คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : chapter 15 อย่ามาคาดหวังว่าคนๆ นั้นจะเป็นฉันเลย
Chapter 15
“นายแบบคนใหม่อีกแล้วเหรอ?”
เสียงเพื่อนๆ ของจองซูเอ่ยทักขึ้นเมื่อฮีชอลเดินเข้าไปในห้องคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ดวงตาคู่สวยตวัดมองอย่างไม่พอใจนัก ทำให้ทั้งห้องพร้อมใจกันปิดปากเงียบในทันที
“คนใหม่อะไรกัน ทำอย่างกับฉันควงหลายคนอย่างนั้นแหละ” จองซูรีบแก้ตัว ในขณะที่ฮีชอลรินเหล้าให้ตัวเองอย่างเงียบๆ
“อย่ามาพูดดีเลยน่าปาร์ค จองซู” ชายคนนั้นยังไม่หยุดพูด
“เงียบไปเลย!”
“แล้วนายแบบที่ชื่อฮีชอลล่ะ ไหนบอกว่าจะพามาแนะนำให้พวกเรารู้จัก นายเบื่อเขาแล้วแล้วเหรอ?”
“ฉันนี่แหละคิม ฮีชอล!”
เสียงแข็งกร้าวของฮีชอลเอ่ยแนะนำตัวอย่างไม่มีมารยาทเท่าใดนัก เล่นเอาทั้งห้องคาราโอเกะเงียบกว่าเดิมเสียอีก แม้แต่จองซูที่พยายามจะปฏิเสธเพื่อนในตอนแรกก็นิ่งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก
“พวกนี้แค่แซวๆ เล่นน่ะ” เสียงทุ้มหันมาบอกกับคนสวยข้างกาย แต่ฮีชอลกลับทำท่าทีสนอกสนใจมากขึ้น เขายกมือขึ้นเท้าคางตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าไปเอ่ยถามเพื่อนๆ ของจองซู
“แล้วจองซูพูดเกี่ยวกับฉันว่ายังไงเหรอ เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“เอ่อ...” เพื่อนของจองซูมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ในขณะที่ฮีชอลยิ้มอย่างเหนือกว่า
“อย่าพูดเชียวนะ” จองซูบอกเสียงแข็ง
“พูดมาเถอะน่า ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหนเลย”
ฮีชอลหันมายิ้มหวานให้กับจองซู นี่อาจเป็นครั้งแรกที่จองซูมองว่าฮีชอลน่ารักมากกว่าสวย เขากลอกตาไปมา ก่อนจะรีบยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แล้วคว้าไมค์มาร้องเพลงเพื่อกลบเกลื่อนความอับอายของตัวเอง
“ถึงจองซูจะดูหยิ่งๆ แต่หมอนั่นชอบคุณมากเลยนะ”
ชายคนหนึ่งรีบมากระซิบข้างหูฮีชอลในขณะที่จองซูกำลังเผลอ ฮีชอลกำลังจะยิ้มกว้าง ทว่าเสียงโทรศัพท์กลับดังขึ้นจนเขารีบเปลี่ยนความสนใจ ดวงตากลมโตฉายแววเศร้าและเหนื่อยใจเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาคือซีวอน เขามองไปยังแผ่นหลังของจองซูแล้วกดตัดสายทิ้งทันที
“มีอะไรเหรอ?” จองซูถามหลังจากที่ร้องเพลงเสร็จแล้ว
“ซีวอนโทรมาน่ะ”
“คุณก็รับสิ”
“ฉันยังไม่พร้อมจะคุยกับเขาตอนนี้”
ฮีชอลปล่อยให้ซีวอนโทรมาอีกหลายครั้ง เกือบครึ่งชั่วโมงที่โทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้าตลอด หลังจากนั้นก็เงียบหายไปจนฮีชอลคิดว่าซีวอนคงหมดความอดทนแล้ว ทว่าประตูห้องคาราโอเกะถูกผลักออกอย่างแรงจนคนทั้งห้องหันไปมองกันหมด
“ซะ...ซีวอน”
ฮีชอลเรียกชื่อคนรักอย่างตะกุกตะกัก ซีวอนขบกรามแน่น ก่อนจะย่างสามขุมมากระชากตัวคนรักออกไป ทว่าจองซูกลับมายืนขวางทางเอาไว้
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ อย่ายุ่ง!” ซีวอนจ้องหน้าจองซูอย่างเกลียดชัง ก่อนจะพาร่างโปร่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยพี่นะซีวอน!”
“...”
“พี่บอกให้ปล่อย!” ฮีชอลโวยวายลั่นจนกระทั่งออกมาหน้าห้อง ซีวอนเหวี่ยงเขาไปติดกำแพง และใช้แขนข้างหนึ่งกั้นไว้ไม่ให้คนสวยหนีไปไหนได้
“ผมไม่คิดว่าพี่ฮีชอลจะทำตัวแบบนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“พี่ก็ไม่คิดว่านายจะใฝ่ต่ำเอาเด็กรับใช้ในบ้านตัวเองเหมือนกัน”
“พี่ฮีชอล!”
“ทำไม...ฉันพูดผิดเหรอ?” ฮีชอลเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ซีวอนได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ร่างสูงไม่เคยคิดเลยว่าเขาเป็นคนผิด เพราะสำหรับซีวอนแล้ว ต่อให้เขาไปมีใครต่อใครอีกมากมาย แต่คนที่เขารักก็มีเพียงคิม ฮีชอลเท่านั้น
ซึ่งฮีชอลคิดว่าการกระทำของซีวอนมันเห็นแก่ตัวมาก
“รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงมากแค่ไหน ผมตามหาพี่จนทั่ว” ซีวอนพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง
“นายก็แค่ใช้เครื่องนำทางจากเบอร์โทรศัพท์ของฉัน”
ฮีชอลรู้สึกว่ามันน่าขันเหลือเกินที่ซีวอนเอาแต่ใจแบบนี้ ถ้าเทียบกันแล้ว เขารู้สึกว่าจองซูดูเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากกว่าเด็กนักศึกษาปีหนึ่งที่เข้ามาจีบเขาเพราะต้องการเป็นที่สนใจของคนทั้งมหาวิทยาลัย
“พี่ฮีชอลชอบมันเหรอ?” ซีวอนชี้เข้าไปด้านในห้อง เขาหมายถึงดีไซเนอร์และเจ้าของห้องเสื้อชื่อดังที่จูบฮีชอลในวันนั้น ซีวอนจำหน้าจองซูได้แม่นยำ
“จะทำไม?”
“ผมถาม พี่ก็ตอบสิ”
“มันก็เหตุผลเดียวกับที่นายไปยุ่งกับเด็กนั่นน่ะแหละ”
คำพูดดูถูกของฮีชอลทำให้ซีวอนหมดความอดทน เขากดฮีชอลให้แนบไปกับผนังห้อง ก่อนจะซุกไซร้ไปทั่วทั้งซอกคอสวย ฮีชอลทั้งผลักทั้งดันคนรักออกห่าง ทว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขาไม่มีเรี่ยวแรงเลย จนกระทั่ง...
พลั่ก!
“อย่ามาทำตัวต่ำๆ ที่นี่!” จองซูผลักซีวอนออกไปติดกำแพงอีกด้าน ก่อนจะประคองฮีชอลออกจากร้านคาราโอเกะให้เร็วที่สุด ฮีชอลไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะไปกับจองซู
มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ต้องการประชด
แต่ฮีชอลกำลังคิดว่า...หัวใจของเขาเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว
ก่อนถึงวันทัศนะศึกษาสองวัน
ทงเฮนำเงินที่ได้จากการวาดภาพที่ชายหาดคืนนั้นใส่กระเป๋าสตางค์มาที่มหาวิทยาลัย เขาตั้งใจมาเช้ากว่าปกติเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของเพื่อนๆ
“ฉันเอาเงินค่าทัศนะศึกษามาจ่ายน่ะ”
ทงเฮบอกกับเพื่อนที่เป็นตัวแทนในการเก็บเงินของสายชั้น ทว่าเพื่อนคนนั้นกลับขำพรืดออกมา
“หืม...เอาเงินมาจ่าย?”
“อื้อ ห้าแสนวอนที่ต้องไปทัศนะศึกษาไง” ทงเฮชูเงินขึ้นให้เพื่อนตรงหน้าเห็น ทว่าอีกฝ่ายกลับโบกไม้โบกมือปฏิเสธ เขาหัวเราะเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนทงเฮเริ่มหัวเสีย
“นายจะบ้าหรือไงทงเฮ เงินตั้งห้าแสนวอน นายก็โอนเงินเข้าบัญชีเราสิ”
“โอนเงิน? ฉันต้องโอนเงินมาเหรอ?” ทงเฮเอียงคอถาม
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่มีใครพกเงินสดถึงห้าแสนวอนหรอกนะ นั่นไง...เลขที่บัญชี”
นิ้วเรียวชี้ไปที่กระดาษเอสี่สีขาวที่แปะไว้หน้าห้อง ทงเฮหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู ก่อนจะรีบเก็บเงินของตัวเองไว้ด้วยความอับอาย เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่ามหาวิทยาลัยของคนรวยจะมีการจัดการที่แปลกๆ เช่นนี้ ร่างบางยืนนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะค่อยๆ หันหลังเดินออกไปดูเลขที่บัญชีหน้าห้อง หากแต่เสียงของเพื่อนคนนั้นกลับดังขึ้นเสียก่อน
“ทงเฮ”
“หืม?”
“นายโอนเงินมาแล้วไม่ใช่เหรอ เมื่อวานฉันยังได้รับ SMS จากธนาคารอยู่เลย” เขาบอกพร้อมกับพยายามควานหาโทรศัพท์มือถือมาให้ทงเฮดู
“ฉันเนี่ยเหรอที่โอนเงินมาแล้ว”
“ไม่เชื่อก็มาดูสิ” พูดจบก็หันหน้าจอโทรศัพท์มาให้ทงเฮดู จำนวนเงินห้าแสนวอนพร้อมกับชื่อของเขาถูกส่งเข้ามาแล้ว ทงเฮได้แต่ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันเป็นโบ ก่อนจะนึกถึงฮยอกแจขึ้นมา เพราะฮยอกแจเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาไม่มีเงินจ่ายค่าไปทัศนะศึกษา
ร่างบางรีบเดินออกไปหน้าห้องเพื่อดักรอฮยอกแจทันที
“ฮยอกแจ” ทงเฮเอ่ยเรียกร่างสูงโปร่งที่กำลังจะเดินเข้าห้อง
“จ่ายเงินยัง” ฮยอกแจถามขึ้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นายทำแบบนี้ทำไม ต้องการให้ฉันขายหน้าเหรอ?” ทงเฮเอ่ยถามทั้งน้ำตา ก่อนจะปาเงินค่าทัศนะศึกษาใส่อกคนตรงหน้า ฮยอกแจได้แต่ก้มลงไปเก็บเงินนั้นอย่างเชื่องช้า แล้วยัดใส่มือของร่างบางเอาไว้
“เงินมันหาไม่ได้ง่ายๆ นะ อย่ามาโยนเล่นแบบนี้สิ”
“มันเรื่องของฉัน!”
“งั้นก็ตามใจ” ฮยอกแจถอนหายใจ ก่อนจะเดินผ่านทงเฮเข้าไปในห้อง หากแต่ทงเฮรีบเดินมายืนขวางทางเอาไว้
“นายจ่ายเงินให้ฉันทำไม?”
“จ่ายเงินค่าอะไร ฉันไม่เข้าใจ” ฮยอกแจส่ายหน้าอย่างมึนงง
“จ่ายเงินค่าทัศนะศึกษาไงล่ะ ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร ตอนเปิดเทอมก็เป็นนายด้วยใช่ไหมที่จ่ายค่ากิจกรรมนักศึกษาให้ฉัน ฉันไม่ต้องการเงินของนาย ไม่ต้องการ!”
ทงเฮทุบหน้าอกแกร่งของฮยอกแจด้วยความโมโห แทนที่ฮยอกแจจะรวบมือนั้นไว้เพื่อปกป้องตัวเอง เขากลับยืนนิ่งให้ร่างเล็กระบายความโกรธให้เต็มที่ รอจนทงเฮเหนื่อยแล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้นอย่างเชื่องช้า
“อย่าสำคัญตัวเอง”
“ห๊ะ! ว่าไงนะ?”
“ฉันบอกว่าอย่าสำคัญตัวเอง ฉันจะเอาเงินของตัวเองไปให้คนอื่นทำไมกัน ถึงฉันจะรวย...แต่ฉันก็รู้ค่าของเงินนะ” ยิ่งฮยอกแจพูด ทงเฮก็ยิ่งตัวสั่นไปด้วยความโกรธ
“ยังไงก็จะไม่ยอมรับใช่ไหม?” ร่างบางถามอย่างหมดความอดทน
“ฉันไม่ได้ทำ ลองไปถามแฟนนายดูสิ อาจจะเป็นคิบอมก็ได้ที่ช่วยเหลือนายมาโดยตลอด”
“...”
“อย่ามาคาดหวังว่าคนๆ นั้นจะเป็นฉันเลย”
ทงเฮรู้สึกเหมือนมีตะปูนับพันตัวมาตรึงไว้ที่เท้าของเขาจนไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้ ฮยอกแจเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องเรียนอย่างไร้เยื่อใย ไม่เหลือภาพความขี้เล่นที่เกิดขึ้นตอนที่อยู่ชายหาดนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
คิบอมเดินเข้ามาถึงห้องเรียนทันทีมองใบหน้าทงเฮที่มีแต่น้ำตาเอ่อคลอเต็มสองข้าง เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ คนตัวเล็ก ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“เป็นอะไรไปทงเฮ”
“คิบอม...” ทงเฮช้อนตาขึ้นมองเพื่อน ก่อนจะเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
“มีอะไรเหรอ นายร้องไห้ทำไม”
“นายจ่ายเงินค่ากิจกรรมนักศึกษาให้ฉันเหรอ ค่าทัศนะศึกษาก็เป็นนายด้วยใช่ไหม”
ทงเฮเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขอบคุณและรู้สึกผิด คิบอมที่ทำหน้าตกใจเล็กน้อยในตอนแรกค่อยๆ พยักหน้าอย่างยอมรับ ทงเฮจึงหยิบเงินในกระเป๋าอีกจำนวนหนึ่งรวมกับห้าแสนวอนที่ถือไว้ในตอนแรกส่งคืนให้กับร่างสูง
“ฉันเอาเงินทั้งหมดมาคืนให้นาย” ทงเฮบอกพร้อมกับพยายามจะยัดเงินให้คิบอม หากแต่คิบอมกลับชักมือหนี
“ฉันไม่เอาคืนหรอก”
“คิบอม...อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย รับเงินคืนไปเถอะ”
“ฉันให้เงินนาย ไม่ได้ให้ยืม”
“คิม คิบอม!”
ทงเฮส่งเสียงดังขึ้นเมื่อคิบอมไม่ฟังเขา ทว่าคิบอมกลับส่ายหน้าช้าๆ และจูงมือร่างบางเข้าไปนั่งด้านใน ทงเฮจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก มือหนาเกลี่ยน้ำตาออกจากใบหน้าหวานอย่างแผ่วเบาในขณะที่ฮยอกแจก็ปรายตามองอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าคิบอมจทำอะไรหรือพูดอะไรกับทงเฮ
“เก็บเงินที่นายมีไว้ใช้เถอะ” คิบอมเอ่ยขึ้น
“แต่ว่า...”
“สำหรับฉันเศษเงินพวกนั้นแทบจะเอาไปใช้อะไรไม่ได้เลย แต่สำหรับนาย...มันมีค่ามากเลยนะ นายเก็บไว้ใช้เถอะทงเฮ”
คิบอมกำมือเรียวที่ถือเงินไว้แน่น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่รับเงินคืนจากทงเฮโดยเด็ดขาด ทงเฮถอนหายใจก่อนจะเก็บเงินไว้กับตัวเองตามเดิม
ฮยอกแจได้แต่แอบมองด้วยความอิจฉา เพราะปฏิกิริยาของทงเฮที่มีต่อเขาและคิบอมช่างแตกต่างกันมากเหลือเกิน
ในขณะที่ทงเฮโกรธเพราะคิดว่าเขาเป็นคนจ่ายเงินให้
ทงเฮกลับไม่ได้ต่อว่าคิม คิบอมเลยแม้แต่คำเดียว
Talk with Lee Seen
ความลับของปาร์ค จองซูถูกเปิดเผยแล้ว Gaem Over << มันน่าจะอ่านว่าเกียมโอเวอร์มากกว่า
ส่วนคู่อึนเฮก็...ลุ่มๆ ดอนๆ มีคิบอมมาแทรกอีก โอ๊ย!!
ใครแต่งเนี่ย ใจร้ายที่สุด คนอ่านอึดอัดนะโว้ยยยย
ยังไงก็ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะค้า...
ตอนต่อไปพบกันคนที่ชั่วร้ายที่สุดในเรื่อง
ความคิดเห็น