[Fic Bigbang]..The Synchronize

ลำดับตอนที่ #18 : :EP: 16 Part Of Me [100%]

 EP : 16 Part Of Me



หลังจากยงฮวาโทรเรียกรูมเซอร์วิสเพื่อสั่งอาหารเสร็จ

ไม่นานบริกรก็ขึ้นมส่งแล้วจากไป

จียงนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามยงฮวา

ร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้าเขาตักอาหารเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



"ยงฮวา..."

"ครับ"


"นายคิดจะทำอะไร?" จียงถามเพราะความสงสัย

เมื่อกี้สายตาเขาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบวางขนาบข้างกันอยู่

ถ้าสิ่งที่เขาคิดมันถูก.....



"ทานข้าวเถอะฮะ ใกล้ได้เวลาแล้ว" ยงฮวามองนาฬิกาแล้วตัดบท

ทั้งสองคนไม่มีบทสนทนาระหว่างกันอีกเลย....

















"ฮัลโหลครับพี่เท็ดดี้ ผมแดซอง"


//ว่าไง//

"คือ ผมโทรหาพี่จียงไม่ติด เลยกะจะถามว่า..."

//จียงไปปารีสไม่ใช่หรอ?//


...ปารีส ดวงตาเล็กๆของแดซองฉายแววตกใจ


"ครับ?? ไปเมื่อไหร่ฮะ??"

//ก็เมื่อคืนยงฮวาเข้ามาเอาพาสปอร์ตจียง บอกพี่ว่าจะไปปารีสกันสองคน//

"ยงฮวาเข้าไปหรอฮะ??" แดซองยิ่งหวั่นวิตกหนักกว่าเดิม หมอนั่นทำอะไรอุกอาจขนาดนี้?


//อือ แดซองพี่ต้องไปประชุมก่อน แค่นี้นะ//


แดซองขมวดคิ้วหนัก



ยงฮวา... ไม่น่าปล่อยให้หมอนั่นรอดเลย ไม่งั้น....




เขาพนันได้ว่าสองคนนั่นอาจไม่กลับมาที่เกาหลีอีกเลย...














"ยงฮวากระเป๋าพวกนั้น...." จียงเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าที่กำลังจัดการเก็บของลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

นี่มันอะไร?? คนตรงหน้าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่?

"รีบแต่งตัวเถอะครับพี่ ใกล้ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวเราจะตกเครื่อง"

เครื่อง???


นายจะไปไหน?


"ว่าไงนะ นายกำลังจะทำอะไร" จียงเอ่ยถามเสียงดัง

ร่างสูงตรงหน้าหันมาหาเขา พร้อมกับถอนหายใจยาว

"เรากำลังจะไปจากที่นี่"

"...." ว่ายังไงนะ?

"พี่ควรจะมีความสุข ... กับผม ...แต่ไม่ใช่ที่นี่"

ยงฮวาพูดจบก็หันไปจัดการกระเป๋าเดินทางต่อ จียงทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น




"ฉัน...."

ร่างบางเอ่ยออกมาแผ่วเบา แล้วกลั้นใจพูดต่อ


"ฉันไม่ไป"


"พี่ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ" ยงฮวาไม่สนใจเขา ก่อนที่จะปรายตาหันมามองจียงหัวจรดเท้า


"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ ....งั้นเราก็ควรจะไปได้แล้ว" ร่างสูงว่าแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก

จียงสังเกตได้ว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นมันไม่ใช่เครื่องเดิมที่คนตรงหน้าเขาเคยใช้ประจำ....

"เข้ามาเอาของหน่อย ฉันจะไปแล้ว"

ร่างสูงพูดกับปลายสายสั้นๆก่อนจะกดวาง แล้วดึงแขนจียงแรงๆ

"ยง....นายจะไปไหน"





"พี่เคยบอกผม"

"..."

"ว่าอยากจะไปลองอยู่อย่างสุขสบายที่อเมริกาไมใช่หรอฮะ?"


"...."


"ผมก็แค่อยากทำให้ความฝันของพี่เป็นจริง ...beverly hill ไงฮะ..."



ทุกคำพูดของฉัน....


ทำไมนายต้องจดจำแล้วเอามาใส่ใจถึงขนาดนี้.....




"แต่ตอนนี้ฉัน...." ฉันไม่อยาก....

จียงกลืนน้ำลายตัวเองลงคอ ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าช่างน่าสงสารเกินกว่าที่เขาจะสะบัดมือนั่นทิ้ง


บ้าเอ๊ย....ควอนจียง....



"ไปเถอะฮะ ถ้าไม่รีบเราจะตกเครื่องจริงๆนะ"

ยงฮวาตัดบทสั้นๆ แล้วดึงแขนจียงให้เดินตามเขาไป











//ผมว่าไม่แน่ยงฮวาอาจจะยังอยู่ที่สนามบิน//

"สนามบิน? ทำไม?"

//เพราะผมเห็นแก่พี่หรอกนะ ... นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย จริงๆแล้วเรื่องแบบนี้น่าจะให้พี่จียงเป็นคนตัดสินใจมากกว่า//

"...."

//ผมไม่รู้หรอกนะว่าถ้าพี่เจอพี่จียงแล้วพี่จียงเขาจะยอมกลับมากับพี่ไหม//



//ผมรู้แค่ว่าตอนนี้สองคนนั้นกำลังจะออกนอกประเทศ... ปารีสน่ะ//



ซึงฮยอนรู้สึกเหมือนโดนทุบหัวด้วยของหนัก เมื่อเขาวางสายจากน้องชายที่ชื่อแดซอง

ร่างสูงเหยียบคันเร่งจนมิด จุดหมายปลายทางอยู่ที่อินชอน....



การตัดสินใจของนาย....





ซึงฮยอนวิ่งมาถึงประตูผู้โดยสารขาออก

ตาเรียวคมไล่มองหาผู้ชายผมบลอนด์ทองที่คุ้นตาด้วยความยากลำบาก

ผู้ใช้สนามบินในวันนี้มีมากเหลือเกิน แล้วเขาจะหาจียงเจอได้ยังไงกัน....




จียงนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของที่นั่งรับรองผู้โดยสารขาออก

ร่างสูงของยงฮวาลุกไปจัดการทุกอย่างในส่วนของตัวเองและของเขา

ร่างบางตกใจไม่น้อยที่ยงฮวามีพาสปอร์ตของเขาอยู่ในมือ....


แต่สำหรับคนๆนี้...

เรื่องอะไรก็ไม่ยากเกินความสามารถจริงๆสินะ....



"ได้เวลาแล้วฮะพี่ ...ไปเถอะ...."






//เที่ยวบินจากเกาหลีใต้ไปสหรัฐอเมริกากำลังจะขึ้นอีกภายใน 10 นาที ขอความกรุณาท่านผู้โดยสาร...//

เสียงโอเปอเรเตอร์สาวประกาศดังขึ้น

ยงฮวายกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้แรงของเขาดึงใครอีกคนขึ้นมาแล้วเดินไปที่เกต

จียงขัดขืนไม่เต็มใจ แต่มีหรือจะสู้แรงอีกคนได้










ซึงฮยอนวิ่งมาถึงบอร์ดแสดงสายการบิน

เที่ยวบินไปปารีส....

ออกไปแล้ว? เมื่อ 20 นาทีก่อนหน้านี้

เขามาไม่ทัน.......





"ปล่อยนะยงฮวา ฉันไม่ไป!!" จียงตะโกนลั่น พอกันทีกับความอดทนของเขา


จะมาทำตามใจตัวเองแบบนี้ได้ยังไงจองยงฮวา!


"หยุดโวยวายนะพี่จียงไป ไปเดี๋ยวนี้" ยงฮวาพูดเสียงดังไม่แพ้กันแล้วดึงแขนคนตรงหน้าแรงขึ้น กระชากแรงๆให้เดินตามเขา


"ฉันไม่ไป"


"ไม่มีเวลาแล้ว พี่ต้องไปกับผม ตอนนี้!"


ยงฮวาไม่สนใจเสียงคัดค้าน ความโกรธของเขามันบังตาไปหมด

ไม่ยอมไป?  คิดจะกลับไปหามันงั้นหรอ?



ร่างสูงกระชากจียงเต็มแรงจนคนตัวบางปลิวติดไปกับมือ 

แขนทั้งแขนปวดร้าวไปหมด....





"ไม่นะ บ้าเอ๊ย"


"..."




"ซึงฮยอน!" เสียงสุดท้ายของจียงตะโกนออกมา


ก่อนที่ยงฮวาจะเริ่มจัดการคนดื้อด้านอย่างเด็ดขาด....






....

ร่างสูงหันไปมองตามต้นเสียง

เกต 8 .....



ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงจียง



คิดไปเองน่ะสิ.... คิดไปเองว่าจียงยังอยู่


ตามมาเพื่ออะไร?  จริงๆแล้วจียงอาจจะเต็มใจไปกับหมอนั่นก็ได้


สุดท้ายทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนาย


ฉันเองที่ฝันไปลมๆแล้งๆว่านายจะกลับมา.....














กดดัน......

ไม่รู้ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้

ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมา เขาไม่อยากจะมองหน้าใครทั้งนั้น



ยิ่ง...จองยงฮวา....ยิ่งไม่อยากมอง


"ทำหน้าตาดีๆหน่อยสิ ผมไม่ได้จะพาพี่ไปตายที่ไหน"

"..."







"ผมจะรอให้พี่อารมณ์ดีกว่านี้แล้วค่อยคุย...ดีมั้ย"






"จริงๆถ้าพี่รักผมบ้าง....มันคงดีกว่านี้"

จบประโยคของยงฮวา

นั่นยิ่งทำให้เขาคิดหนัก



กับคนที่ทุ่มเทให้มากขนาดนี้กลับไม่คิดจะใส่ใจ

แต่กับอีกคนที่มาใหม่ ทำไมถึงได้ต้องคิดถึงมากมายขนาดนี้




ควอนจียงคนเห็นแก่ตัว.....




ทำไมถึงได้เป็นคนแบบนี้....



เวลาอันแสนยาวนานบนเครื่องบินผ่านพ้นไป


ยงฮวาลากเขาออกมาจนถึงหน้าสนามบิน

ไม่มีคนขับรถ.....มีแค่รถพอร์ชเคย์แมนสีขาวคันเดียวกับผู้ติดตามอีกสองคน


ยงฮวารับกุญแจรถมาแล้วส่งกระเป๋าเดินทางให้สองคนนั่น

ดันเขาเข้าไปนั่งในรถก่อนจะขับออกไปตามทาง



"ผมว่าจะสำรวจเส้นทางไว้ก่อน...."


"เพราะเดาว่าเราคงอยู่ที่นี่กันอีกนาน...."



คำว่า อีกนาน ของยงฮวาทำเอาเขาใจเสีย







ตัดใจซะควอนจียง



คนที่รักนายมากที่สุดอยูที่นี่.....



ได้โปรดอย่าทำร้ายจิตใจยงฮวาไปมากกว่านี้

แค่นี้ผู้ชายตรงหน้าเขาก็แทบจะเหมือนคนเสียสติเข้าไปทุกที.....



"พี่จียง..."

จียงไม่ตอบคำอีกคน เขาทำแค่หันหน้าไปสบตา ยงฮวายกยิ้มให้เขา


"พี่เคยรักผมบ้างมั้ย" ร่างสูงว่าแล้วหันไปขับรถต่อ แต่จียงยังคงนิ่ง ...เขาตอบไม่ได้


"หรือจริงๆแล้วพี่ไม่เคยคิดเลย มีแค่ผมที่ฝันลมๆแล้งๆไปเองคนเดียวว่าถ้าไม่มีผมพี่จะอยู่ไม่ได้"


"แต่จริงๆแล้ว..ผมต่างหากที่ถ้าไม่มีพี่แล้วจะอยู่ไม่ได้"






"ยงฮวา...."





"พี่ไม่เคยรักผมเลยใช่มั้ย?" จู่ๆอีกคนก็ขึ้นเสียงใส่เขา รอยยิ้มที่มีเมื่อกี้พลันหายไป ใบหน้าอีกคนเต็มไปด้วยความโกรธจนแทบฆ่าเขาได้


"ยงฮวา...ฉันแค่..."



"พี่รักมัน!! สุดท้ายแล้วคนที่โดนทิ้งไว้ข้างหลังก็คือผม!"

"ยงฮวา..ใจเย็นๆก่อน นายขับรถอยู่นะ"



"ทั้งๆที่ผมมาก่อนมัน ผมรักพี่ก่อนมัน แต่พี่ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกผมบ้างเลย"



"ผมรักพี่มากแค่ไหนรู้ตัวมั่งมั้ย!!" ยิ่งอีกคนตะโกนใส่ จียงยิ่งใจเสียเข้าไปทุกที



บางทีถ้าแค่คนอย่างเขาหายไป....

แค่หายไปจากโลกนี้......






แสงไฟจากทางด้านหน้าทำให้เขาหลุดจากความคิด

ยงฮวาขับรถออกมากลางสี่แยกทั้งๆที่สัญญาณไฟยังเป็นสีแดง.....




"ยงฮวา!"





เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด





โครม!!!









ก็แค่ถ้าเขาหายไป.......