คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 15 INNOCENT ( ชายคนนั้น .ที่หัวใจยังไม่ลืม )
CHAPTER 15 INNOCENT ( ชายคนนั้น….ที่หัวใจยังไม่ลืม )
เช้าวันอาทิตย์ฉันนั่งรถไฟมาแดกู หลังจากได้รับโทรศัพท์จากพี่ชายว่าแม่ได้รับการผ่าตัด
ด้วยเงินจำนวนหนึ่ง พอมาถึงฉันจึงนั่งรถแท็กซี่มาโรงพยาบาลที่แม่พักรักษาตัวอยู่ในนั้น
พี่คีย์หน้าตาตื่นไปพักหนึ่ง จ้องมองเดรสลายดอกไม้และเสื้อไหมพรมสีชมพูบนตัวฉันจน
ตาเเทบถล่น
“ เพี้ยนเหรอ เธอใส่เดรสมาที่นี่ทำไมยัยบ๊อง ”
“ จะให้ฉันใส่ชุดหลวมๆทั้งวันทั้งคืนเเบบนั้น ฉันทำไม่ได้หรอก มันน่าอึดอัดจะตายไป ”
“ แล้วไอ้คุณชายนั่นไม่มารึไง "
" เปล่า "
" แม่ต้องดีใจที่ได้พบเธอแน่ๆ ”
“ จริงเหรอ…งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ ” ฉันยิ้มจนแก้มแทบปริ ขณะเดินเข้ามาใน
ห้องพร้อมกับพี่คีย์วิ่งโผล่เข้ากอดแม่ของฉันเป็นอันดับแรก
“ ร้องไห้เป็นเด็กๆอีกแล้ว เมื่อไหร่จะโตซักที ”
“ ก็หนูคิดถึงแม่จริงๆนี่ อาาา…หนูดีใจจังเลย อยากรู้จังเลยว่าใครที่เอาเงินมารักษา
ตัวให้เเม่ของหนู "
“ เงินค่าผ่าตัดเเม่ไม่รู้ว่าได้มายังไง แต่เงินนั่นมันเยอะกว่าเงินเดือนพ่อของลูกซะอีก
เห็นทีเเม่จะต้องขอบคุณเขาคนนั้นซะเเล้ว ”
“ หนูก็เหมือนกัน เพราะเงินนั่นสามารถไว้ชีวิตให้แม่อยู่กับพวกเราไปนานๆนี่เนอะ ^o^ ”
“ ได้ข่าวว่าตอนนี้บริษัทไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนี่ คงจะลำบากมากเลยสินะ นึกไงถึงแต่งตัว
แบบนี้ได้ล่ะ ” พ่อพูดโพล่งขึ้น ทำให้แม่ถึงกับผละตัวออกห่าง มองหน้าฉันด้วยความ
สงสัย
" ใช่จริงๆด้วย นี่ลูกคงไม่ "
“ อ่อ คือว่า...คือว่าหนู”
“ รีบๆพูดมา เร็วสิ~ ฉันอยากรู้ ” พี่คีย์คะยั้นคะยอจะให้ฉันพูดมันโดยเร็วราวกับว่า
เรื่องนี้เขาสนใจมันเป็นพิเศษ ฉันหันไปมองหน้าพี่คีย์สักพัก สูดลมหายใจเข้าปอด
พูดความจริงให้พวกเขาฟัง
“ ทุกคนที่นั่น รู้ว่า….รู้ว่าหนูเป็นผู้หญิงแล้วคะแม่..”
“ ว่าไงนะ ” ฉันก้มหน้ายอมรับผิด หลังจากที่ทุกคนต่างพูดขึ้นพร้อมๆกัน แม่เเละพ่อ
สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าที่ควร ขณะที่พี่ขมวคคิ้วจวนจะติดกันอยู่รอมร่อ
“ เธอคงสงสัยในตัวหนูมาตลอด ดังนั้นความลับมันก็เลยเปิดเผยเพราะเธอ
หนูขอโทษค่ะแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นเเบบนี้จริงๆนะคะ ”
“ .....ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจกว่าที่ลูกคิดไว้ซะอีก ไม่งั้นเเม่คงไม่ให้ลูกปลอมตัว เพื่อเจอ
คุณหนูเด็ดขาด แต่เพราะยายของลูกท่านสั่งแม่เอาไว้ ” น้ำเสียงของแม่ช่างเงียบสงบ
ฉันเอาเเต่ยืนนิ่งไม่อยากเชื่อว่าเเม่จะพูดเรื่องนี้กับฉันจนได้
" ยายของลูกได้ให้สัญญากับคุณหญิงไว้จ้ะ "
" สัญญาอะไรคะ "
" ก็สัญญาที่ว่า…ท่านจะยกลูกสาวของเเม่เป็นเจ้าสาวของคุณหนูยังไงล่ะ "
" ....." เจ้าสาวเหรอ คงจะมีวันนั้นอยู่หรอกนะจะเป็นไปได้ยังไง…เมื่อเราเลิกกันแล้ว
“ คุณหญิงท่านตั้งใจจะยกมรดกทั้งหมดไว้ให้กับลูกชายของเธอ เพราะงั้นยายจึงตกปาก
รับคำกับคุณหญิงท่านจ้ะ ”
“ แม่คะ..แต่หนูกำลังจะเป็นคู่หมั้นคุณเชวมินโฮคะ ”
“ ว่าไงนะ คู่หมั้นเหรอ~ ” แม่ถอนหายใจออกมาฟอดใหญ่ ทำหน้าหนักใจกับคำตอบ
ของฉัน
“ แล้วคุณจงฮยอน..”
“ เขา… ”
“ แกโดนมันทิ้งรึไง ”
“ ไม่ใช่หรอก ใครว่าล่ะ ”
“ นี่ลูกกับเขา…คบกันแล้วเหรอ ”
“ …หนูกับคุณจงฮยอนเราเคยคบกันคะ เพียงแต่วันนั้นหนูยังไม่ได้บอกแม่เท่านั้นเอง อีกอย่าง
คุณหนูของแม่ก็กำลังจะเข้าพิธีหมั้นในเดือนหน้านี้แล้ว ”
“ เข้าพิธีหมั้นเหรอ…กับใคร ”
“ คุณซอจูฮยอนค่ะ ”
“ การแต่งงานไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นกันได้ง่ายๆนะ ชีวิตคู่มันสำคัญแค่ไหนลูกรู้หรือเปล่า ”
“ หนูรู้คะว่าการแต่งงานมันสำคัญมาก แต่หนูไม่มีทางเลือก..สิ่งที่หนูทำ ”
“ สิ่งที่ลูกกำลังทำอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่เพราะทรมานหัวใจตัวเองหรอกหรือจ๊ะ”
“ …. ”
“ คีซุนลูกจะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ย ”
“ ค่ะ ” ฉันตอบ พี่คีย์ทำหน้าทำตาสมเพศฉันเต็มที ก่อนจะพูดกับแม่ว่า ‘ ก็ดีเหมือนกัน
นะแม่ ผมก็ไม่อยากได้มันมาเป็นน้องเขยหรอก มีหวังผมกับมันคงได้ทะเลาะกันตายแน่ๆ’
ฉันอยากจะบอกพี่ว่าฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งเขา แต่ทั้งหมดที่ฉันทำเพื่อปกป้องครอบครัว
และ ผู้ชายที่ฉันรักต่างหาก….
ภายในร้านกาแฟที่ฉันกับแทมินเจอกันด้วยความบังเอิญ หัวใจฉันเต้นดังตุบตับนั่งตัวเกร็ง
บนโซฟา แทมินมองฉันราวกับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะเป็น
คนๆเดียวกับคนที่เขาเคยเจอกันอยู่สองสามครั้ง
“ ไม่จริง ฮยองกำลังล้อเล่นกับผมอยู่ใช่มั้ย มันไม่ตลกเลยนะ ”
“ แทมิน คิมคีย์บอมเป็นผู้หญิง.. ”
“ บอกผมหน่อยสิว่าพี่ไม่ใช่ผู้หญิง ”
“ ขอโทษจ้ะแทมิน พี่สาวเป็นผู้หญิง พี่สาวเป็นผู้หญิงจริงๆนะแทมิน ”
“ อย่างงั้นสินะ คีซุน คิมคีซุน ชื่อนี่คงจะเป็นชื่อพี่สาว ”
“ รู้ได้ไงว่า…พี่สาวชื่อคีซุน แทมิน “
“ ก็ชื่อนี่ผมมักจะได้ยินจากพี่จงฮยอนอยู่บ่อยๆ ตอนที่เขายังเป็นรุ่นพี่ผมสมัยตอนอยู่ปีหนึ่ง ”
“ งั้นเหรอ.. “
“ พี่สาว ถึงผมจะเจอพี่แค่ไม่กี่ครั้ง แต่พี่สาวพี่อย่าทำให้พี่จงฮยอนเสียใจไม่ได้เหรอ ” แทมิน
วางมือลงบนหลังมือของฉัน ทันใดนั้นคุณเชวมินโฮซึ่งนั่งเงียบจึงเอ่ยปากพูด
“ แทมินกลับบ้านมั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง ”
“ผู้ชายคนนั้นรอพี่มาทั้งชีวิตแล้วนะ พี่สาวรู้มั้ยว่าเราเลิกกันเพราะอะไร ”
“ พอเถอะนะแทมิน พี่สาวไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ”
“ กลับบ้าน! เดี๋ยวไปส่ง ” คุณเชวมินโฮลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปคว้าข้อมือแทมินตามหลังเขา
ออกไปนอกร้าน ทว่าแทมินกลับสะบัดแขนเขาอย่างโมโห
“ ฮยองปล่อยนะ ..ผมต้องคุยกับพี่สาว ”
“ แต่ฉันกำลังจะแต่งงานกับคีซุน! นายอย่ามาทำให้เธอเปลี่ยนใจจะได้มั้ย ”
“ มินโฮ ”
“ แต่งงานเหรอ ทำไมฮยองต้องแต่งงานกับพี่สาวด้วยล่ะ ” เขาเงียบไปพักหนึ่ง สบสายตากับ
แทมินเนิ่นนาน จนรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขามันกำลังร้องไห้
“ นั่นเป็นเพราะฉันรักเธอ ”
“…. มันแย่เหมือนกันนะ ” ฉันรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก แทบจะมุดหน้า
ลงไปกับโต๊ะ พอสายตาเหลือบไปเห็นน้ำใสเอ่อล้นในดวงตาคู่สวยของแทมินเข้า ให้ตาย…
ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงคนนั้นจริงๆ = =* …..
คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ฉันมักจะเห็นคุณจงฮยอนนั่งทำงานโดยไม่ลืมหูลืมตา ฉันหยุดยืนอยู่
หน้าห้อง ชั่วขณะนั้นเขากลับเงยหน้าบังเอิญสบสายตากับฉันเข้า คุณจงฮยอนจ้องมอง
ฉันไม่กระพริบพลางทำหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เขาจะก้มลงทำงานต่อ ฉันเดินกลับเข้ามา
นอนในห้อง ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ ฮือๆ แม่คะ…แม่ ” หัวใจดวงนี้ที่ยังไม่ลืมผู้ชายคนนั้นไปซะที และมันก็เป็นอย่างที่เห็น
ฉันร้องไห้โฮจนเผลอหลับ จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความฝันสีเทาของฉันเอง
‘ เธอจะลืมฉันได้ยังไง… ก็ในเมื่อหัวใจของเธออยู่ที่ฉัน ’ คุณจงฮยอนโผล่เข้ากอดฉันจาก
ทางด้านหลัง แม้กระทั่งความฝันที่ช่างต่างจากความเป็นจริง เขาก็ยังทำให้ฉันร้องไห้เหมือน
คนบ้า
‘ คุณจงฮยอน ฮือๆๆ ToT ’
‘ ฉันรักเธอขนาดนี้ แต่เธอทำกับฉันได้ยังไง เธอทำได้ไงคีซุน ’ เขาพลิกตัวฉันหันไปหาเขา
ใบหน้าคุณจงฮยอนในความฝันเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา มือเขาประคองใบหน้าฉัน
ทันใดนั้นริมฝีปากจึงประกบลงบนริมฝีปากฉันทันที
‘ อือ…อืมมม.. ฮะ..อาาา ‘ รสจูบที่แสนจะอ่อนโยนกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ริมฝีปากเขากำลังไล่ต้อนจูบฉันอย่างเร่าร้อน ขณะที่มือหยาบกร้านลูบไล้สะโพกขึ้นลง
ตัวฉันบิดเกร็งไปมาภายใต้อ้อมแขน เสียงลมหายใจอุ่นๆสลับกับเสียงคำรามเบาๆดังเป็น
ระยะ
แปลกนะทำไมความฝันถึงเหมือนจริงขนาดนี้ และแล้วความฝันที่ดูเหมือนจะไม่ธรรมดา
อีกต่อไป ทำให้ฉันรีบลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ อะไรกัน….นึกว่าจะหลับไม่รู้เรื่องซะอีก ”
“ คุณจงฮยอน!!! ” ใบหน้าของเขาลอยเด่นเต็มๆสายตาฉัน เมื่อฉันหันไปมองทางด้านข้าง
พบว่าเสื้อผ้าของฉันวางกองรวมๆกัน ฉันถลึงตามองเขาดิ้นทุรนทุรายแต่ทว่ากลับขยับไปไหน
ไม่ได้ เพราะขาข้างหนึ่งที่แทรกระหว่างต้นขาด้านใน ปิดช่องทางการขัดขืนทุกๆทาง
“ ลุกออกไปนะ ” คุณจงฮยอนจ้องมองฉันต่างจากเมื่อหลายๆชั่วโมงก่อน เขาไม่พูดอะไรมาก
กว่าฉันจะรู้ตัวมือข้างขวาซึ่งกอบกุมหน้าอกฉันก่อนหน้า ริมฝีปากจึงขบกัดลงมาในทันที
“ อ๊ะ~ ไปให้พ้นนะ!! อื้อ~ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ อย่ามายุ่งกับฉัน อ้าา อย่า ” ฉันดิ้น
พล่านสุดตัว มือข้างขวาของเขาบีบคลึงความอ่อนนุ่มอย่างหื่นกระหาย ริมฝีปากขบกัดลงมา
บนยอดอกชูชั้นระรัวปลายลิ้นอุ่นๆกระตุ้นทุกส่วน เต็มไปด้วยความร้อนเร่า
“เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเหรอ.. การที่ฉันจะเลิกยุ่งกับเธอมันไม่ง่ายอย่างที่เห็นหรอกนะ”
ถ้าฉันหนีฉันคงทำมันนานไปแล้วและคงไม่รู้สึกผิด ฉันไม่สามารถจะลืมเขาได้ เจ็บปวดใจ
ทุกครั้งที่ต้องทำห่างเหินถึงเพียงนี้
“ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันมัน นังผู้หญิงทรยศ ที่ชอบทำตัวน่าสมเพศน่ะ ถ้าหากว่า
คุณวอน์ทมากนักก็ไปหาผู้หญิงเอาตามซ่องสิ มายุ่งกับฉันทำไม ฉันมันก็แค่นังผู้หญิง
ที่ทรยศต่อความรักของฉัน…ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า ”
“ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ฉันพยายามทำทุกอย่างแล้วอะไรก็แล้ว
และตัดใจไม่คิดถึงเธอ แต่ฉันก็ทำมันไม่ได้ ถามอะไรหน่อย เธอลืมคนที่สามารถให้
อะไรเธอได้ทุกอย่างไปแล้วจริงๆเหรอ ”
“ ปล่อยฉันนะ ” คุณจงฮยอนพลิกร่างฉันนอนคว่ำหน้า ฉันเลยถือโอกาสทุรนทุราย
คลานหนีลงจากเตียง ทว่าขาสองข้าง ถูกมือคุณจงฮยอนดึงเข้าหาลำตัว
“ หยุดนะ! อาา ฉันบอกให้หยุด อ้าา อื้อ..” มือทั้งสองถลกผ้าลูกไม้ผืนเล็กจิ๋วไปจาก
ตัวฉันด้วยความรวดเร็ว ฉันหนีไปไหนไม่รอดสะโพกถูกจับยกขึ้น ปลายลิ้นเข้าสัมผัส
สิ่งที่อยู่ระหว่างกลางลำตัวโดยไม่ทันตั้งตัว
“ อ๊ะ~ ..อะ อา.. อะอ้าา อื้อ~ อ๊ะ..อา…อา ไม่นะ ”
“ คีซุนไงเธอก็หนีหัวใจของเธอไม่พ้นหรอก อืมมมม อาาา ” สติสตังฉันแทบหลุดลอย
ขณะนอนคว่ำหน้าขบเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ไม่นานเขาก็พลิกตัวฉันหันกลับมา
สองมือจับท่อนขาฉันออกห่างระดมจูบพลางใช้ปลายลิ้นอุ่นๆขืนใจฉันอย่างไม่ปรานี มือกอบกุม
ความอวบอิ่ม ทำให้ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ อา..อา อื้อ…อ๊ะ อา อา อื้อ ” สัมผัสที่แสนจะเร่าร้อน ขณะปลายเท้าลอยขึ้นสูง
ขยับไปตามแรงน้อยๆ ส่งเสียงครวญคราง ร่างกายไหวสะท้านจากแรงปรารถนาในตัว
เขาอย่างมิอาจห้าม ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้วนอกจากรุ้งหลากสีที่ฉันเห็นมันอยู่เบื้องหน้า
ความสุขสมในรสสัมผัส จิตใจของฉันล่องลอยไปไกลเผลอเรียกชื่อเขาไม่ยอมหยุด
“ ไม่นะ อ้าาา อ๊ะ ” ฉันกรีดร้องราวกับว่าต้นขาด้านในมันกำลังฉีกขาด เมื่อขาข้างหนึ่ง
ถูกจับพาดขึ้นไปวางบนหัวไหล่ ความเป็นชายอันแข็งแกร่งใหญ่โต ดันเข้ามาในตัวฉันจน
สุดปลายทาง สายตาพร่าเลือนมองเห็นปากทางสวรรค์อยู่ใกล้ๆ
“ ต้องไม่ใช่ไอ้หมอนั่น ฉันไม่อยากให้เธอแต่งงานกับคนที่…ไม่ใช่ฉันเลย ” เสียงกระซิบพร่ำ
บอกข้างๆใบหู นั่นคือสิ่งที่เขาพูดกับฉันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ริมฝีปากจะจูบลงบริเวณซอก
คอและหลังใบหูไล้ต่ำลงมายังเนินอก ตัวตนซึ่งเคยปฏิเสธสัมผัสเหล่านี้ก่อนหน้า ฉัน กลับ
กลายเป็นผู้หญิงโอนอ่อนยอมจำนนต่อสิ่งเร้าทั้งปวง โดยที่ปฏิเสธไม่ได้ว่าหัวใจฉัน………
ยังต้องการเขามากกว่าอะไรทั้งหมด…
ความคิดเห็น