ศัตรูที่รัก เฮอร์ไมโอนี่ + มัลฟอย

ลำดับตอนที่ #18 : ย้อนเวลา

ตอนที่ 18 ย้อนเวลา

เฮอร์ไมโอนี่ได้พบแฮร์รี่กับรอนอีกครั้งเมื่อเวลาอาหารเย็น  ทั้งสองมอมแมมมาก  เสื้อคลุมของพวกเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและโคลน  ท่าทางของแฮร์รี่และรอนนั้นเหมือนคนกำลังจะหมดแรงมากที่สุด  เฮอร์ไมโอนี่พนันได้เลยว่าถ้ามีหมอนอยู่ตรงหน้าพวกเขาแทนจานข้าวล่ะก็ทั้งสองคนคงหลับไปก่อนที่ ศ.ดัมเบิลดอร์จะพูดจบซะอีก  สำหรับรอนนั้นเธอคิดว่าเขาคงต้องเขมือบอาหารจนหมดทั้งโต๊ะก่อนแล้วจึงค่อยนอน

“ทำไมพวกเธอไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่มองเสื้อคลุมควิดดิชที่แสนมอมแมมของพวกเขา  และก็รู้สาเหตุว่าทำไมวันนี้ลาเวนเดอร์กับปาราวตีถึงไม่ยอมมานั่งใกล้พวกเขา

“พวกเรามีเวลาที่ไหนล่ะเฮอร์ไมโอนี่  แองเจลิน่าแทบจะไม่ให้ฉันลงจากไม้กวาดอยู่แล้ว”  รอนพูดออกมาขณะกำลังตักสตูใส่จานเขาจนเต็ม

“นี่เฮอร์ไมโอนี่เธอจัดการกับไอ้ประกาศพวกนั้นแล้วเหรอ”  แฮร์รี่ถาม

“อืมเรียบร้อยแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดเธอยังอดไม่ได้ที่จะมองไปทางโต๊ะสลิธีริน

“ทำยังไงล่ะถึงเอามันออกได้”  แฮร์รี่สงสัยว่าทำไมเฟร็ดกับจอร์จถึงเอาประกาศพวกนั้นออกได้  ทั้ง ๆ ที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามอยู่ตั้งนานก็ไม่ได้ผล

“มันถูกติดด้วยกาวติดทนนานของร้านซองโก้น่ะ”  เธอบอก  “ต้องใช้น้ำยาแก้ที่เฟร็ดกับจอร์จซื้อมา  แต่กว่าจะเอามันออกได้ก็เล่นเอาซะเหนื่อย  ดีนะที่ได้พวกด็อบบี้ช่วย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็ว

“เหรอ  งั้นก็ดีเหมือนกันนะ”

ตลอดเวลาของการกินอาหารเฮอร์ไมโอนี่ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่มองไปทางมัลฟอย  แต่ความพยายามของเธอนั้นก็จบลงด้วยการแอบส่งสายตาไปยังโต๊ะสลิธีรินทุกครั้งไป  และเมื่อเธอมองไปที่เขาอีกครั้ง ( ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ )  มัลฟอยก็มองมาทางเธอพอดี  สายตาของทั้งคู่สบกันได้ไม่นานนักมัลฟอยก็หลบตาเธอไปมองอย่างอื่นซะก่อน

“แฮร์รี่  รอน  เจอกันที่ห้องนั่งเล่นรวมนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดและเดินกลับหอกริฟฟินดอร์อย่างรวดเร็ว



เมื่อแฮร์รี่และรอนกินอาหารเสร็จ ( รอนเขมือบไปซะเต็มท้องเพื่อชดเชยพลังงานที่เสียไปกับการซ้อมควิดดิช )  ขณะที่ทั้งสองกำลังจะกลับห้องนั่งเล่นรวม  ก็มีร่าง ๆ นึงมาดึงตัวเขาไว้  ด็อบบี้นั่นเอง

“แฮร์รี่  พอตเตอร์!”  มันทักด้วยเสียงแหลมสูงเช่นเคย

“เอ่อ  หวัดดีด็อบบี้  มีอะไรเหรอ”  แฮร์รี่ถามด็อบบี้ที่กำลังมองหน้ารอนอยู่

“เพื่อนของแฮร์รี่  พอตเตอร์ล่ะ”  ด็อบบ้ำท่าทางเหมือนกำลังมองหาอะไรซักอย่าง

“เอ่อ  นายหมายถึงเฮอร์ไมโอนี่งั้นเหรอ”  แฮร์รี่ถามมัน

“ด็อบบี้อยากพบเพื่อนของแฮร์รี่  พอตเตอร์”  มันร้องเสียงแหลมดวงตาเบิกกว้าง

“เฮอร์ไมโอนี่กลับหอนอนไปแล้ว  นายมีอะไรรึเปล่าล่ะ”  แฮร์รี่ถาม

“ด็อบบี้มีเรื่องสำคัญจะบอกเพื่อนของแฮร์รี่  พอตเตอร์  เรื่องงานที่เพื่อนของแฮร์รี่  พอตเตอร์ใช้ให้ด็อบบี้ทำ”  มันพูดเสียงแหลมสูงกว่าเดิมจนคนข้าง ๆ หันมามอง

“งาน  นายหมายถึงเรื่องที่นายช่วยเฮอร์ไมโอนี่เก็บประกาศพวกนั้นน่ะเหรอ”  แฮร์รี่พูด

“ใช่ครับ  ด็อบบี้ทำผิดพลาด  ด็อบบี้สมควรโดนลงโทษ”  และแล้วด็อบบี้ก็พุ่งเข้าใส่กำแพงทันที  แต่แฮร์รี่รู้ทันเขาดึงตัวมันไว้ได้ก่อนที่มันจะเอาหัวโขกผนัง

“นี่มันเรื่องอะไรหน่ะด็อบบี้  นายทำผิดอะไร”  แฮร์รี่ถามแต่ด็อบบี้มีกลับร้องไห้โฮ

“ด็อบบี้ผิดไปแล้ว  ด็อบบี้ขอโทษ  ด็อบบี้มันเลว”  

“ตกลงจะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”  รอนบ่นอย่างหน่าย ๆ ในเวลาแบบนี้เขาอยากกลับหอนอนเป็นกำลัง

“เกิดอะไรขึ้น  ด็อบบี้  นายทำอะไรผิด”  แฮร์รี่ถาม

ด็อบบี้ไม่ตอบเขาเลยมัวแต่ร้องไห้โฮและพูดพร่ำคำว่า “ด็อบบี้ผิด  ด็อบบี้สมควรลงโทษ”  อยู่ตลอด

“ฉันว่านายพามันไปหาเฮอร์ไมโอนี่ดีกว่านะ”  รอนพูดขึ้นหลังจากยืนดูด็อบบี้ร้องไห้มานาน  “เธอคงรู้ว่ามันพูดถึงอะไรมากกว่าเรา”



ที่ห้องนั่งเล่นรวม  แฮร์รี่พาด็อบบี้ไปพบเฮอร์ไมโอนี่และปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันตามสบาย  ส่วนเขาและรอนขอตัวไปอาบน้ำเพราะว่าทนกลิ่นตัว ( เอง ) ไม่ไหวแล้ว  และเมื่อแฮร์รี่อาบน้ำเสร็จและกำลังจะลงมาทำการบ้านเขาก็ได้ยินเสียงเฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องขึ้นมา ( ส่วนรอนน่ะหลับไปตั้งแต่ก่อนหัวถึงหมอนแล้ว )

“ว่าไงนะด็อบบี้!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง  “ทำไมเป็นงี้ล่ะ”  

“ด็อบบี้ขอโทษครับ  ด็อบบี้เลว”  ด็อบบี้พยายามจะหยิบหนังสือของมาเฮอร์ไมโอนี่มาทุบหัวตัวเองแต่เธอห้ามไว้ทัน ( หรือเพราะหนังสือที่เธออ่านหนักจนด็อบบี้ยกไม่ไหวก็ไม่รู้ )

“มีอะไรกันเหรอ”  แฮร์รี่ถามเขาเพิ่งเข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ได้ไม่นาน

“ก็เรื่องประกาศนั่นน่ะสิ  ฉันลืมไปเลยให้ด็อบบี้เอาไปทิ้ง” เฮอร์ไมโอนี่พูดท่าทางกระวนกระวาย

“เอาไปทิ้ง  แล้วทำไมล่ะ”  แฮร์รี่ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด

“ก็ประกาศนั่นน่ะ  พอเราลอกออกมา  เราต้องจับมันไว้ให้ครบครึ่งชั่วโมง  ไม่งั้นมันจะบินหนีเราไป  ป่านนี้คงไม่ใช่แค่คนในโรงเรียนเท่านั้นหรอกที่ได้อ่านมัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินวนไปเวียนมา

“ด็อบบี้ขอโทษครับ  ด็อบบี้สมควรตาย”  แล้วแล้วมันก็พยายามจะเอาหัวโขกกำแพงอีกครั้งและคราวนี้แฮรี่ก็คว้ามันไว้เช่นเดิม

“เธอไม่เห็นจะต้องกระวนกระวายไปเลยนี่เฮอร์ไมโอนี่”  แฮร์รี่พูดเรียบ ๆ เฮอร์ไมโอนี่ เงยหน้ามองเขา

“ก็ในเมื่อเรื่องที่อยู่ในประกาศนั่นเป็นความจริง”  

“แฮร์รี่แต่มัน” เฮอร์ไมโอนี่อึกอัก  มันจริงก็ใช่แต่เธอก็ไม่ต้องการให้มีคนรู้เรื่องนี้อยู่ดีนั่นแหละ

“หรือถ้าเธอไม่อยากที่จะโดนเข้าใจผิดอยู่อย่างนี้  ฉันก็จะไปชี้แจงให้คนอื่นเข้าใจ” แฮร์รี่พูดเสียงเศร้า ๆ บัดนี้เขาพอจะเดาออกแล้วว่าเฮอร์ไมโอนี่คิดกับเขาอย่างไร

“คือแฮร์รี่มันไม่ใช่อย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก  “โอ๊ย  ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”

“เรื่องประกาศนั่นไม่ต้องห่วงครับ  ด็อบบี้กับเพื่อน ๆ ช่วยกันเก็บไว้ให้มากที่สุดแล้วครับ”  ด็อบบี้ตอบ  ตอนนี้มันหยุดร้องไห้แล้ว

“เหรอ  งั้นขอบใจนะด็อบบี้  คือ” เธอหันมามองแฮร์รี่  “ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกแฮร์รี่  อย่างที่เธอพูดก็จริง  ช่างมันดีกว่า” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างปลง ๆ

“ขอบใจมากนะด็อบบี้  ฉันว่าฉันไปนอนดีกว่า”  เธอพูดและหันมาทางเขา  “ราตรีสวัสดิ์นะ” พอเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธอก็เดินขึ้นหอนอนไป  โดยทิ้งแฮร์รี่ไว้กับความรู้สึกสับสนเนื่องมาจากความคิดของเธอเอง



ที่เฮอร์ไมโอนี่เป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องประกาศพวกนั้น  เป็นเพราะเธอกลัวคนจะเข้าใจผิดงั้นเหรอ  หรือเพราะว่าเธอไม่อยากที่จะยอมรับเรื่องของแฮร์รี่  เรื่องที่เขารักเธอ  อีกอย่างหนึ่งที่เขาสงสัยคือ  ใครกันเป็นตัวการเรื่องนี้  เขาทำไปเพื่ออะไร  นี่ถ้าเขาย้อนเวลาได้คงดีสินะ

“ย้อนเวลางั้นเหรอ”  เขาคิดได้และเรียกด็อบบี้ไว้ก่อนที่มันจะหายตัวกลับไปที่ห้องครัว

“ฉันมีอะไรให้นายช่วยหน่อย”  แฮร์รี่พูด



แฮร์รี่สั่งให้ด็อบบี้ไปแอบเอาของสิ่งหนึ่งมาจากห้องพักครู ( ขโมยนั่นแหละ )  ส่วนตัวเขาก็ขึ้นห้องไปหยิบผ้าคลุมล่องหนแล้วมารอมันที่ห้องนั่งเล่นรวม  ไม่นานแฮร์รี่ก็ได้ยินเสียงป็อปดังขึ้นพร้องการปรากฏตัวของด็อบบี้  มันถือของสิ่งหนึ่งไว้ในมือ  ใช่มันคือนาฬิกาที่เขาใช้ย้อนเวลากลับไปช่วยซีเรียสเมื่อตอนเขาอยู่ปี 3 ซึ่งด็อบบี้ขโมยมันมาจากห้องของ ศ. มักกอนนากัล

แฮร์รี่ต้องการย้อนเวลากลับไปในคืนวันอาทิตย์เพื่อหาตัวการเรื่องนี้

“ด็อบบี้นายอยู่รอฉันที่นี่จนกว่าจะกลับมานะ”  เขาบอกด็อบบี้เพราะเขาต้องให้มันช่วยเอานาฬิกานี้ไปเก็บที่เดิมเมื่อเขาใช้มันเสร็จ   และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแฮร์รี่ก็สวมผ้าคลุมล่องหนและย้อนเวลาไปเมื่อตอนกลางคืนวันอาทิตย์

เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนั่งเล่นรวมเหมือนเดิม  แต่เวลานั้นไม่ใช่เวลาเดิมอีกแล้ว  เขาเดินออกไปจากหอกริฟฟินดอร์ทันที  และเริ่มเดินสำรวจรอบ ๆ ปราสาท

แฮร์รี่เดินวนรอบปราสาทอยู่นานมาก  จนเขาคิดว่าเวลาน่าจะล่วงเข้าช่วงดึกแล้ว  แต่เขาก็ไม่เจอใครน่าสงสัยเลยสักคน  ( ความจริงจะว่าไม่เจอใครเลยก็ได้  นอกจากฟิลซ์ที่เดินตรวจรอบโรงเรียนอยู่ )  แฮร์รี่ฉุกคิดขึ้นได้กันว่าถ้ามีคนเอาประกาศนั่นมาติดตอนกลางคืนจริง ๆ ล่ะก็  มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไม่โดนฟิลซ์จับได้ ( ยกเว้นแต่ว่าคน ๆ นั้นจะมีผ้าคลุมล่องหนเหมือนเขาก็เท่านั้นเอง )

ขาของแฮร์ร์เริ่มเมื่อยจากการเดินมานานอย่างไม่หยุดพักบวกกับอากาศหนาวในตอนกลางคืนอย่างนี้มันทำให้เขาอยากจะกลับไปนอนในที่นอนอุ่น ๆ ซะจริง ๆ   และเมื่อเขากำลังจะกลับไปที่ห้องนั่งเล่นรวมเขาก็เห็นร่าง ๆ นึงเดินออกมาจากรูปสุภาพตรีอ้วน

ในแวบแรกแฮร์รี่คิดว่าร่างนั้นคือคนที่เขาต้องการหา  แต่ว่าเขาก็คิดผิดไปเพราะว่าร่าง ๆ นั้นคือเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง  เธอเดินออกมาจากหอกริฟฟินดอร์อย่างระแวดระวัง  แฮร์รี่คิดว่าเธอกำลังจะกลับไปที่ห้องพยาบาล  แต่กลับไม่ใช่  เฮอร์ไมโอนี่เดินไปอีกทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางไปห้องพยาบาลแต่อย่างใด  แล้วเธอจะไปไหนล่ะ  แฮร์รี่จึงตัดสินใจตามเธอไป  

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปเรื่อย ๆ จนถึงโรงนกฮูกตอนแรกแฮร์รี่คิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อส่งจดหมาย  แต่เมื่อเขาตามเธอเข้าไปในนั้น  และเขาก็รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่มาพบมัลฟอย ( เนื่องจากแฮร์รี่ย้อนเวลาผิดไปหนึ่งวัน  แทนที่จะกลับไปคืนวันอาทิตย์เขากับย้อนเวลากลับไปคืนวันเสาร์ที่มัลฟอยนัดเฮอร์ไมโอนี่ออกมาพบ )

ตอนแรกแฮร์รี่งงเป็นอย่างมากว่าทำไมมัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่ถึงมาเจอกันดึก ๆ ดื่น ๆ อย่างนี้  แต่เขาก็เก็บความสงสัยไว้และยืนดูเขาทั้งสองคนอยู่ตรงนั้น  เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเถียงกับมัลฟอยและจบด้วยการที่มัลฟอยกระโจนมารัดตัวเธอไว้ซึ่งตอนนั้นแฮร์รี่อยากจะเข้าไปจับมัลฟอยแแยกออกมาแล้วต่อยซักตั้ง ( ทำไมแฮร์รี่โหดจัง )  แต่เขาก็ชะงักเมื่อเห็นฟิลซ์เดินเข้ามา

และเมื่อฟิลซ์เดินออกไปจากโรงนกฮูก  มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่ก็เถียงกันอีกครั้งเรื่องกลับหอไม่ได้แฮร์รี่อยากจะดึงตัวเธอมาซ่อนใต้ผ้าคลุมล่องหนแล้วพากลับห้องนั่งเล่นรวมเสียจริง ๆ  แต่เขาก็เก็บความรู้สึกไว้และอดทนดูต่อไป  

ตอนที่แฮร์รี่เพิ่งเข้ามาที่นี่  เขามีคำถามอยู่ในหัวมากมาย  และเขาก็อุตส่าห์อดทนยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่พยายามจะไม่สาปมัลฟอยให้เป็นตัวเฟเร็ต ( ตอนที่เขาเรียกเฮอร์ไมโอนี่ว่า ‘ เลือดสีโคลน ’ ) แต่ผลที่ได้รับนั้นมันทำให้เขาคิดว่าเขาไม่ควรมาอยู่ตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ  เมื่อเขารู้ความจริงและเห็นทุกอย่าง  ตั้งแต่ที่ทั้งสองทะเลาะกัน  กอดกัน  และจูบกันโดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ขัดขืนมัลฟอยแม้แต่น้อย      

ตอนแรกแฮร์รี่คิดว่าสิ่งที่เขาอยากรู้ที่สุดมากกว่าตัวการเรื่องประกาศบ้า ๆ นั่น คือความรู้สึกในใจของเฮอร์ไมโอนี่  แต่เมื่อถึงเวลานี้เขากลับอยากย้อนเวลากลับก่อนที่เขาจะรู้ความจริงซะอีก

นี่คงเป็นเหตุผลของเฮอร์ไมโอนี่สินะที่เธอไม่ต้องการให้ใคร ๆ เข้าใจผิดเรื่องพวกเขา

“และนี่ก็คือคำตอบของเธอสินะ  เฮอร์ไมโอนี่ะ”  แฮร์รี่พึมพำแต่กลับไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดรอดออกมา  และเขาก็ตัดสินใจเดินออกไปจากที่ตรงนั้น