คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapitre.1 (100%)
บทที่1
รถพยาบาลเ้าเลื่อนเ้ามาอยัห้อุเิน เฮุนที่อยู่้าๆแบฮยอนลอระหว่าทา นัวเล็เอาแ่ร้อไห้ เสื้อผ้าุสูทสีน้ำาลราาแพอร่าสูนั้นเ็มไปป้วยราบเลือ แ่ทว่าเาลับไม่สนใหรือใส่ใมันเลยสันิ นัวสูวิ่ามเียนไ้ที่ถูเ็นเ้าไปในห้อุเิน
“าินไ้รอ้านอนะะ” พยาบาลสาวร้อห้ามนัวสูเอาไว้่อนะปิประูล เฮุนมีสีหน้าัวลอย่ามา นัวสูำหมัแน่นอย่าโรธแ้นไม่้อบอ็รู้ว่าฝีมืออใร มือหนายึ้นมาล้วระเป๋าเสื้อสูทที่เ็มไป้วยเลือหยิบโทรศัพท์มือถือออมาแล้วเบอร์โทรหาใรบาน
“ู้......ู้....”โทริแ่ไม่มีนรับสาย เฮุนทิ้แล้วเอามือทุบำแพอย่ามีน้ำโหเพื่อระบายอารม์ที่ำลัเือไ้ที่อเาให้เย็นล นัวสูถอนหายใเบาๆสีหน้าอเานั้นไม่มีแม้แ่รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นเลยสันิ
“ไปมุหัวอยู่ไหนว่ะ” เฮุนสถบออมาอย่าเหลืออ เาเม้มรีฝีปาไปมาแล้วเยหน้ามอเพาเพื่อพยายาม่มอารม์โมโหอัวเอไว้ ไม่นานประูห้อุเินถูผลัออ นัวสูนั้นรีบเินเ้าไปถามอาารนัวเล็ทันที
“หมอรับ เ้าเป็นไบ้า”เฮุนมีสีหน้าและน้ำเสียเรียอย่าเห็นไ้ั ุหมอวัยวานยิ้มบาๆให้อย่าใเย็น่อนะเอ่ยึ้น
“นไ้แผลที่มือและาไม่ลึมา เย็บแผลไปสี่ล่ะสี่เ็มและียาันบาทายัให้เรียบร้อยแล้ว แ่สภาพิในไ้ไม่สู้ีนั้อพัรัษาัวูอาาร่อน อนนี้หมอียานอนหลับให้แล้วเพื่อให้นไ้พัผ่อน” ุหมอวัยวานยิ้มให้บาๆ เฮุนถอนหายใออมาอย่าโล่อ นัวเล็ถูเ็นออมาในสภาพที่มือและามีผ้าพันแผลเอาไว้ ร่าบาหลับไม่ไ้สิเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ
“อบุุหมอมานะรับ” เฮุนโ้ให้อย่านอบน้อมให้ับุหมอรหน้า ุหมอพยัหน้าให้่อนะยิ้มบาๆแล้วเินาไป นัวสูมอูนรหน้าแล้วยมือึ้นมาปัปอยผมนัวเล็เบาๆอย่าอ่อนโยน
“พัผ่อนนะรับ เี๋ยวผมะูแลพี่เอ” เฮุนล่าวอย่าอ่อนโยนสายาที่เฝ้ามอนัวเล็นั้นเ็มไป้วยวามรู้สึ นัวเล็ถูเ็นมายัห้อพัฟื้นสำหรับผู้ป่วย เฮุนในสภาพเปื้อนเลือนั้นนพยาบาลอะทัึ้นไม่ไ้
“ุะ ลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน็ไ้่ะ เี๋ยวนไ้ิันะูแลให้เอ” พยาบาลสาวยิ้มบาๆล่าวอย่าเป็นมิร เฮุนยิ้มบาๆให้เธออย่าอบุ่อนะถอเสื้อสูทออ
“อบุนะรับ ั้นผมฝา้วยนะรับ” เฮุนพาเสื้อไว้ในอ้อมแนอัวเอแล้วยิ้มบาๆล่าวอย่าอ่อนโยนับพยาบาลสาว่อนะหันไปสนในที่ำลัหลับอยู่รหน้า
“เี๋ยวผมมานะ ผมไปอาบน้ำ่อน”เฮุนเินเ้ามาใล้ๆเียนไ้พูุยับนัวเล็ที่หลับไม่ไ้สิอย่าอ่อนโยนแล้วยมือึ้นมาลูบผมนัวเล็อย่าทะนุถนอม่อนะเินออาห้อพัฟื้นไป
ทันทีที่นัวสูออาห้อแววาและท่าทาที่อ่อนโยนนั้นหายไปั่วพริบา วาอ่อนโยนนั้นเปลี่ยนเป็นแววาที่แ็ร้าวนูน่าลัวและเย็นา รอยยิ้มที่ยิ้มอยู่่อนหน้านี้ไม่หลเหลือเปื้อนอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาอเาเลยันิ นัวสูหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเบอร์โทรออ
เลาิม นัวสูเบอร์โทรออแล้วยึ้นมาแนบหูอีมือหนึ่ถือเสื้อสูทสีน้ำาลที่เปื้อนเลือไว้มือหนานั้นำสูทราาแพแน่นอย่าหุหิ
“บอสมีอะไรให้ผม่วยรับ”แที่ำลัสรุปรายานารประุมเมื่อ่วเ้าที่ผ่านมา้อหยุะัวาานลาันเมื่อไ้ยินเสียโทรศัพท์เ้านายสุเหวี่ยโทรเ้ามา
“บอให้นส่รถมารับันที่โรพยาบาลเันัม โรพยาบาลลาเร็วๆล่ะันมีเรื่อ้วย้อทำแ่นี้แหล่ะ” เฮุนร่ายยาวอย่าหุหิทำเอาแที่อยู่ปลายสายลอาึ้นฟ้าไปมาแล้วถอนหายใเบาๆับวามเอาแ่ใอเ้านายน
“ไปินรัแนที่ไหนมาล่ะเนี่ยวันนี้” แบ่นเบาๆ่อนะยโทรศัพท์อบริษัทแล้วโทรออไปยัฝ่ายบริารให้เอารถไปรับเ้านายอเา
เฮุนยืนรออยู่หน้าโรพยาบาลมีผู้นเินผ่านไปมาให้วามสนใเาอย่ามา บาน็ุบิบนินทาพูถึนัวสู บาน็ี้ให้เพื่อนูแล้วส่ายหัวไปมาทำท่าลัวอาเป็นเพราะุสูทสีน้ำาลอาร์มานี่นั้นมีแ่ราบเลือนูน่าลัว นัวสูยืนล้วระเป๋าอย่าไม่สบอารม์นั ไม่นานรถบีเอมสีำ็ับมาอรหน้าทำเอานัวสูอะบ่นไม่ไ้
“ั้านะนาย ลมาันะเอารถแล้วหาทาลับบริษัทเอ” เฮุนไม่พูเปล่าร่าสูเปิประูแล้วลานับรถลมาารถสีหน้าร่าสูนั้นหุหิเอาเรื่อ่อนะ้าวึ้นไปนั่ยัที่นั่นับแล้วปิประูรถับรถออไปทิ้ให้นับรถะโนไล่หลั
“เี๋ยว่อนรับ ท่านประธาน..ท่านประทานแล้วผมะลับอย่าไรเนี่ย” นับรถวัยสามสิบปลายๆยืนเาหัวแรๆไปมาอย่าเ็ๆแ่็ทำอะไรไม่ไ้ริๆ
โรแรมพีีปาร์ระับห้าาวในลาย่านันัม โรแรมแห่นี้เป็นโรแรมที่มีื่อเสียระับ้นๆเลย็ว่าไ้ ้านในอโรแรมนั้นเน้นารผสมผสานวามเป็นะวันับวามเป็นเอเียเ้าไว้้วยันเน้นวามหรูหราเรียบ่ายและวามเป็นสาล ภายในโรแรมนั้นแบ่เป็นโนเป็นหลัแหล่อย่าเป็นระเบียบเพื่อวามสะวสบายให้ับแและลู้าที่มาใ้บริารแห่นี้ให้ไ้มาที่สุ
านยอลนั่อยู่ในห้อทำานหรูั้นบนสุอโรแรมนัวสูนั่ทำานอย่าสบายอารม์โยมีลู่หานนั่ทำานเป็นเพื่อนอยู่ในห้อ นัวเล็ยยิ้มยิาใส่นรหน้าอย่ายั่วยวนทำเอานัวสูอยาะวาานรหน้าลแล้วลืนินนรหน้าไม่ให้เหลือไว้ให้ใรไ้เยมเลย
“อย่าทำหน้าแบบนี้นะลู่หาน ั้แุ่เ้ามาผมแทบไม่มีสมาธิในารทำานเลย เพราะอะไรรู้มั้ยหื้ม..”านยอลสบานัวเล็ที่นั่อยู่รโฟาสีน้ำาลหรูนั้น้วยสายารุ้มริ่ม น้ำเสียอนัวสูนั้นหยอเย้าทำเอานฟัยมือึ้นมาป้อปาหัวเราะเบาๆ
“ไม่เอาน่า ที่นี่ไม่เหมาะเี๋ยวพนัาน็เ้ามาหรอว่าประธานบริษัทับรอประธานำลัเล่น......”นัวเล็สบานร่าสู้วยสายาที่เย้ายวนมือบายึ้นมาลูบ้นาัวเอเบาๆแล้วยยิ้มให้นรหน้า านยอลหรี่ามอามอย่าระหายแ่ลู่หานลับยัไหล่ึ้นแล้วสนใเอสารรหน้าแทน านยอลรู้สึหุหิเล็น้อย่อนะวาปาาสีน้ำเินฝัเพรลบนโ๊ะแล้วลุาเ้าอี้ทำานอนเินเ้ามานั่ล้าๆนัวเล็
“ุทำแบบนี้ระวัืนนี้....ะไม่ไ้นอน” านยอลโอบเอวนัวเล็ะพูร่าสูเว้น่วระหว่าพู่อนะระิบ้าหูนรหน้าอย่าแผ่วเบา้วยประโยสุท้าย ทำเอาลู่หานหัวเราะเบาๆอย่าอบใ
“ฮ่าๆ นายิว่าันลัวหรอหื้ม....”ลู่หานหันลับมาสบานรหน้าอย่าสื่อวามหมายนัวเล็ยแนบาอนสอ้าึ้นมาโอบ้นอนัวสูรหน้า านยอลสบาลับแล้วเอื้อมมือึ้นมาปัไรผมที่บัหน้านัวเล็ทำให้เาเห็นหน้านสวยรหน้าไม่ัให้ัึ้น มือหนาเยานัวเล็ึ้น่อนะ่อยๆบรรูบลอย่าแผ่วเบา
“อื้อ..”ลู่หานอบสนออย่าว่า่ายนัวเล็หลับาลแล้วเปลี่ยนมือที่โอบนั้นมาถอเสื้อสูทนรหน้าแทนานยอลเปลี่ยนรสูบนั้นให้ร้อนแรึ้นนัวสูถอเสื้อสูทอออย่าไม่ใยีทิ้ลยัพื้น มือหนาทั้สอ้ายึ้นมาประอใบหน้าสวย่อนะูเม้มริมฝีปานั้นอย่าหื่นระหายเรว่าริมฝีปาบานั้นะถอนออาเา มือบาอลู่หานยึ้นมาปลระุมที่ล่ะเม็นรหน้าอย่าำนามือ านยอลถอูบออยิ้มอย่าพอใ
“เบาๆห้ามเสียันะแม่เสือสาว” านยอลระิบแหย่นรหน้า่อนะันนัวเล็ให้นอนลมือทั้สอ้าล้วเ้าไปในเสื้อสูทสีมพูัวบา ริมฝีปาหนาประบูบนรหน้าอย่าูื่ม่อนะ่อยๆไลู่บทั่วใบหน้าอย่ารัใร่ ลู่หานวาสั่นระริมอนัวสูอย่ายั่วยวน นัวสูยิ้มหวาน่อนะปลอเสื้อนัวเล็ออแล้วลืนินเนื้อนวลาวที่อยู่รหน้า ริมฝีปาหนา่อยๆทำรอยรัแสวามเป็นเ้าอ นใ้ร่าสูนั้นหายใหอบเบาๆอุหภูมิในร่าายนั้นร้อนแรอย่าเห็นไ้ัแม้แ่แอร์ในห้อที่เย็นเียบยั้อพ่ายแพ้ให้ับวามเร้าร้อนอนสอนที่ำลับรรเลเพลรัอยู่ในห้อ
“านยอล..รีบๆเถอะันไม่ไหวแล้วนะ” ลู่หานหายใหอบิัะที่นัวสูแล้เย้าแหย่นัวเล็ใ้ร่าอเา นัวสูยยิ้ม่อนะลุึ้นปลอาเสูทราาแพออแ่ทว่าลับมีประูเปิอย่าวิสาสะ
“ปั” ลู่หานที่เปลือยเปล่าอยู่ที่โฟารีบว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่าเร่รีบ านยอลเอไม่่าัน นมาใหม่ยืนมอภาพรหน้าอย่าสมเพ เฮุนำหมัแน่นนัวเาเอสั่นไปทั้ัว นเลวนโอยู่้วยันินะเหมาะสมันีแล้วนิ
“ะเ้ามาทำไมไม่เาะประูว่ะ เลายูนไปไหน!” านยอลที่ิระุมเสื้อสถบออมาอย่าอารม์เสียมอนมาใหม่อย่าไม่สบอารม์ ลู่หานที่โผล่มาแ่ัวมีเสื้อสูทนัวสูลุมปิร่าายไว้อยู่สะบัหน้าเิ่ใส่นมาเยือนอย่าไม่อบใ เฮุนยยิ้มมอทั้สอน้วยวามรัเียอย่าเหลือทนเ็มที
“ถ้าเาะประูะไ้เห็นอีหลัานาาแบบนี้หรอว่ะ มึยัมีวามเป็นนอยู่มั้ยไอ้เี่ย!!”เฮุนไม่พูเปล่านัวสูถลาเ้ามาว้าอเสื้อานยอลำแน่น้วยโทสะ ายหนุ่มะอใส่นรหน้าอย่าเหลืออเ็มทีแ่ทว่าานยอลนั้นลับแสยะยิ้มออมาอย่าไม่รู้สึรู้สาอะไร
“ูะีหรือเลวมันเรื่ออู นีอย่ามึไม่วรมาเหยียบที่นี่ ปล่อยู!” านยอลไม่พูเปล่าเาสะบัมือเฮุนที่ำอเสื้อเาแน่ เฮุนที่ไ้ฟัำพูอนที่ิว่าเป็นเพื่อนที่ีที่สุอเาพูออมาอย่าไม่อาบปา มือหนายึ้นมาัั้ใส่นรหน้าอย่าั
“ผลัวววะ” านยอลลไปนอนอับพื้นถึับเลือลบปา เฮุนไ้ทีเ้าไปนั่ร่อมแล้วึอเสื้อนรหน้าแล้ว้ำเ้าไปอีที
“ผลัววะ” “นี่สำหรับวามเลวที่มึทำับแบฮยอน ไอ้เลว!” เฮุนะ้ำอีรั้แ่ทว่าลู่หานที่มีแ่าเั้นในับเสื้อสูทัวให่และลุมร่าไว้วิ่เ้ามาห้ามแล้วอานยอลไว้ในอ้อมออย่ามีน้ำโห
“นายมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ โอเฮุน” ลู่หานะโนใส่นรหน้า้วยวามไม่พอใ มือบานั้นประอานยอลไว้ในอ้อมแนอย่าหวแหน มืออี้านั้นยึ้นมาผลันัวสูรหน้า้วยแรทั้หมที่มีให้ออาายหนุ่มผู้เป็นที่รัอน
เฮุนเลไปนั่ับพื้นมอภาพรหน้าร่าสอร่าที่อันลมอย่ารัใร่ันมา นัวสูหัวเราะออมาอย่ารู้สึสมเพ่าสาสมันริๆ
“เหอะๆ ูสมเพพวมึริๆ ไอ้ยอลถ้ามึไม่รัแบฮยอน็ปล่อยมาใหู้ ูะรับไว้เอ มึอยาะไปเสวยสุับน....แบบนี้ที่ไหน็เิ” เฮุนแสยะยิ้มมอทั้สอนอย่ารู้สึเวทนาและสมเพ น้ำเสียอเฮุนนั้นเ็มไป้วยโทสะและวามูแลน ร่าสูเว้น่วระยะในารพู่อนะสบาลู่หานแล้วยยิ้มอย่าูถูแล้วพูนบ ทำเอาลู่หานหน้าาไปเลย็ว่าไ้
“มึอย่าไ้ฝันลาวันไอ้เ็น้อย....” านยอลลุึ้นยืนโยมีลู่หานประอึ้น นัวสูหัวเราะออมาอย่าสะใำพูอเานั้นทำให้เฮุนำหมัแน่นและสร้าวามไม่พอใให้ับลู่หานอย่ามาที่านยอลไม่ยอมปล่อยแบฮยอนมารหัวใอเาไปเสียที
“มึไม่ยอมปล่อยใ่มั้ย..ั้นมึ่วยไปูเมียมึที่ำลันอนหลับไม่ไ้สิที่โรพยาบาลหน่อยมั้ย ไอ้สารเลว” เฮุนเินเ้ามาึายอเสื้อานยอลึ้นแล้วยยิ้มออมาอย่าน่าลัว น้ำเสียที่นิ่นลู่หานฟัเอยัรู้สึลัว านยอลเมื่อไ้ยินว่าภรรยาเ้าโรพยาบาลถึับใาโ
“ปล่อยู แบฮยอนเป็นอะไร อยู่โรบาลไหน ไอ้ฮุนมึบอูมา” านยอลปัแนเฮุนออแล้วยมือสอ้าึ้นมาเย่าไหล่เพื่อนรัรหน้าน้ำเสียที่ฟัูลนๆอย่าเห็นไ้ัเน ลู่หานที่ฟัแล้วรู้สึเหมือนโนมีนับพันรีลาในัวเล็รู้สึเ็บปวอย่ามา มือบาสอ้าำหมัแน่นอย่าเียแ้นิัและริษยา เฮุนมอเห็นปิิริยานัวเล็รหน้ารู้สึสมเพเหลือเิน ร่าสูแสยะยิ้มออมาอย่าสะใ
“เันัมูบอมึไ้แ่นี้ ถ้ามึมีปัาพอมึไปามหาเอาเอ” เฮุนยมือทั้สอ้าอเาึ้นมาปัมือทั้สอ้าอเพื่อนออ านยอลไม่รอ้ารีบวิ่ทันทีลู่หานะวิ่ามไปามแ่เฮุนลับยืนวานัวเล็เอาไว้
นัวสูในุเสื้อเิ้สีำับาเสแลสีเทาออมอนัวเล็รหน้า้วยสายาูถู ริมฝีปาบานัวสูยยิ้มึ้นส่ยิ้มให้นรหน้าอย่าสะใ ลู่หานสะบัหน้าออไปทาอื่นอย่าโมโห
“รู้หรือยัล่ะ ว่าใรันที่เป็นนสำั....อเล่นั่วราวอย่าุ็เป็นไ้แ่นี้แหล่ะ”เฮุน้มหน้าสบานรหน้าแล้วยิ้มบาๆำพูและน้ำเสียอนัวสูนั้นเ็มไป้วยวามเย้ยหยันและถาถาูแลน
“นายนี่มัน....”ลู่หานยมือึ้นมาี้หน้านัวสูอย่าเหลืออ วาสวยู่นั้น้อนรหน้าอย่าแ็ร้าวและไม่พอใเป็นอย่ามา เฮุนไ้แ่หัวเราะเหอะๆในลำออย่ารู้สึสมเพนรหน้า
“ผมทำไม...หรือที่ผมพูไม่ริ นอย่าุมัน็แ่อไม้ริมทา สีอาะสวยว่าแ่ไม่มีใรอยาเอาใส่แันประับไว้ในบ้านหรอนะ เพราะอะไรุรู้มั้ยเพราะเป็นอไม้สีสวยที่เ็มไป้วยสีทอไล่ะ” เฮุนยแนึ้นมาออแล้วเินวนรอบๆนัวเล็สายานัวสูมอนรหน้าั้แ่หัวรเท้า น้ำเสียที่ทั้ถาถาและแันับรอยยิ้มที่แสนวนประสาททำเอาลู่หานยมือบาึ้นมาฟาลบนใบหน้าหล่อเหลานรหน้าอย่าั
“เพี๊ยะ” “ถึันะเป็นอะไรมัน็ไม่เี่ยวับนายเพราะนายไม่มีสิทธิ์มาพูาูถูันแบบนี้” ลู่หานำมือแน่นมอนรหน้า้วยสายาที่เลียัน้ำเสียเล็ๆะโน่าทอนรหน้าอย่าเหลืออ เฮุนที่ถูบนหน้าหันหัวเราะออมาอย่าหุหิ ร่าสูหันลับมาสบานัวเล็่อนะ่อยๆเินเ้ามาใล้นัวเล็ในระยะประิ นัวสูมอ้วยสายาที่เย็นาและน่าลัว ลู่หาน่อยๆเินถอยหลัอย่าล้าๆลัวๆนนับโฟาหรู
สายาอันเย็นานหน้าลัวอเฮุน้อลมาที่ร่าายนัวเล็ที่อนนี้่าล่อแหลมอย่ามา มือหนาผลันัวเล็ให้ล้มลรโฟา่อนะึ้นร่อมแล้วแสยะยิ้มออมาอย่าน่าลัว ลู่หานเบิาว้าและพยายามยับัวหนีแ่มือหนาู่นั้นอนรหน้าลับับแนนัวเล็ไว้แน่นแล้วรึับโฟาไว้ แนสอ้านัวเล็ปวและร้าวไปทั้แน นัวสูสบานัวเล็รหน้าอย่ารัเียและิั่อนะเอ่ยึ้น
“อยารู้ริว่าไอ้านยอลมันิใอะไรันนัันหนา....ะลอพิสูทธิ์หน่อยแล้วัน” นัวสูล่าว้วยน้ำเสียเย็นาและแฝไป้วยวามูถูแัน นร่าสูไม่พูเปล่าใบหน้าาวนั้นโน้มลมายริมฝีปาหนานั้นประบลบนริมฝีปาบาแล้วบยี้อย่าไม่ใยี ลู่หานที่ถูู่โมถึับเบิาว้า้วยวามใและพยายามิ้นไปมาให้หลุพ้นพันธนาารานรหน้า ริมฝีปาบาลุ้ไป้วยลิ่นาวเลือและรู้สึปวและแสบระบมไปหม น้ำใสๆ่อยๆไหลรินออาาู่สวย
“ฮือ...”
เฮุนผละออานัวเล็อย่ารัเียมือหนายมือึ้นมาเ็ปาแล้วถ่มน้ำลายออมาอย่าป่าเถื่อน ริมฝีปาหนานั้นยยิ้มให้นที่นอนร้อไห้อย่าสะใ
“อาวๆอเหลือเรนแบบนี้ให้ฟรีผมยัไม่เอาเลย....หึำไว้อย่ามาทำร้ายแบฮยอนอี ไม่ั้นผมะทำมาว่านี้แน่ำใส่สมอเอาไว้ให้ี” เฮุนระแทเสียใส่นัวเล็้วยน้ำเสียูถู่อนะแสยะยิ้มแล้ว้าวเท้าเินออาห้อทำานหรูนี้ไป ทิ้ให้ลู่หานยมือึ้นมาเ็ปาไปมาอย่าเ็บใ
“ไอ้เลว สารเลวันเลียนาย โอเฮุนนนน ันเลียนาย เลียแบฮยอน เลียๆๆฮือออ...” นัวเล็ลุึ้นนั่มือทั้สอ้าทุบลยัโฟาหรูอย่าหนัเพื่อระบายอารม์ วาสวยนั้นแ่ำเปื้อนไป้วยราบน้ำา ริมฝีปาบานั้นบวมแ้ำไป้วยเลือ่อนะรี๊ออมาอย่าั สายาที่อาาเลียัอวาู่สวยนั้นไม่เหลือเล้าโรนสใสร่าเริอี่อไปแล้ว ลู่หานยมือึ้นมาปิหน้าร้อไห้อย่าหนั
“ฮือ...”
ทำไมไม่ว่าใร่อใร็รัแ่แบฮยอน ไม่ว่าใร่อใร็เอาใใส่แ่แบฮยอนทำไม ทำไมเาไม่เยะไ้รับมันบา เาแ่้อารใรสัน้อารเาและรัเาแบบที่แบฮยอนไ้รับบ้ามันผิมาเลยหรือไ....
เฮุนเินออาห้อมาทำานานยอลไ้ยินเสียรีร้อนัวเล็อย่าบ้าลั่ เาไ้แ่ส่ายหัวไปมาอย่าอ่อนใับพฤิรรมนัวเล็ ร่าสูเิน่อไปโยไม่หันหลัลับมาสนในเ้าอารม์ที่ำลัอาละวาทในห้อนั้น นัวสูเินมายัที่อรถ่อนะปลล๊อรถแล้วึ้นรถับรถออไปในที่สุ
านยอลิใว้าวุ่นอย่ามาั้แ่รู้่าวว่าภรรยาสุที่รัอเานั้นเ้าโรพยาบาลบาล นัวสูโทรสั่ให้ลูน้อและเลาโทรเ็แทบทุโรพยาบาลบาล นัวสูถอนหายใเบาๆอย่าัวล ัวลอย่ามาลัวว่านัวเล็ะเป็นอะไร
“เอรึยัิ่วหมิน แบฮยอนอยู่ที่ไหน” านยอลที่นั่อยู่ในรถถามผู้่วยเา้วยสีหน้าที่ร้อนรน ิ่วหมินส่ายหัวไปมาเป็นเิปิเสธ านยอลยมือึ้นมาุมมับไปมาใ้วามิ
“นายลอโทรเ้าไปโรพยาบาลลาูิ” านยอลเหมือนะนึอะไรไ้ นัวสูรีบสั่ผู้่วยอเาทันที ิ่วหมินโทรออไปยัโรพยาบาลลา ผู้่วยายหนุ่มยิ้มออมาอย่าีใ่อนะวาสายล
“เอแล้วรับบอส อยู่โรพยาบาลลา” ิ่วหมินยิ้มออมาอย่าีใ านยอลมีสีหน้าลายัวลล่อนะรีบบอให้ผู้ายอเาออรถทันที ลอทานั้นานยอลเอาแ่ิไม่ว่านัวเล็ะเป็นอะไรมั้ย เ็บปวหรืออะไรยัไหรือเปล่า
แบฮยอนที่หลับไปนานหลายั่วโม วาสวยนั้นหนัอึ้ไปหมนัวเล็่อยๆลืมาึ้นแล้ว่อยๆปรับภาพระบบสายาให้ัึ้น มือบา้าวาและารู้สึปวระบบไปหม พยาบาลสาวที่เ้ามาเ็น้ำเลือยิ้มให้อย่าใี่อนะ่อยๆพยุนัวเล็ึ้นนั่
“ผมอยู่ที่ไหนฮะ” แบฮยอนถามึ้นอย่าเหนื่อยอ่อน พยาบาลสาวยิ้มบาๆ่อนะส่น้ำให้นัวเล็ื่มแล้วพูึ้นอย่าใี
“ุอยู่โรพยาบาล่ะ แผลที่มือุและาลึมาเย็บไปั้หลายเ็มุหมอเลยอยาให้นอนูอาาร่อน่ะันาริเื้อ” พยาบาลสาวยิ้มบาๆให้ แบฮยอนพยัหน้าเบาๆอย่าเ้าในวาู้สวยมอูแผลที่ัวเอเป็นน่ออย่านึสมเพัวเอ วามเ็บปวอแผลบนร่าายมันยัน้อยว่าบาแผลทาิใอเาในอนนี้ น้ำามาาไหนไม่รูู้่ๆ็ไหลริรออมาาวาู่สวยที่บวมเบ่ มือเรียวบายึ้นมาปามันทิ้่อนะยิ้มบาๆให้พยาบาลสาว
“ทาน้าวหน่อยนะะ ะไ้ทานยา” พยาบาลสาวไม่ัไ้ถามอะไรนไ้เธอเอ่ยอย่าใี่อนะเินไปเ็นโ๊ะิน้าวสำหรับผู้ป่วยมายัรหน้า แบฮยอนมออาหารรหน้ารู้สึมอเพราะรู้สึินอะไรไม่ลริๆ
“ผมไม่หิวเลยุพยาบาล...”แบฮยอนบิ้มบาๆสบาพยาบาลอย่าื้อรั้น พยาบาลสาวทำหน้าุส่ายหัวไปมานนัวเล็ถอนหายใแล้วยอมทาน้าวแ่โยี โยมีพยาบาลสาว่อยๆป้อนให้ที่ล่ะำอย่าใเย็น
แบฮยอนทาน้าวไปไม่ี่ำ่อนะยมือ้าที่ไม่เ็บึ้นเป็นเิบอว่าพอ พยาบาลสาวยิ้มบาๆให้่อนะหยิบผ้าเ็ปาส่ให้นไ้อเธอ มือบารับมาเ็ปา่อนะรับยามาาพยาบาลสาวอย่าว่า่ายแล้วลืนลออย่ายาลำบาาม้วยน้ำ พยาบาลสาวหัวเราะเบาๆอย่าอารม์ี
“ุพยาบาลมีอะไระทำ็ไปทำเถอะฮะ ผมอนอนพั่อนะฮะ”แบฮยอนล่าว้วยน้ำเสียอ่อนโยน่อนะ่อยๆล้มัวนอนล พยาบาลสาวยผ้าห่มห่มให้่อนะเปิไปปรับเรื่อปรับอาาศให้อุ่นึ้นแล้วเินออาห้อไป
านยอลแ่ัวเรียบร้อยแล้ววิ่รถารถทันทีที่มาถึ เรียวายาวู่นั้น้าวอย่าับไวอย่าเร่รีบรไปยัลิฟ์ททำเอาิ่วหมิ่นที่วิ่ามถึับเหนื่อยหอบ เ้านายอเาะรีบไปไหนัน ห้อพั็อยู่ใล้แ่นี้เอ ทันทีที่ลิฟท์เปิออ นัวสูรีบ้าวเท้าออาลิฟท์แล้วิ่รไปยัห้อพัฟื้นภรรยาอเาทันที แบฮยอนนอนะแหันหน้าออไปยันอหน้า่า ท้อฟ้านั้นปลุมไป้วยวามมืมีแ่วิวอึราบ้าน่อที่ประับไฟไว้เ็มวแทบทุั้นทุห้อ มือหนา่อยๆเปิประูเ้ามา่อนะทันัวเล็ึ้นอย่าอ่อนโยน
“ที่รั...”เพียแ่น้ำเสียอ่อนโยนอนัวสูนั้นทำให้นัวเล็ที่นอนหันหลัให้นัวสูถึับหลั่น้ำาออมา นัวเล็หลับาลเพื่อหลีเลี่ยาารปะทะอารม์ับนมาใหม่ านยอลเินเ้ามาใล้ๆเห็นผ้าพันแผลที่มือแล้วาอนัวเล็ถึับะัและใเล็น้อย
“ที่รั...ุเป็นอะไร ไปทำอะไรมาหื้ม...บอผมหน่อยิ เ็บมามั้ย” านยอลยืนอยู่้าๆเียแล้วลูบหัวนัวเล็เบาๆอย่าอ่อนโยน ารระทำอนัวสูนั้นทำให้นที่แล้หลับนั้นรู้สึปวร้าวึ้นมาในใอย่ามา น้ำใสๆไหลรินออาาะหลับไม่าสาย ไม่อยาลืมาึ้นมาเอนมั่ายนใร้ายรหน้า
เฮุนี่แวะห้าสรรพสิน้าแล้วื้ออินที่นัวเล็อบมามายิมือมา ร่าสูเลี้ยวรถอยัที่อรถ่อนะเอื้อมมือไปหยิบถุนมมามายแล้วลารถไป ร่าสูเินเ้ามาในโรพยาบาลในทาทีที่สบายๆ สาวๆหรือนไ้ผู้หิพาันมอามนัวสูที่เินผ่านไป แม้แ่พยาบาลเอ็ยัแอบมอามแล้วรี๊เบาๆให้ับวามหล่อเท่ห์และภูมิานอนัวสู นัวสูเินเ้าไปในลิฟท์่อนะั้นสิบเ็หันมายิ้มบาๆให้ับเ็ัวเล็ๆในอ้อมแนอผู้เป็นแม่
“น่ารััเลยรับ”เฮุนยิ้มบาๆอย่าอบอุ่นให้ับเ็รหน้า มาราอเ็น้อยยิ้มอย่าเป็นมิรให้เฮุนยมือึ้นมาแล้วเอมไปับมือเ็น้อยอย่าเบามือ ร่าสูนึอะไรบาอย่าออมือหนาัับมาแล้วล้วนมในถุพาสอิแล้วยื่นให้เ็น้อยอย่าอ่อนโยน ทำเอาเ็น้อยวัยสอวบว่ายิ้มอบใอย่าอารมืี
“อบุฮับ” เ็น้อยยิ้มหวานแล้วรับมา ่อนะล่าวอบุอย่าใสื่อบริสุทธิ์ ทำเอาเฮุนยิ้มอารม์ีไปามๆัน แม่อเ็ยิ้มให้อย่าอบุและไม่นานลิฟท์็เปิออ เฮุนยมือบายๆโบมือลาเ็น้อยอย่าอารม์ี เาเินมายัเาท์เอร์่อนะยิ้มเพียมุมปาทัทายพยาบาลอย่าสุภาพ ร่าสูเินมายัห้อพัฟื้นอแบฮยอน็้อหยุะั เมื่อเห็นเพื่อนัวีอยู่ในห้อร่าสูไ้แ่ำถุในมือแน่นแ่แล้ว็เปิเ้าไป
“แอ๊..” เสียเปิประูทำลายวามเียบ านยอลหันมาสบาและ้อหน้าผู้มาใหม่ เฮุนเินมานั่ลยัโฟาอย่าไม่ใส่ใมือหนาวาถุลบนโฟาอย่ารู้สึหุหิเล็น้อย
“บอูไ้มั้ยว่าทำไมถึแบฮยอนถึเป็นแบบนี้”านยอลหันลับมา้อหน้าเฮุนพยายามถามอย่าใเย็น เฮุนยัไหล่ึ้นเล็น้อยเป็นเิอบแทนทำเอาานยอลรู้สึหุหิึ้นมาทีล่ะนิ
“บอูทีไอ้ฮุน”านยอลระแทเสียอย่าัใส่นที่พึ่มาใหม่รหน้า เฮุนนั่ออมอเพื่อนัวีอย่าวนประสาท นานยอลเริ่มทนไม่ไหว
“ไอ้ฮุน..”านยอลึ้นเสียัึ้นแบฮยอนที่นอนฟัถึับมวิ้วนผูโบว์อย่ารู้สึเหนื่อยและรำา เฮุนยัยิ้มวนประสาทใส่
“มึอยารู้็หาำอบเอ ูไม่ใ้อลเ็นเอร์อบทุปัหาูหิว้าวูะแ้าวมึเ้าใภาษานนะ” เฮุนเอื้อมมือไปหยิบอาหารีนมาแะล่อแล้วพูอย่าวนประสาท ทำเอาานยอลถอนหายใออมาอย่าเหลืออ แบฮยอนเอ็รำาเ็มทน
“ไอ่ฮุนูถามมึีๆนะเว้ย”านยอลึ้นเสียใส่นรหน้าอย่าโมโหแ่ทว่าเฮุนนั้นลับทาน้าวอย่าสบายอารม์นานยอลลอาไปมา เาหันลับไปปลุนัวเล็รหน้า
“แบฮยอน..แบฮยอนื่นมาุยับผมว่าเิอะไรึ้น” านยอลเย่านัวเล็ไปมาอย่าเหลืออ เฮุนที่เห็นถึับวาล่ออาหารในมือแล้วลุึ้นไประาแนเพื่อนัวีอเาออ
“มึทำบ้าอะไรอมึไอ้เี่ย มึไม่เห็นหรือไว่าเมียมึหลับอยู่”เฮุนะโนใส่หน้าานยอลอย่าโมโห เา้อานยอล้วยวาที่แ็ร้าวและน่าลัว านยอลไม่สนใสะบัมือเพื่อนอเาทิ้่อนะหันไปปลุแบฮยอน
“แบฮยอนผมรูุ้ไม่ไ้หลับ ื่นึ้นมาพูับผมให้รู้เรื่อเี่ยวนี้” านยอลระาแนแบฮยอนอย่าแรนนัวเล็ถึับสะุ้แล้วลุึ้นมาามแรึ้นอนรั เฮุนเห็นันั้นถึับทนไม่ไหวเาเ้าไปัหมัหนัๆใส่หน้าานยอลหนึ่ที แบฮยอนถึับเบิาว้า
“ผลัววะ” “มึหยุบ้าเสียทีไ้มั้ย” เฮุน้อหน้าานยอลนาแทบถลนออมา านยอลที่ถู่อยถึับโรธัะลุึ้นไป่อยเฮุนืนแ่แบฮยอนะโนห้ามึ้นอย่าเหลืออเหลือทนเ็มทีับสามีัวีอเา
“หยุเี๋ยวนี้านยอล ออไปาห้อนี้ะันไม่อยาเห็นหน้านาย ออไป ออไปนายอยาไปายหรือเสวยสุที่ไหน็เิ” แบฮยอนะโนออมาทั้น้ำามือบา้าที่ไม่เ็บหยิบหมอนึ้นมาปาใส่นรัอย่าโมโห านยอลปัหมอนทิ้้อหน้าภรรยาอย่ามีน้ำโหนัวสูะเ้าไประานัวเล็แ่เฮุนเ้ามาวาไว้
“มึออไปะ ไปหานีอมึโน้นไป๊”เฮุนปป้อแบฮยอนที่เอาแ่ร้อไห้นัวสั่น านยอลมอภาพรหน้า่อนะำหมัแน่นแล้วเินออาห้อไปโยี
“ปั” เสียปิประูห้อระแทอย่าั ทิ้ให้นในห้อนั้นใามๆันแบฮยอนเอาแ่ร้อไห้นเฮุน้อึเ้าไปอปลอบ มือหนายึ้นมาลูบหัวร่าบาอย่าเบามือและอ่อนโยน
“ฮือ...ฮือออ” แบฮยอนยัอาละวานเฮุน้ออแน่นึ้นแ่นในอ้อมแนยัิ้นไปมา มือหนาเอื้อมมือไปเรียหมอและพยาบาลเ้ามาเพราะนัวเล็เริ่มร้อไห้ทำร้ายัวเอ
“ันเ็บบบบ เฮุนนนันะทำไ...เมื่อไหร่ันะายๆไปะที่ฮือออ” แบฮยอนรีร้อิ้นไปมาะที่หมอและพยาบาลวิ่เ้ามา่วยันับนในอ้อมแนนร่าสูไว้ เฮุนมอนรหน้าที่นอนร้อไห้ิ้นไปมาอย่ารู้สึเ็บปวและสสารเหลือเิน พยาบาลยเ็มียาึ้นมาแล้วีลไปยัสะโพนัวเล็ ไม่นานยานอนหลับเริ่มออฤทธิ์และนัวเล็่อยๆหลับาแล้วสบไป
“้ออโทษ้วยนะรับ”เฮุนโ้เบาๆให้อย่ารู้สึผิ หมอและพยาบาลยิ้มให้เา่อนะเินออาห้อไป ทิ้ให้ร่าสูยืนมอนรหน้าที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ มือหนาเอื้อมมือึ้นมาเ็น้ำาที่ไหลรินอาบแ้มทั้สอ้านัวเล็อย่าแผ่วเบา
หลับะนะนีผมะปป้อพี่เอ นีอผม เฮุนยิ้มอย่าอบอุ่นให้แล้วโน้มหน้าไปูบหน้าผามนอย่าอ่อนโยน ่อนะเินออาห้อพัฟื้นไปโยไม่ลืมฝาฝัับพยาบาลสาว นัวสูเินออาโรพยาบาลไปยัที่อรถ ่อนะนึอะไรบาอย่าออริมฝีปาบานั้นยยิ้มอย่าเ้าเล่ห์และมีแผน ร่าสู้าวึ้นรถันหรู่อนะับออไปในที่สุ
ท๊อ ท๊อ ท๊อ
แอร๊สาบานไ้ว่าไรเอร์หลเฮุนในฟินี้(อวยเ้าไป)
เียนฟิราม่าประหนึ่ะไปออรบฮ่ะๆ หน่วริๆไม่รู้ะ่าใรีในเรื่อนี้
ฟิเป็นไบ้า สนุหรือไม่สนุ อบไม่อบ บอไรเอร์ไ้นะะ
ฟิเรื่อนี้บอเลยว่าเป็นฟิที่ยาเรื่อหนึ่เพราะมันเป็นเรื่อออารม์ัวละร
ปมปัหาเยอะ แ่ะเยอะยัไิามอ่านันไ้นะ เ้ม้นึนเรื่อยๆ
ความคิดเห็น