[iKON] Lazy Story : ฟิคเรื่อยเปื่อย [Yunhyeong & Junhoe ft. DongJin]

ลำดับตอนที่ #19 : [A] JUNHOE : Missing

29/11/2016

JUNHOE : MISSING

-------------------------------------------

               …ซงยุนฮยอง เป็นคนที่มีความตั้งใจสูง… 

มักมักมุ่นอยู่กับสิ่งที่ทำจนกว่าจะเสร็จ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่น อ่านหนังสือ หรือต่อโมเดลโดยเฉพาะถ้าเป็นงานสำคัญหรือสิ่งที่ตัวเองกำลังสนใจในเวลานั้น ซึ่งไม่ติดว่าหิวหรือรู้ถึงลิมิตของตัวเองว่าถึงเวลาต้องพักผ่อนจึงจะละมือออกมา ชาร์จพลังให้กับตัวเองพร้อมที่จะลุยมันต่อจนกว่าจะเสร็จเรียบร้อย

กูจุนฮเว รู้นิสัยนี้ของแฟนตัวเองดีตั้งแต่ก่อนคบกัน หลายครั้งที่อีกฝ่ายปลีกตัวมาหาก่อนจะย้อนกลับไปทำงานต่อ พอคบกันหลายหนที่วันเสาร์อาทิตย์อีกฝ่ายติดงานนอกทำให้ไม่ได้เจอกัน พอย้ายมาอยู่ด้วยกันภาพของคนร่วมห้องนั่งทำงานจนดึกดื่นยันเช้าก็เห็นอยู่บ่อยครั้ง จริงๆเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับนิสัยนี้ของยุนฮยองเท่าไรเพราะตัวเขาเองก็มีงานต้องทำ มีเรื่องให้คิด อีกอย่างกลับห้องมาก็เจอกันทุกวันตราบใดที่อีกฝ่ายยังไม่ทำงานหนักจนล้มป่วยไปก็ไม่เป็นไรหรอกซึ่งถึงจะเกิดขึ้นก็จะสมน้ำหน้าให้

…แค่คิดนะจะทำจริงหรือเปล่านี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง…

แต่เพราะว่ายังเจอหน้ากันทุกวันเนี่ยล่ะ ทำให้จุนฮเวลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวมานานแค่ไหนแล้ว…

"วันนี้แฟนยังไม่โทรตามอีกหรอ?"

ซงมินโฮ หมุนเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งอยู่หน้าโต๊ะแผงควบคุมเสียงและจอคอมขนาดใหญ่มายังโซฟาที่จุนฮเวนอนเหยียดตัวอยู่บนนั้น ยกยิ้มมุมปากกับยักคิ้วให้เขาซึ่งเขาเองแค่ยักไหล่กลับให้โดยไม่ละสายตาจากเกมในหน้าจอมือถือตรงหน้า

"แค่ส่งข้อความมาตาม อีกสองอาทิตย์พี่ยุนฮยองจะกลับดึกทุกวันเพราะไปช่วยเพื่อนสมัยมหาลัยที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศทำโปรเจคอะไรก็ไม่รู้หลังเลิกงาน"

"สบายเลยดิ ไม่ต้องมีคนมาโทรตามกลับบ้าน"

"แน่นอน นี่กะวางแผนแอบเที่ยวช่วงที่มีโอกาสเนี่ย"

"ยังไงเจ้านั่นก็จับได้อยู่แล้ว สายสืบมันเยอะจะตาย"

"พี่เองก็เป็นหนึ่งในนั้นไม่ใช่หรอไง?"

เบ้ปากใส่พี่ชายคนสนิทที่นั่งหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ยิ่งทำให้จุนฮเวเบ้ปากใส่มากกว่าเดิม หลายครั้งเมื่อยุนฮยองติดต่อหาเขาไม่ได้มินโฮมักเป็นคนแรกที่อีกฝ่ายโทรหาเสมอ พอมั่นใจว่าเขาอยู่กับมินโฮก็สบายใจแค่กำชับว่าอย่าให้กลับดึกมาเท่านั้น ช่วงก่อนมินโฮจะเจอยุนฮยองพี่ชายคนสนิทล้อเขาอยู่บ่อยครั้งว่า 'สรุปทุกวันเป็นแฟนหรือเป็นแม่กันแน่เนี่ย?' แต่บ่อยครั้งก็ชินและหลังจากโดนยุนฮยองบุกมาที่ห้องอัดด้วยตัวเองแล้วคุยกันจนถูกคอทำให้เขาได้อารมณ์เสียไปอยู่ช่วงนึงเมื่อมินโฮให้ท้ายยุนฮยองอย่างกับอะไรดี

"เอาเป็นว่าระหว่างนี้เมื่อเหงาก็มาเข้าฮาเรมของพี่มินโฮได้ทุกเมื่อนะไอ้น้อง"

"แบบพี่แจวอนอ่ะนะ พี่บ๊อบบี้รู้ไหมว่าพี่จู-"

"เงียบเลยจุนฮเว สัญญากันไว้แล้วไงว่าจะเก็บเรื่องนี้ให้"

มินโฮรีบเอามือมาปิดปากเขาพร้อมกับหันหัวไปทางประตูทันทีว่ามีใครจะเปิดเข้ามาหรือเปล่า สงสัยจะกลัวแฟนตัวเองอย่าง คิมจีวอน ที่หนีไปคุยกับเพื่อนอยู่ห้องอัดข้างๆมาได้ยินเข้า จุนฮเวลุกขึ้นมานั่งยกยิ้มอย่างมีชัย

"เก็บไว้ขู่พี่สนุกกว่าเยอะ"

"เออ ไว้นายบ่นคิดถึงยุนฮยองเมื่อไรจะรีบโทรบอกเจ้านั่นเลย"

"ไม่มีวันนั้นแน่ๆ"

"ใครจะรู้ล่ะ พออยู่ด้วยกันเห็นหน้ากันทุกวันเวลาห่างกันแค่ไม่กี่วันก็อาจจะรู้สึกโหวงๆในใจก็ได้"

"แต่คงไม่ใช่พี่หรอกมั้ง? พี่บ๊อบบี้กลับอเมริกาอาทิตย์นึงพี่ก็หนีไปปาร์ตี้แทบทุกวันไม่ใช่หรอไง?"

"โอ๊ย เลิกๆ ไม่คุยกับนายล่ะ ไปเตรียมตัวเลยไป หมดเวลาพักแล้ว"

พอสู้ไม่ได้ก็เอางานมาขู่แถมมีเท้าถีบเอวให้ลุกอีก ได้แต่ลูบเอวตัวเองป้อยๆรวมถึงเบ้ปากใส่คนเป็นพี่ก่อนเดินเข้าห้องอัดไป ใส่หูฟัง หลับตาลงทำสมาธิสักครู่ มองเนื้อเพลงท่อนที่ต้องอัดต่อพร้อมกับวอร์มเสียง ลองเทสเสียงร้องของตัวเองให้มินโฮฟังจนอีกฝ่ายพอใจถึงได้อัดเสียงกันจริงๆ

ค่อยๆใช้เวลาแบบไม่ต้องรีบร้อนเพราะยังไงกลับห้องไปคนร่วมห้องก็ยังไม่กลับมาอยู่ดี ถ้าเป็นปกติต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนว่าจะกลับกี่โมง อย่างเวลามีงานด่วนให้ได้ต้องอัดเสียงกันดึกดื่นยุนฮยองก็เข้าใจอยู่ แต่ยิ่งยืดเยื้อเกินเวลาข้อความที่ส่งมาถามว่า ‘ใกล้เสร็จหรือยัง’ กลับมาทุกชม.แบบที่ว่าอีกฝ่ายถึงเวลานอนแต่คงจะตั้งนาฬิกาปลุกขึ้นดูเป็นระยะให้แน่ใจว่าเขานอนอยู่ข้างๆตัวเองแล้ว มันก็น่ารำคาญใจไม่น้อยเมื่อนึกถึงว่าทำไมต้องห่วงขนาดขนาดนั้น นี่เขาก็เป็นผู้ชายอกสามศอกสูงตั้งร้อยแปดสิบอายุเกินเบญจเพศแล้วด้วย

…ห่วงอย่างกับเขาเป็นเด็กสาว ม.ปลายไปได้ เพราะฉะนั้นเวลาไม่มีใครมาคอยตามให้ต้องรำคาญใจแบบนี้ก็ต้องรีบตักตวงนิดนึง....

.

.

.

"มึงได้คุยกับพี่ยุนบ้างไหมเนี่ย?"

"เมื่อวานพึ่งคุย แต่ไม่ได้เห็นหน้าเกินอาทิตย์ล่ะ"

จุนฮเวตอบกลับไปเสียงเรียบหลังจากกินข้าวคำสุดท้ายท่ามกลางเสียงเซ็งเซ่ไปทั่วห้องทานอาหารของโรงเรียนสอนร้องเพลงและเต้นที่เขาทำงานอยู่ก่อนคุณครูสอนเต้นประจำโรงเรียนอย่าง คิมดงฮยอก จะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามและเริ่มทานข้าวของตัวเองหลังจากได้ยินคำตอบ

"พี่เขาเองก็ทุ่มเทกับโปรเจคของเพื่อนหนักไปหรือเปล่าวะ ทั้งที่ไม่ใช่งานตัวเองด้วย นี่พี่จินก็บ่นว่าพี่ยุนกลางวันรีบออกไปซื้อข้าวหน้าบริษัทรีบกลับมากินแล้วก็งีบที่โต๊ะ ทำเหมือนว่าไม่มีผลกระทบอะไรกับงานแต่หน้าตาโทรมลงแบบเห็นได้ชัดเลย"

ฟังดงฮยอกบ่นไปเรื่อยตามประสาคนขี้บ่นในเรื่องที่เขารู้อยู่แล้วก่อนยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ความจริง คิมจินฮวาน พี่ชายคนสนิทรวมถึงเป็นเพื่อนร่วมงานของยุนฮยองก็โทรมาบ่นกับเขาว่าช่วยเตือนอีกฝ่ายให้เพลาๆเรื่องงานนอกเหมือนกัน แต่คิดว่าจะฟังเขาหรือไงให้เมื่อเจ้าตัวก็เป็นคนดื้อขนาดนี้แถมยังไม่เจอเจ้าตัวด้วยเนื่องจากยุนฮยองกลับถึงห้องเกือบตีสามตีสี่ซึ่งเขาก็หลับแล้ว พอเขาตื่นตอนเก้าโมงอีกฝ่ายก็ออกไปทำงานและค่อยไปนอนสะสมเอาตอนเที่ยงกับตอนเย็นก่อนช่วยงานเพื่อน

...แค่คิดแล้วก็ได้แต่กลอกตากับถอนหายใจให้กับความฝืนตัวเองเกินไปของอีกคน...

"สักวันนึงคงจะได้ตายเพราะงานจริงๆ พี่จินเองก็ด้วยเหมือนกัน"

"กูก็ว่างั้น พี่จินเองก็-"

คำพูดของดงฮยองหยุดไปดื้อๆเมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะสังเกตุเห็นสายตาของเขาเหลือบมองมือถือของตัวเองอีกรอบราวกลับกำลังรออะไรอยู่ก่อนตัวเขาจะสะดุ้งเมื่อเห็นว่ามือถือของตัวเองสั่น มือขวารีบคว้ามันขึ้นมาเปิดดูในทันทีและเผลอสบถอย่างไม่รู้ตัวพอรู้ว่าเป็นข้อความเตือนจากเกมเท่านั้น

"มึงคิดถึงหรืออยากเจอพี่ยุนฮยองก็บอกพี่เขาไปตามตรงดิ จะทำเป็นปากแข็งไปทำไมวะ? เป็นแฟนกันมาตั้งปีกว่าแล้วยังทำตัวเป็นเด็กรอให้พี่เขามาโอ๋อยู่ได้"

เลิกคิ้วและเงยหน้าขึ้นจากมือถือหลังจากกดปิดแจ้งเตือนข้อความจากเกม เห็นสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยของคนฝั่งตรงข้ามที่กำลังมีข้าวอยู่เต็มปากมันก็ตลกดีจนอยากจะพูดล้ออีกฝ่ายตามปกติเพียงแต่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทำแบบนั้น และยิ่งคำถามของดงฮยอกที่แค่ดูการกระทำของเขาแต่ก็ดันรู้ไปหมดทุกอย่างกับคำแหนบจี้ใจดำเขาทำเอาซะอยากจะตบหัวเพื่อนสนิทตัวดีสักที

"กูไม่ได้คิดถึงเขาและกูไม่ใช่เด็ก พี่เขานั่นล่ะที่มาโอ๋กูเอง กูไปเตรียมสอนก่อน"

เก็บขยะของตัวเองก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที่พูดจบ หนีคำถามและเสียงบ่นที่กำลังจะตามมาอีกระลอกของอีกฝ่าย เห็นอยู่ตรงหางตาว่าเพื่อนสนิทของเขาส่ายหัวให้กับคำตอบของเขาแต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจหรอก

ความจริงเขาเองก็โตเกินกว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแบบนี้ แล้วยิ่งเวลาปกติเป็นตัวเขาเองนั่นล่ะที่หลายครั้งลืมตอบข้อความหรือโทรหายุนฮยองจนอีกฝ่ายต้องโทรหาอีกรอบแทน เขาคิดว่าไม่สิทธิที่จะบ่นเรื่องนี้ด้วยซ้ำ อีกอย่างยุนฮยองก็รู้ดีเกี่ยวกับนิสัยของเขา ยังคงเป็นฝ่ายโทรหาและส่งข้อความมาถามเรื่องการกินการอยู่ของเขาก่อนตลอดทั้งอาทิตย์ พยายามติดต่อให้รู้ว่าไม่หายไปไหนไกลพูดถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่เป็นเวลาห้านาทีสิบนาทีแล้วขอตัวกลับไปทำงานต่อโดยไม่ลืมบอกคิดถึงและพูดขอโทษจนเป็นเขาเองที่บอกให้เลิกขอโทษสักที

มือถือในกระเป๋ากางเกงของจุนฮเวสั่นอีกครั้ง คราวนี้เป็นข้อความจากยุนฮยองถามเหมือนทุกวันว่า กินข้าวหรือยัง ตอบกลับเหมือนเดิมกับบอกสิ่งที่กินเมื่อกี้ก่อนจะโดนถามในข้อความต่อไป อีกฝ่ายแค่ส่งสติกเกอร์กลับมาและบอกให้ตั้งใจทำงานเพราะตัวเองก็ถึงเวลาทำงานแล้วเหมือนกัน ขมวดคิ้วใส่ข้อความสุดท้ายของอีกฝ่ายที่วันนี้คุยกันสั้นกว่าวันอื่นๆ พ่นลมหายใจออกจากจมูกก่อนพิมพ์ตอบกลับไปสั้นว่า อืม เก็บมือถือกลับใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง ตั้งสติและอารมณ์ของตัวเองให้พร้อมก่อนสอนตลอดช่วงบ่าย

ช่างเหอะ เดี๋ยวก็ครบสองอาทิตย์ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติแล้ว ตอนนั้นล่ะคงจะได้กลับมาบ่นรำคาญมากกว่า...
.

.

.

.

"กลับมาแล้วครับ"

จุนฮเวเผลอพูดออกไปเหมือนกับทุกวันทั้งที่เปิดประตูห้องเข้ามาในห้องมืดสนิท ถอนหายใจพร้อมกับเอื้อมมือกดสวิตส์เปิดไฟถอดรองเท้าออกเดินตรงไปยังโซฟาอย่างไม่รอช้า ถอดเสื้อตัวนอกวางกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจก่อนทิ้งตัวลงไปบนหมอนอิงหลายใบอย่างไม่สนใจว่ามันจะวางขวางทั้งโซฟาอยู่

ช่วงกลางอาทิตย์เขามีสอนทั้งช่วงบ่ายกับเย็นและมีคืนหนึ่งไปช่วยงานด่วนไกด์เสียงให้มินโฮ งานก็ไม่ได้หนักมากเหมือนกับช่วงเด็กปิดเทอมที่สอนลากตั้งแต่เช้าจนยันดึกก็มีแต่มันกลับสูบพลังงานเขาจนอยากจะนอนหลับมันไปซะตรงนี้และตอนนี้ให้ได้

"ทำไมแม่งเหนื่อยจังวะ...."

ถอนหายใจใส่หมอนอิงที่เขาทับอยู่ก่อนพลิกตัวนอนหงายบนโซฟา สายตาคมจ้องมองเพดานห้องอย่างว่างเปล่ากอดหมอนในอ้อมกอด ใช้มือกดๆบีบๆมันไปเรื่อย หัวสมองคิดอะไรไม่ออกสักอย่างได้แต่นอนอยู่เฉยๆไปกับความเงียบสนิทในห้องที่เกิดขึ้นเฉพาะช่วงเกือบสองอาทิตย์นี้รวมถึงหลายๆอย่างที่หายไปเช่นกัน

ไม่มีซึ่งเสียงของทีวีถูกเปิดทิ้งไว้จากยุนฮยองที่มักจะกลับบ้านก่อนเขาเสมอถ้าไม่ติดว่าต้องไปกินข้าวกับที่บริษัทหรือพวกเขากลับมาพร้อมกัน ไม่มีการนั่งพิงกันให้เขาแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงไปเต็มๆขณะรอให้อีกฝ่ายถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นๆ ไม่มีมือที่คอยลูบหัวของเขาหรือเผลอตีมาเวลาเขาพูดล้ออะไรไป รวมถึงไม่มีอาหารอุ่นๆคอยรอเขาในคืนไหนที่เขากลับช้าเป็นพิเศษ

และที่สำคัญคือไม่ได้เห็นรอยยิ้มแสนอ่อนโยนกับดวงตาคู่โตซึ่งมองเขาด้วยความเป็นห่วงอยู่เสมอ...

แค่คิดแล้วก็มือปาหมอนในมือออกไปเต็มแรงข้ามไปยังทางประตูเข้าห้องราวกับจะปาใส่คนที่หวังว่าจะได้เจอเปิดประตูเข้ามาแทนการระบายอารมณ์ ชูมือขึ้นสุดแขนอย่างสบายใจแต่สุดท้ายก็ต้องเดินย่ำเท้าไปเก็บหมอนกลับมาอยู่ดี ปัดๆมันอยู่ทีสองทีแล้วค่อยวางไว้บนโซฟาเหมือนเดิม หาวอ้าปากกว้างระหว่างเดินไปยังห้องนอนเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำและเข้านอนสักที ดวงตาคมสะดุกกับเตียงฝั่งตรงข้ามกับของตัวเอง พาลให้นึกถึงอีกคนจนได้ ทำได้แต่เบ้ปากกับบ่นไปตลอดเวลาช่วงอาบน้ำ

"ไอ้พี่บ้า...เจอหน้ากันเมื่อไรจะคิดบัญชีให้หมดเลย"

.

.

.

...มืด...

....ที่นี่ที่ไหน? ทำไมมันถึงมืดไปหมด...

ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วแต่ก็ไม่เจออะไรนอกจากสีดำสนิทกับตัวเอง สองขายาวก้าวไปอย่างเดียวดายในความมืด ได้แต่เดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย

ก่อนจะสะดุดกับแผ่นหลังของใครสักคนอยู่ไกลลิบตา…

ภาพด้านหลังแสนคุ้นเคยเมื่อเดินเข้าไปใกล้ขึ้น ทั้งลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มตัดกับเสื้อเชิ้ตสีขาว แผ่นหลังที่เห็นอยู่ทุกวัน ทำให้เขาไม่รอช้าที่จะเรียกชื่ออีกฝ่าย

'พี่ยุนฮยอง…'

เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายถูกเปล่งออกมาจากลำคอแต่กลับไม่มีเสียงดังออกไป ยิ่งเรียกเท่าไรเสียงทั้งหมดก็มีแต่ถูกกลืนหาย พยายามตะโกนจนเจ็บคอไปหมดแต่ยังไม่มีเสียงส่งไปถึงคนตรงหน้าซึ่งกำลังเดินจากไปไกลขึ้นและไกลขึ้นทุกที

'ด....เดี๋ยวสิ พี่ยุนฮยอง กลับมาก่อน.....พี่ยุน-'

"-ฮยอง....ฝัน...หรอ..."

ดวงตาคมเบิกโพลงในความมืด จ้องมองเพดานอยู่แบบนั้นจนกระทั่งจังหวะหายใจเข้าออกของตัวเองกลับมาเป็นปกติ หลับตาลงยกแขนขึ้นมาปิดหน้าพลางนึกถึงสิ่งที่ตัวเองฝัน ความฝันน่ากลัวราวกับความเป็นจริง แม้เขาจะคิดว่าการไม่เจอยุนฮยองไม่มีผลกระทบอะไรกับตัวเองแต่กลับดันเก็บเป็นฝัน ทั้งที่ยังได้คุยกัน ได้ส่งข้อความหากันและพวกเขาก็ยังอยู่ด้วยกัน มีโอกาสที่ดีกว่าคู่รักหลายคู่ที่อยู่ห่างไกลด้วยซ้ำ แต่เพราะอยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้เนี่ยล่ะพอไม่ได้เจอหน้ากันจริงๆทำให้จุนฮเวพึ่งได้รู้ว่าเขาคิดถึงยุนฮยองมากแค่ไหน

ทั้งสัมผัส…

ทั้งแววตา…

และรอยยิ้ม…

…ตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่อีกฝ่ายกลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา

ส่วนหนึ่งที่แค่หายไปเพียงระยะเวาสั้นๆแต่กลับรู้สึกมันช่างยาวนานเหลือเกิน...

ถอนหายใจยาวเหลือบมองนาฬิกาข้างหัวเตียง ตัวเลขสีแดงตัวหน้ากำลังจะเปลี่ยนเป็นเลขสี่ พยายามจะกลับไปนอนต่อแต่แสงไฟลอดผ่านใต้ประตูมาทำให้เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัยว่าตัวเองเปิดไฟทิ้งไว้หรือเปล่าก่อนแสงไฟดับลง

และประตูนอนถูกเปิดขึ้นโดยคนร่วมห้องที่เขาพึ่งได้เจอตัวในรอบเกือบสองอาทิตย์

กลับทำตัวไม่ถูกไปซะดื้อๆเลยแกล้งเป็นนอนหลับอยู่แบบนั้น แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือตกกระทบใบหน้าของเขา พร้อมกับสัมผัสเบาๆตรงแก้มและลมหายใจกลิ่นมินต์ของยาสีฟันที่พวกเขาใช้ด้วยกันดันทำให้เขานอนเกร็งหน้านิ่งเข้าไปใหญ่

"ขอโทษนะที่ปล่อยให้เข้านอนคนเดียวมาหลายวัน เดี๋ยวก็จะกลับมาเป็นปกติแล้ว อดทนกับพี่อีกนิดนะ"

นอนนิ่งจนกระทั่งได้ยินเสียงกระซิบคำสารภาพผิดตรงข้างหูกับความรู้สึกโดนจูบลงมาตรงลุ่มผม ถึงได้ลืมตาขึ้นมาแต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้เห็น แสงไฟจากโทรศัพท์มือถือดับลงพร้อมกับเจ้าตัวนอนลงข้างตัวเขา จุนฮเวพลิกตัวไปทางอีกฝั่งได้เห็นแผ่นหลังอันคุ้นเคย แผ่นหลังที่เขาไล่ตามในความฝันเมื่อครู่ กัดปากตัวเองจ้องมองอยู่แบบนั้น

...ก่อนจะเข้าไปหายุนฮยองแบบในความฝันและครั้งนี้เขาสามารถคว้าไว้ได้...

สองแขนขาวสอดเข้าไปกอดเอวไว้ ส่วนหัวซุกเข้าไปตรงไหล่ของอีกฝ่ายจนใบหน้าชิดไปกับไหล่ลาดให้ได้รู้สึกถึงหัวของคนตรงหน้ายกขึ้นพยายามจะหันมาหาเขาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะติดหัวของเขาอยู่ สัมผัสของมือตรงลุ่มผมที่ลูบลงมาอย่างแผ่วเบาทำให้จุนฮเวได้แต่หลับตารับรู้ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากคนในอ้อมกอดให้ได้กระชับแขนกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก

"ฝันร้ายหรอ? พี่ปลุกนายหรือเปล่า? ขอโทษนะ"

"บอกแล้วไงว่าให้เลิกพูดขอโทษได้แล้ว"

"งั้นอยากฟังคำว่าอะไรล่ะ คำว่าคิดถึงไหม?"

คำถามที่ถามมาแบบไม่รอคำตอบเพราะเจ้าตัวคนถามพลิกตัวจากในอ้อมกอดมาจ้องหน้าพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่สามารถมองเห็นได้แม้ในห้องมืดเนื่องจากอยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ก่อนที่สองแขนจะโอบรอบคอของเขาไว้ มือหนึ่งสอดเข้าไปในลุ่มผมและกอดหัวของเขาให้มาซบตรงไหล่ตัวเอง

"พี่คิดถึงนายชะมัดเลยจุนฮเว"

เสียงกระซิบตรงหูข้างที่พอดีกับตรงปากของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกจักจี้จนย่นไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆตามมาอีกระลอก อดเบ้ปากไม่ได้เลยขอหยิกเอวอีกฝ่ายแก้แค้นจนสะดุ้งตัวอยู่ในอ้อมกอดเขา

"แค่ชวนไปกินข้าวตอนกลางวันมันพูดยากขนาดนั้นเลยหรือไง? ทำตัวหายหน้าหายตาอย่างกับตายไปแล้วอย่างงั้น"

"จริงๆก็ใกล้ตายแล้วล่ะ อยากจะชวนอยู่เหมือนกันแต่ให้มาเห็นสภาพคนอดนอนขนาดกินข้าวแล้วตาจะปิด เดินก็เป็นซอมบี้เลยไม่อยากให้มีคนต้องมาเป็นห่วง เอาจริงๆแค่ตอนนี้ให้ลืมตาก็จะลืมไม่ขึ้นล่ะ"

รู้สึกถึงคางของอีกฝ่ายกดทับมาตรงไหล่เบาๆก็จริง แต่ดูท่าทางคนในอ้อมกอดเขาจะหมดแรงแบบไม่เหลือในเมื่อเสียงที่พูดมาเริ่มยานอย่างกับคนอดนอนมาหลายวัน

…รู้สึกทั้งสมน้ำหน้าและก็ยังสงสาร(นิดหน่อย)…

"ใครจะเป็นห่วงพี่กัน ฝันไปเหอะ ตัวเองทำตัวเองแท้ๆ"

"แต่เหมือนจะมีคนบ่นคิดถึงนะ คิดถึงพี่ก็บอกมาตร-"

“เงียบไปเลย…”

ใช้แรงที่ยังมีเหลือมากกว่ายุนฮยองประคองใบหน้าอีกฝ่ายให้มารับจูบของตัวเองแทนการปิดปากไม่ให้พูดต่อ แต่จากแค่ริมฝีปากแตะกันกะให้เงียบกลับมีแรงเพิ่มขึ้น ดึงและดันก่อนกลายเป็นสัมผัสแน่บแน่และชื้นแฉะ ร่างกายทั้งสองคนเข้าหาใกล้ชิดมากขึ้นจากความต้องการที่ตลอดช่วงที่ห่างกัน เสียงลมหายใจของทั้งคู่แรงขึ้นกับริมฝีปากไม่อยากจะละออกจากกัน

เพียงแต่ว่าเมื่อยุนฮยองรู้สึกถึงความเย็นของมือสอดเข้ามาในเสื้อและแตะแผ่นหลังของตัวเองจึงพยายามใช้แรงที่มีเฮือกสุดท้ายผละตัวออกและประคองใบหน้าของคนตรงหน้าที่กำลังตาปรือให้มามองประสานกับตาของตัวเอง

"...พรุ่งนี้นายมีงาน พี่เองก็มีงาน หยุดไว้ก่อนจะมีศพชายหนุ่มสองคนเดินได้ไปทำงาน...ไว้เสาร์นี้จะทบต้นทบดอกให้ทั้งหมดเลยนะ นอนกันเถอะ"

ยุนฮยองพยายามยกตัวเองขึ้นเพื่อเอาแขนของเขาข้างที่ตัวเองนอนทับอยู่ออก เช่นเดียวกับตัวเองดึงแขนฝั่งที่หัวของเขาทับอยู่ออกเช่นกันเนื่องจากกันนอนทับแขนจนชาและว่าต้องตื่นก่อนจะได้ไม่ต้องมาดึงแขนตัวเองออกแล้วเป็นการปลุกอีกฝ่ายไป  ริมฝีปากอิ่มประทับตรงหน้าผากเขาเป็นอย่างสุดท้ายก่อนนอนลงโดยพวกเขาหันหน้าเข้าหากันและแขนของพวกเขาพาดกอดตรงเอวของอีกฝ่ายไว้ ทั้งความอบอุ่นและสบายใจทำให้จุนฮเวง่วงนอนได้เร็วกว่าปกติ

…ก่อนพากันเข้าสู่โลกแห่งความฝัน โดยที่ความคิดถึงที่มีให้กันได้ถูกเติมเต็มแล้ว…

.

.

.

“เฮ้ยยยยยยยยยย แม่งงงง ไล่มาแล้ววววว แม่งงงงงง ไม่เอาแล้ว! ใครจะไปเล่นวะ!”

มือขาวรีบคว้าสิ่งซึ่งคาดอยู่รอบดวงตาทั้งสองข้างออกก่อนโยนไปลงบนโซฟาอย่างไม่ไยดี โชคดีที่มีเบะนุ่มรอรับอยู่ไม่งั้นอุปกรณ์สำหรับ VR (Virtual reality) แสนแพงมีหวังกลายเป็นชิ้นๆ จุนฮเวนั่งลงบนโซฟาหอบหายใจกับสิ่งที่พึ่งได้เห็น หรี่ตามองคนที่กำลังหัวเราะร่าเก็บของที่เขาพึ่งโยนวางรวมกันไว้บนโต๊ะด้านหน้า ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่ยอมบอกอะไรสักอย่างแล้วเอาอุปกรณ์คล้ายกับกล่องมาคาดตาเขาเฉย

…เป็นไงล่ะ บ้านผีสิงแบบชัดเจนอย่างกะจะจับต้องได้ก่อนผีทุกตัวจะวิ่งเข้าใส่อย่างกะซอบบี้ และให้คนกลัวผีมาดู ไม่ตกใจปาใส่กำแพงก็ดีแค่ไหนแล้ว…

“หายไปสองอาทิตย์เพื่อไปทำเกมผีเนี่ยนะ”

“แต่มันเป็น VR เลยนะ หายยากที่จะได้ทำโปรเจคแบบนี้ มีโอกาสได้ลองอะไรใหม่ๆก็ต้องสักหน่อยสิ แถมสนุกกว่าที่คิดด้วย เสียดายเพื่อนพี่กลับประเทศไปล่ะ กว่าจะได้เล่นอะไรแบบนี้อีกคงอีกนาน”

“อย่างงี้คราวหน้าไม่หายไปเป็นเดือนเลยหรือไง”

“ไม่หรอก VR ก็ดีนะ แต่ให้อยู่กับคนเป็นๆ ดีกว่าเยอะเลย”

พูดจบยิ้มกริ่มไม่พอยังทิ้งตัวทิ้งน้ำหนักมาหาเบียดไหล่เขาเข้าไปหาพนักโชฟาจนเขาเองจะตกโชฟาอยู่แล้วจึงพยายามพลิกตัวออกมาแต่กลายเป็นว่าหลังจากขยับตัวดันเข้าล็อกคนด้านบนซะงั้น ในเมื่อตอนนี้ทั้งตัวเขานอนราบหัวหนุนพนักและซงยุนฮยองนอนทับตัวกูจุนฮเวอีกทีโดยที่หน้าผากของพวกเขาแตะกันอยู่

“ได้เวลาทบต้นทบดอกแล้วนะ แถมใช้หนี้ให้หมดในคราวเดียวเลย”

“เย็นนี้ผมมีไปอัดเสียงให้พี่มินโฮ”

“อีกตั้งหลาย ชม. ถ้ายังไม่พอกลับมาต่อก็ได้นะ จะตื่นรอ”

ว่าจบริมผีปากของพวกเขาก็แนบชิดสนิทแบบไม่รอให้ได้เถียงอะไรออกมาและเขาเองก็ไม่อยากจะเสียเวลาเถียงหรอกนะ ยิ่งมีเวลาจำกัดก่อนจะไปทำงานด้วย ตลอดสองอาทิตย์ที่หายไปของให้ได้ทดแทนทุกความรู้สึก ทุกสัมผัส ทุกความคิดถึงแล้วก็ขอแก้แค้นสักนิด เช่น ฝากรอยกัดสักสองสามที ไม่ก็ปั่นป่วนบางจังหวะให้อีกฝ่ายได้ขัดใจเล่น

ซึ่งถึงตลอดช่วงบ่ายนี้จะยังทดแทนส่วนที่หายไปยังไม่หมด ยังไงซะกลับมาก็ยังมีคนรอเขาพร้อมอ้อมกอดกับรอยยิ้มอยู่ดี…

…อ่อ และก็อย่าลืมต๊อกโบกี้ด้วยล่ะ

Talk:  รู้สึกเป็นฟิคอีเว้นต์มาทีตอนช่วงวันสำคัญ กะจะแต่งให้เสร็จลงตอนวันเกิดตัวเองลากมาเกือบอาทิตย์เลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ จริงๆ ตอนนี้ยังคิดอยู่ว่ามันจะดูมีเหตุผลไหมนะกับเรื่องแค่นี้ แต่ก็ล่ะค่ะให้น้องเขาคิดถึงพี่เขาบ้างอะไรบ้าง น่ารักดี -3- แน่นอนวันช่วงวันครบรอบจะมีฟิคแน่นอนค่ะ เพราะเราหยุดดดดดดด ฝากติดตามกันถึงตอนนั้นด้วยนะคะ 

#ฟิคเปื่อย

H a s h