คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #160 : { ประกาศ } และแล้วก็ถึงเวลา... ^^
{ ประกาศ } และแล้วก็ถึงเวลา... ^^
ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าบทความนี้เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่
เทมจำไม่ได้แล้ว แล้วก็แก้ไขตอนแรกหลายครั้ง
จนสถิติวันเปิดบทความมันหายไปหมด
แต่ตราบจนถึงทุกวันนี้ ก็ไม่มีครั้งไหนที่เทมรู้สึกเสียใจ
ที่ได้สร้างบทความนี้ขึ้นมาเลย...
และเทมก็จะไม่มีวันเสียใจ ^^
แต่เวลาของเทม มีไม่มากแล้วนะคะ
เทมได้ให้ทุกๆ อย่างเอาไว้ที่นี่แล้ว
ได้ถ่ายทอดอะไรต่างๆ ที่เทมได้เรียนรู้ และธีมที่ให้ทุกคนไว้ทั้งหมด
เทมอยากจะเก็บความทรงจำดีๆ ที่เรามีกันตรงนี้
เอาไว้ตลอดไป
สำหรับเว็บไซด์ที่เทมได้ให้ไปในตอนก่อนหน้านั้น
มีอะไรหลายๆ อย่างที่เทมได้เรียนรู้จากที่นั่น และมันไม่อาจบรรยายเป็นประโยคได้
มันเป็นประสบการณ์ และอะไรหลายๆ อย่าง
ที่เราอยากจะรู้ และค้นคว้ามัน เพื่อให้ได้รู้
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเทมสนุกมากๆ
ได้รับรู้คำขอบคุณมามาก ทั้งที่เทมเองควรจะเป็นคนขอบคุณมากกว่า
ที่ทุกคนทำให้เทมไม่รู้สึกเหงาเลย
เมื่อได้เข้ามาพักพิงที่นี่
แต่ว่า...เทมคงจะต้องปิดประตูบ้านหลังนี้
เพื่อให้ตัวเองได้อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงบ้าง
เทมหลบเลี่ยงมาตลอด คิดว่าไม่มีที่ไหนสุขใจได้เท่าที่นี่อีกแล้ว
เทมคิดว่าการได้เป็นเพื่อน การได้รู้จะจัก และทักทายกับทุกคน
ได้ทำธีมให้ ได้สอนเรื่องราวต่างๆ ที่เทมพอจะรู้
ได้ยินคำว่าขอบคุณ...
ซึ่งก่อให้เกิดความรู้สึกแสนพิเศษ
...ที่หาไม่ได้จากที่ไหน
แต่หากในความเป็นจริงนั้น...
เราจะอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้
ที่นี่ไม่ใช่ Neverland...
(จากหนังสือการ์ตูนเรื่องปีเตอร์แพนซินโดรม)
เราไม่อาจจะยิ้มร่าเริงแล้วอยู่ด้วยกันตลอดไปได้
แต่เราก็ยังสามารถเก็บความทรงจำ ที่จะไม่มีวันลืมเลือนนี้เอาไว้ด้วยกันได้
เพลงหน้าบทความจะเป็นเพลงสุดท้ายที่เทมฝากทิ้งไว้
เทมชอบเพลงนี้มากที่สุดค่ะ และหวังว่าทุกคนคงจะชอบเหมือนกันนะ
ลองมองท้องฟ้า แล้วก็ร้องคำว่า Let's stay together อิสึโม ด้วยกันสิ ^^
...
เทมอยู่ตรงในบ้านหลังนี้มานานมาก
และไม่เคยคิดว่าตัวเองจะออกจากที่นี่ไปไหนเลย
แต่คุณครูสมศรีบอกกับเทมว่า "เลิกซะเถอะลูก...
ถ้ามันฆ่าความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวเราไป มันฆ่าเวลาที่ควรจะ
นำไปใช้ทำอะไรดีๆ..."
เทมเป็นคนที่ติดคอมมาก
และไม่เคยอยู่ห่างได้เวลาถ้ามีเวลาว่าง
หรือแม้แต่ไม่มีเวลาว่างก็ยังจะหาเวลามาเล่นจนได้
แม้ว่าเวลาเหล่านั้นจะเป็นเวลาที่ได้ทานข้าวกับครอบครัว
หรือเวลาที่ทุกคนออกไปซื้อของกัน
ทำกับข้าวกัน เล่นแบตกัน
ขี่จักรยาน ไปทานข้าวนอกบ้าน
เทมละทิ้งมันทั้งหมด แล้วมานั่งจมอยู่ตรงนี้ ...
กลายเป็นคนที่ต้องนั่งทานข้าวคนเดียวตอนดึก
กลายเป็นคนที่นอนกลางวัน ตื่นกลางคืน (ตอนปิดเทอม)
กลายเป็นคนที่คุยกับคนอื่นน้อยลง
และ
เริ่มจะไม่สนใจโลกแห่งความจริง
แม้จะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง
แต่มันก็เหมือนกับว่าเราติดไปแล้ว
เลิกไม่ได้สักที
ถึงใครจะบอกว่า เราเล่นได้ หากแบ่งเวลาเป็น
แต่เล่นทีไรเทมก็จะติดมากๆ และเล่นไปเรื่อยๆ อย่างนั้น
กว่าจะรู้ตัวอีกที เวลาก็ล่วงเลยไปแล้ว...
เทมเคยบอกหลายครั้งว่าจะปิดบทความแล้ว
แต่ไม่นานก็กลับมาอัพใหม่ เพราะมาเรียกร้องกันเยอะมาก
ตอนนั้นรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนคิดถึงธีมของเรา
ก็เลยกลับมาอัพใหม่ แล้วก็ทำเหมือนกับว่าความตั้งใจที่จะเลิกคอมของเทม
มันมลายหายไป...
แต่ตอนนี้ เวลาและอะไรหลายๆ อย่าง
ทำให้ให้เทมเติบโตขึ้นมา...
จากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่อนแอในโลกแห่งความเป็นจริง
ก็เริ่มมองโลกในมุมใหม่ และยิ้มให้กับโลกใบนั้นได้มากขึ้น
และมันคงถึงเวลาแล้วจริงๆ ที่จะต้องจากลาบ้านหลังใหญ่หลังนี้ไป
แต่ถึงอย่างไร เราก็จะมีกันเสมอนะ
เทมจะไม่กลับมาอีกแล้วค่ะ
เทมจะเก็บที่นี่เอาไว้เป็นความฝันที่สวยงาม
ที่ครั้งหนึ่ง เทมเคยได้สัมผัส
เคยได้เป็นเจ้าของโลกสวยๆ ใบนี้
แม้ว่าจะไม่อาจใช้ชีวิตอยู่กับมันได้ตลอดไป
ก็ตาม
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
เทมคิดมานานแล้ว และไตร่ตรองมาเป็นปีๆ
แต่กว่าจะตัดสินใจทำได้นี่ก็นานเหลือเกิน
เทมคิดว่าอยากจะบอกเอาไว้ค่ะ
อย่างน้อย ก็จะได้ไม่ต้องรอกัน
ขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ :))))
ถึงจะปุบปับไปหน่อย
แต่ก็
บ๊าย บาย นะ
ถ้าเกิดเราได้เจอกันในโลกแห่งความจริง
มันคงเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากๆ เลย
บางที เทมอาจอยู่ใกล้ๆ ทุกคนก็ได้ 55
ความคิดเห็น