คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : How Gee Act: 14 เมื่อความแมนถูกความแรดเข้าแทรก
In MSN
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุด ตุ๊ดแอบมอง Say: กูไม่ยอมเด็ดๆเลยนะ กูไม่ยอมอ่า~
นิชคุณ เจ้าชายไทยแลนด์ Say: แล้วไงต่อ
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุด ตุ๊ดแอบมอง Say: อย่ามาตลกทำทองไม่รู้ร้อนนะเว้ย เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันเซ่ นี่เพื่อนกันจริงป่ะเนี่ย
นิชคุณ เจ้าชายไทยแลนด์ Say: อือ
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุด ตุ๊ดแอบมอง Say: อย่าตอบสั้นๆสิเว้ยยยยยย
นิชคุณ เจ้าชายไทยแลนด์ Say: แล้วไงอีกอ่ะ
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุด ตุ๊ดแอบมอง Say: กูไม่รู้ กูไม่สน กูจะเอา~!!!
นิชคุณ เจ้าชายไทยแลนด์ Say: -*- แน่ใจอ่ะ เดี๋ยวก็โดนยำตีนหรอก
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุด ตุ๊ดแอบมอง Say: ไม่มีทาง มึง กูจะเอาของฟรีเข้าล่อ คอยดู๊~~~!!!
อุด้งผู้หล่อเหลา Status อกหัก รักคุก ตุ๊ดแอบมอง offline
…………………………………….
“เดี๋ยวอย่านะ!!!”
“ไม่สนเว้ย ฮ่าๆๆๆ”
“อย่านะจียงงงงงง” เทมป์ร้องเสียงลั่น
“อย่าหนีน้า~~~”
“ไม่เอา ปล๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
โครมมมม!!!
เทมโปกลิ้งตกเตียงอย่างแรง ในขณะที่ร้องออกมาเสียงหลงแล้วยื่นมือออกไปข้างหน้า
หนะ...นี่กูฝัน ?
เขาทำท่าขนลุกอยู่เล็กน้อยแล้วเอาแขนกอดตัวเองพลางลูบไปมา
ก็ที่ฝันน่ะ ...น่ากลัวน้อยซะที่ไหน
ทำไมชเวซึงฮยอนต้องฝันว่าวิงหนีจียงที่วิ่งไล่มาด้วยหน้าตาโคตรหื่น แถมยังกระโดดทับ พร้อมด้วย ไอ้เบ้ แดซอง แล้วก็ไอ้เด็กเวรซึงรีที่นอนตายอยู่เพราะอยู่ล่างสุด ทำไม วายยยยยย!!!!! (วายที่แปลว่าทำไมอ่ะตัวเธอ)
“เฮ้ ลงไปนอนข้างล่างทำไม สำนึกรักผืนดินเรอะ” จียงโผล่หน้าออกมาถาม หลังจากตื่นเพราะเสียงโวยวาย
“อยากให้นอนด้วย?” เทมโปตอบกลับเสียงกวนตรีน
“เหอะ ไปตายไป”
พูดจบก็ทิ้งเทมโปเอาไว้กับพื้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่ใส่ใจ ทิ้งให้คนตัวโตนั่งขนลุกอยู่คนเดียว
นะ นี่กูกลัวจริงจังนะเนี่ย!!!!
“รู้มะ อะไรที่ใช้ล่อคนได้ง่ายที่สุด” อูยองถามขณะอยู่บนรถพร้อมด้วยจุนซู และนิชคุณ
“อะไรอ่ะ” จุนซูถามพลางแคะขี้ตา
“ของฟรี!!!”
ที่โรงเรียน
จียงวิ่งลงจากรถอย่างไม่กลัวตายในขณะที่รถยังไม่จอดสนิทดีด้วยซ้ำ
ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่อะไร ก็แค่มันจะสายแล้ว และอีกอย่าง ...กูเกลียดมึงไอ้ชเว!!!
ย้อนกลับไปเมื่อ 20 นาทีที่แล้ว
“รีบๆหน่อยได้มั้ยเดี๋ยวก็สายหรอก” เทมโปตะโกนถามขณะที่จียงยังยืนอยู่หน้ากระจก
“ไม่ได้โว้ย ของพวกนี้มันต้องค่อยๆทา พอทาเสร็จก็ต้องรอให้มันแห้งก่อน แล้วถึงจะทาครีมอีกตัวได้ เข้าใจมั้ยเนี่ย อย่าได้เร่งเชียว เวลาทาครีมเค้าไม่ให้พูด เดี๋ยวหน้าเหี่ยว”
ร่างบางตะโกนกลับ ในมือเขย่าขวดครีมกันแดดไปมา
“จะทาอะไรนักหนา เป็นผู้หญิงรึไง” เทมโปบ่นเบาๆ
“ได้ยินนะโว้ยยยย”
เอ่า...กูว่ากูบ่นเบาแล้วนะ ยังเสือกได้ยินอีก...
คนตัวสูงนั่งจ้องนาฬิกาข้อมือ อีก 25 นาทีจะเข้าเรียนแล้ว จียงยังนั่งทาครีมอยู่เลย มันจะทันเข้าเรียนมั้ยวะเนี่ย...
ถึงคนตัวเล็กจะแต่งตัวเสร็จแล้ว แต่สำหรับควอนจียง ถ้าทาครีมไม่ครบทุกขวด อย่าหวังว่าเค้าจะออกจากบ้าน!!!
ซึ่งแน่นอน ชเวซึงฮยอนเริ่มจะอารมณ์เสียอยู่เป็นธรรมดา
วันนี้กูตกเตียง แถมยังฝันร้าย ตื่นมาก็โดนด่า แล้วต้องมานั่งรออีก
ชักจะเดือดแล้วนะโว้ยยยยยย!!!
ว่าดังนั้น เทมโปไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เค้าเดินเข้าไปลากจียงออกมาจากหน้ากระจกแล้วลากไปเรื่อยๆจนโยนคนตัวเล็กเข้าไปในรถได้
“เฮ้ยๆๆๆๆอะไรของมึงเนี่ย ยังทาไม่เสร็จนะเว้ย!”
“ไม่ต้องทงไม่ต้องทามันแล้ว จะทาอะไรเยอะแยะวะ รำคาญ หงุดหงิด!!”
“ไอ้คนเผด็จการ!!”
ดีนะที่กูหยิบมาด้วย ทามันในรถก็ได้!!
ว่าแล้วชายควอนก็หยิบขวดครีมออกมา เขย่าๆๆมันอีก 2-3 ทีแล้วเริ่มละเลงทาไปที่แขน
เทมโปที่เหลือบมาเห็นพอดีเริ่มรู้สึกเซ็งในอารมณ์ เขาคว้าขวดครีมมาจากมือเล็กๆของจียง ก่อนจะเลื่อนหน้าต่างรถลงแล้วขว้างมันทิ้งต่อหน้าต่อตาควอนจียง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!” จียงที่เห็นคาตาแบบนั้นร้องเสียงหลง
“ร้องทำไม คาดเข็มขัดด้วย” ไอ้ชเวยังไม่สนใจแล้วคำนึงถึงผลที่จะตามมา
“ไอ้เวรเอ๊ย!!!มึงรู้มั้ยเนี่ยว่าขวดนั้นกูซื้อมาเท่าไหร่ เฮงซวย!!!!ขวดนั้นมันแพงนะเว้ย ถึงค่า SPF มันจะไม่ถึง 150 แต่มันก็แพงนะเว้ย ไอ้เชี่ยยยย ตังกู!!!!” จียงโวยวายไม่ยอมหยุด
แต่รู้สึกเหมือนโวยวายไปเท่านั้น เลยเริ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ไอ้เชี่ย ซื้อมากูยังใช้ไม่ถึงครึ่งขวดเลย ...ขวดนั้นเกิน 3000 ด้วยนะมึง หาซื้อก็ยาก แมร่งไม่ผลิตแล้วด้วย กูกะจะเก็บเอาไว้ดูต่างหน้า เสือกมาโยนของกูทิ้ง ไอ้ตัวติ๊ดดด ไอ้ติ๊ดดดด ไอ้ติ๊ดๆๆๆๆๆ” (ติ๊ด = เซ็นเซอร์นะคะ 555)
ร่างบางยังคงนั่งพึมพำกับตัวเองไปเรื่อยๆ จนรถขับมาถึงโรงเรียน จียงคว้ากระเป๋า เปิดประตูอย่างแรงในขณะที่รถยังไม่จอดดี แล้วรีบเดินออกไปอย่างไม่สนใจคนข้างหลัง
“เฮ้ยจียง รีบไปไหนเนี่ย”
จียงไม่ตอบ แต่เดินคอตกไปตามทาง จนซึงฮยอนเริ่มจะสงสัย
....หรือโกรธที่กูโยนครีมเค้าทิ้งวะ.. - -* (เพิ่งนึกได้หรอเฮีย)
วันนี้ทั้งวัน จียงได้แต่นั่งนิ่ง นั่งเพ้อ แล้วพาลใส่คนรอบตัว ด้วยเหตุผลอะไรไม่ทราบได้ นั่นทำให้ยองเบเพื่อนคนดีเลี่ยงที่จะไม่เข้าไปใกล้ในวันนี้ (กลัวโดนกัดเรอะ - -*)
“เฮ้ยเทมป์ จียงมันเป็นเห้รัยวะ นั่งปลงตกมาทั้งวันแล้วเนี่ย”
“เป็นงี้ตั้งแต่เช้าแล้วหนิ” เทมโปตอบเสียงเบื่อๆ
“มึงไปทำไรมันเปล่าเนี่ย แบบไปกัดซีนมันมากเกินไปอะไรแบบเนี้ย”
“กูไม่ได้ทำ กูก็แค่โยนครีมทิ้ง”
“โยนครีมทิ้ง!!!!!!” ยองเบตะโกนออกมาเสียงดัง
“อะไรของมึงเล่า แค่โยนครีมทิ้งเอง เป็นเชี่ยไรนักหนา”
“มึง มึง เมื่อกี้มึงบอกกูว่ามึงโยนครีมมันทิ้ง โยนทิ้งงั้นหรอ” ยองเบถามอีกครั้งเหมือนกับว่าที่ได้ยินมาเมื่อกี้เขาฟังผิดไป
“เออ ทำไม”
“มึงกล้าโยนครีมมันทิ้งได้ยังไง!!ครีมมันอ่ะ เหมือนเป็นอวัยวะชิ้นที่ 33 มันเลยนะเว้ย”
“กูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ก็กูรำคาญนี่หว่า ห่าทาแมงอยู่นั่นแหละไม่เสร็จซะที หมั่นไส้เขวี้ยงทิ้งแมร่งเลย” เทมโปยังพูดต่ออย่างไม่สำนึก
“มึงโยนขวดไหน” ยองเบเริ่มถามอีกครั้ง สาธุขออย่างให้เป็นไอ้ขวดนั้นเล้ยยยยย
“สีฟ้าๆ”
ว่าไงนะ....ถ้าไอ้ขวดสีฟ้าๆ มันก็มีอยู่แค่ขวดเดียว
ขวดนั้นไอ้จีมันรักยิ่งชีพเลยนะเนี่ย วันก่อนจะขอยืมนิดหน่อยเกือบจะต่อยกันตาย เห็นมันบอกแพงๆๆๆ ไอ้ราคาไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เวลาหาซื้อเนี่ยมันหายาก เพราะมันไม่ผลิตแล้ว
...แล้วเพื่อนเทมป์บอกเพื่อนเบ้ว่าโยนไอ้ครีมเวรนั่นทิ้งหรอครับ....
“ไอ้เทมป์”
“อะไร”
“มึงซวยแน่ กูพูดได้แค่นี้แหละ” พูดจบยองเบก็ตบบ่าเพื่อนสองทีแล้วทำหน้าปรามาณว่า กูสงสารมึงอย่างสุดซึ้งกันเลยทีเดียว
เมื่อกระดิ่งเลิกเรียนดังขึ้น
จียงแทบจะวิ่งออกจากห้อง เขาเก็บกระเป๋าอย่างรวดเร็วแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจใคร ทิ้งให้เพื่อนเบ้หัวแห้วและไอ้เทมป์ผู้ก่อวีรกรรมเมื่อเช้าเอาไว้เบื้องหลัง
คนตัวเล็กทำหน้าบูดบึ้งมากๆ ในใจก็คิดถึงแต่ไอ้ครีมกันแดดที่ถูกโยนทิ้งไปเมื่อเช้า
...กูไปเดินหาดีกว่ามั้ย เผื่อมันจะยังนอนแม้งอยู่แถวนั้น มันจะมีใครบ้ามาเก็บไปมั้ยวะ เอาไงดีเนี่ยกู
ขณะที่จียงกำลังยืนคิดหัวหมุนอยู่นั้น ใครบางคนก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
...จะเป็นใครไปได้ นอกจากตานี่ ...จางอูยอง
“อะไรของมึงเนี่ย” จียงทักอย่างหัวเสีย
“วันนี้เราไปเที่ยวกันมั้ย” ไอ้อุด้งผู้ไม่รู้อะไรทั้งสิ้นถามเสียงรื่นเริง
“ไม่ไป” ว่าจบก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่แล้วขาเรียวก็ต้องชะงักกึก เมื่ออีกฝ่ายตะโกนมาอีกครั้ง
“ฟรีตลอดรายการ!!”
....ไอ้นี่ เอาของฟรีมาล่อ...คิดว่าควอนจียงมันล่อง่ายรึไงวะ
“จะกิน จะเที่ยว ช็อปปิ้ง ดูหนัง ฟังเพลง จางอูยองออกหมด!!”
เห็นแบบนี้ เค้าก็เป็นเศรษฐีจากปูซานเลยนะเฟร้ย!!!
...และแน่นอน ล่อได้ไม่ได้ไม่รู้ แต่ตอนนี้ควอนจียงกำลังหันกลับมา ... - -*
“ถ้าพูดถึงขนาดนั้น...งั้น...”
ยังไม่ทันที่จียงจะได้ตอบรับหรือพูดอะไรต่อ เสียงหนึ่งก็ดังขัดขึ้น
“จะไปไหน”
เทมโปที่ยืนอยู่ไม่ไกลเดินมาทันได้ยินบทสนทนาของสองคนเข้าพอดี ยองเบที่อยู่กับเทมดปรีบส่งสายตาเป็นเชิงห้ามเพื่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
ร่างบางหันหน้ามามองเทมโปอย่างเคืองๆปนอาฆาต ก่อนที่จะหันไปหาอูยอง
“จะไปไหนล่ะ มีรถรึเปล่า”
“ทางนี้เลยคร้าบบบบบ” อูยองยิ้มอย่างมีสุข ก่อนจะผายมือไปทางรถสีเงินที่จอดอยู่ไม่ไกล
“เดี๋ยวควอนจียง!!”
“..” จียงหันกลับมามองเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร
“นายจะไปกับหมอนั่นจริงๆอ่ะ นายไม่สงสารฉันรึไง”
...อย่ามาดราม่าใส่กูน่ะ ทีเมื่อเช้ามึงถามกูก่อนมั้ยว่ากูจะน่าสงสารแค่ไหนถ้ากูไม่มีครีมขวดนั้น!!
“ตอนกลางคืน...ชั้นตื่นมาก็มองไม่เห็นนาย” เทมโปยังคงดราม่าอย่างหน้าไม่อายต่อไป
อ่าว มืดชิบหายคงจะเห็นหรอกเนอะ วันหลังเอากล้องอินฟาเรดมาติดเลยมั้ย
“ตอนมาเรียนเมื่อเช้า นายก็ไม่คุยกับชั้น”
คุยทำด๋อยอะไร มึงโยนครีมกูทิ้งอ่ะ!!
“พอตอนเที่ยง นายก็หายไปไหนไม่รู้”
สัด ไปแดรกข้าว ไปเข้าห้องน้ำ ไปเดินเล่น บลา บลา บลา เรื่องของกู!!
“แล้วพอจะกลับบ้าน นายยังจะออกไปกับคนอื่นอีกหรอ”
มึงเคยได้ยินมั้ย โอกาสมาให้รีบคว้า ของฟรีอ่ะมึงของฟรี เค้าเอามาล่อแล้วก็(ต้อง)ไปสิวะ!!
จียงทำหน้าเหมือนคนเหม็นเบื่อหลังจากจบการแสดงดราม่าของชเวซึงฮยอน ร่างบางสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปที่รถอย่างเร็วเหมือนหนีอะไรซักอย่าง
“โอ๊ะๆๆๆ ไม่ต้องๆๆเดี๋ยวเค้าเปิดให้”
ขณะนั้นอูยองก็เดินไปเปิดประตูให้จียงขึ้นไปนั่งบนรถ
“จียง!!!นี่ไม่สนใจกันจริงอ่ะ”
สนไม่สนไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆควอนจียงกำลังเอาหูฟังขึ้นมาเสียบหู - -*
ระหว่างที่เทมโปพยายามเรียกร้องความสนใจ อูยองก็หันมาเยาะเย้ยถากถางทันทีอย่างไม่กลัวตาย
“มึงอ่ะตกกระป๋องแล้ว กลับบ้านไปซะไป๊ ชิ่ว!”
ว่าจบก็รีบเดินไปขึ้นรถฝั่งคนขับแล้วขับออกไปอย่างเร็ว
“เชี่ยเอ๊ยยยยย!!” เทมโปยืนขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย นี่โกรธจริงหรอเนี่ย โอ๊ย กูจะบ้าตาย แค่ครีมขวดเดียว!!
“ทำใจเหอะเทมป์ ไอ้จีมันก็เป็นงี้แหละ อารมณ์ขึ้นๆลงๆ” ยองเบว่าพลางทำหน้าเครียดตามเพื่อน
“ทำไงดีอ่ะ”
“ไปหาครีมขวดนั้นมาคืนมัน จบ!” ยองเบว่าพลางทำหน้าจริงจังในระดับหนึ่ง
“มึงพูดจริงอ่ะ”
“เออ”
“งั้นไปช่วยกูหาเลย!!” ว่าจบก็รีบลากเพื่อนออกไปทันที วันนี้กูต้องหาครีมให้เจอ ชเวซึงฮยอนคนนี้จะไม่ยอมให้ไอ้หน้าบานนั่นมันมาหยามศักดิ์ศรีเป็นอันขาด สู้โว้ย!!
ณ ห้างแห่งหนึ่ง
“เฮ้ยมึง รู้ป่ะว่าอะไรเป็นสิ่งมีชีวิตสามอย่างที่โคตรมหัศจรรย์บนโลกใบนี้”
อนยูชี้หน้าถามเพื่อนอีกสองคนที่ตอนนี้กำลังนั่งอารมณ์ชิวๆอยู่ในร้านฮาเก้น ดาส
“อะไรอ่ะ ใช่ช่วงช่วง หลินฮุ่ย กับหลินปิงป่าววะ” ซึงรีตอบกลับแบบจริงจังสุดๆ
“บ้าไม่ใช่”
“แล้วไรอ่ะ” จงฮยอนถามแล้วเอาไอศกรีมเข้าปาก
“ก็พวกเราง๊ายยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” อนยูเฉลยออกมา
“กร๊ากกกกกกก”
“555555+”
เพื่อนสามคนพลัดกันปล่อยมุขแล้วตลกกันเองอย่างบ้าคลั่งประหนึ่งเหมือนคนเมากันเลยทีเดียว
“แน่นอนอยู่แล้ว เพราะพวกเราคือแก๊งค์เป็ดด้าหู้!!” (เค้าแอบเอามาจากรีดเดอร์อ่ะ 5555)
“ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ยเจ๋งว่ะ ไปเอาคำนี้มาจากไหนวะ”จงฮยอนถามขำๆ
“รีดเดอร์แถวๆนี้แหละ ฮิ้ววววว” อนยูตอบเสียงดัง
“ความจริงมันน่าจะเป็น เป็ดเร้หู้นะ” จงฮยอนค้านขึ้นมาเล็กน้อย
“ใครคือเร้วะ” ซึงรีถาม
“มึงไง” จงฮยอนชี้หน้าตอบ
“เชี่ย น่าเกลียดจริงๆ”
“ชื่อมันก็น่าเกลียดตามนิสัยคนนั่นแหละ”
“อ่าวๆ ไอ้หู้เวร ไม่เคยตายแล้วไง”
“อภัยให้กูเถอะ” อนยูชิงพูดอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ซึงรีเริ่มยกมือขึ้น
ซึงรีหัวเราะล่นกับท่าทางของเพื่อนหน้าเต้าหู้ ก่อนที่จะหันหน้าออกไปนอกร้าน แล้วก็เห็นใครบางคนยืนอยู่แถวนั้น
“เฮ้ย นั่นพี่จียงนี่หว่า พี่เค้ามากับใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าพี่เทมป์ - -*” ซึงรีพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ไรวะไอ้แพนด้า” จงฮยอนส่งเสียงถามแล้วมองตามไป
“นั่นเมียพี่มึงช่ายป่ะ” อนยูพูดมั่ง
“เออ แต่กูไม่เห็นพี่เทมป์เลยนะเนี่ย”
“มากับกิ๊กป่าว 555+” อนยูพูดไปขำไป
“เฮ้ยๆนั่นไง อีกคนเดินมาแล้วยื่นถุงให้ด้วย สงสัยมากับกิ๊กจริงๆแล้วว่ะ” เพื่อนหน้าเป็ดพูดเสริม
“ใครวะ หน้าคุ้นๆ” ซึงรีพยายามใช้สายตามองหน้าคนที่ยืนข้างๆจียง
“เออว่ะ โรงเรียนเรานี่หว่า หน้าคล้ายๆมึงเลยว่าซึงรี
“หน้าคล้ายเชี่ยไร กูออกจะแมนล้ำ ซิกแพคล่ำและดูดี” ซึงรีชมตัวเองอย่างหนัก ในขณะที่อนยูทำหน้าแปลกๆ
“ได้ข่าวว่ามึงเป็นเคะ” จงฮยอนขัดเสียงเบา
“ไอ้สัด!!” แต่ซึงรีก็ได้ยินอยู่ดี เขาด่าเพื่อนเสียงดังจนมีเอฟเฟ็คส์กระเด็นออกมาด้วยเล็กน้อย ดีที่ว่าจงฮยอนเก็บหัวทัน ไม่งั้นก็โดนเต็มๆ
“เฮอะ มีอะไรสนุกๆทำอีกแล้วว่ะ”
“เรื่องที่ว่ามา กูเดาว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดี” อนยูพูดเสียงเบื่อ
“อ่าวๆ ว่าไปนั่นมึงไอ้อนยู เราเคยทำมั้ยวะเรื่องดีๆอ่ะ แต่ละเรื่อง เลวสุดๆ ฮ่าๆๆ” จงฮยอนจิ้มหัวเพื่อนเบาๆ
“แน่นอน เพราะเราคือเป็ดด้าหู้!!!” เพื่อนสามคนพูดพร้อมกันเสียงดัง
ซึงรีหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาแล้วกดเบอร์โทรออกทันที
‘โทรด่วนหมายเลข 1 พี่เทมป์พาโบ!’ (แปลตรงตัวว่า ไอ้พี่เทมป์โง่ หรือ พี่เทมป์งี่เง่านั่นเอง 555)
Rrrrr Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นถี่ๆในขณะที่เทมโปกำลังขับรถไปตามทางที่เค้าได้ขับมาเมื่อเช้านี้
คนร่างสูงอารมณ์เสียอย่างมากกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นรถ ...โทรยิงยาวแบบนี้ก็มีอยู่คนเดียว...ไอ้บ้าซึงรี
ด้วยความรำคาญอย่างยิ่ง เทมโปรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เด็กเวร ไม่อยากคุยด้วยโว้ย!!”
....แล้วก็ตัดสาย
ชเวซึงฮยอนเป็นผู้ชายที่มีมารยาทที่สุดในโลกนี้เลยทีเดียว - -*
ทางด้านคนโทร
ซึงรีถึงกับอึ้งถือโทรศัพท์ค้างไว้กับอาการอันไร้สติของพี่ชายตัวเอง
เรียวปากเม้มลงแน่นอย่างขัดใจ
นิ้วมือกดโทรศัพท์ยิกๆๆๆๆๆอีกครั้งแล้วกระหน่ำโทรไม่หยุด
“ไอ้พี่เทมป์ มึงจะเล่นอย่างงี้ใช่ม้ายยยยย!!!!!”
“เฮ้ย กูว่าแถวนี้แหละว่ะเบ้”
เทมโปพูดเสียงมุ่งมั่น ก่อนที่จะจอดรถแล้วเดินลงไป
...ณ บริเวณทุ่งกว้าง..เอ่อ....กว้างมากจริงๆนะ
สายตาเรียวมองไปรอบๆที่ๆคิดว่ามันคงจะอยู่ แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์ช่วย
เทมโปมองเห็นขวดอะไรซักอย่างสีฟ้าๆนอนเม้งอยู่กลางทุ่ง ด้วยความดีใจ ร่างสูงรีบวิ่งตรงเข้าไป ในขณะที่เพื่อนร่างเตี้ย(?)วิ่งตามไปติดๆ
“เฮ้ยยยย กุเจอแล้วววววววววววววว”
เทมโปตะโกนลั่นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ
ขาเรียวยิ่งเดินเข้าไปใกล้อีก ในขณะที่เห็นอะไรบางอย่างขยับๆยุกยิกอยู่ใกล้ขวดครีม แล้วก็ต้องอุทานดังลั่น
“เหี้ย ...งู!!!!” (งูอย่างเดียวนะ ข้างหน้ามันอุทานอ่ะ)
“เบ้ ทำไงดีวะ เฮ้ยเบ้....”
เมื่อจะส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากเพื่อนข้างตัว หันไป กลับพบว่า ...ทงยองเบได้หายตัวไปเสียแล้ว
“ไอ้เชี่ยเบ้!!!”
“กูอยู่นี่!!”
เสียงดังๆลอยมาจากที่แห่งหนึ่ง เทมโปหันมองไปรอบตัวจนมาหยุดลงที่รถตัวเอง
เป็นไปดังคาด
....ทงยองเบนั่งตะโกนออกมาจากบนรถ!!
...เฮ้ย..เดี๋ยว จากตรงนี้กับรถนี่มันไกลกันอยู่โขเลยนะ ทำไมแม่งไวเงี้ย!
“ไปทำเชี่ยไรตรงนั้นวะ มาช่วยกันก่อนเด้!”
“ไม่เอา กูไม่ไหว ของแบบนี้แม่ง เข้ากระดูกดำเลยว่ะ”
ยองเบตะโกนกลับมา ...เดาว่ามันพูดถึงงู
“อะไรเข้ากระดูกดำ”
“เกลียด!!!”
...เอ่อ...กูว่าไม่ได้เกลียดแล้วล่ะ อย่างงี้เค้าเรียกว่ากลัวแล้วเบ้...
“โอ๊ยยยย เอาไงดีวะกู!!”
เทมโปทึ้งหัวตัวเองอยู่กลางทุ่ง สายตาจ้องงูไม่กระพริบ
ไอ้งูเวร!! เดี๋ยวปั๊ดพ่อจับย่างแดรกกลางทุ่งซะเลยหนิ!!! อ๊ากกกกกกกกกกกก!!
ยองเบนั่งให้กำลังใจเพื่อนอย่างห่างๆอยู่บนรถ
เสียงโทรศัพท์เทมโปที่วางทิ้งไว้ดังขึ้น
ด้วยความเป็นเพื่อนที่แสนดี เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของซึงรีที่โทรเข้ามา ยองเบก็กดรับทันที
“ฮัล...”
“ไอ้เชี่ยพี่เทมป์งี่เง่า!! ไมทำงี้วะ เดี๋ยวตายหรอกโว้ย!!!”
“ฮะ...” ยองเบอึ้ง สมองประมวลผลไม่ไดว่าเมื่อกี้ปลายสายพูดอะไรมาบ้าง เพราะมันรวดเร็วมาก...
“...”
ปลายสายเงียบไป รู้สึกเหมือนคนรับสายจะไม่ใช่คนที่เขาต้องการซักเท่าไหร่ ก่อนจะกลั้นใจถามมาตามสาย
“พะ...พี่ยองเบ”
“อือ เทมป์มันลืมไว้บนรถ มีอะไรรึเปล่า” ยองเบว่าเสียงเรียบ
“เอ่อ คือ ฝากบอกพี่เทมป์ด้วยนะฮะ ว่าผมเห็นพี่จียงมาเดินห้างกับกิ๊ก แค่นี้แหละฮะ หวัดดีฮะพี่ยองเบ”
ปลายสายพูดเร็ว วางเร็ว ยิ่งกว่าเคลมประกันรถ แล้วนั่งกุมขมับตัวเองเครียด ในปากพึมพำไม่เป็นภาษา
“ชิบหายแล้วมึง T^T” งี้พี่เบ้เค้าก็รู้เด้ว่าซึงรีหยาบคายอ้า....
ยองเบมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ก่อนที่จะสานต่อเจตนารมณ์ของซึงรี
“เทมป์!!”
“อะไรมึง”
“ซึงรีโทรมาบอกว่า จีมันไปกับไอ้ด้งจริงๆด้วย!!!”
สิ้นคำยองเบ เหมือนมีอะไรหนักๆตีหัวเทมโปดังปั๊ก
เหมือนมีไฟลุกขึ้นมาจากตาเรียวคม
เทมโปกัดฟันแน่น ตั้งท่าสู้กับงูแบบแมนๆในใจก็คิดเรื่อยว่ากูไม่ยอม ขณะเดียวกันก็ตะโกนออกมาดังลั่น
“ไอ้งูเวร!!เอาครีมเมียกูคืนม๊าาาาา!!!!”
...........................................................................tbc.
เอาตรงๆเลยนะ แบบไม่อ้อม
เม้น=อัพ
- -*
ความคิดเห็น