คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : CHAPTER 16 - 100 %
CHAPTER 16
“ยอล..อ้ะ”
“หมาน้อย.. อา”
‘ปังๆๆๆ!!!!’
“ยอล..”ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมองใบหน้าคมที่อยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว พลางชะโงกข้ามไหล่กว้างของคนตัวสูงไปทางประตู ชานยอลยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจแล้วก้มลงเล่นซนกับซอกคอขาวอีกครั้ง คนตัวเล็กกว่าหัวเราะคึกคักพร้อมมือบางที่ขยุ้มกลุ่มผมนุ่ม
ริมฝีปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนก้มลงใกล้หน้าท้องเอวคอดของคนใต้ร่าง ชานยอลใช้ปากเลิกเสื้อยืดตัวบางขึ้นพร้อมริมฝีปากเขาที่จู่โจมผิวเนียนขาวละเอียดตรงหน้าพลางพรมจูบไปทั่วให้คนตัวเล็กหอบหายใจถี่
‘ปังๆๆๆๆ!!!!!!’
เสื้อยืดสีดำสนิทถูกถอดออกเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายมาบ้างของร่างสูง มือเล็กไล้ขึ้นไปตามแผงอกอีกคนช้าๆ พลางช้อนตาขึ้นมองอย่างเชิญชวน ก่อนคนด้านบนจะโน้มตัวลงมาช่วงชิงความหวานจากโพรงปากเล็กที่เขาหลงใหลอีกครั้ง
‘ปังๆๆๆๆ!!!!!!’
“โว้ยยยย!!! ไอ้เหี้ย!!!! มึงปัญญาเคาะขนาดนี้ทำไมไม่พังเข้ามาเลยวะ!!!!!”
เสียงเข้มทุ้มตวาดลั่นพร้อมเจ้าตัวที่ลุกขึ้นนั่งพร้อมขยี้หัวของตัวเองจนยุ่งเหยิง แบคฮยอนยันตัวลุกขึ้นด้วยใบหน้าหวานที่ชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย.. เขาเองก็ค้างเช่นกัน
“ยอลไปเปิดหน่อยสิ”
“เออ รู้แล้ว! แม่งห่าอะไรวะ!! ขัดชิบหาย แล้วเมื่อไหร่กูจะได้กินมึงวะเนี่ย!?”คนตัวเล็กบนเตียงหลุดขำพรืดให้กับคนที่ก้าวลงจากเตียงด้วยอาการหัวเสียสุดๆ
...ทั้งๆที่บอกว่าจะไม่มากกว่าจูบ แต่สถาณการณ์มันก็ชักจะเป็นใจตลอด
“กูค้างจนจะเสร็จเองแล้วนะเว้ย!!! อึดอัดชิบหาย..”
“ไอ้บ้าหยอย!! มึงเป็นมากนะเนี่ย!”เสียงหวานตะโกนออกมาตามประตูหลังจากที่ชานยอลเผลอพูดประโยคที่…
‘ปังๆๆๆๆ!!!!!!!’
“ควายตัวไหนพ่อตาย แม่หาย ญาติเสีย เมียทิ้งวะ? กูนี่อยากจะเคาะฝาโลงมึงจริงๆ..”
“ไม่มีควายไหนพ่อตายทั้งนั้นแหละมึง!!!!”
พอเปิดประตูให้คนที่น่าจะเคาะจนมือหัก ร่างสูงก็รัวด่าใส่เป็นชุดก่อนจะโดนเสียงทุ้มห้าวตอกกลับมา ตาคมเพ่งมองคนหน้าห้องหัวจรดเท้าด้วยความหงุดหงิด
“เชี่ยตุ้ด!! มึงมาทำไมวะเนี่ย? รู้มั้ยมึงแม่งเหี้ยมากอ่ะ”
“เหอะ! กูรู้เลยมึงกำลังจ้ำจี้กันอยู่ละสิ! อย่าท้องก่อนแต่งนะอี้เตี้ย!!!!”ปลายประโยคเซฮุนก็ตะโกนเสียงดังเข้าไปในห้อง ส่งผลให้คนได้ยินเขวี้ยงหมอนตอบออกมาแทน
“แล้วมึงมีอะไรวะ? ปกติไม่เห็นมาตามที่นี่..”
“เฮียคริสกับพี่ลู่ฮานหายตัวไปว่ะ”
O[]O !!!!!!!!!! ใครมันช่างกล้าจับตัวเฮี่ย!!! เอ้ย เฮีย !!!!!!
“โอ๋ๆๆ เทาเทาอ่า เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ไม่เอาสิ..”เสียงมินซอกที่คอยพร่ำบอกคนที่เอาแต่นั่งร้องไห้จนตัวโยน มืออวบก็ช่วยลูบหลังบางไปด้วย
“ก็เฮีย.. ฮึก เฮีย อาจจะ.. ทิ้งเทาเทา..ไป ฮึก แล้ว.. ฮืออออ”พูดไปสะอื้นไปจนคนฟังอยู่ทั้งหมดถอนหายใจกันหลายเฮือกใหญ่
“พี่จงแดติดต่อไม่ได้เลยหรอครับ?”ไคหันไปถามรุ่นพี่ที่กำลังวุ่นอยู่กับไอโฟนในมือ ใบหน้าคมดูตึงเครียด ขาเรียวก็เดินวนไปวนมาด้วยใจที่ร้อนรน
“ไม่ได้เลย พี่พยายามแล้ว”
“แล้วบ้านเฮียเขาละฮะ? พี่จงแดพอรู้จักมั้ย?”
“ไอ้คริสมันไม่เคยพูดถึงที่บ้านให้พี่ฟังเลย..”จงแดเงยหน้ามองคนถามด้วยสายตาเหนื่อยอ่อน แบคฮยอนก็พยักหน้ารับก่อนจะหันไปกอดปลอบเทาเทาที่สะอื้นหนักอีกครั้ง
“แล้วทำไมคนสองคนต้องหายไปพร้อมกันด้วยวะเนี่ย!!”ชานยอลโวยวายขึ้นเล็กน้อย พลันสายตาคมก็เหลือไปเห็นร่างเพรียวของเพื่อนสนิทกำลังเดินเข้ามาหา
“เลย์มึง..”
“ลู่ฮานอยู่ที่นี่รึเปล่า?”
“เห้ย มึงยังไม่รู้เรื่องหรอวะ?”มินซอกถามเพื่อนสนิทต่อ ในขณะที่คนมาใหม่ได้แต่ตีหน้างงนิ่งๆ ดวงตาคู่คมเหลือบมองใบหน้าเพื่อนๆทั้งหลายก่อนเปิดปากตอบ
“เรื่องอะไร?”
“พี่ลู่ฮานกับเฮียคริสหายตัวไปไง!! นี่กูกำลังจะถามมึงเลยว่าเห็นพี่ลู่มั้ย?”
“กูกำลังจะมาถามจากพวกมึง..”
“หมายความว่าไง?”
เลย์หลุบสายตาหนีทุกคนเล็กน้อย พลางช่างใจว่าเขาควรจะตอบไปยังไงดี ด้วยพิรุจที่เด่นชัดทำให้ยากจะเล็ดลอดไปจากสายตาหลายๆคู่ได้..
“เลย์.. มึงมีอะไรจะเล่าให้พวกกูฟังมั้ย?”เสียงเข้มของชานยอลเอ่ยอย่างคาดคั้นพร้อมด้วยสายตาคมกริบหลายคู่
“เมื่อคืนลู่ฮานไปกับกู..”
สิ้นเสียงทุ้มนุ่มเหล่าเพื่อนสนิททุกคนก็ล้วนเบิกตากว้างพลางมองหน้ากันเลิ่กลั่ก หลายๆสิ่งหลายๆอย่างกำลังทำให้พวกเขาจินตนาการไปไกล
“นอนอยู่บ้านกู.. อืม กูเผลอทำตามใจตัวเอง..”
“..!!!!” ..รู้สึกได้เลยว่าเรื่องที่คิดกันนั้นกลายเป็นจริง!
“ตื่นมาอีกทีเขาก็หายไปแล้ว..”เลย์ตอบด้วยท่าทีนิ่งๆเช่นเคย ผิดกันตรงที่ริมฝีปากเรียวเม้มเบาๆพร้อมถอนหายใจยาว ...ทั้งรู้สึกผิดและใจหายไปพร้อมๆกัน
“หึ.. มึงนี่มัน..”
ทุกคนเงยหน้ามองมินซอกที่เอ่ยขึ้น คนตัวอวบลุกขึ้นยืนมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนใบหน้ากลมขาวจะระบายยิ้มช้าๆแล้วแปรเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน...!!!!
‘ผลัวะ!!!!!’
หมัดเล็กๆแต่กลับรุนแรงกระแทกเข้ากับใบหน้าคมขาวอย่างจัง เลย์ล้มลงถลาไปด้านหลังพร้อมเลือดที่แดงสดที่ไหลออกมาทันทีท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งหลาย
“มินซอกมึงใจเย็นดิวะ!!”
ชานยอลกับเซฮุนรีบเข้าไปล็อคตัวเพื่อนตัวอวบที่ดูเหมือนจะเข้าไปเล่นงานคนนอนเช็ดเลือดที่มุมปากอยู่กับพื้น แขนขาวสะบัดตัวเองออกจากการจับกุม มินซอกตวัดใบหน้ามามองเพื่อนตัวสูงข้างตัวก่อนจะจ้องเขม็งไปที่คนตัวการอีกครั้ง
…มือกลมขาวกำจิกเข้าหากันแน่นพร้อมใบหน้าเขาที่กำลังเปรอะไปด้วยน้ำตา
จงแดที่ตอนแรกกำลังจะทำอะไรบางอย่างเพราะความรุ่มร้อนในอกไม่แพ้กันแต่ว่าที่แฟนของเขากลับชิงตัดหน้าไปซะก่อน มือหนาเลยได้แต่เลื่อนไปกุมมือที่กำลังสั่นเกร็งให้ผ่อนคลายลงบ้างแทน
“หมินหมิน.. กูขอโทษ..”
“มึงไม่ต้องขอโทษกูเลย์!!!! คนที่มึงควรขอโทษคือพี่เขา!!!!!”
คนที่ยากจะสติแตกอย่างคิมมินซอกกลับกำลังอาละวาดทุกอย่างจนแทบไม่เหลือชิ้นดี.. เพียงเพราะคนที่เขาเคยรักโดนกระทำ เขาไม่รู้ว่าใครจะเต็มใจหรือไม่.. แต่นี่มันเป็นสิ่งไม่ควร
“กูรู้..”
“มึงรู้มั้ย? ตอนกูรักเขา กูไม่เคยแตะต้องเขาเลย!!!! แล้วมึงเป็นใครอี้ชิง!!! มึงเป็นใคร!!!!”
“…” ..นั่นสิเขาเป็นใคร? จาง อี้ชิงเป็นอะไร?
“มึงรักเขาหรอ?? มึงถามตัวเองรึยัง!!! มึงถามความรู้สึกตัวเองบ้างมั้ยห้ะ!!!!”
“…”
“มึงจะล้อเล่นกับพี่เขาอีกนานมั้ยวะ!!! ไอ้เหี้ย!! มึงเคยสนใจน้ำตาเขาบ้างมั้ย!!!!!!!!”
“…”
“ถ้ามึงไม่รักพี่เขาจริงๆมึงอย่าทำแบบนี้!!!!”มินซอกเดินเข้ามากระชากตัวคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่พื้นให้ลุกขึ้นประจันหน้าเขา ดวงตาคู่ใสที่สั่นระริกพร้อมม่านน้ำตาฉายแวววาวโรจน์ให้เพื่อนสนิท
“คำว่ารักจากปากมึง.. มึงเคยคิดจะพูดให้พี่เขาฟังบ้างมั้ย?”
..คำพูดที่กรีดลงกลางหัวใจของเขา.. ทั้งเรียกสติให้กลับคืน ทั้งตัดขาดลมหายใจ..
เลย์หลับตาลงช้าๆราวกับรับชะตากรรม เขาคิดว่าคงตัวอวบคงเตรียมจะซัดเขาอีกชุดใหญ่แน่ๆพร้อมด้วยเพื่อนคนอื่นๆอีก.. แต่ทำไมเขากลับรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ช่วงเอว..?
ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองเพื่อนสนิทที่กำลังกอดเขาไว้แน่น หัวกลมๆซุกลงกับบ่ากว้างของเขาจนรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น เลย์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นโอบกอดอีกคนตอบ
“ไปตามพี่ลู่ฮานกลับมาเถอะนะ.. กูขอนะ.. กูขอ”เสียงหวานที่ตะโกนใส่หน้าเขาตอนแรกกลับกลายเป็นออดอ้อนพลอยให้คนที่ยืนตึงเครียดอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหลายก็ซึ้งตามๆกันไป
“อืม.. กูจะไปตาม ‘คนรัก’ กูกลับมาให้ได้”
“เทาเทา.. เทาเทา!!!!!”ร่างสูงชะลูดพร้อมใบหน้าหล่อเหลาเด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างฉับพลันเพียงเพราะอาการฝันถึงคนรักของเขาเมื่อครู่.. คริสสะบัดหัวไปมาไล่ความมึนงง ก่อนเขาจะกวาดตามองไปรอบๆ
“เหี้ยยย!!!!! ที่ไหนวะ!!!! ว้ากกกกกกกกก!!!!!!”
‘ปัง!!!!!’
“คุณอู๋ฟานเป็นอะไรครับ? เกิดอะไรขึ้น?”ไม่ทันจะถึงห้านาที เหล่าผู้ชายใส่สูทดำทั้งหลายก็รีบเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนสุดหรูที่เขานอนอยู่ เพิ่มความงงให้คนหล่ออย่างเขาเข้าไปอีก..
เดี๋ยวนะ ไอ้พวกนี้มัน! มันจับตัวเขา!!!!!
“พวกมึงเป็นใคร!!! จับกูมาทำไม!!!!”คุณอู๋ฟานที่คนเหล่านั้นเรียกตอนนี้กำลังลุกขึ้นยืนจังก้าบนเตียงพร้อมนิ้วเรียวที่ชี้หน้าพวกเขาอย่างคาดโทษ
“คือพวกผม..”
“อะไร!! อย่าบอกนะว่าที่นี่มันซ่องเกย์!!! ใช่มั้ย? พวกมึงจับกูมาขายตัวใช่ม้ายยย!!!!!”
คำสันนิษฐานที่หลุดออกจากปากร่างสูงทำให้คนในชุดสูทดำถึงกับนิ่งค้างอ้าปากพะงาบๆ ..เหตุใดคุณอู๋ฟานถึงมีหน้าตาดีไว้เพียงแค่ประดับบารมี?
“พวกมึง.. พวกมึงจ้องจะสอยตูดกูสินะ!!!! อ้ากกก!!! กูคงต้องเอาสำลียัดแล้ว!!!!”
=___________=… อาการหนักยิ่งกว่าเดิมเมื่อคริสเริ่มดึงผ้าห่มเข้าไปพันตัว พร้อมทั้งโดดโหยงเหยงไปมา
“หยุดบ้าได้แล้วไอ้ตี๋!!!”
..ใครวะเสียงแก่ๆ คุ้นอีกต่างหาก..!?
ไม่ต้องสงสัยให้นาน แค่หันหน้าไปตามเสียงก็ป้ะกันแหมแย้ววววว...
“เห้ยย!! ป๊า!!!!!!”กรีดร้องลั่นราวกับคนเสียเอกราช(?)
คนถูกเรียกว่า ป๊า หรือคนเป็นพ่อก้าวขาเดินเอื่อยๆเข้ามาหาลูกชายคนเดียวที่นั่งติดต่อยานแม่อยู่บนเตียง ชายตัวสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาต้นแบบของคริสถูกยกระดับด้วยชุดสูทแดงสีเลือดนก
“ทำไม? ไม่เจอเจ้าของเลือดเนื้อลื้อนานถึงกับตกใจขนาดนั้น?”ท่านอู๋ตอกกลับมาพร้อมดวงตาคู่คมในแบบเดียวกันจ้องนิ่งๆมาที่คนอายุน้อยกว่า
“ไม่ใช่.. แล้วป๊าจับอั๊วะมาทำไม!! รู้มั้ยว่าอั๊วเครียด..”
“ลื้อเครียด.. หรือลื้อคิดถึงเจ้าแพนด้าน้อยกันแน่..”ริมฝีปากที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์จนคริสรู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจกไม่มีผิด.. คนตัวสูงเบิกตากว้างใส่ผู้เป็นพ่อ
“ป๊า!! นี่ป๊าไปรู้อะไรมาบ้างวะเนี่ย! แต่ป๊าห้ามเรียกคนของอั๊วะแบบนั้นนะ!!!”
“หึ.. นี่มันเรื่องของอั๊ว.. ลื้อไม่เกี่ยว!! มาเรื่องสำคัญที่ต้องไปลากลื้อกลับมาที่นี่ได้แล้ว!”
“ที่นี่..?”มัวแต่ตกใจจนลืมสิ่งๆรอบๆตัวไปหมดแล้ว คริสกวาดตามองไปทั่วอีกครั้ง ก่อนทุกอย่างจะเด่นชัดในหัวสมองเขาทันที.. ที่นี่คือบ้านเกิดเขา แผ่นดินใหญ่อย่างประเทศจีน..
“บ้านที่ลื้อลืมมันไปยังไงละ..”
..ไม่รู้ว่าผ่านมากี่ปีที่คนอย่างเขาไม่ได้มาเหยียบที่นี่.. ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจเพียงแต่เส้นทางที่พ่อของเขาเลือกเดินไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ..
พ่อของเขา.. ผู้สืบทอดของตระกูลอู๋.. ตระกูลยิ่งใหญ่ของมาเฟีย !!!!
“ป๊าต้องการอะไร?”
“ตัดขาดลื้อจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เกาหลี..”
“ป๊า!!!!!!”
“คนที่ให้กำเนิดลื้อมา ไอ้คนๆนี้มันกำลังจะตายในอีกไม่ช้า!!!!!”คำตอบพร้อมเสียงกร้าวที่ตวาดกลับมาทำเอาใบหน้าคมเข้มรู้สึกชาเหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาดใส่
พ่อของเขารู้ตัวเองมาตลอดว่าป่วยเป็นโรคหัวใจ แต่เลือกที่จะรักษาในวันที่มันสายเกินไป..
“ลื้อคืออู๋อี้ฟาน.. ลูกของอั๊วะ”
ใบหน้าคมหลับตาลงนิ่งกับสิ่งที่เขากำลังจะได้ยิน.. สิ่งที่ทำให้เขากลัว สิ่งที่เขาพยายามหนีมาตลอด กลับหวนคืนกลับมา ทั้งที่เขาไม่ใช่คนแบมือรับ.. แต่กลับถูกจับยัดเยียดใส่มือ
“ลื้อต้องเป็นผู้สืบต่อตระกูลของเรา.. อู๋ฟาน.. ลื้อไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้”
รถยนต์สีบลอนซ์เงินธรรมดาคันเล็กๆถูกขับเข้าจอดเทียบหน้าบ้านในเชิงเขาหลังกะทัดรัด แต่กลับดูสวยงามและร่มรื่น ลู่ฮานก้าวขาลงจากรถพร้อมกวาดตามองไปรวบตัว
..คิดถึงเหลือเกินบ้านของเขา.. แต่ไม่ได้อยากที่จะกลับมาด้วยเหตุผลนี้
“ไปกันเถอะ เสี่ยวฮาน”จินเหมย ลูกพี่ลูกน้องผู้หญิงคนสนิทของเขาหันมาเรียก ใบหน้าหวานพยักหน้าช้าๆพร้อมส่งยิ้มเล็กๆ ก่อนขาเรียวเล็กจะเดินตามเข้าไป
“มาม๊า..”
เพียงแค่เข้ามาให้ห้องโถงกลางบ้าน ผู้หญิงวัยกลางคนคนนึงก็รีบวิ่งเข้ามากอดลูกชายคนเล็กที่จากบ้านไปหลายปี ลู่ฮานกอดรัดคนเป็นแม่ไว้แน่นพร้อมทั้งซุกใบหน้าหนีหยาดน้ำตาของตัวเอง กลบเกลื่อนความอ่อนแอทุกๆอย่างให้หายไป
“ม๊าดีใจที่ลูกกลับมานะ ม๊าคิดถึงเหลือเกินเสี่ยวฮานของม๊า..”มือเรียวนุ่มของหญิงสาวไล้ไปตามโครงหน้าหวานของลูกชาย ก่อนเธอจะจูงมือร่างเล็กให้นั่งลงที่โต๊ะรับแขกกับเธอ
ลู่ฮานเหลือบมองผู้ชายวัยกลางคนอีกคนตรงหน้าพร้อมกับหญิงสาวสวยที่น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับตัวเขา.. ก้อนสะอื้นเริ่มจุกขึ้นที่คออีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกแน่นไปทั่วอก
“ยังหน้าตาน่ารักเหมือนเดิมเลยนะเสี่ยวฮาน ไม่เจอหลายปีเลย..”ร่างเล็กส่งยิ้มน้อยๆพร้อมก้มหัวให้กับผู้ชายคนนั้นที่เอ่ยชมเขา
“เอ่อ.. หวัดดี..ค่ะ ฉันไป่เหยียนเย่..”คนที่โดนสะกิดหันมาแนะนำตัวใส่เขาอย่างตะกุกตะกัก น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้ลู่ฮานจับได้เลยว่าเธอคนนี้ห้าวมากแค่ไหนขัดกับใบหน้าเสียจริง
“ฮ่าๆๆ อาเย่คงจะเขินเรานะลูก”
“นั่นสินะครับ..”
คงมีแต่พวกผู้ใหญ่ที่ดูมีความสุข.. ทั้งๆที่เขาอยากจะร้องไห้แทบตาย
“หวังว่าเรื่องที่เราตกลงไว้คงไม่มีปัญหานะคะ เพราะอาลู่เองก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร”
“ครับ ผมก็คงอย่างนั้น อาเย่เขาก็ไม่ได้อะไรด้วย.. ก็คงตามนั้นแหละครับ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ยินดีค่ะ ตระกูลของพวกเราข้องเกี่ยวกันมาหลายรุ่นแล้วนี่”
“ฮ่าๆ ใช่เลยละครับ งั้นการแต่งงานในวันอาทิตย์นี้คงจะราบรื่นนะครับ”
..ความรักของเขากำลังจบลง แต่สิ่งที่ทำลายชีวิตของเขากำลังเริ่มขึ้น
มือเล็กกำกางเกงของตัวเองไว้แน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ให้ได้มากที่สุด เขาไม่อยากจะร้องไห้ในตอนนี้.. แม้แต่จะให้ตอบคำถามหรือพูดคุยอะไรเขายังหมดแรง ลู่ฮานเลยเลือกที่จะเสหน้าไปอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงการมองใบหน้าของผู้หญิงที่เขาต้องทนอยู่ด้วยทั้งชีวิต!!
ถ้าหากแม่ของเขาไม่ขอร้อง.. ถ้าหากตระกูลลู่กับตระกูลไป่ไม่เกี่ยวข้องกันตั้งแต่สมัยรุ่นคุณปู่คงไม่มีเหตุผลอะไรที่เรื่องเก่าๆโบราณแบบนี้จะเกิดขึ้น..
หรือเพียงเพราะเขาต้องการจะลืมอะไรบางอย่าง เขาต้องการแค่จะทิ้งวันไว้ข้างหลัง.. แค่เท่านั้น
หลังจากนั้นพวกผู้ใหญ่ก็คุยกันอยู่อีกสักพักอย่างสนุกสนานผิดกับเขาที่แทบจะบุบสลายหายไปกับอากาศ ลู่ฮานก้มหัวอำลาญาติผู้ใหญ่ก่อนขาเรียวเล็กจะรีบสาวเท้าขึ้นบันไดโดยไม่ฟังเสียงเรียกรั้งของผู้เป็นแม่สักนิด
ร่างเล็กทรุดลงกอดเข่าร้องไห้กับพื้น ไหล่บางสะอื้นหนักจนตัวโยน
..เจ็บไปทั้งตัวและหัวใจ เพียงแค่สายลมบางเบาก็เหมือนมีดคมกรีดบาดไปทั่วตัวเขา
ทั้งคิดถึงและโหยหาคนที่เป็นเจ้าของเขาทั้งตัว.. แต่เขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้อีกแล้ว มีหน้าที่แค่ต้องยอมรับในสิ่งที่ต้องทำ.. แม้หัวใจจะโบยบินไปแสนไกล เหลือไว้เพียงร่างกายที่ติดบ่วง
‘แกร๊ก!’เสียงแปลกจากหน้าต่างทำให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้น และพยายามเพ่งมองไปยังบางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ ก่อนดวงตาที่เคลือบไปด้วยน้ำตาจะเบิกกว้าง
นั่นมันมือคน!!!!!!!!
“เสี่ยวฮาน!!! เปิดให้ฉันหน่อย!! ฉันจะตกแล้วเว้ย!!”เสียงผู้หญิงที่ตะโกนเข้ามาทำให้เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเดินไปเปิดหน้าต่างขึ้น เพียงแค่เห็นว่าเป็นใครใบหน้าก็ตีหน้าไม่เป็นมิตรทันที
“โหยย นายไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันเลยนะ! คิดว่าฉันดูไม่ออกรึไง”
“ดู.. ดูอะไร?”คนโดนถามหัวเราะน้อยๆ พลางเดินเข้ามาหาเขาที่เป็นผู้ชายก่อนสะอีกทำให้ลู่ฮานต้องรีบโยกตัวหนีทันที แต่คงไม่ทันเพราะท่อนแขนเรียวของหญิงสาวพาดเข้าที่ลำคอเขาซะแล้ว
“นาย..ไม่ได้ชอบผู้หญิงสินะ”
ผู้หญิงบ้าอะไรน่ากลัวขนาดนี้!!!!!!
“ใช่!! เอามือเธอออกไปด้วย!!!”ไป่เหยียนเย่ยักไหล่เล็กน้อยให้กับผู้ชายหน้าหวานที่รีบผลักเธอออก ใบหน้าหวานของหญิงสาวที่ดูสวยในตอนแรกกลับกลายว่าดูคมเข้มเพราะอายไลน์เนอร์ที่กรีดเข้ม ไหนจะที่ดูซอยสั้นแล้วมันเป็นจุกเล็กๆไว้ด้านหลัง
..อย่าบอกนะว่าผมยาวสลวยนั่นคือวิก??
“นายมันก็น่ารักดีนะเว้ยย แต่เสียดายว่ะ มันไม่ใช่แนวฉัน”
“..??”ถึงร่างเล็กจะไม่ได้อยากยุ่งแต่ก็อดจะสงสัยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆนะ..
“ฉันเป็นเลสเบี้ยน.. รังเกียจผู้ชายมาก!!!”
..ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ เสี่ยวลู่ฮานก็รู้สึกยิ้มขึ้นมาได้อย่างบอกไม่ถูก
“เลยว่าจะมาชวนล้มงานแต่ง.. ขอร้องเลยเหอะ ล้มมันกัน!”เหยียนเย่อ้อนวอนเขาด้วยสายตาที่ดูน่าสงสารสุดๆ.. มันก็คงเหมือนกับเขาที่คงอยากตายถ้าต้องให้อยู่กับคนที่ไม่รัก
“ขอคิดดูก่อนนะ..”
เขาก็ไม่รู้ว่าจะล้มงานแต่งไปแล้วจะได้อะไร.. ในเมื่อคนที่เขารัก เขาไม่รู้เลยว่าคนนั้นรักเขาบ้างรึเปล่า..?
ความรักที่จับต้องไม่ได้แบบนี้คงยากที่จะหวังอะไร..
------------------------------------------- 80 % ------------------------------------------
ณ ตอนนี้.. บอกได้แค่ว่า คิมมินซอกอยากเผาสนามบินมากที่สุด!!!
ทำไมนะหรอ? ก็ไอ้พวกเพื่อนสุดที่รักมันดันหิ้วแฟนมาร่วมด้วยช่วยกันตามหารุ่นพี่หน้าสวยและรุ่นพี่หน้าหล่อ.. จะไม่ว่าอะไรหรอกนะ
ถ้าพวกมันไม่สวีทกันเหมือนมาฮันนีมูนกันแบบนี้ !!!!!
เปาเปาหมันไส้โว้ยยยยยยย!!!!!
“ฮึ่ยย!”ไม่รู้รอบเท่าไหร่แล้วที่คนตัวอวบข้างเขาส่งเสียงฟึดฟัดฮึดฮัดในลำคออยู่แบบนั้น พร้อมด้วยสายตาที่จ้องจิกคู่รักสามคู่ตรงหน้า
“เลิกหงุดหงิดได้แล้วเปาเปา ไม่น่ารักเลยนะ”จงแดหันไปเอ็ดด้วยท่าทางที่ไม่จริงจังมาก ใบหน้าคมอมยิ้มอย่างเอ็นดู
“ก็ดูพวกมันดิ นี่เรามาตามหาคนหายนะ! ไม่ใช่มาเที่ยวซะหน่อย ไอ้พวกนี้แม่ง!!”
ชานแบค คู่นี้ก็ผลุบๆโผล่ๆไปทั่วสนามบิน
ฮุนโฮ คู่นี้ก็ใช่ย่อย เดินแหย่กันง้องๆแง้งๆ
ไคโด้ คู่นี้คงต้องยอม หวานกันปานราหูอม
เขาละอยากรู้จริงๆว่ามินซอกจะโมโหทำไม? ในเมื่อ เฉินหมิน ก็สู้ได้นะ! J
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียววะ! เป็นบ้าตามพวกนั้นไปแล้วรึไง!”
“เปาน้อยขี้โมโห..”เอ่ยแซวเล่นๆแต่กลับโดนหยิกแขนจนเนื้อแทบจะหลุด ก่อนคนขี้โมโหที่เขาว่าจะเดินหนีนำออกไปก่อน ทิ้งให้ร่างหนาได้แต่มองตามยิ้มๆ.. ถึงจะเจ็บแต่ก็เคลิ้ม
..ท่ามกลางบรรยากาศสีชมพูอมม่วง? กลับมีคนสองคนที่กำลังรู้สึกจมดิ่งลงสู่เหวลึก..
เด็กหนุ่มตัวสูงที่ใต้ตาบวมเป่งบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ทั้งที่ปกติเทาเทาก็ใต้ตาคล้ำอยู่แล้ว ยิ่งมาเป็นแบบนี้ ยิ่งดูอิดโรยเข้าไปใหญ่
ขาเรียวยาวก้าวเอื่อยๆตามคนอื่นๆไปเงียบๆ พร้อมกับคนที่เงียบยิ่งกว่าอย่างเลย์ข้างตัว
ใบหน้าคมขาวที่ยากจะยิ้ม หรือยิ้มทั้งทีให้ความรู้สึกเหมือนเต่าออกลูกเป็นปลา กลับสงบนิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณ สายตาคู่เรียวที่เลื่อนลอยมองไปรอบๆตัวอย่างเฉยชา
..คงมีแต่ใบหน้าหวานของคนๆนั้นที่ลอยเคว้างคว้างอยู่ในสมองที่ว่างเปล่า
พวกเขาเดินทางมาที่จีนโดยทันทีตามคำสันนิษฐาญของจงแด ทั้งที่ไม่มีข้อมูลอะไรที่แน่นอน มีเพียงความคาดเดา และยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำพวกเขาจะเริ่มจากตรงไหน ..ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าทำอะไรได้บ้าง?
ทั้งๆที่เป็นบ้านเกิด แต่กลับไม่ได้รู้สึกอุ่นใจอย่างที่ควรจะเป็น..
อาจจะเป็นเพราะ หัวใจ ที่กำลังกลัว.. กลัวว่าสิ่งที่เขาโดนคนตัวเล็กขโมยไปจะไม่ได้กลับคืน..หรือแม้แต่ใบหน้าของคนที่ขโมยไปเขาก็อาจจะไม่ได้เห็น.. เขาคงทนไม่ได้
“เซฮุนนายว่าพี่ลู่ฮานจะอยู่ที่ไหน?”ซูโฮที่กำลังเดินไปเรื่อยๆให้พ้นออกจากสนามบินที่กว้างใหญ่ในประเทศที่เขาโดนคน(เกือบ)เป็นแฟนกึ่งลากกึ่งดึงให้มาด้วย
“ฉันว่าน่าจะเป็นบ้าน.. นายคิดแบบนั้นรึเปล่า?”ร่างสูงมองเสี้ยวหน้าหวานเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมา ..เวลาจะให้เขาจริงจังเขาก็ทำได้นะ
“อืม.. ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ งั้นเราคงต้องไปหาที่อยู่เขาซะก่อน..”
“จุนมยอน..”
อีกครั้งที่เสียงทุ้มนุ่มเรียกเขาด้วยท่าทีอ่อนโยนแบบนี้.. รู้มั้ยหัวใจของคนตัวขาวน่ะ แทบจะระเบิดออกมาเลยล่ะ!
“หือ?” -///////////////-
“เดี๋ยวนี้จุนมยอนโคตรน่ารักเลย.. แบบว่านอนสอนง่าย นิ่งๆแต่ก็ไม่มาก..”
“อ่า.. แล้วนายชอบมั้ย?”
“ชอบดิ! ชอบมากเลยแหละ! จุนมยอนไม่ขี้บ่นเหมือนเมื่อก่อน.. โอ้ยยย!! เจ็บนะ!!!”
ทั้งๆที่กำลังเขินได้อารมณ์แต่ก็ต้องสะดุดให้ความโกรธพุ่งปรี้ดขึ้นมาแทนเพราะไอ้ประโยคสุดท้ายเนี่ยละ! ..ร่างบางใช้เท้ากระทืบลงที่เท้าคนตัวสูงกว่าจนเจ้าตัวร้องเสียงหลงพร้อมกระโดดไปมา ใบหน้าขาวใสแสดงอาการหงุดหงิดเต็มที่ก่อนจะเดินหนีออกไป
..ชัดเลยว่า คิมจุนมยอน งอนแบบคอมโบ้เซต !!!
“โอ้ยย เหี้ยยย!! อะไรวะเนี่ย!!! เหี้ยจริง..”
“ด่าใครห้ะ!! โอเซฮุน!!!”ร่างสูงสะดุ้งสุดตัวหลังจากที่เขาสบถด่ากับตัวเองเพราะคิดว่าอีกคนคงเดินหนีไปแล้ว แต่ไหงกลับตะโกนตอบกลับมาได้ซะอย่างนั้น
“อ้ออ ด่าข้างบนๆ เครื่องบินไงครับบ”แถจนหน้าแทบจะครูดไปกับพื้น
“งานงอกแล้วอีตุ้ดดดด”นิ้วเรียวของร่างสูงผิวคล้ำจิ้มเข้าที่แก้มของเซฮุนพร้อมทั้งหมุน ทั้งบีบ ทั้งคลึงไปมา จนใบหน้าคมแทบจะยู่รวมกัน
“ไอ้ห่า!! กูรู้แล้ว มึงเอามือดำๆมึงออกไปเลยนะ!!!”เซฮุนรีบปัดออกก่อนจะยกเท้าเตะไปที่ท่อนขาของที่แกล้งเขาอย่างแรง
“เชี่ยตุ้ด!! เล่นแรงนะมึง กูเจ็บ.. มายเดสตีนี่มันแกล้งจงอินอ่า..”
ถ้าใครมาเห็นท่าทางของไอ้มืดตอนนี้ก็คงอยากจะถีบมันไปให้สุดขอบฟ้าเหมือนกับเขาแน่ๆ!!
“อ้อนเมียหรอมึง? โหยย เมียมึงจะทำไรได้ว้า สู้กูก็ไม่ได้!”แขนเรียวยกขึ้นกอดอกเชิดอย่างน่าหมันไส้
“มึงมันก็แค่เมียเก่า!! ไอ้หมดโปรสำหรับกูวววว”
“ผัวอย่างมึงกูก็ไม่เอาหรอกไอ้มืด!! เห้ยย คยองซูอยู่ใกล้มันมากระวังสีตกนะ จะดำไม่รู้ตัว”
รีบพูดรัวพร้อมส่งยิ้มยียวนก่อนจะรีบวิ่งหนีคนที่เตรียมจะเข้าชาร์จเขาอย่างไคทันที ด้านร่างบางที่โดนดึงไปร่วมวงด้วยก็ยืนหัวเราะขำกับวลีเด็ดของเซฮุนไม่หยุด
“โด้ขำอยู่ได้นะ! งอนแล่ว -3-”
คยองซูเหลือบมองคนที่ยืนเบะปากทั้งที่ปากก็ห้อยอยู่แล้ว ยิ่งทำให้มันห้อยขึ้นไปอีก #คหสต.
มันคงจะยากที่เขาจะไม่ขำนะ ไม่เมื่อนับวันไคก็ยิ่งทำตัวเหมือนเด็กลงเรื่อยๆ..
ไม่รู้แทมินไปรุมกระทืบแล้วฟาดโดนต่อมลดอายุของร่างสูงเข้ารึเปล่า ถึงได้เป็นแบบนี้ ?
“จงอินนี่.. งอแงอีกแล้ว”ไม่รู้จะทำยังไงจึงเลียนแบบเบะปากเหมือนคนข้างตัวซะเลย
“ลอกกันนี่หว่า”
ไคที่หันมาเห็นแฟนตัวเองทำบ้างก็เอ่ยแซวและแกล้งตีหน้าหงิกพร้อมยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก.. แต่คิ้วเรียวก็ต้องขมวดเข้าหากันเมื่อคนตัวบางที่ปกติจะโยกหน้าหนีกับอยู่เฉยๆแถมยังทำหน้าอมยิ้มพร้อมดวงตากลมโตใสแป๋วที่จ้องเขาตอบกลับ
..ไปหัดท่าทางน่ารักแต่แอบกวนตีนแบบนี้มาจากไหน ใครสอนนนนนน!!!
“เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นนะ ดีโด้”
“ทำไมละไม่ชอบหรอ?”ไคต้องกลืนน้ำลายลงคอเพราะยิ่งเห็นริมฝีปากอิ่มที่เขาหลงใหลในระยะประชิดแบบนี้เขาละอยากจะจับจูบให้ละลายในอ้อมกอดเสียจริง
“ชอบสิ.. ชอบมากๆเลยแหละ ว่าแต่ใครสอนมา?”
“ไม่มีหรอกน่า”...คงจะเชื่อยากหน่อยนะเพราะดวงตาคู่กลมโตหลุบลงไปแบบนั้น
“แน่ใจหรอ?”แขนเรียวยกขึ้นโอบเอวคอดเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น หวังว่าคนตัวบางจะตกใจ แต่ก็ไม่เลยสักนิด..
“ใช่..”
“มายเดสตีนี่...”
“จงอินนี่..” มายเดสตีนี่เขาแอบไปอัพเวลตั้งแต่เมื่อไหร่!? อะไรก๊านนนนนนน
“คยองซูครับ”พอเจอสายตาคมเข้มของไคจ้องมาขนาดนี้ คยองซูก็เริ่มที่จะสั่นแล้วเหมือนกันนะ
“…หือ”
“ไม่บอกงั้นจูบ.. ตรงนี้แน่”
“!!!!”เหมือนเขาจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอยู่กลางสนามบิน ร่างบางเบิกตาขึ้นพร้อมกระพริบตาปริบๆใส่ไคที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างเหนือกว่า
“ว่าไงจะบอกมั้ย?”มือบางรีบยกขึ้นกันคนที่กำลังก้มหน้าลงมาหาอย่างรวดเร็ว คยองซูรีบดันตัวเองออกจากอ้อมกอดทันที ใบหน้าหวานยู่ลงเล็กน้อย
“แบคฮยอนกับชานยอล.. สอนมาบอกว่าจงอินนี่.. จะไปไม่เป็นเวลามีคนเล่นกลับ”
เสียงหวานตอบไขข้อข้องใจของเขาก่อนเจ้าตัวจะรีบเร่งฝีเท้าหนีไป ไคที่ยืนฟังอ้าปากหวอก่อนจะได้สติเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของคู่เตี้ยสูง..
ไอ้หยอย.. อีเตี้ย.. พวกมึงตายยยยยย!!!!!!
_________________________________________
งานยุ่งมากจริงๆเลย เรียนหนักสุดๆ.
พยายามปั่นให้แล้วนะฮะ ! ขอโทษจริงๆ
รอนานเลยใช่มั้ย? มีคนตามไปทวงด้วย
รู้สึกเครียดเลยฮะ T______________T
แต่จะพยายามมาอัพให้เร็วกว่านี้น้า
ช่วงนี้วุ่นไปหมดเลยจริงๆ เห้ออออออออ
ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นนะฮะ
ยอดวิวพุ่งขึ้นเรื่อยๆเลยจริงๆ ดีใจมากกก
แต่ขอเม้นเพิ่มด้วยนะฮะ ฮ่าๆๆๆ ^____^
ยินดีต้อนรับรีดเดอร์ใหม่ทุกคนนะฮะ !!!!!
ครอบครัวแฟนฟิคชัทอัพเราอบอุ่นฮะ คึคึ
ขอบคุณที่รอนะฮะ ขอบคุณที่อ่านฟิคนะ
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน ขอบคุณที่เชื่อในตัวเรา
ขอบคุณทุกๆอย่างเลย เดี๋ยวมาต่อให้นะ!
รักรีดเดอร์มากๆๆๆ มากที่สุดในโลกเลยยย
ช่วงนี้ EXO ออกงานเยอะด้วย ตามไม่ทัน
ฮ่าๆ ต้องเรียนด้วย เหนื่อยกันหน่อยนะฮะ
นี่คือรูป ไป่เหยียนเย่ สวย(?)สุดหล่อ.. นั่นเอง
- มาต่อแล้ววว ตอนนี้ออกแนวป่วงๆ -__-
ตอนนี้เรากำลังมึนงงกับฟิค อย่างรุนแรง..
อารมณ์หวานๆ เคล้าๆน้ำตาบ้างเนอะ !!!
ยังไงก็อย่าลืมเม้นนะฮะ ฝันหวานค้าบบบ
ความคิดเห็น