The Strange Tales Of Panorama Island

ลำดับตอนที่ #124 : Kill The Clown: ตัวละคร & วันฮาโลวีน

Kill The Clown

Inspiration: Grasshopper 「グラスホッパー」 (Film, 2015)

Playlist: CHROMATICS – "YES" (Love Theme From Lost River)

	ซูซูกิ โชโกะ พนักงานประจำสวนสนุก
เจสซี่ ลูอิส นักดนตรี
	มัตสึดะ เก็นตะ/เซมิ นักฆ่า
ชิบุยะ ฮิสะ พนักงานเสิร์ฟ
	มัตสึมูระ โฮคุโตะ พนักงานพาร์ทไทม์
นากามูระ ไคโตะ อาสาสมัครทดลองยา

_________________________________________________________________________________

.

ในช่วงสุดสัปดาห์ของปลายเดือนสิบ เริ่มต้นอีกหนึ่งเทศกาลที่ใครหลายคนต่างก็ตั้งตาคอย ยิ่งดึก ท้องถนนก็ยิ่งเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ราวกับว่าประชาชนทั่วทั้งกรุงโตเกียวพร้อมใจกันออกมาร่วมชุมนุมยังใจกลางเมืองโดยมิได้นัดหมาย ชิบุยะที่ปกติมวลอัตราประชากรก็แน่นหนาตลอดทั้งครึ่งค่อนคืนอยู่แล้ว ก็จะยิ่งหนาแน่นเข้าไปอีกจนแทบไม่มีช่องว่างให้ใครเบียดตัวแทรกผ่านไปไหนต่อไหนได้ เป็นที่น่าสังเกตว่าแม้ท้องถนนตลอดระรายทางในวันปล่อยผีนี้อาจไม่ได้ประดาประดับด้วยแสงสีสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ แต่หลากชุดคอสตูมบ้างตามภาพยนตร์หรืออนิเมะที่โปรดปราน บ้างตามผีสางตำนานสยอง หรือบ้างก็ตามไอเดียครีเอทของเหล่าแมลงกลางคืนที่ยั้วเยี้ยอยู่เต็มชิบุยะกันในขณะนี้ ก็พอจะเรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ที่แต่งแต้มสีสันให้แก่ค่ำคืนวันฮัลโลวีนได้ไม่แพ้เทศกาลไหนๆ

นั่นคือความคิดของเธอ...ที่แม้จะไม่ได้อยู่ในชุดคอสตูมหรือเมคอัพเข้าเทศกาลอย่างใครเขาด้วยหน้าที่การงานก็ตามแต่ หากแค่เพียงได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งท่ามกลางคลื่นแมลงที่ไหลเลื่อนไปก็รู้สึกประทับใจอย่างเหลือแสนแล้ว ใบหน้าขยับไปทางซ้ายที ขวาที ท่าทางตื่นเต้นดีใจไม่ผิดแผกไปจากเด็กน้อยที่เพิ่งเคยได้เที่ยวงานคาร์นิวัลเป็นครั้งแรก ครั้นลองแหงนเงยใบหน้าขึ้นดู ก็เห็นขบวนแห่ฟักทองปลอมที่มีหญิงสาวในชุดคอสตูมตำรวจจราจรกำลังเป่านกหวีดเป็นจังหวะตามเสียงเชียร์ของพวกหนุ่มๆ คนแบก เรียกเสียงโห่ร้องครื้นเครงของผู้พบเห็นกันชอบอกชอบใจ ซึ่งนั่นหมายรวมถึงเธอด้วย เสียงหัวเราะเบ่งบานสดใส ก่อนตระหนักนึกขึ้นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลามัวเอ้อระเหย ทันทีที่พอมองเห็นช่องทางโล่งเมื่อมาถึงเส้นทางแยก เธอก็จะรีบเบียดแทรกตัวออกมาอย่างเร็วรี่ หากก็ไม่ทันสัญญาณไฟจราจรที่เปลี่ยนสี ปล่อยรถราสัญจรให้เร่งสวนทางกันอีกครั้ง ผู้คนรอบข้างที่ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นกลุ่มวัยรุ่นในชุดคอสตูมต่างพากันจับกลุ่มพูดคุยฆ่าเวลา ไม่ก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแชะภาพตัวเองกันอย่างเริงร่า ถึงจะถูกเรียกว่าเป็นเทศกาลปล่อยผี แต่ก็คงจะเป็นอีกเทศกาลหนึ่งที่เรียกว่าเทศกาลแห่งความสุขได้เหมือนกันกระมัง คิดเช่นนั้นแล้วเธอก็ยิ้มออกมา ขณะจับจ้องมองไปบนท้องถนน หากหาได้จับจดต่อรถราขวักไขว่หรือสิ่งใดที่ชัดแจ้ง เธอก็แค่วางจุดสายตาของตนเองไปยังสิ่งใดก็ตามที่อยู่เบื้องหน้าเวลานี้ ก็เท่านั้น

ก่อนหางตาลอยเหม่อจะเหลือบมองเห็นเงาร่างเลือนรางของใครบางคนที่พุ่งตัวออกไปจากแถว ไม่ทันได้หันขวับกลับไปให้รู้แน่ ภาพเบื้องหน้าก็พลันปรากฏขึ้นชัดแจ้งเต็มสองนัยน์ตาเสียก่อน โสตประสาทยินเสียงวัตถุเหล็กชนกับร่างหนาหนักจนมันกระเด็นวืดไป ก่อนที่เสียงล้อรถบดทับเนื้อหนังหุ้มโครงกระดูกจะไล่หลังตามมา ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกของผู้คนรายรอบด้านที่มีทั้งถอยหนีและแทรกแซงเข้ามา หากเธอยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ยินสุ้มเสียงใดผ่านเข้ามาอีกแล้วแม้แต่นกหวีดของตำรวจที่เป่าไล่ผู้คน ม่านตาส่องสะท้อนภาพใบหน้าอาบเลือดของตัวตลกโบโซที่กระตุกไหวไปครู่ขณะหนึ่งเหมือนหุ่นกระบอก ลูกนัยน์ตาสีเหลืองผิดธรรมชาติจากคอนแทคเลนส์ภายใต้เมคอัพสีขาวเตอะจ้องสบกับเธออย่างว่างเปล่า แต่สิ่งที่ชวนพรั่นพรึงที่สุดก็คือ รอยยิ้มหนาโค้งที่ถูกวาดขึ้นจากลิปสติกสีแดงซึ่งไม่อาจหุบลงไปตามริมฝีปากนั้นได้ต่างหาก

แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิต เจ้าตัวตลกน่าเกลียดก็ยังคงมีรอยยิ้ม

ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว

2021年02月17日
_______________

★ ทยอยเอาฟิคโละมาลงเพราะช่วงนี้ไม่ว่างเลยว่ะ หลังจบเรื่องนี้คงไม่มีฟิคแปลงจากอีกบทความแล้วแหละคิดว่านะ ที่จริงก็ไม่ได้คิดว่าอยากเอามาแปลง ถึงแม้ว่าการเอามาแปลงในความหมายของเราก็คือแค่เปลี่ยนชื่อตัวละครเฉยๆ เหมือนฟันนีเกมส์ที่แปลงเอง เหมือนต้นฉบับของตัวเอง นักเลงพอ แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าเราไปเจอเก็นตะตอนทำผมทรงนี้แล้วถึงกับยกมือทาบอก ในที่สุดเราก็เจอแคสต์ที่สามารถเทียบเคียงกับยามะจังที่เรายกขึ้นหิ้งได้แล้วหรือนี่ แถมส่วนสูงก็ไม่ถึง 170 เหมือนกันด้วย มันจะเป๊ะอะไรขนาดนี้! เพราะฉะนั้นนางเอกเราเลยสลับบทบาทกันอีกแล้ว ละเอาจริงเราก็ชอบพล็อตลูกพี่ลูกน้องมากกว่ามาตั้งนานแล้วแหละ แค่ว่าตอนนั้นเราชอบยามะบทนักฆ่าเฉยๆ (เล่าหน่อยว่าถ้าเราแต่งไปถึงตอนที่ได้เจอกันคู่เซมิจะได้มีเลิฟซีนแบบหูยยยด้วยแหละ เสียดายจังที่ไม่ได้แต่งแล้ว อิอิ) ว่าไปพอมาเปลี่ยนแคสต์เป็นเด็กจอห์นนีส์รุ่นใหม่แล้วก็เหมาะมาก ขนาดเลือกแค่อิจิบังเราจากสองวงนี้มาแบบไม่ได้ตั้งใจแคสต์ให้เป๊ะยังออกมาเป๊ะเว่อร์ ขนลุก ว่าไม่ได้

★ ขอพื้นที่เมโมหน่อย คนที่ผลักตัวตลกคือโชโกะ คนที่กลัวตัวตลกคือฮิสะ และบทนำนี้ที่จริงคือตอนจบของเรื่อง เอาจริงเราเคยบอกว่าที่จริงอินโทรนี้มันมีความหมายอะไรบางอย่างแต่เราจำไม่ได้ แต่เราก็คลับคล้ายคลับคลาว่าโชโกะน่าจะเริ่มกลายเป็นบ้าหลังจากเซมิตาย ส่วนของฮิสะนี่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ปล่อยเบลอไปละกันช่างมัน

★ ส่วนนี้กูขออุทิศเพื่อมึงด้วยการระบายความคับข้องใจของกู แบบไม่ไหวละอิเวน ตอนกูแต่งเรื่องไล่จับอยู่มึงก็เอาโมริมาลง แล้วพล็อตอุมิก็คือเหมือนกูเกือบเป๊ะ (สปอยล์เลยแล้วกัน ใครแคร์ แป้งเด็กยังไม่แคร์กูเลย) จนกูท้อ ไม่มีอารมณ์แต่งต่อ ทีนี้ไม่กี่วันก่อนกูครึ้มใจแต่งชิตโตะไปได้นิดนึง แล้วเมื่อวานมึงก็เอาโมริตอนสองมาลงซึ่งขอโทษนะครับ สัส! ไอ้ที่เขียนถึงครอบครัวเร็นคือคล้ายๆ กู แล้วคือเสือกเป็นเร็นเหมือนกูอีก จนกูแบบนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย! ครั้งเดียวก็เหี้ยละ นี่สองครั้งแถมต้องเป็นเรื่องโมริทั้งคู่อีกนะ แบบกูเบื่อ กูท้อ ละเสือกมาแต่งแนวดาร์กดีกว่ากู รับไม่ได้ว่ะทั้งที่มึงญี่ปุ่นปลอม กูกลับไปแต่งฟิคใสๆ ละ รำคาญ ยังไงพล็อตก็ไม่ซ้ำมึงหรอกเพราะมึงไม่แต่ง พ่อแม่ไม่สั่งสอน

TB