คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 16
Chapter 16
หลังจากที่วางสายจากซองมิน คยูฮยอนก็ยืนคอยอยู่ที่หน้าหอ ความจริงเค้ามาถึงที่หอซองมินตั้งนานแล้ว เคาะประตูห้องอยู่ตั้งนานแต่ไม่มีคนเปิดเลยคิดว่าซองมินคงไปข้างนอก วันนี้เค้าตั้งใจจะมารับซองมินไปกินข้าว
“ รอนานมั๊ย ”
เสียงที่คยูฮยอนคิดว่าหวานที่สุดในโลกดังขึ้น พอหันกลับไปก็เจอเจ้าของเสียง ถึงใบหน้าจะหงิกงอแต่ก็ยังคงความน่ารัก
“ ไม่นานหรอกครับ สำหรับพี่ รอนานแค่ไหนผมก็รอได้ ”
ประโยคชวนเลี่ยนจากคยูฮยอนทำให้ซองมินยิ้มออก ถึงจะพยายามเก็กหน้าไว้เพราะยังงอนอยู่แต่ก็ไม่สำเร็จ ความน่ารักของคยูฮยอนทำให้ซองมินแพ้ราบคาบจริงๆ
“ แล้วรถนายอยู่ไหนล่ะ ”
ซองมินหันซ้ายหันขวาเมื่อมองไม่เห็นราชรถคันงามที่ปกติจะต้องมาจอดเทียบอยู่ประจำ
“ ไม่ได้เอามา ”
เห็นคยูฮยอนบอกว่าจะมารับไปกินข้าว แต่ถ้าไม่เอารถมาแล้วจะไปกันยังไง สงสัยหน้าของซองมินจะเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม คยูฮยอนจึงเฉลย
“ วันนี้เป็นสก๊อยให้ผมได้มั๊ย ”
ร่างสูงชี้ไปอีกทาง เมื่อซองมินหันไปมองก็เห็นช็อปเปอร์คันใหญ่จอดอยู่ สีดำเงาวับของมันบ่งบอกว่าได้รับการดูแลอย่างดี กระต่ายน้อยถึงกับตาโตตื่นเต้นที่จะได้นั่งรถเท่ห์ๆแบบนี้
“ ว๊าววว เท่ห์จังเลย ”
ซองมินเดินเข้าไปดูใกล้ๆ สองมือเล็กลูบเบาๆอย่างหลงไหล อยากลองขับรถแบบนี้ดูบ้างจัง
“ ขอฉันลองขับดูหน่อยได้มั๊ย ”
ดวงตาวาววับเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นบวกกับท่าทางอ้อนๆทำให้คยูฮยอนปฏิเสธไม่ลง ถึงจะเป็นห่วงความปลอดภัยของกระต่ายน้อยก็เถอะ จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง มอเตอร์ไซค์คันใหญ่แบบนี้ คนตัวเล็กแบบพี่ซองมินไม่น่าจะรับมือไหว
“ พี่ประคองรถไหวก็เอา ”
“ ไหวสิ ถ้าไม่ไหวนายก็ช่วยฉันอยู่แล้ว จริงมั๊ย ”
ซองมินเอียงศรีษะกลมซบลงกับต้นแขนแข็งแรงของคนรักอย่างออดอ้อน ลงทุนอ้อนขนาดนี้ยังไงวันนี้ต้องได้ขับรถล่ะ
“ โอเคครับ ขับก็ขับ ”
คยูฮยอนยอมแพ้กับลูกอ้อนแสนน่ารักนั่น จมูกโด่งกดลงที่กลุ่มผมนุ่มอย่างรักใคร่แล้วก้มบอกคนตัวเล็ก
“ ผมว่าเราไปกันเลยดีกว่า ผมเริ่มหิวแล้ว ”
“ ให้ฉันขับนะ ”
“ ผมขับก่อนดีกว่า พี่ค่อยขับตอนขากลับ ”
“ แต่นายสัญญาแล้วนะ นายบอกจะให้ฉันขับ ฉันก็ต้องขับทั้งขาไปแล้วก็ขากลับสิ ”
ซองมินทำหน้ายู่พลางแย่งกุญแจรถในมือคยูฮยอนมาถือไว้ เดือดร้อนเจ้าของรถต้องแย่งคืน แต่มีหรือที่ซองมินจะยอมคืนให้ สุดท้ายคยูฮยอนก็ต้องงัดไม้ตายออกมา
“ พี่ขับก็ได้ฮะ แต่ถ้าพี่ขับช้า แล้วผมเกิดหิวโซระหว่างทาง ผมจะจับพี่กินแทน โอเคมั๊ย ”
พูดพลางทำหน้าหื่นใส่ ซองมินได้ยินอย่างนั้นก็รีบคืนกุญแจรถให้โดยด่วน หมาป่าคยูฮยอนยิ่งหื่นๆอยู่ มีหวังได้จับเค้ากินกลางทางอย่างที่พูดแน่
“ ไม่โอเค นายขับไปเลย ขับให้เร็วๆเลยนะจะได้รีบๆกินกันให้เสร็จ แล้วขากลับต้องให้ฉันขับตามสัญญาด้วยนะ ”
“ ครับผม แต่ว่าก่อนที่เราจะไปกินข้าว ผมขอทวงสัญญาก่อน ”
“ สัญญาอะไร ”
ซองมินทำหน้างง สัญญาอะไรกัน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย
“ อ้าว ก็ที่เราสัญญากันวันนี้ไงว่าพี่จะจูบผมสามครั้ง ”
“ เอ่อ... ”
ซองมินถึงกับอึ้ง จะให้จูบน่ะมันก็จูบได้ แต่จะให้ทำตรงนี้เนี่ยนะ หน้าหอพักที่มีคนพลุกพล่านแบบนี้น่ะเหรอ เห็นทีจะไม่ไหวหรอกนะ
“ ตอนนี้น่ะเหรอ ไม่เอาหรอก อายเค้า ”
“ อายอะไรฮะ ก็คนรักกัน จะแสดงความรักต่อกันก็ไม่เห็นแปลก ”
คยูฮยอนบอกหน้าตาเฉย ราวกับว่าเรื่องที่ตัวเองขอให้ทำมันเป็นเรื่องปกติ
“ นายไม่อายแต่ฉันอายนี่นา คนตั้งเยอะแยะ ฉันไม่อยากโดนประณามว่าหน้าด้านหรอกนะ ”
“ ใครจะกล้าว่าพี่ซองมินของผมแบบนั้นล่ะ เคยได้ยินมั๊ย เค้าบอกว่าคนน่ารักทำอะไรก็ไม่ผิด ”
คยูฮยอนโอบกอดคนน่ารักของตัวเอง ก่อนก้มลงไปหอมแก้มอิ่มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว เดือดร้อนคนขี้อายต้องรีบบอกให้หยุด
“ คยู ทำอะไรน่ะ เค้ามองกันใหญ่แล้ว ”
ตากลมหลุบลงอย่างเขินอาย แถมใบหน้าน่ารักก็เปลี่ยนเป็นสีระเรื่ออย่างน่ามอง ทำให้คยูฮยอนอดใจไม่ไหวจนต้องก้มลงฟัดแก้มสีชมพูนั้นอีกรอบ
“ คยู อย่า... ”
“ ก็พี่อยากน่ารักเองนี่นา ”
ซองมินมองค้อนคนหื่นอย่างโมโหปนเขินอาย ตาบ้า ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน
“ คนบ้า ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ”
ซองมินทำท่าจะเดินหนี คยูฮยอนจึงต้องรีบฉุดไว้ ก่อนจะจูงมือพาร่างเล็กมาที่ช็อปเปอร์คันงาม แล้วบรรจงสวมหมวกกันน็อคให้ พอสวมให้ซองมินเสร็จก็สวมให้ตัวเอง ก่อนจะสตาร์ทรถ
“ พร้อมจะแว๊นซ์ยังครับ ”
หันมาถามสก๊อยคนสวยที่กอดเอวตัวเองอยู่ด้านหลัง ฝ่ายคนถูกถามก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างน่ารัก
“ พร้อมแล้ว ”
เมื่อพร้อมแล้ว คยูฮยอนค่อยๆเร่งเครื่อง เจ้าหมาป่าเหล็กสีดำคันงามเคลื่อนตัวไปช้าก่อนที่เจ้าของของมันจะเร่งความเร็วขึ้น ไม่นานก็พาผู้โดยสารทั้งสองมาถึงที่หมาย
ตลอดดินเนอร์มื้อนี้ คยูฮยอนคอยดูแลเอาอกเอาใจซองมินสารพัด ทำให้ซองมินที่มีเรื่องไม่สบายใจลืมเรื่องที่ทำให้เครียดไปจนหมด ความสุขล้นทะลักจนไม่สามารถเก็บรอยยิ้มไว้ได้
เมื่อทานอาหารเสร็จก็ถึงเวลาที่คยูฮยอนต้องทำตามสัญญา นั่นคือยอมให้กระต่ายน้อยได้ขับช็อปเปอร์
“ ค่อยๆนะครับ พี่ต้องออกแรงมากหน่อยเพื่อประคองตัวรถไว้ ”
คุณครูจำเป็นสอนวิธีทรงตัวให้กับนักเรียนมือใหม่แต่ใจอยากซิ่ง ซองมินดูจะชอบอกชอบใจเจ้าหมาป่าเหล็กคันใหญ่คันนี้อยู่ไม่น้อย ทั้งที่ตัวก็เล็กแต่เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนไม่รู้มาประคองรถคันใหญ่แบบนี้ไหว
“ ... ”
ซองมินไม่ตอบอะไรเพราะมัวแต่มีสมาธิกับการออกแรงพยุงรถคันโตอยู่ สองมือเล็กจับแฮนด์รถไว้มั่น ดูขนาดก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องหนักแต่ไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ แต่ดูเหมือนว่าซองมินจะมัวแต่มีสมาธิกับน้ำหนักของรถมากเกินไปจนไม่ได้มองทาง
“ อ๊ากกก....!!!! ”
กระต่ายน้อยร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อรถเขวเข้าข้างทางและกำลังจะชนกับต้นไม้ใหญ่บนไหล่ทาง มือเล็กปล่อยจากแฮนด์ทั้งสองข้างด้วยความตกใจ
แต่มีหรือที่เจ้าของรถจะยอมปล่อยให้รถจะพุ่งไปชนต้นไม้ คยูฮยอนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็เอื้อมมือมาคว้าแฮนด์รถไว้ แล้วออกแรงบังคับให้รถเปลี่ยนเส้นทางได้ทันเวลา ทั่งคู่จึงปลอดภัยจากการเสยต้นไม้
“ พี่ซองมิน เจ็บตรงไหนหรือเปล่าฮะ ”
เสียงทุ้มถามถามคนในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง ซองมินคงจะตกใจมาก
“ มะ...ไม่เป็นไร ”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ถึงอย่างนั้นซองมินก็โล่งใจ ดีที่คยูฮยอนมีสติพอ ไม่อย่างนั้นเค้าทั้งคู่อาจจะบาดเจ็บก็เป็นได้ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ซองมินไม่กล้าที่จะขับมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ๆแบบนี้อีกแล้ว
“ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วฮะ ผมเป็นห่วงแทบแย่ ”
น้ำเสียงเป็นห่วงจากคนรักทำให้ซองมินรู้สึกผิดขึ้นไปอีก คยูฮยอนไม่ว่าอะไรเค้าซักคำแถมยังเป็นห่วงกันอีก รู้สึกผิดจริงๆที่ดื้อจะขับรถจนเกือบเป็นเรื่อง
“ คยู ฉันขอโทษ ”
ซองมินหันกลับไปขอโทษคยูฮยอนแต่แล้วก็ต้องรีบหันหน้ากลับมา เพราะว่าซองมินมัวแต่ตกใจจึงไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองนั่งอยู่ในอ้อมแขนของคยูฮยอน แถมหน้าหล่อๆยังยื่นเข้ามาใกล้จนคางแทบจะเกยกับไหล่ของเค้าอยู่แล้ว ใบหน้าน่ารักแดงขึ้นมาเป็นริ้วๆ
“ ไม่เป็นไรฮะ อย่าคิดมากเลย แค่พี่ปลอดภัยผมก็สบายใจ ”
คยูฮยอนยิ้มรับความเขินของคนในอ้อมแขน ก่อนจะแกล้งยื่นหน้าออกไปจนแก้มของเค้าไปคลอเคลียกับแก้มอิ่มสีชมพูของซองมิน
“ คยู...ถอยไปหน่อยสิ ฉันนั่งไม่ถนัด ”
ซองมินขยับตัวอย่างอึดอัดเพราะคยูฮยอนขยับตัวเข้ามาจนแผ่นอกแกร่งจนกับหลังของเค้า
“ ทำไมล่ะครับ นั่งแบบนี้อบอุ่นดีออก ถ้าพี่เมื่อยจะพิงอกผมก็ได้นะ ”
ซองมินได้ฟังก็นั่งนิ่ง สายลมเย็นๆที่ปะทะหน้าทำให้ร่างเล็กเริ่มผ่อนคลายและทิ้งตัวไปพิงกับอกของคยูฮยอน เฮ้อ...สบายจัง
“ นายจะไปไหนน่ะคยู ”
ซองมินเอ่ยถามเมื่ออยู่ๆคยูฮยอนก็บังคับรถให้วิ่งลงไปยังข้างทาง ทางเล็กๆที่มีเฉพาะคนและรถขนาดเล็กที่เท่านั้นจะผ่านได้ ซองมินมองไปสองข้างทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ขึ้นจนหนาแน่นก็รู้สึกกลัว ทั้งมืดทั้งรก นี่คยูฮยอนจะพาเค้าไปไหนกันแน่นะ
“ เดี๋ยวก็ถึงแล้วฮะ”
คยูฮยอนละมือข้างนึงจากแฮนด์รถมากอดเอวซองมินไว้ ความอบอุ่นที่ได้รับทำให้ซองมินรู้สึกอุ่นใจขึ้น
“ ถึงแล้ว ”
คยูฮยอนจอดรถและก้าวลง แต่ซองมินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สองตามองไปรอบๆอย่างหวาดหวั่น คยูฮยอนจะพาเค้ามาที่นี่น่ะเหรอ ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มืดสนิทเนี่ยนะ น่ากลัวจังเลย
“ ไม่ใช่ตรงนี้หรอก เราต้องเดินไปอีกนิด ลงมาเถอะครับ ”
คยูฮยอนเห็นท่าทางของคนรักก็อมยิ้ม พลางเดินเข้าไปอุ้มร่างเล็กลงจากรถ ก่อนจะจูงมือพาเดินฝ่าความมืดเข้าไป ซองมินเดินแนบชิดกับร่างสูงเพราะกลัวความมืด คยูฮยอนรับรู้ความกลัวนั้นโดยการกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้น
“ถึงแล้วครับ ”
มือหนาแหวกกิ่งไม้ใหญ่ออก เผยให้เห็นความงดงามที่น่าตื่นตาตื่นใจ ภาพดวงจันทร์ดวงโตเปล่งสีเหลืองนวลสว่างสไวไปทั่วท้องฟ้า ลอยอยู่เหนือผืนทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ทำเอาซองมินต้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ สวยจังเลย ”
คยูฮยอนยิ้มรับ ดวงตาคู่คมจ้องมองเสี้ยวหน้างามของคนรัก จ้องอยู่แบบนั้นจนคนถูกมองเริ่มรู้ตัว
“ มองอะไร ”
ถามอย่างเก้อเขิน เล่นจ้องกันตาไม่กระพริบแบบนั้น เป็นใครก็เขิน
“ พี่ซองมิน ”
“ อะไร ”
ตอบอย่างแผ่วเบา ตอนนี้ซองมินรู้สึกเขินอย่างหนัก สายตาที่ส่งมาให้เปี่ยมไปด้วยความรัก
“ ผมรักพี่นะ ”
คยูฮยอนจับดวงหน้าวสวยให้หันมาสบตาตนเอง
“ ฉันก็รักนาย ”
ซองมินจ้องตาตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหลับตารับจูบอ่อนโยนจากคนตรงหน้า
ปากหนาประทับลงบนปากบาง ไม่รีบร้อน ไม่รุนแรง แต่อ่อนโยนจนซองมินตัวลอย ลิ้นอุ่นส่งเข้ามากวาดความหวานภายใน ฝ่ายซองมินก็ไม่ได้อยู่เฉย ส่งลิ้นตัวเองไปแลกกับร่างสูงด้วย จูบอยู่ไม่นานก็ถอนปากออก
“ นายรู้จักที่นี่ได้ยังไง ”
ซองมินหาเรื่องถามแก้เขิน
“ ผมเคยมาตอนเด็กกับแม่น่ะฮะ พี่ชอบที่นี่มั๊ยฮะ ”
คยูฮยอนถามพลางวาดแขนโอบเอวนิ่มให้เข้ามาใกล้
“ ชอบสิ ”
“ อาทิตย์หน้าพี่ว่างหรือเปล่า ไปเที่ยวด้วยกันนะ ”
“ ไปไหนเหรอ ”
ซองมินสงสัย อาทิตย์หน้าว่างพอดี ไปเที่ยวกับคยูฮยอนก็ดีเหมือนกันนะ
“ ไม่บอก แค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอ รับรองว่าพี่จะต้องชอบที่ที่ผมจะพาไปอย่างแน่นอน ”
พูดจบก็สูดความหอมจากแก้มนุ่มอีกครั้ง แล้วกอดร่างเล็กให้แน่นขึ้นกว่า อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็วๆจัง หึหึ
TBC.
........................................................................................................
สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ไรท์เตอร์กลับมาแล้วค่ะ หนีออกมาจากไซต์งานทรหดได้แล้ว กลับมาทำงานของตัวเองเหมือนเดิมแล้ว ต่อไปนี้ไรท์เตอร์จะอัพฟิคแบบไม่ให้ขาดตกบกพร่องแน่ค่ะ ชดเชยที่หายไปนาน หวังว่ารีดเดอร์คงยังไม่ลืมไรท์เตอร์คนนี้นะคะ
อีกไม่กี่วันก็จะถึงคอนเสิร์ตพี่ชายของเราแล้ว แน่นอนว่าไรท์เตอร์ไปค่ะ ขอให้สนุกสนานกันถ้วนหน้านะคะ แล้วเจอกันใหม่ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^_^
ความคิดเห็น