คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 17 - 100 %
CHAPTER 17
ชีวิตลูกชายมาเฟียมันช่างเหมือนคนที่ตดแล้วยังต้องโดนเก็บดม -___-;
ตอนนี้คงไม่มีอะไรที่เซ็งและดูแย่เท่ากับผู้ชายที่ชื่อ ‘อู๋อี้ฟาน’ อีกแล้ว
ร่างสูงชะลูดในชุดสูทสีดำทะมึน พร้อมแว่นกันแดดสีเดียวกันที่ยิ่งขับใบหน้าหล่อเหลานั้นให้ดูมีระดับขึ้นไปอีก คงต้องทำใจ.. ถ้าความหล่อของเฮียคริสจะกระแทกเบ้าตาคุณ!
“ตกลงพวกแกให้ฉันมาทำอะไร?”คริสกระซิบถามลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้เขาที่สุด นี่ก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่เขามายืนเก๊กอยู่กลางสนามบินที่แสนจะวุ่นวาย
อีกอย่างอึดอัดชิบหาย.. ถึงเขาจะชอบผู้ชาย แต่ถ้ามีแต่ผู้ชายแบบบอร์ดี้การ์ดมายืนล้อมแบบนี้..
..คิดถึงเทาเทาจังเยยยยยย TwT
“นายท่านสั่งให้คุณคริสมายืนสังเกตการณ์ครับ!”
..ทำไมพ่อเขาไม่ลองมองและพิจารณาลูกตัวเองดูบ้าง.. อยากให้เห็นถึงสันดานจริงๆ -__- ว่าคนอย่างเขานะมีหน้าตาไว้ประดับบารมีเฉยๆ
พลันสายตาของเขาก็ไปสะดุดที่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง..
“อ..ไอ้หยอย!! ไอ้เตี้ย!!”เผลอหลุดตะโกนเรียกเสียงดัง แต่ก็ดังไม่พอให้รุ่นน้องตัวเองได้ยิน คงมีเหล่าบอร์ดี้การ์ดที่เริ่มล้อมวงเบียดเขาเข้ามาแทน
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณคริส! ศัตรูใช่มั้ยครับ! หรือข้าศึกบุก!?”
“คนรู้จักเฉยๆเว้ยไอ้พวกบ้า!! หลบไปๆๆ”พอชายชุดสูทนับสิบได้ยินคำตอบของคริส พวกเขาก็เตรียมจะเข้ามาล็อคตัวคนที่กำลังจะหนีไปตามคำสั่งเข้มงวดของนายท่านทันที
กำชับไว้ว่าต้องห้ามคุณคริสไปไหนหรือหาใครทั้งสิ้น!!
“ไม่ได้นะครับไม่ได้!! นายท่านห้ามไว้!!” ห้ามไปก็เหมือนเท่านั้น.. เพราะตอนแรงของคริสราวกับเสือโคร่งตัวใหญ่ที่พร้อมจะกระโจนใส่เหยื่อได้ทุกเมื่อเพียงแค่เขาเห็นเสี้ยวใบหน้าหวานของคนรัก
“เทาเทา!! เทาเทา!! ..ปล่อยสิว่ะ!!!!”ปากก็ตะโกนร้องเรียนคนรักที่ดูเศร้าเหงาหงอยจนเขาอยากจะร้องไห้ แต่มือก็ต้องคอยทำหน้าที่กระชากตัวออกมาจากวงล้อมให้ได้
ภาพพจน์ส้นตีนห่าอะไรไม่ต้องแคร์มันแล้วเว้ยย!!
“ไอ้เหี้ยเอ้ยย!!!!”ปากเรียวสบถด่าครั้งสุดท้ายทันที่ดิ้นหลุดออกมาได้ ขาเรียวยาวไม่รอช้ารีบชักเท้าวิ่งไปหาเด็กหนุ่มตัวสูงด้วยความเร็วแสงทันที
..ราวกับเกิดเอฟเฟ็กต์ทุ่งหญ้าสีเขียวครึ้ม พร้อมเสือโคร่งตัวใหญ่ที่ยิ้มหน้าบานเตรียมจะกระโยนใส่หมีแพนด้าตัวน้อยที่กำลังทำหน้าเศร้าเคล้าน้ำตา..
และเราก็หากันจนเจอ..
แต่ก็เหมือนฟ้าดินมักจะกลั่นแกล้งคนหล่อที่ไร้สมอง -3-
“เทาเทา!!! ...เห้ยย!”ร้องเสียงหลงก่อนร่างสูงใหญ่ของผู้สืบทอดมาเฟียจะล้มคว่ำให้หน้าหล่อๆจูบพื้นสนามบิน..
เฮียคริสเอ๋ย.. เหตุใดเจ้าจึงสะดุดฝุ่น..?
“คุณเครสสสสสส!!!”เหล่าบอร์ดี้การ์ดที่รีบตามมาจนเห็นภาพลูกชายเจ้านายกำลังล้มคว่ำอยู่กับพื้นก็รีบเข้ามาช่วยกันพยุงด้วยท่าทีทุลักทุเล
“เทาเทา.. รีบเดินเถอะ จะได้ไปหาโรงแรมพักกันเร็วๆ”มินซอกหันมาเรียกคนตัวสูงกว่าที่กำลังหันซ้ายหันขวาอย่างมึนงง ..เมื่อกี้เขาได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง
“อื้อๆ ขอโทษนะ”เทาเทารีบกล่าวขอโทษก่อนจะรีบเดินตามกลุ่มของพวกเขาไป ทั้งที่ในใจกำลังค้างคาเพราะเสียงเรียกเมื่อครู่นั้น.. แต่ยังไงซะมันก็คงเป็นไปไม่ได้
คิดแค่นั้นน้ำตาที่ไหลมาตลอดทางและเพิ่งจะหยุดไปได้ไม่นานก็กำลังจะเอ่อล้นออกมาอีก ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคิดถึงรุ่นพี่ตัวสูงมากแค่ไหน..
ใจลอย.. เขาใจลอยมาตลอดทาง
อีกครั้งที่เลย์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย สายตาคู่เรียวที่เลื่อนลอยมองไปที่วิวด้านนอกระเบียงของโรงแรมอย่างเรียบนิ่ง ..ทำไมถึงมีแต่ภาพลู่ฮานเต็มไปหมด
เขาไม่เคยคิดว่าคนที่ปฏิเสธมาตลอดกำลังหยั่งลึกลงไปในหัวใจ.. ทั้งที่เคยผลักไสกลับต้องมาเกี่ยวรั้งไว้เสียเอง
หากคิดดีๆแล้ว จางอี้ชิงก็เป็นแบบนี้มาสักพักโดยที่ไม่รู้ตัว เพียงแต่‘คืนนั้น’ทำให้คนอย่างเขามั่นใจ ..เขากำลังหลงรักร่างเล็กเข้าเต็มๆ
“เลย์.. ไปหาอะไรกินกันเถอะ”เสียงเรียกของเพื่อนหน้าห้องทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง เลย์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
“พี่ซูโฮอ่า.. อย่างอนไอ้ตุ้ดมันนักเลยนะ สงสารมัน บรรยากาศมันอึมครึมด้วย”
เสียงคุยกันตามประสาเพื่อนสาว(?)ของแบคฮยอนกับซูโฮดังก้องเบาๆไปทั่วห้องน้ำในห้องอาหารของโรงแรม เขาสองคนขอกปลีกตัวมาเพื่อที่จะคุยกันสักหน่อย
“พี่ก็น่าจะรู้นะว่ามันปากหมาอยู่แล้ว แก้ยากจะตาย”
..ถึงจะพูดเพราะเวลาคุยกันสองคน แต่ลับหลังล่ะ ไม่อยากจะคิดเลย!
“เอาน่า.. อย่างน้อยมันก็พัฒนาเรียกพี่ว่าพี่แล้วนี่นา”แบคฮยอนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มทะเล้น ความจริงเซฮุนมันก็พยายามจะพูดจาดีๆนะ แต่ก็รู้อยู่ว่าตราบใดที่ยังไม่เลาะหมาในปากอย่าหวังจะได้ยินคำเหล่านั้นบ่อยๆ -____,-
“งื่อ.. ขอบคุณนะแบคฮยอนอา”ร่างเล็กทั้งสองคุยกันอีกสักพักก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะกลัวคนที่โต๊ะจะรอนานแล้วอาจจะโดนซักยาวได้
“หายไหนมา..”
“แล้วทำไมต้องไปนาน..”
แบคฮยอนรีบกลั้นหัวเราะแล้วค่อยๆเดินไปนั่งข้างแฟนของตัวเองที่ยังจ้องเขาไม่วางตา ซูโฮก็เช่นกันแต่แตกต่างตรงที่ใบหน้าหวานกำลังตีหน้าไม่สนใจคนข้างๆเลย
ดูสิ.. เซฮุนกำลังจะร้องไห้แล้วนะ T^T
“ยอลยอลล.. เป็นไรอ่า”พยายามปรับหน้าให้ดูปกติ แล้วทำเสียงหวานๆชวนเลี่ยนถามคนรักตัวสูงข้างตัว ชานยอลก็ยังคงจ้องเขาเหมือนเดิมแต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมา
“ทำไมไม่พูดกับเค้าละ -3-” ..เดี๋ยวก็จับจูบมันตรงนี้ซะเลย!! ..ไม่ได้เว้ยไม่ได้ เย็นไว้ไอ้ชานยอล!!
”งอนอะไรเล่า ไร้สาระน่า”
“ก็หายไปห้องน้ำกับพี่ซูโฮตั้งนาน คนมันคิดนี่หว่า”สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ใบหน้าหวานพร้อมกับริมฝีปากอิ่มที่เบะบ้างกัดปากบ้าง.. นี่ยั่วกันใช่มั้ย?
“จะคิดอะไรวะ! โว๊ะ มึงนิ..”
=____=.. บางทีปาร์คชานยอลก็อยากถีบเมีย(?)ตัวเองเหมือนกัน ทีตอนง้อละน่าร้ากกก พอหายงอนแม่ง.. น่าร็อคเลยอ้ะ!!
“เอ้า ก็กูจะหึงมึงไม่ได้ไง?”
“ก็หึงได้ แต่มึงหึงกูกับพี่ซูโฮเนี่ยนะ บ้าป่าว พี่เขาชอบไอ้ตุ้ดนะสัด!”
“แล้วไงอะ! อยู่ด้วยกันไปมากๆอาจจะหวั่นไหวก็ได้นะเว้ย”
“นี่มึงหัดจิ้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ? ปัญญาอ่อนเหี้ยๆ!”
“กูกลัวเหมือนมึงกับกูไงไอ้เตี้ย!”
“-////////////-.. เออ! ไอ้ฟ..ฟายย”ถึงกับไปต่อไม่เป็นพอเห็นร่างสูงตอบกลับมาแบบนี้..
แต่มันก็จริงอะนะ พยอนแบคฮยอนเขินโว้ยยยย >///////////<
“อันยอง.. รับเบียร์มั้ยคะ ^^?”ทุกคนหันไปทางบริกรสาวที่เดินเข้ามาทักพร้อมด้วยแก้วเบียร์ไซส์พิเศษบนถาดในมือ ถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอ เพราะชุดที่แสนวาบหวิว.. ไหนจะเสียงหวานยั่วยวนนั่นอีก
ชายชาตรีใครล่ะจะไม่หวั่นไหว!!
“เอ่อ.. แดกเปล่าๆ เบียร์อ่ะ?”เซฮุนที่สะบัดหัวเรียกสติตัวเองสองสามครั้งแล้วหันมาถามเพื่อนแมนๆของตัวเองทั้งหลาย
“แดกๆๆ สั่งมาๆๆ”จงอินที่ดูจะดี๊ด๊าเป็นพิเศษรีบพูด โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าคนตาโตข้างๆกำลังมองด้วยแววตาเศร้าๆปนน้อยใจ.. เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้เลยนะคิมจงอิน Y___Y
“มึงจะแดกกันหรอวะกูไม่ให้!!”มินซอกที่กำลังมองหน้าทุกคนด้วยแววตาฉงนก็รีบเอ่ยขัดทันที บริกรสาวส่งยิ้มเก้อเล็กน้อยพร้อมมือที่กำลังจะวางแก้วก็หยุดชะงัก
“ทำไมห้ะไอ้อ้วนนน ปกติมึงก็แดก! เดี๋ยวนี้กระแดะกลัวเมาต่อหน้าพี่จงแดไง?” เอ่ยพาดพิงถึงบุคคลอันตรายสำหรับร่างอวบ.. และมันได้ผล เพราะมินซอกรีบหันไปค้อนรุ่นพี่ข้างๆที่กำลังยิ้มหน้าบานตาหาย ก่อนเขาจะเปลี่ยนใจกินเบียร์แทน
คนอย่างเขามีสามีได้แต่หยามไม่ได้..!?
“กูด้วย..”คนที่นิ่งเงียบที่สุดอย่างเลย์ก็เอ่ยบอก เทาเทาเองก็ขอด้วย.. เห้ออ ดื่มเพื่อลืมใครสินะ
แต่หารู้ไม่ว่าสายตาอีกสองคู่กำลังจ้องจิกผู้หญิงคนเดียวในวงล้อมนี้อย่างกินเลือดกินเนื้อ..
‘กร๊อบ!’ ..ตะเกียบในมือของแบคฮยอนหักแล้วจ้า
ชานยอลที่กำลังเคลิ้มไปกับทรวดทรงของบริกรสาวก็ต้องรีบทำทีกลบเกลื่อนคว้าแก้วเบียร์มายกดื่มแทน เขาเองก็สัมผัสได้ถึงรังสีอัมหิตนะ แต่ขอเนียนๆไปก่อนแล้วกัน
“เป็นอะไรครับ? จ้องน้องเชียร์เบียร์ซะขนาดนั้น”เสียงเข้มที่กระซิบเข้าที่ข้างหูเขาทำให้ซูโฮสะดุ้งสุดตัว ร่างบางรีบโยกตัวหนีคนที่เข้าใกล้ทันที ใบหน้าหวานตีหน้าหงุดหงิดกว่าเช่นเคย
“อย่ามายุ่ง!” เขาว่าจะหายโกรธแต่ถ้าทำแบบนี้.. รอชาติหน้าแล้วกันโอเซฮุน!
“เห้ยย พวกเราชนนน!!!”คนที่ดูมีความสุขสุดๆอย่างไคก็รีบยกแก้วขึ้นกระแทกกับเพื่อนรักทั้งหลาย ก่อนชายหนุ่มร่างสูงจะพร้อมใจกันกระดกเบียร์เข้าสู่ลำคอของตัวเองอย่างนึกสนุก
“เปาเปาอย่าดื่มเยอะนะเดี๋ยวเมา”
..ตื่นเช้าจะได้บอกว่าเมื่อคืนเมาจำอะไรไม่ได้ -..-
“จงอินนี่.. แก้วเดียวพอนะ”คยองซูที่นั่งมองน้ำสีอำพันในแก้วตรงหน้าเขาด้วยสายตาปริบๆ ไม่อยากรับรู้เลยว่ารสชาติของสิ่งพวกนี้เป็นยังไง แต่ทำไมร่างสูงข้างเขาถึงดูชอบจัง TOT
“แก้วเดียวแน่นอน..” รีบยิ้มกว้างอย่างดีใจทันทีที่ได้ยินคำตอบของไค แต่สุดท้ายก็ต้องหุบยิ้มเพราะประโยคถัดมา.. “แต่เติมหลายทีนะมายเดสตีนี่ ฮ่าๆๆๆ เอิ้ก!”
ง่ะ.. งอนจงอินนี่แล้ว T_________T
“เอาอีกมั้ยคะสุดหล่อ?”มือเรียวยาวของชานยอลรีบหยิบยื่นแก้วไปให้บริกรสาวสุดเซ็กซี่ทันที ใบหน้าคมเข้มเริ่มส่งยิ้มเยิ้มๆไปให้อย่างลืมตัว
“ขอบคุณนะคร้าบคนสวย..”ถึงกับต้องหันขวับเพราะประโยคของคนข้างๆ.. ตอนนี้แบคฮยอนรู้สึกเหมือนมีควันร้อนๆออกจากหูของตัวเอง
ไหนมึงบอกกูสวยคนเดียวไงไอ้หยอย!!!!
“ไม่เป็นไรค่ะ.. ถ้าดึกๆต้องการเรายินดีส่งให้ถึงห้องนะคะ”
‘โครม!!!!’ ไม่ต้องเดาอะไรก็พอจะรู้ว่าใครที่ลงไปนอนแอ้งแม้งงายหลังอยู่กับพื้น ร่างสูงรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมมองหน้าคนรักตัวเล็กของตัวเองด้วยสายตางงๆ
“อย่ามาทำหน้าโง่ใส่กูนะไอ้ปาร์คชานยอล!! มึงม่อใคร มึงคิดถึงกูบ้างมั้ย!?”
“เห้ย..”
“เห้ยห่าอะไร!? อย่าปฏิเสธนะมึงกูได้ยิน ได้ยินชัดเจน!!”
“เดี๋ยว..”
“เดี๋ยวมึงจะไปกับมันใช่มั้ย? ได้ๆ มึงไปเลยไป!! ไปเลยนะสัด”
“แบค..”
“อ้อ! ไปแบบไม่ต้องคัมแบ็คใช่มั้ย? โอเค! กูกู้ดบายสเตจมึงตรงนี้เลย..”
“ไม่..”
“ไม่พอ? มึงอยากได้สเปเชี่ยลหรอ? เออ มึงอยากทำไรก็ทำเลย ไอ้ควาย!!”
ด่ารัวเป็นชุดราวปืนกลก่อนจะรีบกระแทกเท้าเดินปึงปังออกไป ทิ้งให้แฟนตัวสูงสุดหล่อยืนเกาหัวแกรกๆ ไอ้เขาก็รู้ตัวว่าผิด มันคงเป็นเพราะฤทธิ์เบียร์.. แต่ไอ้ที่ต่อประโยคเองเออเองนั่นอะไร?
ปาร์คชานยอลโดนแล้วคร้าบบบ เต็มๆเลยคร้าบบบ T[]T
“ตลกดีเนอะ..ไอ้..”
“ม่ายยยยยย”ร่างสูงที่เหวอแดกกำลังยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก
รู้มั้ยว่าเขาเหนื่อยแค่ไหนกว่าคนตัวขาวจะยอมมานอนห้องเดียวกัน ถึงจะเป็นเตียงเดี่ยวก็เถอะ..
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? ขอบคุณนะ ^^”จากไปพร้อมรอยยิ้มหวานที่เหมือนต่อยเข้าใบหน้าของชานยอลอย่างจัง ..นี่ตกลงเรื่องซูแพคนี่มั่นจริงๆหรอ..
กรี้ดดดดดดดดดด ชานยอลอยากเป็นตุ้ดไปชั่วขณะ โฮกกกก!
“จงอินนี่..”ไม่รู้ว่าทำไมไคถึงรู้สึกว่าแผ่นหลังกำลังเริ่มชื้นไปด้วยเหงื่อ.. ลางสังหรณ์แปลกๆกำลังเกิดขึ้น
แต่ไหงถึงคว้าได้แต่ลมเปล่าละ?
“คืนนี้นอนนอกห้องนะ”
เรียบง่าย.. แต่ชัดเจน!!! ร่างสูงได้แต่อ้าปากพะงาบๆเถียงอะไรไม่ออก รู้สึกแค่ว่ามีก้อนบางอย่างจุกคอ สายตาเขาก็มองตามแผ่นหลังบางกำลังเดินไกลออกไป.. มายเดสตีนี่กำลังพ้นเงื้อมมือของเขาไป
“ฮืออออออออออออออ!!!” <<< ไค
น่าสงสารเหล่าเมะพวกนี้เสียจริง..
“จะเอาด้วยมั้ย?”มินซอกรีบหันมาถามอีกคนข้างตัวเขา โดยร่างอวบก็ได้คำตอบทันทีโดยที่ไม่ต้องรอให้จงแดคิด ใบหน้าคมเข้มรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน..
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าซาลาเปาบึ้มมันจะเป็นยังไง เขาอาจจะโดนซัดหน้าแหกแบบเลย์ได้นะ .___.
“กูขอไปเดินเล่นข้างนอก”เลย์ที่กินอะไรไปได้ไม่ถึงส่วนหนึ่งของท้องก็เอ่ยขึ้นขัดบรรยากาศทุเรศๆบนโต๊ะ ขาเรียวรีบพาตัวเองเดินออกไปอย่างเงียบเชียบ
“เทาเทาขอไปนอนนะฮะ เหนื่อยมากจริงๆ โชคดีนะทุกคน”..นี่ก็อีกคน น่าสงสารเช่นกัน แต่คงน่าสงสารแบบน่าให้อภัยไม่เหมือนไอ้พวกนี้
“อ่า..เรามากินกันต่อเถอะเปาเปา”
ใครจะร้องไห้หรือเป่าปี่อะไรตามสบายเลย ขอเฉินหมินสวีทไปพลางๆก่อนนะ!
เลย์เลือกที่จะออกมาเดินเล่นคนเดียวตรงถนนหน้าโรงแรมที่พวกเขาพัก ขาเรียวก้าวเอื่อยไปตามทางฟุตบาทอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรนอกจาก ..อยากอยู่คนเดียว
ดวงตาคู่คมใสเหม่อลอยไปรอบๆเหมือนคนไร้ความรู้สึก ลมหนาวเย็นไม่ได้ระคายกับผิวของเขาแม้แต่น้อย
“นี่แก รู้ข่าวงานแต่งลูกเสี่ยวหลินกับคนฝั่งตระกูลไป่รึยัง?”
อยู่ๆหูเขาก็พาลไปได้ยินเรื่องราวของผู้หญิงวัยกลางคนที่เดินคุยกันอยู่ด้านหน้าซะอย่างนั้น แต่เพราะบางอย่างกลับเหมือนบอกให้เขาตั้งใจฟัง
“อ้อ ที่เขาพูดกันว่าลูกของอาหลินสวยกว่าเจ้าสาวนะหรอ? ฮ่าๆๆ”
หมายความว่ายังไง.. เจ้าบ่าวสวยกว่าเจ้าสาวงั้นหรอ?
“ใช่นะสิ! ก็ลูกสาวตระกูลไป่นะ เขาลือกันว่าเป็นเลสเบี้ยนหรือเป็นทอมดี้เนี่ยแหละ”
“จริงหรอแก! อย่างนี้ต้องสลับชุดกันแล้วละมั้ง ฮ่าๆๆ ว่าแต่ลูกอาหลินนี่ชื่อ..”
“ลู่เสี่ยวหานไงแก! ฉันเคยเห็นตอนเด็กๆนะ หน้าตาน่ารัก หวานจริงๆนั่นแหละ”
“ว้ายยย!!”หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งร้องลั่นหลังจากที่เลย์รีบจับไหล่ของเธอให้หันมาประจันหน้ากับเขา
การกระทำทุกอย่างที่เป็นไปอัตโนมัติโดยที่เขาไม่รู้ตัว เพียงแค่ได้ยินชื่อร่างเล็กเขาก็ไม่รออะไรอีกแล้ว
“ป้า! เสี่ยวหานอยู่ที่ไหน?? บ้านเขาอยู่แถวไหนป้า!?”
“แกเป็นใครห้ะ!? มาตะโกนใส่ฉันทำไม??”พอโดนแว้ดกลับเขาก็พอจะตั้งสติได้เลยนิ่งเงียบก่อนจะกล่าวขอโทษผู้หญิงทั้งสองคนตรงหน้า
“ขอโทษครับ.. คือเขาเป็นเพื่อนผม ผมอยากเจอเขา”
“ก็แค่นั้น.. คราวหลังเธอควรจะมีมารยาทกับคนที่เธอจะให้เขาช่วยเหลือนะ เข้าใจมั้ย?”
ร่างสูงพยักหน้ารับพร้อมก้มหัวขอโทษอีกสองสามครั้ง หญิงสาวคนหนึ่งเลยหยิบส่งการ์ดแต่งงานที่เธอได้รับเชิญให้กับเลย์ก่อนจะเดินออกไป
มือเรียวพลิกกระดาษสีหวานในมือด้วยใจที่เต้นถี่รัว เขาพยายามอ่านชื่อคนในการ์ดซ้ำๆ เภาวะนาให้มันไม่เป็นเรื่องจริง.. แต่ทุกอย่างก็ดูชัดเจน
ไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อว่าลู่ฮานจะแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน!
เพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆรถแท็กซี่ที่เขาโบกเรียกก็พามาส่งถึงบริเวณบ้านที่เขาให้ดูตามแผนที่ในการ์ด เลย์บอกให้คนขับจอดส่งเขาเพียงแต่ต้นซอยเพราะเขาขอเดินเข้าไปเอง
ดวงตาคู่คมไล่สายตามองบ้านหลังสีครีมขนาดกลางที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่และบรรยากาศที่แสนร่มรื่นบนภูเขาเล็กๆห่างจากตัวเมืองมาสองสามกิโล
เขาครุ่นคิดอยู่สักพักว่าจะเข้าไปอย่างไง และที่สำคัญ.. จะเข้าไปใน ‘ฐานะ’ อะไร?
‘ครืด..’เสียงเลื่อนบานหน้าต่างดังขึ้น ทำให้เลย์ต้องรีบวิ่งเข้าไปหลบใต้ชายคาบ้าน ร่างสูงรีบเงี่ยหูฟังรอเสียงคนที่เปิดหน้าตาให้พูดออกมา
“พรุ่งนี้แต่งงานงั้นหรอ.. ไม่นะ”
เสียงลู่ฮาน!!!!!?
ตอนนี้หัวใจของเขาทั้งรู้สึกพองโตเสียจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก อาการดีใจที่เขาเองยังรู้สึกแปลก ..นี่สินะความรู้สึกต่อคนที่ตัวเองรัก
“ไม่อยากแต่งงานอ่ะ.. ไม่อยาก ฮึก ไม่อยากเลย..”
“ไม่อยากก็ไม่ต้องแต่งสิ”
เลย์นึกขำในใจกับใบหน้าตกใจสุดขีดของร่างเล็ก ลู่ฮานยืนอ้าปากค้างไม่อย่างนั้นจนเหมือนคนไม่มีสติ
“น..นาย”
“อะไร..เจอฉันแล้วไม่ดีใจรึไง?”
“มาได้ยังไงต่างหากเล่า!?”
“ก็จะมาร่วมงานแต่งไง..”เจอคำตอบนี้เข้าไปลู่ฮานแทบจะเขวี้ยงรองเท้าใส่คนพูดอยู่แล้ว มือบางเลยเลื่อนมือกระชากหน้าต่างปิดอย่างแรง ใบหน้าหวานเบะปากเป็นเด็กๆและเตรียมจะร้องไห้
“ลู่ฮานนนนน!!! จะปิดหน้าต่างทำไม!!? เปิดสิมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!!”
เสียงของเลย์ที่ตะโกนลอดหน้าต่างเข้ามายิ่งทำให้ร่างเล็กใจแข็งมากขึ้น ลู่ฮานรีบยกมืออุดหูปิดกั้นไม่ให้ได้ยินอะไรทั้งนั้น
“ลู่ฮานไม่เปิดฉันจะกลับแล้วนะ!!! ลู่ฮานออกมาสิโว้ยยย!!!”
“…”
“ก็ได้.. นายไม่ออกมาใช่มั้ย?! โอเคขอให้นายโชคดี!!!”
“…”คนตัวเล็กที่นั่งนิ่งเบิกตากว้างก่อนจะรีบลุกขึ้นใช้มือดันหน้าต่างให้เปิดออกพร้อมหันซ้ายหันขวามองหาคนที่เขาเพิ่งคุยด้วยเมื่อครู่
...แต่ว่างเปล่า... ไม่มีวี่แววของใครเหลืออยู่เลย
พอเห็นดังนั้นดวงตาคู่ใสก็พลันน้ำตาไหลพรากออกมาทันที ความหวังลมๆแล้งๆที่เขาได้รับมันอีกครั้ง และครั้งนี้ก็เกินจะทนไหว..
“ฮึก.. เลย์นายหายไปไหน..ฮืออ”คนตัวเล็กเริ่มร้องไห้อย่างไม่อายใคร ไหล่บางสั่นเทิ้มด้วยแรงสะอื้นหนัก
‘แกร๊ก’เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นที่หน้าต่างอีกฝั่งหนึ่งของห้อง ใบหน้าหวานหันไปทางต้นเสียงพลางขมวดคิ้วคิดในใจหวังว่าอาจจะเป็นเลย์ก็ได้ ร่างบางเลยรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ทันที
“เห้ออ..”ถอนหายใจอย่างเหนื่อยในเมื่อทุกอย่างก็เหมือนเดิม.. ไม่มีใครทั้งนั้น
“เห้ยย!”ร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆก็โดนกอดแน่นเข้าทางด้านหลัง คนตัวเล็กพยายามดิ้นยกใหญ่ก่อนจะหยุดนิ่งเพรากลิ่นกายที่เขาคุ้นชินของใครบางคน..ทางด้านหลัง
“เลย์..หรอ?”เสียงหวานเริ่มสั่นและแผ่วเบาจนคนที่กอดอยู่ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก
“ไม่ใช่มั้ง..”ลู่ฮานหลุดขำเล็กน้อยให้กับคำพูดที่ยังคงกวนประสาทเหมือนเดิมของร่างสูงแต่ตอนนี้เขากับยิ้มกว้างพร้อมทั้งน้ำตาแห่งความดีใจเอ่อล้น
“จะแต่งงานจริงหรอ?”
คำถามที่เหมือนน้ำเย็นสาดเข้าใส่ใบหน้าหวานจังๆทำให้ลู่ฮานถึงกับสะอึกไปจนพูดอะไรไม่ออก มือบางสั่นเทาจนคนด้านหลังรู้สึกได้
“ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่งสิ”เสียงทุ้มที่กล่าวอย่างนุ่มนวลในแบบที่คนตัวเล็กไม่เคยได้ยิน จมูกโด่งฝังลงกับซอกคอขาวที่เขารู้สึกคิดถึง ..คิดถึงทุกๆอย่างที่เป็นของคนในอ้อมกอด
“ทำไมละ.. แล้วทำไมฉันจะแต่งไม่ได้”เพราะความน้อยใจที่ยังคงฝังลึกในตัวลู่ฮานทำให้เขาผละออกจากร่างสูง ใบหน้าหวานหันมาจ้องพร้อมคราบน้ำตา
“เพราะฉันจะไม่ให้แต่ง!!”
“ทำไมละเลย์? ทำไมถึงให้ฉันแต่งไม่ได้!? นายมีเหตุผลอะไร?”
มือเรียวกำเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกที่เริ่มหงุดหงิด เขาไม่เข้าใจทำไมคนตัวเล็กถึงไม่ปฏิเสธเรื่องการแต่งงาน ทำไมถึงยอมให้เรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้
...และเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงไม่ยอมพูดประโยคที่อีกคนต้องการได้ยินออกไป
“ฉัน..แค่ไม่อยากให้นายแต่งงาน.. นายรักฉันไม่ใช่หรอลู่ฮาน?”
“เหอะ แล้วนายคิดว่าฉันจะเลิกรักนายได้มั้ยละอี้ชิง!?”เสียงเรียกชื่อจริงเขาออกมาพร้อมดวงตาที่ทอดมองด้วยความน้อยใจ
“ฉันรู้ว่านายยังเลิกรักฉันไม่ได้หรอกเสี่ยวหาน..”
“ก็เพราะนายเอาแต่ให้ฉันบอกรักนาย แล้วฉันละเคยได้อะไรตอบแทนบ้างมั้ย!!?”
..ประโยคที่มาพร้อมมือบางที่ตบเข้าใบหน้าเขาอย่างจังจนหันไปอีกทาง
“ฉันต้องเอาแต่คอยไล่ตามนาย แล้วนายละเคยเห็นใจฉันบ้างมั้ย!!!”
“ลู่ฮาน..”
“แล้วนายจะมาเรียกร้องอะไรจากฉันอีก!!! นายจะเอาอะไรไปจากฉันอีก..”
ร่างบางเริ่มจะร้องไห้อย่างหนักอีกครั้งจนพูดออกมาไม่ชัดเจน ไหล่บางไหวสั่นเทิ้มจนใกล้จะหมดแรงยิ่งทำให้คนที่ยืนมองอยากจะเข้าไปรั้งตัวมาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง แต่ขาทั้งสองข้างกลับแข็งทื่อ..
“กลับไปเถอะนะอี้ชิง.. กลับไปเถอะ”
“ไม่ฉันจะ..”
“กลับไป!!!!”เสียงหวานที่ไม่เคยแม้แต่จะตวาดใส่เขากลับดังลั่นจนหัวใจเขายังกระตุก เลย์เลยได้แต่ยืนนิ่งและก้าวถอยออกมาช้าๆ ร่างสูงเลยต้องจำใจปีนลงทางหน้าต่าง พอทันทีที่เท้าแตะพื้นเขาก็เงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่ด้านบนอีกครั้ง
“แล้วเราคงไม่เจอกันอีกนะเลย์..”
คนพูดนั้นหายลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดที่จาง อี้ชิงไม่เคยแบกรับ..
ทำไมนะ เขาไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาที่คนตัวเล็กคอยตามเขามันจะเหนื่อยสักแค่ไหน ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ช่วงเวลาที่เฝ้ามองคนที่ตัวเองรักเฉยเมยมันเจ็บปวดขนาดไหน..
..ใบหน้าหวานที่เคยมีแต่รอยยิ้มที่สดใสกลับทอดมองเขาด้วยหางตา
“เชี่ยตุ้ดดด อย่าเบียดกูได้มั้ยยย?”ไคโวยวายเสียงดันทันทีที่เพื่อนสนิทข้างตัวเริ่มเขยิบๆเบียดพื้นที่บนเตียงมาหาที่นอนอยู่ตรงกลาง
“ไอ้มืดแล้วจะให้กูไปไหนวะเตียงแม่งก็แค่นี้ กูไม่ขี่มึงก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ!!”เซฮุนที่เริ่มโดนผลักออกก็ขืนตัวไว้พร้อมเถียงกลับ
“สาดดด! กูนอนไม่ได้นะเว้ย!”
“โอ้ยยย มึงหยุดเถียงกันได้มั้ยวะ กูจะนอน!!!”ชานยอลที่นอนอยู่อีกข้างของไคจนทนไม่ไหวเลยเด้งตัวขึ้น มือเรียวยกขยี้หัวที่ฟูอยู่แล้วให้ฟูขึ้นไปอีก
“เตียงแม่งเล็กชิบหายเสือกต้องมานอนเบียดกันอีก เพราะมึงเลยไอ้ตุ้ด!”
“เพราะมึงแหละควายมืดเอ้ย! โดนเมียไล่นอนนอกห้องเลยแบร่!”
“โหยไอ้หอก! กูก็ดีกว่าเมียมึงที่ไปมีเมียใหม่แล้วละ”
“เหี้ย!!! มึง..”
“พอ!! พอเลยนะพวกมึง!! หุบปากเน่าๆของมึงไปเลยนะสัด!! แล้วเมียมึงนะไอ้ตุ้ดแม่งก็ฉกเมียกูไป ส่วนมึงอีตุ้ดถ้ามึงไม่ชวนแดกเหล้ากูไม่โดนแบบนี้หรอก ฟัคยู!!!”
ชานยอลรัวเสียงทุ้มต่ำของใส่ราวกับแรปเปอร์ก่อนจะเดินลงจากเตียงยอมไปนอนที่โซฟาแทน เพื่อนสนิททั้งสองเลยได้แต่นั่งมองตามทำตาปริบๆใส่
“ผิดเพราะมึงแหละมืด”ยกมือขึ้นผลักหัวอีกคน
“เพราะต่างหากอีตุ้ด”ผลักหัวกลับ
“ไอ้เหี้ยสองตัวนอน!!!!!!!!!!”
เวร.. กูนึกว่าไอ้หยอยมันหลับไปแล้วนะเนี่ย
“นอนไปเลยนะมึงอย่าเสือกมาเบียดกูละ กูจะไม่โด่เพราะมึงหรอก”
“ห่าอะไรของมึงวะโด่ พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย?”เซฮุนตีหน้างงใส่เพื่อนสนิทที่อยู่ๆก็พูดอะไรแปลกๆออกมา
“จงอินน้อยของกูไงฟายยยย”
“สัด!!! ถ้ามึงโด่กูจะเหยียบให้แม่งแบนเลย”คนที่ได้รับคำตอบเลยยกเท้าถีบก้นเพื่อนตัวเองไปหนึ่งครั้ง ก่อนจะรีบมุดเข้าผ้าห่มหนีอีกคนที่กำลังลุกมาเอาคืน
พอหลับตาลง ใบหน้าหวานของคนรักก็ลอยเข้ามาทันที
คนตัวขาวนั่งหันหลังมาให้ ซูโฮสวมเสื้อกล้ามสีดำมีตัดกับผิวขาวจนเขาทนไม่ไหวต้องเอื้อมมือไปคว้าไว้ แขนเรียวโอบรัดเข้ากับเอวบางจนรู้สึกได้ถึงความหอมของผิวขาว
..แต่เขาว่าวันนี้มันกลิ่นแปลกๆแฮะ กลิ่นแมนไปรึเปล่า?
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ไม่รอช้าอะไรพอได้โอกาส เซฮุนเลยจับใบหน้าหวานให้หันมา ดวงตากลมใสสบเข้ากับดวงตาคู่คมพร้อมรอยยิ้มหวาน ใบหน้าคมเลยยื่นเข้าไปใกล้ๆ
ริมฝีปากเรียวประทับจูบเข้ากับริมฝีปากอิ่มได้รูป กดย้ำรสจูบด้วยแรงคิดถึง..
‘พลั่ก!!’
“เห้ยย!!”
‘โครม!!!’
เป็นเสตปสามตอนทันที เมื่อเซฮุนถูกพลังบางอย่างผลักออกอย่างแรงจนตัวกลิ้งตกลงไปข้างเตียง ร่างสูงยันตัวลูกขึ้นนั่งอย่างเหรอหราก่อนจะเห็นว่าเพื่อนสนิทตัวเองกำลังจ้องมาทางเขาอย่างคาดโทษ
ทำไมไอ้มืดมันถึงโกรธจนหน้าดำๆแดงได้ขนาดนั้นวะ?
“ไอ้มืดดด อย่าบอกนะว่ามึงเป็นคนถีบ..”
“ไอ้เชี่ยตู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงว๊ากลั่นของไคดังไปทั่วห้องจนเซฮุนถึงกับสะดุ้งแล้วยกมืออุดหู พอๆกับชานยอลที่ต้องเด้งตัวขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว ปากก็เตรียมจะพ่นคำด่าเช่นเคยแต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคถัดมา
“มึงจูบกูหาเมียมึงหรอไอ้สาดดดดดดด!!!!! ไอ้ชาติหมา!! ไอ้หน้าตุ้ด!!! ไอ้ตูดพัง!!!”
และอีกสารพัดคำว่าที่พ่นออกมาจนร่างสูงที่นั่งอยู่กับพื้นได้แต่อ้าปากพะงาบๆ
..อย่าบอกนะว่าที่เขาจูบเมื่อกี้.. เป็น ไอ้ไค?? ไอ้ไค?? ไอ้ไค?? อ่อ..
ห้ะ.. เหี้ยไค!!!!????????????!!!!!
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”กลายเป็นว่าเซฮุนก็แหกปากขึ้นมาร่วมด้วยอีกคน
“ห่าไม่ต้องมาร้องเลยนะมึง!!! มึงและเริ่มก่อนไอ้สัด!!! ไอ้ร่าน!!!”ไคหยิบหมอนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดฟาดรัวไปที่เพื่อนสนิทตัวเองอย่างแรง
“มึงด่ากูร่านหรอ?! พ่อมึงสิร่าน!! กูเป็นผู้ชายนะเว้ย”เซฮุนที่ต้องด่าตอบแต่ก็ต้องคอยปัดหมอนไปด้วยอย่างทุลักทุเล
“พ่อกูร่านพ่อมึงสิ!! ควาย!!! พ่อกูก็ผู้ชาย ไม่ได้สับสนเพศเหมือนมึงหรอก!!”
“ไอ้เหี้ย!! กูเสียหายสัดๆ กูจูบมึง.. ม่ายยยยยยยยยยย!!!!”เซฮุนที่เริ่มดิ้นเหมือนเด็กๆพร้อมทึ้งหัวตัวเองไปมา
..ปากที่มีไว้จูบซูโฮอย่างเดียวกลับต้องแปดเปื้อนสีดำซะแล้ว T O T
“แล้วกูไม่เสียหายเลยเนอะ!? กูเคยโดยใครจูบก่อนบ้างมั้ย?? ไม่ไง!! แล้วกูต้องเสียให้มึงเนี่ยนะ!? โนวววว!!!!”
..ปากที่เอาไว้แกล้งมายเดสตีนี่กลับโดนเปิดซิงเป็นฝ่ายรับให้กับตุ้ดซะแล้ว T [] T
“แต่กูอยากรู้ว่าเมื่อไหร่กูจะได้นอนวะ!!! พวกมึงสองคนแม่งเหี้ยชิบหาย เหี้ยๆๆๆๆๆ เหี้ยเลย!!! เดี๋ยวแหกปาก เดี๋ยวเถียงกัน เดี๋ยวกัดกัน จนตอนนี้มึงก็จะได้กันอยู่แล้ว!!!”
เป็นอีกครั้งที่ชานยอลตวาดขึ้น ใบหน้าหล่อเหล่าตีหน้าหงุดหงิดชนิดที่ว่าปรอทแตกแล้วจริงๆ เสียงทุ้มเข้มที่ดูน่ากลัวจนพวกเขาขนลุเกรียว ไคกับเซฮุนเลยได้แต่นั่งเงียบมองตากันปริบๆ
“ไม่ต้องมองกูเหมือนตัวแย้เลยนะมึง!! ไปแยกย้ายไปนอน กูเพลีย!!!”พอสิ้นคำสั่งสองเพื่อนซี้เลยต้องรีบโกยกันขึ้นเตียงทันที ก่อนจะโดนงาบหัว
“นอนเลยมึง นอนๆ”ร่างสูงรีบบอกตัดพร้อมกระชากตัวให้คนข้างตัวล้มลงนอน ไคก็ว่าง่ายยอมล้มตัวลงนอนตาม แต่อยู่ดีๆเขาก็เด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง
“เหี้ยอะไรของมึงเนี่ย นอนดิว่ะ!”
“ชิบหายละตุ้ด..”คิ้วเข้มต้องขมวดเข้าหากันด้วยความงุงงง เพราะตอนนี้ใบหน้าคมเข้มของเพื่อนเขากำลังแสดงสีหน้าแปลกๆ..
“อะไรมึง มึงเป็นไรวะ?”
“มึงแม่งทำกู..”
“ห่ากูทำอะไรมึง??”
“มึงทำกูโด่วะตุ้ด!”
“..= [] = !!!!!!!!!!!!!!!!!”
หมายความว่า.. จงอินน้อยตื่นแล้วใช่มั้ย???
“ไอ้เหี้ยยยยย!!!!!!!...”เตรียมจะยกเท้าถีบให้เกิดศึกใหม่แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะคนที่พรวดพราดเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
“เห้ยพวกมึง!!!!”เลย์พูดเสียงดังลั่นเป็นผลให้ชานยอลตื่นขึ้นอีกครั้ง จนตอนนี้เขาคิดว่าคงไม่ต้องนอนมันแล้วละ =______________=!!!!
“มึงมีอะไรวะเลย์?”ไคที่ยังพอควบคุมสติได้เลยรีบเด้งออกจากเตียง มายืนกำหนิดจิตนิ่งๆแทน ทางเซฮุนที่พอได้ยินเพื่อนตัวเองพูดแบบนั้นก็รีบฝังตัวลงกับที่นอนเหลือเพียงส่วนหัวที่พ้นออกมา
“กูเจอลู่ฮานแล้ว!!!”
คำตอบที่ทำเอาร่างสูงทั้งหลายยิ้มกว้างออกมาพร้อมโห่ร้องอย่างดีใจ แต่ก็ต้องสงสัยว่าถ้าเจอแล้วไหงไม่พากลับมาด้วยเลยละ?
“แล้วทำไมมึงไม่พาพี่เขากลับมาด้วยวะ?”ชานยอลหันมาถาม
“กูกำลังจะบอกพวกมึงอยู่..”
“อะไร??”ไคกับเซฮุนก็ถามขึ้นพร้อมๆกัน ก่อนจะต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆใบหน้าที่เคยแสดงอารมณ์ยากของเลย์กับกำลังยกยิ้มเย็นยะเยือกมาให้ ..ขนลุกเลยทีเดียว
“ช่วยกูถล่มงานแต่งหน่อยดิวะ!!!”
________________________________
มาแล้วนะฮะ! ขอโทษจริงๆน้า TT O TT
รู้เลยว่าดองนานมากกกก…. ฮือออออ
ตอนนี้งานเยอะจริงๆฮะ ใกล้สอบด้วย.
เหนื่อยมากเลยฮะ หมดแรงทุกวัน ฮ่าๆ
แต่ก็ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ตลอดนะฮะ
มาเรื่อยๆเลย ขอบคุณมากๆ เลยนะฮะ <3
รักคนอ่านทุกคนมากๆเลยฮะ รักที่สุดดด!!
เปลี่ยนธีมใหม่ฮะ เพราะรู้สึกเบื่อเอง ฮ่าๆๆ
น่ารักเนอะ ชอบสีมากๆเลยฮะ สีสวยยยยย!
มีรีดเดอร์คนไหนได้แฟนไซน์บ้างฮะ…?
ถ้าได้อย่าลืมดูเผื่อด้วยนะฮะ เราไม่ได้ ฮ่าๆๆ
ไม่ได้แม้แต่ลงทะเบียนเลย เพราะไม่ว่าง...
เสียดายมากๆเลยฮะ แต่ทำใจได้แล้ว *ยิ้ม*
สู้ๆนะ EXOFans ทุกคน ดูเบค่อนด้วยนะ!
สุดท้ายขอให้ทุกคนที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้..
น่ารักๆขึ้นทุกวันเลยนะฮะ ^__________^
สวยหล่อๆเลย ฮ่าๆๆ ไงก็ฝันดีนะฮะ จุ้บจุ้บ!
# 21/07/12 #
ตอนนี้มาแล้ววว ขอโทษที่ให้รอฮะ TOT
เราเหนื่อยและวุ่นวายกับชีวิตมากกกก
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามเรื่องนี้นะฮะ
สัญญาฮะว่าอีก 40% จะไม่ทำให้ผิดหวัง.
ความคิดเห็น