วันว่างๆก็พรางตัว

ลำดับตอนที่ #16 : เข้าใจคำว่าติดนิยายก็ตอนนี้

[คำเตือน]

ตัวละครนี้เป็นตัวละครที่เสียสติ////แต่ก็เอากับมาก็ได้นะถ้าคนเขียนดึงไหว

บท : เกเดียน

#PART01

ชื่อ - โกะ / ko

นามสกุล - คุ / ku

อายุ -25

เพศ -หญิง

ลักษณะนิสัย- คุโกะหญิงผู้โงเขลาเธอไช้ชีวิตโดยความเชื่อที่ว่าผู้คนนั้นต่างสวยงามอ่อนโยนแบ่งปันและช่วยเหลืองซึ่งกันและกันเสมอการคิดร้ายผู้คนเป็นบาปดังนั้นเธอจึงไม่เคยฆ่าผู้คนมาก่อน(หลังประวัต)เธอเต็มใจจะช่วยผู้คนโดยทีไม่หวังสิ่งตอบแทน

เธอกระโดดไปกอดคุณเพื่อกันลูกกระสุนที่พรุ่งตรงใส่ตัวคุณโดยที่ไม่มีความลังเลไห้เห็นแม้ว่าคุณจะพบเธอแค่ครั้งแรกก็ตาม

ด้วยวัยเด็กของเธอ ตัวเธอจึงเสียซึ่งความคิดไป

เมื่อมีบางอย่างพรุ่งตรงมาที่เธอร่างกายของเธอนันเบี่ยงหลบมันราวกับถูกเชิดหน้าของเธอยังไม่แสดงความแปลกใจหรือเปลี่ยนแปลกราวกับไม้รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

รางกายทั้งหมดของเธอไม่มีความคิดไดๆมีเพียงจิตใต้สำนึกที่ถูกรีดออกมาจึนถึงขีดสุดบังคับตัวเธอไห้เรียนรู้ทุกอย่างปรับตัวและอยู่กับมันได้อย่างยอดเยียมเธอจะแสดงความเสียใจเมื่อคุณต้องการเธอจะยิ้มและหัวเราะเมื่อคิดว่าจำเป็นเมื่อมันจำเป็นเธอจะทำตามกฎแต่ถ้าไม่เธอก็จะทำลายกฎ

หลังจากที่เธอเห็นคนโดนยิงภายไต้ชุดๆหนาๆของเธอคือเสื่อเกาะกันกระสุนและเริ่มเรียนการยิงปืน

สรุปไห้เลยนิสัยเธอจะเปลี่ยนไปตามสังคมและบุกคนโดยที่จะยึดหลักการชอบช่วยเหลือไว้เสมอ

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มีเป้าหมายเธอต้องการไปพบพระเจ้าของเธอและหนทางนั้นคือความตาย

และวิธีเพื่อหนทางสู้ความตายตามคำสอนที่ปลูกฝังเธอมาแต่อดีดคือการมีชีวิต

เพาะการมีชีวิตเท่านั้นถึงจะทำไห้เธอตายได้ดังนั้นเธอต้องมีชีวิตเพื่อที่จะตาย

ลักษณะภายนอก - หญิงสาวผู้ไห้ความรู้สึกอ่อนโยนและเป็นมิตรสูง162และหนัก60มักไส้เสื่อผ่าหนาๆเพื่อบทบังแผลเป็นทั้วร่างกายเธอมักจะเหม่อลอยและดูไม่สนใจสิ่งรอบตัวทุกครั้งที่เธอกวาดสายตามองไปรอบๆนั้นมันราวกับเธอไม่ได้มองโลกไบนี้อยู่

ประวัติ - เด็กสาวที่สวยงาม ตั้งแต่ที่เธอเกิดมาก่อนจะจำความได้เธอเป็นเด็กที่ไฝ่รู้และเต็มไปด้วยจิตนาการ ชีวิตของเธอสวนมากหมดไปกับการจิตนาการถึงโลกที่สวยงามและเต็มไปด้วยความคิดจากหนังสือที่เธออ่าน ทุกตัวอักษร นั้นมีสีสัน มันทำไห้เธอราวกับกำลังเดินทางอยู่ไนโลกไหม

จนกระทั้งเธอถูกถวายตัวไห้เป็นของพระเจ้านับจากวันนั้นหนังสือทุกเล่มที่เธออ่านมีเพียงความจริงอันไร้สีสัน[คำสอน]การว่าล้ายผู้คนคื่อบาปการดูถูกผู้คนคือบาปยามช้าวเธอศึกษาและสั่งสอนผู้คนยามพรบค้ำเธอต้องช่วยหลวงพ่อติดต่อกับพระเจ้าถึงแม้จะเจ็บปวดเพียงไดแต่มันคือหน้าที่ของเธอ

“เพียงแค่ทำตามความเจ็บก็จะน้อยลง?”

ช่วงเวลาดำเนินผ่านหนังสือที่เธออ่านมีเพียงคำสอนที่เธอจดจำมันได้ทั้งหมด

“คำสอนทั้งหมดอยู่ไนหัวใจดังนั้นทำไมเธอจะต้องจำตัวอักษรพวกนี้กันนะ?”

แต่เธอกับไม่ได้สั่งสอนหรือพบปะผู้คนอีก ทุกเวลา เธอต้องรับไช้พระเจ้า ไม่มีหนังสือใหม่ๆ ไม่มีสิ่งใหม่ โลกไนจิตนาการอันสดใสของเธอก็เริ่มหมองหม่น

“ว่าแต่ตอนนี้โลกของเธอเป็นของไคร?”

หน้าตาของคุณพ่อและคุณแม่ที่รู้จักเธอเริ่มลืมลืนทำไห้เธอพยายามที่จะคิด และคิด แต่ถึงแม้จะคิดไปมากแค่ไหนก็ไม่สามารถจดจำ

“จำเป็นต้องจดจำไบหน้าของผู้คนด้วยหรือ?”

เมื่อเวลาผ่านไปหน้าที่ของเธอก็เปลี่ยนไปเป็นรับไช้สาวกชั้นสูงมากมายหลายคน เธอพยามมองไปที่ไบหน้าของพวกเขาเสมอ หวังว่าจะเจอสิ่งที่เรียกว่าคุณพ่อ และคุณแม่....

“ว่าแต่มันคืออะไรกันนะคุณแม่ ?”

ตอนนี้เธอพยายามทำหน้าที่ของเธอไห้ดีสุด

กระทั้ง

หลวงพ่อได้บอกถึงวันที่พระเจ้าเรียกหา สาวกเหล่านั้นได้รับการประทานพรก่อนจะหลับไหล

แต่ไม่มีสิ่งได้เกิดขึ้นกับเธอ ผู้คนรอบข้างของเธอเริ่มไปหาพระเจ้ากันแล้ว

“ทำไมถึงยังไม่ตายละ?”

แต่เธอยังคงอยู่...ไม่สิตอนนี้เธอก็ได้อยู่ไนที่ๆเดียวกับพวกเขาแล้ว

“ทุกอย่างที่นี้สดใส?”

ภาพต่างๆรอบตัวของเธอมีสีสันสดใสสดใสมากกว่าการจิตนาการครั้งไหนๆราวกับกำลังฝันกลางวัน

“ผู้คนที่นอนหลับตรงนี้หายไปไหนกัน?”

หน้าที่ของเธอยังไม่จบลง

“ทำไมถึงxxมาอยู่ที่แบบนี้กันนะ?”

...........

..........

......

...

..

.

เด็กหญิงถูกพ่อแม่ของเธอมอบไห้กับลัดธินั้น เธอถูกทารุณอย่างหนักโดยเจ้าของลัทธิ และสอนไห้กลายเป็นสาวก  ช่วงเวลาผ่านไปเขาเบื่อเธอจึงส่งไปไห้สาวกของเขาแทน และเธอก็ถูกส่งผ่านไปมากมายหลายมือเหมือนกับสิ่งของเธอถูกกระทำไนทุกรูปแบบเท่าที่มนุษจะคิดได้ แต่ไบหน้ามือและเท้าของเธอยังคงสะอาดสะอ้าน เพาะเธอเป็นของส่วนรวม แต่ถึงอย่างนั้นร่างกายของเธอก็เต็มไปด้วยแผลเป็น จนสุดท้าย ลัดธินี้ก็ถูกรัฐจับ และจบลงที่การฆ่าตัวตายหมู่รอดเพียงเธอเด็กหญิงเสียสติ?และไม่สามารถแยกโลกความเป็นจริงกับจิตนาการ…หรือแม้แต่ว่าสิ่งได้คือมนุษย์หรือผู้คนออก

-----

รูทที่1

แต่ยังไงก็ตามหลังจากที่เธอได้ถูกรักษาแล้วจึงได้ถูกลับเลี้ยงโดยสถานเลึ้ยงเด็กกำพร้าก่อนที่จะเติบโตปัจจุบันทำงานรับจ้างทัวๆไปโดยไม่มีหลักแหล่งตั้งแต่ร้านสะดวกซื้อธรรมดาหรือยันร้านค้าน่าอายหลายๆแห่ง

---

รูทที่2

เธอถูกรับตัวไปโดยคนของรัฐและไม่เคยได้ข่าวอีกเลย

---

รูทที่3

ตามใจคนเขียน

--

ไนสายตาเธอโลกนั้นเต็มไปด้วยสีสันราวกับภาพเขียนคนที่ผิดคำสอนจะกลายเป็นxxและเธอต้องกำจัด

พวกคนสอนตามกับxxไห้คนเขียนเลย(คำสอนหันไปทางโลกสวยนิดนะ)

งานอดิเรก - ฝันกลางวัน ทำงานต่างๆโดยไม่สนเงิน

ความสามารถพิเศษ - ไม่กลัวอะไรเลย ไม่มีความคิดไห้คาดเดา เรียนรู้ไว

ตัวอย่างคำพูดในอารมณ์ต่างๆ - ไปไม่ถูกเลย เขียนตัวละครที่ไม่มีความคิด อธิบายไม่ออก

ไม่ตกใจไม่อะไรเลยเอางี้

เมื่อเธอตายโดยคนที่รู้จัก

โกะ::พระองค์...จะ..ไม่..ทิ้ง..ไค…..

ถึงแม้เธอจะตายแต่ยังคงยากไห้เขามีความหวังอยู่แต่เพาะความหวังเดียวของเธอคือพระเจ้า

เมือเธอตายอยู่คนเดียว

โกะ::พระ...องค์…..

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความสุขราวกับถูกเติมเต็ม

เมือตายตโดยคนรัก

โกะ:: ยิ้ม

เธอยิ้มไห้คุณโดยที่ไม่ได้พูดสิ่งได หวังเพียงไห้คุณได้จดจำเธอไว้

สิ่งที่ชอบ การทำงาน

เกลียด เธอไม่เกลียดอะไรเลยนอกจากxx

กลัว ผู้คนรอบตัวเธอไม่พอใจและไม่มีความสุข

#PART02

ถ้าจำเป็นทางนี้ขอเปลี่ยนประวัติเล็กน้อยให้เข้ากับเรื่องได้มั้ยคะ?

Ans. Yes

อยากให้ลูกมีคู่รึเปล่า?

Ans. Yes

ถ้าเกิดไม่ติดอยากรับลูกกลับหรือให้เรายัดบทให้?

Ans.Yes

ขอให้โชคดีค่ะ! X)

Ans.Yes