.Idea Cage.

ลำดับตอนที่ #19 : Girl

ชื่อผู้ส่ง:: @เด็กอ้วน

"อย่าทำตัวเหมือนรู้ดีไปหมดทุกเรื่องเลยน่าไอ้พวกงี่เง่าเอ๊ย"

ชื่อ/นามสกุล:: แอนนี่ เอเวอร์ลาส│Annie Everlast

ชื่อเล่น :: แอนนี่

เพศ :: หญิง │ไบเซ็กชวล

อายุ : 16 ปี

ส่วนสูง/นํ้าหนัก:: 155เซนติเมตร│40กิโลกรัม

เน็นสายอะไร:: สายควบคุม

รายละเอียดของเน็น::

- คลื่นสะกดจิต -

เป็นการปล่อยคลื่นออกมาผ่านเสียงของเธอหรือไม่ก็การกระทำอื่นๆที่ทำให้เกิดเสียง เช่น ร้องเพลง ปรบมือหรือเล่นเคลื่องดนตรี เสียงที่แผ่ออกมานั้นผู้ที่ได้ยินจะค่อยๆตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ สรุปง่ายๆก็คือการสะกดจิตในรูปแบบของเสียง หากว่าอุดหูหรือไม่ได้ยินเสียงก็เป็นอีกวิธีที่จะสามารถทำให้เธอเสียเปรียบได้ อีกอย่างคือหากผู้ที่ถูกสะกดจิตไปแล้วถูกเรียกสติด้วยเสียงอื่นๆได้เช่นกัน

แต่การจะเรียกสติของผู้ที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของเธอแล้วมันก็ไม่ได้ง่ายถึงขนาดเรียกแค่สองสามคำแล้วอีกฝ่ายจะตื่น อย่างน้อยๆก็ต้องใช้เวลาสักห้านาทีในการปลุก และในระหว่างนั้นผู้ที่ถูกควบคุมอาจคลุ้งคลั่งทำร้ายผู้ที่มาปลุกไปก่อนก็ได้ใครจะไปรู้...

อุปนิสัยใจคอ::

✿ Lovely

หากจะกล่าวถึงภาพลักษณ์ภายนอกของตัวแอนนี่แล้วใครๆก็คงปฏิเสธไปไม่ได้เลยว่าเธอเป็นเด็กสาวที่ดูน่ารักเหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ด้วยความที่หน้าตาจิ้มลิ้มบวกกับรูปร่างที่ตัวเล็กดูเปราะบางน่าถนุถนอมแม้จะไม่ค่อยมีรอยยิ้มประดับเสียเท่าไหร่แต่เธอก็น่าเอ็นดูราวกับเป็นลูกแมวตัวน้อยๆเลยล่ะ และเพราะรูปลักษณ์ที่ดูน่ารักก็ทำให้ใครหลายๆคนคิดว่าเธอนั้นน่าแกล้งน่าหยอกเสียเหลือเกิน แน่นอนว่ายิ่งทำให้อารมณ์เสียได้แล้วเธอแสดงอาการออกมาชัดเจนก็ยิ่งน่าเอ็นดู...อืม แต่ก็คงเป็นกับบางคนนั่นแหละ คนบางกลุ่มก็ใช่ว่าจะชอบเธอสักหน่อย

แต่ถ้าจะให้กล่าวกันตามตรงเธอกลับดูเหมือนกุหลาบงามที่มีขวากหนามรายล้อมจนไม่น่าเข้าใกล้เสียมากกว่าด้วยเพราะนิสัยและการพูดการจาของเธอไม่ได้น่ารักเหมือนกับเด็กสาวผู้เปราะบางแบบภายนอกเท่าไหร่ เธอดูแข็งกร้าวมากทีเดียว ดังนั้นแล้วการจะตัดสินเธอเอาจากภายนอกก็นับเป็นเรื่องที่คิดผิดอยู่อย่างมหันต์เลยล่ะ

✿ Expression

ภายนอกเธออาจดูหน้าตาน่ารักแต่การแสดงออกของเธอกลับไม่ได้เป็นสาวน้อยอ่อนแออ่อนหวานน่าชื่นชมเท่าไหร่ เพราะผู้คนเอาแต่สนใจหน้าตาเลยมีคนบางกลุ่มที่มองข้ามนิสัยของเธอไปบ้าง แอนนี่เป็นเด็กสาวที่เรียกได้ว่าค่อนข้างไร้มารยาทแถมยังก้าวร้าวอยู่ไม่น้อยอีกทั้งเจ้าตัวยังไม่ค่อยแคร์ใครนัก ความเอาแต่ใจในตัวก็มีอยู่ค่อนข้างสูงการกระทำหลายๆอย่างก็ดูเหมือนคุณหนูเอาแต่ใจจนน่าเอือมระอา การจะกล่าวว่าเธอเป็นเด็กสันดานเสียหรือมีดีแค่หน้าตาก็ไม่ผิดอะไรไปมากนัก แต่ก็ยังดีที่แอนนี่ไม่ได้ขี้เหวี่ยงขนาดนั้นอย่างมากเธอก็แค่วีนแตก ก่นด่าหรือเป็นการกระแทกเสียงใส่นั่นแหละ เธอเกลียดการทำลายข้าวของจึงไม่มีการถล่มทลายอะไรทั้งสิ้นต่อให้โกรธแค่ไหนก็ตาม

เธอไม่ใช่คนยิ้มเก่ง ไม่ใช่สาวน้อยยิ้มหวานแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเย็นชาเป็นเจ้าหญิงน้ำแข็งอะไร เธอสามารถแดสงอารมณ์ได้ตามปกติแค่เวลาปกติไม่สีหน้านิ่งเรียบก็คงบึ้งตึงเท่านั้นแหละ...การที่เธอจะยิ้มให้ใครก็นับเป็นเรื่องยากเหลือคณาเช่นกันเพราะนิสัยดื้อรั้นแบบนั้นน่ะนะ

✿ Alone

แน่ล่ะว่านิสัยแบบแอนนี่คงไม่ค่อยมีใครอยากคบหามากนัก ถึงผู้หลักผู้ใหญ่จะมองว่าเธอดูน่ารักน่าเอ็นดูแต่กับพวกที่อายุเท่ากันเธอกลับถูกแบนหรือถูกแอนตี้อยู่เสมอ กระนั้นเธอก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วเธอเชิดหน้าชูตาได้ทุกวันอย่างไม่สนอะไรเลยเพราะโดนบ่อยเสียจนชิน ชินเสียจนเฉยชากับมันไปแล้ว สายตาของผู้คนภายนอกไม่มีผลอะไรกับเธอรวมไปถึงคำด่าทอนั่นด้วย เรียกได้ว่าจิตใจของเธอนั้นแกร่งกล้าเสียจนน่าไม่เข้ากับรูปลักษณ์ที่ดูเปราะบางอยู่รอมร่อนั่นเอาเสียเลย 

และเพราะอยู่คนเดียวบ่อยๆเธอจึงดูเหมือนกับเป็นพวกรักสันโดษแถมเข้ากับใครก็ไม่ได้ การกระทำหลายๆอย่างก็มักจะทำคนเดียวโดยไม่หวังพึ่งใครและแน่นอนว่าไม่ชอบให้ใครมาพึ่งพาเกาะแกะถ่วงแข้งถ่วงขาด้วยเช่นกัน  แอนนี่ไม่ใช่คนยิ้มเก่ง ไม่ใช่คนชอบเข้าสังคม และบรรยากาศรอบๆตัวเธอก็ไม่ได้น่าเข้าหานักจึงไม่แปลกเลยหากว่าเธอจะไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียวแต่แน่ล่ะว่าเธอต้องอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว และต้องฉลาดปราดเปรื่องในการเอาตัวรอดคนเดียวอยู่บ้าง นอกจากนั้นเธอยังมีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดที่จัว่าน่าชื่นชมมากทีเดียว แอนนี่ไม่เข้าหาใครก่อน และไม่เอ่ยทักทายใครก่อนด้วยถ้าไม่จำเป็น ส่วนมากมันก็มักทำให้ใครหลายๆคนหมั่นไส้แม้เธอยืนอยู่นิ่งๆก็ตามนั่นก็เป็นส่วนหนึ่งของการถูกแอนตี้ที่เธอไม่เข้าใจแต่ก็ไม่คิดจะเก็บกลับมาคิดให้ปวดหัวหรอก

✿ Villain

แอนนี่เป็นเสมือนยัยตัวร้ายในร่างของเด็กสาวผู้น่ารัก เพราะด้วยความที่ไม่แคร์ใครเลยนี่แหละการกระทำหลายๆอย่างของเธอจึงคาดเดาไม่ได้ เดาทางไม่ถูก เธอจะมาไม้ไหนใครก็ไม่อาจจะล่วงรู้ได้โดยง่าย แล้วก็ต้องขอยอมรับเลยล่ะว่าความเจ้าเลห์แสนกลของเธอก็มีมากใช่ย่อย กระบวนการคิดของเธอนับว่าฉลาดล้ำเลิศแม้ว่าร่างกายจะอ่อนแออ่อนยวบเยียบมากก็ตามแต่ถ้าวัดกันด้วยสมองและสติปัญญาแอนนี่ก็นับว่าเป็นเด็กสาวสุดอัจฉริยะคนหนึ่งเลยทีเดียว หากทว่าเธอกลับเลือกใช้ความฉลาดในทางที่เอาแต่ใจตัวเองอยู่บ้าง เธอแสดงตนแบบพวกฉลาดคมในฝักเสียมากกว่าโอ้อวด แอนนี่ไม่คิดจะโอ้อวดพูดโม้เด็ดขาดเพราะการที่โอ้อวดก็เป็นเหมือนกับการโชว์ความโง่เชลาเหมือเปลื้องผ้าให้ผู้อื่นเห็น

เธอเป็นพวกเจ้าแผนการและมีความคิดในหัวเสมอทำให้เธอดูอันตราย ไม่น่าเข้าใกล้อยู่บ้างสำหรับคนที่มองออกว่าเธอไม่ใช่แค่เด็กสาวจอมวีนธรรมดาๆ เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มสดใสของเธอจะกลายเป็นกระดิ่งเตือนภัยว่านั่นคือการแสดง...และเมื่อเธอเริ่มแสดงออกมาแบบนั้นก็แปลว่าเธอจะต้องมีแผนการอะไรบางอย่างเป็นแน่ อีกอย่าง...แอนนี่เป็นพวกไม่ชอบอยู่ภายใต้อาณัติของใครเสียเท่าไหร่ เรียกได้ว่าไม่ชอบถูกชี้นิ้วสั่งนั่นแหละแล้วเธอจะยิ่งเกลียดเข้าไปอีกเมื่อเธอต่อต้านอะไรไม่ได้

✿ Deep inside

เห็นเธอร้ายแบบนี้แต่การกระทำที่ว่าดูก้าวร้าวร้ายกาจน่าหมั่นไส้พอตัวของเธอนั้นก็เป็นเหมือนการสร้างขวากหนามเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น เธอค่อนข้างจะกลัวผู้คนรอบๆ กลัวการไว้ใจและถูกทำร้าย การกระทำที่แสดงออกมาเลยดูทั้งก้าวร้าว ติดนักเลง ไม่น่ารัก ไม่น่าคบหาแต่ก็แทบไม่มีใครรู้เลยว่าเธอน่ะเป็นพวกเก็บอะไรมาคิดเยอะคิดแยะเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าเธอจะคิดอยู่ในหัวอย่างเดียวไม่มีทางที่จะแสดงออกมาต่อหน้าใครตรงๆแน่ๆ ยิ่งการแสดงความอ่อนแอต่อหน้าใครยิ่งไม่ต้องพูดถึงมันไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะสิ่งที่เธอแสดงออกมามันมักมีแค่ความแข็งกระด้าง ไม่อ่อนโยน ไม่น่ารักและไม่อ่อนหวานเท่านั้น

 ทว่าหลังจากที่เธออยู่ตัวคนเดียวความอัดอั้นทั้งหมดก็กลั่นกรองออกมาเป็นเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริงทั้งหมดได้นะ ความจริงแล้วเธอก็มีเรื่องให้เสียใจ มีเรื่องให้กลัวตอนออยู่ต่อหน้าผู้คนเหมือนกันเพียงแต่ถ้าเธออยู่ต่อหน้าผู้คนแล้วเสียงกรีดร้องแห่งความเสียใจนั้นมันก็จะดังอยู่แค่ในใจ ไม่มีทางที่จะเล็ดลอดออกมา สิ่งที่ดังออกมาก็มักเป็นความโมโหไม่พอใจเสียมากกว่าจึงไม่แปลกเลยหากจะกล่าวว่าเธอเป็นพวกชี้วีนเพียงอย่างเดียว แต่ถ้าหากเธออยู่คนเดียวนั่นแหละที่มันจะเป็นเสียงกรีดร้องอันน่าสังเวชใจอย่างแท้จริง...เสียงร้องแห่งความเสียใจที่เธอไม่อยากให้ใครได้ยินง่ายๆ

✿ Fear

เพราะภาพลักษณ์เป็นแบบนั้นเธอจึงกลัวว่าจะถูกมองว่าอ่อนแอ และถ้าถูกมองว่าอ่อนแอเธอจะทำยังไงล่ะ? เธอจะถูกแกล้งไหม? เธอจะถูกดูถูกอะไรรึเปล่า?—ทั้งหมดนั่นล้วนเป็นความกลัว แต่แอนนี่ไม่เคยคิดจะพูด ไม่คิดจะเปิดใจบอกกับใคร ทั้งเรื่องเล็กและเรื่องใหญ่หากมันไม่ได้สำคัญจริงๆเธอก็จะไม่พูด โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัวเธอยิ่งแล้วใหญ่ เธอไม่ชอบให้ใครขุดคุ้ยเอาซะเลย มันจึงทำให้เธอกลายเป็นคนเก็บกดอยู่มาก ถามว่าที่ระบายของเธอคืออะไร..? 

ก็คง…สมุดไดอารี่เล็กหนาเก่าๆที่พกติดตัวอยู่ไม่ห่างนั่นแหละ หน้าปกไม่มีอะไรเขียนอยู่เลย(เพื่อไม่ให้ใครรู้ได้ง่ายๆ) และแน่นอนว่าเธอจะไม่ชอบอย่างยิ่งถ้าใครแตะต้องมัน มันเป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์อย่างเดียวของเธอ หากใครคิดจะเปิดอ่านเธอคงได้คลั่งแน่ล่ะ

✿ Former

เดิมทีแล้วแอนนี่ก็เคยเป็นเด็กสาวนิสัยใจคอน่ารักคนหนึ่งเท่านั้น ทว่าพอเกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้นก็ทำให้เธอเปลี่ยนไป...เธอสร้างเกราะป้องกันของตัวเองขึ้นมาให้เป็นแบบนี้ ไม่ให้ใครเข้าใกล้ อันตรายและเอาตัวรอดจากภยันอันตรายต่างๆให้ได้ด้วยตัวเอง และเพราะผ่านอะไรๆมาแล้วความเชื่อใจของเธอที่มีต่อคนอื่นจึงมีน้อยลง เธอเชื่อใจคนยาก ไว้วางใจคนยากแต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถทำให้เธอไว้เนื้อเชื่อใจได้เลย

เธอเป็นพวกที่สันทัดในการมองดูผู้คนอยู่มากเพราะงั้นถ้าเข้าหาด้วยความจริงใจเธอก็จะลดเกราะให้ระดับหนึ่งล่ะ ทว่าแบบนั้นก็ใช่ว่าจะข้ามเส้นแบ่งในใจเธอไปได้ง่ายๆนะ อย่างน้อยมันก็ต้องใช้เวลาบ้างนั่นแหละสำหรับสาวน้อยคนนี้

สิ่งที่ชอบ::

- ชุดกระโปรงน่ารักๆ : อย่างน้อยๆเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงนี่นะ จะชอบชุดกระโปรงก็คงจะไม่มีอะไรแปลกหรอก

- คอมพิว์เตอร์หรืออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เจ๋งๆ : เธอเป็นอัจฉริยะด้านนี้ แน่ล่ะว่าต้องชอบ

- เค้กช็อกโกแลต : หวานอร่อยดี

- ก้อนเมฆ : ไม่รู้สิ ก็แค่ชอบเท่านั้นแหละ...

- ดาว : เป็นประกายระยิบระยับดูตระการตาดีก็เท่านั้นแหละ

- นก : ดูเป็นอิสระดีน่ะนะ...

สิ่งที่ไม่ชอบ::

- โคลน : เหนอะหนะแล้วก็เปื้อนด้วย

- กลิ่นบุหรี่ : เหม็น...

- พวกอวดดี : มันน่าหมั่นไส้แล้วก็รกหูรกตาน่ะสิ

สิ่งที่กลัว/เกลียด::

- เกลียดการถูกออกคำสั่งเป็นที่สุด

- กลัวการถูกล่วงรู้ความลับหรือความกลัวจริงๆในใจของตน : แม้ว่าจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่มนุษย์ย่อมต้องมีลิมิตขีดจำกัดเป็นของตัวเอง และแอนนี่ก็ถูกมองว่าไม่มีทั้งๆที่ความจริงก็มี..เธอแค่เลือกที่จะไม่แสดงมันออกมาให้ใครเห็นเท่านั้น

งานอดิเรก::

- ทำเค้กหรืออบขนมกินเอง

- ปั่นป่วนพวกโปรแกรมรักษาความปลอดภัยให้พวกเจ้าหน้าที่ปวดหัวเล่นๆ

- อ่าหนังสือ

- เล่นคอมพิวเตอร์ (ทั้งการป่วนและหาอะไรดูหาอะไรอ่านนั่นแหละ)

สไตล์การพูด::

แอนนี่มักพูดจาแบบห้วนๆดูเหมือนคนชอบพูดแบบส่งๆหรือขอไปทีมาก บางครั้งก็ดูไร้น้ำใจ ไม่น่ารักแข็งกระด้างอีกทั้งน้ำเสียงยังราบเรียบเป็นโทนเดียวอีก จะมีบางครั้งที่กระแทกกระทั้นก็ตอนที่เริ่มมีน้ำโหนั่นแหละ และน้ำเสียงของเธอก็ไม่ได้หวานใสกังวานนัก มันติดแหบต่ำกว่าผู้หญิงปกติ(ซึ่งนั่นเป็นหนึ่งในสิ่งที่เธอค่อนข้างจะเคืองตัวเองมากทีเดียว…แต่ช่างเถอะ)ทว่าในอีกมุมมันก็ให้ความรู้สึกว่าเซ็กซี่ดีนะ

โดยปกติแล้วเธอใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า “ฉัน” และแทนคนอื่นๆว่า “นาย/เธอ” ถ้าเป็นคนที่อายุมากกว่าหรือน่าเคารพหน่อยก็จะ “คุณ” และจะมีหางเสียงตามมาบ้างบางครั้งเพื่อความเหมาะสม แต่ถามว่ามันฟังดูสุภาพอ่อนหวานขึ้นบ้างไหม? บอกได้เลยว่าไม่ หรืออาจจะเเค่เล็กน้อย เพราะเธอยังติดความห้วนๆและการพูดแบบกวนประสาทระคนขอไปทีอยู่ดี แต่ถ้าอารมณ์เสียเมื่อไหร่ก็จะเปลี่ยนเป็น “แก” ได้กับทุกเพศทุกวัยเลยทีเดียว

✿ตัวอย่างสถานการณ์(1)

 พอถึงคิวการแนะนำตัวเด็กสาวก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปด้านหน้าแบบเงียบๆ สีหน้าฉาบไปด้วยความเรียบเฉย ก่อนจะหยุดลงแล้วหันไปหาเพื่อนร่วมห้องทุกคน ดวงตาสีม่วงเข้มจนเกือบจะเป็นสีดำกวาดมองทุกคนแบบลวกๆก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

 “แอนนี่ เอเวอร์ลาส” เธอโค้งตัวเล็กน้อยให้พอเป็นพิธี “ชื่อก็มีแค่นั้นแหละ อยากเรียกอะไรก็เรียกไป”

แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ... ทว่ากระนั้นแล้วแอนนี่ก็ไม่คิดจะใส่ใจอะไรนัก ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งยังที่ที่ว่าอยู่ท่ามกลางสายตาของผู้คนทันทีโดยไม่สนใจจะพูดอะไรต่ออีกเลย

✿ตัวอย่างสถานการณ์(2)

“มีอะไร” แอนนี่ย่นคิ้วกับเด็กสาวที่เดินเข้ามาแบบเงอะๆงะๆท่าทีเก้ๆกังๆดูหวั่นเกรงครั่งคร้ามจนน่ารำคาญ เธอเป็นหญิงสาวท่าทางขี้อายคนหนึ่ง เจ้าตัวขยับแว่นด้วยมือเล็กๆอันสั่นเทาก่อนจะเอ่ย

 “อะ…เอ่อ ระ..ระ เรื่องรายงานกลุ่ม”

“ทำไม” แอนนี่ถามกลับน้ำเสียงเริ่มแฝงแววหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เพราะเป็นเรื่องแค่นี้เธอจึงอดทนได้ “เราไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันไม่ใช่รึไง? มีปัญหาอะไรกับฉัน?”

“ปละ…เปล่าค่ะ คะ คือ…ฉันอยากให้คุณช่วยน่ะค่ะ”

“ช่วย?” แอนนี่เลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามอีกครา “ฉันมีเหตุผลอะไรต้องช่วยเธอ?” และแล้วน้ำคำอันเลวร้ายทิ่มแทงใจก็ได้หลุดออกไปจากปากเธอ

ทำเอาอีกฝ่ายร้องไห้โฮแล้วเดินเลี่ยงไปอีกที คาริน่ามองตามเงียบๆ ในใจนึกอยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่เผลอพูดออกไปแบบนั้น อืม...แต่ช่างมันเถอะ สายไปแล้วล่ะในเมื่อเธอพูดออกไปแล้วนี่

 ทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ไปขอโทษผู้หญิงคนนั้นนอกจากจะเขียนโน้ตใส่กระดาษพร้อมด้วยของขวัญเล็กๆน้อยๆก่อนจะแอบเอาไปใส่ใต้โต๊ะอีกฝ่ายจากนั้นก็มองดูเธอดีใจเงียบๆ

ก็นะ..นั่นก็แค่เป็นการกระทำดีๆอันน้อยนิดที่แอนนี่ทำได้ เพราะอีกฝ่ายไม่ได้เข้ามาหาด้วยเจตนาร้ายหรอกเธอถึงได้ยอมทำให้น่ะ

✿ตัวอย่างสถานการณ์(3)

“นี่เธอคิดว่าตัวเองดีเลิศมาจากไหนกัน หา!!” เสียงตวาดแว้ดดังขึ้นพร้อมด้วยฝ่ามือบางที่ทุบตะดังปังทำเอาคนที่นั่งอยู่ขมวดคิ้ว

แอนนี่เพียงเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยแววตาแหลมคมแฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

“มีปัญหาอะไร?” เธอเอ่ยถาม

“ก็จะอะไรอีกล่ะ!! ทำตัวอวดดีนักนะเธอน่ะ!!”

เพี๊ยะ!! ไม่ว่าเปล่าฝ่ามือบางของอีกฝ่ายยังเหวี่ยงเข้ามาฟาดหน้าแอนนี่จนหันไปอีกทาง เจ้าตัวกัดฟันกรอดๆก่อนจะหันกลับมา เตรียมพร้อมที่จะตอบโต้ด้วยสติปัญหาและแผนการที่ผุดขึ้นมาในหัวแบบเฉียบพลัน

“อยากเจอดีรึไงนังบ้านี่!!” 

ประวัติตัวละคร::

แอนนี่เป็นเด็กสาวอัจฉริยะที่แม้จะร่างกายไม่แข็งแรงและขี้โรคไปสักหน่อยแต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอมีสมองอันชาญฉลาดจนน่าทึ่งทีเดียว หากทว่าเรื่องน่าเศร้าอีกเรื่องก็คือครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ดีพร้อมของเธอ ไม่ใช่แค่ว่าทะเลาะกันทุกวี่ทุกวันจนน่าหนวกหูแต่แม่ของเธอก็มักจะทำร้ายร่างกายเธอเป็นการระบายบ่อยๆด้วย เหตุคงเพราะความไม่พอใจที่สามีของเธอเอาแต่ดื่มเหล้าแล้วก็ทำร้ายร่างกายของหล่อนนั้นแล 

แม่ของเธอนั้นท้องก่อนวัยอันควรในยามที่ยังคงเป็นวัยรุ่น ส่วนพ่อก็เป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุเท่าๆกัน พอรู้ว่าท้องทั้งคู่จึงสัญญาว่าจะดูแลกันและกันแม้ทางบ้านจะไม่ยินยอมพร้อมใจเท่าไหร่ก็ตาม เรียกได้ว่าถูกตัดหางปล่อยวัดกันทั้งคู่เลยล่ะทว่าเวลานั้นทั้งคู่ก็ยังคงฝันหวานว่าจะมีชีวิตที่ดีไปด้วยกัน ฝันหวานกันในรูปแบบของเด็กวัยรุ่นที่ยังไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่รวมไปถึงโลกใบนี้ด้วย

ฉะนั้นแล้วมันจึงไม่มีอะไรแปลกเลยหากว่าฝันนั้นจะทะลายลง...

มันแหลกสลายไปตอนที่แอนนี่เกิดมาได้ราวๆสองปี พ่อเริ่มทั้งเบื่อทั้งเหนื่อยกับการทำงาน หน่ายที่จะต้องดูแลทั้งภรรยาและลูกน้อยที่เพิ่งจะเกิดออกมา การทะเลาะเบาะแว้งของทั้งคู่มีมาตั้งแต่นั้น แอนนี่ถูกตีตั้งแต่เริ่มคลานได้ การถูกดูแลเลี้ยงดูของเธอนับว่าต่ำต้อยแสนระทมอยู่มาก ทั้งความห่างเหินจากความอบอุ่นและไอรักจากบุพการี่ที่ควรจะมี เธอทำได้เพียงมองดูครอยครัวอื่นๆที่อบอุ่นเท่านั้น---จะว่าอิจฉาไหมเธอก็คงจะตอบได้เต็มปากว่าอิจฉา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ในเมื่อครอบครัวของเธอเป็นเอาซะแบบนี้

บุคลิกของแอนนี่นับว่าค่อนข้างแย่ด้วยเพราะเธอไม่ค่อยยิ้มและติดนิสัยความก้าวร้าวจากผู้เป็นแม่ที่ทุบตีเธอบ่อยๆบ้างทำให้ไม่มีใครคบเธอเป็นเพื่อนเลยยามที่เข้าเรียน  เริ่มแรกเธอก็เสียใจและรู้สึกว้าเหว่อยู่ไม่น้อยทว่ายิ่งเวลาผ่านไปเธอก็ยิ่งชินชาไปแล้วทว่าก็ยังคงตัดทอนความเหงาไม่ได้อยู่ดีเธอจึงเริ่มหางานพิเศษทำตั้งแต่เด็กๆทั้งล้างจาน กวาดพื้นถูกบ้านหรืออะไรก็เเล้วเเต่เท่าที่เธอพอจะทำได้เก็บรวบรวมเงินเพื่อซื้อคอมพิวเตอร์แล้วสันหาสิ่งที่คลายเหงาได้

หนึ่งในนั้นก็คือ Hunter × Hunter นั่นแหละ...

ยิ่งอ่าน ยิ่งเผ้าดูเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลุดลอยเข้าไปยังอีกโลก อีกโลกที่เธออยากจะเป็นและอยากจะโบยบินเข้าไปเสียให้ได้ แต่อนิจจา---นั่นคงเป็นได้เพียงความฝัน เพราะสิ่งที่เธอต้องเผชิญคือความจริง

สิ่งที่แอนนี่มาพบในภายหลังคือความสามารถทางด้านอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และพวกการแฮกเกอร์ที่เธอมีอยู่อย่างมากล้น มากเสียจนไปเตะตาพวกกลุ่มองค์กรก่อการร้ายเข้า เพียงเพราะการเล่นสนุกของเธอเอง อย่างการไปก่อกวนระบบนั้นระบบนี้จนพวกนั้นระบบรวนยุ่งวุ่นวายไปหมด

แล้วภัยร้ายก็เริ่มสืบหาตัวเธอจนพบ...

ในวันที่เงียบสงบวันหนึ่งได้มีชายสวมชุดสูทสีดำท่าทางไม่น่าไว้วางใจบุกเข้ามาที่บ้านของเธอ พวกเขาเหล่านั้นพูดคุยอะไรบางอย่างกับพ่อแม่ของเธอแล้วก็ลงเอยด้วยการเซ็นต์สัญญาอะไรบางอย่าง แอนนี่ที่แอบฟังอยู่ที่หน้าประตูตั้งแต่ต้นจึงได้รู้...ว่าะวกท่านขายตัวเธอให้กับองค์กรโดยแลกกับเงินก้อนโตพร้อมกับการโอนเงินให้ในทุกๆเดือนเพื่อให้เธอเข้าไปทำงานกับคนพวกนั้น และตราบใดที่เธอยังมีชีวิตและยังคงทำงานอยู่พวกเขาก็ยังคงได้รับเงินเหมือนเดิม

ในวินาทีที่รู้เรื่องทุกอย่างแอนนี่ก็พยายามจะวิ่งหนีทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็พ่ายแพ้ให้กับกลุ่มคนตัวโตๆ เธอถูกลากตัวขึ้นรถไป และ...

สิ่งสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือรอยยิ้มร้ายของพ่อแม่ที่ปีติยินดีทั้งๆที่เธอกำลังทุกข์

ในการทำงานของแอนนี่ไม่ได้มีอะไรมากนอกจากการถูกขังในห้องห้องหนึ่งที่ไม่มีอะไรเลยนิกจากเตียง ตู้โง่ๆกับโต๊ะวางของแล้วก็คอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดตั้งอยู่ติดกับกำแพง และสิ่งสำคัญคือพวกนั้นอุตส่าห์ตามใจเธอหนึ่งอย่างด้วยการมีชั้นหนังสือมาให้ด้วย จะเอาหนังสืออะไรมายัดนั่นก็แล้วแต่ความประสงค์ของเธอเอง นั่นจึงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้แอนนี่ไม่เหงาและรู้สึกดีกว่าการนั่งง่อยๆอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เยอะ

งานส่วนใหญ่ของเธอคือการแฮกระบบความปลอดภัยต่างๆทั้งระบบธนาคารหรือสถานที่สำคัญๆ รวมไปถึงการทำการใหญ่ต่างๆด้วย การกินการอยู่ของเธอจัดว่าดี แต่ก็ไม่ต่างอะไรจากถูกขังอยู่ในกล่องไม่ให้ออกไปไหนได้อีกเลย ความเหงาหงอยยามว่างของเธอเลยลงไปอยู่กับหนังสือการ์ตูนเสียหมด

จะเรียกว่ามีความสุขก็คงไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะเเอนนี่ค่อนข้างอึดอัดกับการทำงานบ้าๆแบบนี้ เกลียดการถูกสั่งแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกนั้นถึงกับเอาปืนมาจ่อหัวทีเดียวถ้าเธอไม่ยอมทำตามที่สั่ง เธอจึงสาปแช่งให้ไอ้องค์กรบ้าๆนี่ล่มสลายไปเร็วๆซะ

และแล้วพระเจ้าก็ฟังคำขอของเธอ...

พวกตำรวจและนายทหารหน่วยพิเศษค้นพบเจอที่อยู่ขององค์กรบ้าๆนี่ แม้จะมีบางส่วนที่หนีออกไปได้แต่ส่วนมากก็ตายอยู่ที่นี่ ถูกกราดยิงห้ำหั่นกันจนกลายเป็นกองศพที่เพิ่มพูนมีทั้งนายทหารและพวกผู้ก่อการร้าย

หนึ่งในนั้นก็มีเธออยู่ด้วย

เธอตายไปทั้งๆที่ไม่ได้เข้ามาทำงานนี่ด้วยความเต็มใจด้วยซ้ำ และน่าเศร้าที่พ่อแม่ของเธอก็ทำทีเป็นไม่รับผิดและหลุดรอดพ้นไปจากคดีความ ปล่อยให้คนตายอย่างเธอผิดไปคนเดียว...

อ่านเรื่อง HxH ถึงไหนแล้ว : ภาคคิเมร่าแอนท์ (อันที่จริงอยากให้ดูครบหมดทุกภาค...แต่ทางนี้เพิ่งจะเข้ามาในนิยายและไม่เคยดูHxHค่ะ เพิ่งจะเข้าไปส่องวับๆแวมๆเพื่อสมัครเรื่องนี้เลย แต่ก็ไม่แม่นเรื่องข้อมูลเท่าไหร่นะคะ5555)

เพิ่มเติม::

- แม้จะเป็นอัจฉะริยะแต่นั่นก็คงมีดีแค่สมองเพราะร่างกายของเธอจัดว่าอ่อนแอ แรงน้อยแถมยังขี้โรคอีก

- เธอเกิดวันที่1มกราคม ถนัดมือซ้าย

- อาวุธที่เธอถนัดที่สุดคือปืน แล้วเธอก็แม่นมากซะด้วย ถ้าอาวุธอื่นๆก็พอจะใช้ได้ทว่าถ้าเป็นอาวุธที่ต้องอาศัยพละกำลังควบคู่ไปด้วยก็อย่าหวังเลยว่าเธอจะใช้ได้ดี...

- จริงๆแอนนี่ก็มีด้านดีอยู่บ้าง แต่ถ้าไม่ได้เปิดใจกับใครท่าทีก็จะร้ายๆแบบนั้นนั่นแหละ

- มีอะไรอยากให้เพิ่มเติมหรือแก้ไขบอกได้นะคะ เรายังไม่ได้เข้าไปส่องของใครเลยอาจมีผิดพลาดบ้าง ;w; พักนี้เริ่มขี้เกียจปั่นใบสมัครแล้วสิ สั้นนิดหน่อยไม่เป็นไรเนอะ เฮ้อ 55555555555

T
B

Hunter x Hunter การสอบฮันเตอร์เพื่อชีวิตใหม่