◣ Mч яøoɱ!! ◥

ลำดับตอนที่ #16 : NAI

B
E
R
L
I
N
❀

 

[ APPLICATION FOR GENIE ]

 

“ พวกมนุษย์น่ะน่าสนใจจะตายไป จริงป่ะๆ ”

สิ่งของที่สิงสู่ : หมอนอิงรูปหัวแมว(?)

ชื่อ - นามสกุล : นธิวัฒน์ ศิลินรักษ์  [ Natiwat Silinrag ]

ชื่อเล่น : นาย [ Nai }

สัญชาติ : ไทย

เพศ : ชาย

อาชีพ : นักเรียน ม. 5

ลักษณะภายนอก : นายเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างโปร่ง มีส่วนสูงสงวัยตามเกณฑ์ชายไทยปกติ ใบหน้าจัดได้ว่าดูดีในระดับหนึ่งแต่ก็ไม่ใช่คนที่ได้ความนิยมมากนัก มีผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ คิ้วเรียวเล็ก ดวงตาเรียวคมสีฟ้าที่ล้อมด้วยแพขนตาหนาชนิดที่เหล่าเพื่อนสาวอิจฉา(?) จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบาง ผิวขาวจัดแบบที่หาไม่ค่อยได้เท่าไหร่ในในประเทศไทยที่มีแดดเปรี่ยงปร่าง สูง 167 cms. หนัก 55 kgs.

นิสัย : นายเป็นคนที่ร่าเริงสมวัย ชอบการเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนฝูง ชอบความเรียบง่าย ถือคติสามงอ คือ กินง่าย นอนง่าย อยู่ง่าย จริงๆก็เอฟวี่ติงง่ายเท่าที่จะสามารถง่ายได้นั่นแหละ(?) ค่อนข้างปล่อยเนื้อปล่อยตัว หยาบบ้างตามภาษาเด็กผู้ชาย ชอบความท้าทายและเรื่องที่ดูน่าสนุก

          นายไม่ใช่คนที่ฉลาดมากนัก เรียกได้ว่าติดโง่ด้วนซ้ำในการเรียน เพราะเวลาฟังเสียงอาจารย์ทีไรหนังตาหนักขึ่นทุกที แต่ก็ไม่ใช่คนที่เกเรียนหรอกนะ ป็นคนรักเพื่อนและรักครอบครัว ชอบทำตัวมุ้งมิ้ง(ปัญญาอ่อน---)กับเพื่อนหรือคนสนิท คิดเสมอว่าเงินเพื่อนก็เหมือนเงินเรา หน้าด้านหน้าทนปานถนนคอนกรีต ไม่หวั่นแม้จะโดนเพื่อนด่า สามารถแบมือขอตังค์ได้ทุกเวลา มีคติ(อีกหนึ่ง)ว่า เงินบุพการีไม่ยุ่ง มุ่งแต่เงินเพื่อน ชอบสอดส่องเรื่องรอบตัว(ชาวบ้าน)เป็นกิจวัติ 

          แต่ถึงจะเห็นทำตัวอินดี้ไปวันๆ จริงๆแล้วนายเป็นคนที่บางครั้งก็คิดมาก และมักจะชอบแก้ปัญหาอะไรด้วยตัวคนเดียว ไม่ชอบบอกปัญหาของตัวเองให้ใคร ใจแข็งและปากหนัก

ประวัติ : นายหรือนายนธิวัฒน์ เป็นลูกชายคนโตของครอบครัวศิลินรักษ์ ครอบครัวของเขามีฐานะปานกลาง บิดารและมารดาประกอบอาชีพเป็นอาจารย์สอนระดับชั้นมัธยมทั้งคู่ เขามีน้องสาวหนึ่งคนที่มักจะป่วยบ่อยๆ  จนทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้

          เขาเป็นเด็กที่จัดได้ว่าการเรียนไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีนัก แต่ถึงกระนั่นพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร และยังสนับสนุนเขาเรื่อยมา จนในปัจจุบันเขาอายุได้สิบเจ็ดปี เขาก็ยังใช้ชีวิตอย่างสบายใจแะลเที่ยวกับบรรดาเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ประถม แต่แล้วในวันหนึ่งตอนที่เขากำลังจะกลับจากคอนเสิร์ตเพลง แม่ก็โทรมาบอกทั้งน้ำเสียงสะอื้นว่าน้องอาการหนัก และตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล xxx เขารีบร้อนมากจนรีบขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังสถานที่ที่แม่บอก

แต่ในระหว่างที่เขากำลังไปก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น มีรถยตน์ขันหนึ่งพุ่งออกจากซอยแห่งหนึ่งอ่างกระทันหันจนทำให้เขาต้องหักโค้งไปชนกับต้นไม้ข้างทางเข้า..และนั่นก็คือจุดจบของเขา

ห่วง : อยากจะไปหาน้องสาว ไปดูว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

เหตุผลที่มาอยู่ในห้องพระเอก : ตามเพื่อนพระเอกมา

สิ่งที่ชอบ : แมว , ของหวาน , อากาศเย็นๆ , ของนุ่มๆ ,หมอน ,เงินเพื่อน(?)

สิ่งที่เกลียด : สัตว์เลื่อยคลาน , ของเผ็ด

งานอดิเรก : นอนพลิกไปพลิกมาไม่ก็หลับไปเลย , หาสอดส่องเรื่องรอบตัว(ชาวบ้าน)

เพิ่มเติม : - พ่อเป็นคนอเมริกัน แม่เป็นคนไทย มีน้องชื่อนาง

คุยกับตัวละคร

"เอาล่ะ ตานายเเล้ว เข้ามาเลย" เมษเปิดประตูห้องนอนเพื่อให้ผีคิวถัดไปเข้ามาคุยในห้องเขา "ส่วนที่เหลือก็อยู่กันสงบๆ ห้ามแอบฟัง ห้ามทะลุกำเเพงเข้ามาดู เข้าใจมั๊ย?!" ชายหนุ่มยังไม่วายโผล่หน้าออกมาเพื่อขู่ผีตนอื่นที่อยู่ในห้องนั่งเล่นก่อนจะปิดประตูเเละเดินตรงมาทางคุณ

: วิญญาณเด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะลอยเข้าไปในห้องนอนของเมษ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างร่าเริง

"กฏในการอยู่ร่วมกัน ห้ามไปเที่ยวหลอกคนอื่นหรือห้องข้างๆ ห้ามเคลื่อนย้ายอะไรโดยที่ฉันไม่อนุญาต ห้ามค้นข้าวของส่วนตัวกระทั่งแอบดูฉันอาบน้ำ ที่สำคัญ!! ห้ามโผล่มาหลอกฉันตอนกลางคืน ชัดเจนนะ!" ทันทีที่นั่งลงที่พื้นเขาก็เริ่มสาธยายกฏออกมาด้วยสีหน้าจริงจังปนหงุดหงิดเล็กน้อย

: นายพยักหน้าหงึกหงักทันทีที่ฟังจบ ในหัวเกิดความคิดที่ว่า พี่คนนี้ขี้ระแวงมากไปหรือเปล่านะ แต่สิ่งที่พูดออกไปมีแค่ “รับทราบครับผม”

"อืม ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ..." ชายหนุ่มก้มหน้าพร้อมยกมือนวดขมับตน ท่าทางจะปวดหัวของจริง

: เขามองท่าทางของชายหนุ่มก่อนจะระบายยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะเขาต้องได้เป็นหนึ่งในเรื่องปวดหัวของเมษแน่ๆ

"ทำไมนาย ถึงยังไม่ไปผุดไปเกิดล่ะ? มีห่วงอะไรหรอ?" 

: เขากลอกตาไปมาเมื่อได้ยินคำถามก่อนจะกำมือข้างนึงหลวมๆแล้วทุบลงบนฝ่ามืออีกข้าง “ผมอยากจะเจอคนคนนึงน่ะ เพราะงั้นพี่ต้องช่วยผมนะ”

ชายหนุ่มเหงื่อตกหลังจากที่ได้ยินคำตอบของผีตรงหน้า "...เเล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ ตามคนอื่นไปไม่ได้รึไง?"

: เขาเอียงคอเล็กน้อยกับคำถาม ก่อนจะพูดสิ่งที่คิดออกไป “ก็พี่มองเห็นผม แล้วผมก็พึ่งเจอคนที่มองเห็นผมเป็นคนแรกด้วย เพราะงั้นถึงตามพี่มาไงล่ะ”

"...ฮะฮะฮะ" เมษหัวเราะอย่างขมขื่น(?)ที่สุดในชีวิตก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นเเละสลบไป

: เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นว่าเมษสลบไปแล้ว เขาหันไปที่ประตูก่อนจะเอามือป้องปากตะโกน “ข้างนอกมีคนช่วยพี่ได้มั้ยครับ? พี่ชายสลบไปแล้ว”

คุยกับผปค.

เราชื่อมีนเน้อ เรื่องนี้เราคงเเต่งเป็นตอนสั้นๆไม่ยาวเท่าไหร่ ไม่ว่ากันนะ ;-;

: เราคิวเจ้าค่า ส่วนเรื่องตอนนี้ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะ

คำถามเดียวเลย ถ้าไม่ได้บททีต้องการจะรับกลับหรือยัดบทคะ?

: ยัดๆไปได้เลยเจ้าค่ะ ฮ่า--

ขอบคุณที่สนใจส่งลูกๆมาให้นะคะ ขอให้โชคดีค่าา XD