คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18
บรรยากาศที่สดชื่น
แสงสว่างที่กำลังส่องลงมา พื้นที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้
สายลมที่พัดพาความสงบมาให้นั้นได้มีเด็กน้อยทั้งสองนอนเล่นกันอยู่โดยที่คนหนึ่งเป็นเด็กหญิงมีเรือนผมสีขาวสั้นกำลังนั่งอยู่และมีเด็กชายที่หน้าตาคล้ายกับเด็กหญิงเอาหัวเอาไว้บนตักของเธอ
“นี่ๆ ตอนไหนพวกเขาจะมาเหรอ”
เด็กชายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสดใสแล้วหันหัวมาหาเด็กหญิงที่ตอนนี้กำลังมองมาที่เด็กชายดวงรอยยิ้ม
“นั้นสินะ นายคิดว่ายังไงละ”
เด็กหญิงตอบกลับโดยที่ในมือของเธอนั้นมีดอกลิลลี่สีส้มอยู่นั้นทำให้เด็กชายเอาหัวขึ้นมาแล้วหันไปหาเด็กหญิง
“ภาษาดอกไม้ สุขใจที่ได้อยู่ใกล้กับเธอ”
“นายนี้มันหนอนหนังสือจริงๆนะ XXXX”
“ก็ผมชอบอ่านหนังสือนิ ลินน่า”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับหัวเราะออกมาให้ด้วยใบหน้าที่ใสซื่อนั้นทำให้เด็กหญิงถึงกับหัวเราะออกมาด้วย
“ถ้ามันสงบสุขแบบนี้ต่อไปก็ดีว่าไหม”
“อืม เพราะผมอยากอยู่ใกล้ๆเธอ ลินน่า”
“นั้นสินะก็พวกเรานะเป็นXXXXกันนิ”
เด็กหญิงกล่าวออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนนั้นทำให้เด็กชายลุกขึ้นตามและนั้นเป็นเวลาเดียวกันที่สายลมได้พัดออกนั้นทำให้ดอกไม้นั้นลอยออกมาตามสายลมมันเป็นภาพที่สวยมากจนคิดว่ามันเป็นภาพวาดแต่อยู่ๆภาพตรงนั้นก็กลายเป็นเปลวเพลิงที่ส้มแดงพร้อมกับมีผู้ชายผู้มีเรือนผมสีดำฟู
ดวงตาสีฟ้าและหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีทอง ดวงตาสีเขียวกำลังจ้องมองมาที่เด็กชาย
“อีกไม่นานเราจะได้เจอกันอีกครั้ง”
“พวกเราคงได้มาสนุกกันนะ หนูจะเฝ้ารอนะ
หึหึ”
สิ้นเสียงนั้นทั้งสองคนก็หายไปเปลวไฟที่เริ่มจะเผาไหม้ทุกอย่างเด็กชายได้แต่อีกมองไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้จนหันไปมองเห็นเด็กหญิงที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งกำลังโดนคนที่ใส่ชุดสีขาวแทงท้องเลือดที่สาดออกมานั้นเต็มพื้นเปลวไปที่เริ่มแรงขึ้นนั้นทำให้เด็กชายพยายยามที่จะข้ามไปหาแต่คนชุดขาวได้หันมาพร้อมกับใช้มีดแทงไปที่แขนของเด็กหญิงอย่างแรงเสียงร้องของเธอนั้นทำให้เด็กชายพยายามเดินข้ามมาไม่ว่ามันจะทำให้เด็กชายนั้นต้องทรมาณไปขนาดไหนก็ตายจนมาถึงคนไม่ชุดขาวได้จับหัวของเด็กชายมาต่อยอยู่สองสามทีก็เริ่มออกไปเพราะเปลวไปที่เริ่มแรงมากกว่าเดิมนั้นถ้าไม่รีบออกไปนั้นคงได้ถูกมันเผาตายเป็นแน่
“นี้ลินน่า...ได้ยินผมไหม”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อกมันน้ำตาที่ไหลดวงตาสีเริ่มแดงนั้นทำให้เด็กหญิงพยายามที่จะหันหัวมาหาเด็กชาย
“XXX รีบ..ออก..ไปซะ”
“ไม่!!!! ผมทิ้งเธอไปไม่ได้!!!! ขอร้องละ”
“นาย..ก็..เห็น.นิ.ว่าฉันไม่..ไว้แล้ว...ถ้า..นายพา..”
“ไม่!!! ผมจะพาเธอออกไปให้ได้”
เด็กชายกล่าวออกมาโดยมองไปรอบๆว่ามีทางออกไหมแต่ดูเหมือนว่าโชคจะไม่เข้ามาหาเด็กชายเพราะเปลวไฟนั้นทำให้หลังคานั้นกำลังหล่นลงมานั้นทำให้เด็กหญิงที่เห็นแบบนั้นพยายามใช้แรงสุดท้ายของเธอผลักหลังของเด็กชายอย่างแรงหลังคาที่เต็มไปด้วยเปลงเพลิงนั้นได้หล่นมาโดนเด็กหญิงอย่างเต็มๆ
“ลินน่า!!!ไม่!!!”
“แบล็ก!!!”
“เซน!!!!”
เบลล่าและนิโคกล่าวออกมาพร้อมกันเสียงร้องของเด็กชายที่ร้องอย่างเจ็บปวดนั้นทำให้ทั้งสองมองหน้ากันตัวของเด็กชายสั่นได้หมดเหงื่อไหลออกมานั้นทำให้ดูน่าสงสารจนทำให้เบลล่าไม่อยากที่จะหาเรื่อง
เด็กชายพยายามลุกออกจากตักของเบลล่าแต่ก็ล้มลงโชคยังดีที่นิโครับทันแต่เด็กชายพยายามที่จะลุกแล้วเดินไปที่กระเป๋าของตัวเอง
ใบหน้าซีดนั้นทำให้นิโคและเบลล่าเป็นห่วงออกมาหน่อย
“นายจะเอาอะไรเซน เดียวหยิบให้”
นิโคกล่าวออกมาอย่างรีบร้อนเพราะตอนนี้ใบหน้าของเด็กชายนั้นซีดมากกว่าเดิมลมหายใจก็ดูเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออกนั้นทำให้นิโควางเด็กชายไว้ที่เดิม
“ย.ยา..”
เสียงของเด็กชายกล่าวมานั้นทำให้นิโครีบหายาที่เด็กชายบอกทันทีจนไปเห็นกล่องเล็กสีดำเข้าจึงนำมันขึ้นมา
นิโคเปิดออกมานั้นทำให้เห็นว่าในกล่องนั้นมียาอยู่มากมายจนทำให้นิโคตกใจเบลล่าที่อยู่ตรงข้ามก็เช่นกัน
“เอาอันไหนเซน”
“..เข็ม..ด้านซ้าย...และยา..ถุงสีแดง..”
เด็กชายกล่าวออกมาอย่างยากลำบากนั้นทำให้นิโคหยิบออกมาแล้วนำไปให้เด็กชายนิโคหันไปมองเบลล่า
“แบล็กเธอมีน้ำไหม”
“คิดว่าฉันเป็นใครยะ”
ถึงเบลล่าจะพูดแบบนั้นไปแต่ก็เอาน้ำส่งไปให้เด็กชายที่ตอนนี้ได้ถุงยามาแล้วเด็กชายรับน้ำเท่าที
หลังจากที่กินยาเสร็จเด็กชายก็เอาเข็มฉีดยามาฉีดที่ต้นแขนด้านซ้ายของตนเองและดูเหมือนว่าสีหน้าและการหายใจของเด็กชายจะดีขึ้นแล้ว
“แบล็ก.ขอยืมตักเธอหน่อยได้ไหม”
เด็กชายกล่าวออกมาพร้อมกับสายตาที่จะรับได้ตลอดเวลานั้นทำให้เบลล่าหันหัวมามองหน้าเด็กชาย
“หึ
ทำให้คนอย่างฉันต้องให้นายใช้ตักยะ..แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ”
นั้นทำให้เด็กชายนำหัวไปไว้ที่ตักของเบลล่าทันทีก็ที่ตาของเด็กชายจะหลับไปนั้นเด็กชายได้กล่าวคำหนึ่งออกมา
“ขอบ.คุณ..เบลล่า”
หลังจากนั้นเด็กชายก็หลับไปแต่สิ่งที่น่าตกใจคือการที่เด็กชายไม่รีบเบลล่าว่าแบล็กนั้นทำให้เบลล่าลูบผมเด็กชายอย่างแพร่เบาแล้วหันไปมองนิโค
“น็อตต์ นั้นมันยาอะไร”
“อา...ยากดประสาท..ยาคายของเคลียด”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับแล้วมองเด็กชายอย่างตกใจจากนั้นก็ดูของในกล่องต่อจนไปเห็นจดหมายเข้า
ถึงเซน
ตอนนี้สภาพของเธอเริ่มดีขึ้นแล้วนะแต่ก็ยังไม่พอ
หลังจากที่ตอนแรกเธอเกือบจะเป็นบ้าตาย ฮ่าๆๆ ล้อเล่น ตอนนี้พยายามอย่างเครียดมากและหัดมีเพื่อนบ้านสิเซน
ในฐานะหมอการที่เธอมีเพื่อนน้อยเลยนั้นจะทำให้โรคของเธอนักขึ้นนะและรอบนี้ถ้ามันยังหนักอยู่ละก็ฉันคงต้องจับเธอมาอยู่กับฉันแล้วละ
อีกอย่างนะอย่าพยายามใช้ยากดประสาทบ่อยจะดีกว่านะ
ถ้านายใช้บ่อยตัวของนายจะต้านมันก็เป็นได้
แทนตอนนี้นายไปเรียนฮอกวอตส์ที่ฉันหรือเซฟเข้าไปดูไม่ได้นั้นทำให้ฉันเป็นหัวเธอมากกว่าเดิมอีก
ฉันส่งยากดประสาท ยาแก้โรคซึมเศร้า ก็ขอให้นายไม่เจอเรื่องที่น่าเศร้าอีกละกันนะ
แล้วเจอกันตอนปิดเทมอนะ
จากหมอสุดหล่อเพื่อสุดรัก ยูกิระ
หลังจากที่นิโคอ่านก็มองไปที่เด็กชายที่ตอนนี้หลับอยู่เบลล่าที่ได้ฟังก็ตกใจออกมาแล้วหันไปมองหน้านิโค
“หึ อ่อนแอจังเลยนะ
เพฟเวอเร็ลล์แต่...น็อตต์เรามาสงบศึกกันก่อนดีกว่าไหม”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีแบล็กเพราะโรคที่เซนเป็นมันรักษาหายยาก”
“ไม่ใช่เพื่อหมอนี้เหรอนะ
แต่ฉันสงสัยเกี่ยวกับชื่อที่เพฟเวอเร็ลล์กล่าวออกมา”
“ลินน่าสินะ
แต่ชั่งเถอะตอนนี้ให้เซนหลับไปเถอะอีกอย่างคงไม่ตื่นจนถึงงานตอนรับแน่”
นิโคกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่เด็กชายก่อนที่เบลล่าจะพยักหน้าให้การไปเรียนแสองที่ฮอกวอตส์ของเด็กชายการเป็นเรื่องวุ่นวายไปซะแล้วเหมือนมีคนรู้ว่าลับของตัวเองว่าตนนั้นดันเป็นโรคซึมเศร้าแทนยังเป็นคนที่ทะเลอะกับเด็กชายบ่อยที่สุดอีกด้วย
ความคิดเห็น