คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : SO WHAT? CHAPTER 17
SO WHAT?
CHAPTER 17
หมอกหนาเกินกว่าฉันจะมองเห็นทางข้างหน้าพยายามปัดแล้วปัดอีกก็มีเพียงว่างเปล่าไม่เห็นข้างหน้าไม่สามารถมองข้างหลังได้ชัดที่นี่หนาวฉันนั่งลงกอดตัวเองบนพื้นถนนที่เต็มไปด้วยกรวดหินทิ่มแทงเท้าเปล่าให้รู้สึกเจ็บมือก้าวแต่ละก้าวฉันลุกขึ้นและก้าวไปอีกครั้งพร้อมกับความเจ็บปวดบนฝ่าเท้าของตัวเองพอยกขึ้นมาดูก็เต็มไปด้วยเลือดสีแดงแต่ฉันก็ยังต้องก้าวต่อไปเพื่อจะหาทางออกจากเส้นทางนี้
“โอ๊ย เจ็บ” แขนฉันถูกกระซากจากบางสิ่งด้วยความรวดเร็วและพอมองกลับไปกลับไม่เห็นใครสักคนมีแต่หมอกหนาบดบังอยู่ “ใคร” กลับไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงเลือดที่ไหลออกมาจากแขนที่ถูกสัมผัสเมื่อครู่
ฉันหันหน้ากลับมาทางที่เดินอยู่ไม่ใช่กรวดอันแสนเจ็บปวดแต่เป็นผืนหญ้าสีเขียวฉันลังเลอยู่สักพักก่อนจะก้าวเท้าแตะเพียงเท่านั้นกลับมีไม้เหมือนก้านกุหลาบเลื้อยพันรอบตัวฉันอย่างรวดเร็วจนรู้สึกแสบไปหมดทั้งตัวฉันมีรอยของหนามทิ่มแทงและรอยเลือดอย่างนี้มันทรมานเกินไปฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว....
“ฮือ..!!อึก” น้ำตาไหลออกมาพร้อมกับแรงที่เริ่มหมดไปถ้าฉันล้มต้องเจ็บมากกว่าเดิมแน่ฉันพยายามทนรับความเจ็บปวดแล้วก้าวต่อไปขวากหนามเมื่อครู่กลับหายไปเฉยๆแรงรัดที่เอวกลับแน่นกว่า...จากที่เคยหนาวมันกลับกลายเป็นอบอุ่น
ฉันก้าวต่อไปเรื่อยๆก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองตกลงจากที่สูงฉันก้าวพลาดพอลองเงยหน้าขึ้นด้านบนกลายเป็นหน้าผาสูงชันหมอกที่ปิดบังหายไปแล้วรอบตัวคือความมืดฉันรู้สึกถึงความชื้นรอบข้างเริ่มสว่างขึ้นแรงจะว่ายขึ้นไปกลับไม่มีรู้สึกขยับตัวไม่ได้...เหนื่อย
“ยู!ๆ”
(เซฮุน) กลับเป็นคำพูดที่อีกคนไม่ได้ยินปากฉันไม่ขยับแต่ภายในใจฉันเรียกเขา (เซฮุนช่วยทีฉันหายใจไม่ออก)
“ยู ยู ฉันอยู่นี่ ยู!”
(อึก ฮือเซฮุน ฉันหายใจไม่ออก)
“ยู ฉันอยู่นี่ได้ยินไหม” ฉันรู้สึกถึงน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมาไม่หยุดร่างกายที่ไม่สามารถขยับไปไหนได้...ไม่ไหว...
“เฮือก!!!!!!!!” ฉันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็วมองเห็นเพียงต้นคอของคนตรงหน้าร่างกายฉันถูกกอดไว้ฝ่ามือบางคนกำลังลูบหัวฉันอยู่ “อึก ฮือ...”
“เธอไม่เป็นไร ฉันอยู่ตรงนี้”
“เซฮุน...” ริมฝีปากฉันหายใจหอบถี่จนเกินจะพูดกับเขาได้
“เธอไม่เป็นไรยู” เขาเอาแต่ลูบหัวฉันแล้วกดจูบที่หน้าผากก่อนจะกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วกดใบหน้าฉันชิดมากกว่าเดิม “ไม่เป็นไรเธอแค่ฝันร้าย”
“ฉัน...”
“นอนเถอะพรุ่งนี้ค่อยเล่าให้ฉันฟัง”
“...” หัวใจฉันเต้นแรงมากกว่าเดิมกลับกลับไปแล้วฝันแปลกๆแบบนั้นอีกครั้งก่อนจะต้องรู้สึกโล่งมากขึ้นเมื่อ...
“ฝันดียู”
“จะนอนให้ถึงเที่ยงเลยหรือไงวะ” ฉันเงยหน้าไปมองคนที่ดึงผ้าห่มออกอย่างสะลึมสะลือเสียงชัดเจนแต่ที่ไม่ชัดคือดวงตาของฉันที่กำลังจะปิดอีกครั้ง “ฉันสิต้องนอนรู้ไหมเหนื่อยแค่ไหนเมื่อคืน ลุก!” เพียงฉันคว้าผ้าห่มกลับถูกอีกคนดึงกลับไปอย่างรวดเร็วช่างเถอะฉันจะนอน!!
“อื้อ เจ็บ”
“แต่เช้าเลยนะยู เธออยากถูกกดตอนหลับบ้างไหม” จมูกฉันถูกบีบอย่างแรงก่อนจะปัดมันออกแล้วกระซับเสื้อตัวเองให้แน่นขึ้นแต่กลายเป็นว่าฉันคว้าอากาศ “ไม่ได้ใส่อะไรยังจะโชว์อีก อ้วนขนาดนี้” ของขึ้นเลย
“นี่ แกไม่ไปแหกปากที่อื่นฮะ”
“เรียกใครว่าแกวะ!” ฉันลืมตามองคนที่ห่มผ้าให้และตะคอกใส่หน้าฉันด้วยแล้วถอนหายใจออกมา “เรียกใคร”
“งั้นเอาใหม่”
“ไหนพูดมาดิ๊”
“ทำไมมึงไม่ไปแหกปากที่อื่นวะ!!!” ฉันคว้าผ้าห่มคุมหัวมันไว้ก่อนจะลุกแต่ฉันตัดสินใจนอนต่อดีกว่าเซฮุนมองฉันแล้วส่ายหน้าอย่างสมเพศ เอวฉัน!
“ปากดีอย่างนี้ มาเป็นเมียพี่ไหมน้อง” เขาล้มตัวนอนแล้วเท้าคางมองฉันกวนๆก่อนจะเขี่ยผมออกจากหน้าให้ “ไหนลองลุกให้พี่ดูหน่อย”
“ไม่ ฉันง่วงและอยากนอนมากออกไปไป๊” ฉันปัดมือไล่เซฮุนอย่างน่ารำคาญแล้วพยายามไปมองหน้าเขาแล้วหันไปอีกด้าน
“ลุกสิ จะเอาผ้าปูไปซัก”
“ซักทำไมไม่เห็นหรอว่านอนอยู่” เขาตบหน้าผากฉันแล้วดึงแก้มต่อแต่ใครมันจะไปยอมวะฉันเลยต้องเล่นด้วยซักหน่อยด้วยการฟาดฝ่ามือลงบนหน้ามันแรงๆ
“เจ็บ ลุกได้แล้ว”
“กลัวแฟนนายมาได้กลิ่นฉันหรือไง ไม่ลุกโว๊ย!” เอาจริงแล้วพูดเลย
“เอากันทั้งคืนยังจะมาพูดใส่อีก ยัยประสาท ไม่ซักก็ดีคืนนี้จะได้ต่อ”
“เฮ้ยเดี๋ยว จะเอาไปก็เอาไปดิ” เซฮุนลุกขึ้นแล้วกุมขมับตัวเองนวดไปมาก่อนจะจ้องฉันอีกครั้งแล้วขยับปาก ‘ลุกสิ’
“อ่าว ยังเฉยอยู่อีกจะให้อุ้มไหม”
“ก็ดี” ฉันยื่นมือสองข้างไปให้เขาแต่เซฮุนก็จับไว้เฉยๆไม่ออกแรงอะไรก่อนจะขำออกมา
“เธอเป็นอะไร”
“เจ็บเอว เลิกถามแล้วช่วยสักทีเถอะ น่ารำคาญ”
“พูดแค่นี้ก็จบ เจ็บให้ตายไปเลย โอ๊ย” เปลี่ยนจากคล้องคอเป็นดึงหัวแทนดีกว่ามันจะได้สำนึกบ้างว่าที่กูเป็นอยู่มันเพราะใคร “รู้ว่าชอบความรุนแรงแต่อย่ามาดึงดิเจ็บ”
“ไปห้องน้ำนายจะออกไปไหน”
“แล้วทำไมไม่บอก! หนักก็หนัก”
“นี่ว่างลงตรงนี้แหละไป ออกไป” เซฮุนวางฉันลงในอ่างแล้วมองสักพักก่อนจะกลืนน้ำลายคิดลามกแน่ๆไอ้เฮงซวย “มองอะไรออกไปดิ”
“เจ็บมากป่าว”
“ไม่”
“งั้นต่อได้อ่ะดิ เรามาเปลี่ยนบรรยากาศกันไหม”
“ออกไป! อย่าให้โกรธนะ” เขาเทครีบอาบน้ำราดตัวฉันแล้วเขากดเปิดน้ำที่เพิ่มระดับขึ้นอย่างรวดเร็วจนพ้นอก จ้องอีกแล้วหมอนี่มัน...
“ตอบแทนหน่อยไม่ได้ไง ทีเมื่อคืนเราก็ปลอบจนถึงเช้าขอบคุณสักคำจะตายหรือไง”
“งั้นขอบคุณ”
“ไม่ต้องการ” อ่าว ไอ้นี่
“ไหนว่าขอบคุณสักคำฮะ...ต้องการอะไรพูดมาแล้วออกไปซะ”
“ไว้คิดดูก่อน อาบให้ไหม”
“ไม่ต้อง ออกไปได้แล้วนั่งด้านอยู่ได้ มียางไหม” เซฮุนลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูเขาเปิดออกไปก่อนจะยื่นหน้ากลับเข้ามาใหม่แล้วกระตุกยิ้มมองฉัน
“ทำไมต้องมียางกับเมียด้วยวะ มันเอามารัดนมเธอไม่ได้หรอกนะ”
“ไอ้เวร!!!!” อย่าให้มีแรงนะฉันจะประทับรอยตีนให้ดู...ว่าแต่เมื่อคืนฉันฝันว่าอะไรวะ
ฉันออกมานอกระเบียงกลับกลายเป็นว่าเจอเซฮุนตากผ้าอยู่มีทั้งผ้าปูเตียงและเสื้อผ้าฉันเลวร้ายไปกว่านั้นให้ทายว่าเห็นอะไร...ชุดชั้นใน -_- มันใช่ของที่จะมาซักให้กันไหมวะไอ้ผู้ชายคนนี้
“ใครบอกให้ซัก”
“จะทำอะไรสักอย่างต้องมีคนบอกด้วยหรือไง” เขาเหวี่ยงตามามองฉันก่อนจะหันไปสนใจกับเสื้อผ้าในตะกร้าต่อแล้วสลัดมาทางฉันจะหยดน้ำมันกระเด็นเข้าตา
“แต่นั้นมันของฉันนะเว้ย”
“นี่ยู... จะชวนเถียงอะไรแต่เช้าฮะ ไม่มีอะไรทำก็ไปนั่งอยู่เฉยๆนู้นไป” ฉันถูกผลักเข้าห้องอย่างเดิมและกระจกบานเลื่อนปิดสนิทฉันเลยเปิดม่านออกแต่เซฮุนก็กลับเข้ามาเหมือนเดิม
“แมวฉันยังไม่กินข้าว”
“ฉันยังไม่กินทำไมไม่ห่วงก่อนละวะ” ทำไมฉันต้องห่วงในเมื่อคิลล์อยู่กับแม่บ้านพวกแต่พวกเธอก็คิดว่ามันเป็นแมวไงแล้วถ้ากินอาหารไม่ถูกปากคิลเลอร์ป่วยขึ้นมาฉันจะทำยังไงกรมอนุรักษ์ต้องมาเอากลับไปแน่ๆ
“ทำไมต้องห่วง แมวฉันไม่มีใครดูแล ฉันต้องไปซื้อข้าว(พิเศษ)ให้มันกิน”
“ไม่ห่วงเลยหรอ” ฉันหันไปมองคนที่ยืนพิงตู้โชว์เขากอดอกมองฉันนิ่งๆ
“ทำไมฉันต้องห่วงแฟนคนอื่นด้วยวะ”
“หรอ เธอก็เป็นชู้ดิถ้างั้น” อึก... “ไปหาอี้ป๋อนู้นไปถ้าไม่อยากจะเป็นตัวสำรองของใครมันคงเถิดทูนเธอดั่งแม่คนที่สองเลยก็ว่าได้” หน้าอกมันบีบแปลกๆ ฉันหายใจลำบากกับคำพูดหมอนี่สุดๆ
“ไม่ต้องไล่หรอกเซฮุน รอคำนี้มานานแล้ว” ฉันได้ยินเสียงบุคคลที่สามมาจากห้องครัวเขาเดินมาพร้อมแก้วนมในมือก่อนจะยื่นมาให้ฉัน “แล้วอย่าทวง”
“มึงเข้ามาได้ยังไง”
“แค่สงสัยว่าคนเมื่อคืนหายไปไหน ลองเดาดูแต่ไม่คิดว่าจะเจอ ไปเถอะพี่” เขาดึงแก้วนมออกจากมือเมื่อเห็นว่าฉันไม่ดื่มแล้วอุ้มขึ้นอย่างรวดเร็วจนฉันตกใจเซฮุนไม่มีสีหน้าใดๆให้เห็นฉันรู้สึกได้เพียงความว่างเปล่า “อ้อ อาหารอยู่บนโต๊ะครับซื้อมาฝาก”
“ถ้าเธอออกจากห้อง กูจะฆ่ามึง” เสียงนั่นเย็นชาจนน่ากลัวแต่อีกคนก็กดหัวฉันชิดต้นคอจนไม่สามารถรับรู้ได้ “นั่นเดนกูนะ แดกลงหรอ” เขากล้าพูดมันออกมาได้ยังไง!
“ขอบคุณของขวัญที่มีค่าครับพี่ชาย เดนอะไรไม่รู้จัก”
“แล้วถ้าของขวัญของมึงมีเดนของกูอยู่ด้วยจะทำไงวะน้องรัก”
“ก็จะบอกให้เขาเรียกผมว่า ‘พ่อ’ แทนที่คนนั้นต้องเป็นพี่ไง แค่นี้ก็ดีใจจนตัวสั่นแล้ว”
ฉันรู้ว่าเขาเดินมาชิดแล้วฉันรู้สึกเหมือนอยู่ระหว่างกลางคนสองคนเด็กนี่มันกดหน้าฉันแน่นมากกว่าเดิมซะอีกขนาดที่นิ้วฉันกดลงบนต้นแขนเขายังไม่ปล่อยมือออกจากหัวฉันเลยให้ตายเถอะถ้าจะต่อยก็อย่าให้โดนลูกหลงแล้วกัน
“เอาเธอคืนมาอี้ป๋อคนนี้กูขอ...”
“ก้มสิ ก้มแทบเท้าผมซะให้สมกับที่ไล่เธอไปหาคนอื่น”
เขาปล่อยมือออกจากหัวฉันแล้วกดจูบที่หน้าผากเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆแต่ฉันรู้ว่าเด็กคนนี้มันฝืนเขาไม่สามารถเก็บความเจ็บปวดที่อยู่ในแววตาได้เลยสักนิด “รักพี่เหมือนเดิมนะ” อี้ป๋อกระซิบเบาๆชิดริมฝีปากก่อนจะจูบอีกครั้งแล้วปล่อยขาฉันลงกับพื้นแต่มือยังกอดรอบตัวไว้หลวมๆ
“เอาเธอคืนมาให้กู” ฉันก้มมองเซฮุนที่ก้มหน้าลงอยู่กับพื้นเขาคุกเข่าทั้งสองข้างแล้วพูดมันออกมา “กลับมาเถอะยู”
“ชู้ ตัวสำรอง เดน ฉันไม่กลับ รู้ไหมนอกจากจะร้ายฉันยังอาฆาตด้วย” ฉันนั่งลงแล้วบีบแก้มเซฮุนขึ้นมาเป็นอีกครั้งที่ของเหลวไหลออกจากตาเขาอาจจะอายหรือสมเพสตัวเองอยู่ก็ได้แต่ที่เขาพูดกับฉันมันแรงไป ไม่ยอมโว๊ย!!!
“อี้ป๋อไปส่งที่บ้านที ฉันเกลียดขี้หน้าพี่นายสุดตีนเลย”
“ครับผม เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยววะ” เขาหันไปแสยะยิ้มให้เซฮุนแล้วหันมามองฉันก่อนจะเดินตามมา
และเป็นอีกครั้งที่ไม่ได้ใส่รองเท้ากลับขี่หลังเด็กมาลานจอดรถยามก็จ้องกันจังอาจจะเพราะฉันไม่ได้แต่งตัวดีเท่าไหร่เสื้อเซิ้ตสีดำกางเกงไม่มี มีแต่เสื้อแจ็คเก็ตที่เด็กมันเอามามัดเอวไว้ให้กันลิงโผล่
“อย่าชิดมากสิ ผมก็ผู้ชายนะ” ฉันยืดตัวขึ้นแล้วเปลี่ยนจากกอดคอเป็นเอาแขนพาดไว้แทนก่อนจะดึงผมมันเบาๆ “ของขึ้นมาทำไง”
“ทำไมถึงยอมละ ไหนบอกว่ารักฉันไง”
“อย่าพูดเลย ถ้าผมเจอพี่ก่อนเซฮุนนะแม้แต่เสี้ยวหน้าก็จะไม่ให้มอง” เขาปล่อยมือจากขาฉันข้างหนึ่งก่อนโน้มตัวลงช้าๆกลัวฉันจะตกลงจากหลัง แล้วกดปลดล็อกรถก่อนจะเปิดประตูข้างคนขับขยับไปใกล้ให้ฉันเข้าไป
“ตกลงรักจริงไหมวะ ไอ้เด็กนี่!” เขาขับรถออกมาจากคอนโดเซฮุนแล้วตรงไปบ้านฉัน
“จริงครับ แต่ที่ยอมพระผมหล่อไง รักคือการเสียสละไม่รู้หรอ”
“ไม่รู้ เสียคนที่รักให้กับคนอื่นอ่ะนะ”
“ถ้าพี่รักผมต่อให้ตายก็ไม่มีทางปล่อยให้มันหรอก” ให้ตายเถอะ ฉันเริ่มรักเด็กวะดูเขายิ้มสิมันทำฉันไขว้เขวสุดๆอ่ะ “แล้วรักเซฮุนป่ะ”
“ไม่อ่ะ ฉันรำคาญพี่นายจะตายห่า อย่าให้พูดเลย”
“หึๆ รักผมสิถ้ายังไม่มีใครถูกใจ จะเทให้ทั้งปัจจุบันและอนาคตเลย” เรียนให้จบก่อนเถอะไอ้เด็กแก่แดด
“นายต้องเจอคนที่ดีกว่าฉันอี้ป๋อ”
“ดีกว่าแล้วยังไง ถ้ามันไม่ถูกใจความดีก็ไม่ช่วยอะไรหรอก”
“งั้นก็เป็นชู้ฉันไหมละถ้านายสนใจ” ฉันลองข้อเสนอดีๆอย่างนี้ให้เลยนะบอกแล้วไงว่าตอนนี้ความรู้สึกอาฆาตพี่เขาเพิ่มเลเวลระดับสิบ
“เป็นชู้แล้วปล้ำได้ไหม”
“ตลก”
“พูดจริง แต่อย่าขอให้เป็นน้องชายนะลวนลามไม่ได้”
“ทะลึ่ง!”
ฉันบอกให้กลับไปก่อนแต่เขาก็ยังยืนยันที่จะเข้ามาฉันไม่ได้กลัวอะไรเพียงแต่แปลกใจที่มีผู้ชายกล้าเข้ามาในนี้ปกติก็จะมีแต่ลู่หานที่กล้าเข้ามาเดินเผ่นพล่านแต่ไม่คิดว่าเด็กที่ให้ฉันขี่หลังอยู่จะกล้าด้วยเท่านั้นเอง
“บ้านพี่อยู่กันร้อยคนหรอทำไมใหญ่จัง”
“บ้านฉันรวยน่ะ เลยขี้อวดไปหน่อย” เขานั่งลงบนพื้นหินออกหน้าประตูบ้านที่เปิดไว้อยู่ก่อนจะหันมามองฉันแล้วยิ้มออกมา
“มาอยู่ด้วยได้ไหม”
“ไปขอพ่อฉันสิ ถ้าท่านไม่ว่าอะไรจะอยู่ห้องไหนก็เชิญ” เขารีบเดินไปเปิดประตูและปะเข้ากับพ่อฉันพอดีท่านหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมองไปที่ผู้ชายหัวทองหน้าสวย
“สวัสดีครับคุณลุง”
“อืม มาด้วยกันได้ยังไง” รู้จักกัน? “เซฮุนหรืออี้ป๋อ”
“อี้ป๋อไงพ่อ ดูไม่ออกหรือไง” ฉันรู้นะว่าทำหน้าเนี๊ยบทำไมพ่อต้องเตรียมขัดอะไรสักอย่างอยู่แน่ฉันน่าจะล่อเซฮุนมาทรมานเล่นสักครั้งวะน่าสนุกดี
“แล้วหายไปไหนฉันกลับมาก็เห็นคิลเลอร์เดินหาเธอไปทั่วแล้วยังไม่กินอะไรอีก” ฮ่ะฉันทำอะไรลงไปแมวฉันต้องหิวจนตาลายแน่ “เข้ามาข้างในเถอะ” ไม่ต้องคิดมากพ่อไปได้เรียกฉันเขาจับไหล่เด็กนั้นแล้วพาไปในบ้านโดยที่มีฉันอยู่ด้านนอก
“พ่อฝากด้วยนะ คิลล์อยู่ไหน”
“ในห้องเธอไง”
HAAPPY BIRTHDAY
ข้อความบนพนังที่ถูกพ่นสีเป็นแนวยาวไปสิ้นสุดที่ห้องฉันหน้าประตูมีรูปฉันตอนหลับติดไว้ฉันจึงเปิดเข้าไปด้านในมีลูกโป่งสีแดงสดสลับกับสีขาวนวลกองอยู่บนพื้นและลอยชิดเพดานอยู่มากมายคิลล์นอนหลับอยู่บนเตียงนอนฉันปลายเตียงมีกล่องของขวัญสีแดงขนาดใหญ่ฉันค่อยๆเปิดฝ่าและพบกับความว่างเปล่าก่อนที่แม่และพ่อกับเด็กนั้นจะเดินเข้ามาในห้องฉันพร้อมเค้กช็อกโกแลตและมีเทียนบอกอายุปักอยู่บนนั้น
Happy birthday to you
Happy birthday to you
Happy birthday
Happy birthday
Happy birthday to you
“หลับตาแล้วอธิฐานลูก” ฉันทำตามแม่บอกแล้วเริ่มอธิฐานสิ่งที่ต้องการมากที่สุด ‘ขอให้เซฮุนไม่เหลือใคร ขอให้มันไม่พบรักที่จริงใจ ขอให้มันเจ็บซ้ำปางตาย จะรักใครต้องเสียใจ ขอให้มันต้องทุกข์ทน ขอให้มันต้องร้อนลนจนทนไม่ไหว ขอให้มันเจ็บซ้ำปางตายและขอสุดท้ายฉันขอให้...’
“แต่งงานกันป่ะ”
“ฮืม...” ฉันลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าทันทีไม่ใช่อี้ป๋อพ่อหรือแม่แต่กลับเป็น...โอเซฮุนเขาเป่าเทียนเค้กให้ดับก่อนที่เลขจำนวนอายุจะถูกไหม้หมด นี่มันวันเกิดฉัน!
“แต่งป่าว ว่าไง” บ้านพ่อแกขออย่างนี้หรอ! มันทำฉันโมโหมากกว่าเดิมถึงพันเท่า
“ไม่แต่งโว๊ย แกกล้าดีมากนะที่มาเหยียบบ้านฉันอยากตายหรอ!!!!” ฉันปัดเค้กออกแล้วก้าวไปกระซากคอเสื้อคนในคราบเทพบุตรอย่างกับหลุดมาจากนิยายจนกระดุมที่ติดอยู่ที่คอกระเด็นออกพ่อกับแม่เข้ามาจับตัวฉันไว้แน่น
"ยูลูก"
"อยากตายหรอ!!!"
"ยูไม่เอา"
"พ่อเงียบเหอะ"
“พี่ยู ไหนๆก็ไม่แต่งกับเซฮุนแต่งกับผมป่ะ” อี้ป๋อที่นอนเล่นกับเสือคิลล์อยู่เอ่ยขึ้นมาและฉันไม่มีเวลาสนเพราะต้องฆ่าคนตรงหน้าก่อน
“แต่ลูกต้องแต่ง เราสองคนไปไหนถึงไหนแล้ว”
"ถึงแค่มหาลับเอง ไม่ไกลเท่าไหร่"
"...."
"อย่ามาบังคับนะพ่อ อยากให้เดือดหรือไง"
"ทำไม"
“ไม่แต่งอย่ามาบังคับ คิดว่าหนูสนหรอ” ฉันสะบัดสองท่านออกจากแขนแน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าจับฉันแรงหรอกก่อนจะดีดนิ้ว
เปาะ!
“คิลเลอร์มาหาแม่เร็ว” มันรีบผละจากมืออี๋ป๋อแล้วกระโดดมาหาฉันๆเดินชนไหล่เซฮุนแรงๆแต่ก่อนเขาจะจับตัวฉันจึงหันไปมองคิลล์ที่คลอเคลียขาอยู่ “กัดให้ตายเลย” เซฮุนซะงักแล้วทำหน้าตกใจเพราะเสือน้อยทำตามคำสั่งฉันมันแยกเขี้ยวขู่เขาจนต้องถอยหลังฉันเลยเดินออกมาพร้อมกุญแจรถและแมวรักที่วิ่งตามมา
“ให้เธอเย็นก่อน”
“วางแผนขนาดนี้อย่าดีกันเลยเถอะพ่อ” คิดจะจับฉันแต่งงานฝันไปสิบปีคนได้กันต้องแต่งทุกรายไหมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วมันยังมาว่าฉันเป็นตัวสำรอง ชู้ กากเดนหรืออะไรเถือกนั้นอยู่เลยยอมง่ายๆมันใช่ฉันไหม ไอ้เลว
“หยุดเลยยู” แขนฉันถูกรั้งไว้เซฮุนบีบแน่นแต่คิลล์จ้องอยู่ฉันเลยต้องลูบหัวมันเบาๆให้ไม่วู่วามเหมือนเจ้าของ “เป็นอะไร ไม่หายสักที”
“ไม่เป็นไร แล้วรู้ไหมว่าฉันเบื่อนายมากแค่ไหน!!”
“แล้วเธอรู้ไหม ว่าเลิกกันไปฉันเหงามากแค่ไหน!!!” ไม่อยากรู้สักนิด
“แล้วเลิกไปทำไม!!!” แต่ฉันอยากถามไง...
“เธอบอกเองจำไม่ได้หรอฮะ!!!” เขาเหมือนอยากจะเข้ามาใกล้ฉันแต่พอสบตากับแมวในอ้อมอกก็ชะงักอยู่ดี “เธอบอกเลิกฉัน”
“แล้วฉันจะรู้ไหมว่าเลิกกันไปมันจะเหงา!!!”
“แล้วบอกทำไม!!!”
“ถ้าฉันรู้ว่ามันจะทรมานฉันจะบอกนายไหม!!!”
“รักฉันก็บอกมาเถอะ!”
“เรื่องของฉัน!!!!” ฉันเดินหันหลังมุ่งหน้าไปยังรถก่อนจะต้องหันกลับไปเมื่อเขายังเดินตาม “ถ้าตามฉันจะให้คิลล์กัดให้ฉีกเลย”
“คิดว่ากลัวอะไรกับอีแค่แมว”
“แล้วแต่เลย”
ฉันเดินขึ้นรถแล้วขับออกมาเซฮุนวิ่งตามมาห่างๆแต่ก็คนมันจะทันรถสปอร์ตชีดานสุดหรูของพ่อฉันที่เป็นถึง FBI ได้ยังไง โทษทีเซฮุนเรามันคนละชั้นและนายกับฉันกระดูกคนละเบอร์ถ้าวันนี้ไม่ได้ตบเมียหลวงฉันไม่หายโกรธนายแน่สวมวิญญาณชู้แป็บ
“ผัวแกด่าฉันอย่างนี้ ฉันจะลงที่แก”
ความคิดเห็น