THE TABLE • テーブル

ลำดับตอนที่ #19 : [REBORN|KHR] Lovely Jewels ตำนานรักอัญมณี (ใบสมัคร)

APPLICATION 

 

 "ไม่มีใครในปารีสปฏิเสธหรอกว่าคุณหนูตระกูลโบวิเย่ร์คือคนที่สวยและฉลาดที่สุด"

ชื่อ :: แคลร์ โบวิเย่ร์

ชื่อเล่น :: แคลร์

ความหมาย :: แคลร์ตัวนี้มาจาก Claire de lune ที่แปลว่าแสงจันทร์

อายุ :: 19 ปี

ลักษณะภายนอก :: ผมสีเงินยวงยาวถึงสะโพก ใบหนารูปไข่งดงาม นัยน์ตาหงส์สีเหลืองอำพันดึดดูดสายตา จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากสีพีชธรรมชาติ สูง 170 cm. หนัก 52 kg. ทั้งหมดทั้งมวลนี้ประกอบออกมาเป็นรูปร่างสมส่วนราวกับพระเจ้าปั้นแต่ง

ลักษณะนิสัย ::  พื้นฐานของความเป็นทายาทตระกูลโบวิเย่ร์ซึ่งแคลร์ได้รับการปลูกฝังมาแต่เด็ก คือ ต้องฉลาด รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมคน รู้จักวางแผนสำหรับทุกๆอย่างและรักษาเกียริต์ประวัติและศักดิ์ศรีของวงศ์ตระกูลยิ่งชีพ ดังนั้นแคลร์จึงไม่มีความคิดจะแต่งงานกับชนชั้นสูงที่ฉลาดน้อยกว่าเธอแม้แต่น้อย บิดาของเธอเองก็เห็นด้วยจึงปล่อยเลยตามเลยจนเธออายุ 19 ปี แต่คนที่ไม่ยอมคือมารดาของเธอ แม่ของแคลร์จึงมักจะจัดงานเลี้ยงสังสรรของบรรดาเลดี้ในปารีสที่คฤหาสน์โบวิเย่ร์บ่อยๆเพื่อหาโอกาสในการหมั้นหมายแคลร์กับชนชั้นสูงที่เหมาะสมสักคนในปารีส แต่แน่นอนว่าบรรดาท่านชายทั้งหลายต่างโดนริมฝีปากคมกริบของเธอจนเป็นอันล่าถอย พับเก็บความคิดจะเป็นทองแผ่นเดียวกับตระกูลใหญ่อย่างโบวิเย่ร์ไปจนหมดสิ้น

     แคลร์นั้นเป็นคนที่มีความมั่นใจ(หรือเรียกอีกอย่างว่าความมั่นหน้า)สูง ดังนั้นเธอจึงรู้ดีว่าตนเองนั้นฉลาดและสวยที่สุดในปารีส(!)แต่เธอก็ไม่ได้ทำตัวหยิ่งยโสโอหังหรือวี๊ดว๊ายเหมือนอย่างเลดี้คนอื่นๆในปารีส กลับกัน แคลร์นั้นทั้งสุภาพ อ่อนหวาน มีมารยาทและเรียบร้อย แต่บุคลิกทั้งหมดทั้งมวลนี้กลับเป็นเพียงละครฉากหนึ่งของเธอเท่านั้น(!)

     แท้จริงแล้วแคลร์นั้นก็เหมือนกับอัจฉริยะคนอื่นๆ เมื่อชีวิตจับเจ่าอยู่แต่กับบุคคล สถานการณ์และสังคมเดิมๆ เธอก็มีแต่ความรู้สึกเฉื่อยชาและเบื่อหน่าย ความสนใจเพียงหนึ่งเดียวของเธอจึงทุ่มไปที่การอ่านหนังสือหรือประลองปัญญากับบิดาซึ่งเป็นเพีนงบุคคลเดียวที่เห็นบุคลิกที่แท้จริงของเธอ การประลองปัญญากับพ่อของเธอ แคลร์เองก็มีวิธีการที่หลากหลาย ทั้งหมากรุก ถกปัญหาประวัติศาสตร์ไปจนถึงไขคดีที่เหล่าขุนนางคิดไม่ตก

     น่าเสียดายที่แคลร์เป็นอัจฉริยะที่โลกไม่รู้และอายุสั้นเกินกว่าที่จะมีคนรู้จักมาก ดังนั้นจึงไม่มีใครในโลกนี้ที่รู้ซึ้งถึงความฉลาดหลักแหลมเกินหน้าเกินตาผู้อื่นของเธอ และถ้าเธออายุยืนกว่านี้สักนิด บั้นปลายชีวิตของเธออาจจะมีความสุขไปกับการอ่านวรรณกรรมเรื่อง 'เชอร์ล็อก โฮมส์' ก็เป็นได้

ประวัติ :: แคลร์เป็นคุณหนูผู้สืบทอดตระกูลโบวิเย่ร์แห่งประเทศฝรั่งเศส อาศัยอยู่ในปารีสตั้งแต่กำเนิด บิดาและมารดาก็เป็นชนชั้นสูงในปารีส บิดารับราชการขุนนางอยู่ในยุคของพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 10 ปฏิบัติงานอย่างซื่อตรงและเที่ยงธรรมจนได้รับการเคารพจากขุนนางหลายฝ่าย

     แต่เมื่อพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 10 สละราชบัลลังก์ บิดาของเธอกลับไม่พอใจในตัวรัชทายาท เข้าร่วมกับกลุ่มออร์เลอองนิสต์ซึ่งสนับสนุนให้พระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปที่ 1 ครองราชบัลลังก์ ถือเป็นผู้สนับสนุนที่มีอำนาจคนหนึ่งในบรรดาผู้สนับสนุนราชวงศ์บูร์บงสาขาอองเลอองส์

     ฝ่ายเลฌิติมิสต์ซึงเป็นฝ่ายที่สนับสนุนดยุคแห่งบอร์โดซ์ต่างไม่พอใจในการสนับสนุนของพ่อของแคลร์ นั่นจึงเป็นเหตุให้เกิดการลอบสังหารหมู่คนในคฤหาสน์ตระกูลโบวิเย่ร์และโยนความผิดให้กับชนชั้นล่าง พร้อมกับสร้างหลักฐานเท็จว่าที่ชาวบ้านไม่พอใจตระกูลโบวิเย่ร์เพราะตระกูลโบวิเย่ร์ไม่เห็นชาวบ้านอยู่ในสายตา แม้กระทั่งเลดี้โบวิเย่ร์ยังสามารถเมินเฉยต่อขอทานที่หนาวตายอยู่หน้าคฤหาสน์ แน่นอนว่าแคลร์เองก็ถูกลอบสังหารเสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนี้เช่นกัน

     ผ่านไปหลายปี กว่าพระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปที่ 1 จะสามารถคืนความยุติธรรมให้กับตระกูลโบวิเย่ร์ได้ แต่ตระกูลโบวิเย่ร์ก็ถือว่าสิ้นสุดตระกูลตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

     แคลร์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ กวาดสายตามองซ้ายขวาด้วยท่าทีเฉื่อยชา แม้รอบข้างจะมีแต่แสงสีขาวนวลวนเวียนก็ไม่แสดงท่าทีกระโตกกระตากใดๆออกมา สมองของเธอหมุนเร็วจี๋เพื่อค้นหาความทรงจำที่บอกว่าเพราะเหตุใดเธอจึงมาอยู่ที่นี่

     หญิงสาวหรี่ตาลง ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ ในที่สุดเธอก็นึกออกว่าเป็นเพราะเหตุการณ์ลอบสังหารหมู่ทำให้คนในตระกูลโบวิเย่ร์ล้วนแต่สิ้นชีพไปใต้คมดาบของเหล่ามือสังหาร

     ทันใดนั้นร่างของแคลร์ก็ลอยขึ้นพร้อมกับดิ่งลงไปในกลุ่มแสงสีขาวราวกับถูกกระชากด้วยมือที่มองไม่เห็น นัยน์ตาหงส์เบิกกว้างด้วยความตกใจ

     "ซวย!"

     อุทานออกมาด้วยเสียงดังลั่นอย่างไม่สนมาดด้วยคำที่ไม่เคยหลุดออกจากปากให้ใครได้ยินมาก่อน ระหว่างที่ทิ้งตัวดิ่งลงไปในใจก็ไม่มีความรู้สึกหวาดกลัวเลยสักกระผีกเดียว กระแสลมที่ตีหน้าทำให้แคลร์รู้สึกหายใจไม่ถนัด ผมยาวสีเงินสยายไปด้านหลังตามกระแสลมดูไปแล้วก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อย

     กึก!

     อยู่ๆการทิ้งดิ่งก็หยุดชะงักลงอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ทัน ตอนนี้แคลร์ลงมานั่งอยู่กับเก้าอี้หรูที่บุด้วยกำมะหยี่สีน้ำเงินหนานุ่ม แต่ก่อนจะได้สำรวจรอบข้าง ประสาทสัมผัสที่เร็วเป็นพิเศษของเธอก็สัมผัสได้ถึงหลายสิ่ง

     หูที่เคยได้ยินเพียงเสียงลมหวีดวิวพลันได้ยินเสียงจอแจของผู้คน เสียงคลื่นและเสียงลม

     จมูกได้กลิ่นเค็มจางๆ กลิ่นแอลกอฮอล์และกลิ่นน้ำหอมหลากหลายที่ฟุ้งชวนอ้วก

     แคลร์สันนิษฐานว่าจากการวิเคราะห์ของเธอ สิ่งที่เธอสัมผัสได้ควรจะเป็นจากการที่เธออยู่ในงานเลี้ยงบนเรือสำราญหรูกลางทะเล ไม่ใช่ในกลุ่มหมอกสีขาวนี่

     ภาพเบื้องหน้าที่เคยเป็นหมอกสีขาวก็กลายเป็นห้องชุดขนาดพอเหมาะห้องหนึ่งที่ถูกแบ่งแยกสัดส่วนไว้ชัดเจน ห้องที่แคลร์อยู่นี้เป็นห้องรับแขกขนาดเล็กที่มีโต๊ะกลมตั้งอยู่ตรงกลาง เก้าอี้กำมะหยี่มี 2 ตัวหันหน้าเข้าหากัน 1 ในนั้นคือตัวที่เธอกำลังนั่งอยู่

     ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อสำรวจบริเวณโดยรอบ แผ่นแก้วคล้ายกระจกตั้งโต๊ะก็โผล่ขึ้นมา ในกระจกฉายภาพของชายหนุ่มผมสีดำในชุดสูทเรียบหรูกำลังสนทนาอยู่กับชายอีกคนที่ปกปิดใบหน้าและรูปลักษณ์ไว้ภายใต้ชุดคลุมสีหม่น

     'อ๊ะ! นายจะยกโกเมนนี่ให้ฉันอย่างงั้นเหรอ?'เสียงของชายผมดำทำให้แคลร์สะดุ้ง ก่อนจะมองไปที่กระจกด้วยแววตาสนอกสนใจ

     'มันเหมาะที่จะเป็นของคุณ'อีกฝ่ายกล่าวเรียบๆ ก่อนจะหันหลังกลืนไปกับฝูงคน

     ทันใดนั้นริมฝีปากของแคลร์ก็ผุดรอยยิ้มที่หาได้ยากยิ่ง ดวงตาทอประกายแปลกประหลาด ก่อนจะหัวเราะเสียงใสออกมา

     "นี่มันปริศนาชัดๆ! ถ้ารู้ว่าตายไปแล้วจะได้เจอกับปริศนาที่น่าาสนใจอย่างนี้ ข้าก็จะตายตั้งนานแล้ว!"

สิ่งที่ชอบ :: สิ่งที่ทำให้แคลร์ได้งัดความรู้ความสามารถของตัวเองออกมาใช้ เพราะชีวิตของแคลร์ในสายตาของตัวเธอเองนั้นน่าเบื่อเกินกว่าที่จะทานทนไหว

สิ่งที่เกลียด/ไม่ชอบ :: คนที่ไม่มีไหวพริบ เพราะคนประเภทนี้คือคนที่แม่ของเธอพยายามยัดเยียดให้หมั้นหมายด้วย

สิ่งที่กลัว/แพ้ :: การถูกจี้ใจดำ เพราะนั่นจะทำให้คนที่จับไต๋เธอได้ ควบคุมเธอได้อย่างง่ายดาย

คู่ :: ยามาโมโตะ ทาเคชิ

ลักษณะคำพูด :: ตอนที่ยังมีชีวิตแทนตัวเองว่า 'ข้า' แทนคนอื่นว่า 'เจ้า' หรือ 'ท่าน' ในบางกรณี ชอบใช้น้ำเสียงเนือยๆ ธรรมดาๆกับทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องที่สามารถกระตุ้นความสนใจของแคลร์ได้ หากเป็นช่วงเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนหมู่มากก็จะใช้น้ำเสียงที่อ่อนหวาน ในปัจจุบันแทนตัวเองว่า 'ฉัน' แทนคนอื่นว่า 'คุณ'

เวลาพูดธรรมดา

"ฉันคือเลดี้แห่งโบวิเย่ร์ คิดว่าคุณคงไม่รู้จักหรอก"

เวลาที่ต้องใช้สมอง

"เอาล่ะ ถ้าต้องการให้ฉันคิดก็ขอความเงียบให้ฉันสักครู่ ถ้าเกิดฉันมีสมาธิแล้วอยากจะเสียงดังหรือทำอะไรกันก็เชิญตามสบาย"

เวลาโมโห

"ไม่ว่าคุณคือใครก็ตาม แต่ฉันขอเตือน อย่าได้พยายามแหย่ฉันหรืออะไรก็ตาม ก่อนที่ฉันจะใช้วิธีป่วนประสาทคุณสักอย่างจนคุณอกแตกตาย"

เพิ่มเติม :: แคลร์มีความรู้ทางจิตวิทยาด้านคำพูด ความคิดและการกระทำในระดับหนึ่งเลยค่ะ

Talk with me~

สวัสดีจ้า เรามีนามแฝงว่าคาลินไม่ทราบว่าที่รัก(?)ชื่ออะไรเอ่ย

  :: นามแฝงของเราคือ 'คายะ' ค่ะ

เนื้อเรื่องเราอาจจะแอบน่าเบื่อเพราะอิงประวัติศาสตร์นิดๆ โอเคนะตัว

  :: โอเคค่ะ พื้นฐานเป็นคนชอบประวัติศาสตร์เหมือนกันค่ะ

แอบดองด้วยก็ไม่เป็นไรชิมิ

  :: เราเข้าใจค่ะ นักเขียนกับการดองมาด้วยกันเป็นของธรรมดา 555

ถ้าลูกสาวไม่ติด อย่าได้โกรธเคืองอาฆาตซึ่งกันและกันเลย (สาธุ~ ?)

  :: ไม่เคืองหรอกค่ะ

 ถ้าจะขอปรับเปลี่ยนคาร์แรคเตอร์นิดๆ ได้ไหมจ้ะ? //ทำตาหวาน

  :: ตามสะดวกเลยค่ะ

สุดท้ายเราแต่งโครตกากเลยนะ ยินดีที่จะฝากชีวิตลูกเจ้าไว้กับข้าหรือไม่!

  :: ยินดีค่ะ

หมดคำถามแล้ว นอนตีพุงรอคอมเมนท์ได้เบย =w=

O W E N TM.