :: นี่รูปรถของอปป้าที่พี่ชายหนูส่งมาให้ดูค่ะ

        Guest1 :: ได้แนบไฟล์ภาพ

          รู้ไหม ใจน่ะอยากจะบอกลูกเว็ปว่าฉันไม่ไหวแล้ว อย่าเอาเรื่องของอปป้ามาใส่ในหัวอีก แต่พออีกฝ่ายส่งไฟล์รูปแนบมา ฉันกลับไม่สามารถเลี่ยงที่จะดูข้าวของของคนที่รักได้

          รถยนต์สีเขียวแสบสันสภาพคล้ายกับรถแข่ง ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกตื่นตาตื่นใจเลยสักนิด เพราะเอาเข้าจริงแล้ว ฉันรู้ก่อนหน้านี้แล้วว่ารถของอปป้าน่ะรุ่นไหน สีอะไร ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังต้องตอบข้อความกลับไปตามมารยาทอยู่ดี

Guest1 :: ถ้าคุณแม่ไป อย่าลืมถ่ายรูปอปป้ามาลงแฟนไซต์[1]ของเราด้วยนะคะ

ขุ่นแม่กาละแมร์ :: แล้วมันต้องเสียค่าเข้าหรือเปล่า?

Guest1 :: ไม่เสียค่ะ เขาจัดงานกันที่ชั้นดาดฟ้าลานจอดรถของห้าง

Guest1 :: ที่นั่นมีแต่พวกวัยรุ่นน่ากลัว ถ้าคุณแม่ไป คุณแม่ต้องระวังตัวด้วยนะคะ

แต่ไม่นานหรอกน้องแฟนคลับแฟนด้อมเดียวกัน ก็สามารถเปลี่ยนความคิดของฉันให้กลับมาสนใจข้อความของเธอได้อีกครั้งและมากกว่าทุกครั้งด้วยข้อความต่อมา

Guest1 :: พี่ชายหนูบอกว่าอปป้าตัวจริงไม่หยิ่งเลย แถมยังยอมรับของจากแฟนคลับด้วยมือตัวเองด้วย

Guest1 :: ดีจังเลยนะคะ ไม่มีการ์ดคอยกันท่า แต่ก็แอบเป็นห่วงอปป้าอยู่เหมือนกัน

ไม่มีการ์ดกันท่า แถมยังรับของขวัญจากมือต่อมืองั้นเหรอ!?

ขุ่นแม่กาละแมร์ :: ทำไมอ่ะคะ?

Guest1 :: ก็ถ้าพวกที่พากันไปดักรอให้ของอปป้าเป็นพวกซาแซงแฟนขึ้นมา ขืนพวกนั้นวางยาอปป้าก็แย่น่ะสิคะ

วางยาอปป้าเหรอ?

Guest1 :: น่าจะมีแฟนบางคนโกรธบ้างแหละที่อปป้าให้สัมภาษณ์ว่ามีผู้หญิงในดวงใจ

Guest1 :: คุณแม่คิดเหมือนหนูไหม?

ขุ่นแม่กาละแมร์ :: ไม่มีหรอกจ๊ะ คนใจร้ายแบบนั้น อย่าคิดมากเลย

มือฉันน่ะพิมพ์ตอบลูกเว็ปไปแบบนั้นพร้อมทั้งลดโทรศัพท์มือถือในมือลงกับโต๊ะ ซึ่งไม่ใช่กับความคิดในหัวที่กำลังเริ่มทำงานหนัก

คำว่า ‘ซาแซงแฟน’ ฉันเคยได้ยินอยู่บ่อยครั้ง บ้างก็ว่าพวกเขารักศิลปินคนๆ นั้นมาเกินไปจนก่อความวุ่นวาย บ้างก็ว่าพวกเขาเป็นกลุ่มคนไม่ได้ เที่ยวก่อกวนความสงบสุขของศิลปินที่ถูกเลือกเป็นเป้าหมาย เพราะไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดีแท้จริงอย่างไร ฉันจึงวางตัวเป็นแฟนคลับที่ดีและรักศิลปินที่ชอบมาตลอด สนันสนุนผลงาน ออกตัวปกป้องและคอยให้กำลังในในยามที่พวกเขาต้องการมัน

ยิ่งคิดความเจ็บช้ำก็ยิ่งโถมเข้าใส่สภาพจิตใจจนวูบหนึ่งฉันเหมือนจะเริ่มเข้าใจหัวอกของซาแซงขึ้นมา

ทั้งที่รัก ปกป้อง หวงแหนอปป้ามาตลอดตั้งแต่เดบิวต์ แต่อปป้ากลับกระทืบความรักฉันทิ้งด้วยการพูดว่า มีผู้หญิงในดวงใจ! 

ถ้าจะพูดแบบนั้นเอามีดมาแทงหนูเสียยังดีกว่า!!

“นี่กระถิน...” พอรู้สึกเช่นนั้นปากจึงขยับถามเพื่อนรักที่เอาแต่นั่งเงียบจ้องไปที่ใดที่หนึ่งได้เป็นเวลานานๆ ทันที “บนโลกเรามันมียาสลบสำหรับล้มช้างไหม?”

“ถามทำไม? จะเอาไปทำอะไร?” ฉันเม้มปากลงและใช้สมองอันน้อยนิดเพื่อคิดทบทวน

ถ้าอปป้าจะมีผู้หญิงในดวงใจ อย่างงั้นความซิงที่หนูสะสมมาตลอด 20 ปี มันก็ไร้ค่าน่ะสิ ก็ดี! ในเมื่อเป็นแฟนคลับที่ดีแล้วอปป้าไม่สนใจ งั้นฉันก็จะผันตัวไปเป็นซาแซงแฟน 

ถ้าฉันไม่ได้อปป้า ผู้หญิงหน้าไหนก็ต้องไม่ได้อปป้าเหมือนกัน!

เมื่อสมองไตร่ตรองได้แบบนั้นปากจึงขยับตอบคำถามของเพื่อนสาวไปอย่างชัดถ้อยชัดคำและมีเป้าหมายสำหรับพุ่งชน

“ฉันจะเอาไปล้มผู้ชาย!”

และคนเดียวที่น่าจะช่วยฉันหาของที่ต้องการได้ก็ไม่ใช่ใคร ที่พึ่งเดียวที่สำคัญ

ทอร์ช!

เวลาต่อมา...

บ้านพักนักศึกษา

ตุบ!

“เอ้า เอาไป...” ฉันทำตาลุกวาวเมื่อถุงซองยาถูกทอร์ชโยนมาให้บนตัก “จะเอายานอนหลับแบบแคปซูนไปทำไร?”

“ที่มหา’ลัยอ่ะ เขาจะให้วิจัยอะไรไม่รู้” ฉันตอบอุบอิบไม่ใช่ว่ากลัวที่จะมองหน้าเขาหรอกนะ แต่เพราะเมื่อวานดันมีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ ซึ่งฉันคาดว่าน่าจะรู้จักกับทอร์ชเปิดประตูเข้ามาตอนใช้นมพิชิตอปป้าบนพนังนั่นไง เลยทำให้ฉันค่อนข้างประหม่าหลายๆเรื่อง

ไม่รู้ไอ้ผู้ชายคนนั้นเอาไปเล่าให้ทอร์ชฟังด้วยหรือเปล่า.  

“เรียนศิลปกรรมไม่ใช่เหรอ? มันต้องวิจัยยาด้วย?”

ฉันทำหน้านิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อถูกทักท้วง

“อ๋อ เขาให้เอายาไปผสมสี แล้วสีมันจะเข้ม...” ทอร์ชไม่รอฟังฉันแก้ตัวจนจบแต่รีบใช้มือเขกใส่หน้าผากฉันหนึ่งที พร้อมทั้งต่อว่า “อย่าโกหกสิติ่ง ฉันกินข้าวนะไม่ใช่หญ้า

” ฉันยู่หน้า ขมวดคิ้วมองค้อนใส่คนตัวสูงตรงหน้าอย่างนึกขัดใจที่ถูกจับได้ แต่ยังไม่ทันแก้ตัวอะไร ทอร์ชก็พูดขึ้นอีกครั้งอย่างเป็นห่วง

“อย่ากินเยอะ เม็ดเดียวพอ หลังอาหารแล้วก็ห้ามกินทุกวัน”

เอ๊ะ?!

“ช่วงนี้เธอนอนไม่ค่อยหลับใช่ไหมล่ะ เมื่อคืนก็เห็นเปิดไฟอยู่ตั้งเกือบเช้า”

หนะ...นี่หรือว่าเขาคิดว่าฉันฝากซื้อยาพวกนี้มากินเอง?

“ถึงมันจะเป็นยานอนหลับชนิดอ่อน แต่มันก็มีผลข้างเคียง เข้าใจไหม”

“อือ เข้าใจแล้ว” เพราะว่าทอร์ชเข้าใจแบบนั้น ฉันจึงถือโอกาสตามน้ำไป

อีกอย่างถ้าบอกเหตุผลจริงไป บางทีเขาอาจริบคืนไปหมดก็ได้

ไม่ได้ๆ ฉันจะทำแผนที่วางมาอย่างดีพังไม่ได้

ทอร์ชยืนจ้องฉันคล้ายกับจับพิรุธอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนขอตัวเดินกลับขึ้นห้องของตัวเอง ฉันก็กระเด้งตัวออกจากโซฟาเพื่อทำตามแผนทันที โอกาสมันไม่ได้มีมาบ่อยๆ ถ้าเด็กในแฟนไซต์บอกว่าวันศุกร์คืนนี้จะมีโอกาสเจอกับอปป้า ฉันก็มีเวลาเหลืออีกไม่มากเหมือนกัน

เพื่อไม่ให้เสียเวลาฉันจึงรีบโยกย้ายตัวเองไปยังบริเวณห้องครัว จัดแจงเตรียมน้ำหวานกับขวดพลาสติกทรงน่ารักเพื่อใช้สำหรับปฏิบัติการ

ส่วนแผนของฉันมันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่เอายานอนหลับแบบแคปซูนพวกนี้เทผสมลงไปในเครื่องดื่มแล้วส่งมันให้อปป้ากิน (แบบมือถึงมือ) จากนั้นอปป้าก็จะง่วงนอน เมื่ออปป้าของตัวไปหลับ ฉันก็จะตามไปจากนั้นก็ถวายพรหมจรรย์ของตัวเองซะ!

เป็นไงล่ะแผนการของฉัน เด็ดไหม?!

คืนนี้มันจะเป็นค่ำคืนน่าจดจำตลอดชีวิตการเป็นผู้หญิงของฉัน ดังนั้นฉันจึงขอตั้งชื่อคืนน่าจดจำนี้ว่า ‘วันสิ้นพรหมจรรย์ของติ่งกะอปป้า!’

หึๆ อปป้าคะ คืนนี้อปป้าเสร็จหนูแน่!

เวลา 23.10 น.

50 นาทีก่อนเริ่มแผนการ

กึก!

ฉันก้าวเท้าลงจากรถแท็กซี่โดยสารในสภาพพร้อมรบ มาด้วยกายและใจพร้อมกระเป๋าสะพายสีชมพูใบหนึ่งที่ภายในบรรจุขวดน้ำหวานอัดแน่นด้วยความรักและความใคร่จนเต็ม เพราะรู้อยู่แล้วว่างานเขาจัดกันที่ไหน ฉันจึงรีบจ้ำอ้าวพาตัวเองไปที่แห่งนั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลา 

ในแต่ละก้าวที่เดินขึ้นไปตามทางลานชันของลานจอดรถล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ เพราะฉันเชื่อว่า ถ้าตั้งใจและพยายามไม่มีอะไรหรอกที่คนเราจะทำไม่ได้ แต่กว่าจะมาถึงจุดที่ต้องการได้ก็เล่นเอาเหนื่อยจนแทบหมดแรง...

แต่เพราะยิ่งเดินขึ้นไปสูงเท่าไหร่ เสียงเพลงจังหวะสนุกราวกับอยู่ในผับในบาร์ก็ยิ่งดังมากขึ้นเท่านั้น มันเลยทำให้รู้สึกว่าอีกแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ฉันก็จะได้เจอกับอปป้าแล้ว!

กึก...

ทว่าทันทีที่เท้าย่างเหยียบเข้าสู่ชั้นดาดฟ้าของลานจอดรถ ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นเหมือนกับหลุดออกมาจากหนังเรื่องใดสักเรื่อง ผู้คนไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่น้องคนนั้นบอกในกล่องข้อความเลยสักนิด กลับกัน พวกเขาดูดีมีระดับ ดูแพง ดูไฮโซ ไม่ว่าจะข้าวของเครื่องใช้หรือสไตล์การแต่งตัว เมื่อเทียบกับฉันที่สวมเพียงเสื้อยืด กางเกงยีนขาสั้นกับรองเท้าแตะแฟชั่น...

ที่ดูตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าเสียงเพลงคึกคักกับพบปะสังสรรค์ของวัยรุ่นดูดีมีระดับพวกนี้ก็คงเป็น

รถแข่งสุดหรูดูแพงหลายสิบคันที่จอดเรียงรายคล้ายกับอยู่ในงานมอเตอร์โชว์ของแวดวงไฮไซนี่แหละ!

เรื่องความชอบเกี่ยวกับรถแข่งบอกเลยว่าไม่เคยอยู่ในหัว แทนที่จะสนใจพวกกลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดีกับรถแข่งราคาแพงชนิดหูฉี่ตาถล่น ฉันจึงเลือกที่จะกวาดตามองหารถของบุคคลที่เป็นเป้าหมายแทน ถึงจะบอกว่าไม่สนใจ แต่ว่ามันก็อดหยุดมองไม่ได้อยู่ดี

ทั้งที่สถานที่แห่งนี้เป็นเพียงแค่ลานจอดรถกว้างบนชั้นดาดฟ้าธรรมดา แต่กลุ่มคนรักรถแข่งและความเร็วพวกนี้กลับสามารถเปลี่ยนให้สถานที่ธรรมดากลายเป็นที่ที่ชวนตื่นตาตื่นใจได้ราวกับไม่ใช่ที่เดียวกัน

เสียงเบิ้นเครื่องยนต์ซึ่งเหมือนจะดังแข่งกับเสียงเพลง เสียงเอี๊ยดอ๊าดของการเบิร์นยางและการเบรก รวมถึงกลิ่นไหม้ ทำฉันหยุดการมองหาอปป้าและมองไปยังต้นเสียง ก่อนพบเข้ากับรถแข่งราคาแพงสองคันกำลังขับตรงมาทางจุดที่ฉันยืนอยู่ก่อนจะหันพวงมาลัยเลี้ยวดริ๊ฟไปบนพื้นที่โล่งได้ราวกับหลุดมาจากในหนัง 

ความสามารถของผู้คนที่นี้เกือบทำให้ฉันลืมเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ จำต้องละสายตาและสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความน่าตื่นตาตื่นใจออกจากหัวให้หมดแล้วหันกลับมามองหาจุดประสงค์หลักของการมายังสถานที่แห่งนี้แทน

“วอร์อปป้าหรือเปล่าคะ?”

“ครับ”

“กรี๊ดดดด ขอลายเซ็นหน่อยค่า!” และเพียงไม่นานหลังจากเดินแทรกผู้คนจนเกือบทั่วลานจอดรถ ฉันก็ได้พบกับสิ่งที่ตามหา เขาดูโดดเด่นและสะดุดตากว่าใคร ดูมีออร่ามากกว่ารถแข่งราคาแพงหลายสิบคันที่จอดอยู่ในลานจอดรถแห่งนี้เสียอีก

โดยเฉพาะกับรอยยิ้มในยามที่เขาก้มหน้าก้มตาแจกลายเซ็นให้กับแฟนคลับกลุ่มเล็กที่รายล้อมรอบกายเขาอย่างเป็นกันเอง หัวใจฉันเต้นรัวผิดจังหวะและอดคิดแทนคนที่ยืนรายล้อมอปป้าพวกนั้นไม่ได้ว่าเขาจะรู้สึกแบบไหนที่มีโอกาสได้ยืนใกล้ชิดขนาดนั้น คงเพราะที่แฟนคลับส่วนน้อยล่ะมั้งที่รู้ว่าวอร์อปป้าจะมาที่นี่ แต่เชื่อเถอะ ถ้ามีคนได้เจออีกสักพักคนจะแห่กันมา

เอาล่ะ ก็ที่จะไม่ทันได้ทำตามแผน ฉันก็ต้องเร่งมือเหมือนกัน!

พอคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบก้าวเท้าตรงไปยังจุดที่วอร์อปป้ายืนอยู่พอดี แต่ยังไม่ทันได้เข้าประชิดถึงตัว 

กึก!

ตอนนั้นเองที่โลกทั้งใบเหมือนหยุดหมุน เมื่อผู้ชายที่ฉันมีโอกาสมองเห็นเขาผ่านของเวลาทีคอนเสิร์ต พื้นที่ภายในห้องส่ง ภาพโปสเตอร์และอลบั้มภาพเงยหน้าขึ้นจากสมุดที่แฟนคลับส่งให้ ฉันไม่ได้คิดไปเองแต่เหมือนว่าเราทั้งคู่กำลังสบตากัน 

มันไม่เหมือนความรู้สึกในคอนเสิร์ตที่ทึกทักได้ว่าเขากำลังมองมา แต่ว่าตอนนี้อปป้ากำลังมองมาอยู่จริงๆ!

ทะ ทำยังไงดีล่ะ ฉันสั่นไปหมดเลย...

“สวัสดีครับ” ฉันกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อคนตัวสูงตรงหน้าเอ่ยปากทักขึ้น พานให้ต้องหันซ้ายหันขวาเพื่อมองโดยรอบ ก่อนหยุดสายตาที่คนตรงหน้าอีกครั้งพลางใช้นิ้วสั่นๆ ชี้เข้าหาตัวเองแทนการถาม “ใช่ พี่ทักเรานั่นแหละ”

ทั่วทั้งหน้ามันร้อนวูบเมื่อเริ่มมั่นใจว่าสายตาของอปป้าและคำทักทายเมื่อครู่เป็นของฉันจริงๆ และเป็นของฉันคนเดียว! ฮือออ หนูอยากเลียหน้าเขาจังค่า!

ไม่ได้! อย่าเอาความฟินมากลบเกลื่อนแผนการที่วางไว้สิกาละแมร์ ความฟินเล็กๆ เทียบไม่ได้กับการได้อปป้าเป็นสามีตลอดชีวิตหรอกนะ!

เมื่อความร้ายกาจเข้าครอบงำความคิดในหัว ฉันจึงสูดอากาศหายใจเข้าจนเต็มปอด รีบจัดแจงหยิบน้ำหวานหนึ่งในแผนการร้ายออกมาเพื่อเตรียมตัว สายตาจับมองไปยังผู้ชายที่เป็นเป้าหมายของชะนีทั้งโลกอย่างมีความหวัง แม้ว่าตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจกับแฟนคลับคนอื่นอยู่ก็ตาม

เอาล่ะกาละแมร์ เพื่อสามีในโปสเตอร์ในโลกความจริง ลุย!

“วะ...วะ...วอร์....อป...อะ อปป้าคะ!” ฉันเรียกเขาในระยะที่ใกล้เกินกว่าขอบเวทีและขอบพื้นที่ห้องส่ง เพียงเท่านั้นร่างกายก็เหมือนจะมีองค์ลง

ฮืออ เสียงอย่าสั่นสิ มือก็ด้วย!

“ครับว่าไง?” และพอคนถูกเรียกหันมาให้ความสนใจ ฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

รู้งี้พกยาดมมาด้วยดีกว่า!

“หนะ หนู...ทำนี่มาให้...ค่ะ!” กว่าจะบังคับตัวเองพูดจนจบประโยคก็เล่นกินเวลาไปเกือบนาที มันอาจจะดูน่ารำคาญในสายตาของแฟนคลับคนอื่นที่มองมาทางฉัน แต่ว่านั่นกลับไม่ใช่กับผู้ชายใจดีตรงหน้า

“อ้าว ขอบคุณนะ...พี่กำลังหิวน้ำอยู่ดีเลย” ว่าแล้ววอร์อปป้าก็ทำในสิ่งเหมือนอย่างที่เด็กคนนั้นบอกฉันในกล่องข้อความลับ เขาเอื้อมมือมารับขวดน้ำหวานไปจากมือฉัน รู้ไหมขนนี้ลุกเกรียวไปทั่วทั้งตัว รู้สึกได้ถึงอุ่นไอร้อนในแต่ละนิ้วของอปป้าที่ลากผ่านมือฉันจังหวะที่รับขวดน้ำไปจากมือชัดเจนมาก

ยิ่งกว่าระบบ HD!!!!

ฟึ่บ!

ความประหม่าและความฟินระดับ Max ทำฉันเริ่มทนต่อใจตัวเองไม่ไหว ทันทีที่อปป้ารับขวดน้ำไป ฉันก็รีบชักมือกลับมาทันที ก่อนจะยกมือไหว้หนึ่งที่สวยๆ แล้วสับเกียร์หมาวิ่งหนีไปจากบริเวณนั้นทันที

อยู่ไม่ไหว... อยู่ไม่ไหว 

ถ้าอยู่ใกล้มากกว่านี้ ฉันต้องตายเพราะหัวใจเต้นเกินอัตราแน่ T^T

สุดท้ายความเขินที่มีมากเกินไปก็ทำให้ฉันต้องพาตัวเองมานั่งสูดอากาศเข้าปอดประทับชีวิตอยู่มุมที่เขาใช้จอดรถแข่งราคาแพงแสนแพงแทนที่จะยืนรายล้อมอปป้าอย่างที่ตั้งใจไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวอร์อปป้าป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่อย่างไรก็ตาม สายตาอันเฉียบขาดและเฉียบคมก้สามารถมองทะลุผ่านความฟิน จำองค์ประกอบเครื่องแต่งกายของเขาได้อย่างชัดเจน

พอคิดได้เช่นด้วยความติดโซเชียลและชอบอัพข่าวสาร มือสั่นๆ ก็เลยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอัพข่าวสารสู่สายตาแฟนคลับคนอื่นๆ

ขุ่นแม่กาละแมร์ :: วอร์อปป้าวันนี้ใส่กางเกงยีนขาเดฟสีดำขาดเข่ากรี๊ดมากจ้า เสื้อสีขาวสกรีนลายอะไรไม่รู้จำไม่ได้ได้ แต่แซ่บมาก ฮืออ หนูอยากพิงอกอปป้าจังข่า! นี่แหละนะคนเก่งแต่อยาก อยากแตะ อยากต้องเขาไปเสียหมดแต่พออยู่ตรงหน้าเข้าจริงก็ทำได้แค่สั่น TTOTT

ไม่รู้ล่ะ ยังไงซะแผนก็ดำเนินมาถึงกลางทางแล้ว ฉันจะมาล้มเลิกไม่ได้ จุดประสงค์คือปล้ำ ยังไงก็ต้องปล้ำ!!!

ฉันนั่งหายใจฟืดฟาดรอเวลาที่คาดว่าวอร์อปป้าน่าจะดื่มเครื่องดื่มของฉันจนหมด โดยคำนึงถึงการเผื่อเวลาให้ยานอนหลับออกฤทธิ์ รวมเวลาก็ราวๆ 35 นาที เห็นจะได้ ต่อให้ไม่รู้ว่าตอนนี้วอร์อปป้าจะอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่เชื่อเถอะว่าโดนยานอนหลับไปหมดซองขนาดนั้น มันต้องมีง่วงกันบ้าง แต่เชื่อได้เลยว่าเขาต้องหาที่เงียบๆ นอนพัก

เมื่อถึงเวลาอันสมควรต่อการตามหาตัวอปป้าเพื่อรุกฆาต ฉันจึงลุกออกจากจุดซ่อนตัว เดินลัดเลาะไปตามหน้ารถแข่งราคาแพงมากมายซึ่งจอดเรียงรายกันเอาไว้ ซึ่งบริเวณนี้ค่อนข้างจะเป็นจุดที่เสียงของพวกดนตรีจังหวะสนุกดังไม่มากนัก สิ่งที่ควรจะมองหาต่อไปคือรถของวอร์อปป้าที่เป็นสีเขียว

เชื่อสิ ว่าเขาต้องมานอนพักในรถแน่ๆ

เดินลัดเลาะรถแข่งคันแล้วคันเล่า แต่ดูเหมือนว่ารถแข่งสีเขียวแสบสันที่เป้นเป้าหมายจะไม่อยู่ในสายตาฉันเลยสักนิด ไม่ว่าจะกวาดตามองหาแค่ไหนก็ดูจะไร้วี่แวว แต่แล้วไม่นานดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้าง เมื่อสายอันเฉียบคมเหลือบไปเจอกับกับขวดน้ำทรงเตี้ยน่ารักกรุบกริบแบบเดียวกับที่ฉันให้วอร์อปป้าถูกวางตั้งไว้บนฝากระโปรงรถของรถแข่งคันหนึ่ง

เห็นดังนั้นเท้าก็รีบจ้ำอ้าวตรงไปยังรถคันดังกล่าวทันที ยิ่งได้มองขวดน้ำใกล้ๆ จนถึงขั้นหยิบขึ้นมาพิสูจน์กลิ่นน้ำซึ่งบรรจุอยู่ภาย ไม่ว่ามองยังไง นี่มันก็ขวดน้ำของฉันจริงๆ นั่นแหละ

ว่าแต่ทำไมขวดน้ำของฉันถึงได้ถูกเอามาวางไว้บนฝากระโปรงหน้ารถคันนี้ล่ะ?

ขณะคิดสายตาก็กวาดมองหาผู้ที่ดื่นน้ำในขวดไปด้วย และต้องสะดุดเข้ากับประตูของรถแข่งตรงหน้าคันเดิมซึ่งถูกเปิดแง้มเอาไว้ เพราะบริเวณนั้นค่อนข้างมืดและปลอดผู้คนฉันจึงต้องย่องเดินเข้าไปดูใกล้

เรียวขาที่เห้นยื่นออกมาจากในตัวรถนั้นเป็นขาของผู้ชายไม่ผิดแน่ ที่สำคัญกางเกงที่เขาสวมอยู่ก็เป็นทรงเดฟสีดำ แถมยังขาดเซอร์เหมือนกับที่วอร์อปป้าใส่มาวันนี้ไม่มีผิด นี่หรือว่าเขาอาจจะอาศัยรถคนอื่นมา พอดื่มน้ำเข้าไปแล้วง่วงเลยมานอนสิ้นสภาพอยู่แบบนี้

รู้ไหม หัวใจฉันรัวแรงยิ่งกว่าจังหวะสามช่าเสียอีก ในหัวความคิดด้านที่ดีและไม่ดีกำลังตีกันยุ่งไปหมด

ความคิดด้านดีกำลังบอกฉันว่า หากทำอะไรไม่เข้าท่าลงไปแล้ววอร์อปป้าจับได้ ฉันอาจจะถูกเขาเกลียดตลอดชีวิต ขณะเดียวกัน ความคิดด้านช่วยร้ายก้ตะโกนขัดแย้งเสียงดัง ว่า สามีขาหนูมาแล้ว!!

อึก!

พอสมองสั่งการมาแบบนั้น ฉันก็อดกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอไม่ได้ เมื่อตระหนักได้ว่าแผนที่วางไว้มันได้สำเร็จไปเกินครึ่งอีกทั้งตรงหน้ายังมีเหยื่ออันโอชะนอนหลับไม่ได้สติ ไม่ใช่แค่รู้สึกประหม่าที่แผนสำเร็จไปเกินครึ่งแต่เพียงอย่างเดียว แต่พอในหัวเริ่มคิดว่าฉันต้องทำอะไรกับผู้ชายที่หลับไม่ได้สติคนนี้ หน้ามันก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา

ฮือออ ถึงบอกว่าอยากจะปล้ำอปป้าก็เถอะ ชีวิตนี้แม้แต่จูบก็ยังไม่เคย วันๆ ได้แต่นั่งสีนอนสีอยู่กับภาพโปสเตอร์ ถึงเวลาปฏิบัติจริงแล้วมันก็ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เอาน่า! มันไม่น่ายากหรอก ต้องนึกถึงฉากฟินๆ จากนิยายเรทแรงๆ เข้าไว้ มาถึงขั้นนี้แล้วนะกาละแมร์ จะถ้อยแบบติ่งขี้ขลาดเหมือนเมื่อกี้ไม่ได้! หายใจเข้าลึกๆ ท่องไว้...

กะอีแค่ปล้ำผู้ชายมันไม่ยากเกินความสามารถหรอก! ลุย!!

To Be Continued...

ปล้ำผู้ชายไม่ยากอย่างที่คิด! #กาละแมร์กไม่ได้ล่าวไว้

ปล.เนื้อหายาวไปขอยกไปปล้ำกันในชาร์ปหน้าแทน -.,-

หมายเหตุ

[1]แฟนไซต์ จะเป็นบ้านแฟนด้อมที่ตามถ่ายภาพศิลปิน มีทั้งบ้านเดี่ยวและบ้านรวมแล้วแต่แฟนด้อม

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต #ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v