คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 15
CHAPTER 15
“ออมม่า!!!!!!!!!”
“นั่นใครมินซอก? บอกแม่มาสิ!!”เสียงหวานแต่ดูน่ากลัวมาพร้อมกับหญิงวัยทำงานที่สาวเท้าเข้ามายืนตรงหน้าเขาทั้งสองคนที่นิ่งเงียบไปแล้ว
“คือ..”มินซอกที่ไม่รู้จะตอบออกไปยังไง มืออวบเริ่มส่งแรงบีบแน่นไปหามือคนข้างตัว
“คืออะไร? ทำไมไม่ตอบแม่ห้ะ!!”
“ร..รุ่นพี่..ฮะ”
“อะไรนะ? รุ่นพี่งั้นหรอ? อย่านึกว่าแม่โง่นะ!!”ปลายเสียงตวัดขึ้นสูงจนคนฟังสะดุ้ง คนเป็นแม่ตวัดสายตาไปจ้องคนที่ลูกตัวเองบอกว่าเป็นรุ่นพี่ทันที
“แม่ฮะ..คือ..”
“นายชอบลูกฉันใช่มั้ย?”คนถูกถามถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะรวบรวมความกล้าตอบออกไป
“ผมไม่ได้ชอบครับ..”คนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆหันไปมองคนพูดจนคอแทบเคล็ด.. หัวใจของมินซอกรู้สึกกระตุกจนจุกแน่นไปทั้งอก
..หมายความว่ายังไง? ทำไม..ทำไม? ..จงแด..
“นาย..!!”
“แต่ผมรักมินซอกครับ! คิมจงแดรักคิมมินซอกลูกของคุณครับ!”เสียงเข้มเอ่ยดังฟังชัดพร้อมก้มหัวลงเก้าสิบองศา จนผู้เป็นแม่ผงะไปเล็กน้อย
“มินซอก!!”อีกครั้งที่เสียงหวานแหลมของผู้หญิงแทรกเข้าโสตประสาทเขาอีกครั้ง คนตัวอวบรีบก้มหน้าก้มตา ตอนนี้เขาทั้งเขินและกลัวไปพร้อมๆกัน
“ลูก.. ฮะๆ ฮ่ะ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!”
อยู่ๆคนที่โมโหเมื่อครู่กลับหัวเราะเสียงดังออกมาซะอย่างนั้น มินซอกรีบเงยหน้ามองคนเป็นแม่ด้วยสายตาที่พูดอะไรไม่ออก รวมถึงคนข้างๆเขาด้วยที่ตีหน้างงชนะเลิศไปแล้ว
“ออมม่า..!?”
“ทำไมต้องกลัวขนาดนั้นด้วยละจ้ะ แหม.. แม่ก็แค่แกล้งเล่นน้า”
“แกล้งเล่น!!!!!!”สองเสียงของเด็กหนุ่มประสานขึ้นพร้อมกันจนหญิงสาวต้องรีบยกมืออุดหู
“ใช่แล้วจ้า ฮ่าๆๆ แต่ก็ดีนะ ได้เห็นความซื่อตรงของลูกเขยนะ”รอยยิ้มหวานผิดกับตอนแรกถูกส่งไปให้จงแดที่ทำหน้าเหวอค้างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อยๆยิ้มจนตาหยีส่งคืน
“ลูกเขย!? ออมม่า..โอ้ยย เล่นอะไรเนี่ย!!”ใบหน้ากลมขาวบึ้งตึงพร้อมจ้องคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ จนคนเป็นแม่ต้องรีบเข้ามากอดง้อ
“โถๆ ลูกรัก แม่ก็แค่เล่นเหมือนในละครไง ฮี่ๆ สนุกๆน้า อย่าคิดมากสิจ้ะ.. ยังไงแม่ก็ให้ผ่านอยู่แล้วนะคนนี้อ่ะ”
“ผ่านอะไร? ออมม่า นี่ผมยังไม่พูดอะไรซักคำเลยนะ!!”
..จะไม่ให้ผ่านเพราะแม่เขาหันไปขยิบตาใส่รุ่นพี่ข้างตัวเนี่ยละ!
“หน้าตาดีขนาดนี้ หล่อมากก แม่ชอบบบ!”
“ขอบคุณครับคุณน้า ^_____^”
“โอ้ยยย จงแดเรียกแม่เลยลูกก” เห้ยย รู้จักชื่อตอนไหนวะ?
“ครับออมม่า”ตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนหันมาหาคนตัวอวบข้างตัวซึ่งอีกคนก็สะบัดหน้าหนีเขาไปเสียแล้ว
“ไปๆเข้าบ้านกันเถอะ ยืนตรงนี้นานเดี๋ยวจะเมื่อยกัน”
“ชิ! ออมม่าต้องทำอาหารอร่อยๆให้ผมกินเลยนะ ไม่งั้นผมไม่หายงอนๆจริงๆด้วย!”
คนที่ว่างอนพูดจบก็จ้ำอ้าวหนีเข้าบ้านไปก่อนทันที ทิ้งให้อีกสองคนยืนมองตามและอดไม่ได้ที่จะขำในความน่ารักของร่างอวบ
“จงแดจ้ะ..”
“ครับออมม่า?”
“โอยย หน้าตาดีแล้วยังพูดเพราะอีก! เมื่อกี้ได้ยินที่แม่พูดใช่มั้ย?”
“อ่า.. ไม่ได้ นะหรอครับ”ใบหน้าคมสลดลงเล็กน้อย..
“ใช่จ้ะ.. แม่หมายถึง ไม่ได้เป็นแฟนนะ เอาเป็นลูกเขยเลยแล้วกัน >O< !!”
ถ้าผมจะหลงรักทั้งแม่ทั้งลูกเลยได้มั้ยครับเนี่ย..? #ห้ะ? ไม่ดีมั้ง...
รถยนต์คันหรูเข้าจอดที่ลานจอดรถข้างโรงเรียนมัธยมแทอึน ร่างสูงก้าวขายาวลงจากรถพร้อมคนตัวขาวที่ลงจากอีกด้าน มือแกร่งเดินเข้าไปกุมมือขาวก่อนจะออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน
..เดี๋ยวนี้คงไม่เหตุผลอะไรที่ซูโฮต้องขัดขืนเซฮุน หรือต่อให้ขัดขืนร่างสูงก็ไม่ยอมอยู่ดี - -
“นี่นายแน่ใจหรอว่าจะให้ฉันถอดแว่นจริงๆนะ?”
“แน่ใจสิ.. ไม่เห็นเป็นไรเลย เลิกใส่ไปนะดีแล้ว ฉันไม่เห็นชอบเลยไอ้แว่นเนี่ย!”
“ก็ตามใจ..”ซูโฮพูดตอบไปแค่นั้น ก่อนมือบางจะยกขึ้นลูบผมตัวเองเล็กน้อย
ตอนนี้ผมเขายาวมากแล้วแถมแม่เขายังดัดให้หยิกน้อยๆอีกด้วย ทั้งที่เมื่อก่อนเขาจะเป็นผมสั้นและเซ็ทให้เท่ห์ๆซะอีก เขายังจำได้เลยครั้งแรกที่เซฮุนเห็น.. -//////////////- ช่างมันแล้วกันนะ!
“กรี้ดดด! นั่นใครนะ! น่ารักจังเลยยย ข๊าวขาววว”
“เซฮุนมากับนางฟ้าหรอออ ม่ายน้าาา”
“จะตายแล้วค่าาา สว่างทะลุเรติน่าเลยยยยยยย”
“คนสวยยยยยยยจ๋า!!!!!”
เพียงแค่ก้าวเท้าผ่านประตูโรงเรียนเข้ามา ใบหน้าคมเข้มที่ดูทะเล้นในตอนแรกกลับตีหน้าหงุดหงิดทันทีที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกผู้หญิง หรือ แม้แต่ผู้ชาย!!!!
เซฮุนรีบฉุดข้อมือบางให้ออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ซูโฮเพียงแต่ส่งยิ้มน้อยๆพร้อมใบหน้าขาวที่ขึ้นสีเล็กน้อยมันยิ่งทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก
“ฮึ่ยยย!”ไม่ทันที่เจ้าของห้องจะเดินเข้าไป คนตัวสูงแทรกตัวนำหน้าแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาเสียงดัง ใบหน้าหวานหรี่ตามองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเข้ามา
“เป็นอะไร?”ซูโฮหันมาถามคนที่นั่งกอดอกตีหน้าหงุดหงิดและปกติคงจะพูดจากวนใส่เขาอีกแน่ๆ แต่ทำกลับเงียบไปแบบนี้
“ไม่มีไร”บอกปัดๆไป แต่ใบหน้าเจ้าของประโยคกลับบึ้งตึงหนักกว่าเดิม
“เนี่ยนะไม่มีอะไร? บอกมาเดี๋ยวนี้โอเซฮุน”
“… โอ้ยยย!! ก็ได้วะ!”สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้เสียงหวานพร้อมดวงตาคู่สวยที่จ้องมายังเขา เซฮุนขยี้หัวตัวเองแรงๆก่อนจะเปลี่ยนจากนั่งกอดอกเป็นนอนหงายลงไปแทน
..และเริ่มดิ้นเหมือนเด็กสิบขวบ -__________-;;
“หึงอ่ะ หึงหึงหึงหึงหึง!!!! ..รู้งี้ไม่ถอดแว่นก็ดีแล้วเว้ยย!! อ้ากกกก!”เสียงเข้มร้องโวยวายเหมือนคนโดนแย่งของเล่นทำให้ซูโฮที่คิดจะโกรธตอนแรกกลับขำออกมาอย่างทนไม่ได้
“อะไรของนายเนี่ย? มีอะไรให้หึงรึไง? ฮ่าๆ”ร่างบางเดินมาหยุดยืนค้ำหัวของคนที่นอนหงายไว้
“ไม่เห็นไอ้พวกนั้นรึไง!! มันแทบจะกลืนนายไปทั้งตัวแล้วนะ!!”
“แล้วไงละ?”
“จะแล้วไงอะไรอีก!! ก็คนมันหวงไงวะ!! ถอดแว่นหน้าเลยโคตรหวานแม่งน่ารัก แล้วดูดิ้! ยังจะทำผมใหม่ให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก!!”
“อือฮึ..”คนตัวขาวยืนกอดอกอมยิ้มตอบเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“หวงอ่ะ.. โคตรหวงเลย”อยู่เสียงที่ลั่นห้องตอนแรกกลับกลายเป็นเสียงเข้มที่ดูหงอยๆแทน ซูโฮเหลือบมองคนบนโซฟาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงไปในระดับหนึ่ง
“รู้แล้วน่า.. เลิกงอแงเป็นเด็กได้แล้ว”
“พี่แม่งไม่น่าเกิดมาน่ารักเลย ทำผมคลั่ง!” ..เดี๋ยวนี้เซฮุนมักจะเรียกเขาว่าพี่บ้างบางครั้ง ซึ่งซูโฮว่ามันดูน่ารักมากๆเลยแหละ
“โอเซฮุน.. ฉันก็เขินเป็นนะ”
“หยุดทำหน้าตาน่ารักหน่อยได้ม้ายยยยยย T[]T !!!!”
“ฮ่าๆๆ นายนี่มัน..ไม่ไหวเลยจริงๆ”ใบหน้าหวานส่ายไปมาสองสามครั้ง ก่อนจะหันมามองคนที่กำลังมองมาทางเขาด้วยสายตานิ่งๆ
“เซฮุน..”
“หืม?”
..คนตัวขาวก้มหน้าลงจนกลีบปากแดงนั้นแนบสนิทเข้ากับริมฝีปากเรียวได้รูปของคนที่นอนหงายอยู่บนโซฟา คนตัวสูงนิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆจูบตอบอย่างอ่อนโยนให้กับเขา..
หลังจากวันนั้นที่เซฮุนขอทำทุกอย่างให้เหมือนกับ แฟน ซูโฮก็ได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากคนๆนี้
ความจริงแล้วร่างสูงนั้นไม่ได้มีนิสัยเข้มแข็งหรือมาดแมนอะไรนักหรอก เพียงแค่มีส่วนสูงและนิสัยตรงไปตรงมาต่างหากทำให้เขาดูดุดัน แต่ใครจะรู้ความจริงแล้วเซฮุนก็เหมือนเด็กที่ขี้อ้อน ขี้หงุดหงิด โวยวายเก่งคนหนึ่งเท่านั้น..
และด้วยความที่เป็นเด็กหัวรั้นเลยทำให้เขาสามารถปกป้องใครๆได้ รวมถึงซูโฮด้วย..
“จุนมยอนคงหยุดน่ารักไม่ได้สักวินาทีเดียวจริงๆสินะ..”
“ไคอ่า..”
“…”
“ไคคคคค”
“…”
“จงอินนี่!”
“คร้าบบ มายเดสตีนี่”ใบหน้าวานยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะรีบยู่ปากให้คนที่เพิ่งจะหันมาสนใจเขา ทางคนขี้แกล้งก็ยิ้มกว้างซะจนหน้าบาน
“ยู่ปากมากเดี๋ยวจูบนะ ฮ่าๆๆ ก็บอกแล้วนิว่าให้เรียกจงอิน ทีวันนั้นยังบอกรักได้เลย”
“ก็ไม่ชินนิ”ใบหน้าหวานรีบโยกหลบคนที่ลุกขึ้นยืนและหวังจะหอมแก้มเขา คนตัวสูงเลยยกมือบีบจมูกเล็กนั่นเบาๆ
“ตรงนี้มีอะไรอีกรึเปล่า?”ไคหันมาถามคนที่ยืนมองเข้าอยู่ด้านหลัง ก่อนคยองซูจะรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กมาหา ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ความจริงไค.. เอ่อ จงอินไม่ต้องมาช่วยก็ได้นะ เพิ่งหายเอง”
คยองซูตอบพลางเหลือบมองผ้าพันแผลตามตัวของอีกคน ทั้งที่ไคเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาแท้ๆกลับต้องมาช่วยเขาขนของเข้าบ้านเหมือนเดิมอีก รู้งี้เขาไม่ย้ายออกก็ดีหรอกนะ..
แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวสูงก็มักจะชอบเอาของเขาสลับกับบ้านของตัวเองเสมอ เพราะไคบอกว่า..
เวลามายเดสตีนี่อยากได้ก็ไปเอาบ้านฉันไง ไปนอนเลยก็ได้ หรือไม่ก็ฉันมาหาที่นี่
..แต่คนตัวบางคิดว่าเขาไม่ไปจะดีกว่า อยู่นี่นะดีแล้ว (. . )
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ช่างมันๆ อย่าไปพูดถึงมันเลย เราไปโรงเรียนกันเถอะ”
“จงอินอ่า.. ไม่เหนื่อยหรอ? เหงื่อออกรึเปล่า?”
“นิดเดียวเอง เดี๋ยวก็หาย”ไคยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าของคนทั้งคู่พร้อมคว้ามืออีกคนมากุมไว้แล้วเดินออกไป
เดินออกมาตามถนนมาได้สักพัก คนตัวบางข้างๆตัวก็ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ มือบางดึงเขาให้หยุดเดินก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วยืนสิ่งนั้นมาให้ตรงหน้า
“นมกล้วยไง จงอินนี่ไม่คิดถึงมันหรอ? ไม่ได้กินหลายวันเลยนะ ^^”
“อ่า..”ใบหน้าคมเข้มกระพริบตามปริบๆสองสามทีก่อนจะยิ้มกว้างพร้อมรับนมขวดเล็กมาไว้ในมือ ..ให้ตายสิทำไมคิมจงอินรู้สึกอยากระเบิดตัวเองตายยังไงก็ไม่รู้!
“มายเดสตีนี่..”
“หือ?..อ้ะ!”หันไปกำลังจะถามแต่ก็โดนคนตัวสูงกว่ากดจูบลงมาที่แก้มของเขาซะแล้ว คยองซูเบิกตากว้างก่อนจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีคนฉวยโอกาส
“นมกล้วยก็คิดถึงนะ!! แต่คิดถึงคนให้มากกว่า!!!!”ตะโกนลั่นจนลืมว่าอยู่แถวริมถนน ไคมองซ้ายมองขวาสักพักก็ต้องรีบวิ่งตามคนตัวบางที่เดินนำไปแล้ว
“นี่กูคิดไปเองหรือว่ากูบ้าวะ? ทำไมหน้าพวกมึงดูบานๆ แหกๆกันยังไงไม่รู้ -____-”
“ไม่ใช่กูคนนึงแล้วกันอ้วน”เลย์หันไปตอบเพื่อนตัวอวบที่นั่งเท้าคางมองมายังคู่รักชานแบคและคู่เพื่อนซี้น่าถีบอย่างเซฮุนกับไค
“พวกกูมีความสุขไง”ชานยอลตอบพร้อมหันไปยิ้มหวานสร้างบรรยากาศชวนอ้วกกับคนตัวเล็กข้างๆอีกครั้ง
“แบบนี้ก็ดีแล้วนะ สนุกดีออก”เถาที่นั่งอยู่ข้างมินซอกพูดขึ้นพร้อมอมยิ้มหวานอีกเช่นเคย
“มายเดสตีนี่ไม่ย้ายไปไหนแล้ว กูละดีจายยยยย”
“ซูโฮก็น่ารักน่าฟัดขึ้นทุกวันนน”
“อีคู่นี้มึงพอเลย เลิกพร่ำเพ้อถึงเมียมึงได้แล้ว ห่าจริง กูละเบื่อ! มึงดูเทาเทาดิ้ไม่เห็นจะเพ้อถึงเฮียเลย”มินซอกเบะปากพร้อมผลักหัวเซฮุนอย่างแรงจนไปกระแทกกับไคที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไอ้มืดมึงเอาหัวหลบกูหน่อยได้ปะละ?”
“ไอ้ตุ้ดแล้วใครจะไปรู้ว่าอีอ้วนแม่งจะผลักมากระแทกละวะ!”
“มึงแม่งไม่คอมมอนเซนส์ ไอ้ไก่!!!”
“โหยย กระแดะนะมึง สำเนียงห่วยเสือกใช้อังกฤษ! แล้วมึงเลิกเรียกกูว่าไก่ได้แล้วสัด!!”
“ก็ไก่แม่งเป็นสัญลักษณ์ของความกากกกกกก!!”
“ไอ้เหี้ยตุ้ด!!!!”
“โอ้ยย พวกมึงพอ กัดกันหาหอกอะไรวะ!! มึงฟื้นมาเพื่อการนี้หรอวะไอ้มืด?”แบคฮยอนที่ทนไม่ไหวเลยแว้ดขึ้นมาโดยขึ้นอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วย ยกเว้นแต่เลย์ที่ขอลาหลับไปก่อนแล้ว
“ช่วงนี้กูต้องรีบบริหารหมาในปากให้อยู่ในสกิลเดิม เพราะเชี่ยตุ้ดแม่งแซงหน้าละ”
“อ้ออ นี่มึงต้องอัพเวลสินะ”มินซอกพูด
“ไอ้มืดมึงไม่เติมคุ้กกี้ให้มันละ เติมตาละร้อยไรงี้”ชานยอลเสริม
“ไม่ๆ มึงน่าจะเลาะปากแล้วเลี้ยงพันธุ์ใหม่”เซฮุนบอกก่อนจะหัวเราะเอิ้กอ้ากกับคนอื่นๆ
“กูว่าจะเลี้ยงพิทบูลว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
..ทั้งที่พูดเรื่องหมาในปากแต่ทำไมดูเฮฮากันขนาดนี้ =______=
“ไค”เสียงทุ้มของบางคนเรียกให้วงสนทนาที่กำลังหลุดโลกสะดุดลงและพร้อมใจหันไปมองยังต้นเสียง ไม่ทันจะทำอะไรชานยอลก็เตรียมจะเข้าชาร์จคนมาใหม่ทันที
“ไอ้เหี้ย!!! มึงทำเพื่อนกู!!! มึงต้องไม่ได้ตายดี!!!!”
เซฮุนที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปล็อคคนตัวสูงที่สุดไว้พร้อมๆกับแบคฮยอนและเถาที่เอามือดัน ก่อนทั้งหมดจะช่วยกันลากชานยอลออกไป
“ไอ้อ้วนมึงไม่ต้องพูดอะไร กูว่าปล่อยให้มันเคลียร์กันเอง”พอได้ยินเสียงโวยวายเลย์เลยตื่นขึ้น และไม่ต้องอธิบายอะมากเขาก็เข้าใจทันที มือเรียวคว้าข้อมือเพื่อนแล้วดึงให้เดินตาม
“ถ้ามึงทำอะไรเพื่อนกูอีกนะ กูจะเอาขี้ปาแหกหน้ามึงงงง!!!!!!”เสียงมินซอกตามหลังมาก่อนจะหายออกประตูไป
“หึ.. พวกแกก็ยังต่ำเหมือนเดิมนะ”แทมินที่ยืนเงียบอยู่สักพักพูดขึ้น ไคเหลือบตาขึ้นมองอีกคนนิ่งๆ แววตาของร่างโปร่งตรงหน้าที่หยิ่งผยองแค่ไหนก็ยังคงเป็นแบบนั้น..
“แล้วมึงมีปัญหาอะไร? จะมากระทืบกูอีกรึไง?”
“ถ้ารู้ว่ากระทืบปางตายขนาดนั้น แล้วยังมานั่งพูดแบบนี้ได้อยู่ คราวหลังคงต้องเอาให้ตายคาที่เลยดีกว่า”
..คำพูดแสนร้ายกาจกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ที่เขาเคยบอกว่ามันเป็นรอยยิ้มดุจปีศาจ
“กูว่ามึงกลับไปเหอะว่ะ ขืนพูดนานๆเข้า กูทนไม่ไหวต่อยมึงขึ้นมา เรื่องใหญ่นะ”
“หึ..”แทมินแสยะยิ้ม ก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น
“คยองซูไม่ยอมกลับไปอเมริกากับฉัน.. เพราะแก!!”แทมินที่สงบนิ่งในตอนแรกกลับปะทุขึ้นเหมือนภูเขาไฟระเบิด ดวงตาคู่คมของไคจ้องลึกไปในดวงตาของคนตรงหน้า
..หากน้ำเสียงแข็งกร้าวนั่นคือความจริง แล้วแววตาไหววูบนั่นคืออะไร? น้ำใสๆที่เคลือบอยู่มันเยอะเกินไปรึเปล่า?
“แล้วไงวะ? ยังไงโด้ก็ต้องเลือกคนที่เขารัก ไม่ใช่คนที่รักเขา”ไคตอบกลับเสียงแข็งในขณะที่ดวงตาก็ยังคงจ้องต่อไปแบบนั้น จนแทมินต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน
“..จำไว้วันไหนที่แกกับคยองซูล้ม.. ฉันจะเป็นคนมาเหยียบซ้ำ และวันนั้นคยองซูจะกลับมาเป็นของฉัน”
ร่างโปร่งพูดตัดบทแค่นั้น ขาเรียวยาวรีบสาวเท้าเดินกลับออกมาอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนที่นั่งฟังมองตามไปแต่สำหรับไคแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรยังไงซะตอนนี้คนตัวบางก็แฟนเขาทั้งคน
..ไม่รู้ว่าไกลแค่ไหนที่แทมินเดินออกมา ปลายเท้าเรียวหยุดชะงักตรงซอกตึก กำปั้นหนักๆถูกชกใส่กำแพงหนาจนเกิดแผลถลอก ใบหน้าที่เคยระบายยิ้มโหดร้ายกลับเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา
..ความเจ็บปวดที่ถูกแย่งคนรักนับว่าแย่แล้ว แต่ความรู้สึกผิดที่ทำร้ายญาติตัวเองกลับร้ายแรงกว่า..
ใช่.. คิมจงอินคือลูกพี่ลูกน้องของลีแทมิน
ลีแทยอน แม่ของเขาเป็นพี่สาวของ ลีจงฮี แม่จงอินที่เสียชีวิตไปตั้งแต่จงอินยังเด็กๆ จนพ่อของจงอินพาหนีออกไปจากตระกูลก่อนที่จะตายตามไป จงอินจึงเป็นเด็กที่ต้องยืนอยู่ด้วยขาของตัวเองคนเดียวตลอดมา
ผิดกับเขาที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ครอบครัว ฐานะ ลาภยศมากมาย.. แม่ของเขาเฝ้าตามหาหลานของตัวเองอยู่หลายปี และตอนเด็กๆเขาเคยหวังที่จะได้น้องชายกลับคืนมา เขาเคยสัญญากับแม่ไว้ว่าถ้าโตขึ้นเขาจะตามคิมจงอินกลับมาให้ได้
..แต่เขากลับเป็นคนทำร้ายน้องชายให้เจ็บเจียนตายด้วยน้ำมือของเขาเอง
และถ้าหากวันนั้นเพื่อนของจงอินไม่ตามมาเจอ.. ลีแทมินคนนี้ที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรคงได้ฆ่าสายเลือดของตัวเองเข้าจริงๆ ..คงไม่มีเหตุผลอะไรที่คนเลวอย่างเขาควรจะอยู่ที่นี่
..เขาควรจะกลับไปอยู่ในโลกของตัวเองสักที..
“อี้ชิง! มารับฉันแล้วหรออออ”เสียงใสของลู่ฮานดังมาพร้อมเจ้าตัวที่พุ่งออกมาจากห้องพักนิสิต ใบหน้าหวานแย้มยิ้มกว้างใส่คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“เปล่าไม่ได้มารับ”ตอบไปให้คนตัวเล็กกว่าทำหน้าหงอย ก่อนเลย์จะก้าวเดินออกไป
“จะยืนเบะปากอีกนานมั้ย? ฉันขี้เกียจรอ”
ลู่ฮานเงยหน้าขึ้นเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะแลบลิ้นแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาร่างสูงที่กอดอกรออยู่ไม่ไกล
“พามาทำไมอ่ะ?”เสียงหวานใสถามขึ้นหลังจากที่มอร์ไซค์คันใหญ่จอดเทียบที่หน้าร้านประจำของเลย์
“จะเลี้ยง อยากกินอะไรก็สั่งกลับบ้าน”ร่างสูงพูดห้วนๆแล้วเดินนำเข้าไปก่อน
ภาพคนตัวเล็กพร้อมใบหน้าหวานและดวงตากลมโตใสเป็นประกายเดินวนไปวนมาอยู่หน้าตู้กระจกที่มีเค้กเรียงรายอยู่ด้านในทำให้เลย์นึกขำในใจ
อายุก็มากกว่าเขา แถมยังเรียนมหาลัยแล้วแต่กลับเหมือนเด็กๆไม่มีผิด
“ให้กี่ชิ้นอ่า?”ถามแบบนี้เขาก็เดาได้เลยว่ามากกว่าหนึ่งชิ้นแน่นอน
“สั่งเท่าไหร่ก็กินให้หมดแล้วกัน”
“จริงหรอ? ขอบคุณนะ!”ลู่ฮานยิ้มกว้างก่อนจะหันไปสั่งเค้กกับพนักงานที่เขาพอจะจับใจความได้ว่าประมาณสักสามหรือสี่ชิ้นอย่างต่ำ
อยู่ๆเสียงมือถือของร่างเล็กก็ดังขึ้น ใบหน้าหวานหันมาทางเขาก่อนจะชี้ๆที่โทรศัพท์แล้วเดินออกไปคุยหน้าร้าน เลย์จึงเป็นคนเดินเข้าไปรับกล่องเค้กนั่นแทน
ร่างสูงเดินตรงเข้าไปหาคนตัวเล็กที่กำลังเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ใบหน้าหวานหันมาส่งยิ้มให้เขาเหมือนอย่างเคย แต่เลย์กลับรู้สึกได้ถึงความแปลกที่เกิดขึ้น
..รอยยิ้มที่ดูสดใส มันกลับดูสดใสมากเกินไป เหมือนคนที่ต้องปั้นหน้ายิ้ม..
“เสร็จแล้วหรอ ไปกันเถอะนะ”
แปลกยิ่งกว่าเดิม.. ทั้งที่ลู่ฮานไม่เคยเป็นคนเดินนำไปก่อน แต่ตอนนี้กลับเดินไปยืนรอเขาที่รถแล้ว
เลย์ขึ้นคร่อมมอร์ไซต์พลางสตาร์ทเครื่อง มือเรียวหันไปส่งกล่องเค้กให้คนข้างหลังถือไว้ ก่อนเขาจะบิดคันเร่งแล้วขับทะยานออกไปยังถนนเบื้องหน้า
“อี้ชิง..”เสียงหวานที่เรียกชื่อเขาดังขึ้นข้างหู พร้อมอ้อมแขนเล็กๆที่รัดแน่นขึ้นอยู่ที่เอว
“อะไร?”
“คืนนี้ไปนอนบ้านด้วยได้มั้ย? ให้ฉันไปนอนบ้านนายนะ..”
“อืม..ได้”เลย์ไม่คิดอะไรทักท้วงอะไร ทั้งที่คำตอบของเขาน่าจะทำให้อีกฝ่ายร้องดีใจเสียงดังแต่กลับไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา
..แต่กลับมีเพียงสัมผัสเปียกชื้นเบาๆที่แผ่นหลัง.. หรือร่างสูงอาจจะคิดไปเอง?
“ลู่ฮานนายเป็นลมในห้องน้ำไปแล้วรึไง?”
“เสร็จแล้วน่า ชิ!”ร่างเล็กเดินกระแทกไหล่ผ่านร่างสูงที่มายืนรออยู่หน้าห้องน้ำ ลู่ฮานทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงทันทีโดยไม่สนสายตาของเจ้าของห้อง
“เช็ดให้หน่อยดิ”เลย์โยนผ้าห่มผืนเล็กคลุมหัวคนบนเตียงก่อนเขาจะนั่งลงที่พื้นตรงข้างเตียง
“ขอดีๆไม่ได้รึไงเล่า”เสียงหวานบ่นอุบอิบแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมเช็ดให้อยู่ดี.. อย่างเต็มใจเลยละ
“อี้ชิง..”ลู่ฮานเอ่ยเรียกคนที่นั่งหลับตาแล้วนิ่งเงียบไป ใบหน้าหวานก้มลงไปมองใกล้ๆ
“หือ?”
“จูบฉันหน่อยสิ”คำขอที่ตรงไปตรงมาทำให้ร่างสูงลืมตาขึ้น พร้อมกับที่ริมฝีปากสวยของคนตัวเล็กประกบลงมาที่ริมฝีปากของเขา.. สัมผัสหอมหวานยากที่คนอย่างเลย์จะไม่ตอบสนอง
รสจูบที่เนิบนาบในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงขึ้น ตอนนี้คนที่เริ่มก่อนกลับเริ่มไปไม่เป็นเพียงสัมผัสวาบหวามที่อีกคนไล่รุกล้ำเข้ามา ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นพร้อมดันไหล่บางของคนตัวเล็กให้นอนแนบสนิทลงกับเตียง
ลำแขนบางยกขึ้นโอบรอบคอของคนตัวสูงให้สัมผัสแนบชิดยิ่งขึ้น มือเรียวสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวบางพลางไล้ไปตามผิวขาวเนียนละเอียดจนร่างบางเผลอส่งเสียงร้องในลำคอออกมา
“อื้อ..”ใบหน้าหวานเชิดขึ้นทันทีที่จมูกโด่งเป็นสันฝังลงไปยังซอกคอขาวของเขา ริมฝีปากหยักพรมจูบไปทั่วพร้อมสร้างรอยสีกุหลาบ มือบางเริ่มปัดป่ายไปทั่วก่อนจะกำแน่นที่เสื้อยืดของคนด้านบน ใบหน้าคมชะงักเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออกพร้อมกับร่างบางด้วยเช่นกัน
ดวงตากลมใสเอ่อคลอด้วยม่านน้ำตาบางๆพลางจ้องเข้าไปตัวตาคู่คม ร่างบางยกมือขึ้นไล้ไปที่แก้มของคนตรงหน้าเขาเบาๆ
“รักฉันแล้วรึยัง..อี้ชิง? รักฉันบ้าง..มั้ย?”เสียงหวานที่ติดสั่นเล็กน้อยดังออกมาได้แค่นั้นก็ถูกริมฝีปากหยักทาบทับลงไปอีกครั้ง
..เสียงครางหวานดังอื้ออึงไปทั่วห้อง ราวกับเนื้อเพลงที่ถูกขับร้องด้วยท่วงทำนองแห่งความรู้สึกบทเพลงรักที่อ่อนหวานแต่ผสมไปด้วยความร้อนแรงถูกส่งผ่านให้ร่างคนสองคนที่กกกอดกันราวกับเป็นหนึ่งเดียว..
หากเสียงฟ้าร้องดังสนั่นภายนอกกลับเป็นเหมือนตัวเร่งจังหวะอารมณ์ให้สูงขึ้นไปอีก..
“ฉันรักนาย..ลู่ฮาน”
เสียงกระซิบบอกรักเพียงแผ่วเบาให้คนในอ้อมกอด คนตัวสูงก้มลงจูบขมับบางอีกครั้งก่อนจะหลับตาลง ..แต่เสียงนั้นกลับล่องลอยหายไปในอากาศเพียงเพราะคนตัวเล็กนั้นเข้าสู่ห้วงนิทราไปก่อนเพียงชั่วขณะหนึ่ง
หากคำบอกรักกลายเป็นตัวยื้อให้เขาอยู่กับคุณ.. คุณคงอยากที่จะบอกให้เขาได้ยิน..
“当我乘坐着风 在你的世界降落 ..”เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของชายหนุ่มร่างสูงดังคลอไปกับเพลงที่เปิดในรถของเขา มือแกร่งเคาะเบาๆเป็นจังหวะบนพวงมาลัย ใบหน้าคมดูมีความสุขสุดๆ …คงไม่ใช่แค่เพลงแต่เพียงแค่นึกถึงคนที่เขากำลังจะไปหาก็มีความสุขมากแล้ว
“เทาเทารอเฮียหน่อยนะ..”
‘เอี้ยดดดดดดดดด!!!!’
เสียงล้อบดกับถนนดังลั่น พร้อมกับคริสที่เหยียบคันเบรกจนตัวโก่ง ใบหน้าคมเหวอค้างไปสักพักก่อนจะรีบลงจากหวังที่จะหาเรื่องรถยนต์คันที่ปาดหน้าเขาทันที
“เห้ยย! มึงขับรถหรือต้อนควายวะห้ะ!!”เสียมเข้มตวาดกร้าวพร้อมยืนชี้หน้าชายใส่สูทสีดำที่ค่อยๆก้าวลงมาจากรถทีละคน
“ต้องขอโทษด้วยครับที่ทำให้เดือดร้อน”คริสเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะคำพูดที่ตอบกลับมาดันเป็นภาษาจีนบ้านเกิดเขาแทน
“ถ้ามันชนขึ้นมามึงจะทำยังไง!!!”
“กรุณาไปกับเราด้วยครับ”ใบหน้าคมเข้มยิ่งดูงงมากขึ้นไปอีก คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ก่อนจะรู้สึกว่าเขาถูกล็อคแขนทั้งสองข้าง
“เหี้ย!! อะไรวะมึงปล่อยกูนะเว้ยย!! ปล่อย!!!”ทั้งที่คนตัวสูงชะลูดอย่างเขาน่าจะมีแรงเยอะอยู่แล้ว แต่พอหันไปเห็นชายร่างยักษ์ทะมึนสองคนที่ล็อคตัวเขาไว้ เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดมันสูญเปล่า
คริสแหกปากโวยวายพร้อมดิ้นไปทั่ว ขาเรียวยกขึ้นถีบไปมากลางอากาศ.. ชายร่างยักษ์คนหนึ่งหันไปสบตากับชายในชุดสูทสีดำก่อนเขาคนนั้นจะพยักหน้ากลับมาให้เขา
“ปล่อย!!! ปล่อย...”เสียงของคริสเงียบไปเพราะมือใหญ่ๆกระแทกลงที่ต้นคอของเขา ร่างสูงที่เคยดีดดิ้นไปมาอ่อนปวกเปียกลงทันที ชายร่างยักษ์ทั้งสองคนพยุงคนตัวสูงเข้าไปในรถยน์คันสีดำสนิทตรงหน้า ชายในสูทชุดดำถอนหายใจช้าๆก่อนจะเดินตามเข้าไป
“ขอโทษนะครับคุณอู๋ฟาน แต่พวกผมจำเป็นต้องทำ..”
..รถยนต์คันสีดำสนิทกลืนกับสียามราตรีถูกขับแล่นออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งรถยนต์คันหรูที่ยังคงสตาร์ทเครื่องให้อยู่ตรงนั้น ท่ามกลางความมืดมิดมีเพียงแสงไฟส่องสว่างกระพริบถี่ของมือถือเครื่องเล็กๆที่ตกอยู่ที่พื้นถนน..
‘TaoTao Calling...’
“อึก..”ริมฝีปากอิ่มรีบเม้มเข้าหากันแน่นก่อนเสียงร้องของเขาจะเล็ดลอดออกไป คนตัวเล็กค่อยๆยันตัวลุกขึ้นเพื่อไม่ให้ขยับโดนคนที่นอนอยู่ข้างๆ แต่ด้วยแรงที่มีอยู่น้อยรวมถึงความเจ็บระบมที่ยังคงมีอยู่พาลให้น้ำตาไหลรินออกมาตามแก้มใส
ลู่ฮานหย่อนขาลงจากเตียงเพียงนิดเดียวก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ก่อนเขาจะฝืนใจทนกับความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงไปทั้งร่างจนเหมือนจะแตกสลาย มือเรียวเล็กคว้าเสื้อของเขาทั้งหมดขึ้นมาใส่คลุมร่างกายที่เปลือยเปล่า
ใบหน้าหวานหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ เพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังหลับใหล น้ำตาของเขาก็ไหลออกมามากมายพร้อมกับหัวใจที่เหมือนถูกรีดลงไปด้วยมีด..
“นายไม่ได้รักฉัน.. แล้วนายจะทำแบบนี้ทำไม..อี้ชิง..”
ร่างบางรีบยกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนเท้าเล็กจะค่อยๆเดินเปิดประตูออกไป
เวลากลางคืนที่ไร้ผู้คนแบบนี้ ทำให้คนตัวเล็กอย่างเขารู้สึกหนาวไปทั้งตัว ไหล่บางเริ่มสั่นสะท้านไปกับสายลมที่พัดมา เรียวแขนเล็กรีบยกขึ้นโอบกอดตัวเองแต่มันกลับไม่ได้ช่วยคลายหนาวได้เลย.. แต่ก็ทำให้นึกถึงอ้อมกอดอบอุ่นของร่างสูงที่ทำให้น้ำตาเขาเริ่มไหลอีกครั้ง
..แค่คำว่ารักเขายังไม่เคยได้ยิน แล้วเขาจะหวังอะไรอีก เรื่องนั้น..คงเป็นได้แค่อารมณ์ชั่ววูบ..
หัวใจที่เจ็บปวดเหมือนโดนกระชากออกไป ทั้งๆที่รู้ ทั้งๆที่เตรียมใจไว้แล้วแต่สุดท้ายก็ยังโอนอ่อนและคล้อยตามเพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาของร่างสูง
หัวใจที่เคยคิดว่าจะเรียกคืนกลับมาได้ กลับไม่มีทางได้คืนมาอีกเลย..
ลู่ฮานเม้มปากตัวเองอย่างช่างใจอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา นิ้วเรียวเล็กกดเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ.. เขาเคยคิดไว้ว่าจะไม่ต้องเป็นฝ่ายโทรหา แต่สุดท้ายเขาก็หนีความจริงไม่พ้น.. เรื่องระหว่างเขากับเลย์มันเป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆ
“..ผมลู่เสี่ยวฮานฮะ.. ผม.. ผมจะกลับไป ผมจะกลับไปจีนแน่นอน ช่วยส่งคนมารับด้วย..ขอบคุณ..ฮะ”
_______________________________
ตอนนี้มาแล้ว ฮ่าๆ ปั่นสุดฤทธิ์เลยยยยย
ขอโทษนะฮะที่ให้รอนาน ขอโทษจริงๆ…
ช่วงนี้ EXO งานเยอะจริงๆฮะ ตามไม่ทัน.
ต้องใช้เวลารวบรวมข้อมูล ฟิค MTF นะฮะ
อ่า..มีเรื่องให้คิดอีกแล้ว ฮ่าๆๆ *อมยิ้ม*
เราชอบทิ้งอะไรไว้ แล้วให้ไปนั่งลุ้นกันนะ
ฮ่าาา ขอบคุณทุกกำลังใจนะฮะ น่ารักจัง!
ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจด้วย รักที่สุดเลยนะ
ตอนนี้คงเป็นตอนสุดท้ายที่จะได้อัพปิดเทอม
เปิดเทอมคงมาอัพช้ามากนะฮะ ;_________;
คงได้อัพวันหยุด หรือไม่ก็ต้องทยอยอัพเอา...
ตอนนี้ยอดวิวพุ่งสูงเลยฮะ เม้นด้วย ฮี่ฮี่ ^O^
ดีใจจังเลยฮะ เมื่อวันก่อนมีคนโปรโมตฟิคให้
ขอบคุณนะฮะ จุ้บบบ. ไปเจอในทวิตพอดีน่ะ
ด้วยความบังเอิญที่ฟอลบ้านเดียวกัน ฮ่าาา
ยังไงก็ขอบคุณคนที่ทนอ่านมาถึงบรรทัดนี้
ทุกๆตัวหนังสือ ออกมาจากความรู้สึกเรานะ.
เราตั้งใจมากจริงๆ เพราะนี่เป็นฟิคเรื่องแรก
ขอให้สนุกนะฮะ รักทุกคนเลย มากอดหน่อยย
เห็นแต่หลังคือ เลย์ลู่ นะฮะ ฮ่าๆๆๆ
ที่สำคัญอย่าลืมเม้นเพื่อรู้จักกันนะฮะ ! (‘ ‘ )
ทวิตฟอลได้ฮะ มาคุยๆ มาติดต่อยานแม่กัน
ฮ่าๆๆๆ พรวดยาวมาก ฝันดีนะฮะ บ๊ายบาย!
ความคิดเห็น