คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 5.2
"นี่แน่ะ! นเลว ันเลียุ" ้าวหอมทนไม่ไหวัฟันแน่นยมือึ้นวับหน้าฟรานเสอย่าแร เสียัแ้มสาอเาแเรื่อึ้นทันาเห็น แม้แ่เธอยัเ็บมือ เธอเอยัใลัวว่าเาะอบลับทำอะไรเธอรุนแร
"หึหึ มือหนัใ้ไ้นี่นา เี๋ยวถึบ้าน่อนเถอะันะให้เธอทสอบบูอีสัที" ฟรานเสยมือึ้นแะที่แ้มอัวเอแล้วใ้ลิ้นันระพุ้แ้มเพราะรู้สึาๆ เาส่สายาุๆ ับน้ำเสียเรียบๆ มาทา้าวหอมที่นั่หอบหายใสะท้านรหน้าเา้วยท่าทา่มูุ่ามทำให้้าวหอมรู้สึหวาหวั่นมาว่าท่าทา้าวร้าวอเาเสียอี
"ันอร้อปล่อยันไปเถอะรุาอย่ามายุ่ับันอี" ้าวหอมพยายามร้ออ้วยน้ำเสียสั่นแผ่วเบาเธอลัวนเรียไปหมแล้วอนนี้
"ไม่!" ฟรานเสัรามรอนึ้นสันนูนหรี่ามอนัวเล็ที่แทบะเล็ลไปอีเมื่อเธอัวเอาไว้
"นใร้าย ใำฮื่อๆ " ้าวหอม่น่าแ่นหน้า้านอย่าฟรานเสไม่สนใเาไหวไหล่เบาๆ ้อมอมายั้าวหอมนิ่ๆ ทั้ที่ใริอยาะึร่าอเธอมาอเอาไว้ปลอบโยนแ่ทำใแ็เอาไว้
"ใร้ายยัไ็น้อยว่าเธอนะ้าวหอม"
"ุพูเรื่ออะไร!?" ้าวหอมเยหน้านอน้ำามอเาและยมือึ้นปาน้ำาลวๆ
ฟรานเสไม่พูอะไรเพราะรถไ้วนเ้ามาอในวิลล่าอเาพอี
"เิรับุฟรานเส ุ้าวหอม" เพียเปิประูรถให้แล้ว็้อรีบหลบสายาเพราะอที่ะสสาร้าวหอมไม่ไ้ร้อไห้เนื้อัวสั่นเทาหน้าแ่ำไปหม ฟรานเสลมาารถ่อน แล้วเา็ยื่นมือให้้าวหอม เธอไม่ยอมับมือเอาแถมยัเอามือมาปัให้พ้นทาอย่ามีแ่อน ฟรานเสผายมือไหวไหล่ทำเป็นไม่สนใทั้ที่รู้สึเสียหน้าอย่าแรที่้าวหอมทำแบบนี้ับเา่อหน้าลูน้อ
"รุาพาันลับบ้านเี๋ยวนี้!" ้าวหอมำหมัแน่นทั้ที่ยัร้อไห้ บอให้เาพาเธอลับไปส่
"ไม่! ่อไปนี้เธอะ้ออยู่ที่นี่ับัน" ฟรานเสส่ายหน้าไปมาเาไม่ยอมให้้าวหอมพ้นสายาอีแล้ว
"ันไม่อยู่ับนใร้ายแบบุ!" ้าวหอมบอแล้ว็หันหลัวิ่ไปามทาอย่ารวเร็ว
"้าวหอม! อย่าวิ่เี๋ยวล้ม" ฟรานเสใไหวัวทัน เาามัวเธอไปและึเธอมาไว้ในอ้อมแนอรัเอาไว้แน่นแล้วยเธอัวลอยอุ้มพาเ้ามาในบ้านท่ามลาสีหน้าใอแม่บ้านและลูน้อ
"อ้ายย! ปล่อยันนะปล่อยสิ นบ้า นเลว ปล่อยันฮื่อๆ" ้าวหอมใหายวาบรีร้อเสียหลเมื่อร่าอเธออยู่ในอ้อมอเา เธอิ้นรน ระมทุบไปทุส่วนที่ะเอื้ออำนวย ิ่วนไปามแนอเาอย่าแร แ่ฟรานเสไม่สนใแ่นี้เาทนไ้
นรับใ้และลูน้อ่าไ้แ่ยืนมอามหลัทั้สอนมา
"ายแล้วุฟรานเสทำอะไระเนี่ย!?" ป้าเวียนนานรับใ้เ่าแ่อวิลล่าหลันี้ถึับอ้าปา้าอย่าใยมือึ้นทาบอเอาไว้พร้อมับทำหน้าเลิ่ลั่ มอไปที่เพียและาร์ไ้แ่ารอบรับมาือารส่ายหน้าไม่มีใรพูอะไรทั้นั้น
"ฮึบ" ฟรานเส้าวอาๆ พา้าวหอมึ้นไปถึบนห้อนอนอเานไ้ เาปิล็อประูแน่นหนายอมปล่อยให้้าวหอมยืนลบนพื้นห้อ ส่วนเานั้นยืนเท้าเอวหอบหายใสะท้าน ่อนที่เาะถอเสื้อสูทออเหวี่ยไปไม่รู้ทิศทาอย่าไม่สนใอะไรทั้นั้น เายมือึ้นเสยผม้อสายาุๆ มาทา้าวหอมนิ่ๆ เห็นัวเล็ๆ นานี้เล่นเอาเหื่อเหมือนัน
"ันเลียุ!" ้าวหอมำหมัแน่นระทืบเท้า่น่าเสียั
"เลียไปใระสน" ฟรานเสผายมือออสอ้าไหวไหล่ทำเป็นไม่สนใหูทวนลมยั่วโมโห ทำให้้าวหอมน้ำาไหลพราหน้าแ่ำ
"ุทิ้ันไปแล้วอนนีุ้ะมาเอาอะไราันอี ันไม่มีอะไระใหุ้แล้วนะ ฮึ!" ้าวหอมร้อไห้อออย่าหมหนทา เธอเ้ามาอยู่ในอาาัรอเาแล้วนี่ แล้วเา็ู่อน้ามีอิธิพลมาๆ บ้านเาหลัให่สุลูหูลูาเนื้อที่ว้ามาน่าะแพ ้าวหอมไม่เยทราบเลยว่าเาทำานอะไร รวยหรือนเธอไม่เยถาม แ่อนนี้ไม่้อถามแล้วมั้ เธอ้อมอเา้วยสายาเ็บปว
"็บอแล้วว่าะมาเอาเธอืนไล่ะ อยู่ับันะเป็นอะไร เห็นราว่อนไม่่อ้านเลยแถมร้อเรียหาอี่าหา" ฟรานเสหัวใระุแ่เาำ้อนิ่เ้าไว้ รามหนาบแน่นนึ้นสันนูนปลายมูบานนิๆ อลั้นเอาไว้ไม่ให้ึร่าบาเ้ามาอปลอบโยน
"หยุพูนะนเลว!" ้าวหอมำหมัระทืบเท้าแน่น เามันนหน้า้านมีหน้ามาพูแบบนี้ไ้ยัไัน เธอแทบะหมแรเถียับเาแล้วนะ ผู้ายอะไรหน้า้านหน้าหนาที่สุ
"เรื่อริทั้นั้น" ฟรานเสรู้ว่า้าวหอมเินแ่เาอยาะเห็นเธอหน้าแเพราะวามโรธมาว่าร้อไห้นะเาทำอะไรไม่่อยถู
"ไปให้พ้น นี่แน่ะ" ้าวหอมถลามาทาเาและพยายามที่ะผลัร่าอเาให้พ้นประู เธอทั้ทุบทั้่วนไม่สนว่าะโนส่วนไหนอร่าายอเาบ้าอให้เธอไ้ระบายใส่เา็ยัี ฟรานเสเอ็ไม่ิที่ะอบโ้หรือทำร้ายอะไร้าวหอม เ็บแ่นี้ยัน้อยไป้วย้ำับที่เาทำับเธอ
"หลีไปให้พ้น!" ้าวหอมเ็บมือไปหมแล้ว
"ะไปไหนหืม ยัไเธอ็หนีันไม่พ้นหรอ้าวหอม แม่หัวโมย" ฟรานเสยืนวาเป็นยัษ์ปัหลั่นไม่ยอมให้้าวหอมไ้ออาห้อนี้ไปไ้่าย
"ปล่อยันลับไปเี๋ยวนี้นะ ันไม่ไ้เอาออะไรุมา เ็ใบนั้นัน็ไม่ไ้เอามา ออุันไม่ไ้เอามาฮื่อๆ ปล่อยันไป" ้าวหอมระมทุบออฟรานเสสะเปะสะปะไม่สนว่าะโนรไหนอเาบ้า อให้เธอไ้ระบายออมา เธอร้อไห้น้ำาไหลพราเ็บเียนาใ เาะเอาอะไรับเธออี
"หึหึ เธอบอว่าไม่ไ้เอามาเหรอ้าวหอม! ผิแล้วเธอเอามาและสำั้วย" ฟรานเสระุยิ้มมุมปาเยาะๆ พร้อมับามรามเสียในลำอ หรี่ามอนัวเล็รหร้าที่ทุบอเานเ็บมาหอบัวโยน ร้อไห้สะอึสะอื้น อย่าน่าสสาร
"ันไม่ไ้เอามา ุปรัปรำันนเลว" ้าวหอมส่ายหน้าไปมา เยหน้ามอน้ำามอใบหน้ามเ้มที่อนนีูุ้ันน่าลัว เธอร้อบอเา้วยน้ำเสียสั่นเทาล้ำลืนเสียสะอื้นเอาไว้
"ันไม่ไ้ปรัปรำ้าวหอม และสิ่ที่เธอเอามาเป็นสิ่มีีวิเล็ๆ ที่ำลัอยู่ในท้ออเธอยัไล่ะ! เลือเนื้อเื้อไอันอยู่ในท้อเธอ และอย่าิว่าันไม่รู้นะหรือเธอะเถียว่าไม่ไ้ท้อ้าวหอมหืม!" ฟรานเสวัมือับ้นแนทั้สอ้าอ้าวหอมเอาไว้ ึร่าเล็ที่ัืนเ้าหาัวพร้อมับยื่นใบหน้ามเ้มเ้ามาใล้ๆ ่อนะเ้นเสียรอไรฟันบอลับมาทำให้้าวหอมเบิาว้าอย่าใไม่ิว่าเาะรู้ว่าเธอำลัั้รรภ์
"ุรู้ ไม่! แเป็นอันอันนเียว แไม่ใ่ลูุ" ้าวหอมอุทานออมาอย่าละเมอพอั้สิไ้รีบปิเสธออมาเสียสั่นพร่าและพยายามิ้นหนีออาอ้อมแนแ็แรที่ับไว้ราวับีมเหล็
"อย่ามาโหเสียให้ยา้าวหอม ั้แ่วันนั้นไม่มีใรมาทับรอยันอย่าแน่นอน แม้แ่ไอ้ัสินนั่นที่มันอยาะเป็นพ่ออลูันนัวสั่น็ไม่ไ้แะ้อ ฝันไปเถอะ!! พ่ออลูและผัวัวริอยู่รนี้ผู้ายหน้าไหน็อย่าไ้แหยม" ฟรานเสัฟันรอเมื่อนัวเล็ปิเสธ เาถึับวันออหูเพราะวามหึหว นอเาที่อยามรายานทั้หมไม่มีบพร่อ ้าวหอมไม่มีใร ถึแม้ว่าลูน้อเาะไม่ไ้รายานเา็มั่นใว่า้าวหอมและลูเป็นอเานเียวอย่าแน่นอน เาเป็นผู้ายนแรและนเียวอเธอนับแ่นี้ไปะไม่ให้ใรมาทับรอยอเาอย่าเ็า
"ุมันเลว สารเลว ฮื่อๆ " ้าวหอม่น่าฟรานเสเสียสั่นเรือเหื่อผุเ็มหน้าผานูนใบหน้าวาแ่ำน้ำาไหลพรา
"หยุว่าผัวไ้แล้ว้าวหอมไม่เหนื่อยบ้าเหรอ! ลูออมาหน้าเหมือนพ่อหล่อแบบพ่ออย่าแน่นอนเมีย่าไม่เลิแบบนี้" ฟรานเสไม่วายสัพยอให้้าวหอมไ้โมโห
"ไม่ลูันะไม่เหมือนุไม่เหมือนอย่าแน่นอน!" ้าวหอมปิเสธเสียสั่นรัว เธอไม่ยอมรับเธอไม่อยาิามที่เาพู ทั้ที่เธอไม่อาปิเสธวามเป็นริไ้ว่าอย่าน้อยลูอเธอ้อเหมือนเาอย่าแน่นอนไม่มา็น้อย เพราะเาือพ่ออลูเธอนที่เธอทั้รัและัที่สุ
"อย่ามั่นใไปหน่อยเลย้าวหอมเี๋ยวเรามารอูันีว่า แ่ันมั่นใยัไลู้อเหมือนันไม่ผิเพี้ยน" ฟรานเสไม่ยอมยัไลู็้อเหมือนเา
"หยุพูันไม่อยาไ้ยินันเลียุฮื่อๆ " ้าวหอมำสายเสื้ออฟรานเสเอาไว้แน่นพร้อมทั้ร้อปิเสธไม่อยาไ้ยินที่เาพู วาบวม้ำเริ่มพร่าเลือนนเธอ้อเอนพิเา และสิที่มี็ับวูบลสร้าวามใให้ับฟรานเสเป็นอย่ามาที่อยู่ีๆ ้าวหอม็เป็นลมไป่อหน้า
"้าวหอม!" ฟรานเสรีบ้อนัวอ้าวหอมึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแนพาไปวาบนเียนอนว้าอย่าเบามือ ่อนะยมือึ้นับใบหน้าีเผือและร้อเรียเบาๆ ใไม่ีเลยอนนี้ลัวว่าะเป็นอะไรไปทั้แม่ทั้ลู
"้าวหอม! บ้าริ" ฟรานเสเริ่มระวนระวายเมื่อเรียแล้ว้าวหอมไม่ยอมื่นเารีบว้าโทรศัพท์บนหัวเียลไปหาหัวหน้าแม่บ้านให้ึ้นมาทันที
"ป้าเวียนนารีบึ้นมาบนห้อ่วนรับและให้นามหมอมาที่บ้าน้วย้าวหอมเป็นลม"
"่ะๆ" ปลายสายรีบอบรับอย่าื่นใเหมือนัน อนที่ฟรานเสลาผู้หิเอเียัวเล็เ้ามาในวิลล่าแล้ว็ใไม่แพ้ับนอื่นๆ และูนี่ะเป็นรั้แรทีุ่ฟรานเสบัับ่มู่พาผู้หิที่ไม่เ็มใเ้ามาที่วิลล่า แม่หนูนนั้นัวเล็บอบบาร้อไห้ลอเวลาน่าสสาร แ่ไม่ทีใรล้า่วยไ้แ่มอามหลัไป และรูิปปาันสนิทไ้แ่สสัยว่าเธอเป็นใร แ่อนนี้ไม่มีเวลามาสสัยแล้ว้อรีบึ้นไปูฟัาน้ำเสียแล้วุฟรานเสเป็นห่วไม่น้อย แรีบให้นโทรไปามหมอแล้ว็ึ้นมา้านบนทันที
+++++++
ีรีส์ุนี้ะมีทั้หม 3 เล่ม
ีรีส์ บ่วรั
บ่วรัทั์อสูร 1
บ่วรัเล่ห์อมมาร 2
บ่วรัอมเถื่อน 3
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
preview :
 |
|
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น