Kakikomi Academy (รับวิจารณ์ทุกอย่าง)

ลำดับตอนที่ #17 : [ผลตรวจรายงาน l อาจารย์มิไร] The King of North ราชาแห่งแดนเหนือ

SEND: The King of North ราชาแห่งแดนเหนือ

                สวัสดีค่ะ มิไรเซนเซย์เอง วันนี้จะมาส่งรายงานเรื่อง “The King of North ราชาแห่งแดนเหนือ” ที่ให้วิจารณ์คืนนะคะ ต้องขอออกตัวไว้ก่อนเลยว่าตัวเราเองก็ไม่ใช่มืออาชีพหรืออะไร เราวิจารณ์ในฐานะคนอ่านคนหนึ่งมากกว่า ต้องขอขอบคุณนะคะที่ไว้ใจและเลือกให้มิไรทำหน้าที่นี้ จะทำให้ดีที่สุดค่ะ

                หากมีข้อสงสัยหรือไม่เข้าใจอะไรก็สามารถชี้แจงหรือถามมาได้เลยนะคะ

                (ขอขอบคุณ “มิตรสหายท่านหนึ่งผู้ไม่ประสงค์จะออกนาม” ที่มาช่วยกันวิเคราะห์วิจารณ์อะไรหลายๆ อย่างร่วมกันกับเรา มาไว้ ณ ที่นี้ด้วย)

                เรื่องย่อ

                เรื่องนี้เป็นเกี่ยวกับตำนานการต่อสู้ระหว่างราชาแห่งแดนเหนือกับเจ้าชาย ซึ่งตัวเอก “ยู ชาร์น” เป็นราชาแห่งแดนเหนือที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตำนานนี้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นราชา และถูกพามาที่ซันคาเดียร์โดยแม่มดดัลลายะเพื่อรับมือกับเจ้าชาย แล้วก็เริ่มเจอปัญหาต่างๆ นานา (แต่พออ่านแล้วก็พบว่าจริงๆ ยูเหมือนแค่(จงใจ)ถูกทำให้ลืมเรื่องเหล่านี้มากกว่า อาจเป็นความประสงค์ของเจ้าตัวเลยด้วยซ้ำ)

                ตรงส่วนนี้เคลียร์ดีค่ะ แต่ก็เหมือนกับว่าจะเดาตอนจบได้จากตรงท้ายบทกลอนว่าตำนานอาจจะไม่จบเหมือนเดิมทุกครั้ง แปลว่าคราวนี้ราชาอาจจะแพ้หรือตาย หรือมิไรอาจจะกำลังโดนคุณหลอกอยู่ก็ได้ แต่ก็ยังมีปริศนาว่าทำไมราชากับเจ้าชายถึงได้ลืมทุกอย่างไปหมด แบบนี้มันน่าสงสัยจริงๆ แต่ถ้าให้มิไรลองเดาจริงก็พอจะเดาทางได้ แค่ไม่ทั้งหมดก็เท่านั้นเอง

ทีนี้มาพูดถึงปัญหา ตรงกลอนที่แปะอยู่ตรงหน้าบทความนั่นแหละค่ะ สัมผัสและความหมายโดยรวมถือว่าดี แต่ลืมสัมผัสระหว่างบทไปนะคะ ท้ายวรรคที่สี่ก่อนบทก่อนหน้าจะต้องสัมผัสกับท้ายวรรคที่สองของบทถัดไปด้วยค่ะ

                โครงเรื่อง

                มิไรอ่านถึงบทล่าสุดคือบทที่สิบที่คุณอัพเป็นเปอร์เซ็นต์ไว้ค่ะ ซึ่งเปิดมาบทแรกก็เป็นฉากที่ดัลลายะกำลังสอนยูอยู่ ก่อนจะย้อนความไปเรื่องก่อนจะมา ตรงนี้มิไรว่าคุณให้ความสำคัญของฉากผิดนะคะ แทนที่จะบรรยายฉากสำคัญอย่างฉากที่ยูย้อนกลับมายังอดีต กลายเป็นว่าบรรยายห้องกับโต๊ะอาหารที่เด่นกว่าฉากนั้นเสียอีก ทั้งๆ ที่ฉากข้ามเวลามาควรจะอลังการกว่าแท้ๆ ประมาณว่าไปให้ความสำคัญในจุดที่ไม่จำเป็นนัก ตรงนี้ควรจะต้องปรับปรุงหน่อยนะคะ

                อีกเรื่องหนึ่งคือการที่เนื้อเรื่องมันดูวนลูป บางเรื่องอธิบายไปแล้วก็ยังซ้ำอีก อย่างเรื่องพื้นหญ้าที่มีวงเวท คุณอธิบายมันซ้ำโดยใช้ภาษาที่ต่างกัน แต่มันก็ยังคงใจความเดิมอยู่ดี ทำให้เนื้อเรื่องยืดและไม่กระชับเท่าที่ควรค่ะ

                มีการกระทำบางอย่างของตัวละครที่มิไรว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าที่ควร เช่น ตอนที่ดัลลายะพกอุปกรณ์ทุกอย่าง เช่น ครก ตาชั่ง และอื่นๆ (ในตอนที่รักษายู)ขึ้นมามาด้วย คือมันดูประหลาดที่จะพกของแบบนี้ติดตัวไปมาทุกครั้ง สมุนไพรยังพอเข้าใจ แต่พวกอุปกรณ์ละเอียดยิบนี่มันออกจะแปลกๆ น่ะค่ะ ถึงจะเดินทางด้วยม้าก็เถอะ

                ปมของเรื่องค่อยๆ โผล่มาทีละน้อย ซึ่งก็คาดว่าจะค่อยๆ ปล่อยออกมาอีกในอนาคตเรื่อยๆ ตรงนี้ก็ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ แต่มิไรอยากจะบอกว่าเนื้อหาของบทแรกๆ เป็นอะไรก็ตามที่ควรจะดึงดูดกว่านี้สักหน่อย เพราะนักอ่านที่เข้ามามักจะอ่านแค่บทแรกๆ แล้วตัดสินว่าจะอ่านต่อดีไหม หากเนื้อเรื่องในบทแรกๆ ไม่ดึงดูดพอเขาก็ไม่อ่านตอนต่อไปหรอกนะคะ เพราะเรื่องของคุณเพิ่งเริ่มมาตื่นเต้นเอาประมาณตอนที่สี่ตอนที่ห้า ซึ่งนักอ่านที่เข้ามาส่วนใหญ่อาจจะอ่านไม่ถึงตรงนั้นก็ได้นะคะ

                ตัวละคร

                ตัวละครช่วงแรกๆ จะมีแค่ยูกับดัลลายะ ซึ่งตรงนี้มิไรอยากให้คุณปูพื้นฐานเกี่ยวกับตัวละครให้มากกว่าสักหน่อย สารภาพตามตรงว่าอ่านสองบทแรกแล้วมิไรยังไม่ค่อยจะรู้นิสัยของยูเท่าที่ควร เพราะเรื่องตอนแรกดำเนินเร็วมากจนส่วนนี้แทบจะไม่มีเลย...ตรงนี้ฟังแล้วอาจจะดูขัดกับคำพูดข้างบนเรื่องเนื้อหา แต่จริงๆ แล้วไม่ขัดนะคะ นิยายที่ดึงดูดไม่จำเป็นจะต้องดำเนินเรื่องไวค่ะ แค่มีอะไรน่าสนใจหรือน่าค้นหาเพียงพอ อาจจะเป็นส่วนของปมใหญ่ในเรื่องหรือปมย่อยที่ทำให้คนอ่านอยากติดตามต่อก็ได้...

                มาต่อเรื่องตัวละครกันเถอะค่ะ...

                ยู ชาร์น ที่เป็นนางเอก ‘คนปัจจุบัน’  นั้น โดยรวมเป็นคนที่จิตใจดี อ่อนโยน มีความพยายาม ตอนนี้อ่อนแอสู้อะไรไม่ได้ แต่ก็มีส่วนดื้อรั้นมากพอสมควร ค่อนข้างใกล้เคียงกับนางเอกแบบคลาสสิก แต่ยังดึงจุดเด่นที่จะทำให้นักอ่านรักยูออกได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ว่าง่ายๆ มิไรไม่ค่อยอินหรือรู้สึกผูกพันไปกับตัวเธอสักเท่าไหร่ ขนาดยูกำลังจะตายมิไรยังไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลย (อ้ะ...อย่าหาว่ามิไรเลือดเย็นนะคะ เพราะมิไรรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่ตายตรงนี้อยู่แล้ว เพียงแต่จะรอดด้วยวิธีไหนเท่านั้น) กลับกัน ยูใน ‘อดีตชาติ’ โผล่มามีบทนิดเดียวแต่มิไรกลับอินมาก และรู้สึกว่ายูคนนี้มีเสน่ห์มาก คือถ้าคนนี้เป็นนางเอกด้วยคาแรกเตอร์แบบนี้นี่คงรักแย่เลย ขนาดบทนิดเดียวเองนะคะเนี่ย มิไรไม่ได้หมายความว่ายูคนปัจจุบันไม่ดีนะคะ แต่ต้องหาวิธีถึงเอาเสน่ห์และความน่ารักของยูคนนี้ออกมาให้ได้ค่ะ เพราะคาแรกเตอร์ของยูมีศักยภาพพอที่จะได้คนรักได้นะคะ ทั้งในเรื่องและคนอ่านเลยด้วย เพียงแต่ต้องดึงออกมาเท่านั้นเอง

(แนะนำ  http://www.dek-d.com/writer/34652/ )

                ส่วนดัลลายะนี่ออกแนวพี่สาวและเป็นอาจารย์ให้ยูในคราวเดียวกัน คือดูแลครบวงจรตั้งแต่ชีวิตความเป็นอยู่จนถึงสอนทุกอย่างให้ยูที่ซันคาเดียร์ เป็นคนที่เข้มแข็ง จงรักภักดี และเชื่อมั่นในตัว ‘ราชา’ ยิ่งกว่าใครๆ แต่ก็เป็นคนที่ออกจะขี้ห่วงนิดๆ อาจเพราะเรื่องสถานการณ์บังคับ บทนี้เป็นบทรองที่สำคัญเพราะเป็นตัวละครที่ต้องประกบติดนางเอกตลอดเวลา แต่กลับกลายเป็นว่าเธอดูเด่นกว่ายูเสียอีก เด่นในแง่ที่ทำนักอ่านอินไปด้วยได้ เพราะอ่านช่วงที่ดัลลายะกังวลก็เข้าใจนะว่าทำไมแล้วก็ให้อารมณ์ตามไปด้วยได้ แต่การกระทำของเธอ...สำหรับคนในตำแหน่งนี้แล้วควรจะให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้อีกสักหน่อยนะคะ

                เรน...เจ้าชาย (และคิดว่านี่แหละพระเอก) โผล่มายังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่โผล่มาแต่ละทีก็เรียกให้อินตามไปด้วยได้ดีค่ะ เป็นคนที่ดูทะเยอทะยาน แอบติดขี้เบื่อหน่อยๆ ชอบความท้าทาย แล้วก็น่าจะเจ้าเล่ห์พอสมควรเลย แต่ดูท่าทางว่าจะเป็นคนที่ชอบฝืนตัวเองเกินไปอยู่เรื่อย เพราะวางเป้าหมายไว้สูงและอยากจะไปให้ถึงมันทำให้บางทีกลายเป็นว่าตัวละครฝืนทำเกินขีดจำกัดของตัวเองเสียอย่างนั้น คาแรกเตอร์ที่แสดงออกมามีท่าทางสง่าสมกับเป็น ‘เจ้าชาย’ ดีค่ะ อีกอย่างคือเขาเป็นคนที่ดูมีความลับซ่อนอยู่อีกนะเนี่ย...

                ส่วนบรรดาตัวละครที่ออกมากันให้พรึ่บในบทที่ห้า...สารภาพค่ะว่ามิไรจำทั้งหมดแทบจะไม่ได้เลย เพราะโผล่มาทีละเยอะๆ สี่คนจากเชรานย์ ไหนจะผู้นำแคว้นโน่นนี่อีก ซ้ำยังพูดคนละไม่กี่ประโยคด้วยซ้ำ มันเลยกลืนกันไปหมดจนแทบจะแยกไม่ค่อยออกว่าใครเป็นใคร ที่เด่นแบบพอจะจำได้ก็มี คู เฮเธอร์ ที่เป็นที่ฮือฮาของที่ประชุมเพราะเป็นแค่เด็กวัยสิบขวบ ราชาพามินลา กับราชินีเทเรซ่าเท่านั้น (เพราะราชินีเทเรซ่ายังมีบทในตอนหนังอีก ทำให้เด่นมากพอสมควร) ส่วนที่เหลือจำได้บ้างไม่ได้บ้างค่ะ ก็หวังว่าจะเห็นสี่จตุรเทพออกมาแสดงบทบาทให้สมเป็นจตุรเทพต่อไปนะคะ (เฟรย์กับเอพริลมามีบททีหลังเลยจำได้ แต่ไอเดนเนี่ย...ลืมสนิทค่ะ)

                การใช้ภาษา

                หัวข้อนี้เป็นหัวข้อที่ยาวที่สุดค่ะ จากการนั่งถกกันเองระหว่างมิไรและมิตรสหายท่านหนึ่ง พบว่าปัญหาส่วนมากของคุณอยู่ที่หัวข้อนี้ และเนื่องจากมิไรเชื่อว่าคุณจะไม่ใช่ประเภท “ยาวไปไม่อ่าน” เลยกล้าจัดเต็ม ถ้าพร้อมแล้วก็เลื่อนลงไปอ่านได้เลยค่ะ

                ปัญหาที่พบในการใช้ภาษาของเรื่องนี้มีอยู่หลายข้อ แต่ข้อที่ดูจะชัดเจนมากจะอยู่ในเรื่องของการบรรยาย คือ คุณบรรยายได้ “ไม่สุด” และ “ไม่พอดี” ค่ะ ประมาณว่ากำลังบิ้วด์อารมณ์อยู่ดีๆ ตัดฉึบไปขึ้นประโยคอื่นเสียอย่างนั้น ทำให้อ่านแล้วไม่ได้ฟีลเท่าที่ควร เช่น ตอนวาร์ปที่ควรจะลากอารมณ์ให้นานกว่านี้สักหน่อย จู่ๆ ก็ตัดฉึบไปฉากถัดไปเลย อ่านแล้วก็อ้าว...จบแล้วเหรอ มันไม่ได้อารมณ์น่ะค่ะ

                อีกปัญหาก็คือคุณชอบไปให้น้ำหนักกับจุดที่ไม่สำคัญ แต่จุดควรให้ความสนใจมากๆ กลับสั้นนิดเดียว ตรงนี้เคยพูดไปแล้วในหัวข้อก่อนหน้าเพราะฉะนั้นจะขอไม่อธิบายตรงส่วนนี้ซ้ำนะคะ

                อีกเรื่องคือภาษาของคุณไม่คงที่ค่ะ เพราะบางทีก็วิจิตรบรรจงมาก แต่บางทีก็สั้นห้วนจนทำมิไรมึนว่าตกลงเรื่องนี้ภาษามันอยู่ระดับไหนกันแน่เนี่ย อย่างตอนที่คุณบรรยายท้องพระโรงสองที่ในตอนที่หนึ่งกับตอนที่สี่ มันต่างกันมากจนมิไรแอบคิดเลยนะคะว่านี่ใช่คนเดียวกันเขียนแน่หรือนี่...ปรับให้มันเท่ากันเถอะ เอาสักอย่างให้มันไปในทางเดียวกันจะดีกว่าค่ะ

                สำคัญอีกเรื่องและเป็นประเด็นที่เห็นชัดมากๆ คือเรื่องสรรพนามที่ใช้เรียกตัวละครกับคำลงท้ายค่ะ สำหรับยูที่มาจากโลกปัจจุบัน การใช้ ‘ฉัน’ แทนตัวเอง และลงท้ายด้วย ‘ค่ะ’ เป็นประเด็นที่เข้าใจได้ แต่คนอื่นที่โลกนี้เนี่ยสิ แทนตัวเองว่าข้าเจ้า แต่ลงท้ายด้วย ‘ค่ะ’ เป็นอะไรก็ตามที่มิไรอ่านแล้วรู้สึกขัด...คือสรรพนามข้างหน้าก็ดูเหมาะดีแล้ว แต่พอมาเจอ ‘ค่ะ’ ที บอกตามตรง...เงิบ ถ้าข้างหน้าใช้ข้าเจ้าแล้ว ข้างหลังก็ควรจะตามหลังด้วย ‘เจ้าค่ะ’ หรือ ‘ขอรับ’ น่าจะเหมาะสมกว่า ยิ่งเวลาพูดกับยูที่เป็นถึงราชาควรใช้ ‘เพคะ’ หรือ ‘พะยะค่ะ’ เลยด้วยซ้ำ แต่ทุกคนใช้ค่ะหมดแม้กระทั่งตอนที่แม่บ้านพูดกับคนยศสูง...

มิไรก็กินจุดต่อไปค่ะ...

                สรรพนามเกี่ยวกับราชาศัพท์ก็เป็นอีกจุดหนึ่งนะคะ หลักการใช้มีดังนี้ค่ะ

หม่อมฉัน = ผู้หญิงใช้ ไม่ก็คนยศเจ้านายใช้กับผู้ที่มีศักดิ์เสมอกัน

กระหม่อม (เกล้ากระหม่อม) = ใช้พูดกับเจ้านายที่มีศักดิ์สูงกว่า

แต่คุณเอาหม่อมฉันให้ผู้ชายศักดิ์ต่ำกว่าใช้ มันเลยผิดค่ะ ควรแก้ไขตรงนี้ให้ถูกต้องด้วยจะยิ่งเพิ่มความสมจริงให้นิยายนะคะ แล้วราชาศัพท์ถ้าจะใช้ควรใช้ในตลอดนะคะ ไม่ใช่ใช้กับแค่สิ่งของ แต่ท่าทาง อวัยวะคนไม่ใช้...

อีกอย่างที่โดดมาคือเรื่อง ‘เปอร์เซ็นต์’ ค่ะ คือในยุคปัจจุบันพูดอะไรๆ เป็นเปอร์เซ็นต์นี่เข้าใจ แต่ในอดีต สำหรับมิไรแล้วเป็นอะไรที่ดูผิดยุคอย่างรุนแรง อย่างสามสิบเปอร์เซ็นต์บอกว่า สามสิบเต็มร้อย หรือ สามในสิบ แบบนี้น่าจะเหมาะกับยุคสมัยมากกว่าบอกเป็นเปอร์เซ็นต์นะคะ

แล้วก็บางทีตอนให้ข้อมูลทั่วๆ ไป เช่น เรื่องเกี่ยวกับดินแดนหรืออะไรอย่างนี้ อย่าทำให้มันยาวเป็นพรืดจะดีกว่าค่ะ ค่อยๆ แบ่งแล้วป้อนคนอ่านไปทีละนิดจะดีกว่าการลงมาโครมเดียวเป็นรายงานเลยนะคะ เพราะมิไรเปิดอ่าน แล้วเจอพูดว่าด้วยเรื่องประชากรกับดินแดนไปประมาณสี่ห้าย่อหน้า ไม่ใช่ยาวไปไม่อ่านนะคะ แต่บอกติดกันยาวขนาดนั้นมันเหมือนยกเอาตำรามาอ่าน และทำให้มันดูไม่ค่อยน่าสนใจน่ะค่ะ มิไรว่าค่อยๆ แอบป้อนแอบฟีดข้อมูลคนอ่านไปเรื่อยๆ ทีละนิดๆ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าในการที่จะทำให้เขารู้จักโลกของคุณนะคะ

แล้วก็ปัญหาอีกอย่างคือการใช้จุดไข่ปลาค่ะ มิไรอ่านแล้วคิดว่าคุณใช้จุดไข่ปลาเยอะมากจริงๆ เข้าใจว่าต้องการจะให้เว้นวรรคหายใจหรืออะไรทำนองนั้น แต่มันมากเกินไปค่ะเลยทำให้ดูรก แนะนำให้ใช้จุดเฉพาะตอนจะบิ้วต์อารมณ์ หรือจะทอดจังหวะลงจะดีกว่าค่ะ หากต้องการจะเว้นหายใจแนะนำให้คั่นด้วยบรรยายแทรกหรือตัดมันไปบ้างก็ได้ค่ะ จะได้ไม่เยอะเกิน

เกือบสุดท้ายแล้วค่ะ คือภาษาในบทสนทนาของคุณ มันดูไม่เหมือนภาษาพูดสักเท่าไหร่ เช่น “โอ้ย...เจ็บหัวใจ” (สารภาพว่ามิไรอ่านแล้วฮามาก) น่าจะพูดแค่โอ้ยเจ็บ หรือครางออกมา แล้วบรรยายว่าเจ็บปวดตรงไหนน่าจะดีกว่านะคะ หรือถ้าจะใส่ อย่างน้อยใช้คำว่าหน้าอกเถอะค่ะ ใช้คำว่าหัวใจมันดูไม่ค่อยเป็นภาษาพูดที่ดูเป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่

สุดท้ายคือเรื่องคำผิดค่ะ มีหลายคำอยู่เหมือนกันที่คุณเขียนผิดและเป็นคำที่ต้องใช้เยอะ เช่น “เวทมนตร์” “เวท” (ที่เขียนให้คืออันที่ถูกนะคะ) แล้วก็มีคำตกหล่นบ้างค่ะ

ร่ายมายาวขนาดนี้คุณอาจจะรู้สึกเฟล แต่มิไรเองก็อยากจะชมคุณมากในเรื่องพัฒนาการค่ะ ภาษาของคุณดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะในบทท้ายๆ ที่จุดแก้ไขลดลงไปมาก พยายามต่อไปนะคะ มิไรเชื่อว่าคุณทำได้แน่นอนค่ะ

เรื่องแก่นเรื่องขอยังไม่พูดนะคะ คงต้องรอดูต่อไปอีกสักระยะค่ะ

ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ หวังว่ามิไรจะได้มีโอกาสตรวจงานท่านอีกนะคะ

อย่าลืมกรอกแบบฟอร์มรับงานกลับนะคะ

แบบฟอร์มรับงาน

ชื่อ :

บทวิจารณ์เป็นอย่างไรบ้าง :

ให้เครดิตโรงเรียนเราด้วยได้ไหม :

ขอบคุณที่ไว้ใจ ให้อาจารย์ตรวจรายงาน หวังว่าจะมีโอกาสได้ตรวจให้ใหม่นะ :

 BANNER

themy  butter