[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #19 : [คั่น] Past , Present or Future?

Character - Russia Empire , The Union of Soviet Socialist Republics (USSR), Russian Federation
Rate - 15+
Event - Bloody Sunday , Battle of Stalingrad , Fall of the Soviet Union

ปล.อิงประวัติศาสตร์เต็มๆ...
ปล2.อีกตอนที่ไม่มีคนตาย?
ปล3.มันคือความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องที่ไม่สู้จะดีนัก
___________________________________________________

เสียงประชาชนดังเซ็งแซ่อยู่หน้าพระราชวังฤดูหนาว ตามมาด้วยเสียงปืนและเสียงตะโกนดังก้อง
เหล่าประชาชนที่ไม่พอใจในการปกครองของพระเจ้าซาร์นิโคลัสที่2 ต่างหยุดงานออกมาเดินชุมนุมประท้วงตามสถานที่ต่างๆจนรัฐบาลไม่สามารถควบคุมได้ และใช้กำลังทหารเพื่อสลายการชุมนุม แต่หารู้ไม่ นั้นเป็นทางเลือดที่ผิดมหันต์อย่างไม่น่าให้อภัย



"พี่ครับ! พี่จักรวรรดิ์!" ผมวิ่งตามหาพี่ชายอยู่ในพระราชวังฤดูหนาว หวังว่าพี่เขาจะยังปลอดภัย
"เธอมาที่นี้ทำไมอีวาน!" พี่ที่ได้ยินเสียงของผมรีบเข้ามาหาผม
"ผมมาช่วยพี่นั้นแหละครับ นี้มันเรื่องอะไรกัน พี่โซยุซอยู่ไหน" ผมถาม พี่จักรวรรดิ์มองมาที่ผมนิ่งๆ
"โซยุซทรยศผม..."
"หมายความว่าไงกันครับพี่!"
เสียงปืนใหญ่ของเรือรบดังขึ้น พี่จักรวรรดิ์ดึงผมหมอบลงกับพื้น
"ประชาชนไม่พอใจพระเจ้าซาร์นิโคลัส และตอนนี้พวกเขาได้เดินขบวนประท้วง พรรคบอลเชวิกกับโซยุซกำลังจ้องทำร้ายผมกับราชวงศ์อยู่" พี่อธิบายสั้นๆพอให้ผมเข้าใจ "และตอนนี้ที่นี้ก็อันตรายมาก เธอไม่ควรมาที่นี้"
"แต่ผมทิ้งพี่ไม่ได้ พี่เป็นพี่ของผมนะ!" เสียงปืนใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง พี่ดึงผมมากอดแน่น
"เธอก็เป็นน้องของผมเหมือนกัน...ผมจะพาเธอหนี" พี่ลุกขึ้นและดึงแขนผมออกจากราชวังฤดูหนาว
เพราะพี่มาที่นี้บ่อยครั้ง พี่เลยรู้ทางหนีทีไล่ดี พี่พาผมออกมาเรื่อยๆจนออกจากราชวังได้

"กระโดดออกมาเองเลยหรอครับ?"

เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น เขาค่อยๆเดินออกมาจากมุมของอาคาร
"พ...พี่..."
"หลบไป" พี่จักรวรรดิ์ดันผมไปข้างหลัง
"เดี๋ยวสิครับ นี้มันเรื่องอะไรกัน" ผมมองพี่ทั้งสอง "พวกพี่จะทำอะไรกัน"
"ผมน่ะหรอ..." โซยุซหยิบปืนออกมาแล้วชี้ไปที่อกของจักรวรรดิ์รัสเซีย "ผมจะฆ่าเขา"
"พวกเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอครับ!!!" ผมออกมาขวางระหว่างพี่ทั้งสอง
"เธอไม่เกี่ยว หลบไป" โซยุซพูดเสียงนิ่ง
"แต่ว่า..."
"หลบไป!!!" เขาตะโกนลั่น จักรวรรดิ์รัสเซียรีบดึงน้องตัวเองไปหลบข้างหลัง
"เธอจะทำอะไรผมก็ได้ แต่อย่าทำอะไรอีวาน" พี่จักรวรรดิ์มองน้องรองของตัวเอง สายตาไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ
"พูดง่ายดีนี้ครับพี่ชาย แบบนี้งานผมค่อยง่ายหน่อย" โซยุซยิ้ม "วางปืนนั้นลงก่อนดีไหมครับ?"
จักรวรรดิ์รัสเซียค่อยๆวางปืนลงกันพื้นก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้น
"อีวาน เธอมานี้" โซยุซเรียกน้องชายคนสุดท้อง
"ครับ..." ผมค่อยๆเดินไปยืนข้างๆพี่คนกลาง ถึงขัดขืนไปก็คงทำอะไรไม่ได้
"ต่อจากนี้ไป...พวกเธอต้องทำตามคำสั่งของผม..."



พี่จักรวรรดิ์ถูกขังอยู่ที่ไซบีเรีย เช่นเดียวกับเชื้อพระวงศ์
ผมพยายามช่วยพวกเขาออกมา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ถูกจับได้ทุกครั้ง
จนกระทั่งผมได้ข่าวว่าตำรวจของบอลเชวิกจะประหารเชื้อพระวงศ์ ผมเลยรีบไปดู

เสียงปืนหลายนัดดังขึ้น ทำเอาผมใจหาย

ผม...มาไม่ทัน...

นอกจากเชื้อพระวงศ์ คนที่ผมต้องไปหามีอีกคนคือพี่จักรวรรดิ์
ผมรีบวิ่งต่อ ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองไกล้จะหมดแรงเต็มทน แต่ถ้าไม่รีบผมอาจจะช่วยใครไว้ไม่ได้

"พี่จักรวรรดิ์!" ผมรีบเข้าไปดูเมื่อเห็นประตูเปิดอ้าอยู่
"มาได้เวลาพอดีเลยนะ..." พี่โซยุซหันมามองผมด้วยสายตาที่แหลมคมประดุจมีด
"หนีไปอีวาน!" พี่จักรวรรดิ์ตะโกน
"ผมไม่ทำอะไรเขาหรอก...เขาคืออนาคต ไม่เหมือนอดีตแบบพี่" พี่โซยุซหันไปมองพี่จักรวรรดิ์ ปืนยังจ่ออยู่ที่อกของพี่คนโต
"อย่าทำอะไรพี่เขานะครับ!" ผมตะโกน แต่พี่ก็ยังไม่สนใจ
"เอาล่ะ...ผมอุสาห์ให้พี่ได้เจอน้องของเราในวาระสุดท้ายเชียวนะ ควรจะดีใจนะครับ" พี่โซยุซแสยะยิ้ม "ลาก่อน"
เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนพุ่งเข้าไปที่อกของพี่คนโต ตามมาด้วยเสียงตะโกนของผม
ผมรีบพุ่งเข้าไปหาพี่จักรวรรดิ์ที่นอนแน่นิ่งกับพื้น
"พี่ครับ พี่ครับ!" ผมเขย่าตัวพี่คนโต ถึงจะรู้ว่าเขาไม่มีวันฟื้นคืนกลับมา
"เขาตายแล้วล่ะครับ...มาอยู่กับผมเถอะ ผมจะปกป้องเธอเอง" พี่โซยุซเดินเข้ามา ผมนั่งกอดร่างไร้วิญญาณของพี่จักรวรรดิ์ตัวสั่น
"ม....ไม่......."
"งั้นผมคงต้องใช้กำลังหน่อยล่ะครับ"
สันมือฟาดเข้าที่ท้ายทอย สติของผมดับวูบลงไปทันที
"ผมไม่อยากทำแบบนี้หรอกนะ ยกโทษให้ผมด้วย..."



ผมตื่นขึ้นมาในห้องกว้างห้องหนึ่ง
เตาผิงถูกจุดเพื่อให้ความอบอุ่น ตู้หนังสือ ตู้เสื้อผ้า ตู้เก็บของ และของตกแต่งอื่นๆถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ พื้นถูกปูพรมสีแดงอย่างดี ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนจะสังเกตุว่าผมนอนบนเตียงสี่เสาหนานุ่มและอบอุ่น

ใครพาผมมาที่นี้?

"ตื่นแล้วหรอครับ?" เสียงพี่โซยุซดังขึ้นหลังเสียงเปิดประตูทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
"ทำไมผมถึงอยู่ที่นี้? แล้วที่นี้ที่ไหน?" ผมหันไปถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรนัก
"ที่นี้...ห้องหนึ่งในพระราชวังเครมลิน ผมเป็นคนพามาเอง เธอหลับไปนาน คงจะหิวนะ" พี่เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ
จะว่าผมหิวไหม...ผมหิวนะ แต่ไม่รู้ในอาหารใส่ยาอะไรไว้รึเปล่า
ผมมองพี่ชายที่เหลือเพียงคนเดียวของผมนิ่งๆ เขาค่อยๆวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างๆเตียง
"บอร์ชน่ะครับ เธอพึ่งตื่น ผมไม่อยากให้เธอทานอะไรหนักๆ" พี่หยิบช้อนขึ้นตักซุปในชาม เป่าเบาๆก่อนจะยื่นช้อนมาแตะปากผม
ผมหันหน้าหนี พี่ถอนหายใจเบาๆ
"ถ้าเธอไม่ทานอะไร เธอจะป่วยเอานะครับ" พี่พยายามป้อนผมเต็มที่แต่ผมก็หันหน้าหนีตลอดจนพี่ยอมแพ้ แต่ก็ไม่ออกไปจากห้องเสียที
"พี่จักรวรรดิ์อยู่ไหน...?" ผมถามเบาๆ
"เธอก็รู้ว่าเขาตายแล้ว ยังจะถามไปทำไมล่ะ?"
"เขายังไม่ตาย!!!" ผมตะโกนลั่นจนทหารแถวนั้นวิ่งมาดู
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ!" ทหาร3 - 4นายตะโกนขึ้น
"ไม่เป็นไร...พวกเธอออกไปเถอะ" พี่ไล่ทหารทั้งหมดออกไป

"พี่ต้องการอะไร...?" ผมถามพี่เสียงนิ่ง รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า
"ผมต้องการปกป้องเธอนะอีวาน ผมอยากให้เธอมีความสุข ผมถึงทำแบบนี้..."
"โกหก!!!" ผมตะโกน น่าแปลกที่ทหารไม่เดินมา
พี่เข้ามากอดผม ผมพยายามดิ้นให้หลุดแต่แรงผมน้อยนักเมื่อเทียบกับพี่ ไม่นานผมก็เหนื่อยจนหมดแรงดิ้น
"ตอนนี้เธออาจจะยังไม่เชื่อ แต่อีกไม่นานผมจะทำให้เธอเชื่อเอง" พี่ว่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว



"เยอรมันบุกมาแล้ว!!!" เสียงนายทหารนายหนึ่งตะโกนขึ้น
ผมถูกพี่พามาที่สตาลินกราดด้วยเหตุผลที่ว่าที่นี้ปลอดภัยกว่าที่มอสโคว แต่มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น
กองทัพเยอรมันบุกมาที่สตาลินกราดอย่างรวดเร็ว ผมยอมรับว่ากองทัพของพวกเขาแข็งแกร่งจริงๆ แต่คงสู้พี่ผมไม่ได้...

จรวดคัตยูช่า(Katyusha)ถูกติดตั้งอย่างรวดเร็ว อานุภาพของมันเป็นที่กล่าวขวัญกันมากในกองทัพโซเวียตเลยทีเดียว
"ออร์แกนของสตาลินงั้นหรอ..." ผมมองสงครามจากภายในอาคารนิ่งๆ "การบรรเลงเริ่มแล้ว..."

กองทัพของเยอรมันและโซเวียตรบกันอย่างยาวนาน ทหารของทั้งสองฝ่ายและพลเรือนตายไปมากมาย จนเยอรมันพ่ายแพ้ไปในที่สุด นับเป็นความเสียหายที่ยิ่งใหญ่และนองเลือดที่สุดในประวัติศาสตร์สงครามที่ผ่านมา

"ผมชนะแล้วนะครับ" พี่โซยุซยิ้ม
ผมยืนนิ่ง มองความเสียหายรอบตัว
"อะไรกัน...ก็แค่พลเรือน...ไปสนใจทำไมครับ?"
"แค่พลเรือน? แค่พลเรือนงั้นหรอ?"
ผมมองพี่ด้วยสายตาเกลียดชัง คนที่ฆ่าคนอื่นจนตายเป็นผักปลานี้จะมาปกป้องผม?
ผมเดินหนีออกมาและเตรียมตัวกลับมอสโคว ผมหวังว่าถ้าพี่จักรวรรดิ์อยู่มันคงจะไม่นองเลือดขนาดนี้

หลังจากนั้น ผมก็เก็บตัวอยู่ในห้องตลอด...

"เดินไป!" เสียงทหารดังขึ้นก่อนจะผลักประชาชนไปกลางลานของจัตุรัสแดง
ผมมองจากนอกหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียง รอดูว่าพวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" คนถูกผลักเดินไปร้องไห้ไป แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วย
"เงียบไป! หมดเวลาของแกแล้ว!" ทหารนายขึ้นหยิบปืนขึ้นและยิงประชาชนผู้น่าสงสารตายภายในนัดเดียว ก่อนที่เขาจะตะโกนประกาศแก่ประชาชนที่มุงดูอยู่ "ใครที่ต่อต้านท่านผูนำจะต้องตาย!!!"
น้ำตาของผมค่อยๆไหลออกมา ไหนว่าจะปกป้องผมไง? แล้วการฆ่าประชาชนทุกวันนี้มันอะไรกัน? นั้นคนของผมไม่ใช่รึไง?
"อย่าไปใส่ใจเลยครับ ก็แค่คนที่ทรยศผมน่ะ" พี่เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร
ผมไม่พูดอะไร และไม่คิดจะหันไปมองด้วย
"เธอไม่ได้ทานอะไรมาสามวันแล้วนะครับ อย่างน้อยก็ทานนี้..."
"ออกไป!!!" ผมไล่ นี้ไม่ใช่พี่ที่ผมรู้จัก พี่ที่ผมรู้จักใจดีกว่านี้ไม่ใช่หรอ?
"เธอกำลังไล่ผมนะครับอีวาน..." พี่วางถาดอาหารแล้วมองมาที่ผม น้ำเสียงไม่สบอารมณ์
"คุณไม่ใช่พี่ที่ผมรู้จัก ออกไป..."
"อีวาน!" พี่เดินเข้ามาหาแล้วต่อยหน้าผมจนผมลงไปนอนกับเตียง
ผมไม่ส่งเสียงใดๆออกมา ก่อนจะหันกลับไปมองพี่นิ่งๆ
พี่กระชากคอเสื้อผมก่อนจะตะคอกใส่ "เธอมีทั้งยศ ชื่อเสียง เงินทอง ชัยชนะ ความแข็งแกร่ง ทุกๆอย่าง ทำไมเธอยังไม่พอใจอีก!!!"
ผมสะบัดมือพี่ออกไป
"เพราะนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการยังไงล่ะ... พี่ไม่เข้าใจผมหรอก และไม่มีวันจะเข้าใจ!"
"อีวาน!!!" พี่เงื้อหมัดก่อนจะค่อยๆลดมือลง "ผมเข้าใจเธอดีที่สุดในตอนนี้...ผมทำทุกอย่างก็เพื่อนเธอนะครับ" พี่เดินออกไปจากห้อง

"ซักวัน...ผมจะล้มพี่ให้ได้..."



เอกสารปลิวไปทั้วห้อง เลือดจากบาดแผลของผู้ที่อายุมากกว่าค่อยๆไหลออกมา
"หลงกลผมจนได้นะครับ..." ผมแสยะยิ้ม
นี้คือแผนของผม เข้าไปกอดแล้วแทง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
ผมรู้ว่าจุดอ่อนของพี่คืออะไร แค่นี้ไม่ยากลำบากอะไรสำหรับผมมากนักหรอก
"ทำไม..."
"เพราะพี่ฆ่าพี่จักรวรรดิ์..." ผมพูดนิ่งๆ "แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับการฆ่าพี่แล้ว"
"เธอ...ทรยศผม..." พี่ค่อยๆทรุดลงไป ผมมองนิ่งๆ
"พี่ทรยศพี่ผมก่อน...ตั้งแต่นี้ไป ผมและทุกคนจะเป็นอิสระจากคุณ" ผมหันหลังกลับ เดินออกไปจากที่นั้นพร้อมกับคนที่อยู่ภายใต้การปกครองของโซเวียตคนอื่นๆ

"เป็นไง? ความรู้สึกที่ถูกน้องแทงเอาน่ะ?" เสียงๆหนึ่งดังมาจากทางหน้าต่าง
"พี่...จักรวรรดิ์..." โซยุซหันไปมอง "ทำไม..."
"ประเทศไม่ตายง่ายๆหรอกนะ ตราบใดที่แผ่นดินนี้ยังอยู่ ผมก็ไม่ตายให้คุณเห็นหรอก" จักรวรรดิ์รัสเซียกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง "เอาล่ะ...เธออาจจะไม่ตาย แต่อย่าลืมนะว่าเธอทำให้เศรษฐกิจของที่นี้ตกต่ำน่ะ"
"แล้วมันจะเป็นยังไง...?" โซยุซมองพี่ชายตัวเอง
"อีวานอาจจะตาย เรื่องนี้เธอต้องจัดการเอง" จักรวรรดิ์รัสเซียเดินออกไป ปล่อยให้โซยุซอยู่คนเดียว



"อีวาน!!!" เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับพี่รองวิ่งเข้ามา
"พี่...โซยุซ...?" ผมพยายามหันไปมอง ตาเริ่มพร่าเลือน
"เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ ผมจะช่วยเธอ" พี่จับมืออันร้อนตามอุณภูมิร่างกายของผม
"ผม...ทนไม่ไหว..." ผมพูดเบาๆก่อนที่สติจะเลือนหายไป



ผมค่อยๆปรือตา แสงสว่างจากแสงไฟสีส้มอ่อนๆแยงตาผมเล็กน้อย
"ค่ำสวัสดิ์" ผมหันไปมอง ก่อนจะเจอคนที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจออีก
"พี่จักรวรรดิ์"
"ครับ ผมเอง" พี่ลูบหัวผมเบาๆ "เธอป่วยหนักน่ะครับ แต่ตอนนี้อาการดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ"
"ป่วยหนัก...? ผมหลับไปกี่วันกัน?" ผมหันไปถาม
"หลายเดือนเหมือนกันครับ"
หลายเดือน? แล้วทำไม...
"ใส่น้ำเกลือน่ะครับ คงต้องใส่อีกซักพักน่ะนะ"
ผมหันมองสายน้ำเกลือที่ลากมาต่อที่มือของผม
"คงจะมีคนอยากพบเธอ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ราตรีสวัสดิ์" พี่จักรวรรดิ์ลุกขึ้นเดินออกไป ก่อนจะให้พี่โซยุซเดินเข้ามา

"ผมขอโทษนะครับ..." พี่พูดเบาๆก่อนจะเดินเข้ามา
"......." ผมไม่ตอบ
"ผมขอโทษจริงๆ หายโกรธผมนะครับ"
"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?" ผมหันไปมอง
"ว่าแล้วเชียว...ผมขอโทษนะครับ" พี่ยิ้มเศร้าก่อนจะหันหลังกลับ
"ใครกันนะที่ขายทุกอย่างแม้กระทั้งนิวเคลียร์ให้คนอื่นเพื่อช่วยผม" ผมพูดขึ้น พี่หันมามอง
"ใครกันนะ...ที่ถูกผมแทงแล้วยังมาขอโทษผมอีก ใครกันนะ...ที่ยอมปล่อยผมกับคนอื่นๆไปได้ง่ายขนาดนั้น"
ผมขำเบาๆแล้วหันมองพี่คนรอง
"ผมหิว ถ้าเอาช็อกโกแล็ตมาให้ผมจะหายโกรธนะ"
"คร้าบๆ" พี่ยิ้มแล้วออกไปหาช็อกโกแล็ตมาให้

"อะไรเนี้ย ตื่นมาก็ถามหาช็อกโกแล็ตเลย" พี่จักรวรรดิ์หัวเราะ
"ก็ตกใจหมด นึกว่ายังโกรธอยู่ ที่ไหนได้..." พี่โซยุซยื่นช็อกโกแล็ตให้ผม
"ก็ผมหิวนี้นา อยากกินช็อกโกแล็ตด้วย" ผมงับช็อกโกแล็ตในมือ
"เธอนี้นะ....." พี่จักรวรรดิ์ถอนหายใจเบาๆ
ผมหันไปมองแล้วกอดพี่ทั้งสองคน
"พวกเราได้อยู่ด้วยกันแล้วนะครับ" ผมยิ้ม

"พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"