คลังเก็บตัวละคร

ลำดับตอนที่ #19 : Dylan Castio

B
E
R
L
I
N
❀

 

Special person

      

Application

“ หยาบคายจังนะครับ... ถ้าเป็นไปได้ช่วยทำตัวให้มันสมกับการเป็นคนที่ถูกเลือกหน่อยสิครับ ”

บทบาทที่สมัคร : Spacial Person [ นักเรียนคนอื่นๆ ] 

ชื่อ/นามสกุล : ดีเเลนด์ แคสทิโอ้ { Dylan Castio }

ชื่อเล่น : ดีเเลนด์[คนทั่วไป,ไม่สนิท] { Dylan } ,

แดน[คนที่สนิทและเชื่อใจจริงๆ,ครอบครัว] { Dan }

สัญชาติ : ฝรั่งเศส

เชื้อชาติ : ฝรั่งเศส-อังกฤษ[-อิตาลี(นิดหน่อย)]

สถานะก่อนขึ้นไปอยู่บนมหานครลอยฟ้า :  นักศึกษา ปี 3 คณะบริหารธุรกิจ

สถานะหลังขึ้นไปอยู่บนมหานครลอยฟ้า : นักศึกษาของมหาลัยThrone war คณะวิศวะ

เพศ : ชาย

ลักษณะภายนอก : ดีแลนด์หรือแดนมีผมสีเทาหม่นที่มาจากการย้อมโดยตอนแรกผมของเขานั้นมีสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับสีของคิ้ว แต่พอตอนม.ปลายเขาก็ได้ย้อมเป็นสีเทาหม่นแทน แดนมีดวงตาเรียวและคมสีเทาหม่นๆเหมือนผมตัวเอง มีจมูกโด่งและริมฝีปากที่ได้รูปสวย ทั้งหมดนั้นทำให้เขาดูเหมือนคุณชายจากตระกูลใหญ่ ร่างกายของแดนนั้นไม่ได้บึกบึนมากจนเกินไปแต่ก็พอจะมีอยู่บ้าง เขามีผิวสีขาวแต่ออกแทนเล็กน้อย เขามีส่วนสูงประมาณ 185 ส่วนน้ำหนักก็75 มีคนเคยบอกว่าแดนนั้นเหมือนผู้ดีและดูเป็นคุณชาย แต่เดี๋ยวก่อน! เขาก็เป็นผู้ดีนี่? บรรยากาศรอบตัวของเขานั้นดูสบายๆแต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งและถือตัวพอสมควร แม้เขาจะดูอ่อนโยนและเป็นมิตรแต่ทว่าบางครั้งก็มีคนบอกว่าเขานั้นดูน่ากลัว แม้ว่าเขาจะยิ้มอยู่ก็ตาม แต่บางคนก็บอกว่าเขาดูเหมือนปีศาจร้ายที่คอยล่อลวงให้คนลุ่มหลงและตกหลุมพรางของเขาเอง คิดอะไรกันไร้สาระหน่า:)

อายุ : 21

นิสัย : คุณชายที่เย่อหยิ่งนั้นคือคำนิยามสำหรับผู้ชายที่ชื่อดีแลนด์ ภายนอกนั้นเขาดูเป็นผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยนและใจดี รอยยิ้มบางๆที่ประดับหน้ายิ่งขับให้ออร่าคุณชายกระจายออกมา แต่ทว่าหากรู้จักเขาจริงๆแล้วจะรู้ได้เลยว่าเขานั้นไม่ได้เป็นคนชอบยิ้ม ไม่ได้ใจดี ไม่ได้อ่อนโยน แต่กลับกัน ดีแลนด์นั้นเป็นคน โหดร้ายและเย็นชา เขาสามารถที่จะฆ่าคนได้โดยไม่ค่อยรู้สึกผิดเท่าไหร่นักแต่ถามว่าชอบไหมก็ไม่ เขานั้นไม่แยแสคำพูดของคนอื่นเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเขาคิดว่ามันไม่มีค่าพอจะใส่ใจ เป็นคนเด็ดขาดมากสิ่งไหนที่เลือกแล้วเขาจะไม่เปลี่ยนมันเพราะงั้นมันจึงพ่วงมาด้วยความมั่นใจในตัวเอง เขาฉลาดและเจ้าเล่ห์มาก แน่นอนว่าต้องวางแผนเก่งและบางทีเขาก็เดาใจคนอื่นออก ใจเย็นและค่อนข้างสุขุม ตอนโกรธเขาจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยทีเดียวเขาจะมีนิสัยที่โหดขึ้นและค่อนข้างซาดิส รอยยิ้มของเขานั้นไม่ได้ดูงดงามอีกต่อไปแต่มันเหมือนกับรอยยิ้มของปีศาจที่พร้อมจะสังหารทุกคนที่เข้าใกล้แววตาดุร้ายและอันตรายของเขาทำให้คนที่ตกเป็นเหยื่อกลัวจนเกือบเป็นบ้าได้(อาจจะช็อคไปหรือเห็นภาพหลอนเบาๆ) แน่นอนว่าการจะทำอย่างงี้ได้เขาต้องมีความรอบคอบ และที่สำคัญเขาหวงพื้นที่ส่วนตัวมากมากมาก(ๆๆๆ)แต่แม้ว่านิสัยของเขาจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักแต่สิ่งที่เขามีเหมือนกับหน้ากากคนดีที่เขาสวมคือเขามีความสุภาพมาก เขาไม่เคยพูดคำหยาบคายเลย(นอกจากตอนที่เขาโกรธน่ะนะซึ่งโอกาศดีๆแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ)แถมยังมีมารยาทอีกด้วย อ่อที่สำคัญ รูปลักษณ์ภายนอกของเขาน่ะมีไว้เพื่อออกสังคมส่วนตัวตนจริงๆของเขาน่ะมันจะถูกแสดงเฉพาะคนที่สนิทจริงๆหรือเหยื่อเท่านั้นแหละแต่น่าเสียดายนะที่เหยื่อพวกนั้นไม่ยินดีที่เห็นมันเลย :(

ประวัติ : ดีแลนด์ แคสทิโอ้นั้นเกิดในตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส แม่ของเขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษและอิตาลี ส่วนพ่อของเขานั้นเป็นชาวฝรั่งเศสแท้ ตัวเขาเกิดมาด้วยความรักของพ่อกับแม่ ตอนเด็กๆนั้นเขารักพ่อและเเม่ของเขามากทั้งรักและเป็นห่วงครอบครัวของเขา พวกเขาสอนแดนเรื่องต่างๆมากมายรวมถึงมารยาทและการอยู่ร่วมกันในสังคม ในตอนที่เขาสี่ขวบเขาได้น้องสาวมาคนหนึ่ง แต่ว่านั่นไม่ใช้น้องสาวจากแม่ของเขา.... ในวันวันหนึ่งตัวเขาและท่านแม่กำลังนั่งอยู่ในสวนของบ้าน ท่านแม่จิบชาส่วนเขานั้นก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ บรรยากาศที่แสนจะสบายใจลมเย็นๆที่พัดเบาๆตลอดเวลาทำให้เขานั้นไม่ร้อนเลยสักนิด แต่ทว่าท่านพ่อได้เดินมาพร้อมกับโอบผู้หญิงคนหนึ่งหน้าท้องของเธอนั้นนูนออกมาเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าเธอนั้นกำลังท้องอยู่ เธอคนนั้นมีรอยยิ้มบางๆประดับหน้า มาตลอดทาง เมื่อเดินมาถึงตำแหน่งที่เขากับแม่อยู่ท่านพ่อก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดี ท่านพ่อบอกว่าเธอคนนี้จะมาอยู่บ้านกับเรากับท่านแม่ก่อนจะหันมาบอกเขาว่า ลูกกำลังจะมีน้องสาวนะ ตัวเขานั้นไม่ได้ดีใจหรือเสียใจแต่ท่านแม่ของเขานั้นได้ร้องไห้ออกมาและถามกับท่านพ่อว่าทำไมถึงทำแบบนี้ทั้งๆที่มีท่านแม่อยู่แล้ว ทั้งสองทะเลาะกันโดยมีอ่าเขาจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเมียน้อยก็แล้วกัน ทั้งสองทะเลาะกันโดยมีเมียน้อยคอยห้ามปรามอยู่เงียบๆแต่เขากลับเห็นว่าเมียน้อยคนนั้นได้แอบยิ้มอยู่ เขาโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะตัวเขาในตอนนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เขาได้แต่เก็บความแค้นนี้ไว้ ในระยะเวลาที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่แม่ของเขาก็ร้องไห้ตลอดเวลาเขารู้สึกโกรธและเเค้นยิ่งกว่าเดิม แต่ยังไม่หนักเท่าตอนที่เด็กที่เกิดจากผู้หญิงคนนั้นเกิด ในวันที่น้องสาวตัวดีของเขาเกิดออกมาแม่ของเขาป่วยอยู่และต้องการให้พ่อเขาดูแลแต่พ่อของเขาดันไปหาเด็กนั่นแทนที่จะมาดูใจแม่ของเขา และใช่วันต่อมาแม่ของเขาได้สิ้นใจโดยมีเขาในวัยห้าขวบนั่งอยู่กับแม่... ตอนนี้เขาโกรธจัดอย่างที่ไม่เคยเป็นทั้งโกรธทั้งแค้น เขายิ้มเย็นให้ตัวเอง เด็กวัยห้าขวบต้องสูญเสียแม่ไปนั่นเป็นสิ่งที่สะเทือนใจเขาที่สุด เขาเก็บความแค้นมาเรื่อยๆและเขาได้แอบวางยาพิษลงไปวันละนิดๆส่วนน้องสาวนั้นเขายังมองว่าเธอไม่รู้ความเขาจะยอมหลับตาข้างหนึ่งทำเหมือนว่าเธอไม่ผิด ในช่วงที่ต้องเข้าเรียนเขาได้คะแนนท็อปมาตลอดทำให้พ่อของเขาภูมิใจมากด้วยหน้าตาของเขาทำให้เขากลายเป็นคนดังสังคมมันสอนว่าเขาต้องทำตัวยังไงถึงจะอยู่รอดเขาเริ่มที่จะสร้างตัวตนคุณชายที่สง่างามมาทดแทน โชคดีที่ท่านพ่อส่งเด็กคนนั้นไปเรียนหญิงล้วนทำให้เขาไม่ต้องเสียสุขภาพจิตไปมากกว่านี้ ตอนที่อยู่บ้านเขานั้นแทบไม่คุยกับใครเลยยกเว้นพ่อของเขา ส่วนผู้หญิงคนนั้นตอนนี้ก็เริ่มจะป่วยแล้วนับว่าความพยายามของเขานั้นช่างได้ผลดีจริงๆ ยาพิษที่เขาเริ่มนั้นไม่มียาถอนพิษมันจะสร้างความเจ็บปวดไปเรื่อยๆ อ่ามันดีใช้มั้ยล่ะ? พอเขาเรียนม.ปลายพ่อของเขาก็ได้ส่งน้องสาวของเขามาให้เด็กคนนั้นสร้างความปวดหัวให้เขามาก จู่จี้จุกจิกพอไม่ได้ดั่งใจก็กรื๊ดๆแถมยังอ้างชื่อเขาอีกมีวันหนึ่งที่เขาทนไม่ไหวจึงได้ด่าออกไปประโยคหนึ่ง 'พอแค่นี้เถอะครับก่อนที่เรื่องมันจะบานปลาย สมองน่ะถ้ามีไว้ประดับละก็เอาออกดีกว่าครับแล้วก็กรุณาหยุดทำกริยาต่ำๆได้แล้วครับ ถือว่าผมเตือน' เขากอดอกและมองไปทางคนที่เขาเรียกว่าน้องสาวด้วยสายตาเย็นชาบรรยากาศรอบๆตัวเริ่มเย็นลง(แบบรูป) ทุกคนต่างอึ้งและไม่คิดว่าเขาจะด่าน้องสาวแต่แล้วไงเขาไม่สนใจหรอก พอผ่านช่วงนั้นไปก็ยังไม่มีอะไรเป็นพิเศษนักนอกจากเขาก็เรียนและได้ย้ายตัวเองไปที่คอนโดใจกลางเมืองเพราะมันอยู่ใกล้ม.มากกว่า จนวันหนึ่งเขาได้ไปเจอการทดสอบที่น่าสนใจมากๆที่หนึ่งที่พ่อเขาเสนอมาแต่เขารู้ว่านั่นสื่อถึงว่าไล่ให้เขาไปไกลๆเพราะตอนเขาขอ ออกมาพ่อก็ไม่ได้ดูเสียใจลองเป็นน้องสาวเขาดูสิหึโอ๋กันเข้าไปเถอะ  ส่วนผู้หญิงคนนั้นยังไม่ตายหรอกแค่ร่างกายอ่อนแอ ส่วนการสอบนั่นแม้เขาจะบ่นยังไงแต่สุดท้ายเขาได้ไปทดสอบมันอยู่ดี....

ลักษณะการพูด : ดีแลนด์เป็นคนสุภาพพูดจาค่อนข้างจะไพเราะและมีหางเสียงเสมอ เสียงของเขานั้นเป็นเสียงนุ่มทุ้มที่ไพเราะน่าฟัง เขาจะแทนตัวเองว่าผมเสมอและเรียกอีกฝ่ายว่าคุณ/ท่าน/เธอ-นาย/ชื่อ(สำหรับคนสนิท) แต่ในเวลาที่เขาโมโหนั้นเขาจะด่าออกมาด้วยภาษาผู้ดีหรือภาษาดอกไม้แทนที่จะเป็นคำหยาบคาย

ปกติ:แนะนำตัว

ดีเเลนด์ลุกขึ้นยืนเมื่อถึงคิวของเขาที่ต้องแนะนำตัวก่อนจะระบายยิ้มอ่อนโยนและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน 

" สวัสดีครับ ดีแลนด์ แคสทิโอ้ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ " เขากวาดตามองไปรอบๆและได้จดจำรูปลักษณ์และชื่อของคนรอบตัวไว้ พอกวาดสายตาครบแล้วก็มองตรงไปข้างหน้าและค้อมตัวลงเล็กน้อยก่อนจะจบประโยคและนั่งลง

ดีใจ:เมื่อมีคนให้ของขวัญ

" ให้ผมหรอครับ " ดีแลนด์กล่าวอย่าง งงๆก่อนจะชี้มือเข้าหาตัวเอง เมื่อได้รับคำยืนยันเขาก็ระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ(ที่แฝงด้วยความรู้สึกจริงเพียงเล็กน้อย)

" ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับของขวัญ " เขาได้ยิ้มกว้างให้กับคนคนนั้นและรับของมาก่อนจะเดินจากไปหลังจากคนคนนั้นหันหลังให้เขา

เสียใจ:ตอนที่เเม่เขาเสียชีวิต

ดีแลนด์ไม่พูดอะไรเพียงแต่น้ำตาไหลเงียบๆและสวมกอดแม่ของเขาอ้อมกอดนี้เป็นกอดสุดท้ายที่เขาจะได้กอดผู้หญิงที่รักเขาที่สุดและเขาก็รักเธอที่สุด น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่เศร้าหมองและเหม่อลอยนั้นชั่งน่าทำให้ใจหายเสียจริง

โกรธ:ตอนที่มีคนเดินมาด่าเขาฉอดๆโดยไม่มีเหตุผล(โกรธยังไม่มาก)

"หยุดทำตัวไม่มีการศึกษาได้แล้วครับ ผู้ดีอย่างคุณไม่น่าลงมาทำอะไรต่ำๆอย่างนี้เลยนะครับ ผมล่ะเสียใจแทนพ่อแม่ของคุณจริงๆที่มีลูกออกมาแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรนะครับเรื่องพวกนี้มันพัฒนากันได้ " เขาขมวดคิ้วและมองคนตรงตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะพูดออกด้วยคำที่สุภาพแต่ทว่ากลับเจ็บเเสบใช่เล่น ทำเอาคนตรงหน้าสะอึกไปนิดหนึ่งก่อนที่เขาจะด่าไปอีกฉาดและจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับกลัวเเละวิ่งหนีไป

โกรธ:กรณีที่ทำเขาโกรธมากๆซึ่งไม่ค่อยเกิดขึ้น

"หึคนอย่างแกน่ะมันไร้ค่ายิ่งกว่าขยะอีกรู้มั้ย?" ดีแลนด์ลูบโครงหน้าของคนที่ถูกเขาจับขึงอย่างเบามือก่อนจะบีบกรามของมันและพูดว่าด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีแต่ทว่าดวงตากลับมีแต่ความโหดร้ายเย็นชา

"ฉันจะเล่นอะไรกับแกดีน้า? อืม ยาพิษ? ไม่ดีกว่าใช้บ่อยแล้ว อ่าใช่! น้ำกรดดีกว่า"  พูดจบเขาก็เดินไปหยิบขวดที่เขียนไว้ว่า'น้ำกรด'และไม่ลืมหยิบมีดเล็กๆมาด้วย เขาเริ่มกรีดเนื้อของอีกฝ่ายออกเบาๆด้วยมีดชุบน้ำกรด เขายิ้มอย่างสะใจก่อนจะทรมาณเหยื่อของเขาต่อไป

พลังพิเศษ : 

[1] ควบคุมน้ำได้ ดีแลนด์สามารถที่จะควบคุมมันได้อย่างอิสระสามารถจะจินตนาการให้มันเป็นอะไรก็ได้หรือจะทำให้มันคมแค่ไหนก็ได้ซึ่งแน่นอนว่ามันจะสลายไปในทันที่ที่เขาเลิกใช้มัน

[2] หุ่นเชิด ดีแลนด์สามารถที่จะบังคับร่างของคนอื่นได้ นานไหร่ก็ได้ และสั่งให้ทำอะไรก็ได้โดยคนคนนั้นจะรู้ตัวแต่ไม่รู้ว่าถูกควบคุมและบางทีก็จะคิดว่านี่คือฝันเมื่อเลิกใช้จะมีอาการตามมาคือจะเพ้อๆและเหม่อได้

จุดอ่อนหรือขีดจำกัดของพลัง : 

[1] หากไม่มีน้ำก็ใช้ไม่ได้ ถึงเป็นน้ำเข็งก็ใช้ไม่ได้อยู่ดี จะเรียกว่าเขาสามารถควบคุมเพียงแค่ของเหลวก็ได้

[2] ต้องใช้สมาธิสูงมากเรียกได้ว่าแทบจะเป็นเป้านิ่งเพราะงั้นหากหาเข้าเจอแล้วทำให้เขาหลุดจากสมาธิได้คนที่ถูกควบคุมก็จะหลุดออกจากการควบคุมทันทีและหากใช้พลังนี้มากๆเขาจะปวดหัวมากและบางทีอาจจะสลบไปก็ได้

ความสามารถพิเศษ : 

1.ต่อสู้ระยะประชิดเก่ง

2.ทำอาหารเป็น

3.ร้องเพลงได้(แต่เล่นดนตรีไม่เป็น)

4.ความรู้สึกไว

5.มีความคล่องตัวสูง(วิ่งเร็ว)

สิ่งที่ชอบ : แมว , เนื้อ , เสียงดนตรี , การร้องเพลง , การฝึกการต่อสู้ , การที่ได้แก้แค้นหรือทรมาณเหยื่อ(หายากนะ) , อิสระ , ความเงียบสงบ , น้ำหอมกลิ่นนุ่มๆ

สิ่งที่ไม่ชอบ : คนที่ไม่มีเหตุผล , การโดนบังคับ , กลิ่นที่ฉุนๆ , กระเทียม , ความวุ่นวายที่มากเกินไป 

สิ่งที่กลัว : ไม่มีเป็นพิเศษ

เพิ่มเติม : 

1.ชี้เเจงเรื่องพลัง

หากสงสัยว่าควบคุมของเหลวได้งั้นแสดงว่าก็ควบคุมเลือดได้ถูกไหม?คำตอบคือได้แต่ว่าไม่สามารถควบคุมได้100%อาจจะได้แค่ควบคุมให้มันเคลื่อนไหวหรือทำให้มันเเข็งตัวซึ่งใช้ได้เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น และไม่สามารถดึงน้ำออกมาจากร่างของสิ่งมีชีวิตได้(เพราะงั้นหากจะใช้เลือดก็ต้องเป็นเลือดที่อยู่ตามพื้น)

2.ไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก

3.เป็นคนที่ยิ้มยาก(รอยยิ้มจริงๆจากใจแทบหาไม่เจอT^T)

บทสัมภาษณ์

??? : โอ้…สวัสดีครับ คุณมีชื่อว่าอะไรเหรอ

ดีแลนด์มองคนตรงหน้าก่อนจะยิ้มบางๆให้ลากเก้าอี้และนั่งลงเขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและแอบสำรวจคนตรงหน้าอย่างแนบเนียน " สวัสดีครับ ผมดีแลนด์ แคสทิโอ้ครับ "

??? : ฮะๆงั้นเหรอครับ เป็นชื่อที่เพราะไม่เบาเลย ว่าแต่…คุณรู้สักยังไงบ้างล่ะครับที่ถูกเลือกให้ขึ้นไปอยู่บนมหานครลอยฟ้า

ดีแลนด์นึกอยู่สักครู่ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่หากฟังดีๆจะพบว่ามันมีความตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย"อืม...ก็รู้สึกดีนะครับแต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่บ้างน่ะครับ "เขายิ้มบางก่อนจะคิดทั้งข้อสอบและข่าวลือมันทำให้เขาแอบขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อนึกถึงข่าวลือแปลกๆแต่เขาก็ปัดมันทิ้งไปและหันมาสนใจคำถามต่อไป

??? : งั้นเหรอครับ… ถ้างั้นผมขอถามคำถามข้อต่อไปเลยนะ ว่าคุณต้องการจะเลือกอยู่ฝั่งไหนระหว่าง…สีขาวกับสีดำ ในส่วนของรายละเอียดนั้นคุณจะได้รับมันหลังจากการสัมภาษณ์เสร็จสิ้น

หืม?เลือกสีงั้นหรอ?อืมคนอย่างเราถ้าให้ไปอยู่สีขาวก็คงจะไม่ดีหรอกมั้งก็แหมเราไม่ใช่คนดีนี่นา เขาคิดขำๆกับตัวเองก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "สีดำครับ"

??? : หืม? คุณแน่ใจแล้วเหรอ? เลือกครั้งเดียวและเปลี่ยนไม่ได้อีกเลยนะครับ

แดนระบายยิ้มบางๆตามภาษาคนอารมณ์ดี(?)ก่อนจะตอบว่า "ครับผมมั่นใจ"

??? : โอเคครับ ทีนี้คุณก็กลายเป็นหนึ่งในประชากรของฝั่งนั้นแล้ว… อ้ออีกอย่างผมอยากจะรู้ว่าในเมื่อคุณกลายเป็นบุคคลชั้นสูงที่ได้รับสิทธิพิเศษทุกอย่างซึ่งเป็นประชากรบนนครลอยฟ้าแล้ว…คุณคิดยังไงกับพวกที่ยังอยู่ด้านล่างเหรอ?

เขาหลับตาครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา "ผมก็ไม่ได้คิดว่าพวกเขาแตกต่างจากเรามากเท่าไหร่นักหรอนะครับถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พิเศษแต่อย่างน้อยเขาก็มีชีวิตเหมือนเรานี่ครับ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆและยิ้มมุมปากเล็กน้อย

??? : ….สมเป็นคุณดีนี่ เอาล่ะ การสัมภาษณ์ของคุณคงจบเพียงเท่านี้ ขอให้โชคดีนะครับ แล้วก็อย่าตายจากไปไหนซะล่ะ J

ดีแลนด์ไม่ได้พูดอะไรแต่คิดในใจว่า 'เสียมารยาทครับทำไมพูดเหมือนแช่งผมอย่างนั้นล่ะ' ก่อนที่เขาจะลุกและสาวเท้าเดินออกไปจากห้อง