รังเก็บของของจิ้งจอก

ลำดับตอนที่ #16 : Prakan's side story

ค่ายมวย ส.เอกศาสตรา

        ค่ายมวยแห่งนี้เป็นตึกสามชั้น ชั้นแรกเปิดเป็นค่ายมวย ส่วนชั้นสองและชั้นสามเปิดเป็นที่พักของเจ้าของค่ายและครอบครัว วันนี้ค่ายนี้ก็ยังคงคึกคักดังเช่นทุกวัน เหล่านักมวยตั้งแต่รุ่นเด็กชายไปจนถึงชายวัยกลางคนต่าง ขะมักเขม้นกันอย่างเต็มที่ ใช่ว่าจะมีแต่เพศชาย เพศหญิงก็มีมาฝึกซ้อมเช่นกันเพียงแต่จำนวนไม่มากเท่า แต่จุดเด่นในวันนี้คือบนเวทีมวยที่มีชายหนุ่มร่างโปร่งนัยน์ตาคมดุ ย้อมผมสีทอง และเจาะหางคิ้ว เจาะหู เจาะคาง และเจาะจมูกแลดูเฮ้วและนักเลงเต็มขั้นกับชายหนุ่มที่สูงกว่าชายหน้านักเลงเพียงเล็กน้อย ผู้มีใบหน้าอ่อนโยน ผมสีน้ำตาล เรียกได้ว่าให้ความรู้สึกต่างจากชายคนแรกโดยสิ้นเชิง

“เข้ามาเลย ‘ปาร์ค’ ”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแย้มยิ้มท้าทาย “อย่าออมมือนะน้องชาย”ดูเหมือนประโยคนี้ทำเอาคนฟังขมวดคิ้วมุ่น และเมื่อขมวดคิ้ว ชายหน้านักเลงก็ดูเหมือนจะพุ่งมาเสยคางคนอื่นได้ทุกเมื่อ

“พี่หมอ ‘นิค’ ท้าปาร์คเองนะ”สรรพนามมุ้งมิ้งที่น้อยคนจะได้ยินถูกเอ่ยออกมา “ถ้าปาร์คทำพี่หมอร้องไห้ ปาร์คไม่ขอโทษจริงๆด้วย”ปราการ เอกศาสตรา เชิดหน้าขึ้นด้วยท่าทางที่คิดว่าแมนเต็มที่ เล่นเอาคนที่เป็นพี่ชายอย่าง  กฤตภาส เอกศาสตรา กลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ แต่เมื่อเสียงระฆังบอกยกดังขึ้น บรรยากาศก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที ทำเอาคนทั้งค่ายมวยต้องคอยลุ้นไปด้วย

“ฟึ่บ”ปาร์คเป็นคนเปิดฉากด้วยท่า ขุนยักษ์พานาง ก่อน ชายหนุ่มปล่อยหมัดซ้ายตรงไปยังเป้าหมาย ส่วนหมัดขวาก็คุมเสมอคาง แต่นิคแค่เบนตัวหนีเบาๆ หมัดก็พลาดเป้า ทำเอาคนต่อยพลาดเบากัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด “ฟึ่บ” นิคเป็นฝ่ายโต้ด้วย บาทาลูบพักตร์  คุมเชิงโดยหมัดซ้ายนำ พร้อมทั้งก้าวเท้าซ้ายไปข้างหน้า หมัดขวาตรียมจะชกหน้าฝ่าย ปาร์คจิ๊ปากแบบขัดใจแต่ก็ใช้ท่า ไกรสรข้ามห้วย แก้ลำท่าของอีกฝ่าย โดยก้าวเท้าซ้ายกระโดดหลบปลายเท้าขวาของอีกคนที่ตรงมา โน้มตัวไปทางซ้าย ยืนบนเท้าซ้าย พร้อมกับรีบสอดเท้าขวา ถีบขาหลังอีกฝ่ายบริเวณหัวเข่า….

“แก๊งๆๆๆๆๆ”เสียงระฆังสั่นรัวทำให้การต่อสู้ชะงักลง สองพี่น้องสะดุ้งเฮือกเมื่อพบว่าผู้ที่สั่นระฆังเมื่อครู่ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นแม่ของพวกเขาที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ ส่วนคนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างแม่คือน้องสาวตัวแสบของพวกเขาทั้งสองนั่นเอง… “นิค! ปาร์ค! แม่บอกกี่ครั้งแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าชกกันเองน่ะ! หา!” กรัณฑา เอกศาสตรา  คุณหมอวัยสี่สิบกว่าที่ยังสาวท้าวเอวถลึงตามองลูกชายตัวดีทั้งสอง

“โธ่ แค่กระชับมิตรเองครับแม่ ก็แค่เสาร์อาทิตย์ที่นิคจะได้กลับบ้าน เดี๋ยวต้องไปอยู่หออีกแล้ว”นิคค้านมารดาเสียงอ่อน พลางยิ้มแว่นกรอบแดงจากกระเป๋าของตนที่วางไว้ข้างเวทีมวย “นานๆที จะได้เจอกัน เขาก็พูดคุยแบบลูกผู้ช—โอ๊ย! แม่ นิคเจ็บนะ”คุณหมอหนุ่มวัยยี่สิบห้าเบ้ปากเมื่อมะเหงกของแม่แลนดิ้งกลางหัว

“หมัดเราเองก็ไม่ใช่เบาๆนะนิค ถึงแม้เราจะควบคุมแรงได้ก็เถอะ”ผู้เป็นแม่กล่าวเสียงอ่อนลง “เราไม่ต้องไปทำตาขวางใส่น้องเลยนะ ปาร์ค มานี่..มารับบทลงโทษซะดีๆ”หันไปเอ็ดหนุ่มวัยยี่สิบสี่ที่กำลังทำตาขวางใส่น้องสาววัยยี่สิบอย่าง กรินฐา เอกศาสตรา

“แม่ ก็ยัย ‘ปิ่น’ มันทำหน้ากวนตีนปาร์ค”คนหน้าดุฟ้องคนเป็นแม่ราวกับเด็กๆ “โอ๊ย ทำไมเขกตั้งสองทีอ่ะแม่”กุมหัวแล้วร้องโอดโอยเพราะโดนมะเหงกแบบดับเบิ้ลคิล(?)

“พูดไม่เพราะต่อหน้าแม่ไงล่ะ”น้องสาวคนเล็กอย่างปิ่นลอยหน้าลอยตาตอบแทนแม่ “เนอะ แม่ ‘นัน’เนอะ”ซึ่งมารดาเพียงแต่ยิ้มเอ็นดูให้บุตรสาวเท่านั้น

“ปิ่น เดี๋ยวไปช่วยแม่จัดโต๊ะในครัวกัน”ผู้เป็นแม่เอ่ยชักชวนลูกสาวคนเล็ก “ปล่อยหนุ่มๆเขาคุยดีๆกันไป”

เมื่อสองแม่ลูกลับสายตาไปแล้ว สองพี่น้องเดินไปหาที่สงบๆปลอดจากสายตาจากคนในค่ายมวยเพื่อรำลึกความหลังให้คุ้มกับที่ไม่เจอกันนาน หลังค่ายมวยมีศาลาเล็กๆ เมื่อนิคทรุดตัวนั่งลงแล้ว ปาร์คไม่รอช้ารีบนอนหนุนตักผู้เป็นพี่อย่างออดอ้อน

“พี่นิค…ปาร์คโคตรคิดถึงพี่เลย”คนอ่อนกว่าเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างต้องการจะอ้อนคนแก่กว่า ดวงตาคมดุกระพริบปริบๆมองดวงตาอ่อนโยนของนิค “เห็นหน้าพี่แล้วคิดถึงวันเก่าๆ เนอะ..”

“นั่นสินะ”นิคตอบเพียงเท่านั้น แต่มือเรียวก็ลูบกลุ่มผมนุ่มสีทองสว่างของคนนอนตักไปเรื่อยๆ“จากวันนั้น..ผ่านมานานแล้วนะ..”คุณหมอหนุ่มมองออกไปไกล จากนั้นสองพี่น้องก็ปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบคลุมพร้อมจมสู่ห้วงอดีตที่ตนต่างนึกถึง..

สิบปีที่แล้ว..โรงเรียนอุดมนิสิต

     ในห้องน้ำชายชั้นสองที่ร้างผู้คนเพราะเย็นย่ำมากแล้ว เด็กชายวัยสิบสี่ร่างเล็กนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นรอบกายเขามีเด็กชายตัวโตกว่าสี่ห้าคนล้อมไว้

“ฮึก..ปล่อยปาร์คไปเถอะ ปาร์คอยากกลับบ้าน”เด็กชายตัวน้อยสะอื้นฮักๆ หวังว่าจะมีใครซักคนมาช่วยเขาออกไปจากคนน่ากลัวพวกนี้ซักที “ปาร์คไม่ใช่ผู้หญิง ปาร์คทำแบบนั้นไม่ได้หรอก..ฮึก ปาร์คเป็นผู้ชาย”

“ผู้ชายบ้าอะไรหน้าตายังกะผู้หญิง เป็นตุ๊ดสิไม่ว่า”เด็กชายร่างใหญ่ที่ดูจะเป็นหัวโจกเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลน “เป็นตุ๊ดก็ทำแบบที่ผู้หญิงทำได้ เฮ้ย! กดมันไว้!”หันไปพยักเพยิดกับลูกน้องอีกสองคน ซึ่งกุลีกุจอมาผลักเด็กชายร่างเล็กนอนราบไปกับพื้นทันที พร้อมกับกดร่างไว้ไม่เห็นกระดุกกระดิก

“ฮือออ ปล่อยนะ พี่นิคช่วยปาร์คด้วย”ร้องอย่างขวัญเสียเมื่อกระดุมนักเรียนของตนถูกปลดทีละเม็ด “พี่นิค ปาร์คกลัว พี่นิค!!”เร่งระดับเสียงจนสุดเมื่อนักเรียนชายร่างใหญ่ทาบทับลงมา

“หุบปาก! นี่มึ.งนึกว่าพี่มึ.งจะมาช่วยได้ทันหรือไง..”นักเรียนหัวโจกตะคอก “ยอมซะด---ปั่ก!”ร่างใหญ่โงเงนและฟุ่บลงเพราะถูกใช้สันมือสับลงที่ท้ายทอย ต่อด้วยจัดการสองคนที่กดร่างปาร์คกับพื้นจนสลบเหมือด  ร่างที่ปรากฏคือเด็กหนุ่มวัยสิบห้าผู้ใส่แว่นกรอบแดง ผู้ล้มเด็กชายทั้งหมดสี่ห้าคนด้วยตัวคนเดียว และดูเหมือนจะมีคนนึงแขนหักด้วย!

“ไม่เป็นไรนะ..พี่มาแล้วนะปาร์ค ปาร์คปลอดภัยแล้ว”นิคโผเข้ากอดร่างของน้องชายที่สั่นระริก ถ้าเขาไม่เอะใจถามเพื่อนร่วมห้องของคนตัวเล็กดู เขาคงไม่รู้ว่าน้องชายถูกลากมาที่ห้องน้ำนี้ และปาร์คคงโดนพวกนั้นทำอะไรระยำๆไปแล้ว..เด็กชายวัยสิบห้ากัดฟันกรอด อดนึกโทษตัวเองไม่ได้ “ปาร์คต้องเข้มแข็งนะ..”

“ฮึก ปาร์คจะเข้มแข็ง..”เด็กชายวัยสิบสี่ซุกหน้ากับไหล่พี่ชาย “ปาร์คจะเข้มแข็ง…เหมือนพี่นิค..”

สองปีต่อมา…

    “เฮ้ย! กระทืบแม่.ง!”เสียงทุ้มห้าวตะโกนประกาศศักดา ปาร์คกลายเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบหกและเริ่มเป็นเด็กเกเร ย้อมสีผม เจาะหู ลิ้น จมูก คิ้ว แบบแบดบอยทำกัน ลองสูบบุหรี่และกินเหล้า ไต่เต้าจากลูกกระจ็อกของแก๊งเล็กๆ มาตั้งแก๊งนักเลงของตัวเอง และเขาก็ติดอันดับท็อปเทนคนในอุดมนิสิตที่เข้าห้องปกครองบ่อยที่สุด “อย่าออมแรง จัดไปเว้ย!”หัวหน้าแก๊งหนุ่มกระโจนเข้าวงไปตะลุมบอนกับคู่อริหลังจากยืนห้าวเป็นกำลังใจให้เหล่าลูกน้องแล้ว..

ห้องปกครอง

       “มาสาย สิบครั้ง ก่อเรื่องทะเลาะวิวาท ยี่สิบแปดครั้ง แหกกฎการห้ามย้อมสีผม การแต่งกาย และการเจาะตามร่างกาย พร้อมด้วยการหนีคาบเรียนอีก”ครูวัยกลางคนไล่อ่านทีละข้อ“มีอะไรจะแก้ตัวมั๊ยนายปราการ?”

“ได้เกรดสี่จุดศูนย์ศูนย์ทุกเทอม นำชมรมมวยไทยคว้าแชมป์มวยไทยเยาวชนสี่สมัย  สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน ”ปราการยักคิ้วกวนๆ “ลุงไม่เห็นจะพูดเรื่องนี้เลย ปาร์คทำเรื่องดีๆตั้งเยอะ”ครูหัวหน้าฝ่ายปกครองผู้มีศักดิ์เป็นลุงส่ายหน้าอย่างระอา

“นั่นมันก็จริงอยู่..”คนอาวุโสกว่ายอมรับอย่างเสียไม่ได้ “แต่คนอื่นจะมองปาร์คไม่ดีนะรู้ตัวมั๊ย? ถึงแม้ปาร์คจะได้รับการอนุโลมเล็กๆน้อยๆ แต่ปาร์คก็ต้องอยู่ในกฏระเบียบบ้างนะ”เอ่ยตักเตือนด้วยความหวังดีและสรรพนามที่เป็นกันเอง

“คนอื่นจะคิดว่าปาร์คเลวยังไงก็ช่างหัวแม่.ง”คนตาดุต้องรีบสงบคำผรุสวาทเมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นลุง “ปาร์คจะทำตามอย่างที่ลุงว่าก็ได้ครับ..ปาร์คเป็นเด็กดีว่าง่ายแถมหล่อด้วย..”ไหวไหล่อย่างยอตัวเอง

ห้าปีถัดมา…

     ปราการตอนนี้เป็นหนุ่มมหาลัยวัยยี่สิบเอ็ดแล้ว แต่เนื่องจากการโดนรุมทำร้ายจนเขาต้องเข้าห้องไอซียูเป็นสัปดาห์ ทำให้เขาเห็นพ่อและแม่ร้องไห้เป็นครั้งแรก เห็นพี่ชายอย่างนิคโกรธจัดจนจะตามไปเล่นงานพวกที่ทำร้ายเขา เห็นน้องสาวที่เคยสดใสอย่างปิ่นซึมเศร้าและฝันร้ายว่าเขาจะตาย ปาร์คเลยคิดว่า..เขาควรจะพอ เพราะแม่ได้ขอร้องไว้ด้วยแหละนะ..ชายหนุ่มอัดควันบุหรี่เข้าปอดเฮือกสุดท้าย ก่อนทิ้งลงพื้นและใช้ส้นรองเท้าขยี้ก้นกรอง

“พวกมึง กูมีอะไรจะบอก”ปราการกวาดสายตามองลูกน้องทุกคน “ถึงแม้แก๊งของเราจะสลายไป แต่ไม่ใช่ทางพวกมึงจะจบสิ้นลง พวกมึงยังมีอนาคต ยังมีหวัง ไอ้ต้นอยากเป็นวิดวะ ส่วนไอ้เก่งอยากเป็นเชฟ และอีกหลายๆคนที่มีอาชีพที่ฝันไว้..กูก็เช่นกัน ถึงเวลาที่พวกมึงจะเดินไปตามเส้นทางอื่นแล้วว่ะ”ประโยคนี้เรียกน้ำตาของลูกผู้ชายในแก๊งได้อย่างดี รวมถึงหัวหน้าแก๊งที่หันหลังให้ทุกคนเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม สำหรับแก๊งนี้…มันมากกว่านักเลง..มันเหมือนครอบครัว…

ปัจจุบัน..

     “ฮั่นแหน่ มาแอบสวีทหวานกันอยู่นี่เอง”เสียงสดใสร่าเริงดึงทั้งคู่ออกมาจากห้วงอดีต “กับข้าวเตรียมเสร็จแล้วจ้า! ”ปิ่นกล่าวแล้วตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้าง ถ้าใครมาเห็นสาวร่างเล็ก ใบหน้าประดับดูรอยยิ้มร่าเริงตลอดเวลาคงไม่เชื่อแน่ว่าเธอเคยเป็นแชมป์มวยหญิงเยาวชนเจ็ดปีซ้อน..

“สวีทบ้าอะไรเล่า”ปาร์คผุดลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้านักเลงยามแดงระเรื่อเพราะความเขินดูน่ารักน่าแกล้งไม่เบา “แค่มาคิดถึงความหลัง..เนอะพี่นิคเนอะ”ไม่วายจะหันไปทำตาขวางใส่นิคให้ช่วยตนพูดแก้ตัวบ้าง

“ก็อย่างที่ปาร์คพูดนั่นแหละยัยตัวแสบ”นิคอมยิ้มขำกริยาของน้องชาย “อ้าว พ่อ สวัสดีครับ ”เอ่ยทักทายชายกลางคนร่างกำยำเหมือนคนออกกำลังกายทั่วไปที่เดินเข้ามา ป้อมยุทธ์ เอกศาสตรา รับไหว้ลูกชายคนโต

“แม่พวกแกให้มาตามอีกแรง เพราะถ้าให้ยัยลูกหมาตัวเปี๊ยกมาตามคงคุยกันเพลินแน่”ป้อมยุทธ์กล่าวพลางส่ายหน้า “ไปได้แล้วไป๊ ไอ้ลูกหมาพวกนี้นี่ จะได้กินข้าวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาหน่อย..เอ้า ยังยืนอยู่อีก เดี๋ยวหลังแหวนเลย”ง้างมือขู่ลูกๆทั้งสามที่ยังไม่ขยับ เมื่อสิ้นคำขู่ทั้งสามก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าบ้านไปทันที ป้อมยุทธ์ลดมือลงและอมยิ้มมองตามแผ่นหลังลูกๆทั้งสามไป…และครอบครัวเอกศาสตราก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหมือนทุกวัน…

                                                    

                 น้องปาร์ค (14 ขวบ)                                                                                         พี่ปาร์ค( 24 ขวบ(?))

                                                                 

     น้องนิค(15 ขวบ)                                                                                                                           พี่นิค (25 ขวบ(?))