คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 16 : ความจริงในใจ *100%
ไรท์เชื่อว่าอีสเตอร์น้อยๆ ต้องนั่งฟังเพลงนี้อยู่แน่ๆ อ่ะ T^T #อิน
-16-
ความจริงในใจ...
“คบกับพี่นะครับ”
“O_O เอ่อ..คือ...”
ตอนนี้เบ้าตาของฉันมันกำลังจะกระเด็นออกมากระเด้งๆ ลงพื้น เพียงคำพูดของพี่โรมเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา มันทำให้ฉันช็อคมาก มาก ถึงมากที่สุด! ฉันไม่คิดว่าพี่โรมจะสารภาพออกมาเร็วขนาดนี้ ฉันตั้งตัวไม่ทันนะ เพิ่งจะคุยกับอีสเตอร์จบไปจิตใจฉันก็ไม่ได้สงบเงียบเหมือนเดิมแล้ว แต่มันกลับกระสับกระส่ายยิ่งกว่าเดิมแล้วยิ่งคำพูดของพี่โรมอีก โอ้ย! แล้วนี่ฉันจะทำยังไง ทำยังไง! บอกปฏิเสธไปเลยดีมั้ยอ่ะ แต่พี่โรมเขาดีกับฉันมากเลยนะ ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจใครนี่T_T(อ่ะจะ แม่พระอะนะ-_-*) ทั้งๆ ที่มีคนหล่อๆ แบบพี่โรมมาสารภาพรักฉันกับไม่รู้สึกใจเต้นโครมครามเหมือนพวกนางเอกนิยายทั่วไปเท่าไหร่ แต่กลับรู้สึกตกใจซะมากกว่า แต่นี่ไม่ใช่อารมณ์จะมาบรรยายความรู้สึกนะ! ณ ตอนนี้ ฉันควรจะทำยังไง ตอบพี่โรมไปว่าอะไร นี่แหละ...ประเด็น
หรือว่าฉันจะ...วิ่งหนีดี วิ่งหนีไปเลยดีมั้ย=O= (เป็นวิธีแก้ปัญหาที่โง่มาก-_-^)
“พี่ยังไม่เอาคำตอบตอนนี้ก็ได้ ไว้เราพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาบอกพี่ ดีมั้ยครับ?”
“อ่อ..ค่ะ-_-;;” อ๊ากกก ฉันกำลังจะบ้า=[]=
“เราอยากไปไหนต่อมั้ย?”
“อยากกลับบ้านค่ะ กลับบ้าน(._. )”
รู้อะไรมั้ย ตอนนี้ฉันยังไม่กล้ามองหน้าพี่โรมตรงๆ เลยอ่ะ ไม่ใช่ว่าเขินหรือว่าอะไร แต่ฉันยังไม่อยากสบตากับเขาโดยตรง พี่โรมถามอะไรฉันก็ตอบคำนึง ตอบแบบสั้นๆ น่ะ-_-;
“อึดอัดหรอ?” มากกกกกกกก =[]=
“เปล่าค่ะ น้ำแข็งไม่เป็นอะไรเลยค่ะ-_-;;” โกหกล่ะ =^=
“แน่ใจ..?”
พี่โรมพูดและยื้นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหลังไปนิดหน่อย
“น่ะ..แน่ใจค่ะ แน่ใจ-O-;;” เหอะๆ เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง ไอ้ปากบ้า! จะติดอ่างทำไม T_T
“ฮ่ะๆๆ เรานี่ตลกนะ J ” พี่โรมพูดและเอามือมาขยี้หัวฉันจนฟูฟ่อง ก่อนจะส่งยิ้มละลายใจมาให้ “น่ารัก...”
“(._. )///”
“ไม่ๆ... รักไปแล้ว^^”
ตอนนี้ฉันกลับมาถึงบ้านแล้ว ไม่อยากจะพูดเลยว่าพอมาถึงบ้านแล้วมันรู้สึกสบายใจสุดๆ ยังไงดีล่ะ มันก็ยังดีกว่าอยู่ที่อื่นใช่มั้ยล่ะ-O-; ต่อจากนี้ฉันก็คงต้องกลับไปนั่งบ้าในห้องตัวเองแล้วล่ะ เพราะอะไรน่ะหรอ...
แล้วมันมีเรื่องอะไรให้ฉันคิดล่ะตอนนี้ -_-^
ก็คงมีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ
เอ๊ะ! หรือจะสองเรื่องกัน ?
“กลับมาแล้ว...! ค่ะ O_O”
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้าน ทันทีที่เท้าซ้ายแตะพื้น และทันทีที่สายตาโฟกัสเห็นภาพตรงหน้า คำถามต่างๆ ก็พุดขึ้นมาในหัวสมอง
เธอมาทำอะไรที่นี่ ?
ไม่สิ... เธอมาทำไม ?
แล้ว....เธอรู้ที่อยู่บ้านฉันได้ยังไง ?
นี่แหละคำถาม
“สวัสดี”
“…นานา เอ่อ...สวัสดี”
หญิงสาวผมยาวสีสกาเล็ตที่รับกับใบหน้าเรียวรูปใข่ได้เป็นอย่างดี จมูกโด่งรั้นๆ กับริมฝีปากเฉิดหยิ่งนั่น...จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก นานา
“โทษทีนะ ที่มาโดยไม่บอกไม่กล่าว”
“เธอมีธุระอะไรกับฉันหรอ”
ฉันถามนานาและเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ตัวใกล้กับที่นานานั่งอยู่ตรงหน้าเธอมีน้ำหนึ่งแก้ว สังสัยว่าออกัสจะเป็นคนเอามาให้ แต่ว่าตั้งแต่เดินเข้าบ้านมาฉันยังไม่เห็นน้องชายตัวดีเลยนะ สงสัยคงขึ้นห้องไปแล้ว
“ก็ไม่เชิงหรอก ฉันจะมาคุยกับเธอ เรื่องอีสเตอร์น่ะ”
ฉันนิ่งทันทีที่นานาเอ่ยชื่อของเขาขึ้นมา เธอจะมาคุยกับฉัน เรื่องอีสเตอร์น่ะหรอ...แล้วจะคุยเรื่องอะไร มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาให้ฉันคุยกับเธอกัน
“มีอะไรหรอ”
“ฉันมีอะไรจะมาเสนอ” เหมือนนานาจะเริ่มเปิดประเด็นแล้ว เพราะน้ำเสียงท่าทางและแววตาของเธอดูจริงจังขึ้นกว่าตอนแรก “ฉันข้อถามคำถามเธอสามข้อ และเธอก็ถามคำถามฉันได้สามข้อเหมือนกัน ฉันจะตอบเธอตามจริงและเธอก็ต้องตอบฉันตามจริงด้วย แฟร์ดีใช่มั้ย งั้นฉันขอเริ่มก่อน...”
ตอนนี้หน้าฉันคงเอ๋อรับประทานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วแน่ๆ =O= ยิ่งรู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นฉันก็ยิ่งเหมือนไม่รู้จักเธอไปเรื่อยๆ งงดีมั้ยล่ะ =_=; ฉันก็งงเหมือนกัน นานา นี่เธอต้องการอะไรกันแน่...
“…”
ฉันที่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ รอฟังคำถามของเธอ ถ้าเกิดฉันหืออือขึ้นมาละก็โดนหล่อนตบหัวหลุดแน่ ตอนนี้อ่ะ -_-;
“เธอคิดยังไงกับเขา?”
“เขา?”
“อีสเตอร์น่ะ - -*” อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ยฉันกลัว-_-;;
คำถามของนานาทำเอาฉันอึ้งไปชั่วขณะจิตกันเลยทีเดียว แค่คำถามข้อแรกก็ฮาดท์คอแล้ว ปราณีนิสนึงได้มั้ย -_-;
“คือ..ฉัน ”
“(- -)”
“ฉัน...ฉัน-_-;;”
“อ้ำอึ้งทำไม ตอบมาสิ ตามความรู้สึกของเธอน่ะ ”
“ฉัน...ไม่รู้”
“อะไรนะ! -*-”
“ก็ฉันไม่..!”
“อย่าตอบว่าไม่รู้ ไม่งั้นฉันตบเธอหน้าแหกแน่! (- -)”
อย่านะน้ำตาอย่าเพิ่งไหลออกมาT^T
ฉันเข้าใจถ่องแท้และแน่นอนแล้วว่า นานาเธอเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวมากในระดับหนึ่ง ป่าเถื่อนเบาๆ ด้วย-.- เพราะประโยคสุดท้ายที่เธอพูด ดูเหมือนจะเป็นเพราะว่าเธอหมดความอดทนกับฉันแล้ว และที่บอกว่าจะตบฉันหน้าแหก เธอทำจริงๆ แน่ ไม่ต้องสงสัย =O=;; และตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย TOT
“ฉัน...ไม่ได้ชอบ..เขา”
“หรอ ให้โอกาสตอบอีกรอบ”
“เอ๊ะ..”
ฉันอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ กับคำพูดของนานาเมื่อครู่ เธอให้โอกาสฉันตอบอีกรอบ ทำไมกัน ฉันก็ตอบไปแล้วนี่ จะเอาอะไรอีกล่ะ สายตาของเธอเหมือนตำรวจที่กำลังสอบสวนคนร้ายอยู่ไม่มีผิด แล้วคนร้ายก็คือฉัน! แต่ทำไมคนร้ายถึงต้องเป็นฉันด้วยล่ะ!?
“ฉันบอกให้เธอตอบตามความรู้สึกของตัวเองไม่ใช่หรอ”
“ฉันก็ตอบไปแล้วนี่ เธอจะเอายังไงนานา เธอต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้มาหาฉันถึงที่บ้านคงไม่ใช่จะมาคุยเรื่องหมอนั่นอย่างเดียวหรอกใช่มั้ย”
ฉันจ้องหน้านานาเขม็งและถามคำถามที่ข้องใจอยู่นาน ฉันคงไม่ให้เธอมาไล่ต้อนฉันฝ่ายเดียวหรอกนะ
“มันก็ใช่ มีหลายเรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไร พูดมาเลยดีกว่า” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว บ่งบอกให้เธอรู้ว่าฉันไม่เล่นแล้ว ถึงคราวที่ฉันจะจริงจังบ้างล่ะ
ถึงแม้ว่าถ้าหลังจากประโยคที่ฉันพูดไปเมื่อครู่ทำให้นานาตบฉันหน้าแหกก็เถอะ
“น้ำแข็ง... รู้อะไรมั้ย หลังจากเหตุการณ์ปัญญาอ่อนที่เธอทะเลาะกับหมอนั่น หลังจากนั้นเขาก็กินเหล้าเมาทุกวัน ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องคลุกอยู่แต่ที่คอนโดอย่างเดียว พูดจาไม่รู้เรื่อง เพื่อนห้ามอะไรก็ไม่ฟัง ร่างกายก็ยิ่งแย่ลง อีสเตอร์น่ะหมอนั่นมีโรคประจำตัวนะ เธอคิดว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่อีก หมอนั่นจะตกอยู่ในสภาพไหนกัน!”
“…”
“ฉันทนไม่ได้หรอกนะ ที่จะต้องมาเห็นคนที่ฉันรักต้องมาเป็นแบบนี้ เพียงเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เกิดจากความงี่เง่าของเธอน่ะ ฉันทนไม่ได้.. วันนี้ฉันถึงต้องมาคุยกับเธอให้รู้เรื่อง ถ้าเธอไม่ได้ชอบเขาจริงๆ ล่ะก็ ฉันจะได้ไปบอกให้เขาตัดใจจากเธอซะ”
“นานา..”
“เพราะฉันไม่อยากเห็นเขาตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนั้น! เพียงเพราะรักผู้หญิงแบบเธอ!!!”
เพี๊ยะ!
ไม่ทันได้ตั้งตัวฝ่ามือของฉันก็ตบไปที่แก้มเนียนๆ ของหญิงสาวตรงหน้า ไม่ใช่ตบเพราะโกรธ แต่ที่ตบไปเพราะเรียกสติเธอกลับมาต่างหาก ฉันรู้ฉันผิดที่ทำให้คนที่เธอรักต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนั้น
ฉันรู้...
นานาเธอพยายามที่จะทำตัวให้เป็นปกติแม้ว่าตอนแรกที่ฉันตบเธอ นานาจะดูชะงักไปเพราะว่าความตกใจหรือว่าคาดไม่ถึงว่าผู้หญิงอย่างฉันจะกล้าถวายฝ่ามือลงที่แก้มของเธอ ดวงตาคู่สวยของเธอนั้นมีน้ำตาคลออยู่แต่เธอก็ไม่ให้มันไหลออกมา
เธอคงไม่อยากให้ฉันรู้ว่าเธอเองก็อ่อนแอ ไม่ต่างจากคนอื่น ถึงแม้ว่าจะทำตัวเข้มแข็งขนาดไหนก็ตาม...
ปึ้ง!!
เสียงเปิดประตูบ้านอย่างแรง ตามด้วยร่างของผู้มาเยือน ที่เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
คนๆ นั้นคือ...
“ฉันมารับแล้ว ยัยกอริล่า!”
บิ๊กเบน!
มะ..หมอนี่! O_O มาบ้านฉันได้ไง แถมยัง(เกือบจะ)พังประตูบ้านคนอื่นอีกด้วย ไร้มารยาทมาก!
ดูเหมือนว่าวันนี้แขกที่ไม่ได้รับเชิญ ‘และแขกที่คาดไม่ถึง’ จะเยอะซะเหลือเกิน จะมีมาอีกมั้ย ออกมาพร้อมๆ กันเลย ฉันจะได้ตกใจทีเดียว = =
บิ๊กเบนเดินเข้ามาในบ้านฉันอยากถือวิสาสะ และเดินเข้ามากระชากมือของนานาให้ลุกขึ้นและเตรียมจะพาเดินออกไป
“ไอ้ลิงกัง! ปล่อยนะ! มีสิทธิอะไรมาจับมือฉัน หา!!! ปล่อย!”
“ไม่ปล่อยเฟ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าฉันมารับเธอกลับน่ะ! ”
“ไอ้ลิงกัง!”
“ยัยกอริล่า!!”
( -_-)+++(-_- )
แหม่...เหมือนคู่สามีภรรยาทะเลาะกันเลย -_-^
แต่ทำไม...
ต้องมาทะเลาะกันในบ้านฉันด้วยเล่า!!!! =[]=
“จะไปกับฉันดีๆ มั้ย -*-”
“ไม่ไป! ฉันยังคุยกับยัยนี่ไม่จบ!” เธอพูดและชี้มือมาที่ฉันที่ยืนดูอยู่อย่างงงๆ
“นี่! นานา เธอเลิกยุ่งเรื่องของคนอื่นสักทีจะได้มั้ย!”
“ทำไมล่ะบิ๊ก ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้ ก็...”
“ก็.. ก็อะไรล่ะ ก็อะไร บอกฉันมาสิ” บิ๊กเบนจับไหล่ทั้งสองข้างของนานาเอาไว้ก่อนจะถามอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ "ขอร้องล่ะ..."
อ่า... ฉันว่ามันเริ่มจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ ฉันควรจะไปจากตรงนี้ดีมั้ย ?
แต่นี่มันบ้านฉันนะว้อย! พวกนายมายืนทะเลาะกันอยู่ในบ้านคนอื่นนะ รู้ตัวบ้างมั้ย!! =[]=
ฉันกลายเป็นตัวประกอบฉากไปแล้ว T_T ฉันยังเป็นนางเอกของเรื่องนี้อยู่นะคะทุกคน TT
“นี่พวกนาย -_-;” ในที่สุดฉันก็มีบทกับเค้าซะที - -^ “ช่วยไปทะ...”
ปึ้ง!!
อะไรอีกล่ะทีนี้ ยังไม่หมดอีกหรอ ? แต่ยังไงก็ช่วยมาแบบปุถุชนคนธรรมดากันหน่อยจะได้มั้ย ประตูบ้านฉันพังหมดแล้ว-__-^^
ว่าแต่ว่า...ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ =_=
“พวกนาย... มาบ้าอะไรกันที่บ้านคนอื่นน่ะ (- -)/”
“O_O”
“กลับได้แล้ว”
“…”
“ขอโทษด้วยที่มารบกวน พวกฉันจะกลับแล้ว”
“…”
“และก็..เดี๋ยวจะจ่ายค่าซ้อมประตูให้ ...ไปล่ะ”
พอพูด เสร็จเขาก็เดินนำนานาและบิ๊กเบนออกไป ด้วยใบหน้าที่นิ่งและเรียบเฉย ตามสไตล์...
มาได้ยังไงน่ะผู้ชายคนนี้ = = แล้วที่ฉันสงสัยก็คือ...
นาย ‘พูด’ ได้ด้วยหรอ -_-; ....
2 อาทิตย์ต่อมา
“นี่...ออกัส”
“ว่าไง”
“ไปเที่ยวกัน”
“ไม่ไป -_- ”
“คิดหน่อยก็ดี -*-”
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งง่าวอยู่ที่บ้านกับออกัสน้องชายสุดที่รัก แม่กับพ่อไม่อยู่ บอกว่าจะไปฮันนีมูน- -; อะไรกันอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะ ยังจะไปฮันนีมงฮันนีมูนกันอีก-*- ไปมีความสุขกันสองคนทิ้งลูกตัวเองให้อยู่เฝ้าบ้าน เซ็งโว้ยยยยยย =[]=
และถ้ายังมีคนจำได้ได้เกี่ยวกับเรื่องเหตุการณ์เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ที่อยู่ๆ ก็มีบุคคลที่ สอง สาม และ...สี่ บุกเข้ามา(พังประตู)บ้านกันอย่างสนุกสนาน และยืนทะเลาะกันอย่างมีความสุข(?)- -^ นับตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนอีกเลย สาเหตุมันเป็นเพราะว่า...
ฉันรอคนมาซ้อมประตูบ้าน -_-; (มันพังจริงๆ นะขอบอก-_-)
“แล้วพี่จะไปไหน ไม่ต้องไปช๊อปปิ้งนะ กัสขี้เกียจถือของให้ -_-”
“นี่แกเห็นฉันเป็นอาจุมม่าขาช๊อปรึไง- -;”
“ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้หมดแหละ-_-”
“รู้ได้ไง ทำอย่างกะเคยงั้นแหละ”
“ก็เคยอะดิ! ถ้าไม่....เปล่าไม่มีไร-_-;”
มีชัวร์ ไม่ต้องสืบ น้องฉันมันเคยไปถือถุงช๊อปปิ้งให้อาจุมม่าที่ไหนกันนะ -_-;
“พูดมา ออกัส -_-;”
“ก็บอกว่าไม่มีไรไง = =”
“จะพูดดีๆ หรือว่าจะให้ฉันไปสืบเอง -_-”
“ก็บอกว่าไม่...เออๆๆ มีก็ได้-*-”
“เล่ามา -_-”
อย่างน้อยๆ ถ้าไม่ได้ออกไปไหนก็ขอฟังเรื่องของน้องชายแก้เซ็งหน่อยละกัน-_-
---100%---
สาเหตุที่ไรเตอร์ไม่มาอัพก็เพราะว่า...
ไม่มีรีดเดอร์คนไหนตอบถูกเลยน่ะสิ(ข้ออ้างค่ะT^T)
ส่วนมากจะตอบว่าอีสเตอร์กันหมดเลย แต่จริงๆ แล้วกับไม่ใช่ซะงั้น
แถมหักมุมเป็นคนที่ไม่น่าจะมาปรากฎตัวอย่าง
'ไซโตะคุง' อีก 55 (หัวเราะหรอ ถีบให้-*-) เฮียมาทีนี่เงิบกันเป็นแถว -_-
อย่าลืม เม้นท์ๆ ก่อนไปล่ะ อย่าเป็นนักอ่านเงานะเออ ^^~
ความคิดเห็น