คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : How Gee Act: 16 What a G wants?
ชื่อเต็มๆของตอนนี้มันก็คือ
Choi Don't know what a G wants what a G what a G wants...?
(ทำนองเพลง what a girl wants - 4 minute เลยทีเดียว หิหิ)
.......................................................................................................................
“อื้อ”
จียงครางน้อยๆในลำคอ ตอนนี้ไอ้บ้าชเวซึงฮยอนมันยังคงสติลเมาจูบอย่างไม่หยุดยั้ง
ร่างบางสะดุ้งแรงเมื่อรู้สึกได้ว่ามือของไอ้บ้ากอริลล่ามันเริ่มเลื้อยเข้ามาในเสื้อ
“อื้อ เดี๋ยว เทมป์!!”
มึงจะลูบทำไม จะลูบทำไมว้อยยยย!!!!
จียงพยามยามใช้มือตัวเองดึงมือเทมโปออก แต่ทว่ามันช่างยากลำบากนัก ไอ้เวร มึงเป็นญาติฝ่ายไหนของปลาหมึกไม่ทราบวะครับ!
ไอ้ห่าเอ๊ย มึงได้คุยกับอิไรท์เตอร์ก่อนไหม มันบอกมึงรึยังว่าตอนนี้ไม่มีเอ็นซี
ไม่ มี เอ็น ซี!!!
“พอแล้ว ไม่เอาแล้ว เทมป์ อะ...”
ยังไม่ทันจะอ้าปากได้ด่า เลย มึง มึง มึง!!! ไอ้ทุเรศ มึงให้กูพูดมั่งสิ!
โอเค!
มึงอยากมากใช่มั้ย จะลูบก็ลูบ กูช่างหัวอิไรท์เตอร์มันแล้ว!!!
จียงละความพยายามในการดันตัวเทมโปออก มึงอยากทำอะไรมึงทำเลย!!!
แล้วในตอนนี้มันก็เหมือนมีเพลงใหม่ๆ ผุดขึ้นมาในหัวเขาอีกครั้ง
…Welcome welcome to the new new new world~ (เพลง push push - sistar)
กูยอมรับข้อเสนอของพวกมึงก็ได้ พอใจรึยังวะ!! ตอนนี้กูจะไปโลกใหม่~
อีกด้านหนึ่ง
ทงยองเบกำลังเครียด
เครียด
เครียดนะ
เครียดมาก
เครียดมากๆ
เครียดมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันก็ไม่ใช่อะไร ก็แค่จะโทรไปหาไอ้เทมป์เพื่อถามไถ่มันบ้างอะไรบ้าง
แต่ที่ได้ตอบกลับมาก็คือ เอ่อ...
นั่นแหละ....
เชี่ย...ใครก็ได้บอกกูที
นั่นมันแค่คนเสียงเหมือนเพื่อนกูใช่ไหม....?
เอาไงดี ทงยองเบยังคงเครียดอยู่
กูควรจะทำอะไรดี
เดี๋ยว....หรืออีจีมันจะโดนไอ้เทมป์ข่มขืน!!! (เรียก อี เลยหรอคะ - -*)
บ้า จะเป็นไปได้ไงวะ...
เดี๋ยว...หรือไอ้เทมป์มันโดนไอ้จีวางยา เฮ้ยยยยย บ้าไปแล้วโว้ยยยย
.....
แล้ว...ถ้าไอ้จีมันสมยอมอ่ะ.....
บ้าหรอออ เพื่อนกุไม่ได้แรดขนาดนั้นนะเว้ยยยยย ....แต่
ไม่แน่มันก็อาจจะเป็นไปได้.....นะ....
เอาไงดีวะกู ...ชีวิตทงยองเบนั้นแสนเศร้า
กูควรจะบอกเพื่อนเทมป์ดีไหม ว่าตอนนี้เพื่อนเบ้อยู่หน้าบ้านเพื่อนเทมป์.....
เพื่อนเบ้ก็แค่จะมาเยี่ยมจะมาดูใจ จะมาไกล่เกลี่ย ...แต่ดูๆแล้วเพื่อนเทมป์คงจะไม่ต้องการเพื่อนเบ้ในตอนนี้สักเท่าไหร่นัก
แต่!!!
ไม่แน่ว่าเพื่อนจีอาจจะกำลังต้องการเพื่อนเบ้อยู่ก็ได้!!
เมื่อเป็นเช่นนั้น เพื่อนเบ้ก็ควรจะเข้าไปสำรวจใช่ไหม เอาเว้ยยย เลทสะโก๊!!!
ยองเบรีบเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว มองซ้ายมองขวาเห็นว่าทางสะดวกก็รีบเดินขึ้นชั้นสองไปอย่างรวดเร็ว
บ้านแม่งก็ใหญ่ แม่บ้านหายไปไหนหมดวะ ไปแอบเล่นไพ่กันอยู่หลังบ้านไง๊!!!
เดินมาไม่นานก็ถึงห้องที่แขวนป้ายใหญ่ๆชมเจ้าของห้องเอาไว้ว่ามันอ่ะสุดหล่อ
ทงยองเบรวบรวมความกล้าเปิดประตูเข้าไปเบาๆ....
สิ่งที่เพื่อนเบ้ได้เห็น ทำเอาเค้าตาค้างงงง!!!
เหมือนกับว่ายองเบเห็นซึงฮยอนนอนคร่อมอะไรซักอย่างอยู่บนเตียง
ในขณะเดียวกันเมื่อเพ่งเข้าไปดีๆก็พบว่าไอ้คนที่มันคร่อมอยู่ก็ไม่ใช่ใคร
ไอ้ชเวมันก็แค่คร่อมเพื่อนกูอยู่ครับ!!
สัดเอ๊ยยยยยย แม่ง.....คาตากูเลย.....
ยองเบไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร แต่สิ่งแรกที่เขาคิดก็คือ...ให้แม่งรู้ตัวก่อนดีมั้ย ว่ามีกูอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้อ่ะ...
ดังนั้น ยองเบจึงตัดสินใจเคาะที่ประตู(เพิ่งจะเคาะ - -*)
ก๊อก ก๊อก
...ไม่สน สงสัยเบาไป...
ก๊อก ก๊อก!
รอบนี้เสียงยิ่งดังขึ้นไปอีกทำเอาซึงฮยอนหันมามอง พร้อมกับเสียงก่นด่า
“ใครเคาะเห....”
ยังไม่ทันจะพูดจบ เทมโปนิ่งไปเหมือนรูปปั้นเมื่อสังเกตเห็นเพื่อนเบ้ที่ยืนจังก้าอยู่ตรงประตู
หรือเทียบได้ว่าเหมือนเห็นภาพซ้อนยองเบเป็นพี่เซเว่นตอนที่มาทวงค่าซ่อมรถยังไงยังนั้น
แน่นอนว่า เมื่อเทมโปนิ่งไป ไอ้ชายควอนมันก็ต้องสงสัย
ไม่นานนักจียงก็ยันตัวเองขึ้นแล้วมองตามสายตาของเทมโปไป
คำเดียวสั้นๆที่ควอนจียงคิดได้ในตอนนี้ ....ชิบหาย!!
เอ่อ...เพื่อนควอนไม่ต้องตกใจไปครับ เพื่อนเบ้เห็นหมดแล้ว...
เป็นอีกครั้งที่จียงมักทำอะไรไปโดยไม่ยั้งคิด ขาของเขายกขึ้นแล้วดันเข้าที่วันแพคของเทมโปจนคนโดนถีบกลิ้งโค่โล่ลงไปนอนกับพื้น
“โอ๊ยยย!!” กอริลล่าแผลร้องลั่น แต่ไม่มีใครคิดสนใจ..
ไม่เป็นไร ไม่ทันแล้วครับเพื่อน เพื่อนเห็นหมดแล้ว...
“อะ อะ ไอ้เบ้ คือ...”
ไม่ต้องแก้ตัวหรอกครับเพื่อน กูเห็นหมดแล้ว....
เป็นไงล่ะ
ทงยองเบเคยเดาอะไรผิดที่ไหน สุดท้ายไอ้จีมันก็สมยอม สุดท้ายเพื่อนกูก็เปลี่ยนอุดมการณ์...
“ไอ้จียง กูว่ากูมีเรื่องต้องคุยกับมึง...”
ยองเบว่าออกไป หน้าตาส่อแววเครียดเล็กๆ
หลังจากนั้น เพื่อนตัวเตี้ยก็ได้ฉุกกระชากลากถู(?) เพื่อนควอนออกมาในที่ลับตา โดยทิ้งไอ้เทมป์ให้นอนงงอยู่ในห้องต่อไป
“เฮ้ย ไหนอธิบายมาดิ๊” ยองเบเปิดประเด็น
“อธิบายอะไรอีกอ่ะ”
“ก็เมื่อกี้ไง - -*”
“เอ่อ...” จียงสะอึกไป เล่นถามตรงๆเลยนี่หว่า!!
“...” ยองเบเงียบรอฟังคำตอบ
จนสุดท้ายจียงก็ทนโดนกดดันไม่ไหว ร่างบางตอบไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มึงเห็นยังไง ...ก็อย่างงั้นแหละ”
เออ
.....ดีเนอะไอ้เชี่ย ถ้ากูเห็นว่ามึงสมยอม ก็แสดงว่าเรื่องจริงใช่ป่ะล่ะ!!!
“งั้นสรุป มึงก็เป็นเมียมันเต็มตัวแล้วสิ”
“เป็นผัวก็ได้” ร่างบางตอบแนวยียวน
...................................ลองคิดสิ
ทงยองเบคิดสภาพไม่ออกเลย ...ไอ้การที่ควอนจียงจะเป็นคนกดไอ้ชเวซึงฮยอนเนี่ย....
สยองชิบ....
“เออ กูหมดคำถาม” ยองเบถอนหายใจ ถ้าเค้าถามมันต่อไปนี่สงสัยจะได้ต่อยกันตายเพราะปากมันนี่แหละ
“อือฮึ” จียงเท้าสะเอว(?) มองหน้าเพื่อนตัวเองด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก มึงจะมาเค้นเอาอะไรกะกูนักหนา เห็นแล้วก็เห็นสิ ควอนจียงไม่แคร์แล้วเว้ยเฮ้ย!!
“เดี๋ยว”
ยองเบเรียกจียงไว้อีกครั้งด้วยเสียงไม่ดังนัก แล้วถามออกมาอีกครั้ง
“ตกลง ....พวกมึงได้กันป่ะเมื่อคืนอ่ะ”
“ได้บ้านมึงอ่ะ!” จียงด่าเพื่อนเสียงดัง
“อ่าวเชี่ย ก็เห็นซะขนาดนั้น ก็นึกว่าเคยๆกันอยู่”
“เคยส้นตรีนอะไรของมึง ห่าลาก!!”
“โถ ...ไอ้เชี่ยควอนจียง”
ยองเบด่าจียงซะเต็มยศ ทำเอาคนตัวเล็กฉุนกึก
“โห ด่างี้ด่าแม่กูเลยเหอะ”
ใช่ป่ะล่ะ มันจะด่า ไอ้เชี่ยจียงก็ไม่ได้ ทำไมต้องด่าชื่อเต็มด้วยอ่ะ มันเหมือนวงศ์ตระกูลโดนเหยียดหยามอ่ะเข้าใจฟีลป่ะ มันไม่ด้ายยยยยยย!!!!
“เออเชี่ย มึงไปสวิงกิ้งกันต่อไป” ยองเบเอ่ยปากไล่
“สวิงกิ้งกับเตี่ยมึงสิ เอาสวอนเลคขาคู่กูไปแดกก่อนมั้ย”
ในขณะเดียวกันกับที่ทั้งสองยืนคุยกัน
ไม่ได้รู้เอาเสียเลยว่ามีใครแอบฟังอยู่ในมุมมืดของเสาต้นหนึ่ง....
“ตายห่า พี่เค้าได้กันแล้วหรอเนี่ย”
ไม่ใช่ใครเลย ซึงรีนั่นเอง
ท่าทางหลายๆคนจะลืมไปว่าเค้าเองก็อยู่ในบ้านเหมือนกัน โอ้..ช่างน่าสงสารเสียจริง...
แล้วทำไงดีล่ะ พวกพี่เค้าได้กันแล้ว แล้วกูล่ะ
พี่เบ้ซื่อบื้อจะตาย แค่นี้ยังจัดการไม่ได้ นี่กูทำอะไรผิดขั้นตอนไหนไปรึเปล่าวะ??
มอมเหล้าก็แล้ว อ่อยก็แล้ว มารยาก็แล้ว
พี่เบ้แม่งงี่เง่า!!!!
โอ๊ยยยยย ชีวิตหนอชีวิต จะเอาพี่ยองเบทำผัวนั้นแสนยาก T^T
จะให้ซึงรีทำยังไงวะ
ให้เดินเข้าไปสะกิดๆพี่เค้าแล้วบอกว่า
“พี่ฮะ ไหนๆพี่สองคนนั้นเค้าก็ได้เสียกันตามประเพณีแล้ว เราก็มาได้เสียกันมั่งเหอะฮะ”
อย่างงี้หรอวะเฮ้ย!!! หน้าด้านไปป่าววะ!!!
พอกันที!!!
ใช้ปัญญาไม่ดี ใช้มารยาก็ไม่ได้ รอบนี้กูใช้กำลังเข้าช่วยแล้วโว้ย!!!!
………………………………
หลังจากที่จียงกับยองเบคุยกันอยู่ได้ไม่นาน
เสียงโทรศัพท์ของยองเบก็ดังขึ้นว่ามีข้อความส่งเข้ามา
มือใหญ่เลื่อนไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาจากกระเป๋าแล้วกดเปิดอ่าน สิ่งที่ส่งมาทำเอายองเบแทบเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
From: ไอ้เทมป์
Subject: บอกจียงด้วยว่าลงมากินข้าวได้แล้ว ส่วนมึงจะแดกก็ลงมา
เยี่ยม!!! ไอ้เชี่ย อยู่ใกล้กันแค่นี้มึงเดินมาบอกกูก็ได้!! บ้านมึงรวยนักหนิ ใช่สิ!!
ยองเบทำท่าปลงตกเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน
“เฮ้ย ผัวมึงเรียกให้ลงไปแดกข้าว”
“สัด ผัวเผอเชี่ยรัยพูดให้ดีๆนะมึง” จียงตอกกลับอย่างเร็ว
“เออน่ะ อะไรก็ช่างมึง ไปๆ ลงไปข้างล่างกัน”
หลังจากเดินลงมา ทุกคนก็พร้อมหน้า ทั้งเทมโป ซึงรี ยองเบ และจียง
ทุกคนนั่งกินข้าวอย่างไม่ค่อยที่จะมีความสุข(?)ซักเท่าไหร่นัก ไม่รู้เหมือกันว่าทำไม
ขณะที่ความเงียบเข้าปกคลุม ซึงรีก็โพล่งขึ้นมา
“พี่ยองเบฮะ”
“หือ? ว่าไงซึงรี”
“เดี๋ยวพี่ยองเบช่วยสอนให้ซึงรีหน่อยได้มั้ยฮะ บางอย่างที่ครูเค้าสอนมาซึงรีไม่ค่อยเข้าใจ จะสอบแล้วด้วย”
“อ่าฮะ แล้วไอ้เทมป์มันไม่สอนนายหรอ?”
“โห่ พี่ยองเบฮะ พี่เทมป์อ่ะโง่จะตาย สอนไปซึงรีก็สอบตกน่ะสิ”
ซึงรีเหวด่าทันทีทั้งๆที่พี่ของตัวเองยังนั่งอยู่ไม่ไกล แล้วไง ใครสนเล่าก็มันเรื่องจริงอ่ะ!!
“ตกลงมั้ยฮะพี่ยองเบ”
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ”
“งั้นเดี๋ยวกินเสร็จพี่ยองเบขึ้นไปหาซึงรีข้างบนนะฮะ ซึงรีไปหาหนังสือก่อน”
พูดจบซึงรีก็รีบวิ่งขึ้นไปทันที ทั้งๆที่ข้าวยังเหลือ ไม่รู้จะรีบอะไรนักหนา
เมื่อทุกคนกินข้าวเสร็จ ยองเบเดินหายตามซึงรีขึ้นไปข้างบน
ในขณะที่จียงใจคอไม่ค่อยจะดี...เชี่ย แม่บ้านหายหัวไปไหนหมดวะ ล้างๆเก็บๆแล้วก็เดินหายไป มึงไปเล่นไพ่กันหรอไง เดี๋ยวกูเรียกตำรวจจับแมร่งเลย!!
ร่างบางตัดสินที่จะอยู่ชั้นล่าง เพราะจียงนั้นคิดเอาเองว่าอยู่ข้างบนคงไม่ปลอดภัย
สุดท้ายก็ลงเอยที่จียงไปนั่งอยู่ที่โซฟาแล้วเปิดโทรศัพท์กดเปลี่ยนช่องไปมา
“ช้างกูอยู่ไหน!!!”
เออ กูจะรู้กับมึงไหม??
เปลี่ยนช่อง...
“คอบู ฮัลซู ออบนึน นอเย มารยอคอึน Lucifer”
เพลงไรวะ ไม่รู้จักโว้ย!!
เปลี่ยนช่อง...
“อย่าไปนะคะที่รัก รู้มั้ยว่าฉัน...”
สัด น้ำเน่า
เปลี่ยนช่อง...
“เดี๋ยวแม่ตบล้างน้ำ นังไพร่!!!”
มึงสิไพร่ อีเวรเอ๊ย
เปลี่ยนช่อง
“ด้วยพลังแห่งจันทรา จงสำแดงฤทรา ณ บัดนี้!!!”
เออ นี่มันการ์ตูนสมัยไหนวะ!!!
มึงแน่ใจนะว่าบ้านมึงติดทรูอ่ะ กูไม่เชื่อ!!!
ในขณะที่จียงกำลังสนใจกับการเปลี่ยนช่อง ซึงฮยอนกค่อยๆกระดื๊บๆมานั่งข้างๆเขา
แล้วไม่ได้นั่งธรรมดาด้วยนะ ไม่รู้ว่าโซฟามันเล็กหรืออย่างไร ไอ้นี่ก็เบียดจัง!
“ออกไปไกลๆหน่อยดิ มันอึดอัดน่า” จียงร้องด่า
แน่นอน ไอ้กอริลล่าไม่สะเทือน แถมยังเบียดหนักกว่าเก่า
โอเค! มึงเบียดกูอย่างนี้ มึงมาฟีทเจอร์ริ่งกับกูเลยมั้ย!!
ทางชั้นบน
ยองเบกำลังเดินไปถึงห้องของซึงรี
ในขณะที่กำลังจะถึง เหมือนเค้าสะดุ้งอะไรซักอย่าง เป็นเหตุให้หัวฟาดพื้นดังปัง! แล้วสลบเหมือดในที่สุด
ไม่นานนักร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องของตัวเองแล้วมองผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ
“หึ ...เสร็จล่ะพี่เบ้”
แล้วซึงรีไอ้แพนด้าน้อยก็จัดการลากพ่อล่ำนามทงยองเบเข้าไปในห้องตัวเองอย่างคนมีแผนการ
ลงมาข้างล่าง
“ไอ้บ้าเทมป์ ออกไปน่า” จียงยังคงต่อสู้กับความหน้าด้านของเทมโปอยู่
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรอีก ซึงฮยอนจับไหล่ของจียงทั้งสองข้างให้หันมาหาตัวเค้าเอง แต่ก็ยังพูดอะไร
“อะ อะไรของมึงเนี่ย”
แต่กลับเป็นจียงที่เริ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
นี่กูอุตส่าห์มานั่งในที่โล่งแจ้งแล้วนะ มึงจะทำอะไรไม่ดีไม่งามแถวนี้ไม่ได้นะเว้ยยย เดี๋ยวคนเห็น!!!
“เฮ้ย!!”
จียงร้องลั่น ตอนนี้เทมโปเริ่มกดเขาลงกับโซฟา
มึงจะบ้าเรอะ!! ผีเมะหื่นเข้าสิงหรอวะ!!
“จียงอ่า คือ...” เทมโปเริ่มปริปากพูดออกมา
จียงไม่สนใจ แต่พยายามหาอะไรจะเขวี้ยง ในขณะที่มือกำลังคว้ารีโมทได้ ก้กลับไปกดโดนปุ่มอะไรสักอย่าง ทำให้ทีวีเปลี่ยนช่อง
ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน
...ไอ้พระเอกนางเอกมันกำลังจูบกันอยู่...
เยี่ยม...สังหรณ์มาลางๆเลยว่าไอ้เชี่ยนี่มันจะเลียนแบบหนัง สัด!!!
แล้วมันก็เป็นอย่างที่จียงคิด
ซึงฮยอนค่อยๆโน้มตัวลงแล้วจูบ
ไม่รู้ทำไมจียงไม่ขัดขืน จะว่าชินแล้วก็ไม่ใช่ จะว่าสมยอมอันนี้ก็ไม่แน่ใจ รู้แต่ว่าไม่หือไม่อือเลยก็แล้วกัน...
ไปๆมาๆก็เข้าคอนเซปต์เดิม ซึงฮยอนค่อยๆล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อของจียง
อะเค...กูยอมมึงก็ได้ แต่ช่วยไปทำในที่ลับตาคนกว่านี้ได้ป่ะ? (ดูความคิด - -*)
แต่ทันใดนั้นเอง อยู่เทมโปก็พูดออกมา
“จียง...”
“หือ”
“นาย...ยอมรึเปล่า...”
และนั่นเอง ทำให้จียงลุกพรวด ร่างบางทำหน้าเหมือนโกรธ ใช้เท้าตัวเองถีบไอ้เทมป์ออกแล้วเดินขึ้นข้างบนทันที
“เฮ้ย!! จียง จียง!!!”
เยี่ยม!! ไอ้เชี่ยเทมป์ มึงถามกูแบบนี้ได้ไง
มึงคิดว่ากูหน้าด้านขนาดที่จะต้องบอกมึงว่า
‘กูสมยอมมึงมาตั้งนานแล้ว อยากทำอะไรทำเลย’
แบบนี้หรอวะ!!
มึงบ้าป่าววววว?????
ไอ้คนหน้าด้าน ไอ้คนนิสัยไม่ดี!! กูโกรธมึงแล้ว!!!!
...................................................
เยี่ยม - -
เม้นบ้าง อะไรบ้าง เค้าอัพน้อยยังดีกว่าไม่อัพนะค้า!!!
รู้นะว่าอ่านกี่คนแล้วเม้นกี่คน อ่านเป็นร้อย เม้นไม่ถึงครึ่งร้อย ใจร้ายยยยยย!!!
ความคิดเห็น