คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : LTW -Brother-
*11*
[Brother]
“นี่ คิดว่าดีแล้วหรอ?”
“อะไรล่ะ?”
“ที่ให้น้องไปอยู่กับผู้ชายคนนั้น”
“อืม ยังไงท่านพ่อนั่นก็อยากให้เป็นแบบนี้”
“แต่เรารู้สึกไม่ดีเลย.. เหมือนจะมีแต่เรื่องร้ายๆเกิดขึ้น”
“ยังไงเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
“นี่ โซล...”
“ครับ?”
“รูนรักโซลนะ”
“อืม โซลก็รักรูน รักมากที่สุด”
โครม!!!
“นี่แกมีเวลามาสวีตกับน้องขนาดนี้แล้วหรอย่ะ!! งานการเยอะแยะ แกจะให้ฉันทำคนเดียวรึไง!! ปล่อยให้น้องเขาพักอยู่เงียบๆปราศจากแกไม่ได้เลยเรอะ!!”
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเกินเลย(?)เสียงประตูพังโครมพร้อมร่างระหงที่แหกปากเพิ่มวอลลุ่มเสียงเต็มที่ ก่นด่าพ่นคำพูดมากมายใส่หน้าชายหนุ่มที่กำลังคลอเคลียอยู่ที่ช่วงท้องน้อยของน้องชาย ช่างเป็นภาพชวนหวาดเสียว แต่ถ้าเจอสาวเบลเข้าไปคงเสียวไม่ออก..
ตาคมเสมองหญิงสาวนิดหน่อยก่อนจะกลับมาสนใจผิวเนียนซีดนุ่มนิ่มตรงหน้าต่อ คนน้องเองก็ได้แต่มองพี่สาวตาปริบๆ จะขยับก็ไม่ค่อยกล้า
“นี่แกไม่คิดจะสนใจที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย”
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่าระอาใจ
“พี่รู้แล้วจะแหกปากทำร้ายหลอดเสียงตัวเองทำไม..”
โซลหมุนตัวที่เปลือยท่อนบนกลับมามองพี่สาวพร้อมแคะหูโชว์ให้พี่ท่านดู เป็นการกระทำที่เรียกเลือดได้ดีมาก... แต่เป็นเลือดบนหัวมันน่ะนะ
“แก.. ออกมาเคลียกันเลย!”
“โอ๊ย พี่ผมเจ็บบ”
เบลเดินไปลากหูชายหนุ่มแล้วลากออกนอกห้อง โซลได้แต่เอี้ยวตัวตามร้องครวญครางด้วยสีหน้าเรียบเฉย
กริยาที่ใครๆก็เรียกว่า กวนทีนระยะสุดท้าย...
“พ่อบอกให้แกไปคอยดูการเคลื่อนไหวของน้อง ที่สำคัญ ดูแค่ห่างๆ ไม่จำเป็นไม่ต้องไปใกล้”
“ง่ายๆ แค่ไม่ให้น้องรู้ตัวว่างั้นเถอะ”
“ก็ใช่..”
“ท่านพ่อทำไปเพื่ออะไร?”
“อย่ารู้เลย พวกเราอยู่เงียบๆก็พอ...”
“แหม ตานัทจะพาแฟนมาก็ไม่บอกแม่ก่อนนะ ดูซิเนี่ย หน้าตาน่ารักเชียว”
ไม่พูดเปล่ามือนุ่มเอื้อมไปหยิกแก้มเนียนนั้นสนุกมือ ถ้าไม่กลัวร่างบอบบางนี้ช้ำคงจะจับมาฟัดซักทีให้หายหมั่นเขี้ยว
นัทเองก็ได้แต่มองเงียบๆ ปั้นหน้ายิ้ม ในใจก็คิดว่าในที่สุดบ้านนี้ก็มีลูกสาวซักที
ด้วยความที่ทั้งบ้านมีแต่ผู้ชายเลยไม่มีเด็กผู้หญิงที่ให้ดูแลปกป้องเลยซักคน
ทุกวันนี้ก็มีแต่ไอพวกดิบ เถื่อน ห่ามเพ่นพ่านอยู่ในบ้านอย่างกับซาฟารี (ชายโชเว่อร์ตลอด)
“แม่พอแล้วน่า เดี้ยวแก้มลูกสะใภ้ช้ำผมไม่รู้ด้วยนะ”
“แหม แกอิจฉาน้องเขาละสิที่ฉันเอ็นดูไม่เท่า”
หม่อมแม่ยอมละมือออกจากใบหน้านุ่มนิ่ม แล้วโอบเอวตัวเล็กไว้
“เปล่าซักหน่อย..”
ชายโชได้แต่พึมพำกับตัวเอง ที่อิจฉาน่ะ ไม่ใช่อิจฉาตัวเล็กหรอก อิจฉาแม่ต่างหาก..
“ไปกินข้าวเถอะ แม่กับยายจ๋าทำกับข้าวเต็มโต๊ะแล้วเนี่ย”
“คร้าบบๆ”
พูดจบแทนที่คุณแม่จะปล่อยให้หนูซินเป็นอิสระกลับมายังอ้อมอกพี่นัท แต่ไม่เลย แม่ท่านเลยเกาะซินเอาไว้แล้วดันๆให้หนูน้อยเดินตาม
ชายหนุ่มได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียดตามไปเงียบๆ ด้วยเพราะไม่อยากขัดใจคุณแม่เขา
“เฮ้อ..” คิดแล้วก็เศร้าจะโดนแย่งเวลาสองต่อสองกับซินซะงั้น
“ลูกซินมานั่งข้างๆแม่นี่สิจ๊ะ”
ดันไหล่ขาวให้นั่งลงยังเก้าอี้ข้างตนเสร็จก็นั่งบ้าง
“แม่นั่นมันที่ไอนิคไม่ใช่อ๋อ”
“แล้วไงจ๊ะ”
หญิงมีอายุประสบการณ์หันมองลูกชายด้วยรอยยิ้มที่ดูจะแฝงความน่ากลัวอยู่มากลายๆ
“กะ ก็เปล่า กลัวมันจะโวยวายเฉยๆ”
นัทได้แต่เกาแก้มเก้อๆ พร้อมเดินจะไปนั่งข้างสุดที่รักของตน
“แล้วแกจะไม่ใส่เสื้อรึไงย่ะ อยากเป็นปอดบวมเรอะ!?”
“ห้ะ?”
ทำหน้างงไปก็ก้มมองแผงอกเปล่าเปลือยของตนตามสายตาคุณแม่ไปด้วย
“เห้ย!”
ถ้าเป็นปกติคงจะไม่สนใจ แต่นี่ตัวเล็กอยู่ด้วยน่ะสิ มันรู้สึก.. เขินแปลกๆ
คิดได้จบก็รีบโกยอ้าวขึ้นห้องด้วยใบหน้าเปื้อนสี
“แหม ตานัทนี่ก็จะอายอะไร ยังไงเดี้ยวก็ต้องเห็นกันทั้งตัวอยู่เลยเนอะหนูซิน”
พูดแล้วก็กระแซะคนตัวบางที่กำลังนั่งก้มหน้างุดใจเต้นรัว ใบหน้าที่เพิ่งจะขึ้นสีชมพูบางๆพอโดนคนมาแซวเข้าไปอีกก็ขึ้นสีแดงเถือกไปถึงหู เรียกสายตาเอ็นดูจากคุณแม่ได้อย่างดี
“อ่ะ เอ่อแล้วซินนั่งนี่ได้หรอฮะ?”
“แหม ได้อยู่แล้วจ๊ะ แต่อย่าพูดฮะสิลูก เอาคะ ขา ดีกว่า น่ารักกว่าเยอะเลยรู้มั้ย”
มือที่เริ่มมีรอยย่นเอื้อมขึ้นลูบผมสลวยบนหัวทุยๆนั้นเล่นสนุกมือ(?)
“เม่คร้าบบบ ไปเอาสาวที่ไหนมาเนี่ย อยากได้ลูกสะใภ้แล้วใช่ป่ะละ มาๆเดี้ยวผมจะดูแลน้องเขาให้เอง”
ลูบไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีชายนิรนามเดินเข้ามาพูดจ้อไม่หยุด พอดูๆแล้วหน้าตาก็เข้าขั้นว่าหล่อได้ที่ร่างกายก็ดูแข็งแรง อ่าถ้ามีสาวๆมาอยู่แถวนี้อีกคงได้สลบกันเป็นแถวๆ แต่ก็นะ บอกแล้วว่าที่นี่มีแค่หม่อมแม่กับยายจ๋า เห็นกันมาตั้งแต่หนอนยังน้อย คงไม่รู้สึกอะไรกันหรอก..
“มึงหลบไปเลยไอนิค นั่นแฟนกู”
ต้นเสียงดังมาจากทางบันได้ ที่เจ้าของเสียงอยู่ในสภาพใส่เสื้อผ้าครบเครื่องเรียบร้อยดีแล้ว ในหน้าคมสันมีปมคิ้วขมวดเป็นโบอยู่ เรียกได้ว่าเตรียมหาเรื่องเลยทีเดียว
“โห้ย เล่นนิดเดียวทำเป็นดุ ขี้หวงว่ะ”
“เล่นเชี่ยไร สายตาเมิงอ่ะเยิ้มเชี่ยว”
ก่นด่า เดินเข้าหาพร้อมชี้หน้า นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกันคนได้แขนขาด ขาหักกันไปข้างละทีนี้
“พี่นัทคร้าบบ ตาผมมันเป็นงี้แต่เกิด พี่ก็รู้ แม่มหึงไม่ดูอะไรเล้ย”
แก้ตัวเสร็จก็แอบบ่นพึมพำในประโยคท้าย แต่ก็ไม่พ้นพี่ชายหูไวจะได้ยิน
“เมิงขึ้นไปเลย อย่ามากวนโอ้ยกู”
“เออๆๆ ไปก็ได้ว่ะ ไม่ยุ่งด้วยแล้ว”
พูดเสร็จชายหนุ่มก็สะบัดหน้างอนแล้วเดินหนีพี่ชายไปบนห้อง
“เอะอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก”
ยังไม่ทันที่ความสงบจะมาเยือนพี่ชายคนโตก็เดินเข้ามาเอ็ดเสียก่อน
ชายหนุ่มมีรูปร่างโปร่ง สวมแว่นตาที่ดูเหมาะกับรูปหน้าเรียว ดูเผินๆแล้วน่าจะเป็นคนที่สุขุมที่สุดในบ้านละนะ
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ วันนี้จะค้างบ้านมั้ย?”
“อืม ช่วงนี้หยุดยาว เดี้ยวผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับ”
เอ่ยกับน้องชายเสร็จแล้วหันไปหาคุณแม่ก็อดจะสะดุดตากับคนหน้าสวยที่นั่งเป็นตุ๊กตามองมาอยู่ไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรเพียงเบนสายตากลับ แล้วเดินขึ้นห้องไปเงียบๆ
“ดีจัง วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าเชียว โอกาสเหมาะจริงๆ”
“เหอะ นรกชัดๆ”
ได้แต่บ่นเงียบๆ ไม่อยากจะคิดสภาพเวลาอยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกันจริงๆ
ปัง!!
“เห้ย!!”
“พี่บาส!”
ฮา~ ชื่นใจที่ยังไม่ลืม55
สวัสดีปีใหม่นักอ่านทุกคนเลยนะคะ มีความสุกกันทั่วหน้าเลยยย
ตอนแรกกะจะแต่งSF แบบ Fantasy อีก(รู้สึกอันก่อนยังไม่จบ)
แต่ไปเที่ยวกับรอบครัวเลยไม่มีเวลาแต่ง
วันนี้ก็เร่งเต็มที่ เพราะกะจะสวัสดีปีใหม่กันซักหน่อย
ตอนต่อไปอาจช้าเนอะ ใจเย็นกันนิดนึงๆ55
รักคนอ่านทู๊กกกคนเลย กอดๆ
ความคิดเห็น