.Idea Cage.

ลำดับตอนที่ #18 : Crazy (?)

◣Application◥

ชอบ : ฟุตบอล,บาส,เกม,การนอน,อะไรที่แปลกใหม่หรือน่าตื่นเต้น,โดนัท,แมว เกลียด : ของไม่อร่อย(...),กลิ่นเหม็น,ความเงียบที่เงียบจนน่าเบื่อ ประวัติ :        ลูกชายคนสุดท้องของบ้านตระกูลโภควินท์ที่ทำงานด้านธุรกิจทำให้ค่อนข้างมีฐานะดี เขามีพี่ชายอยู่หนึ่งคนที่ซึ่งอายุมากกว่าเขาสามปี เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง พ่อแม่ของเขาไม่ได้เคร่งครัดอะไรมากนักแค่อยากให้ตั้งใจเรียนให้จบกันทั้งคู่ เขาเลยไม่ได้ถูกกดดันจนคร่ำเครียดมาตั้งแต่เด็กๆแต่ก็ใช่ว่าจะนอกกรอบเกณฑ์ไปได้หมดทุกอย่าง          ในช่วงชีวิตของเด่นไม่ได้มีอะไรหวือหวามากนอกซะจากเรียนๆเล่นๆบ้างก็หาอะไรมาฝึกทำเป็นประสบการณ์ไปเรื่อยเท่านั้น และเพราะค่อนข้างจะธรรมดาจนน่าเบื่อนี่แหละเขาถึงได้อยากหาสีสันอะไรเข้าตัวบ้าง!         __เดี๋ยวได้เจอแน่อิหนูเอ๊ย/แค่ก เพิ่มเติม : เลือดกรุ๊ปA,ถนัดมือซ้าย

ชื่อ : เด่นภูมิ โภควินท์ ชื่อเล่น : เด่น อายุ : 17 ปี สถานะ : นักเรียนชั้น ม.5/1 นิสัย :       เป็นคนกวนประสาททั้งท่าทางและการพูดจาจนดูน่ากระทืบ-- อ่าแต่เห็นแบบนี้เขาก็เอาตัวรอดเก่งนะแถมยังฉลาดด้วยไม่อย่างนั้นคงโดนกระทืบตายไปนานแล้ว แต่แม้จะกวนโอ๊ยยังไงตัวเขาก็ไม่ได้ชอบดูถูกคนอื่น ไม่ชอบกดขี่หรือรังแกคนอ่อนแอกว่าหรอกจะมีก็แค่การเย้าหยอกเล็กๆน้อยๆไม่ถึงกับรุนแรงอะไร อีกอย่างเด่นเป็นพวกที่มักจะสร้างสีสันให้คนอื่นๆเสมอ เขาเป็นคนที่ร่าเริงสดใสมากจนดูเหมือนม้าดีดกระโหลก(?)หรือที่จะบอกก็คือเขาเป็นพวกชอบทำอะไรบ้าๆบอๆอย่างเช่นเล่นมุกหรือเต้นแร้งเต้นกาได้อย่างไม่อายใคร จะบอกว่าเขาหน้าหนานั่นก็คงไม่ผิดอะไรด้วย ทำตัวเด่นสมชื่อนั่นแหละนะ อันที่จริงแล้วเขาก็เป็นพวกรักสนุกเท่านั้นไม่ได้หวังร้ายอะไรกับใครหรอก          เด่นเป็นพวกชอบเรื่องราวลี้ลับหรืออะไรที่แปลกใหม่ แน่นอนว่าเจ้าตัวจะดี้ด๊าทุกทีที่ได้ยิน ดีดหนักกว่าเก่าซะจนเหมือนไปโดนยาตัวไหนมา จะว่ากลัวไหม...ก็คงกลัวแต่ตื่นเต้นมากกว่าเลยดูเหมือนว่าเขานั้นไม่กลัวอะไรเลย อยากเจอผีก็อยากเจอ อยากเจอมนุษย์ต่างดาวก็อยากถ้าเจอเขากลับมีความอยากที่จะพูดคุยมากกว่าการวิ่งหนี--ใช่ เขาเป็นคนแปลกๆแบบนี้แหละ บางเรื่องอะไรที่ควรกลัวก็ไม่กลัว แต่อะไรที่ไม่ควรกลัวก็กลัวซะงั้น เหมือนกับเป๊ปซี่ที่หกใส่ข้าวที่เขากลัวจนวิ่งหนรเพราะมันไม่น่าอร่อย...แค่นั้นแหละ          เด่นเป็นคนฉลาดแค่ดูเหมือนโง่เท่านั้น เขามองคนออกได้ดีในระดับหนึ่งทีเดียวเเต่ก็ไม่ค่อยจะทำตัวห้าวๆก้าวร้าวสร้างศัตรูไปทั่วหรอก สิ่งที่ทำเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมาร้ายก็แค่ยิ้มรับเท่านั้นเอง

          ยามราตรี เด่นมองดูประตูเหล็กดัดที่ปิดสนิท ขณะกำลังครุ่นคิดหาวิธีเข้าไปในโรงเรียนก็พบลุงยามซึ่งเฝ้าโรงเรียนเดินตรงเข้ามา

          วินาทีนั้นเด่นก็มองซ้ายมองขวาพยายามจะหาทางหนีทีไล่หรือไม่ก็ที่ที่กว้างพอจะให้เขาเข้าไปซุกซ่อนเพราะตัวเขาไม่อยากจะถูกจับได้ตอนนี้ ก็นะ มาถึงขั้นนี้แล้วนี่! ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้เริ่มขยับตัว แสงจากไฟฉายก็สาดส่องเข้ามาที่ตัวเป็นสัญญาณแสดงว่าเขาหนีลุงไม่พ้นแล้ว...

          ดูเหมือนยามจะจำเด่นได้ เขาทักเด่นแล้วสอบถาม

          "ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรที่โรงเรียนกัน?"

          "มาตามหารักแท้ล่ะมั้งครับ โธ่" เด่นระเบิดเสียงหัวเราะหลังจากเล่นวาจากวนโอ๊ยออกไปแล้ว ทว่าไม่นานนักเขาก็หยุดแล้วให้เหตุผลที่ฟังดูเข้าท่ากว่านีออกไป "ลืมของน่ะครับ แหม ลุงก็ทำหน้าเครียดซะจนตีนกาขึ้นหมดแล้วเนี่ย ไม่เอานะครับไม่เครียดเดี๋ยวเมียลุงก็ไม่รักหรอก"

                  แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เลิกกวนประสาทอีกฝ่ายอยู่ดี...

       

Z Y C L O N

โรงเรียนราตรี