คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [ผลตรวจรายงาน l อ.ทสึโยะ] Forbidden Love สะดุดรักอันตรายนายปีศาจตัวดี
กระผมอาจารย์ทสึโยะ จะขอเริ่มวิจารณ์งานเรื่อง Forbidden love สะดุดรักอันตรายนายปีศาจตัวดี ล่ะนะครับ เนื่องจากผมเห็นว่าคุณคนเขียนต้องการส่งเรื่องนี้ให้สนพ.พิจารณา จึงได้ลัดคิวมาให้ก่อนเป็นกรณีพิเศษ(งานของคนก่อนหน้าคุณก็ดันไฟล์หายพอดีด้วย...) แต่ในเมื่อลัดคิวแล้ว รายละเอียดบางอย่างเช่นเรื่องย่อและโครงเรื่อง ผมจะขอละไว้แล้วกันนะ เพราะไม่ได้มีปัญหาอะไรมากเป็นพิเศษ ขอเริ่มที่ตรงตัวละครเป็นต้นไปนะครับ
ตัวละคร
คาแรกเตอร์ชัดเจนและมีเอกลักษณ์ดีมากครับ เรียกได้ว่าอ่านแล้วแทบจะรู้ทันทีว่าใคร จำนวนประชากรในเรื่องไม่มากและไม่น้อยเกิน บทบาทแบ่งออกมาได้ค่อนข้างดี ตรงนี้ไม่มีอะไรจะติเลย
แต่ตรงPrologue ผมยังสับสนนิดหน่อย ในนั้นเขียนว่าเอลซ่ามีดวงตาสีเทาแล้วเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลทองซึ่งเป็นสีที่แท้จริง แต่วรรคต่อมากลับบรรยายเป็นสีเทาอีกรอบแล้ว ลองกลับไปดูตรงนี้นะครับ อาจจะพิมพ์อะไรตกหล่นหรือเปล่า
ตรงบทที่4 ตอนที่คาร์ลอสเดินออกมาพร้อมเฌอรีน ที่ในเหตุการณ์นั้นโรซาลินคิดไปว่าเธอน่าจะเหมาะสมที่จะยืนที่ตรงนั้นมากกว่า ก่อนจะเปลี่ยนความคิดเมื่อนึกได้ว่าคาร์ลอสฆ่าเพื่อนของตน อันนี้รู้สึกว่าความคิดไวไปครับ
ความแค้นของโรซาลินน่าจะล้ำลึกกว่านี้หน่อยนะ จู่ๆมาคิดว่าเธอเหมาะสมกับที่ตรงนั้นมากกว่าทำให้ดูขัดๆไปกับพื้นเพที่เธอควรจะเกลียดชังคาร์ลอสมาก อาจจะลองเปลี่ยนเป็นว่า เธอคิดว่าคาร์ลอสเป็นปีศาจไร้หัวใจที่ไม่ควรมีใครยืนเคียงข้างน่าจะดีกว่า เพราะในสายตาโรซาลิน คาร์ลอสคือปีศาจที่เธอควรจะต้องฆ่าให้ตาย
ตอนเบเนดิกซ์ พลอยไพลิน และโรซาลิน คุยกันที่โต๊ะอาหาร เหมือนจะรู้จักไวไปนะ ไม่มีบทที่แนะนำตัวกันเลย (เปิดมาก็รู้จักเลย) แล้วตัวโรซาลินเองก็มองทั้งสองเป็นผู้มีพระคุณ จู่ๆต้องมาเจอสถานการณ์แบบที่ต้องกลายเป็นเพื่อนกับทั้งสองคนไปแทน น่าจะมีบรรยายความคิด ความรู้สึกไว้บ้างนะครับ
แล้วตรงจุดนี้ผมยังรู้สึกขัดๆนิดหน่อย เพราะตอนเรียนประวัติศาสตร์แบบย้อนอดีต เหมือนโรซาลินจะค่อนข้างปักใจไปกว่าครึ่งแล้วนะว่าตนเป็นเจ้าหญิงจริง แต่ตอนที่คุยกับมิคาเอล(ที่นึกย้อนไปในอดีต) เธอยังดูไม่เชื่อในความคิดนี้แม้แต่น้อย และถ้าเกิดว่าเธอเริ่มเชื่อในประเด็นนั้นแล้ว น่าจะมีความคิดขัดแย้งอะไรบางอย่างแสดงออกมาบ้าง เพราะเทียบไปแล้ว ดินแดนที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้คือแผ่นดินของคนที่ทำลายบ้านเกิดที่แท้จริงของเธอ น่าจะมีการแสดงความคิดขัดแย้งในความรู้สึกของตัวละครมากกว่านี้นะครับ
ตอนที่โรซาลินคิดจะลอบฆ่าคาร์ลอส น่าจะใช้ดาบของตัวเองไปเลยนะ ใช้มีดแล้วโอกาสพลาดสูงกว่าเยอะ ตรงนี้เลยดูไม่สมจริงสมจังเท่าที่ควร
แต่อ่านมาทั้งเรื่อง จุดที่ผมรับไม่ได้มากที่สุดคือตอนที่คาร์ลอสจูบกับเฌอรีนครับ มันง่ายเกินไปหรือเปล่า แค่นางมาอิดๆออดๆนิดหน่อยว่าเจ็บ คาร์ลอสก็ยอมจูบนางแล้วงั้นหรอ? ตรงนี้แก้เถอะครับ เหตุผลมันไม่ผ่านจริงๆ เอาเป็นเกิดการสะดุดอย่างไม่คาดฝันยังจะดูเป็นเหตุผลที่รับได้มากกว่า
เพราะเท่าที่อ่านมาตลอด คาร์ลอสไม่ใช่คนที่จะพลาดในอะไรแบบนี้ได้ หรืออันที่จริงแล้วเขาน่าจะมองออกด้วยซ้ำว่าใครกำลังออกอาการ”สะตอ”อยู่นะ ผมจึงคิดว่าตรงจุดนี้ไม่สมเหตุสมผลอย่างที่สุดครับ
การใช้ภาษา
หัวข้อนี้อาจจะยาวกว่าอันอื่นหน่อยนะครับ ขอไล่ที่ละประเด็นเพื่อให้อ่านได้เข้าใจง่ายนะ
1.คำซ้ำ อันนี้เป็นปัญหาอมตะของนักเขียนทุกคนก็ว่าได้ ยกตัวอย่างเช่น
Prologue
-สายลมพัดแรงทำให้ต้นไม้ใหญ่ลู่เอนไปตามแรงลม บังเกิดเสียงหวีดหวิวของต้นไม้แทรกกับเสียงลมชวนสะพรึงราวกับปีศาจที่กำลังกรีดร้องอย่างน่ากลัว
แล้วคำว่า “เสียงหวีดหวิวของต้นไม้” ก็ฟังดูแปลกหูด้วยนะ เสียงหวีดหวิวน่าจะเป็นเสียงของลมมากกว่าต้นไม้นะครับ ลองดูว่าจะแก้บริบทตรงนี้ได้มั้ย ผมว่าลองตัดคำว่า “ลม” ออกไปสักตัวหนึ่ง แล้วเปลี่ยนเสียงหวีดหวิวเป็นคำอื่น เช่น สายลมพัดแรงทำให้ต้นไม้ใหญ่ลู่เอนไปมาเป็นเงาวูบวาบ บังเกิดเสียงหวีดหวิวของสายลมแทรกกับเสียงของต้นไม้ชวนสะพรึงราวกับปีศาจที่กำลังกรีดร้องอย่างน่ากลัว
-มือเรียวยังคงผลักหลังเด็กหนุ่มร่างสูงเป็นเชิงให้วิ่งต่อไปอย่าหยุด เขาเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ
ลองตัดคำว่าเด็กหนุ่มออกดูครับ เลี่ยงเป็น “เขามีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ” ก็ได้
-ช่วงย่อหน้าที่2-4มีคำว่า เด็กหนุ่มและเด็กสาวซ้ำกันเยอะมากครับ ลองไปย้อนดูอีกทีนะ
-บทที่1 คิ้วเรียวหนา-ใบหน้าเรียว ตัดเหลือคิ้วหนากับใบหน้าเรียวก็ได้ครับ
แรกๆมีคำว่าเด็กสาวเด็กหนุ่มเยอะมาก แต่กลายเป็นว่าหลังๆมีแต่ชื่อจนคำว่าเด็กสาวเด็กหนุ่มหาไม่ค่อยเจอแล้ว อันนี้ขอให้ลองไปอ่านทวนอีกรอบดีกว่าครับ จะได้เห็นชัดเจนมากขึ้น
2.ภาษาซ้ำซ้อน ยกตัวอย่างเช่น
Prologue
-น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยถามด้วยอารมณ์คุกรุ่น >>หงุดหงิดและคุกรุ่นมีความหมายไปในทางเดียวกันครับ การใช้คำจึงดูซ้ำซ้อน แล้วน้ำเสียงเป็นคนเอ่ยถามไม่ได้นะ อันนี้เห็นคนพลาดกันบ่อย คือตอนเขียนไม่รู้สึกตัวหรอกครับ แต่ตอนอ่านมันจะทำให้ขัดแบบแปลกๆ บรรยายลักษณะของน้ำเสียงได้ แต่น้ำเสียงไม่ใช่ผู้พูดครับ
3.ประโยคมาแบบลอยๆ ยกตัวอย่างเช่น
Prologue
-เงียบกันไปสักพักคล้ายกับว่าต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตน >>ลองเพิ่มคำว่า”ทั้งสอง”ลงไปด้านหน้าดีมั้ยครับ ขึ้นมาลอยๆแบบนี้มันอ่านแล้วแปลกๆอยู่นะ ประโยคไม่มีประธานเลย
บทที่1
-สามสิบวินาทีผ่านไป >> น่าจะหาอะไรมาบรรยายเพิ่มครับ พูดลอยๆไว้แค่นี้ทำให้ดูตัดฉากและสั้นห้วนเกินไป อาจจะเพิ่มเรื่องแวดล้อม บรรยายท่าทางของคาร์ลอสระหว่างรอ กริยาที่เขาทำระหว่างนั้นทำอะไรอยู่ เป็นต้น
4.คำแปลกที่ไม่ผิด แต่ไม่นิยมใช้ อ่านแล้วขัดตาไม่สบายใจ
ตรงนี้คือคำที่ผมอ่านแล้วเข้าใจความหมาย แต่ตอนอ่านมันสะดุดขึ้นมาอย่างชัดเจน มีอยู่ตามจุดต่างๆเป็นช่วงๆ ยกตัวอย่างเช่น
Prologue
-วงหน้าพริ้ง >> เข้าใจว่าหมายถึงใบหน้าสวยสินะครับ ปกติคำว่า”พริ้ง”ไม่ได้ใช้ในบริบทแบบนี้นะ ลองไปหาคำใกล้เคียงมาใช้ดูครับ
ไม่ใช่แค่ตรงนี้ แต่ยังมีคำว่าวงหน้าอยู่อีกหลายจุดเลย...ลองเปลี่ยนคำดูครับ เป็นดวงหน้าก็ได้นะ วงหน้ามันดูแปลกตาจริงๆ
-เธอรู้ว่าเอลซ่าเป็นคนที่กล้าหาญและพร้อมจะเผชิญหน้ากับความตายได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง >> เปลี่ยนเป็น ตลอดเวลา ดูมั้ยครับ ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงดูไม่ค่อยเข้ากัน คือมันไม่ผิดนะ แต่อย่างที่บอกคืออ่านแล้วสะดุดตาเป็นพิเศษ
-โรซาลินตัดบทปีศาจที่กำลังมโนว่าตัวเองเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ >> ภาษาดูวัยรุ่นไปนิดนึงนะ...แก้เป็น โรซาลินตัดบทปีศาจที่กำลังยกตนเป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ (อาจจะมีคำที่เหมาะสมกว่านี้นะครับ ลองไปคิดเล่นๆดูก็ได้)
บทที่1
-ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยซิกแพค >> คือปกติผมไม่ค่อยได้บรรยายซิกแพ็คตัวละคร...ผมเลยไม่รู้ว่ามีแต่ผมที่รู้สึกว่ามันแปลกๆหรือเปล่านะครับ ปมของเสนอให้แก้เป็น ร่างเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม แบบนี้จะดีกว่ามั้ย เพราะมันไม่น่าจะเต็มไปด้วยซิกแพ็คได้นะ มนุษย์เพศชายหนึ่งคน น่าจะมีซิกแพ็คได้เพียงหนึ่งเดียว...
5.ภาษายังไม่นิ่ง และใช้คำไม่เหมาะสมในบางจุด
โทนของเรื่องนี้ใช้ภาษาออกแนวนิยายเชิงพรรณนา(ซึ่งต่างจากไลท์ โนเวลและนิยายพวกที่เน้นบทสนทนาโดยสิ้นเชิง) แต่ยังมีคำหลุดๆมาบ้างนะ ซึ่งดูไม่เหมาะกับช่วงที่เป็นบทบรรยายครับ แต่ถ้าเป็นจุดที่เป็นภาษาพูดก็ไม่เป็นไร เช่นคำว่า อย่างนั้นแหละ อะไรประมาณนี้ อะไรทำนองนี้ แล้วยังมีอีกหลายๆจุด ยกตัวอย่างเช่น
Prologue
-แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหลุดปากพูดร่างที่แท้จริงของเด็กหนุ่มออกมา >> แก้เป็น ชื่อ น่าจะเข้ากับบริบทนี้มากกว่าครับ
-ทำให้โลกนี้ต้องตกอยู่ในสภาวะหวาดผวา >> คำว่า ความ พอแล้วครับ สภาวะ ศัพท์สูงไปหน่อยนึง
บทที่1
-เจ้าเข็มนาฬิกานั้นจะไม่ยอมขยับเขยื้อนราวกับต้องมนต์สะกด >> อันนี้อ่านแล้วงงครับ ไม่เข้าใจความหมายในประโยคนี้
6.ใช้ไม้ยมกบ่อยและถี่พอสมควรนะครับ อย่าง ลิ่วๆ ยาวๆ เร็วๆ เปล่าๆ ค่อยๆ เรื่อยๆ ฯลฯ ลองเลี่ยงไม้ยมกมาใช้คำอื่นดูน่าจะดีกว่าครับ
7.คำผิด ไม่ค่อยมีครับ มีพิมพ์ผิดอยู่ไม่กี่ช่วง แต่คำหนึ่งที่ผิดมาตลอดเรื่องเลยคือคำว่า “เวท” ครับ เวท ไม่มี ย์ นะ
อื่นๆ
ข้อสังเกตใหญ่ที่มันสะดุดตาผมมากที่สุดคือ คุณเล่นมุกพาดพิงและแดกดันอะไรหลายอย่างมากจนเสียโทนของเรื่องอยู่หลายครั้งครับ อย่างเช่น
-ตรงบทที่1 ที่เล่นมุกเกี่ยวกับการศึกษาไทยไปผมไม่แน่ใจนะว่าทางสนพ.เขาจะโอเคตรงจุดนี้มั้ย อะไรที่พาดพิงหน่วยงานอื่นๆมีสิทธิ์โดนติติงและเป็นประเด็นได้ง่ายนะครับ
-จุดที่พูดถึงละครเรื่อง “ลูกบาศก์”
-เจน ญาณทิพย์
-เหมือนเดิม โอโจ้ด้วย
-เข้าใจตรงกันนะ
-จบปิ๊ง
-มนุษย์อวดผี
-คุกกี้วิ่ง
-คลับมันเดย์
-ไม่ได้กินสะตอ
บางฉากที่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นโทนเครียดๆหน่อย(อย่างตอนที่เบเนดิกซ์ทะเลาะกับคาร์ลอส) พอเติมคำพวกนี้ไป กลายเป็นว่าเป็นการเล่นมุกในฉากที่ไม่เหมาะสมจนกลายเป็นว่าเสียอารมณ์ร่วมของฉากนั้นไปเลยครับ
เล่นได้บ้างแต่พอดี ถ้าเป็นไปได้คือหลีกเลี่ยงครับ ยิ่งส่งสนพ.ยิ่งทำให้มีโอกาสโดนติติงในจุดนี้ด้วย เพราะโทนของเรื่องคือแนวแฟนตาซี แต่กลับมีอะไรจากโลกปัจจุบันเข้าไปปะปนด้วยจนเกินพอดี จากที่อยากให้ตลกขำขันจะกลายเป็นว่าทำให้โทนของเรื่องผิดเพี้ยนไปแทน
การบรรยายโดยรวมผมถือว่าใช้ได้ค่อนข้างดีแล้ว ขอให้ดูและแก้เป็นพิเศษในเรื่องของการเล่นมุกเสียดสีที่แทรกเอาไว้จนเกินพอดี และก็ความไม่สมเหตุสมผลบางประการที่กล่าวไว้ในข้างต้น ส่วนอื่นๆที่เหลือก็ลองอ่านทวนซ้ำอีกสักรอบแล้วแก้คำผิดกับสำนวนภาษาบางจุดก็ถือว่าใช้ได้แล้วครับ
แบบฟอร์มรับงาน
ชื่อ :
บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง :
ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม :
ขอบคุณที่ไว้ใจ ให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ :
ปล. เห็นบอกว่าเหลืออีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว เดี๋ยวผมจะตามไปตรวจให้ทีหลังครับ จบเมื่อไหร่ก็มาเม้นท์ทิ้งไว้ที่ตอนนี้ได้เลยนะ
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น