คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Phan ya aon : love at first teen
Phan ya aon : love at first teen
- - - P'Park Chanyeol - - -
วุ้ย เจอกันอีกแล้ว ผมคนหล่อพี่ปาร์คเอง หล่อ hereๆ แบบนี้มีผมคนเดียวแหละ เอ้ยๆหล่อๆดิวะ เออๆช่างเถอะๆ วันนี้ผมจะพูดเพราะๆสุภาพๆนะครับ จริงๆแล้วผมเป็นคนสุภาพมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่อแม่สอนมาดีไงครับ ปลาบปลื้มจังฮิ ชาติดีไม่มีตระกูลคือกูคนเดียวแหละอิ เขินจัง ฟิคห่าเนี่ยไม่มีคำว่าสาระหรอกนะ เพราะมันไร้สาระ ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขำอะดิ เห้อ ไอ้พวกไร้สาระ งงอะดิ ตอนนี้ผมทำไรอยู่ นอนเกาตีนบนดาดฟ้าโรงเรียนแหละ โดดแมร่งเลย อาจารย์ไม่สวย ไม่อึ๋ม ไม่ถูกใจกูเลย มีแต่พวกป้าๆแก่ๆมาสอน คือคิดว่ากูจะมีกำลังใจเรียนหรอ พูดสอนทีก็ยานๆช้าๆเชื่องๆ เต่าเรียกยายแล้วครับ แต่เออก็เหมาะสมดีนะสอนประวัติศาสตร์ หน้าตาให้หมดเลยวะ น่าจะไปเก็บเป็นวัตถุโบราณแทน เหย เหมือนกูเป็นเด็กไม่ดีเลยอะ เสียภาพพจน์หมดแล้ว ที่สร้างมากับมือ หมดแล้ว......... ฮึ้บ ไม่เป็นไรกูยังอยู่ กูต้องสู้ ไหนๆวันนี้แมร่งก็โดดมาตั้งแต่เช้าละ คิดว่ากูจะไปเข้าเรียนหรอ ไม่ละ หล่อเซ็งครับ
มาย้อนรำลึกความหลังเรื่องพี่ปาร์คน้องแบคดีกว่า กูรู้ว่าพวกมึงอยากรู้กันอาดิ พี่ปาร์คจัดให้เลย
เหตุเกิดประมาณ 2-3 เดือนที่แล้ว
“สาด ชานยอล มึงมองหน้ากูหาเรื่องอ่อ?!!!” เสียงอริเก่าๆกากๆหาเรื่องผมทั้งที่ผมแค่ชายตามองมันนิดเดียว คือวอส มึงต้องการไรจากกูปร้า ได้ ได้ พี่ปาร์คจัดให้ครับ หึ
“ห่าไร กูไม่ได้มองหน้า กูมองตีน” กร้าก กูซะใจฮิ อย่างนี้พี่ปาร์คชอบๆๆ ถ้ามันไม่โง่มันคงรู้ว่าประโยคเมื่อกี้หมายความว่าไง หัดหล่อแล้วฉลาดแบบพี่ปาร์คบ้างเหอะมึง
“มึงว่าหน้ากูคือตีนเรอะ” อ้าว อีห่านี่พึ่งรู้ตัว เชี่ย กูขรรมส์55555555555555555555555555555555555
“เอ้า พึ่งฉลาดหรอมึง 5555555555” ว่าแล้ว ผมก็นอนลงไปหัวเราะกลิ้งกับฝุ่นบนพื้นแมร่งเลย กูขรรมวะ ไม่ไหวๆๆ ไม่คิดว่ามันจะโง่แบบนี้
“พูดงี้ มาต่อยกับกูเลยปะ?!!!!” มันพูดแล้วก็ดึงแขนเสื้อขึ้นมองหน้าหาเรื่องผม คนอย่างกูไม่กลัวมึงหรอก มึงมาแค่คนเดียว โธ่ๆๆๆๆ
ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชี่ยละ เสียงตีนขย้ำดินมาเป็นร้อย เพื่อนมันมาเป็นกองทัพละครับบบบบบบบบบบบ กูตัวคนเดียว กูไม่อยู่ละ.... กูเผ่นละครัฟฟฟฟฟ บ้ายบายเหอะมรึง เจอกันเมื่อ next life น้าบาย
ผมต้องขอบคุณไอห่านั่นมากเพราะหลังจากวันนั้นที่มีเรื่องกับมันผมก็ย้ายโรงเรียนพอดี เหย กูไม่ได้กลัวมันนะเว้ยๆ จริงๆนะมึง เชื่อกูดิเชื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เออ กูรู้ว่าพวกมึงไม่เชื่อกู เพราะกูก็ไม่เชื่อ กำๆๆๆๆๆๆ ผมคิดว่าโรงเรียนใหม่ที่ผมย้ายมามันคงดีกว่าเก่า ผอ.หน้าเลือดสาด นี่ต้องยัดใต้โต๊ะเป็นแสนกว่าจะได้เข้า เคยสงสัยนะว่าทำไมไม่ให้บนโต๊ะดีๆวะ พี่ปาร์คหล่อและฉลาดไง
หลังจากที่ย้ายโรงเรียนมาได้ซักพัก ผมก็ได้เพื่อนมาตั้งหนึ่งคน อย่าสงสัยว่าไมมีแค่นี้ เออผมหล่อไง แรกๆก็มีคนเข้ามาทำความรู้จักผมเยอะหรอกนะ แต่พอผมพูดทักทายมันไป มันก็ไม่ยุ่งกับผมอีกเลยวะ นี่กูน่ากลัวหรอมึง แค่สวนมันกลับตอนมันถามว่าเรื่องของกูๆๆๆๆๆ ก็ไม่มีใครมายุ่งกับผมอีกเลยเออดี แต่ก็ยังมีไอเพื่อนหน้าหนาคนนึงด่าเท่าไรมันไม่ไป แล้วมันก็สวนกลับผมซะ แสบยันทรวงใน ด่าไปด่ามาเป็นเพื่อนกันเลย เพราะมันก็นิสัยเหมือนผมไม่มีเพื่อนเหมือนกัน วะห้าๆๆๆ ซะใจฮิ ไหนๆก็ไหนๆเลยเอามันมาเป็นเพื่อนเลย เห็นว่าหน้าตาดีน้อยกว่าผมหรอกนะเลยให้เป็นเพื่อน โธ่ๆๆๆๆ
ปึก! ซ่า!
อื้อหือ เวรละ เดินพูดคนเดียวเยอะไปหน่อย ชนรุ่งน้องเลย ปัญหาอยู่ที่ก๋วยเตี๋ยวราดเต็มเสื้อกูเลยครับ จากเสื้อสีขาวสะอาดที่ผมซักทุกวันกลายเป็นสีส้มภายในเวลาเพียงหนึ่งวินาที นับเป็นปรากฏการณ์ที่น่าประหลาดใจมาก กูพึ่งเคยพบเลยเจอครั้งแรกเลย กลับบ้านไปคงต้องซักเสื้อครั้งยิ่งใหญ่ละ น้องเค้าก็ตกใจมาก เงยหน้ามามองผมแล้วยกมือขอโทษผมใหญ่เลย คือกูผิดกว่าปว้า แอบรู้สึกสำนึกผิดนิดนึง
“ขอโทษครับๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจๆ”รุ่นน้องตัวเล็กก้มหัวเอ่ยขอโทษผมถี่ๆไม่ยั้งเลย ส่วนผมก็สตั๊นยืนอึ้งในความมุ้งมิ้งของน้อง เชี่ย ลงมาจากฟ้าปะหว้า น่ารักลากไส้เลย กูนึกว่าอุกกาบาตตกมาจากฟ้า ตาเล็กๆตี่ๆของน้อง หน้าขาวใสถูกดูแลเป็นอย่างดี ตัวเตี้ยๆสั้นๆป้อมๆ อื้อหือ คนนี้ใช่เลยวะ อนาคตของกู .... สรุปคือกูชมน้องเค้าเนาะ
“ไม่เป็นไรครับ พี่หล่อพี่เข้าใจ” ถ้าเป็นปกติผมคงไฝว้คนที่ทำหกละนะ แต่เห็นว่าน้องเค้าหน้าตาดีน้อยกว่าผมนิดนึงเลยพอยอมได้
“พี่ถอดเสื้อออกมาเถอะครับ” คนตัวเล็กอยู่ดีๆก็บอกให้ผมถอดเสื้อ น้องเค้าคิดไรกับกูป้าหว้า เขินนะเห้ยๆๆกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ พี่ปาร์คไม่ทน
“เหย จะทำไรพี่ครับ”ผมเอามือป้องตัวเอง แกล้งตอแหลไปงั้นๆจริงแล้วกูก็ยอม
“ป่าวครับ ผมแค่จะเอาเสื้อพี่ไปซักเอาเศษก๋วยเตี๋ยวออกเอง พี่คิดไร?” คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนกำลังสงสัยว่าผมคิดไร เออ คือ กูหน้าแตกหน้า ยืมปูนมาโบกหน้ากูหน่อย แตกยับหมดแล้ว หมดแล้ว ที่สร้างมากับมือ ไปหมดแล้ว... ขอปูนโบกด่วนๆๆ
แล้วน้องตาตี่ก็ลากผมมาที่อ้างล้างตีนของพวกนักกีฬา เรียกน้องตาตี่ละกันคือกูไม่รู้ชื่อน้องเค้าไงเบร้ แบบจะพากูไปเข้าห้องน้ำก็ได้นะ แหม พากูมาอ้างล้างตีน อื้อหือ พวกนักกีฬากากๆมองกูตาเป็นมัน อิจฉาซิกส์แพกซ์กูอะดิ บอดี้สุดแสนจะเพอร์เฟคของกูเอง น้องตาตี่ดูหน้าแดงๆคือน้องเค้าเป็นไรวะ แดดร้อนหรอมึง กูว่าไม่นะ กูหนาวยันไข่ตั้งเลยอะ
“เป็นไรหน้าแดงๆ ร้อนอ่อ”ว่าแล้วก็ถามซะเลย
“ปะ ปะ ป่าวครับ” คนตัวเล็กส่ายหัวรัวๆจนหัวแทบหลุด เอ่อ ร็อคอ่อวะ แหมะ เหมาะสมกับแฟนในอนาคตของกูเลยฟว้า
แล้วผมก็ยืนรอน้องคนตาตี่ซักเสื้อ แฟ๊บก็ไม่มี น้องแกเลยเอาสบู่ล้างตีนแถวๆนั้นมาขัดเสื้อผม หือ คือวอส เสื้อกูกลายเป็นไรแล้ว ... ถ้ากูใส่แล้วเสื้อมีกลิ่นตีนนะมึง... น้องมีเครียแน่ๆ หึ ล้อเล่น
“น้องชื่อไรครับ”ด้วยความเผือกๆ เอ้ย อยากรู้อยากเห็น ผมเลยถามชื่อน้องเค้าซะเลย อิอิ
“บยอน แบคฮยอน”คนตัวเล็กดูตกใจนิดๆที่ผมถามชื่ออกไป เลิกคิ้วขึ้นนิดนึงแล้วหันมาตอบผม ไมน่ารักงี้วะมึงๆๆๆๆๆๆๆ
“พี่ชื่อ ปาร์ค ชานยอล น้า”น้องไม่ถามกูก็จะบอกอะเออ
หลังจากวันนั้นผมกับน้องแบคก็เจอกันบ่อยขึ้น แรกๆน้องก็ยิ้มให้ทักทายๆน่ารักๆบ้าง พอหลังๆเจอบ่อยขึ้น เริ่มสนิทเพราะรู้ทีหลังว่าน้องแบคเคยดรอปเรียนไว้ปีนึง เกิดก่อนผมซะอีก สรุปคือกูเด็กกว่านั่นเองจ้า ไม่เป็นไร อายุไม่ใช่อุปสรรคสำหรับกูเลยครับ พี่ปาร์คหล่อไม่แคร์ พอรู้ว่าอายุเยอะกว่ากูทีนี้พี่แกเริ่มแหย๋มกูเลย แหมะ จนตอนนี้สนิทโคตรพ่อละ นับวันๆยิ่งสนิทกูยิ่งได้รู้ธาตุแท้ของมัน (เริ่มเปลี่ยนสรรพนามเมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่) เป็นคนที่กวนตีนผมได้ระดับหนึ่งทีเดียว คิดหรอว่ากูจะเลิกชอบ ไม่ละ ยิ่งทำแบบนี้กูยิ่งโคตรชอบเลยวะ ไม่อยากจะบอกว่านี่เป็นรักครั้งแรกของผมเลยแหละ
--------------------------------
Yeah มาอัพละน้า
ถ้ามีคำผิดอ่านข้ามๆก่อนน้า เดี๋ยวมาแก้นะครับ
ตอนหน้าเจอกันใหม่น้า บาย เริ้บๆ
*** แก้ไขครั้งที่ 1 - 23 Nov 13
อย่าลืมติดแท็กในทวิตกันน้า #ฟิคปัญญาอ่อน
ความคิดเห็น