คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Some day ♥ 12
CP.12
05/12/11 (Happy Father Day)
ณ เวลานี้ผมว่าผมมีความสุขที่สุดเลย ขอบคุณทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆผมเค้ารักผมขอบคุณมากเลย
“เป็นไรครับเห็ดน้อย เหม่อๆ” เสียงคนๆข้างปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์
“เปล่าฮะ กำลังคิดถึงคนข้างๆอยู่” ผมยิ้ม
“พูดจาน่ารักอีกแล้วนะ พี่ไม่อยากรังแกเด็กนะ” พี่เต๋าพูดขำๆ
“ไม่เด็กสักหน่อย อย่ามั่วชาโตแล้ว” ผมเถึยงกลับ ก็ผมโตแล้วหนิน่า ไม่ใช่เด็กชายผมนายแล้วนะ
“ขนาดไม่เด็กนะเนี่ย เอาแต่ใจสุดๆ” พี่เต๋ายังล้อเลียน
“เอาแต่ใจแล้วรักป่ะล่ะ ไม่รักก็ไปรักคนอื่นเลย” ผมผลักแขนพี่เต๋าเบาๆ
“โอ๋ๆก็บอกอยู่รักคนชื่คชาคนเดียวยังไล่กันอีก ใจร้าย คนน่ารักมักใจร้าย” พี่เต๋างอแงเหมือนเด็กเอ๋อๆ ฮ่าๆ
“ให้มันจริงเห่อะ ปากตรงกะใจมั่งนะไม่งั้นเจอดีแน่” ผมขู่
“คร้าบบภรรยา” ประโยคนี้ผมเลยตีแขนคนข้างๆแรงๆอีกสักที
“โห้ววแค่นี้ตี ชอบอ่ะดิ่แต่เขินรู้หรอก” พี่เต๋าพูดก่อนจะทำหน้าทะเล้น
“ใครเขินอย่ามั่วๆไม่มีเห่ย แค่คำพูดแค่นี้ไม่มี ไม่มี๊เขิน” ใครจะกล้าบอกว่าเขินเสียฟอร์มแย่
“ขนาดไม่เขิน ซอสมะเขือเทศยังเปื้อนแก้มสองข้างแดงเลยน๊า” พี่เต๋าพูดล้อเลียนก่อนจะเอามือหยิกแก้มผมเบาๆ
“เขินก็ได้ บู่-3-“ พี่เต๋าหัวเราะร่า
“พี่เต๋า เราจะรักกันตลอดไปใช่ไหม” ผมถาม ผมอยากรู้แม้ว่าผมจะกลัวในคำตอบ กลัวมากแค่ไหนก็ตาม
“ถามทำไม หืม”
“ก็อยากรู้ ตอบมาเห่อะน่า”
“พี่ก็ตอบไม่ได้นะ ว่ามันจะตลอดกาลไหม หรือพรุ่งนี้อาจจะเปลี่ยนไป พี่บอกไม่ได้” ผมฟังพี่เต๋าพูดมันรู้สึกจุกๆในอก
“ฮึก..แปลว่ามันมีวันเลิกใช่ไหม พี่เต๋าบ้า” ผมเขวี้ยงหมอนรองแขนใส่พี่เต๋าก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป
ผมไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมเจ้าเห็ดน้อยถึงได้ถาม ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบว่ารักผู้ชายหัวเห็ดคนนี้ตลอดไปได้ไหม ผมยังไม่อยากรับ
ปากว่าผมจะรักเค้าตลอดไป ผมไม่อยากสัญญาเผื่อวันนึงไม่มีผมแล้วเค้าจะจมปลักอยู่กับคำนั้น
“เฮ้ออออ “ผมถอนหายใจก่อนจะขอตัวแม่คชาเพื่อจะไปหาไอ้ต้นและเพื่อนๆที่นัดไว้ “ขอโทษนะเห็ด ที่พี่ไม่สัญญา” ผมพูดพึมพำก่อน
จะขับรถออกไป
“เฮ้อออ” ผมถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้
“เฮ้อออออออออ” รอบนี้ทำให้เพื่อนๆหันมามอง
“เป็นไรวะเต๋า กูเห็นมึงพ่นคาร์บอนออกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วเนี่ย” ไอ้ต้นถาม
“เปล่าวะ กูแค่เซ็งๆ” ผมตอบก่อนจะกระดกเหล้าใส่ปาก
“หรอ อย่างมึงไม่เครียดไม่ถอนหายใจหรอกเป็นไรก็บอกได้เพื่อนกันทั้งนั้น” คราวนี้ไอ้อ้นพูดขึ้นมา ผมเงียบไปสักพักก่อนจะเล่าเรื่อง
ราวเมื่อเย็นให้พวกนี้ฟัง
“โหยยย ไอ้เต๋ามึงนี่เอ๋อสมฉายาจริงๆ”ไอ้ต้นพูด
“จริงวะ แค่คำว่ารักตลอดไปมึงยังให้เค้าไม่ได้เลย” ไอ้อ้นเสริมต่อ
“เออ ไม่ไหววะ กูว่ามึงไม่ได้รักน้องจริงแน่ๆ” ไอ้เจมส์เสริมมาอีกที
“พวกมึงไม่เป็นกูไม่รู้หรอก กูไม่อยากพูด ถ้าบังคับกูมันจะมีประโยชน์อะไรวะ” ผมบอก
“เออๆ สำหรับมึงมันไม่มีประโยชน์แต่คนฟังเค้าก็จะได้มั่นใจ แต่ก็เรื่องของมึงถ้ามึงมัวแต่ไม่มั่นใจ...”
“ทำไม กูไม่มั่นใจแล้วจะทำไมวะ” ผมสงสัย
“ไอ้เฟรมก็มีสิทธิ์จีบคชาไง” ไอ้อ้นพูดขึ้น
“มึงบอกว่าอะไรนะ ไอ้เฟรมมีสืทธิ์จีบคชา ไม่มีวัน” ผมบอกด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“ก็มึงไม่บอกน้องไปล่ะว่าตลอดไป รักแค่เนี่ย มึงยังกล้าๆกลัวๆกูจะส่งน้องกูเข้าสังเวียนแล้วนะเว้ย” ผมกระดกเหล้าเข้าปากอีกรอบ
ก่อนจะส่ายหน้าให้ไอ้พวกนั้น
“ไม่ได้ ของกูใครแย่ง ตาย จำไว้”
“ไอ้หมาหวงก้าง ถ้ามึงไม่ทำอะไรให้ชัดเจนกูจะเอาจริงแล้วคราวนี้” หรือผมสมควรที่จะชัดเจนกับความสัมพันธ์ของผมแล้วก็เจ้าเห็ด
สักที
เมื่อคืนร้องไห้จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พี่เต๋านะพี่เต๋าไม่ง้อกันเลยหรือไม่รักกันแล้ว แค่คิดก็อยากร้องไห้ซะแล้วไอ้พี่เต๋าบ้า
“ติ๊ด ติ๊ด..” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมรีบหยิบเผื่อจะเป็นพี่เต๋า
“รออยู่หน้าบ้านนะ....เฟรม” ผมจะรอพี่เต๋าหรือไปกับเฟรมดี แล้วผมตัดสินใจไปกับเฟรมเพราะมันก็สายแล้ว ผมอาบน้ำแต่งตัวไม่
นานนักก็เสร็จเรียบร้อย
“ม๊าคชาไปเรียนก่อนนะ สวัสดีฮะ ฟอด” ผมหอมแก้มม๊าก่อนจะวิ่งออกไป
“ไปกันเห่อะสายแล้ว” เฟรมยิ้มพร้อมเหล็กดันฟันแล้วสตาร์ทรถออกไป
วันนี้ทั้งวันพี่เต๋าไม่โทรมาเลย ไปทำอะไรอยู่ที่ไหนนะ คนเค้าเป็นห่วงเคยรู้บ้างไหม ไม่กล้าโทรไปกลัวว่าอีกฝ่ายจะหาว่าโทรจิก โทร
ตาม
“ฮึกๆ “ ผมจึงได้แต่ร้องไห้เบาๆ
Rrrrrrr rrrrr
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมรีบเช่นน้ำตา
“ฮัลโหล สวัสดีฮะ”
“พี่เอง เมื่อเช้าใครไปส่ง” เสียงของอีกฝ่ายที่ตอบมาทำให้ผมใจพองโต
“พี่เต๋าหรอ เมื่อเช้าเฟรมมารับ”
“ไอ้เฟรมอีกแล้วหรอ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับมันสักที” พี่เต๋าพูดแต่น้ำเสียงดูหงุดหงิดมาก
“ก็พี่เต๋าไม่ยอมมาสักแล้วเฟรมก็มารอแล้วด้วยคชาเลยไปกับเฟรม” ผมพูดเสียงแผ่วเบา
“วันหลังอย่าไปกับมัน เข้าใจไหม”
“อืม”
“เย็นนี้พี่ไม่ว่างไปรับ โทรเรียกลุงแช่มไปรับนะ แค่นี้แหละ” พี่เต๋าพูดเท่านี้ก่อนจะวางไป
“คนบ้าจะบอกรัก บอกคิดถึงหน่อยก็ไม่มี” ผมบ่นก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วลุกขึ้นปัดกางเกง
“คชากลับบ้านกัน” เฟรมที่เดินเข้ามาทำให้ผมตกใจนิดๆ
“มาเงียบเชียว คือว่า.....”
“ทำไมหรอ รังเกียจเราหรอ” ผมส่ายหน้า
“อืม ไปดิ่เดี๋ยวเย็น” เฟรมดึงกระเป๋านักเรียนของผมไปถือ ไม่นานรถขันเก่งก็มาจอดหน้าบ้าน ผมลงจากรถก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคให้เฟรม
“ขอบใจนะ พรุ่งนี้ไม่ต้องแวะมารับเรานะ พี่เต๋าจะมารับ” ผมบอกเฟรม เฟรมตั้งขาตั้งก่อนจะก้มหน้ามาแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ
“ถึงคชาจะรักพี่เต๋า เฟรมก็รักคชานะ ไปนะครับ” เฟรมทำให้ผมอึ้ง...มะเมื่อกี้มันจูบใช่ไหม
“หวานไหม จูบมัน” เสียงดังจากทางหลังทำให้ผมรับหันไปมอง
“พะ..พี่เต๋า” .
....... CP.13 Soon ......
๕ ธันวาคม ๒๕๕๔ 
ขอให้พรองค์มีพระวรกายแข็งแรง ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
อยู่เป็น มิ่งขวัญแก่ชาวประชาตราบนานเท่านาน
และขออยู่ใต้ฝ่าละอองทุลีพระบาท ทุกๆชาติไป
หนูรักพ่อนะคะ ^______^
ของขวัญจากก้อนดิน {♥}
ขอบคุณที่เม้น ที่ให้กำลังใจ แม้จะถดถอยไปเรื่อยๆ กำลังจะจบ อีกสองสามตอนค่า ..เรื่องใหม่จะบังเกิดแล้ววว!!!^^
ขอบคุณมากที่สนับสนุน หลายคนมากที่ประทับใจ เม้นให้ทุกครั้ง รักเน้อ สุขสันต์วันพ่อนะคะทุกคน^^
THEEM beyo ng
ความคิดเห็น