[Fic Bigbang]..The Synchronize

ลำดับตอนที่ #17 : :EP: 15 Day by Day [100%]

 Ep: 15 Day by Day













.....................................







มุมกลางคืนของโซลเมื่อมองผ่านชั้น 22 ช่างสวยงาม

เมืองที่ไม่มีวันหลับไหล

แสงสีจากตึกสูงมากมายสะท้อนกับผืนแม่น้ำฮันเป็นประกายส่องสว่าง



ใครหลายคนที่ได้เห็นคงประทับใจอยู่ไม่น้อย




...แต่ไม่ใช่กับเขา...




ยงฮวายืนอยู่บนระเบียง สายตาว่างเปล่าทอดมองออกไปไกล


แขนแกร่งเท้าระเบียงไว้เบาๆ อีกข้างปล่อยตกลงนอกระเบียง

ในมือมีโทรศัพท์ทัชโฟนอยู่หนึ่งเครื่อง


จอแก้วส่องสว่างแล้วสั่นเป็นระยะๆ

ยงฮวายกมันขึ้นมองอย่างไมใส่ใจ









38 สายไม่ได้รับ


+ชเวซึงฮยอน+




มันสั่นแบบนี้มานานมากแล้ว


และเขาไม่คิดจะรับ

ร่างสูงยื่นมืออกนอกระเบียง พร้อมกับมองโทรศัพท์เครื่องสวยในมืออย่างเฉยเมย



....





โทรศัพท์ราคาแพงกำลังร่วงลงสู่พื้นดินอย่างช้าๆ......



ร่างสูงปิดระเบียงแล้วสาวเท้าเข้ามาในห้อง


จียงนอนขดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ร่างบางมีรอยช้ำแดงจ้ำแดงไปทั่ว

ยงฮวาลูบใบหน้าสวยเบาๆด้วยความรักใคร่


'ไม่มียงฮวาที่แสนใจดีสำหรับพี่อีกแล้ว'




"ผมทนใจร้ายกับพี่ไม่ได้จริงๆ ....พี่จียง"

ยงฮวาค่อยๆอุ้มตัวจียงขึ้น เขายังไม่ได้แกะเข็มขัดที่มัดมือจียงออกเลยด้วยซ้ำ


ขาวเรียวค่อยขยับก้าวเดินเข้าไปในห้องด้วยกลัวคนที่อุ้มไว้จะตื่น


กลัวไปก็เท่านั้น


ยังไงซะจียงก็ไม่ตื่นอยู่แล้ว...

















................................................



ร่างสูงของซึงฮยอนเดินปึงปังเข้ามาหายองเบด้วยท่าทีโมโห

ยองเบตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ซึงฮยอนจะเขย่าร่างเล็กๆของเขา

"มึง ยองเบ .....แดซอง ตามให้กูที"


สายตาซึงฮยอนมีแววร้อนรนอยู่ตลอด จนยองเบเองยังตกใจ










แดซองรับโทรศัพท์ของยองเบก่อนหน้านี้ แล้วบอกว่าจะให้ยองเบเข้ามาหาที่ผับเขา

วันๆแดซองก็หมกตัวมันอยู่แต่กับที่นี่นั่นแหละ




เมื่อพบเจอกับผู้มาเยือน สูงคน เตี้ยคน

ตาตี่ของแดซองอดจะมีแววหวั่นใจไม่ได้




มีเรื่องอีกแน่ๆ....




"เมื่อคืนพี่จียงไปกับยงฮวาฮะ คงไปคอนโด"

"คอนโดมันอยู่ไหน"  ซึงฮยอนถามทันทีด้วยเสียงต่ำ


เขาต้องไปตามให้มันรู้แล้วรู้รอด


เขามั่นใจว่าจียงไม่ได้จะหนีเขา แต่อาจจะออกมาไม่ได้


...เขาเชื่อ




...เขาคงไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่ไหม




"แล้ว.. พี่จียงไม่ได้ติดต่อพี่หรอฮะ"  แดซองหรี่ตาถาม


"เมื่อวานฉันโทรเป็น 40 สาย ไม่มีคนรับ"








ไม่มีใครรู้ว่าแดซองคิดอะไร

ร่างโปร่งยืนนิ่งนาน ก่อนที่จะเดินนำออกไป

"เดี๋ยว นี่จะไปไหน"  ซึงฮยอนถามไล่หลัง



"ไปตามมัน ...ที่คอนโดไงฮะ"




ไม่นานนักแดซองมาถึงคอนโดบลูโทรี่ พร้อมกับซึงฮยอน

แดซองรู้ตัวดีว่าถ้าให้ซึงฮยอนขึ้นไปด้วยคงไม่ดี

ยังไงซะเขาไปคนเดียวคงดีกว่า


ร่างสูงโปร่งใช้เวลาเกลี้ยกล่อมคนหน้าหล่อไม่นานก็ปลีกตัวออกมา

ไม่ทันที่จะเดินเข้าไปถึงหน้าลิฟต์

ผู้จัดการคอนโดก็เดินเข้ามาขวางเขาเสียก่อน


"วันนี้คุณหนูไม่อยู่นะครับ ถ้ายังไง..."

"มันให้มาบอกผมหรอว่าไม่อยู่?"


"เปล่าครับ ... คุณหนูไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"


แดซองส่ายหน้าไม่เชื่อ ก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ไป





ขายาวเดินฉับๆมาถึงหน้าห้องแล้วเสียบการ์ดรูดเข้าไป

ยงฮวามันแจกบัตรให้ทุกคนนั่นแหละ คนอย่างมันน่ะนะ หึ...

แค่มันจะทำร้ายพี่จียง แดซองยังไม่กล้าจะคิด.....



ร่างสูงของแดซองเดินหาไปทั่วห้อง

....เป็นไปอย่างที่บอก



ไม่มีคนอยู่ในห้องนี้จริงๆ

ทั้งเจ้าของห้อง .... ทั้งพี่ชายเขา....



เป็นไปได้ยังไงกัน ????


แดซองกำลังจะเดินออกจากห้อง ดันไปสะดุดสายตาเข้ากับเสื้อผ้าที่กองไว้ที่พื้น


โซฟาตัวใหญ่  กับเสื้อผ้าชุดหนึ่งที่ยับยู่ยี่ นอนเกลื่อนกลาด


ตาตี่เบิกกว้างเมื่อจำได้ว่านี่มันเป็นชุดที่พี่ชายเขาใส่อยู่เมื่อวาน......

เดินไปสำรวจอีกทีก็พบคราบสีน้ำตาลจางๆบนโซฟา



นี่มัน




อย่าบอกนะว่ายงฮวา......



ปราดตามองไปอีกครั้ง


โทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกระจกพร้อมกับทับกระดาษไว้ด้วยอีกหนึ่งแผ่น

ร่างโปร่งแทบถลาเข้าไปคว้ามันออกมาดู



โทรศัพท์ทีวางทิ้งไว้เขาจำได้ว่ามันเป็นของยงฮวา



รูปหน้าจอเป็นรูปเพื่อนของเขากับพี่จียงยิ้มถ่ายรูปคู่กันอย่างมีความสุข....

กับกระดาษอีกแผ่นที่เขาจำได้ดีว่าเป็นลายมือไก่เขี่ยที่เจ้าของห้องจงใจเขียนทิ้งเอาไว้






"It's too late"







แดซองเดินเข้าไปในห้องนอนยงฮวาอีกครั้งอย่างถือวิสาสะ

เปิดประตูตู้เสื้อผ้าแรงๆแล้วคนเปิดต้องเบิกตาตกใจ



เสื้อผ้ามันหายไปอย่างเห็นได้ขัดเลย


มีแต่ไม้แขวนเปล่าๆเต็มไปหมด



นี่คิดจะไปไหนกัน?????







แดซองเดินลงมาข้างล่างอย่างเคร่งเครียด  ตอนนี้ความคิดของเขาสับสนไปหมด




ยงฮวากำลังจะทำอะไร???

เขาเคยนึกชื่นชมในความฉลาดของเพื่อนอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้เขารู้สึกไม่ชอบความฉลาดของผู้ชายที่ชื่อยงฮวาเอาเสียเลย



ร่างสูงโปร่งเดินตรงไปยังเคาทน์เตอร์หน้าฟรอนท์

มีความเป็นไปได้มากที่ยงฮวาอาจทิ้งอะไรไว้ที่ผู้จัดการ








"ยงฮวาไปไหน?"  เมื่อเจอหน้าชายวัยกลางคน แดซองเปิดปากถามทันที

"ไม่ทราบครับ คุณหนูไม่ได้บอก"


ไม่ได้บอก????


"แล้วทำไม?..." แดซองยังไม่ทันพูดต่อ ผู้จัดการก็พูดกลับมาเสียก่อน

"คุณหนูบอกผมแค่ว่า ถ้ามีคนมาหา หรือมาถาม ก็ให้บอกเขาไปตามที่เห็นแค่นั้นครับ"




"แล้วเห็นอะไรบ้าง?"




"คุณยงฮวาออกไปกับคุณจียง แค่นั้นครับ"


ออกไปกับพี่จียง?  แดซองดูร้อนใจมากขึ้น เขากลั้นใจถามประโยคถัดไป

"พี่จียงเป็นยังไงบ้าง เอ่อ... สภาพน่ะ"




"ผมว่าดูเหมือนคุณจียงจะเมา คุณยงฮวายังต้องอุ้มออกไป"





พี่จียงจะเมาได้ยังไง  มันต้องเป็นไอ้ยงฮวาที่เมาสิถึงจะถูก!!

แดซองพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินกลับมาหาซึงฮยอน

รุ่นพี่ตาคมเห็นชายหนุ่มเดินกลับมาก็ลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมยิงคำถามทันที



"เป็นไงบ้าง"



"ไม่อยู่แล้วฮะ"


"บ้าชิบ..."  ซึงฮยอนหัวเสีย  ร่างสูงสบถเบาๆ


แดซองสีหน้ามีท่าทีหนักใจ


ร่างโปร่งนิ่งอย่างใช้ความคิด






ขอแค่พี่จียงไม่เป็นไร ... ทำยังไงให้เรื่องนี้จบลง...




เสียงนุ่มของแดซองพูดออกมาอย่างเรียบเฉย



"ถ้าพี่ปล่อยพี่จียงไป..."



"นายพูดอะไร?"


"พี่ก็แค่ปล่อยพี่จียงไป  พี่ไม่รู้หรอกว่ายงฮวามันรักพี่จียงมากแค่ไหน" แดซองเริ่มขึ้นเสียง

เขาห่วงเพื่อนเขา  เขาห่วงจียง

ซึงฮยอนเขาก็สงสาร


แต่เวลานี้


เขาเห็นความปลอดภัยของคนทั้งสองคนนั่นมากกว่า


ถ้ามันจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องจากไป...




"นายคิดว่าฉันไม่รักจียงหรอ แดซอง?"


"ผม..."







"เพราะฉันรักจียง ตอนนี้ฉันถึงได้เป็นแบบนี้...."








........................................


















แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านแยงเข้าตาคนบนเตียง

ก่อนที่จะขยับหันหนีแสงที่กำลังรบกวนการนอนของเขา


ไม่นานนักคนผมทองลืมตาขึ้นช้าๆ



ยงฮวา.....


นั่นเป็นสิ่่งแรกที่จียงเห็นเมื่อตอนตื่นนอน



ร่างบางพยายามยันตัวลุกขึ้น


ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาทำเอาเขาชะงักนิ่ง

"บ้าชะมัด...อึก"

จียงยันตัวขึ้นนั่งแล้วก้มลงมองตัวเอง




ร่างกายสะอาดสะอ้านกับเสื้อผ้าชุดใหม่


จียงเริ่มเงยหน้าขึ้นสังเกตไปรอบห้อง


ไม่คุ้นเคยเลย .... ที่นี่ที่ไหนกัน ??






ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆยงฮวาที่ตื่นเมื่อไหร่ไม่รู้เอาแขนโอบรอบเอวเขา

ใบหน้าหล่อเหลาซุกอยู่แถวๆนั้น


"ตื่นเมื่อไหร่ครับ?"  เสียงอู้อี้ดังลอดออกมา จียงก้มลงมองหน้ายงฮวา แต่ไม่ได้ปริปากตอบอะไร



"เอ็นดูผมหน่อยซี่ ...."




"นี่ผมกำลังอ้อนพี่อยู่นะ..."



จียงยังคงไม่พูด ร่างบางทำเพียงยกมือขึ้นมาลูบหัวยงฮวาอย่างแผ่วเบา




ร่างสูงบนเตียงแอบลอบยิ้มอย่างคนมีชัย




เขาแทบตายกับแผนการที่เพิ่งคิดได้ก่อนหน้านี้

ไหนๆก็จะ "หนี"ทั้งที  ถ้าไม่อยากโดนจับได้ก็ต้องแนบเนียนหน่อย

รู้สึกขอบคุณตัวเองจริงๆที่ไม่สติกระเจิงจนเกือบคิดอะไรไม่ออก

ยงฮวาทำทุกอย่างด้วยตัวเอง


ลงทุนพาจียงออกมาตั้งแต่ตีสาม  ลงทุนขับรถกลับบ้านเพื่อเปลี่ยนรถคันที่ตัวเองใช้ประจำเป็นคันอื่น


ถอนเงินสดมาเพื่อจะได้ไม่ต้องรูดบัตร



แม้แต่แดซองก็ไม่มีทางสาวถึงตัวเขาได้




หรือบางทีแดซองอาจจะไม่คิดหาตัวเขาด้วยซ้ำ...


แต่อีกคนเป็นถึงชเวซึงฮยอนทั้งที  ถ้าพลาดไปก็แย่


สู้เอาให้เนียนๆไปเลยน่าจะดีกว่า


เมื่อคืนตอนเขาแอบแวะเข้าไปหาพาสปอร์ตของจียงในบ้าน ดันบังเอิญไปเจอกับเท็ดที้พอดี


ร่างสูงเลยเมคเอาเสร็จสรรพว่าจียงบอกว่าอยากไปดูแฟชั่นรันเวย์ที่ปารีสซักพัก


เท็ดดี้ไม่ตะขิดตะขวงใจอะไรเลย แถมยังอวยพรเขาด้วยซ้ำว่าให้เดินทางดีๆ






ตอนนี้เขาก็แค่รอเวลา





ยงฮวาเลือกจะไม่พักที่โรงแรมในเครือตัวเองเพื่อลดความเสี่ยง


ร่างสูงกลับเลือกพักโรงแรมสี่ดาวที่อยู่แถวๆแอร์พอร์ต


พาสปอร์ตพร้อม วีซ่าพร้อม  ตั๋วเครื่องบินพร้อม






แค่เวลาพร้อมเมื่อไหร่ก็เท่านั้น ....




ยงฮวาคลายอ้อมแขนแล้วยันตัวลุกขึ้น

แขนยาวๆของเขาโอบเอวจียงให้เข้ามาใกล้อย่างแนบชิด




"มอร์นิ่งคิสกันดีกว่านะพี่จียง"









.............................to be con



เอิ่ม


นี่ไม่ได้ขู่นะ 

แต่ถ้าคุณไม่เม้นเราจะไม่อัพ

ฮ่าาาาา ไม่อัพ 1 ปีหนูเคยทำมาแล้ว ...ค้างตอนจบไปอีก 1ปีเป็นไรไป

เค้าเสียใจนะเนี่ย นั่งพิมพ์เลือดตาจะกระเด็น คนเม้นหายไปไหนนน

เดี๋ยวปั๊ดเปลี่ยนพระเอกเป็นแดซองเลยหนิ -3-


หนีดราม่าไปหาความบันเทิง(เล็กน้อย)ได้ที่นี่ -จิ้ม-