คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #299 : NEON/NIGHT/CITY: LOST IN PARADISE
โตเกียวบีคือสรวงสวรรค์อันแสนศิวิไลซ์ — ไม่เพียงแต่คำโฆษณาชวนเชื่อ หากยังรวมไปถึงภาพความหรูหรา ไลฟ์สไตล์ที่รุ่มรวย และทิวทัศน์ของมหานครที่งดงามตระการตาไม่ว่าโมงยามไหน น่าเชื่อถือไม่ต่างจากลมปากของพ่อเลี้ยงคนใหม่ที่ชักชวนแม่ของเธอให้กระเตงลูกสาววัยสิบหกเข้ามาเริ่มต้นใช้ชีวิตในเมืองหลวงด้วยกัน เพื่อที่นางจะได้ประสบพบเจอความเป็นจริง ถึงความลำบากยากแค้นยิ่งกว่าสมัยอยู่ที่บ้านนอกหลังจากสามีเก่าตายโดยไม่มีมรดกอะไรทิ้งไว้ให้เลยแม้แต่เงินทองสักแดงเดียว ไม่ใช่การต้องมาร่วมใช้หนี้กับสามีใหม่ทันทีที่จดทะเบียนสมรสเนื่องมาจากธุรกิจส่วนตัวที่ร่อแร่เต็มที การต้องพำนักอยู่ในอาคารที่พักอาศัยสูงสิบแปดชั้นที่คับแคบ อัดแอ ไม่มีแสงแดดส่องผ่านลงมาจนต้องเปิดไฟเอาไว้ตลอดทั้งวันคืน ไหนจะกลิ่นเหม็นอับจากท่อน้ำเสียและเสียงดังล้งเล้งที่ได้ยินไม่ว่าจากในหรือนอกห้อง เป็นชีวิตที่ทั้งน่าอดสู น่ารังเกียจ และน่าสังเวช สำหรับฮิวาตาชิ นาซึนะ ขนาดที่เธอเองก็ต้องออกไปทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนรวมถึงวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อหาเงินมาเป็นค่ากินอยู่ที่พวกเขาทั้งไม่มีและไม่ยอมเจียดมาให้ แม้ว่าส่วนหนึ่งก็อาจมาจากความเต็มอกเต็มใจของเธอที่อยากไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ให้ได้มากที่สุดเอง
เมื่อบ้านหาใช่วิมานเพราะการด่าทอลุกลามไปถึงทำร้ายร่างกายกันทั้งสองฝ่ายแล้วจบลงที่ความรุนแรงบนเตียงไม่เว้นแต่ละวันของพวกเขา ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคือผนังที่กั้นห้องนอนก็บางมากจนเธอต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกทุกครั้ง และความพยายามกลับไปข่มตานอนให้หลับก็ยากเย็นเต็มทีจนเธอต้องไปงีบหลับที่โรงเรียน อย่างไรก็ดี นาซึนะก็ยังได้พบกับสรวงสรรค์ที่แท้จริงในร้านอาหารย่านไชน่าทาวน์ที่เธอเข้าทำงานมาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มได้แล้วอย่าง ‘จิโกคุราคุ’ (สรวงสวรรค์ของขุมนรก) เพราะกลุ่มคนที่เธอเรียกได้อย่างเต็มปากว่าเป็นครอบครัว
ชีวิตในระดับล่างของเธอดำเนินไปในแบบนั้น ไม่มีแม้แต่ความคิดที่จะตะเกียกตะกายขึ้นไปให้สูง นอกจากการได้แหงนคอมองดูยอดสีเหลืองส้มของสิ่งปลูกสร้างเก่าที่ยังหลงเหลืออยู่อย่างโตเกียวทาวเวอร์ และนาซึนะก็หมายรวมถึงการทำความรู้จักกับเด็กหนุ่มในระดับบน ถึงเขาจะเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันก็ตาม
ขุมนรกบนสรวงสวรรค์ — นั่นอาจเป็นคำนิยามถึงโตเกียวบีที่เหมาะสมที่สุดสำหรับโอนิชิ ฟูกะ แม้ว่าทายาทของหนึ่งในผู้ก่อตั้งเมืองใหม่ที่เกิดมาก็ได้ใช้ชีวิตบนกองเงินกองทองมาพูดแบบนี้คงเหมือนกับเรื่องประชด แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ติดตัวเขามาด้วยก็คือการถูกลิดรอนอิสรภาพ
ตั้งแต่จำความได้เขาก็ถูกเคี่ยวเข็ญทุกอย่าง ทั้งเรื่องกิริยามารยาทที่ต้องเพียบพร้อม งานอดิเรกที่ต้องเลิศหรูดูดี ผลการเรียนที่ต้องเป็นที่หนึ่ง แม้แต่เพื่อนที่เขาคบก็ต้องมีชาติตระกูลที่ส่งเสริมกันได้ ทุกอย่างตามแต่ครอบครัวจะเห็นสมควร ฟูกะไม่เคยได้เล่นชิงช้า กระดานหก หรือวิ่งไล่จับกับเด็กคนอื่นๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเจี๊ยวจ๊าวสนุกสนานในสวนสาธารณะ ไม่สามารถฟังเพลงฮิปฮอปอย่างที่เคยได้ยินแล้วชอบมันจนต้องหลบๆ ซ่อนๆ เพราะพ่อกับแม่เห็นว่ามันคือความบันเทิงของชนชั้นล่างน่ารังเกียจ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความรักที่เขาไม่เคยแม้แต่จะได้สัมผัส ไม่พยายามแม้แต่จะไขว่คว้าหามันให้เปลืองเวลาเปล่า เพราะเมื่อถึงเวลา เขาก็ต้องแต่งงานกับคู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่สมัยเด็กที่ก็เป็นลูกสาวของหนึ่งในผู้ก่อตั้งเมือง ไม่ว่าจะรักหรือไม่อยู่ดี
ฟูกะยอมรับชะตากรรมทั้งหมดเหล่านั้นโดยไม่เคยแม้แต่จะปริปากบ่น เขากลายเป็นคนเงียบขรึม ยากที่ใครจะเข้าหา เว้นก็แต่กลุ่มเพื่อนที่ครอบครัวเจ้ากี้เจ้าการจัดหามาให้แค่เพียงเปลือกนอก เหมือนกับที่ไม่เคย...ไม่คิด...ที่จะเปิดใจให้กับใครบนโลกใบนี้ นับตั้งแต่บาดแผลสมัยยังเป็นเด็กซึ่งยังคงทิ้งร่องรอยเอาไว้อย่างสาหัส ทั้งความเจ็บปวดทางกายจากพ่อที่จะทุบตีเมื่อเขาทำคะแนนได้ไม่ดี เล่นดนตรีหรือกีฬาไม่เอาอ่าว และจะยิ่งหนักข้อขึ้นเมื่อเขาร้องไห้ออกมาเพราะไม่สมกับเป็นลูกผู้ชาย หรือความเจ็บปวดทางใจจากแม่ที่จะต่อว่าด่าทอด้วยถ้อยคำเจ็บแสบยิ่งกว่าคำหยาบคายทุกครั้งเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ
กระทั่งการเข้ามาของฮิวาตาชิ นาซึนะ เด็กสาวระดับล่างจากย่านสลัมที่ทุกคนในห้องพากันรังเกียจ ขนาดว่าการกลั่นแกล้งยังเป็นเรื่องที่ดีเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเธอ ถึงฟูกะจะไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรไม่ว่าเธอจะมาจากย่านสลัมหรือตกต่ำแค่ไหนเพราะมันไม่ใช่กงการของเขา แต่การที่นาซึนะเองก็ไม่แสดงท่าทียินดียินร้ายอะไรไม่ว่าเธอจะมีเพื่อนหรือไม่ แล้วใช้เวลาไปกับการงีบหลับในห้องเรียน ดาดฟ้า หรือไม่ก็ห้องพยาบาลด้วยความเอื่อยเฉื่อย พอหมดคาบเรียนถึงค่อยลุกพรวดพราดด้วยความกระตือรือร้นออกไป กับเหตุผลที่ทุกคนรู้กันทั่วว่า “ทำงานพิเศษในร้านอาหารย่านไชน่าทาวน์” กระจอกๆ กับชีวิตกระจอกๆ ในสายตาของคนอื่น
เธออยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่จำเป็นต้องฝืนใจตัวเอง ผลการเรียนอยู่ในระดับกลางๆ นิสัยใจคอก็เหมือนกับเด็กวัยรุ่นปกติทั่วไป หัวเราะออกมาเต็มเสียงในตอนที่วิ่งไล่นกพิราบในสวนอย่างสนุกสนาน ร้องไห้ออกมาเต็มที่เมื่อหกล้มแล้วต้องลากขากะเผลกๆ ไปห้องพยาบาล และตะโกนร้องเพลงฮิปฮอปที่ชอบออกมาเต็มปอดเมื่อคิดว่าไม่มีใครอยู่ด้วย แม้ชีวิตของเธอจะขาดความมั่งมี แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมี — สิ่งที่ฟูกะปรารถนามาตลอด — นั่นก็คือความกล้าเพื่อไปสู่อิสรภาพที่ต้องการ
แล้วโดยไม่รู้ตัว นาซึนะก็ได้เข้ามาอยู่ในสายตาและความนึกคิดอย่างมากมายของฟูกะ
ฟูกะไม่เคยทำเรื่องเหลวไหลอย่างการโกหกพ่อแม่ว่าต้องไปทำงานกลุ่มที่บ้านเพื่อนในตอนเย็นวันศุกร์หนึ่ง โชคดีที่พวกเขาเองก็มีงานเลี้ยงสำคัญต้องเข้าร่วมเช่นกันเลยไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับเรื่องของลูกชายนัก รูคุตกลงช่วยปกปิดให้แลกกับรองเท้าผ้าใบรุ่นลิมิเต็ดอีดิชั่นที่ได้แรงบันดาลใจจากภาพยนตร์ไซไฟเรื่องเก่าเกินกว่าห้าสิบปีราคาแพงระยับ ทั้งยังเป็นของรักของหวงที่เขากลับยอมตกลงให้อีกฝ่ายซึ่งอยู่ในสถานะตื่นตะลึงไปง่ายๆ โดยไม่เสียเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ
ความสำนึกเสียดายเริ่มหวนกลับมาเมื่อเขาเดินย่ำอยู่บนท้องถนนของไชน่าทาวน์ที่พลุกพล่านไปด้วยเหล่าคนชนชั้นล่างแทบทุกรูปแบบ เสียงตะโกนโหวกเหวกผสานไปกับเสียงประกาศสังเคราะห์และดนตรีอึกทึกอื้ออึง ป้ายไฟนีออนหลากสีสันละลานตาที่ทั้งไร้ระเบียบและรสนิยม ขยะที่ถูกทิ้งเกลื่อนกลาด กลิ่นอาหารและอากาศที่ผสมปนเปรวมกันจนแยกไม่ออก ฟูกะรู้สึกว่าเขาโง่เป็นบ้าที่ยอมแลกรองเท้าแสนรักเพื่อเหยียบย่างมาที่นี่ ที่รองเท้าหนังราคามาตรฐานของเขายังสูงค่าเกินไปด้วยซ้ำ
แต่เมื่อฟูกะเลื่อนบานประตูเข้าไปในร้านจิโกคุราคุที่จะทำให้เขานึกหมิ่นขึ้นมาจนเผลอยกมุมริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน เพราะไม่มีแม้สักตารางนิ้วเดียวในที่แห่งนี้ที่ควรคู่กับคำคำนั้น หากทันทีที่นาซึนะตะโกนส่งน้ำเสียงสดใสทั้งที่ยังก้มหน้าเช็ดโต๊ะตัวหนึ่งอยู่ว่า “ยินดีต้อนรับค่ะ!” ความคิดในแง่ร้ายทั้งหมดทั้งมวลของฟูกะต่อที่แห่งนี้ — ต่อโลกใบนี้ — ก็สลายหายวับไป
จากรอยยิ้มกว้างกลั้วไปกับเสียงหัวเราะขบขันยามที่เธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาแล้วพูดว่า “ว้าว เทวดาตัวจริงมาเยี่ยมเยือนสวรรค์ลวงของเราแล้วเหรอเนี่ย”
เพราะแท้จริงแล้ว สรวงสวรรค์อาจไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่ก็ได้
_______________
ความคิดเห็น