ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EunHae : My all is in YOU [ตอนที่ 4 : ปล่อยมือ]
EunHae : My all is in YOU
ตอนที่ 4 : ปล่อยมือ
ถ้าไม่รักกัน จะฉุดรั้งไว้เพื่ออะไร
“ ฮยอกแจ หน้านายซีดๆนะ ช่วงนี้ได้ไปตามที่หมอนัดรึเปล่า ” ผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถามหลังจากเห็นว่าน้องชายของตนสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ เอาไว้ค่อยไปก็แล้วกันครับพี่ ”
“ เวลาไม่สบายนี่ คนทั่วไปเขาผลัดวันไปหาหมออย่างนี้ด้วยรึไง ”
“ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างน่ะ ” ฮยอกแจตอบกลับโดยที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมามองพี่ชายที่ยืนถามอยู่เลยแม้แต่น้อย ความจริงแล้วเขาว่าจะหาเวลาว่างไปหาหมอ แต่ที่เห็นหน้าโทรมๆอย่างนี้อาจจะเพราะว่าเขาไม่ได้พักผ่อนอย่างที่ควรจะเป็น ช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาต้องคอยตอบคำถามมารดาว่าทำไม ภรรยาของตนถึงได้หนีกลับไปอยู่บ้านแบบนั้น เขาเองก็จนใจที่จะตอบ ถึงอยากคิดจะพาตัวคนตัวเล็กกลับมาที่คอนโดก็คงยังไม่เหมาะ เขาจึงปล่อยให้ทงเฮกลับไปอยู่ที่บ้านกับครอบครัวสักพักแล้วจึงจะพาตัวกลับ
“ ดูท่าจะยุ่งมากเลยนะ ขนาดฉันมายืนถามแบบนี้ นายยังก้มหน้าก้มตาทำงานเอาเป็นเอาตาย ฉันว่าพอได้แล้ว วันนี้นายหยุดเถอะ แล้วรีบไปหาหมอซะ ” ซีวอนแย่งเอกสารบนโต๊ะของฮยอกแจออกมาโยนไปไว้โต๊ะข้างๆ จนร่างโปร่งต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ พี่ครับงานมันเร่งนะ ”
“ แต่สุขภาพของนายสำคัญกว่า ”
“ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ ”
“ ตอนนี้นายโกหกใครไม่ได้อีกแล้วฮยอกแจ หน้านายออกจะโทรมขนาดนี้ ใครมาเห็นก็ดูออกกันทั้งนั้นล่ะนะ ”
“ แต่ผม.... ”
“ ทำไม หรือว่าอยากตายไปก่อนภรรยานายรึไง ”
“ ทงเฮ!!!! ทงเฮเป็นอะไรครับพี่ ” ฮยอกแจรีบถามด้วยความร้อนใจ
“ เลิกเป็นห่วงคนอื่นก่อนตัวเองได้แล้วฮยอกแจ ตอนนี้หมอนั่นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก ”
“ ช่างผมเถอะน่า แล้วทงเฮเป็นอะไร ”
“ หมอนั่นเป็นหมดสติไปน่ะ ตอนนี้กลับบ้านแล้ว พ่อแม่ก็ถามยกใหญ่ว่าเป็นอะไร พอจะโทรบอกนาย ก็ถูกห้ามไว้ซะก่อน ”
“ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้นะ ” ฮยอกแจเสียงเศร้า
“ ถ้าห่วงเขามากขนาดนี้ก็เลิกทรมานตัวเอง เลิกทรมานหัวใจตจัวเอง ไปบอกเขาซะว่านายรักเขา หมอนั่นมองแป๊บเดียวก็ดูออกว่ารักนายมากแค่ไหนน่ะ ”
“ เอาไว้ ผมจะตัดสินใจอีกทีก็แล้วกัน ”
“ มันน่าตลกนะฮยอกแจ ถึงนายจะเก่งเรื่องธุรกิจแค่ไหน แต่เรื่องหัวใจดูนายไม่ค่อยรุ่งสักเท่าไร ธุรกิจหัวใจของนาย มองนิดเดียวก็รู้ว่ามันต้องได้กำไรเห็นๆ แต่นายยังลังเลอยู่อีก น่าเสียดายนะ.... ”
“ ก็คงอย่างนั้น พี่ไม่ใช่ผม พี่ไม่รู้หรอก ”
“ ฮ่ะ ฮะ ในที่สุดฉันก็ได้ยินคำนี้ออกจากปากนายจนได้....พี่ไม่ใช่ผม พี่ไม่รู้หรอก ” ร่างสูงหัวเราะเล็กน้อย ก่อนที่อีกคนจะเอ่ยคำขอโทษออกไป
“ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ”
“ ไม่ต้องทำหน้าหงอยอย่างนั้น ถ้ารู้สึกผิดจริงๆล่ะก็ไปหาหมอได้แล้ว ” ซีวอนผลักหลังอีคนให้ออกไปจากห้องทำงาน
“ ครับ....แต่ผมขอตัวไปดูทงเฮก่อนนะครับ ” ขายาวก้าวออกไปจนถึงประตูห้องแล้วหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับมาพูดคำบางคำกับพี่ชายของตน
“ มีอะไรหรือเปล่า ” ซีวอนขมวดคิ้วสงสัย
“ ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่า....ทงเฮไม่ใช่คนอื่น แต่เขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม ” พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ซีวอนยืนยิ้มด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยอยู่เพียงลำพัง
“ ไม่มีที่ว่างเหลือให้ฉันเลยใช่มั้ยฮยอกแจ ” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องทำงานของตนเช่นเดิม
.
.
.
“ นายไม่สบายเหรอ ” ฮยอกแจนั่งลงบนเตียงหนุ่ม เขาถามเมื่อเข้ามาอยู่ในห้องของทงเฮ คนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียงกว้าง สีหน้าไม่ค่อยสดใสเท่าที่ควรจะเป็น
“ สนใจด้วยเหรอ ” ทงเฮอยากจะถามอย่างที่คิด แต่ใบหน้าที่ซีดเซียวของสามีทำให้เขาไม่พูดออกไปอย่างนั้น หลายวันที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าผู้เป็นสามีไม่ได้ห่วงใยเขาเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะทำดีกับอีกคนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตัดสินใจบอกคำบางคำกับฮยอกแจ
“ ทำไมไม่กินข้าวกินปลา บ่อยให้เป็นลมหมดสติไปแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหน ขนาดตัวเองยังดูแลไม่ได้ แล้วจะมาดูแลสามีอย่างฉันได้ยังไง ”
“ คุณเองก็ไม่ใช่สบายเหมือนกันใช่มั้ยครับ ” ทงเฮเอ่ยถามขณะยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง
“ ฉันสบายดี ไม่ใจเซาะเหมือนนายหรอก ”
“ สบายที่ไหนกัน ดูสิ หน้าคุณโทรมมากเลยนะครับ ” มือบางเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของสามี โดยที่ฮยอกแจก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงแต่อย่างใด
“ บอกแล้วไงว่าสบายดี นายดูแลตัวเองให้ดีก่อนที่จะมาห่วงฉันดีกว่า ” พูดพร้อมจับมือเรียวกุมไว้หลวมๆ
“ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ” คนป่วยคิดในใจ
“ คราวหลังอย่าอดข้าวอดปลาล่ะ กินอาหารให้ครบห้าหมู่ด้วย ” ฮยอกแจบอก
“ เห็นอย่างนี้แล้ว...เหมือนเรารักกันเลยนะครับ ทั้งๆที่ความจริงมีแค่ผมคนเดียวที่.... ” ทงเฮหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น ใบหน้าหวานแกล้งหันไปทางอื่น
“ มีแค่นายคนเดียวที่อะไร ???? ” ฮยอกยิ้มถาม
“ .... ” ไม่มีคำตอบจากภรรยาคนสวย หากแต่ใบหน้าที่ซึมเศร้าของอีกคนก็ทำให้มีรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มหุบลงได้ในทันที
“ ฉันมาตามนายกลับบ้าน ” ผู้เป็นสามีบอก
“ คุณครับ ??? ” ทงเฮหันมาสบตากับสามีหนุ่ม
“ หืม...ว่าไง ??? ”
“ คุณอยากให้ผมกลับไปอยู่กับคุณจริงๆ หรือแค่แม่ของคุณบังคับมากันแน่ครับ ” ทงเฮชักมือของตนออกจากการเกาะกุม
“ ทำไมนายพูดแบบนี้???? ”
“ ไม่ใช่ผมไม่รู้ และคุณเองก็รู้ดีว่าเราสองคนไม่เหมาะสมกันเลยแม้แต่น้อย ”
“ นาย??? ”
“ หรือถ้าผมจะกลับไปกับคุณ คุณจะให้ผมกลับไปในฐานะอะไรครับ ”
“ ทงเฮ..... ”
“ ก็คุณไม่ได้รักผมนี่ ”
“ แต่นาย นายก็รักฉันไม่ใช่รึไง ”
“ มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะครับในเมื่อความรักทั้งหมดน่ะมันมาจากผมเพียงฝ่ายเดียว ” แม้จะตัดใจพูดคำที่ต้องการเอ่ยมาหลายต่อหลายครั้ง แม้จะทำใจแข็งถามออกไป แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของหัวใจ น้ำใสๆไหลเอ่อคลอเบ้า มือเรียวกระชับผ้าห่มขึ้นมาบดบังความปวดร้าวในดวงตา ก่อนจะสะอื้นไห้ออกมาแผ่วเบา
“ ยังมีอีกหลายต่อหลายเรื่องที่นายยังไม่เข้าใจ รอให้นายอารมณ์ดีก่อนแล้วค่อยมาใหม่วันหลังนะ ” ฮยอกแจยืนขึ้นเต็มความสูง มือหนาคิดจะเอื้อมไปสัมผัสศีรษะมนหากแต่ก็ชะงักไว้เพียงเท่านั้น เพราะคำพูดของคนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“ ฮึก ฮึก คุณครับ....ปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง ผมไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้อีกแล้ว ฮืออออออ ” แม้จะเป็นน้ำเสียงเจือเสียงสะอื้นไห้ แต่มันแจ่มชัดจนทำให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นระส่ำขึ้นมาทันที
“ ฉันทำร้ายนายมากเกินไปแล้วใช่มั้ยทงเฮ ”
“ ฮืออออออออ ปล่อยผมไปนะครับ ผมไม่อยากรักคุณอีกแล้ว ฮืออออออออ ”
“ ถึงเวลาที่ฉันควรปล่อยมือจากนายแล้วใช่มั้ย ” ฮยอกแจเอ่ยถามอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ของตนเช่นกัน
“ ฮึก ฮึก คุณจะปล่อยมือได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่เคยจับมือผมให้เดินเคียงข้างคุณแม้แต่น้อย .... ”
“ ฉันขอถามนายสักเรื่อง....”
“ .... ” แม้จะยังร้องไห้อยู่ แต่ทงเฮก็นิ่งฟังคำถามของชายหนุ่ม
“ ถ้าฉันไม่อยู่นายจะไม่เสียใจใช่มั้ย ”
“ ฮึก ฮึก คุณไม่รู้หรือครับ ฮึก ฮึก ผมอาจจะเสียใจ แต่มันแค่ไม่นาน ฮึก ฮึก ผมจะไม่เสียใจให้คุณอีกแล้ว คุณจะไปอยู่กับใครที่ไหนผมจะไม่รั้งคุณไว้เด็ดขาด ฮึก ฮึก ”
“ นายสัญญากับฉันก่อนสิ ว่านายจะไม่เสียใจ นายจะไม่ร้องไห้เด็ดขาด ” มือเรียวกุมหน้าอกของตัวเองไว้แน่น หากทงเฮจะลดผ้าห่มลงเขาจะเห็นได้ว่าตอนนี้ฮยอกแจมีสีหน้าย่ำแย่เพียงใด
“ ผมสัญญา ฮึก ฮึก ไปได้แล้ว ออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว ”
“ ถ้าอย่างนั้น...ฉันก็สบายใจ ” พูดจบก็เดินออกไปนอกห้อง
กริ๊ก ..... เสียงปิดประตูดังขึ้น ทงเฮเงยหน้ามองห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะปล่อยโฮขึ้นมาอีกรอบ
“ ฮืออออออออ จบแล้วใช่มั้ย เวลาของเราสองคนจบลงแล้วใช่มั้ยครับ ฮืออออออออออ ”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณผู้หญิงคะ คุณทงเฮ ช่วยด้วยค่ะ คุณฮยอกแจ คุณฮยอกแจ ” เสียงเอะอะโวยวายของสาวใช้ก็ไม่ทำให้ทงเฮสนใจ หากแต่ชื่อของผู้เป็นสามีก็ทำให้เจ้าตัวรีบเช็ดน้ำตา แล้วรีบวิ่งออกอมาดูทันทีก่อนจะพบว่าฮยอกแจนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“ คุณครับ!!!!!!!!!!!!!!!!! ” ทงเฮเขย่าร่างของสามีอย่างรุนแรง แต่ฮยอกแจก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวขึ้นมาแต่อย่างใด
“ ใครก็ได้ ช่วยที ฮือออออออออออออออ คุณครับ อย่าทิ้งผมไปนะ ”
.
.
.
สามวันก่อนหน้านี้
“ ฮยอกแจ ลูกไปทำอะไรทงเฮหรือเปล่า ”
“ ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ”
“ ไม่มีแล้วทำไมสะใภ้ของแม่หนีกลับไปอยู่บ้านอย่างนั้นล่ะ ”
“ หมอนั่นอาจจะอยากอยู่กับพ่อแม่ของตัวเองก็ได้นี่ครับ ”
“ อย่ามายอกย้อน ถ้าวันนี้ทงเฮไม่กลับคอนโด แม่เอาเรื่องลูกแน่ เข้าใจมั้ย ”
“ ครับ.... ”
บทสนทนาของคู่แม่ลูกจบลงโดยที่ฮยอกแจไม่รู้เลยว่ามีคนแอบเดินมาได้ยินบทสนทนานี้ด้วย ใบหน้าหวานยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะแสร้งเดินไปหาคนที่เพิ่งวางโทรศัพท์ลงไป
“ ฮยอกแจคะ ” หญิงสาเดินมาคล้องแขนของเจ้าของชื่อ
“ มีอะไรหรือไอยู ”
“ เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกเพลียๆ เหมือนจะเป็นลมน่ะค่ะ ” หญิงสาวยกมือขึ้นกุมขมับของตน
“ ก็ไปทานข้าวสิครับ ” ฮยอกแจแกะแขนที่เกี่ยวตนออก
“ แหม ใจร้ายจัง ”
“ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ ”
“ คุณพ่อฝากมาบอกว่า เย็นนี้ขอทานข้าวกับคุณสักหน่อยน่ะค่ะ ท่าต้องการพูดเรื่องธุระกิจกับคุณ ”
“ แต่ผม.... ”
“ ท่านมีข่าวดีจะบอกนะคะ ”
“ ครับ งั้นก็ตกลง ”
“ อุ๊ยตาย นึกว่าใครมาเดินซื้อของอยู่คนเดียว ”
“ คุณไอยู.... ”
“ แหม จำชื่อฉันได้ด้วย เป็นเกียรติมากเลยจ่ะ ” หญิงสาวจีบปากจีบคำพูดออกไป
“ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ” ทงเฮถาม
“ ก็ไม่นี่จ๊ะ....เห็นว่าเธอไม่อยู่บ้าน ปล่อยให้ฮยอกแจอยู่คนเดียว ฉันเลยต้องพาเขาออกไปกินข้าวข้างนอกทุกวัน ”
“ ไม่จำเป็นต้องมาบอกผมนี่ครับ ”
“ อุ๊ย ลืมไป โทษทีนะจ๊ะ....แหมพูดแค่นี้คงไม่ร้องไห้หรอกใช่มั้ย ”
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ ” ยังไม่ทันได้กล่าวคำลาทงเฮก็เดินอกอไปจากที่ตรงนั้นทันที ปล่อยให้หญิงสาวยืนหัวเราะอยู่เพียงลำพัง
“ ฉันจะคอยดูว่านายจะทนไปได้สักกี่น้ำ...อีทงเฮ ”
************* โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาโดยตลอดนะคะ
สัญญาค่ะ ถึงไม่มีคนเม้นก็จะเขียนต่อไปแน่นอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น