คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : OS - Some (Nomin)
Nomin } Some
ในวันนี้ผมรู้สึกว่าคุณเป็นของผม ดูเหมือนว่าจะใช่ แต่ไม่ใช่เลย
"แจมินอา" ผมเรียกคนตัวเล็กข้างกายที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจ้องโทรศัพท์ในมือ ดวงตากลมเหลือบขึ้นสบตาผมเล็กน้อยก่อนจะกะพริบปริบๆสองสามที เรียวปากสีสวยขยับถาม
"ฮะ?"
"กินข้าวก่อนสิ อย่าเพิ่งเล่น" ผมเอ่ยตำหนิเสียงขรึม คนตัวเล็กค่อยๆคว่ำมือถือลงกับโต๊ะด้วยใบหน้าเจื่อนๆ "วันนี้มีการบ้านมั้ย?"
ร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อย ดวงตากลมดูหลุกหลิกแปลกๆ ผมหรี่ตามองคนตรงหน้าเมื่อเขาส่ายหัวไปมา "อย่าลืมทำล่ะ ถ้าพี่รู้ว่าเราไม่ยอมทำการบ้าน โดนแน่"
ใบหน้าหวานยู่ไปเล็กน้อย โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นครืดก่อนที่มือเล็กจะฉวยเอามือถือแนบหูแล้วเดินออกไป ผมมองตามร่างบางที่บัดนี้หายออกไปนอกร้านอาหาร
สีหน้าที่ดูสดใสและมีความสุขทำให้ผมรู้สึกอิจฉาปลายสายเล็กน้อย แจมินวางหูก่อนจะเดินมานั่งที่ตรงข้ามผมเช่นเดิมด้วยสีหน้าระรื่น
"ใครโทรมา?" ผมแกล้งถามเสียงนิ่งๆเหมือนไม่ได้ใส่ใจทั้งๆที่ข้างในสั่นไหวด้วยความตื่นเต้น
"เพื่อนน่ะ" แจมินฉีกยิ้มกว้าง ผมพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาตั้งใจทานอาหารในจานให้หมด ร่างเล็กกินไปได้อีกเพียงนิดเดียวก็ดันจานข้าวออกห่างจากตัวแล้วยกมือถือขึ้นมากดเล่น
ผมผ่อนลมหายใจก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นมาสะพายไว้ ผมวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินนำไป ร่างเล็กค่อยๆผุกลุกขึ้นมาช้าๆเอื่อยๆ
ผมจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะรั้งข้อมือบางให้เดินตามมา แจมินขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อผมฉกโทรศัพท์ในมือไป "เดี๋ยวนี้เห็นโทรศัพท์สำคัญกว่าพี่เหรอ"
"เล่นนิดเดียวเอง" ร่างบางพูดเสียงกระเง้ากระงอด ปากเรียวสวยยู่เล็กน้อย
"ไม่น้อยอะ พี่จะฟ้องป๊า"
"อ๊า! อย่าฟ้องป๊านะ!"
ผมคือเจโน่ คนข้างกายที่ทำหน้าบูดบึ้งอยู่คือแจมิน คุณพ่อของผมรับเขามาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ เขาอายุน้อยกว่าผมสองปี เราสนิทกันมากๆและไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆจนแทบจะติดกันเป็นปาท่องโก๋
ผมเลื่อนฝ่ามือไปโยกหัวที่ปกคลุมด้วยผมนุ่มนิ่มเบาๆ คนตัวเล็กสะบัดหัวให้พ้นจากมือผม ดวงตากลมค้อนผมอย่างไม่พอใจ
"สมน้ำหน้า"
"ชิ..." ใบหน้าหวานสะบัดหนีไป ผมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะหันไปมองทางเดินตรงหน้า รถแล่นอยู่บนถนนผ่านเราไปเป็นหลายสิบคัน เราข้ามถนนไปสวนสาธารณะตรงข้ามด้วยทางม้าลาย ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้าไปช้าๆทำให้เหลือเพียงแสงสีส้มแดงที่อาบไล้ทุกสิ่งรวมถึงใบหน้าของคนข้างๆผมด้วย
"โอ๋เอ๋นะ" ผมรั้งลำคอระหงให้ร่างเล็กเซเข้ามาใกล้ แจมินทุบไหล่ผมเบาๆ
"เอาโทรศัพท์ผมคืนมานะ"
"ไม่"
"พี่โน่!!"
เมื่อกลับถึงบ้านดวงจันทร์ก็ลอยขึ้นมาแทนที่พระอาทิตย์เสียแล้ว แจมินเดินตรงไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะทิ้งตัวทับลงบนร่างบางอีกที
"พี่โน่ ออกไปนะ!"
"ง่วงจัง..." ผมวางกระเป๋านักเรียนไว้ข้างๆโซฟาก่อนจะหาวหวอดๆโดยไม่สนใจเสียงประท้วงของคนใต้ร่าง แจมินดิ้นกุกกักก่อนจะแน่นิ่งไปเมื่อคิดว่าไม่มีประโยชน์
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอ?" เสียงนุ่มของคุณแม่ดังขึ้น "กินอะไรกันมาหรือยังล่ะ?"
"กินแล้วฮะ แต่หิวอีกแล้วอะ" ผมทำปากยู่เล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ร่างบางเด้งตัวขึ้นนั่งก่อนจะหอบหายใจ ดวงตากลมมองค้อนผมด้วยสายตาระแวง ร่างเล็กเขยิบตัวหนีไปอีกฟากของโซฟา
ผมมองท่าทีระแวงนั้นด้วยสายตาขำขันก่อนจะลุกไปนั่งเบียดคนที่กำลังระแวงอยู่ แจมินโวยวายเสียงดังพร้อมกับทุบตีผมด้วยกำปั้นเล็กๆ
ผมโดนคุณพ่อที่เพิ่งลงมาจากห้องดุเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเลิกสนใจพวกเราไป แจมินทำหน้าบึ้งตึงอีกครั้ง
"วันนี้เป็นอะไร ฮึ!" แจมินแว้ดขึ้นทันทีที่คุณพ่อและคุณแม่เดินไปไกลจากบริเวณนี้ "ทำไมวันนี้ถึงแกล้งผมบ่อยจังเลย"
"ก็หมั่นไส้ อยากไม่สนใจพี่ก่อนทำไมล่ะ"
แจมินชะงักไปก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าหวานยื่นมาใกล้จนลมหายใจอุ่นเป่ารดปลายจมูกผม ผมย่นหน้าหนีก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
"อะไร?"
"หึงเหรอ~"
"ไม่ได้หึง"
"น้อยใจ?"
"เปล่า"
"แน่ใจ๊?"
"เออ" ผมจิ๊ปากก่อนจะลุกขึ้นแล้วคว้ากระเป๋าก่อนจะเดินขึ้นห้องไป เขาหัวเราะไล่หลังมา ผมปิดประตูห้องหลังจากเข้ามาแล้วก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะดังขึ้นเมื่อนาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ผมขยี้ตาอย่างงัวเงียก่อนจะเปิดไฟห้องจนมันสว่างแสบตาไปหมด หลังจากเอื้อมมือไปเปิดประตูผมก็ตาสว่างขึ้นมาทันที
ร่างเล็กในชุดนอนลายจุดสีฟ้าอ่อนกอดตุ๊กตาในอ้อมแขนแน่น ดวงตากลมมองผมตาแป๋วอย่างออดอ้อน
"แอร์เสีย"
"นอนร้อนไปนั่นแหละ"
"ใจร้าย!!"
"จะเข้ามั้ย? ถ้าไม่เข้าก็หลีกไป" ผมพูดด้วยท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย แจมินยิ้มกว้างก่อนจะเบียดตัวผ่านช่องประตูที่ผมเปิดแง้มไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
แจมินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนของผมก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ผมค่อยๆก้าวเดินไปหยิบหมอนที่เตียงก่อนจะผละตัวออกมา แต่ทว่า...
มือบางรั้งแขนผมไว้ เมื่อหันไปผมก็พบกับสายตาลูกแมวที่ผมแพ้มาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา แจมินทำปากยื่นอย่างเอาแต่ใจ
"นอนด้วยกันสิ"
"ไม่เป็นไร แจมินนอนไปเถอะ"
"ไม่อาว ผมอยากนอนกับพี่" ผมถอนหายใจน้อยๆก่อนจะโยนหมอนลงข้างๆหมอนของแจมิน ร่างเล็กยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะอีกครั้ง ผมเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวดตียงก่อนจะค่อยๆสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มหนา
เสียงหายใจสม่ำเสมอดังขึ้นเรื่อยๆตลอดเกือบชั่วโมงที่ผ่านมา ผมซึ่งนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาก่อนจะนอนหงายนิ่งๆสักพัก
ผมหันไปมองคนข้างกาย ดวงตาหวานที่หลับพริ้ม แพขนตาสีเข้มงอนงามที่เรียวตัวสวย ผมไล่สายตามองจนกระทั่งหยุดที่ริมฝีปากบางสีชมพูก่อนจะยิ้มน้อยๆ
"ฝันดี"
50%
"พิเจโน่ขา" เสียงติดทุ้มน้อยๆของแจมินดังขึ้นข้างหู สัมผัสนุ่มกระทบกับร่างกายผมกระตลอดเวลาจนต้องลืมตาตื่น "น้องแจมหิวแล้วข่ะ หาอะไรให้น้องแจมกินโหน่ย~"
"โอ๊ย แจมิน...อือ ไปหากินเองสิ" ผมปิดตาหนีแสงอาทิตย์ก่อนจะมุดหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง แจมินร้องลั่นแล้วใช้มือเล็กของตัวเองแงะใบหน้าผมขึ้นมาจากใบหมอนนุ่ม
"แม่ไม่อยู่ น้องแจมหิวค่ะพี่เจโน่ น้องแจมหิวววววว!"
"เออๆเดี๋ยวหาให้!" ผมเด้งตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยี้หัวอย่างหงุดหงิด แจมินหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจกับท่าทีหัวเสียของผม "แล้วนี่เป็นอะไร มาพูดค่ะคะ"
"ก็น้องแจมน่ารัก" ดวงตากลมกะพริบถี่ๆพลางเอียงคอมอง ผมหลุดหัวเราะเล็กน้อยให้กับความพยายามแอ๊บแบ๊วของร่างเล็กข้างๆก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู "อ๊า เดี๋ยว!"
ในขณะที่ผมกำลังจะลุกออกจากเตียง ร่างบางก็คว้าชายเสื้อผมไว้แล้วจำปากจู๋ นิ้วเล็กชี้ย้ำๆที่เรียวปากอิ่มสีชมพูสด
"อะไร?"
"มอร์นิ่งคิสงาย มอร์นิ่งคิส"
"เพื่อ?"
"ก็อยากมีมั่งอะ"
"แก่แดด" ผมว่าพลางหาวอีกครั้งก่อนจะหันหลังให้แจมินที่แว้ดอยู่บนเตียง เสียงเดินตึงตังของคนข้างหลังเข้ามาใกล้ขึ้นก่อนที่ร่างผมจะถูกกระชากจากด้านหลัง ผมเตรียมอ้าปากจะด่า แต่ทว่า...
จุ๊บ~
ปากก็ไม่สามารถอ้าด่าได้อีกแล้ว...
"..." ผมชะงักนิ่งงันไปในขณะที่ดวงตายังเบิกกว้าง ผมดันไหล่เล็กออกจากตัวช้าๆก่อนจะเอ่ยเรียกคนข้างหน้าด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก "จะ แจมิน..."
"ขา~?"
"เด็กบ้าเอ๊ย.." ผมเดินหนีแจมินออกจากห้องก่อนจะเข้าห้องน้ำไป กระจกบานใหญ่สะท้อนคนๆเดิมเหมือนดังทุกๆวัน ผมไล่สายตามองแก้มทั้งสองที่ขึ้นสีชมพูก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของตัวเอง
แล้วหน้าก็แดงจัดยิ่งกว่าเดิม...
"พิเจโน่ขา...น้องแจมหิวแล้วโว้ย!! จะขี้อีกนานมั้ย!!!"
70%
"ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวก็ติดคอ" ผมยกยิ้มขำพลางพูดเตือนคนตัวเล็กที่ตักข้าวเข้าปากอีกทั้งๆที่ยังเคี้ยวไม่หมด แก้มทั้งสองพองกลมและขยับไปมาขณะเคี้ยวอย่างน่ามันเขี้ยว ผมเอื้อมมือไปป้ายเศษอาหารที่มุมปากเล็ก
"แค่ก!"
"นั่นไง"
"อั่ก!--" มือเล็กยกขึ้นทุบอกตัวเองก่อนจะดื่มน้ำตามลงไป ผมเอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังบางด้วยรอยยิ้มเอ็นดูปนขำ
"ค่อยๆกินสิ"
"ก็พี่นั่นแหละ..."
"พี่อะไร? พี่ทำไม หืม?" ว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนลมหายใจอุ่นรินรดผิวเนื้ออ่อนเหนือริมฝีปาก แจมินยู่ปากแล้วเบือนหน้าหนีพลางบ่นหงุงหงิง
"พี่โน่ชอบแกล้งว่ะ.." บ่นได้เท่านั้นจู่ๆรอยยิ้มปริศนาก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของแจมิน ร่างเล็กเหล่สายตามามองผมจนรู้สึกร้อนๆหนาวๆ "พี่โน่..."
"อะไร?"
"เขาบอกว่าคนที่ชอบแกล้งคือคนที่แอบชอบน้า~"
"เพ้อเจ้อ"
"พี่โน่ชอบผมใช่มั้ยล่า~"
"หลับอยู่ก็ขอให้ตื่น มโนอยู่ก็ขอให้เลิก"
"อะกิ้วๆ เขินอะเด่" ผมถอนหายใจพรืดแล้วกลอกตาสองสามทีก่อนจะผลักหัวกลมออกไป แจมินโวยวายเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมีเลศนัย
เด็กบ้าเอ๊ย...
"เออ ชอบ" ผมโพล่งออกไปขณะที่คนตัวเล็กกำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปาก แจมินชะงักไปก่อนจะมองผมด้วยดวงตาเบิกกว้าง
"มะ...เมื่อกี้"
"พี่ชอบแจมิน"
"เฮ้ย...นี่จริงจังหรือเล่น?"
"จริงจัง...ก็บ้าละ กระโตกกระตากเป็นม้าดีดกระโหลกอย่างงี้ใครจะไปชอบลง" ผมโคลงหัวแจมินด้วยรอยยิ้ม ร่างเล็กยู่หน้าก่อนจะพึมพำเบาๆ
"คนบ้า..."
"บ้าแล้วรักมั้ยล่ะ?" ผมถามอย่างหยอกล้อเหมือนทุกครั้ง แต่มันกลับแปลกออกไป...
"รักสิ :)"
รอยยิ้มของแจมินมันแปลกไปจริงๆ
80%
บางทีผมก็รู้สึกแปลกๆ
"พี่โน่~"
แปลกจริงๆ..
"พี่โน่?"
กับเด็กแบบนี้เนี่ยนะ?
"พี่เจโน่!!"
"อะ...อะไร?" ผมหลุดออกจากภวังค์แล้วหันไปถามคนตัวเล็กที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ แจมินตีหน้ายุ่งก่อนจะทุบที่ต้นแขนของผมเบาๆ
"ไม่สนกันเลยอะ..."
"โอ๋ๆ สนแล้วนี่ไง" ผมหัวเราะพลางยีหัวกลมอย่างที่เคยทำ แจมินหมุนตัวแล้วเงยใบหน้าขึ้นหมายจะงับนิ้วผมเหมือนทุกครั้ง ผมไม่ได้หลบ ร่างเล็กจึงกัดเข้าที่ข้อนิ้วผมเบาๆ
แจมินจับมือของผมแน่นแล้วจูบซับซ้ำๆ ทั้งๆที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่กลับให้ความรู้สึกหวิวๆในช่วงอก ในร่างกายเหมือนมีผีเสื้อนับล้านบินว่อนไปมา
ความรู้สึกเหมือนยืนไม่ติดพื้นมันเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ? ผมไม่รู้สึกถึงพื้นที่กำลังยืนค้ำอยู่เลย ราวกับว่าล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าที่มีเมฆล้อมรอบไปทั้งตัว
"พี่โน่เหม่ออีกแล้วนะ" คนตัวเล็กฝังเขี้ยวขบกัดปลายนิ้วผมเบาๆเพื่อทำโทษ
"ย่าห์! มันเจ็บนะ" ผมชักมือกลับ แจมินทำปากงอง้ำแล้วผลักผมลงไปนอนกับโซฟา ผมเบิกตากว้างแล้วจ้องมองคนบนร่างซึ่งขึ้นคร่อมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ทุกอย่างมันเร็วมาก...จังหวะหัวใจของผมก็เช่นกัน
"เดี๋ยวพี่โน่จะได้เจ็บกว่านี้อีก"
"ทำ...อะไรน่ะแจมิน" ผมถามเสียงตะกุกตะกักเมื่อคนตัวเล็กกว่าปลดกระดุมเสื้อของผมออก ฝ่ามือเล็กลูบไล้ที่แผ่นอกผมเบาๆ แจมินนอนคว่ำหน้าลงบนตัวของผมแล้วนิ่งไป "แจ...มิน?"
"พี่แม่งโง่"
เอ้า...
"เดี๋ยวนี้หัดด่าพี่เหรอ" ผมหัวเราะ ฝ่ามือลูบวนบนหัวมนไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจ้าตัวผงกหัวขึ้นมาจ้องหน้าผมอย่างเอาจริงเอาจัง
"พี่รู้ป่ะว่าผมคิดยังไง?"
"คิดอะไร?"
"โอ๊ย...พี่โน่!!" แจมินใช้กำปั้นทุบอกผมจนจุกไปหมด ผมรวบมือเล็กแล้วดันตัวขึ้น ดึงรั้งเอวเล็กให้มานั่งบนตัก ใบหน้าหวานง้อง้ำ ดวงตากลมกลอกไปมาอย่างเซ็งๆ
"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าแจมินคิดอะไร..."
"..."
"แต่พี่รู้ว่าพี่คิดอะไร" ว่าพลางเอนตัวทับร่างเล็กจนล้มนอนราบลงบนโซฟานุ่ม แจมินเบิกตากว้างแล้วย่นคิ้วพร้อมทั้งเบือนใบหน้าหนี มือเล็กพยายามบิดให้หลุดออกจากการเกาะกุม เขาฝังใบหน้าเข้ากับพนักพิงโซฟาเพื่อซ่อนใบหน้าแดงอย่างเขินอาย
"พูดบ้าอะไร..."
"ใครเริ่มล่ะ หืม?" ผมซุกใบหน้าลงกับซอกคอเรียว จมูกโด่งกดสูดกลิ่นหอมหวานของเจ้าตัวจนคนตัวเล็กบิดขาไปมาอย่างเขินอาย
"พี่โน่..."
"หืม?"
"ผมชอบพี่นะ.." เสียงหวานกระซิบเบาหวิวอย่างแผ่วเบา ผมผละใบหน้าแล้วคลี่ยิ้มออกมาบางๆพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวเล็ก
"ชอบเหมือนกัน" ผมขยิบตาจนอีกฝ่ายต้องมุดหน้าหนีอีกครั้ง "คราวนี้จริงจังด้วย"
"มันไม่ผิดใช่มั้ย.."
"ผิดอะไร...เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆซะหน่อย"
"แน่ใจนะ...แล้วคบกันได้มั้ย?"
"ได้สิ...จะเอากันยังได้เลย"
แจมินเบิกตาโพลงแล้วฟาดมือลงที่แขนของผมดังเผียะจนต้นแขนขาวๆของผมขึ้นรอยแดงเห็นชัด อา...รุนแรงจังนะแจมินอา :(
"โอ๊ย!"
"คนบ้า!"
100%
__________ _____ __________
พิโน่เราไม่กากแล้วค่ะทุกคล ฮึก /ปาดน้ำตา
ความคิดเห็น