Mystery เรื่องดีๆระหว่างฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #16 : งานเลี้ยง

            "ลูกว่ามั้ย ว่าโจรสมัยเนี้ยมันร้ายจริงๆ ดูสิ แกล้งทำเป็นคนรวยแล้วก็หลอกให้คนอื่นมาลงทุน  อย่างนี้สงสัยเราต้องระวังให้มากๆซะแล้วนะลูก"แม่ว่าขณะที่อ่านข่าวหน้าหนึ่ง  แต่ดูท่าทางแม่จะใส่อารมณ์เป็นพิเศษ  เหมือนตัวเองโดนหลอกเองยังไงก็ไม่รู้-_-^
            "ค่ะแม่  เพราะฉะนั้นเวลาที่เราจะลงทุนกับใครก็อย่าไปเชื่อกันง่ายๆ  จริงมั้ยค่ะ"ฉันว่าพลางนอนลงบนโซฟานุ่มๆโดยมีตักของแม่เป็นหมอน  โอ้....ชีวิตช่างมีความสุขอะไรเยี่ยงนี้^O^
            "จริงสิจ๊ะ  เออนี้  ลูกช่วยไปงานเลี้ยงแทนแม่จะได้มั้ยจ๊ะ"หา!!!   แม่ว่ายังไงน่ะ  จะให้ฉันไปงานเลี้ยงเนี้ยนะ  แม่ก็รู้อยู่ว่าลูกสาวคนนี้เกลียดการไปงานเลี้ยงมากแค่ไหน   
            "ไม่อ่ะแม่  หนูไม่ชอบมหกรรมการแสดงเครื่องเพชรและความรวย"
            "แหมลูก  แม่ไม่ว่างจริงๆนะ  ไม่อย่างงั้นแม่คงจะไม่ขอให้ลูกไปหรอก"
            "แต่แม่ค่ะ...."
            "ไม่มีแต่ทั้งนั้น"ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบแม่ก็ขัดขึ้นทันที  สรุปคือฉันต้องไปใช่มั้ยเนี้ย - -"
            "เห้อ....ก็ได้ค่ะ"ฉันถอนหายใจอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
            "ดีมากจ๊ะ  งั้นแม่ก็ฝากชีวินเค้าไปด้วยนะ"
            "อะไรนะค่ะ!!!"เมื่อได้ยินชื่อนายชีวิน  ฉันก็ลุกขึ้นโดยฉับพลัน  นี้ฉันหูฝาดไปใช่มั้ยเนี้ย
            "ทำไมต้องโวยวายด้วยหล่ะจ๊ะ"
            "แม่ค่ะ  หนูไม่อยากไปกับตานั่นอ่ะ"ใครจะบ้าไปกับตาคนขี้เก๊กอย่างงั้นหล่ะ  ถ้าเกิดว่าฉันออกงานกับตานั่น คนเค้าก็ต้องหาว่าฉันกับตานั่นเป็น! แฟน! กัน!
            "โถ่ลูก  แม่ขอลูกแค่นี้เองน่ะ"แม่พูดพร้อมทำท่าทางประกอบโดยการเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาแตะกัน  
            "ทำไมต้องเป็นตานั่นด้วยหล่ะค่ะ"
            "ก็แม่อยากให้ลูกมีบอดี้การ์ดติดตัวสักคนน่ะสิจ๊ะ  จะให้เป็นคนขับรถมันก็กระไรอยู่นะ  ถ้าชีวินเค้าไปด้วย จะได้ช่วยกันพวกไฮโซขี้หลีทั้งหลายยังไงหล่ะ  ลูกแม่โตเป็นสาวแล้วนะ"แม่ขา  หนูรู้ว่าแม่เป็นห่วง  แต่ทีอีตาชีวินมันจูบหนูแม่ยังดีใจเลยอ่ะ  หนูจะเชื่อแม่ได้มั้ยเนี่ย
            "หนูดูแลตัวเองได้ค่ะแม่"ฉันยังคงยืนยันคำเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
            "นะจ๊ะลูก  แม่ขอร้องหล่ะ"แม่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  เห้อ....ฉันใจอ่อนอีกแล้ว-_-
            "ก็ได้ค่ะแม่"
            "^^ดีมากจ๊ะลูก  งั้นเราไปแต่งตัวกัน"
            เอาหล่ะ!! เป็นไงก็เป็นกันฟ่ะ มันคงไม่เลวร้ายอะไรมากหรอกจริงมั้ยค่ะท่านผู้อ่าน^^  หลังจากที่เราแม่ลูกเถียงกันเรื่องชุดจนขากรรไกรเกือบฉีกแล้ว(?)  เราสองคนก็ตกลงกันได้สักทีว่าจะใส่ชุดราตรีสีขาว แขนสั้น มีระบายหน่อยๆ  กระโปรงยาวถึงหน้าแข้ง  ไม่มีลวดลายอะไรมากนัก  แต่ก็ทำให้คนอย่างฉันสวยขึ้นเป็นกอง  โฮะๆก็คนสวยอะนะใส่อะไรก็สวยไปหมด(เห้อ...เหนื่อยใจกะนางเอกจริงๆ-*-มันจะหลงตัวเองให้ได้โล่เลยรึไงเนี้ย)  ส่วนทรงผมก็เซ็ตซะหน่อย  เกล้าผมขึ้นแล้วก็ปล่อยปอยผมออกมาหน่อย พร้อมกับม้าปัดด้วย ส่วนเรื่องแต่งหน้า  แม่ของฉันเน้นแบบธรรมชาติ ฉะนั้นก็เลยไม่ได้แต่งอะไรมาก  แค่ทาลิปสติกสีอ่อนๆ  ปัดแก้มหน่อยนึง ทาตาอีกนิด เขียนคิ้ว  ผัดหน้า  (นี้นะไม่ได้แต่งอะไรมาก-_-^)  
            และแล้วในที่สุดฉันก็ออกมาสวยเฉ้ง  ทำให้แม่ปลื้มมาก และชมอย่างไม่ขาดปากเลยทีเดียว  และที่สำคัญ  นายชีวินจะมารับฉันด้วย  งานนี้ฉันคงโดนตานั่นขำตาย ฮือๆๆจะเปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั้ยT^T
            "เอาหล่ะจ๊ะ  เดี๋ยวอีกสักพักชีวินก็คงมาแล้ว  ลูกไม่ต้องทำหน้าตื่นเต้นขนาดนั้นหรอก"ตื่นเต้นอะไรกันค่ะแม่  หนูทำหน้าให้มันดูรันทดสุดชีวิตแม่ยังเห็นว่าหนูตื่นเต้นอีกหรอ  แม่ไม่สงสารหนูเลยอ่ะ แงๆTOT
            "แม่ขา หนูไม่อยากไปแล้วอ่ะ\"
            "ได้ยังไงกัน  ลูกแต่งหน้าแต่งตัวขนาดนี้แล้วยังจะมาพูดว่าไม่อยากไป  ไม่ทันแล้วหล่ะจ๊ะ"
            "T^T"
            "อย่าทำหน้าอมทุกข์อย่างนั้นสิจ๊ะ เดี๋ยวไม่สวยนะ"
            "- -"หนูอยากตายค่ะแม่T T
            5  นาทีผ่านไป
            เสียงรถสปอร์ตเปิดประทุนคันหรูก็ดังขึ้น ทำให้รู้ได้เลยว่า  นรกกำลังมาเยือนTOT  นายชีวินมาแล้วอ่ะ  ฉันควรจะทำตัวยังไงดี  ฉันควรจะยิ้มให้เค้า  หรือทำหน้าบึ้งให้  หรือว่าจะตีหน้าเรียบๆ  โอ๊ย...อย่าทึ้งหัวตัวเองตายชะมัดเลย
            "มาแล้วคร้าบบบบบบ"เสียงที่ดังมาจากหน้าประตูทำลายความคิดทั้งหมดของฉัน  โอ๊ย  ทำไมฉันถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้หล่ะ ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย-*-
            แม่ดึงตัวฉันให้เดินไปหานายชีวิน  ส่วนตัวฉันก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับนายชีวินด้วยซ้ำ  ไม่รู้ว่าตานั่นจะแอบขำในใจอยู่รึเปล่า  โอ๊ย..สวีทเครียดโว้ยยยยยยยย
            "ฝากสวีทด้วยนะจ๊ะ"แม่พูดทิ้งท้ายเมื่อฉันขึ้นไปนั่งในรถของนายชีวินเรียบร้อยแล้ว
            "ครับแม่"
            หลังจากสิ้นเสียงของนายชีวิน รถก็เคลื่อนออกจากบ้านไปทันที  บรรยากาศช่างตึงเครียด(สำหรับฉันTTOTT)  แต่สำหรับนายชีวินก็คงจะเห็นฉันเป็นตัวตลกดีๆนี้เอง  ฉันควรจะทำยังไงดี  ถึงจะรู้ว่าตานั่นจะหัวเราะฉัน  แต่ว่าเงียบอย่างนี้มันอึดอัดจะตาย  ใครก็ได้พาฉันไปให้พ้นจากที่นี้ที  
            "เธอ...สวยดีนะ"หะ...หา  เมื่อกี้เสียงอะไรลอยมาประทะหูฉันนะ  ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยO.O
            "เอ๋...นายว่าไงนะ"ฉันหันหน้าไปหานายชีวินเป็นครั้งแรก  ลืมความตื่นเต้นไปจนหมดสิ้น
            "ก็ฉันชมเธอว่าสวยอยู่นี้ไง"
            "-////- หรอ"
            "อื่มใช่  เธอสวยมากเลยแหละ^^"เค้าพูดไปยิ้มไป  
            "ขอบใจนะ"
            "ขอบใจอะไร"
            "ขอบใจที่ทำให้ฉันมีความกล้ายังไงหล่ะ"
            แล้วฉันก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มของเค้าทันที  ส่งผลให้คนที่โดนหอมแก้มแก้มแดงเหมือนลูกตำลึงสุกโดยอัตโนมัติ  555+  ตานี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ  


            ณ มหกรรมการโชว์เพชรตามร่างกายของมนุษย์(พูดง่ายๆก็งานเลี้ยงนั่นเอง)
            เมื่อฉันเดินเข้าไปในงาน สายตาทุกคู่ก็จับจ้องมาที่ฉัน  เอ่อ ฉันทำอะไรผิดหรอ ทำไมต้องมองฉันด้วยอ่ะ- -"  ตอนนี้ฉันแถบจะกอดแขนของนายชีวินเลยทีเดียว  ก็มันประหม่านี้หน่า  ถึงแม้ว่าจะมีคนชมฉันว่าสวย  แต่ถูกมองอย่างนี้ฉันก็รู้สึกขาดความมั่นใจ+ความกล้าไปเลย  ส่วนตัวของนายชีวินนั้นดูจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย  จะว่าไปแล้วฉันว่านายชีวินคงงงๆกับอาการของฉันไม่ใช่เล่น  
            "เธอเป็นอะไรไปอ่ะ"เค้าก้มหัวลงมากระซิบฉัน  หยึย...จั๊กจี้อ่ะ
            "กะ...ก็ฉันกลัวอ่ะ"ฉันกระซิบตอบเบาๆ
            "กลัวอะไรกัน  ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย  เราไปนั่งที่โต๊ะกันดีกว่านะ  เผื่อเธอจะลดความกลัวลงไปได้บ้าง"
            พูดจบนายชีวินก็ลากฉันไปนั่งที่โต๊ะแถวๆหน้าเวที  โอ๊ะ!!  ลืมบอกไปว่านี้เป็นงานแต่งงานของไฮโซคนนึงที่ฉันไม่ค่อยจะรู้จักเท่าไหร่  และก็ไม่สนิทด้วย  คือที่จริงฉันไม่รู้จักใครเลยด้วยซ้ำ  ก็ฉันไม่เคยออกงานนี่-O-
            "หนูใช่ลูกของคุณจิดาภาหรือเปล่าจ๊ะ"เมื่อนั่งลงก็มีคุณป้าคนนึงทักฉัน
            "อ่อ  ใช่ค่ะ"
            "แหมๆ  โตเป็นสาวแล้วสวยอย่าบอกใครเชียว"
            "ขอบคุณค่ะ"
            "อ้าว  แล้วคนที่มานั่นแฟนหนูหรอจ๊ะ"
            "มะ..."
            "อ๋อครับ"ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบนายชีวินก็แทรกขึ้นทันที 
            "หล่อใช่เล่นเลยนะจ๊ะเนี่ย"
            "ขอบคุณครับ"
            หลังจากนั่นคุณป้าคนนั้นก็หันไปคุยกับคนอื่นต่อ  ฉันก็เลยหันมาถลึงตาใส่นายชีวินแทนเป็นเชิงตำหนิที่พูดให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนั้น
            "นายนี่มันจอมขี้ตู่ แถมโกหกเก่งอีกต่างหาก"
            "555+  เธอจะว่าอย่างงั้นก็ได้  ถ้ามันทำให้ฉันสามารถเป็นแฟนกับเธอได้"นายชีวินพูดไปยิ้มไปดูมีความสุข  ส่วนตัวฉันก็...เขิน>///<
            "นายมันบ้า><"ฉันเบือนหน้าหนีนายชีวินแก้เขิน
            "ยังไงคนอื่นเค้าก็เข้าใจผิดกันหมดแล้ว  งั้นเรามาทำตัวเป็นแฟนกันเลยดีมั้ย"
            "จะบ้ารึไง"ฉันหันหน้ากลับมาหานายชีวินด้วยความตกใจเล็กๆ
            "นะครับที่รักของผม*-*"นายชีวินทำหน้าอ้อนๆ  ทำให้ดูน่ารักขึ้นเป็นกอง  ละ..เลือดกำเดาจะไหลแว้วววววววว-.,-
            "ไม่เอาหรอก"ฉันปฏิเสธพร้อมทำหน้าให้มันดูเหมือนคนไม่พอใจสุดๆ 
            "ไม่เอางั้นจูบ-)o(-  มามะ  มาจุ๊ฟๆกัน"อ๊ายยยย  ตาบ้า  นายจะยื่นหน้ามาเพื่ออะไรก๊านนนนนน
            "กะ  ก็ได้  เอาหน้านายออกไปเดี๋ยวนี้นะ"ฉันตกลงแล้วก็เอามือดันหน้าชีวินออกไป
            "หึหึ  ดีมากครับที่รักของผม"เห้อ.....สงสัยฉันจะพ่ายแพ้ความหล่อของหมอนี่จริงๆซะแล้ว-_-^
            เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงครึ่ง  ในที่สุดงานเลี้ยงก็จบลงอย่างสวยงาม โดยฉันต้องนั่งจับมือนายชีวินจนมือชื้นเหงื่อไปหมด  นายนั่นก็ตักนู้นตักนี้มาให้ฉันกิน  แถมมีป้อนอีกต่างหาก  สงสัยฉันจะคิดถูกที่ตกลงนะเนี้ย^^(ยอมรับแล้วหรอว่าชอบเค้า~คนเขียน)  คนที่นั่งโต๊ะเดียวกับฉันก็ชมไม่ขาดปากว่าหวานอย่างนู้นหวานอย่างนี้  ฉันงี้อายจนเอาหน้าไปซบอกนายชีวิน อ้างงงงง~(เริ่มออกแนวโอเว่อร์)  เอ๊ะๆๆๆ  คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งอิจฉานะค่ะ  เพราะมันยังไม่จบแค่นั่น หุหุ(คนเขียนตั้งใจอุทิศให้ตอนนี้เป็นตอนของนางเอกและพระเอกโดยเฉพาะ  เอาให้หวานซะใจไปเล้ยยยยยยย)
            ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถเพื่อกลับบ้าน  แต่ฉันนั่งมาเกือบ 5 นาทีแล้วรถก็ยังไม่ออกซะที  น้ำมันหมดหรอ-O-
            "ทำไมไม่ออกรถหล่ะ"ฉันหันไปถามนายชีวินอย่างหมดความอดทน
            "หึหึ"นายชีวินหัวเราะอยู่ในลำคอ
            "หัวเราะอะไรของนาย"
            "เธอคิดว่าการเป็นแฟนกันของเราในวันนี้มันจะจบลงแค่นี้งั้นหรอ"
            "อะ..อะไรของนาย  อย่าพูดให้กำกวมจะได้มะ"ฉันเริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจนายชีวินชอบกล
            ยังไม่ทันที่ฉันจะหุบปากลง  นายชีวินก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน>///<  อ๊ายยยยยยยยยยยย  สวีทอยากกรี๊ด  สวีทจะทำยังไงดีอ่ะ  เค้า...เค้าจะจูบฉันอ่ะ  จูบครั้งที่สองในชีวิตของฉัน><
            "นายทำบ้าอะไร  เอาหน้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ"ฉันพยายามดันหน้าของนายชีวิน  แต่นายชีวินก็เอามือมารวบมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้  
            "ไม่...."เมื่อเค้าพูดจบเค้าก็ค่อยๆพรมจูบอันแสนอ่อนหวานลงมาประทับบนปากของฉัน  จูบของเค้ามันช่าง.......อธิบายไม่ถูก  แต่มันทำให้รู้สึกดีมากเลยหล่ะ  ดี...ดีจริงๆ^^
            "O.O"เมื่อเค้าถอนจูบออกแล้ว  ฉันก็ยังคงทำหน้าตาอึ้งๆ ค้างอยู่ที่เดิม
            "ขอบใจนะ"เสียงของเค้าทำให้ฉันเรียกสติของตัวเองกลับคืนมาได้
            "ขอบใจเรื่องอะไร"
            "ขอบใจที่ทำให้ฉันได้เจอแต่เรื่องดีๆยังไงหล่ะ"
            เมื่อพูดจบนายชีวินก็ขับรถออกไปทันที