คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CHAPTER 16 INNOCENT ( Minutes of last farewell )
CHAPTER 16 INNOCENT ( Minutes of last farewell )
“ ดื่มน้ำหน่อยสิ ” ฉันพยักหน้าแล้วรับแก้วน้ำจากมือเขามาดื่ม หลังจากตื่นขึ้นมาอาบแต่งตัว
เสร็จ คุณจงฮยอนวุ่นๆอยู่กับการรัดเข็มขัดก่อนจะสวมใส่เสื้อกล้ามที่ตกอยู่บนพื้น สักพักเขา
ก็ทิ้งตัวลงนั่งพิงไปกับขอบเตียง เช่นเดียวกับฉัน
“ ขอบ… ”
“ คำขอบคุณจากเธอ ฉันไม่อยากได้มันหรอก ” เมื่อเขาพูดมันออกมาแบบนั้น ฉันเลยก้มหน้า
ดื่มน้ำที่เขาให้ฉัน แล้วดื่มมันจนหมดแก้ว
“ ถึงคุณจะไม่รับคำขอบคุณจากฉัน…ก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ใช่คนคิดมากหรอก ”
“ เธอโกหก ”
“ ฉันเปล่าโกหก ” พูดไม่ทันจบ เขาโน้มริมฝีปากจูบฉันกระทันหัน จนแก้วน้ำในมือ
ฉันกลับถือมันค้างไว้บนพื้นไม่ขยับ ว่าริมฝีปากฉันกำลังตอบรับจูบเขาโดยอัตโนมัติ
ไม่นานจูบที่ฉันได้แต่โหยหามันจึงสิ้นสุดลง
“ แล้วจูบของฉันล่ะ เธอจะไม่คิดมากเพราะมันใช่มั้ย ”
“ ใช่ฉันไม่คิดมากเพราะมันหรอก แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ลืมไปแล้วรึไงว่าเราเลิกกันแล้วน่ะ ”
ฉันเอ่ยพลางผลักไหล่เขาเบาๆ บดบังความรู้สึกภายในใจฉันที่มันแทบจะระเบิดออก เพราะ
พิษจูบ
“ เธอ.. กลับมาหาฉันไม่ได้เหรอ ”
“ ไม่.. ยังไงฉันก็ไม่กลับไปหาคุณ ” ทันทีที่ฉันเงยหน้า คำพูดของฉันชะงักค้าง
ไปพร้อมกับเจ้าของใบหน้าเศร้าหม่น เล่นเอาฉันรู้สึกผิด
“ สำหรับเธอ ฉันมันแย่มากเลยสิ ”
“ มันแย่มาก ..ฉันไม่อยากจะกลับมาเจ็บเพราะคุณอีกแล้วน่ะ ” นั่นเป็นเพราะ ยิ่งฉันได้รับสิ่ง
ดีๆจากคุณมากเท่าไหร่ คุณทำให้ฉันไม่สามารถจะลืมคุณไปได้ง่ายๆ นี่แหละคำพูดที่ฉันอยาก
จะพูดกับเขาในตอนนี้ที่สุด
“ เราถึงควรอยู่ห่างๆกันไว้ไงล่ะ ฉะนั้นอย่าทำให้เรื่องมันยุ่งยาก…ไปมากกว่านี้เลยนะ คุณจงฮยอน ”
“ งั้น….ไม่มีฉันเธอก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย และเธอจะไม่ร้องไห้เหมือนกันเมื่อเธอคิดถึงฉันใช่หรือเปล่า ”
“ ….. ”
“ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเธอยังรักฉัน แต่เธอกลับเลือกที่จะทรมานตัวเธอเอง โดยที่ฉันยังไม่ได้บอกให้
เธอทำแม้แต่นิดเดียว เธอมันโง่มากเลยรู้ตัวมั้ย..”
“ ฉันทำมันได้นะ ถึงจะไม่ใช่ตอนนี้ ฉันเชื่อว่าฉันต้องลืมคุณได้แน่ ๆ ”
“ ฉันล่ะเกลียดเธอจริงๆ คีซุน~ ” น้ำเสียงของเขาสั่น ดวงตาเศร้าหม่นพลันหลบสายตาฉันใน
ทันที ฉันพูดอะไรไม่ออก อยากจะร้องไห้ มันชวนให้ฉันนึกอยากฆ่าผู้หญิงคนนั้น ต้นเหตุที่ทำให้
ฉันกับคุณจงฮยอนมีสภาพเช่นนี้ และในระหว่างที่เขาหันหน้าไปทางอื่น ฉันจึงได้โอกาสก้ม
หน้าปิดตาร้องไห้โดยไม่มีเสียง ก่อนเงยหน้าพูดกับเขาอีกครั้ง
“ ดีแล้วล่ะ คุณอย่ายกโทษให้กับคนเลวอย่างฉันเลยนะ ตอนนี้คุณควรจะเตรียมตัวหมั้นกับเธอ
ถึงจะถูก นี่..ทำตัวดีๆกับเธอบ้างสิ คุณซอจูฮยอนเธอรักคุณมากนะ ” ฉันพยายามทำน้ำเสียงให้
เป็นปกติ จู่ๆคุณจงฮยอนกลับลุกขึ้นไปยืนอยู่หน้าประตู ฉันจึงมองแผ่นหลังของเขาด้วยความ
งุนงง
“ ฉันว่าฉันจะย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นต์ ” ระหว่างนั้นเขาค่อยๆเอียงศรีษะมาทางฉันแล้วพูดว่า
‘ ไม่ว่าฉันจะหมั้นกับใครเธอก็บังคับฉันไม่ได้ เพราะคนที่จะอยู่ข้างๆฉัน เป็นเธอ ไม่ใช่
ซอจูฮยอน ’ และหลังจากวันนั้นเขาก็จากฉันไปที่นั่นจริงๆซะแล้ว…
“ เธอว่าชุดนี้เหมาะกับฉันมั้ย ” คุณมินโฮสวมชุดทำงานเดินมาอวด เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครามกับ
กางเกงแสล็กสีดำตัดกันกับสูธ ช่างรับกับผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียด เผยสัดส่วนรูปร่างกำยำ
จนฉันที่กำลังเช็ดตัวให้บาโรลุกขึ้นยืนมองดูเขา
“ ออ.. เหมาะมากเลย วันนี้คุณแต่งตัวหล่อมาก ฮิๆ ” ฉันบอก แล้วเอามือลองจับผมหยิกๆซึ่ง
ถูกจัดเป็นทรงเล่นๆ
“ อย่าจับนะเดี๋ยวผมเสียทรง ” เขาปัดมือฉันอะ -_-++ ….
“ นี่คงเป็นครั้งแรกของคุณสินะใช่มั้ย ” ฉันยิ้มเจื่อนๆพลางเอื้อมมือขยับเน็คไทสีดำลายจุดให้
เข้าที่เข้าทาง
“ ใช่..มันคงดูแปลกๆสำหรับเธอ ” คุณมินโฮแสดงท่าทีเก้อเขินขณะถามฉัน มันก็น่าจะอย่าง
งั้นแหละ เอาแต่แต่งอะไรก็ไม่รู้ เสื้อยีนส์แขนยาวกับเสื้อกล้าม กางเกงยีนส์สีดำขาดวิ่นตรงหัวเข่า
บ้างก็มีรอยเปื้อนๆอะไรไม่รู้ อ้อ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาล ยี่ห้อรีบ็อก รุ่นพี่ไม่มีปัญญาซื้อก็ด้วย
ทำอย่างกับว่าเป็นเจ้าชายแห่งฮงแด ( หรือเปล่า ) =_=
“ ช่างเถอะ แต่ฉันว่าเราดูเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย ฮ่าๆ ”
“ ฮ่าๆ ตรงไหน.. ”
“ โอยหลังฉัน ” ฉันตีหลังเขาดังตุบ คุณมินโฮถึงกับงอตัว ส่งเสียงร้องโอดครวญซะดังลั่น
ฉันเลยปรายมองเขา ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในท่าทีติดตลกนั้น
“ อยากมาพูดกวนประสาทฉันก่อนทำไม สมน้ำ” ฉันยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ คุณมินโฮกลับเดิน
ตรงเข้ามากอด พูดขอบคุณฉันด้วยน้ำเสียงที่คงทำให้สาวๆหลายคนหัวใจสั่นไหว ยกเว้นฉัน =_=
“ ขอบคุณฉันเรื่องอะไร ”
“ ขอบคุณที่เธออุตสาห์ไว้ใจฉันไง รู้มัยว่าฉันกลัวว่าเธอรู้สึกอึดอัดจะแย่”
“ คุณดีกับฉันจะตาย ทำไมฉันจะต้องคิดแบบนั้นด้วยล่ะคะ ”
“ ตอนนี้เธออาจจะยังไม่ชอบฉัน แต่ต่อไปเวลามันจะช่วยได้เอง”
“ …”
“ เธอต้อง..ลืมเขาให้ได้นะคีซุน ” ว่าแล้วเขาก็ผละตัวออกห่าง และยิ้มให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย
มุ่งหน้าเดินขึ้นรถคันหรู ขับมันออกไปจากประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่ เขาขอให้ฉันลืม
คุณจงฮยอน
ถ้าฉันทำอย่างงั้นได้จริงๆ ก็คงดีน่ะสิ….. =_=
วันที่ 17 ตุลาคม 2009
เวลา 17.24น.
ภายในร้านขายชุดแต่งงานย่านเมียงดง คุณนายโบยองเดินมาจับพุ่มดอกไม้ช่อใหญ่ที่ทำจากผ้าขาว
พลางเกลี่ยวิกผมดัดเป็นลอนยาวสีน้ำตาลประกายทองบนหัวด้วยความพึงพอใจ หลังจากที่ฉัน
เดินออกมาจากห้องลองชุด พร้อมกับชุดแต่งงานเกาะอกสีขาวประดับด้วยผ้าลูกไม้ตัวเดียวกับตัว
ที่โชว์อยู่หน้าร้าน
“ เธอสวยดีนี่ พอแต่งหน้า กรีดตา เธอก็เหมือนกับแม่เธอไม่มีผิด ” พอถูกชมอย่างงั้นฉันก็
รีบวิ่งไปยังกระจกที่อยู่ทางด้านหลังของฉันด้วยความรู้อยากรู้อยากเห็น แล้วภาพที่ฉันเห็นมันก็
“ นี่ฉันเหรอคะ” หญิงสาวรูปร่างสมส่วน เธอสง่างามในชุดแต่งงานเกาะอกสีขาวสะอาด
ขับไหล่ขาวอมชมพูแลดูเปล่งปลั่งขึ้นมาถนัดตา ใบหน้ารูปไข่ถูกแต่งแต้มด้วยสีอ่อนหวาน
ริมฝีปากอิ่มทาด้วยลิปกรอสบางชวนให้หลงใหล หากดวงตากลมโตที่คล้ายกับดวงตาของแม่
ฉัน ทว่ากลับดูเหม่อลอยอย่างน่าเศร้า
นั่นไม่ใช่ฉันหรอก ผู้หญิงที่ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ใบหน้าที่ไร้ซึ่งความรู้สึกนั้น เธอผู้อยู่ในกระจกเงา
ไม่ใช่คิมคีซุน ….
“ ตกใจเลยสิ ต่อไปการแต่งงานระหว่างเธอกับลูกชายฉัน มันคงง่ายสำหรับฉันน่าดู ”
“….ก็ถ้าคุณไม่คิดจะทำลายครอบครัวฉันไปซะก่อน ที่ฉันยอมทำตาม ไม่ใช่เพราะว่า
ฉันกลัว แต่นั่นเป็นเพราะฉันต้องการปกป้องคนที่ฉันรักเท่านั้น ”
“ ปกป้องคนที่เธอรัก หึ~ มันช่างน้ำเน่าจริงๆเลย ไงมันก็..เหมือนๆกันนั่นแหละ ที่เธอยอม
แต่งงานไม่ใช่เพราะกลัวว่าฉันจะทำอะไรไม่ดีกับผู้ชายที่เธอรักหรอกหรือ ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอ
กลัวฉันแค่ไหน ”
“…”
“ อีกไม่นานเธอก็เตรียมตัวฟังข่าวดีได้เลย เธอควรจะขอบคุณฉันนะที่ฉันได้ให้โอกาส
เขาหายใจหายคอบนโลกนี้อีกครั้ง ” ฉันกำชายกระโปรงเอาไว้แน่นพลางกัดริมฝีปากตัวเอง
กลอกตามองเธออย่างโกรธเคือง ผู้หญิงอะไรร้ายกาจยิ่งกว่านางมารซะอีก - -^
“ หุ้นในบริษัทยังไม่ได้ถูกขายไปใช่มั้ยคะ ” เธอรีบเงยหน้ามองฉัน เมื่อฉันกล้าถามอะไร
เธอแบบนั้นในร้าน
“ เธอนี่ช่างอยากรู้ไปเสียทุกเรื่องจริงๆ เลยนะ ” -_-^^^
“ ฉันแค่อยากรู้ว่าหุ้นในบริษัทยังไม่ได้ถูกขายไปเท่านั้นเอง ”
“ ถ้าเธอรู้แล้วจะทำไม ”
“ คะ” เจ้าของร้านคนสวย ถึงกับมองหน้าฉัน
“ จะออกมาปกป้องคนที่เธอรักอย่างงั้นเหรอ ฉันไม่ทำอย่างงั้นหรอก อย่างมากฉันก็แค่
ปลดเขาไปเป็นพนักงานธรรมดาๆในบริษัทเท่านั้นเอง ”
“ ว่าไงนะคะ ”
“ คุณนายครับมีสายโทรศัพท์มาจากท่านประธาน ต้องการพบสายคุณนายด่วน ”
“ อย่างงั้นเหรอ ”
“ ตกลงจะรับชุดแต่งงานชุดนี้มั้ยคะ”
“ งั้นฉันเลือกชุดนี้แล้วกัน ” เธอยื่นบัตรเครดิตส่งให้กับพนักงานในร้าน หลังจากรับบัตรเครดิต
คืน คุณนายโบยองจึงเดินตามลูกน้องอีกคนไปนอกร้าน รับโทรศัพท์จากเลขาคนสนิทซึ่งยืนอยู่
ข้างนอก ไม่นานรถคันที่ฉันกับเธอนั่งมาด้วยกันขับออกไปจากหน้าร้านซะแล้ว
( ผู้ชายรูปด้านบนคนนี้ คือ ฮาน จุงกู )
หลังจากความลับของฉันถูกเปิดเผย ฉันกับจุงกูแทบจะไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวเล่นด้วยกันสัก
เท่าไหร่ พอหมดชั่วโมงเรียนของวันนี้แล้ว ฉันเลยนัดจุงกูออกมาดื่มกาแฟข้างนอกมหาวิทยาลัย
เพื่อมอบการ์ดแต่งงานให้กับจุงกู เพื่อนที่หน้าตาคล้ายกับผู้ชายคนนั้น
“ แจ๋วไปเลย! วันนี้ฉันได้นั่งดื่มกาแฟกับผู้หญิงสวยซะด้วยสิ ฮ่าๆ โอ๊ะ ” จุงกูหัวเราะรวน
ทำให้กรอบแว่นสีดำสนิทตกลงจนเขาต้องเอานิ้วดันมันขึ้นไปอีกครั้ง
“ แล้วพี่สาวคนนั้นไม่มาด้วยเหรอ ”
“ พี่สาว.. อ้อ ยุนอาเหรอ เธอไม่มาหรอก งานที่ร้านเธอยุ่งมาก ”
“ งั้นเหรอ.. เอ่อนี่ จุงกู~ ” จุงกูมองหน้าฉันไปมา แล้วฉันก็รีบหยิบซองสีแดงออกมาจากกระเป๋า
แล้วยื่นมันให้เขา จุงกูรับมันไปจากมือฉัน ขณะนั้นเองดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นค่อยๆเงย
หน้ามองฉัน สลับกับการ์ดสีขาวลายสวยที่เขาดึงมันออกมาอ่าน
“ จริงเหรอเนี่ย .. ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันล่ะอิจฉาผู้ชายที่ชื่อเชวมินโฮเป็นบ้า คงทำบุญไว้เยอะ ให้ตายสิ!ฉันอยากเข้าสิงร่างหมอนั่นจริงๆ จะแต่งงานแล้วหรือเนี่ย ”
“ ใช่แล้วฉันกำลังจะแต่งงานกับเขา แกอย่าลืมไปนะ ”
“ ฉันขอดูก่อนนะ พอดีว่าวันนั้นฉันติดแสดงด้วย ”
“ ถ้าแกไม่มา ฉันจะคิดว่าแกไม่ใช่เพื่อนฉัน ”
“ อะไรอะ!! โอเคๆ ฉันจะพยายามไปให้ได้แล้วกัน ว่าแต่พี่ผู้ชายที่หน้าตาเหมือนฉันไม่ใช่แฟนเธอหรอกหรือ ”
“ เปล่าหรอก ”
“ เหรอ…คิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเธอซะอีก ” ตอนจุงกูถาม ฉันไม่รู้ว่าจะพูดตอบเขาว่ายังไงดี จะบอกว่าเขาเป็นแฟนฉันก็กะไรอยู่ เพราะกลัวว่าเขาจะถามคำถามที่ฉันไม่อยากตอบมัน เย็นวันนั้นฉันเลยปล่อยให้จุงกู เข้าใจฉันกับคุณจงฮยอนคนที่เขาพูดถึงไปแบบผิดๆ
ความคิดเห็น