คลังเก็บฟิค ( sf / os )

ลำดับตอนที่ #16 : OS - Heart beating? (Markmin & Nomin)

T
B

Heart beating? } Markmin & Nomin

    เคยใจเต้นกับคนสองคนพร้อมกันไหมครับ? ถึงคำถามจะแปลกๆไปหน่อยแต่ตอนนี้ผมกำลังประสบปัญหานั้นอยู่

    คนแรกคือพี่ชายข้างบ้านที่แสนดีของผม 

    "นี่...แจมินอา...พี่ขออะไรนายสักอย่างได้ไหม?" พี่มาร์คเรียกผมด้วยเสียงนุ่มๆของเขา คำเกริ่นแบบนั้นทำให้เหงื่อผุดซึมที่มือของผมจนเปียกชื้น

    "อะไรเหรอ?" ผมว่าพลางหันไปมองคนข้างๆ เรานั่งรอรถอยู่ที่ป้ายรถประจำทางเพื่อกลับบ้านด้วยกันเหมือนทุกๆวัน

    จุ๊บ!

    ...ตึกตัก ตึกตัก...

    เสียงหัวใจของผมดังก้องอยู่ในหัว เสียงมันเหมือนกับว่ามีคนมาวิ่งอยู่ข้างในและเต้นรัวจนเห็นได้ชัดผ่านเสื้อที่ขยับเบาๆ

    ถ้ามีคนมาวิ่งอยู่ในนั้นจริงๆ...

    คงเป็นคนที่นั่งมองผมด้วยรอยยิ้มอยู่ตรงหน้า /-\

    เพราะพี่มาร์คขยับหน้าเข้ามาใกล้มากเกินไปทำให้ปากของผมถูกไล้ด้วยเรียวปากอุ่น ใบหน้าของผมเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เม็ดเหงื่อผุดซึมทั่วใบหน้าถึงแม้อากาศตอนนี้จะเย็นก็ตาม

    "อะ เอ่อ...สรุปพี่...จะถามอะไร" ผมพูดเสียงตะกุกตะกักพลางก้มหน้างุด

    "เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก :)"

    ผมเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของเขาที่สุดเลย! มันดูเจ้าเล่ห์ต่างจากรอยยิ้มอบอุ่นที่ผมได้รับเป็นประจำโดยสิ้นเชิง

    และเพราะมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ...ร่างกายแข็งทื่อไม่ขยับตามที่ต้องการ ใบหน้าร้อนจนเหงื่อซึมและแดงแจ๋เป็นลูกตำลึง

    อาการที่ชัดที่สุดคงเป็นหัวใจที่เต้นแรงเหมือนวิ่งมาราธอนชาย ;\\\;

    คนที่สองเพื่อนสนิทที่สุดของผม

    "กินเลอะเป็นเด็กเลยนะมึง" เจโน่ทักผมขึ้นในขณะที่ผมกำลังยัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปากเป็นอาหารเช้า

    "เลอะเหรอ? ตรงไหนอะมึง" ผมใช้มือปาดๆเช็ดๆไปทั่วใบหน้า

    "ฮ่าๆ มานี่กูเช็ดออกให้" เจโน่ยิ้มจนตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวซึ่งเป็นเอกลักษณ์ประจำของเจ้าตัว เขาขยับตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นรินรดลงกับผิวของผม เพื่อนรักใช้ปลายนิ้วร้อนสัมผัสที่ผิวอ่อนเหนือริมฝีปากเบาๆก่อนจะค่อยๆปาดอย่างเชื่องช้า

    ฮื่อ...แบบนี้ไม่ดีต่อใจเลย /-\

    ระยะห่างของผมกับเจโน่ที่ลดลงเรื่อยๆทำให้ผมต้องหลับตาแน่นแล้วเม้มปากเข้าหากัน

    "หึ...มึงแม่งน่ารักว่ะ" เขาพูดด้วยคำพูดที่ฟังดูแข็งๆ แต่ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มแบบนั้นมันทำให้กลายเป็นประโยคละมุนไปเลย

    ..ตึกตัก ตึกตัก...

    อา...เสียงหัวใจผมเต้นดังก้องในหัวเหมือนมีคนมาวิ่งอีกแล้ว มันเต้นรัวจนแทบทะลุอกเหมือนตอนที่อยู่กับพี่มาร์คด้วย...

    แบบนี้ไม่ดีเลย :(

20%

เลิกเรียนแล้วและวันนี้วันคือศุกร์ 
มันเป็นวันที่ผมชอบที่สุด เพราะผมจะได้กลับไปนอนโง่ๆบนเตียงโดยไร้เสียงปลุกของแม่ 
ยกเว้นจะมีเหตุจำเป็นอะไรซักอย่างที่ทำให้ผมต้องตื่นเช้า

    ผมนั่งรอรถอยู่ที่ป้ายเวลาเดิมเหมือนทุกวันกับพี่มาร์ค 

    อา...เหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนยังคงติดอยู่ในใจของผมอยู่เลย มันทำให้ผมไม่ค่อยพูดคุยกับเขาเหมือนก่อนหน้านั้น เพราะเมื่อไหร่ที่ผมคิดถึงมัน มันทำให้ผมหน้าแดงทุกที ผมเลยคิดว่าน่าจะเลิกคิดถึงมันได้แล้ว 

    และผมหมายถึงให้เลิกคิดถึงเรื่องของมาร์คลีและรวมถึงลีเจโน่ด้วย

    "แจมิน...แจมิน?...แจ~มิน~!" ผมรู้สึกได้ถึงแรงเขย่าที่ไหล่และเสียงเรียกดังขึ้นข้างหู น้ำเสียงที่พี่มาร์คใช้ยังคงอ่อนโยนจนใจสั่นเหมือนเดิม

    "อะ...อะไร?"

    "เหม่ออะไรอยู่...หืม? รถมาแล้วนะ" เขาบอกด้วยรอยยิ้ม

    ผมหันไปมองถนนที่มีรถคันสีเหลืองสดจอดลงอยู่ข้างๆฟุตบาธพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วหยิบกระเป๋าเดินขึ้นรถไป

    ผมพยายามอยู่ห่างๆเขาเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์น่าอึดอัดอย่างเมื่อกี้ พี่มาร์คมักจะเอาหน้าของเขามาใกล้ผมอยู่เรื่อย ลมหายใจร้อนๆของเขากำลังจะทำให้ผมบ้าตาย

    "นี่! แจมิน รอพี่ด้วยสิ" พี่มาร์คตะโกนไล่หลังมาหลังจากที่ผมกระโดดขึ้นรถมาแล้ว ผมไม่สนใจฟังเสียงร้องของเขาเท่าไหร่นัก 

    ผมรีบสาวเท้าไปหาที่นั่งที่ว่างพร้อมจับหูฟังยัดเข้าไปในหูของตัวเอง เวลาผ่านไปไม่เท่าไหร่แต่ผมเริ่มสะลึมสะลือเต็มทีแล้ว ผมรู้สึกหัวหนักๆ รู้ตัวอีกทีมันก็ย้ายไปซบกับไหล่กว้างของคนข้างๆแล้ว

    กลิ่นหอมที่คุ้นเคยทำให้ผมจำต้องเงยขึ้นมองคนตัวสูง รอยยิ้มจากพี่มาร์คมีอิทธิพลกับหัวใจผม แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะเมินและทำตัวเป็นปกติ

    อย่างน้อยก็ไม่อึดอัด

    "เฮ้...นา แจมิน ถึงป้ายที่ต้องลงแล้วนะ" แรงสะกิดที่หัวทำให้ผมจำต้องลืมตาแล้วเหยียดตัวลุกขึ้น ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อหันไปเจอใบหน้าของพี่มาร์คอยู่ใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงไออุ่น มือเล็กกระชับเป้แล้วลุกขึ้นก่อนจะแทรกคนบนรถลงไปทันที

    แรงคว้าที่ข้อมือทำให้ผมต้องหันไปมอง พี่มาร์คพยายามเบียดตัวผ่านคนจำนวนมากเพื่อเข้ามาประชิดตัวผม จนในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่ใกล้ๆโดยที่ผมหนีไม่สามารถหนีไปได้เพราะแรงตรึงที่ข้อมือ

    "พักนี้ทำไมเดินหนีพี่จังเลย เป็นอะไรหรือเปล่า?" พี่มาร์คเปลี่ยนจากจับข้อมือมาเป็นกุมมือผมไว้หลวมๆแทน

    "เปล่านี่ คิดไปเองป่ะ?" ผมตอบปัดๆไปพลางเลิกคิ้วกวนๆ เพราะอยู่ด้วยกันมานานจนสนิทผมถึงกล้าปีนเกลียวได้แบบนี้

    ว่าแต่...ผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆหรือเปล่านะ?

    "งั้นพรุ่งนี้นายไปห้างกับพี่นะ ไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่หน่อย" อา...จริงสิ พี่มาร์คจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วนี่ ช่วงนี้คงกำลังเตรียมสอบ เหนื่อยตายเลยนะ

    แต่แค่คิดว่าจะต้องห่างๆกันไปใจมันก็ฝ่อลงแปลกๆแฮะ :(

    "แล้วทำไมต้องเป็นผมอะ?"

    "ไม่รู้สิ ก็แค่อยากไปกับนายอะ ไม่ได้หรอ" 

    ผมควรปฏิเสธไปเพื่อความปลอดภัยของหัวใจของผมหรือเปล่านะ? หรือจะทำตามความรู้สึกสักครั้งหนึ่ง...?

    "มะ---" พี่มาร์คใช้นิ้วชี้ทาบกับริมฝีปากของผมก่อนที่ผมปฏิเสธเขา

    "นะครับ" เขาโน้มหน้าลงมาใกล้แล้วกระซิบเสียงแผ่ว หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกร้อนที่ใบหน้าขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยว่าตอนนี้แก้มผมคงต้องแดงมากแน่ๆ

    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

    "อะ...อื้อ...ก็ได้! แต่ไปตอนบ่ายนะ ถ้าเรื่องมากจะไปตอนเช้าผมไม่ไป"

    "ครับ ตอนบ่ายอยู่แล้ว พี่รู้น่า ว่าเด็กดื้อตื่นสาย :)" พี่มาร์คว่าพลางโคลงหัวผมอย่างเอ็นดู สัมผัสอุ่นจากฝ่ามือของเขาช่างอันตรายกับหัวใจดวงน้อยๆของผมจริงๆ...

    "อือ...ไปแล้วนะ"

    "เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

    "เฮ้ย ไม่ต้อง...ผมไปเองได้ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

    "ไม่เด็กเหรอ? แต่พี่ยังเห็นเราเป็นเด็กอยู่เลยนะ" เสียงนุ่มเอ่ยกลั้วหัวเราะ ใบหน้าของเขาตอนหัวเราะเมื่ออยู่ภายใต้แสงสลัวๆแบบนี้มันดูดีและชวนให้ใจเต้นจริงๆ...

    เขาดูดีขนาดนี้นานหรือยังนะ? หรือผมไม่สังเกตเอง?

    "..."

    "สมัยนี้อันตรายจะตาย ดูสิ ตัวเล็กแค่นี้จะไปสู้อะไรได้" พี่มาร์คชูขนผมขึ้นแล้วชี้ให้ดูข้อมือผอมแห้ง ผมชักมือกลับพลางขมวดคิ้วมุ่น

    "พูดเหมือนไปกับพี่ปลอดภัยนักแหละ แน่ใจนะว่าจะไปหลอกผมไปฆ่า?"

    "ไม่แน่น้า~แต่ถ้าพี่ทำจริงๆคงไม่ฆ่าอย่างเดียวหรอก..." ดวงตาของเขาดูแพรวพราวและเจ้าเล่ห์ขึ้นมา ฮือ เขาคงไม่ได้เป็นฆาตรกรโหดแฝงตัวมาในคราบคนหล่อที่เป็นพี่ชายข้างบ้านหรอกนะ ;-;

    "อะ...อะไร พี่จะทำอะไร"

    "พี่ข่มขืนด้วย :)"

    แม่จ๋า หนูกลัว TT___TT

50%