ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : + + Chapter 15 + + [Fixed : แก้คำผิด]
“ไง ! ของที่สั่งได้รึยัง ?”
ยูริถามขึ้นพร้อมกับขยับแว่นตามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ สายตาของทั้งคู่ยังคงเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า แสงแดดที่สะท้อนกับผืนน้ำดูเป็นประกายสวยงามยิ่งนัก
“เอาของมา...”
ชายคนนั้นหันไปสั่งผู้ติดตามอีก 2 คน ก่อนที่พวกนั้นจะเดินหายไปปล่อยให้ทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ซึ่งไม่นานนักพวกเขาก็แบกเอากระเป๋าขนาดใหญ่ออกมา
จุดที่พวกเธออยู่นั้นถือว่าห่างไกลจากผู้คนเป็นอย่างมากจึงสามารถตรวจเช็คความเรียบร้อยของปืนได้ในทันที โดยไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะมีคนมาเห็นเลย
“สภาพใช้ได้...”
ยูริพูดพร้อมกับย่อเข่านั่งลงกับพื้นและเอามือลูบที่กระบอกปืนเบาๆ
ปืน .50 calBarrett M107 Modified ตามที่ยูริได้สั่งไปเว้นก็เพียงแต่ที่ระบายความร้อนที่ปากกระบอกเท่านั้นที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ทำให้เธอรู้สึกขัดใจไม่น้อย เธอจึงหันกลับไปหาชายทางด้านหลังและเงยหน้าขึ้น
“ที่ระบายความร้อนของตัวปืนไม่สามารถแปลงได้... เพราะงั้น เธอจะต้องวางแผนใหม่ดีๆ แล้วล่ะ...”
ชายคนนั้นตอบกลับมาก่อนที่ยูริจะได้อาปากถามเสียอีก
“แล้วกระสุนล่ะ ?”
“นี่ !!”
เขาพูดพร้อมกับส่งกล่องกระสุนมาให้กับยูริ เมื่อได้ของแล้วยูริจึงแพคเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม
“เรื่องเงินชั้นจะส่งไปให้ทีหลัง...”
พูดจบเธอก็เดินจากมาทันที
สายลมยามเช้าที่พัดผ่านไปมาทำให้รู้สึกสบายเป็นอย่างมาก เธอหยุดยืนอยู่ที่ริมขอบรั้วไม่ไกลจากจุดเดิมเท่าไรนัก พร้อมกับหันหน้าออกไปทางท้องทะเลสีครามอีกครั้ง
สายตาที่มองเหม่อออกไปทำให้เธอแทบจะไม่ได้สังเกตถึงสิ่งรอบข้างเลย ราวกับกำลังอยู่ในโลกส่วนตัวของเธอ
ยูริเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของเธอ ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 9.30 น. แล้ว เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะเรียกรถและเดินทางกลับไปยังห้องพักของตน
เมื่อรถเคลื่อนตัวใกล้เข้าไปถึงที่พัก ยูริกลับรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลง เธอมองไปยังอาคารที่พักของตนและทางที่พักของเหยื่อในครั้งนี้ ซึ่งมีผู้ชายจำนวนมากยืนอยู่ตามจุดต่างๆ ซึ่งดูล้วมันไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย
“เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นไปจอดที่อื่นแทนแล้วกันค่ะ...”
ยูริพูดกับคนขับที่นั่งอยู่ด้านหน้าและมองดูกลุ่มผู้ชายเหล่านั้นอยู่ไกลๆ
เอี๊ยดด...
ทันทีที่จ่ายเงินเสร็จยูริก็ขนของออกมาจากรถ พร้อมกับพยายามตรวจดูรอบๆ ตัว
กลุ่มชายน่าสงสัยที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆ รอบๆ อาคารทำให้ยูริต้องตั้งข้อสังเกตเอาไว้ก่อน เพราะเธอเองก็ไม่รู้แน่ชัดว่าคนเหล่านั้นอยู่กลุ่มไหนกันแน่ แต่ที่แน่ๆ พวกนั้นต้องเป็นเหล่าบอดี้การ์ดอย่างแน่นอน
กึก... กึก...
เธอพยายามเดินถือกระเป๋าไปตามปกติ พร้อมกับขยับแว่นดำให้เข้าที่พยายามทำตัวไม่ให้มีพิรุธ ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับเธอนัก
ยูริที่สามารถเดินผ่านเข้ามาในที่พักได้รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มเตรียมตัวให้พร้อม
เธอเตรียมถุงมือที่เพิ่งจะซื้อใหม่ออกมาและสวมมันให้กระชับ พร้อมกับค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าเปลี่ยนเป็นชุดหนังสีดำ และมีเสื้อคลุมสีเทาคลุมตัวเอาไว้อีกชั้นหนึ่ง
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เธอจึงเริ่มหันมาให้ความสนใจเกี่ยวกับปืนบ้าง
เธอค่อยๆ เปิดกระเป๋าปืนออกอย่างช้าๆ พร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาถือเอาไว้ แต่น้ำหนัก 5 กิโลก็ไม่ใช่ว่าจะเบาๆ เลย ยูริมองดูตัวกระบอกปืนซึ่งถูกแปลงมาบางส่วนทำให้น้ำหนักนั้นลดน้อยลงและสามารถที่จะพกพาไปไหนต่อไหนได้บ้าง ก่อนที่เธอจะหยิบปืนขึ้นมาและกางขาทรายออกตั้งลงบนโต๊ะ และนำแม๊กกาซีนออกมาตรวจดู
ความยาวและความใหญ่ของตัวแม๊กกาซีน อีกทั้งขนาดที่มหึมาของลูกกระสุน ซึ่งถ้าโดนเข้าก็คงจะแหลกกระจายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย...
ยูริค่อยๆ บรรจุลูกกระสุนอย่างบรรจงทีละนัดๆ พร้อมกับที่รอยยิ้มเย็นๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ชักอยากจะลองจริงๆ ซะแล้วสิ...
แกร๊กกกก !!!
เธอนึกในใจพร้อมกับขึ้นลำปืนไรเฟิลกระบอกนั้นของเธอ ก่อนที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง
หลังจากที่ได้เตรียมตัวเสร็จแล้ว เธอจึงแพ็คของใส่ไว้ในกระเป๋าดังเดิมอีกครั้ง ก่อนที่จะแบกมันออกมาจากห้องพัก สายตาของยูริยังคงสอดส่องไปยังรอบๆ ตัวอย่างระมัดระวัง
เธอเรียกรถแท๊กซี่ที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตัวเองเท่าไรนัก ก่อนที่จะเอาของใส่เข้าไปด้านในและขึ้นไปนั่ง
ไม่นานนักเธอก็มาถึงที่ราบสูงนอกตัวเมือง ซึ่งที่แห่งนี้นั้นไม่มีวี่แววของผู้คนอาศัยอยู่เลย ยูริเดินขึ้นมาตามเนินสูงที่ปกคลุมไปด้วยต้นหญ้าสีเชียวสด ก่อนที่จะเข้าเขตป่า เธอหยิบกล้องของเธอขึ้นมาพร้อมกับลองส่องไปดูยังพื้นที่รอบๆ เพื่อความชัวร์ก่อนที่จะเริ่มลงมือ
เธอเปิดกระเป๋าออกพร้อมกับยกเอาปืนออกมาตั้งไว้ข้างตัวก่อนที่จะเริ่มนอนราบลงกับพื้น
และค่อยๆ ยกปืนขึ้นมาประทับบ่าพร้อมกับใช้สายตาเล็งเทียบกับศูนย์เล็งของปืน ก่อนที่เธอจะมองหาเป้าที่อยู่ห่างไกลออกไปเล็กน้อย และกดลั่นไก
ปังงงงง !!!
เสียงที่ดังขึ้นเหมือนกับระเบิดลงอีกทั้งยังต้นหญ้าและเศษหินเศษดินที่อยู่ข้างๆ ปืนนั้น ถึงกับปลิวกระเด็นออกไป แรงถีบที่มหาศาลของปืนนั้นแทบจะทำให้ไหล่ของเธอหลุดเลยทีเดียว
“บ้าเอ๊ยยย...”
เธอพูดพร้อมกับเอามือกุมที่หัวไหล่ของตัวเองพร้อมกับดิ้นเล็กน้อย ก่อนที่จะเหลือบมองที่ปืนตรงหน้าอีกครั้ง
เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าปืน Barrett กระบอกนี้จะมีแรงถีบมหาศาลเหลือเกิน และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ... เธอจำเป็นจะต้องใช้ปืนกระบอกนี้ในการลอบสังหารครั้งนี้นั่นเอง
ยูรินวดที่ไหล่ของเธอเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ เอามือออก อาการปวดที่หัวไหล่นั้นลดลงบ้างแล้ว เธอมองดูที่บริเวณขาทรายซึ่งไถลกลับมายาวพอสมควรตามแรงถีบของปืน
ยูริเบนความสนใจจากปืนมาเป็นที่เป้าหมายที่อยู่ไกลออกไป เธอหยิบเอากล้องของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับปรับซูมเข้าไปหาเป้าหมาย เพื่อตรวจดูว่าศูนย์เล็งนั้นตรงหรือไม่
เมื่อมันไม่ตรง เธอก็ต้องทำการปรับเล็งอีกครั้งก่อนที่จะทำการทดลองยิงรอบที่ 2
ปังงงงงง !!!
และครั้งที่ 3…
ปังงงงงง !!!
ยูรินอนหงายกับพื้นพร้อมกับค่อยๆ หลับตาลง อาการปวดหัวไหล่ที่ระบมจนแทบจะยกอะไรไม่ขึ้นทำให้เธอต้องตัดสินใจที่จะหยุดพัก และเอามือไปนวดที่หัวไหล่ของตนเอง
เธอเบนหน้ามาทางกระบอกปืนที่ตั้งอยู่ข้างๆ ตัวอีกครั้ง
ถึงแม้ว่ามันจะมีตัวยึดกับพื้นที่บริเวณขาทรายเพื่อลดแรงถีบของปืนลง แต่มันก็ซ้ำเข้าที่เดิมจนรู้สึกปวดอยู่ดี และหลังจากที่ได้ทดลองยิงมาแล้วหลายนัด ทำให้เธอรู้วิธีที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์เช่นในตอนนี้ออก
เธอหันหน้ากลับมายิงทิศเดิมและลิมตาขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน สายลมที่หอบเอากลิ่นอายของธรรมชาติมาด้วย ช่วยให้รู้สึกสบายตัวขึ้นได้บ้าง อีกท้องยังท้องฟ้าที่แสนจะสดใสเบื้องบนด้วย
นานเท่าไรแล้วนะ… ที่เราไม่ได้รู้สึกแบบนี้
เธอคิดในใจพร้อมกับนมือมาทาบที่หัวใจของตน
ตลอดมาเธออาแต่คิดหาวิธีฆ่า และวิธีหนีเอาตัวรอดเท่านั้น ซึ่งเธอแทบจะไม่เคยมีเวลาได้ปล่อยให้หัวสมองของเธอโล่งสบายอย่างในตอนนี้มาก่อนเลย
ยูริสูดอากาศหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนที่จะค่อยๆ ผ่อนมันออกมาอย่างสบายๆ จนผลอยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
เวลาที่ผ่านไปนานพอสมควร กับท้องฟ้าที่เริ่มเคลื่อนเข้าสู่ช่วงบ่าย แสงแดดที่สาดส่องลงมานั้นทำให้รู้สึกแสบตาเป็นอย่างมากจนยูริรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
เธอเหลือบมองที่ไหล่ขวาของตน อาการปวดที่เล่นงานเธออยู่นั้นลดลงมาบ้างแล้ว เธอลองขยับหมุนไหล่ไปมาดู ซึ่งมันก็ไม่มีปัญหาอะไรนัก เพียงแต่รู้สึกระบมนิดๆ เท่านั้น
ยูริค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นมาอีกครั้ง และหันมาทางปืนไรเฟิลที่ตั้งอยู่ข้างกายก่อนที่จะมองตรงไปสุดสายตา
ต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไปพอสมควรซึ่งสีของใบนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง จึงทำให้เห็นได้อย่างไม่ยากนัก ยูรินอนราบลงไปกับสไนเปอร์ของเธอและเอื้อมมือไปกดเอาตัวยึดขาทรายปักลงพื้นเพื่อลดแรงถีบ
ระยะทางของเธอกับต้นไม้ต้นนั้นอยู่ไกลกันพอสมควร และจากการที่คำนวนดูแล้วน่าจะราวๆ 2.2 กิโลเมตรเห็นจะได้ ซึ่งมันไกลกว่าครั้งที่เธอยิงนาย ปีเตอร์ แมคโดเวอร์ เลขาประจำบริษัทไทรเซลล์ โปรดักชั่นมาก
เธอนำมือกลับมาปรับความละเอียดของโฟกัสและปรับสโคปเล็งให้มันเข้าที่เข้าทาง จุดที่เธออยู่นั้นเป็นเนินสูงและต้นไม้ต้นนั้นอยู่ห่างไกลออกไปทางด้านล่าง ทำให้สามารถเห็นและยิงได้ไม่ยากเท่าไรนัก
วิ้วววว…
สายลมเอื่อยๆ ที่พัดผ่านไปมาเป็นระยะๆ ก็เป็นปัจจัยหนึ่งที่จะทำให้กระสุนนั้นสามารถเปลี่ยนวิถีได้ แม้แต่ความชื้น หรือการกะจังหวะหายใจด้วยก็ส่งผลต่อการยิงได้เช่นกัน
ถึงแม้จะไม่สามารถวัดกระแสลมอย่างแม่นยำได้ แต่เธอก็พอจะรู้ว่าควรจะเลื่อนเป้าออกมาขนาดไหน
เธอเอามือยื่นออกมาด้านหน้าเพื่อตรวจสอบทิศทางและความแรงของลม
วิ้วววว…
จากด้านซ้ายสินะ…
เธอนึกในใจพร้อมกับทำการเล็งไปที่ต้นไม้ต้นนั้น โดยเลื่อนให้เป้าเล็งห่างออกมาทางซ้ายจากลำต้นเล็กน้อย หลังจากที่ได้กะเผื่อกระแสลมเอาไว้แล้ว
เธอสูดหายใจลึกๆ ก่อนที่จะค่อยๆ ผ่อนออกอย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่จะทำการเหนี่ยวไก
ปังงงงงง !!!
กระสุนที่พุ่งออกจากปากกระบอกปืนด้วยความเร็วสูงทำให้ยูริต้องใช้สโคปจากกล้องส่องไปที่ต้นไม้ต้นนั้นอีกครั้งพร้อมกับนับในใจถึงระยะเวลาที่กระสุนจะเดินทางไปยังเปาหมาย
2…
3…
4…
สิ่งที่เธอได้เห็นในกล้องก็คือ เนื้อไม้ที่แตกกระจายออกพร้อมๆ กับที่ต้นไม้ค่อยๆ โค่นลง
แต่นั่นกลับไปใช่ต้นไม้ที่เธอทำการเล็งเอาไว้ในทีแรก กลับเป็นต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ แทน ซึ่งการพลาดในครั้งนี้ทำให้เธอได้รู้ว่า กระแสลมในจุดที่เธออยู่และบริเวณเป้าหมายนั้นไม่ได้เท่ากันเลย
ต้องกะตรงจุดนั้นด้วยสินะ…
เธอคิดในใจพร้อมกับใช้สโคปส่องตรงไปยังต้นไม้นั้นอีกครั้ง และพบว่ากระแสลมบริเวณนั้นกลับพัดแรงกว่าจนทำให้กิ่งไม้นั้นสั่นไหว ต่างจากจุดที่เธออยู่จึงไม่แปลกเลยที่จะทำการยิงคลาดเคลื่อนไปเล็กน้อย
ยูริปรับสโคปกล้องอีกครั้งพร้อมกับคำนวนถึงกระแสลมที่แตกต่างกันใหม่อีกครั้ง ก่อนที่เธอจะทำการยิงอีกครั้ง
ปังงงงงง !!!
ณ. องค์กรนักฆ่าฝ่ายเหนือ (NYAG)
“ชั้นมีงานให้เธอทำอย่างนึง…”
แอนเดอร์สันหัวโจกขององค์กรฝ่ายเหนือพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะหันมาหามาเชลลูกสาวของตน
“อะไรรึ ?”
เธอถามกลับ ก่อนที่แอนเดอร์สันจะพูดต่อ
“จัดการฆ่าแบล็คเพิร์ลทันทีที่สังหารเป้าหมายได้… อย่าปล่อยให้ทั้งทางตำรวจและทางพวกฝ่ายใต้สืบสาวมาหาตัวชั้นได้เด็ดขาด…” เขาพูดขณะที่หันหลังให้กับมาเชล สายตาของเขาทอดยาวออกไปสู่ท้องฟ้าเบื้องบน
“ตกลง…”
มาเชลตอบกลับก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปหยิบเอกสารบนโต๊ะติดมือออกมาจากห้องของแอนเดอร์สันด้วย เพื่อใช้ในการสะกดรอยตามยูรินั่นเอง
ถึงแม้จะเสียดายในฝีมือ… แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ…
แอนเดอร์สันคิดในใจ ก่อนที่จะเดินกลับมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวโปรดของตน
ทางด้านของมาเชลหรือที่รู้จักกันดีในชื่อซูซี่ เธอเดินออกมาจากห้องและเดินลงมาตามบันไดที่ทอดยาวสู่ชั้นล่าง ก่อนที่จะเปิดประตูและเดินออกมายังภายนอก
สายลมที่พัดผ่านร่างกายของเธอไปให้ความรู้สึกเย็นสบาย แต่แม้ว่ารอบข้างนั้นจะดูมีชีวิตชีวาและสนุกสนาน แต่ตัวเธอเองกลับแทบจะไม่แตกต่างจากตุ๊กตาที่ไร้อารมณ์และความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย
เธอเดินกลับมายังห้องพักพร้อมกับเริ่มจัดเตรียมของที่จะต้องใช้ในคราวนี้
เธอเลือกปืนสไนเปอร์ Cheytac m200 ออกมาวางเอาไว้บนโต๊ะพร้อมกับปืนพกเก็บเสียง เธอตรวจตราดูความเรียบร้อยของเหล่าอาวุธปืนอีกครั้ง ก่อนที่จะบรรจุมันใส่ในกระเป๋าและจัดเก็บทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อย
ซ่าาาาา…
เสียงน้ำจาฝักบัวที่เปิดขึ้นและกระทบกับผิวขาวของเธอเบาๆ
มาเชลค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ พร้อมกับคิดย้อนกลับไปถึงเรื่องที่ผ่านมา เกี่ยวกับการลงมือฆ่าน้องสาวของตนเองกับมือ ภาพที่ค่อยๆ ผุดขึ้นมาราวกับเป็นฉากหนังที่ฉายย้อนกลับไปกลับมา เหมือนกับได้กลับไปยังช่วงเวลานั้นอีกครั้ง
มาเชลขับรถมาจอดเทียบที่ข้างๆ อาคารร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอเห็นหญิงสาวนักฆ่าอีกคนนั้นแอบเข้ามาหลบซ่อนในที่แห่งนี้ ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย
มากาเรต ดี พอร์ตแมน น้องสาวแท้ๆ ของเธอนั่นเอง…
เธอค่อยๆ เปิดประตูลงมาจากรถ และเดินเข้าไปในอาคารดังกล่าว สายตาของเธอยังคงสอดส่องไปทั่ว เพื่อค้นหาเป้าหมายของเธอ
แต่เพราะเป็นอาคารทึบและแทบจะไม่มีหน้าต่างเปิดให้แสงแดดส่องสว่างเข้ามาเลย จึงไม่แปลกที่จะมีแต่เพียงความมืดมิดและฝุ่นละอองที่หนาเตอะเท่านั้น
มาเชลเดินเข้ามาด้านในอย่างระมัดระวัง ซึ่งไม่นานนักเธอก็เห็นมากาเรตอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไรนัก
ปุ !!!
“อั๊คคคค !!”
กระสุนหนึ่งนัดถูกยิงเข้าที่ขาของมากาเรตอย่าแม่นยำจนเสียหลักล้มลงไปนอนกับพื้น
“หนีไปก็ไม่มีประโยชน์…”
เธอพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
และเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้มากขึ้น อีกทั้งยังแสงสว่างที่ส่องลอดเข้ามาจากรูเล็กๆ ทำให้พอจะเห็นใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าได้
“บ… บ้าน่า…”
มากาเรตรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบว่าคนที่ยิงเธอคือพี่สาวแท้ๆ ที่แยกจากไปของตน สีหน้าของเธอที่จ้องมองไปยังพี่สาวเต็มไปด้วยความสงสัยแความหวาดกลัวเล็กๆ
ใบหน้าของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจอย่างสุดขีด เมื่อพบว่ามาเชลพี่สาวของเธอนั้นยกปืนขึ้นมาจ่อเอาไว้
“ท ท ทท ทำไม…”
ปุ !!!
กระสุนอีกหนึ่งนัดถูกยิงเข้าที่กลางศรีษะอย่างแม่นยำจนทำให้ร่างของมากาเรตนั้นแน่นิ่งไป
มาเชลหยุดความคิดดังกล่าวของตนเอาไว้ และนึกย้อนกลับไปในครั้งอดีตอีกหน ในครั้งที่เธอและครอบครัวนั้นยังอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากัน แต่ที่แย่ก็คือ… เธอกลับจำหน้าพ่อและแม่ของตัวเองไม่ได้
สิ่งที่เธอจำได้นั้นมีอยู่เพียงแค่สิ่งเดียวเท่านั้น…
วันที่ 16 ตุลาคม 1994…
มาเชลและครอบครัวที่นั่งรถมาตามทางเรื่อยๆ วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก เพราะเธอกำลังจะได้ไปเที่ยว หลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ตัวเธอที่กำลังตื่นเน้นนั้นผิดกับมากาเรตน้องสาวที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ เป็นอย่างมาก
มาเชลยังคงมองวิวทั้งสองข้างทางไปเรื่อยๆ ต้นไม้สีเขียวขจีทั้งสองข้างทางทำให้ถนนเส้นนี้ดูร่มรื่นและสวยงามเป็นอย่างมาก เธอค่อยๆ กดเลื่อนเปิดกระจกลงเพื่อสัมผัสกับสายลมตามธรรมชาติ
และสายลมที่พัดปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอทำให้ผมยาวสลวยสีทองเริ่มปลิวไสวไปตามกระแสลม
มากาเรตที่นอนหลับอยู่ที่เบาะข้างๆ ก็รู้สึกตัวขึ้นมาเพราะความเย็นสบายของสายลมที่พัดกระหน่ำเข้ามา และบิดขี้เกียจอย่างสบายๆ มาเชลที่เหลือบมาเห็นน้องสาวฝาแฝดของตนตื่นขึ้นมาจึงยิ้มให้กับเธอบางๆ ก่อนที่จะหันกลับไปทางเดิม
“สบายจัง…”
เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
คุณพ่อของเธอที่กำลังขับรถอยู่ก็ยังคงขับมาเรื่อยๆ จนมาติดรถคอนเทนเนอร์ จึงต้องแซงออกซ๊าย และนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รถคันหนึ่งวิ่งข้ามเลนตรงมายังรถของพวกเธอ และ…
ปิ๊นนนนนนน !!!
.
.
.
ราวกับเป็นภาพสโลว์โมชั่น ที่ค่อยๆ เห็นรถพุ่งเข้าชนกันและบุบไล่เข้ามา เศษกระจกแตกละเอียดและกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศ โครงเหล็กที่คดงอตามแรงกระแทก ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะกลับเข้าสู่ความเร็วตามปกติ
.
เอี๊ยดดดดดดดด !!!!
.
.
.
โครมมมมมมมม !!!!
มาเชลและมากาเรตที่รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์จากสภาพรถที่เละไม่มีชิ้นดี เธอมองไปยังที่นั่งคนขับและเบาะนั่งด้านหน้า ซึ่งพ่อกับแม่ของเธอนั้นอยู่ในสภาพที่เละจนดูไม่ได้ เลือดสีแดงฉานที่สาดกระเซ็นไปทั่ว และหยดไหลนองลงสู่พื้น
“พ่อคะ แม่คะ !!!”
เด็กสาวกรีดร้องทั้งน้ำตา ก่อนที่จะมองตรงไปยังรถคันที่พุ่งเข้าชนเธอด้วยความโกรธแค้น
เช่นเดียวกับเธอ ที่เด็กสาวอีกคนหนึ่งนั้นนั่งร้องไห้อยู่ ซึ่งเธอพยายามจะงัดเปิดประตูออกให้ได้ แต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่เกินความสามารถของเธอ
มาเชลจ้องมองดูเด็กสาวคนนั้นจนสามารถจดจำใบหน้านั้นได้ขึ้นใจ
น้ำมันที่ไหลทะลักออกมาก่อนที่จะเกิดประกายไฟขึ้น
ตูมมมมมมมม !!!
เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง ก่อนที่ภาพและการรับรู้ทุกอย่างของเธอจะดับลง…
เหตุการณ์หลังจากนั้น ทั้งมาเชลและมากาเรตถูกส่งไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นั่นเกือบปี ซึ่งแรกๆ นั้นพวกเธอไม่ยอมที่จะปริปากคุยกับใครเลย จนในที่สุด็มีคนมาขอรับเอาพวกเธอไปเลี้ยง
ชายคนแรกที่มาเขาเลือกเอามากาเรตไป ซึ่งเป็นอีกครั้งหนึ่งที่ทั้งคู่ได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่ต้องแยกจากกัน เมื่อเหลือตัวคนเดียว มาเชลก็ไม่ยอมคิดที่จะพูดคุยอะไรกับใครอีกเลย
เธอเอาแต่เก็บตัว ใช้ชีวิตแยกอยู่ตามลำพัง จนเมื่อคนเราสูญสิ้นความหวังและแสงสว่างคอยนำทาง ความคิดต่างๆ ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
เธอคิดแค้นไปถึงยูริ ที่ต้องพรากครอบครัวของเธอไป รวมถึงน้องสาวของเธอ ที่ทิ้งเธอเอาไว้ให้อยู่ตามลำพัง หลังจากนั้นไม่ว่าใครจะเข้าใกล้เธอ มาเชลก็จะระแวงเป็นพิเศษ จนมีครั้งหนึ่งที่เธอทำร้ายชายหนุ่มอีกคนหนึ่งแทบปางตาย เพียงเพราะเข้ามาสัมผัสกับตัวของเธอ
หลายวันต่อมา ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก็ได้เข้ามาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และได้รู้สึกถูกใจกับมาเชลเป็นอย่างมาก จึงได้รับเธอไปเลี้ยง และถูกฝึกให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่เล็กๆ
ต่อมาเด็กสาวอีกคนหนึ่งก็ได้เข้ามาที่องค์กรเดียวกับเธอ มาเชลที่เดินสวนเข้ากับเธอที่โถงทางเดินอย่างบังเอิญ ทำให้เธอถึงกับจะกระชากเสื้อของเด็กคนนั้นเข้ามาและอยากจะฆ่าเธอเสียตรงนั้น แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้ เพราะถูกชายหนุ่มที่รับเธอมาเลี้ยงห้ามไว้ ซึ่งมาเชลก็ได้แต่ทนกัดฟันและกำหมัดแน่นอย่างโกรธๆ เท่านั้น
ทั้งยูริและมาเชลต่างก็ถูกฝึกมาให้เป็นนักฆ่าทั้งคู่ ซึ่งฝีมือของพวกเธอนั้นสูสีกันเลยทีเดียว มาเชลที่มีความมั่นใจในเรื่องการจู่โจมระยะประชิดมาตลอดกลับถูกยูริโค่นลงง่ายๆ ตอนที่จับคู่ซ้อมกัน
หรือแม้แต่การยิงเป้าด้วยสไนเปอร์ในระยะ 1 กิโลเมตรที่เธอมั่นใจมาตลอด นั่นก็ถูกยูริทำลายสถิติลงง่ายๆ ด้วยการยิงในระยะ 1.5 กิโลเมตร
ไม่ว่าเธอจะพยายามทำอะไร ยูริก็มักจะเหนือกว่าอย่างเสมอๆ
แต่สิ่งที่มาเชลเหนือกว่ายูริเพียงอย่างเดียวก็คือ… เธอสามารถสังหารฝ่ายตรงข้ามได้อย่างรวดเร็ว ในการทดสอบครั้งสุดท้าย… ถ้าไม่ฆ่า เราก็จะเป็นฝ่ายถูกฆ่า แต่ยูริกลับไม่สามารถสังหารอีกฝ่ายได้ แต่เธอก็เล่นงานอีกฝ่ายจนไม่สามารถขยับตัวได้เช่นกัน
ด้วยการที่ยูริเหนือกว่าเธอในทุกๆ อย่าง จึงทำให้เธอโหมซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อที่จะได้มีฝีมือที่เหนือกว่ายูริ แต่สิ่งที่ทำให้เธอแค้นมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมก็คือ การที่ยูริออกจากองค์กรไปและเป็นเพียงแค่นักฆ่าอิสระเท่านั้น
วันเวลาที่ผ่านพ้นไปก็ทำให้ฝีมือของเธอนั้นพัฒนาขึ้น จากระยะยิง 1 กิโลเมตรนั้น เธอสามารถยิงได้ถึง 1.7 กิโลเมตร ซึ่งมากกว่าเมื่อครั้งที่ยูริทำการยิงเอาไว้
นอกจากนั้นเมื่อเธอเติบโตขึ้น เธอก็ได้มีโอกาสทำงานจริงๆ ซึ่งเธอก็สามารถทำมันได้อย่างดีเยี่ยม
ครั้งหนึ่งที่เธอได้รับเป้าหมายให้สังหารนาย อเล็กซานเดอร์ เธอก็ทำงานอย่างเช่นในทุกๆ ครั้งตามปกติ เพียงแต่เป้าหมายในครั้งนี้ของเธอ กลับถูกใครอีกคนหนึ่งยิงไปก่อน และนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่ง ที่เธอได้พบกับยูริ เพียงแต่เธอแอบฟังการสนทนาอยู่หลังประตูห้องเท่านั้น
“นี่มันหมายความว่าไงกันคะ ? เอางานที่ให้ทำไปให้กับอีกคนหนึ่งทำ !”
เธอเดินเข้ามาโวยวายใส่นายแอนเดอร์สันทันที
“ไม่เอาน่า… อาธีน่า มันเป็นแค่ความผิดพลาดเล็กน้อยเท่านั้น… ที่ชั้นดันส่งมอบเป้าหมายให้กับเธอผิดไป”
ก่อนที่เขาจะอธิบายต่อ
“นั่นน่ะเป็นเป้าหมายของแบล็คเพิร์ล ส่วนนี่เป็นเป้าหมายจริงๆ ของเธอ…”
พูดจบเธอกํบรับซองเอกสารนั้นมา และเริ่มลงมือทำงานอีกครั้ง
เธอใช้เวลาว่างที่มีในการตามหาตัวของยูริ และในที่สุดเธอก็พบ
‘Kwon Express’
มาเชลไม่รอช้า เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ และเห็นกระดาษแปะรับสมัครพนักงานเอาไว้หน้าร้าน ซึ่งนั่นก็เป็นโอกาสดีของเธอทีเดียวที่จะได้ใกล้ชิดกับยูริ เธอมองลอดผ่านกระจกหน้าร้านเข้าไปและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ด้านใน ซึ่งใบหน้านั้นเธอจำได้ไม่มีวันลืมเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านมาแล้วเป็นสิบปีก็ตาม
เพียงแต่… ยูริกลับจำหน้าเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย…
ไม่ว่าจะทำอะไรยังไง ก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของยูริเลยแม้แต่น้อย
มาเชลกำหมัดแน่นก่อนที่จะทุบเข้ากับกำแพงห้องน้ำจนเกิดเสียงดัง
“Damn it !” เธอสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องในอดีตของตนและเรื่องที่เกี่ยวข้องกับยูริ
เธอปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายของเธอไปหวังจะให้ช่วยขจัดความคิดแย่ๆ ออกไปจากหัวด้วย ซึ่งหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ ก็ได้เวลาเตรียมตัวสำหรับการเดินทางสู่ไมอามี่ รัฐฟลอริด้านั่นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น