คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : SO WHAT? CHAPTER 15
SO WHAT?
CHAPTER 15
“ปล่อยมาให้กู”
“...”
แบคฮยอนเงียบแล้วอุ้มฉันเดินข้ามสายน้ำมาอีกฝั่งที่มีหญ้าเรียบสวยงามไม่รกเหมือนฝั่งนั่นเซฮุนไม่มองเราเพียงแค่แบคเดินอุ้มฉันออกมาเขาก็เดินไปหาลู่หาน
ฉันนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ข้างลำธารมองดูพวกร่วมโครงการทำกิจกรรมกันอย่างสนุกสนานพวกเขาคุยกันเสียงดังเป็นคำพูดไพเราะเพราะพริ้งเกินไปแบคฮยอนยังนั่งอยู่ข้างฉันเอายาดมกรอกจมูกไปมา
“กูนึกว่ามึงจะตายแล้วซะอีก”
“เซฮุนอ่า มาช่วยตรงนี้หน่อยฮานิยกไม่ขึ้น” กูอยากจะตายก็ตรงนี้แหละสัส
“ก็อยากอยู่เหมือนกัน” ฉันหันไปหาแบคฮยอนแล้วเอามือรั้งมันไว้ให้เลิกเหวี่ยงยาดมไปมาตรงปากฉันสักที “พอแล้ว”
“ไหวนะ ไหวไม่ไหวบอก เดี๋ยวป๋าเอาลูกปืนกรอกปากกูแน่” ป๋าที่ว่าก็พ่อฉันเองมันเรียกอย่างนั้นมาตั้งแต่เด็กเฉพาะเวลาอยู่กับฉันแต่อยู่กับคนอื่นก็คง...ท่านมั่ง
“ไหวก็คือไหว” ฉันเดินฝ่าสายน้ำไหลอย่างเบาบางไปช่วยพวกนั้นก่อนจะหันมองแบคฮยอนอีกครั้ง “แล้วอย่าไปโม้ให้ป๋าฟัง ไม่งั้นลูกปืนฉันนี่แหละจะกรอกปากแกแทน”
“มีหรือไงวะ”
“ได้คืนแล้วนะ รู้ยัง?” แบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอแล้วโบกมือไปมาเร็วระดับสิบต่อหน้าฉันถึงเป็นเพื่อนแต่อย่าคิดว่าไม่กล้าแม้คนที่ไม่รู้จักยังยิงมาแล้วเลยนับประสาอะไรกับไอ้เพื่อนคนนี้ที่รู้จักเป็นอย่างดี
"”อ่าวยู... มาช่วยกันตรงนี้สิอู้ไปซะนาน”
“หุบปากทีเถอะ รำคาญ” ฉันบอกฮานิไปเธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วมองไปที่เซฮุนฉันเลิกสนใจแล้วเดินไปหาน้องที่ยืนถือไม้งงๆอยู่
“งงหรอ หรือยังไง”
“ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงอ่ะพี่” ไอ้เด็กปากดีที่มันชอบแทะโลมฉันไง
“ก็กักเป็นแนวขวางพอได้ระดับแล้วนายก็ปักทาบอีกครั้งเป็นแนวตั้งอย่างเพื่อนเขาทำหรือจะสลับกันก็ได้”
“แล้วถ้าจะสลับหัวใจกับพี่ต้องทำยังไง” ฉันหรี่ตามองไอ้เด็กตัวสูงกว่า มันน่าจะน้องฉันนะใบหน้าสวยหวานจมูกโด่งมากริมฝีปากชมพูมีแก้มนิดๆผมทองเหมือนเด็กผู้หญิงเหน็บหูไว้ข้างหนึ่ง “ต้องสลับแนวตั้งหรือแนวนอน ว่าไงครับ”
“ฮิ้วววววววววว!!!!!!อี้ป๋อจีบนูนาโว๊ยยยยยยย”
“จริงดี๊ๆๆๆ ใครว๊า”
“คนข้างๆกรูแหละมึงงงงงง”
“ว่าไงครับพี่” มันจ้องฉันด้วยสายตากดดันไม่ยิ้มมองนิ่งๆเด็กนี่ไม่รู้หรือไงว่าไม่มีใครอยากจะยุ่งกับฉันเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
“นายชื่ออะไรนะ” อย่าคิดว่าฉันสนใจหรือรู้สึกพิศวาสถึงแม้ฉันจะชอบเด็กก็ตามแต่ถ้าเลยวัยน่ารักมันก็อีกอย่าง
“หวัง อี้ป๋อ เป็นคนจีนอยู่ปีหนึ่งวิศว เดินสวนพี่ที่อาคารเชื่อมตึกนิติศาสตร์ทุกวัน”
“หรอ” ไม่เคยสังเกตฉันทำเองก็ได้ถ้ามันไม่ทำแต่พอฉันเริ่มทำมันก็ทำ ไอ้เด็กนี่มันจะเอายังไงกับฉันฮะไม่ได้เรื่องสักอย่าง
“ครับ ยู” ได้ยินชัดอี้ป๋อไม่เรียกฉันว่าพี่ “แล้วตกลงต้องสลับอะไรไหมถึงจะได้หัวใจพี่”
“เรียนให้จบก่อนเถอะ จะคิดเรื่องนี้”
“งั้นจบแล้วจะไปขอหมั้นไว้ก่อนได้ไหม”
“เฮ้ย...” มันดึงมือฉันแล้วดึงแหวนออกจากนิ้วตัวเองก่อนจะสวมแหวนเพชรสีนิลใส่นิ้วนางข้างซ้ายให้ทันทีแน่นมากแหวนมันคับนิ้วฉัน
“อ้วกกกกกกกก!!!!”
“ทำไมหวังไวไฟขนาดนี้”
“ขอแต่งงานต่อพยานมากขนาดนี้เลิกกันมาหน่วยตอกย้ำมันชุมนะจ๊ะ”
เชื่อเลยฉันอึ้งเด็กมันทำวะฉันหันไปมองแบคฮยอนที่ทำหน้านิ่งแจฮยองเช่นกันส่วนลู่หานกับจงอินนั่งเล่นน้ำขำฉันอยู่ส่วนแฟนเก่าน่ะหรอ...ยืนคุยกับแฟนใหม่ไงฮานิอ่ะ
“ยู เข้าใจแล้วไปพักเถอะเดี๋ยวจะทำเอง” ฉันมองไอ้เด็กนี่อย่างงงๆมันไล่ฉันซึ่งไม่มีใครกล้าแม้แต่พ่อ “หล่อละสิ”
“....” แดกจุดไปก่อนละกัน ฉันเดินออกมาไกลๆมันมายืนข้างแจฮยองเธอยิ้มให้แล้วกดถ่ายรูปรัวๆเมื่อฉันปาดเหงื่อออกจากหน้าผากถ้าไม่รู้เรื่องยัยนี่กับแบคฮยอนฉันคงคิดว่าเธอชอบฉันแน่ๆ
“เด็กขอแต่งงานด้วย...”
“เคยปากแตกไหม”
“เฮ้ยอย่ามาขู่สาวในฝันผม มาปุ๊บก็พ่นพิษใส่เลยนะไปหาพี่ลู่หานนู้น” ทำไมฉันต้องไปในเมื่อมันยืนอยู่กับผัวตัวเอง
สงสัยฉันจ้องนานไปเพียงเสี้ยววินาทีที่เซฮุนหันมามองหน้าฉันแล้วเบือนหนีไปคุยกับฮานิต่อฉันเป็นอะไรหงุดหงิดอีกแล้วเพียงแค่เห็นรอยยิ้มของผู้หญิงหัวทอง อย่าลืมสิยูว่าแกเป็นคนบอกเลิกเขาแบบสะใจ เธอทำไอ้หมอนั้นร้องไห้ ฉันควรยิ้มเย้ยสิสนใจ...ทำไม
“เป็นอะไรอีกละแจฮยอง ฉันไม่ได้มองนะเพียงแค่มองตามยูก็เท่านั้น”
“แม้ตาหางตาก็อย่ามองเลยแบค ไม่ชอบเลย”
“ได้ครับ ไม่มีทางมองเด็ดขาด”
ฉันเข้าใจฟิลลู่หานเมื่อคืนที่มันเหาะมานอนห้องฉันเลยวะจีบกันข้ามหัวอะไรอย่างนี้ฉันกำลังตอกไม้ลงใต้พื้นน้ำระดับข้อเท้าและมีแจฮยอนยืนอยู่ด้านซ้ายแบคฮยอนยืนอยู่ด้านขวาส่งสายตามองกันอยู่ฉันลุกขึ้นไปดึงเส้นลวดจากจงอินที่ก้มๆเงยๆมามัดไว้แล้วกลับมาหาประธานอีกครั้ง
“เป็นไงเหนื่อยป่ะ”
“เฉยๆ จงอินนายบอกเรียนวิศวะใช่ป่ะ รู้จักไอ้เด็กอี้ป๋อหัวเหลืองไหม” ฉันชี้ไปทางไอ้เด็กที่มองเพื่อนอยู่จงอินพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา
“แม่งขอเธอแต่งงาน มาแรงกว่าพี่มันอีก”
“ใครพี่มันวะ”
“เซฮุนไง คนละพ่อแต่แม่เดียวกัน ไม่ถูกกันสัสๆ” จงอินก้มมากระซิบที่ข้างหูฉันแล้วทำหน้ากวนตีนใส่ ถ้าแม่เดียวกันทำไม...งงหน้าอี๋ป๋อเหมือนเซฮุนก็จริงเซฮุนเคยบอกฉันว่าพ่อเขาตายแล้วและอธิการคือพ่อเลี้ยงงั้นก็เป็นพ่อแท้ๆของอี้ป๋อ “เมื่อกี้เห็นสวมแหวนให้กัน ยังใส่อยู่ด้วยเป็นไงเด็กขอแต่งงาน”
“ก็ดี แน่นโคตรดึงไม่ออกต้องทำไง”
“มันล็อกไว้มากกว่าเถอะ เดี๋ยวไว้เธออยู่คนเดียวฉันจะถอดให้” ฉันพยักหน้าแล้วหันไปมองไอ้เด็กบ้าที่นั่งเล่นน้ำมองฉันนิ่งๆอะไรของมันยิ้มหน่อยไม่ได้หรอวะทั้งพี่ทั้งน้องเถอะให้ตายหน้านิ่งซะ “ขืนแกะออกตอนนี้ไอ้เด็กนั่นต่อยฉันแน่”
“แล้วเหลืออีกกี่ขั้นนะ”
“ก็เหลือที่ปลายน้ำสามและต้นน้ำหกตรงนี้ก็เสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง”
“ทำไมต้นน้ำต้องทำเยอะวะยู”
“เพราะมันต้องมีบางส่วนที่พังเมื่อฤดูฝน คิดการณ์ไกลหน่อย”
“เหลือสองวันจะทำเสร็จภายในวันนี้เลยหรือไง”
“เสร็จก็ดีนะจะได้เที่ยวแต่ฉันจะถูกเด็กมันด่ามากกว่า”
“สงสัยจบค่ายนี้ต้องยื่นขอรางวัลจากกรีนพีชสาขาพัฒนาดีเด่นซะแล้วมั่ง ไปกินข้าวเถอะป่ะ ผมก็ไม่มัด” อยากจะขอบคุณที่มัดผมให้ถ้าสิ่งนั้นไม่มาจากไม้เลื้อยเส้นเล็ก
กว่าจะกลับมาก็ใกล้ค่ำแข้งขาแต่ละคนดูจะหมดแรงไปเลยใครบอกให้มัวแต่เล่นละฉันหันไปมองมือที่สะกินอยู่ด้านหลังแต่สายตาบ้าๆของตัวเองก็ยังมองเลยผ่านหลังไอ้คนตรงหน้าไปฉันจึงรีบบังคับให้มันหันมามองอี้ป๋อเหมือนเดิม
“มีอะไร” เด็กมันปัดผมฉันทัดหูแล้วเอาดอกอะไรสักอย่างเหน็บเข้าให้ก่อนจะหยิบกล้องที่คล้องคออยู่มาถ่ายฉันที่ยืนมองเขางงๆ
“กล้วยไม้ป่าหายากนะ” มันพูดจีนแต่ฉันดันฟังออกไงเคยบอกไหมว่าพูดได้หลายภาษาไม่บอกว่าพูดภาษาอะไรได้บ้างแค่มากกว่าห้า แต่อี้ป๋อคงไม่คิดว่าฉันฟังออกหรอกมั่งมันยิ้มใหญ่เลย “สวยเหมือนเธอ”
“มันพูดว่าอะไรวะยู” ฉันตบเข้าที่หัวลู่หานแรงๆก่อนจะหันกลับไปเดินข้างแจฮยองต่อ
“ตบทำไม”
“มึงเป็นคนจีนยังจะให้กูแปลอีกหรอลู่” แจฮยองก็คนจีนแล้วไม่ไปถามอย่าแปลกใจถ้าสองพี่น้องชื่อไม่เหมือนกันก็แค่ตั้งชื่อและนามสกุลเองไม่เห็นยากลู่หานบอกมาอย่างนั้น
“อ้อ กล้วยไม้สวยเหมือนเธอหรออออออออ!!!!!!!”
“พี่เธอน่ะ ฉันอยากให้มันปากแตกจริงๆ”
“เขาก็เป็นแต่อย่างนั้นแหละยูก็อย่าไปสนใจเลย ฮ่าๆ” ตะโกนดังลั่นค่ายขนาดนั้นคงไม่สนใจหรอกมั่งถ้าคืนนี้โผล่มาเต็นฉันนะจะถีบเล่นสักหน่อย
กูก็เขินเป็นนะ....
“ไง...ดูมีความสุข”
“...” ฉันเดินถอยหลังทันทีเมื่อกลับมาจากอาบน้ำพอเข้าเต็นก็เห็นเซฮุนเดินเข้ามาชิดฉันผลักแผ่นอกเขาออกแล้วเดินออกแต่ก็ถูกกระซากแขนกลับเข้าไปใหม่
“กับมันทำไมคุยได้”
“เจ็บ! ปล่อย เธอเจ็บแล้วฉันไม่เจ็บหรอ”
“นายมีฮานิแล้วจะเอาอะไรกับฉันอีก” เซฮุนปล่อยมือออกจากแขนฉันแล้วผลักลงที่เตียงนอนก่อนจะทาบทับลงมาจนฉันรู้สึกเจ็บที่ท้อง
“จะเอากับเธอ ดีไหม...”
ฉันหันหน้าหนีเมื่อเขาเคลื่อนใบหน้ามาใกล้เซฮุนดึงมือฉันแล้วพยายามดึงแหวนที่อยู่นิ้วมือด้านซ้ายออกเขาสบถอย่างหัวเสียแล้วเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ริมฝีปากฉันแทนจูบที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดฉันรับรู้ได้เพราะรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากฟันของเขากัดที่มุมปากฉันได้กลิ่นเลือดจึงรีบทุบหลังเซฮุน
พลั๊ก!!
เร็วเกินไปผู้มาใหม่กระซากเซฮุนออกไปแล้วต่อยลงที่ใบหน้าเขาไม่ตอบโต้เพียงยืนขึ้นมาแสยะยิ้มอี้ป๋อเดินมาโอบไหล่ขึ้นแล้วจับที่คางหันดู สายตานั้นจับจ้องที่มุมปากฉันแล้วขมวดคิ้วแน่น
“เธอเลือดออก นายทำเธอ”
“กูจูบเธอแล้วยังไง มึงมีอะไรงั้นหรอ” เขาไม่สนเซฮุนแต่กลับอุ้มฉันแล้วเดินออกมาอะไรของไอ้เด็กคนนี้ฉันไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมองได้เพราะถูกฝ่ามือเขากดหัวฉันแนบกับอก
“พี่จงอิน ผมอยากพาเธอกลับ”
“อะไรของแกฮะ เดี๋ยวพี่เดี๋ยวน้อง อะไรก็มาหาแต่กู”
“แล้วจะช่วยไหม”
“กับคนอื่นช่วยอยู่แต่คนนี้ไม่มีใครสั่งนางได้หรอกลองถามนางดู” เสียงลู่หานฉันจำได้อี๋ป๋อปล่อยขาฉันลงช้าๆแต่ยังไม่ปล่อยมือที่กดหัวฉันออก
“เฮ้...พี่ว่าไง”
“ฉัน...จะกลับ” ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วถอยออกมาจากเด็กคนนี้เซฮุนเดินมาอยู่ไกลๆส่วนยัยคนผมทองจ้องฉันอยู่ข้างลู่หาน “แต่เขาต้องอยู่ฉันจะกลับกับแบคฮยอนและแจฮยงโอเคไหมจงอิน” ฉันชี้อี้ป๋อแล้วฉันหันไปมองสองคนที่จ้องฉันอย่างกดดันเขาทำหน้านิ่งๆตอนฉันพูดแจฮยองเดินมาจับไหล่ฉันแล้วเหล่มองเด็กข้างๆฉัน
“หล่อ...”
“ถ้าขัดเธอฉันจะได้อะไรละ แล้วจะไปรถไหน”
“ฉันจะพาเธอกลับเอง”
“กลับไปซะได้ก็ดี อยู่ไปก็น่าเบื่อ” ฉันเหวี่ยงตาไปมองผู้หญิงหัวทองสุดแสนจะน่ารักที่ยิ้มเย้ยฉันอยู่
“ฉันอยากตบปากยัยนี่จริงๆขอสักทีเถอะ” หลายเรื่องแล้วนะอย่าคิดว่ามือใครจะมาดึงฉันทันในอารมณ์นี้มาเต็มต้องการเตะคนมาก กูว๊อน...
เพี๊ยะ!!!
ฉันหยุดอยู่ตรงผู้หญิงน่ารักแล้วฟาดมือลงที่มุมปากเธอเบาๆแต่มันเลือดออกซะงั้นลู่หานคว้าเสื้อฉันไว้แต่มันไม่ทันหรอกถ้าอารมณ์ไม่ดีแล้วคำพูดไม่เข้าหูยิ่งยุยงได้ดีฉันกำลังโกรธและมากรอกหูด้วยคำพูดกวนตีน
“โอ๊ย ฮือ...เลือดเซฮุนฮานิเจ็บ”
“ทำไมถึงทำขนาดนี้ เป็นบ้าอะไรของเธอแม่งพาลวะ” เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเขาจูบฉันและให้ยัยนี่กอดต่อเอาเข้าสิ ประวัติศาสตร์คงต้องซ้ำรอยฉันผลักยัยหัวทองออกจากอกเซฮุนแล้วกำหมัดฟาดเข้าที่หน้าเซฮุนจนโหนกแก้มเขาแตก...เจ็บมือชะมัด
“ฉันกำลังพาลอย่าเข้าใกล้” ฉันบอกเซฮุนแล้วหันไปมองผู้หญิงที่มีรอยมือฉันอยู่บนหน้าเธอทำตาโตมองฉัน “มีคนเคยบอกเธอไหมว่าอย่างฉันอย่ามายุ่ง” เป็นคำเดิมที่ฉันใช้บอกผู้หญิงรายเก่าของเซฮุนแล้วล่ามไว้ด้วยเข็มขัดและจะบอกยัยนี่ไว้เตือนใจก่อนจะถูกฉันมัดแล้วเอาไปโยนหน้าผา
พอสังเกตตัวเองได้ก็มีลู่หานกับจงอินจับแขนไว้คนละข้างอี้ป๋อกอดอยู่ที่เอวและแบคฮยอนกอดขาฉันอยู่ไม่น่าถึงทำอะไรไม่ได้สักอย่างพอเห็นว่าฉันไล่มองเขาก็รีบปล่อยฉันทันทีเว้นไอ้เด็กที่ซบไหล่ฉันอยู่
“กลับด้วย” คงอยากจะโดนต่อยเซฮุนมองไอ้เด็กที่กดคางอยู่บนบ่าฉันเขม่ง
“อยู่นี่เถอะ อยากถูกตบหรือไง” ถึงจะเป็นลูกอธิการอย่านึกว่าไม่กล้าเซฮุนโดนอย่าคิดว่าตัวเองจะโดนไม่ได้นะไอ้เด็กหื่น มันลูบท้องฉัน
“ครับยู...”เขายิ้มให้ฉันแล้วปล่อยเอวก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นแบบงงๆถ้าจับอยู่ได้โดนฉันถีบลงกองไฟแน่
“ฉันเกลียดสุดก็ตอนยัยนรกเป็นแบบนี้แหละสัส หาแผลมาให้คนอื่นตลอด”
“เงียบเถอะเฮีย เดี๋ยวเธอก็ฟาดเอา ยูไปเก็บของกัน”
“ไม่ให้กลับ” ฉันหันไปมองเซฮุนแล้วหันมองอี้ป๋อสองคนมองหน้ากันแต่เสียงที่ส่งมาคือพวกเขาคุยกับฉัน
“ยูต้องกลับ”
“ใครสอนมึงใช้คำพูดเป็นกันเองอย่างนั้น”
“พอใจ...”
“แล้วแต่มึงเถอะ” ฉันบอกสองคนที่มองกันอยู่เขามองฉันแล้วเงียบทันทีก่อนเดินออกมาฉันชี้หน้าฮานิแล้วทำท่าเชือดคอใส่ยัยนั่นเข้าไปหลบหลังเซฮุน “มันเผลอเมื่อไหร่เธอนอนโลงแน่ยัยแบ๋ว”
“อย่าให้มันมากยู”
“ฉันจะจับยัดเข้าไปด้วยกันนั้นแหละ หุบปากเถอะ”
“กูกลัววะลูห่าน”
“เงียบเถอะน่าจงอิน ไหนว่าอยากเห็นมันดาร์กพอเห็นก็ทำเงียบ”
ฉันกลับมาบ้านและส่งแจฮยองกับแบคฮยอนกลับไปเหมือนเดิมอยู่กับพ่อสบายกว่าอีกปลูกต้นไม้เลี้ยงสัตว์ฉันบอกให้พ่อซื้อลูกเสือลายขาวดำมาให้เขาก็ทำตามแบบเหนื่อยๆแต่ก็ยอมซื้อมาให้ฉันอยู่ดีมันน่ารักตัวเหมือนลูกแมวแต่หนักกว่าขนฟูที่แก้มก็มีลายเหมือนไปออกค่ายทหารยังไงอย่างนั้น
“ไม่อยากเลี้ยงหมาแมวบ้างหรือไงฮ่ะ”
“พ่อไม่รู้อะไร ใครเข้าใกล้ลูกสาวคนนี้จะปล่อยใส่ให้ดู”
ฮืม...พอกระแอ่มแล้วมองเสือน้อยที่นอนมองตาโตมุ้งมิ๊งอยู่บนตักฉันไม่ต้องถามว่าได้มาถูกกฎหมายไหม...ถูกแน่นอนแต่พอมันโตต้องส่งกลับให้ศูนย์อนุรักษ์ทันทีฉันสามารถเลี้ยงมันได้แค่หกปีเท่านั้น
“ปล่อยใส่เซฮุนบ้างละ”
“หวงอ่ะดิ เลิกกันแล้วจะให้บอกกี่ที”
“พ่อเขาโทรมาคุยให้ฉันฟังว่าอาการเดียวกับเธอ กลับไปอยู่บ้านจะให้ฉันคิดยังไง” นี่คุยกันไปถึงไหนแล้วละกับพ่ออี้ป๋ออ่ะสนิทถึงขั้นชวนไปงานวันเกิดยัง?
“ดูหน้าสิว่าสนไหม จะพูดทำไม”
“แทบไม่ต้องดู แล้วเป็นบ้าอะไรถึงเป็นผู้หญิงขึ้น”
“ก็เป็นตั้งนานแล้วไม่รู้ก็บอกมาเถอะ”
“ปกติใส่ที่ไหนไอ้กระโปรง แล้วเสื้อแขนกุดนี่อีก” พ่อมองฉันแบบสมเพสแล้วเดินไปหาแม่ที่จอดรถสงสัยเลิกงาน
ฉันกลับมาได้...สองวันมั่งหยุดอีกวันเรียกเรทติ้งจากอาจารย์พอดีอยากได้ใบรับเชิญเข้าร่วมประชุมที่ห้องปกครองส่วนเรื่องแฟนเก่าไม่ต้องถามถึงเพราะฉันจะไม่มีทางพูดถึงมันผู้ชายอะไรยุ่งย่านในหัวจนน่ารำคาญไปหมด
“คิลเลอร์นายเคยเห็นผู้ชายเลวไหม ดูนี่” ฉันเปิดรูปเซฮุนให้เขา(เสือ)ดูถามว่าไปเอามาจากไหนไม่รู้ฉันเปิดแกลลอรี่มาก็เห็นรูปเซฮุนกับลู่หานเต็มไปหมด “ฉันหักอกมันด้วยแหละสะใจซิบหาย” คิลเลอร์มองหน้าฉันขาด้านหนึ่งมันแตะอยู่ที่อกฉันแล้วจ้องอยู่อย่างนั้น “นายมองฉันเหมือนโง่”
“ยู หนูเป็นอะไรถึงคุยกับแมวลูก” ถ้าแม่รู้ว่าแมวมันแปรงร่างได้คงฆ่าฉันกับพ่อแน่
“ระบายน่ะค่ะ”
“ว่างๆคุณก็เอาไปตรวจที่โรงบาลหน่อยนะ”
“เอาพ่อไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไปทีหลังนะแม่”
“โอเค ป่ะคุณ” มันก็ไม่สนุกเท่าไหร่ที่มายืนตะโกนกันระหว่างโรงจอดรถกับแปลขาวที่สนามหญ้าว่าไหมแม่ลากพ่อไปแล้ว
กร๊อดดดดดด!!!
“เป็นไรคิลล์นายอยากกัดฉันหรอ” พอหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่วางอยู่บนอกมาดูก็เห็นภาพอีวิลมินเนี่ยนไม่น่าคิลเลอร์ถึงทำเหมือนจะกัดโทรศัพท์ฉันให้ได้
ตืด...
‘ผัวเธอ’
ใคร...ถ้าเดาไอ้ลู่หานผู้บ้าเกมต้องมาเล่นแผลงๆกับโทรศัพท์ฉันอีกแน่คราวก่อนก็ตั้งหน้าจอโทรศัพท์ฉันเป็นรูปเซฮุนนอนเปลือยท่อนบนทำหน้าฟินๆและส่วนล่างใส่ต่ำอย่างน่าใจหาย
“อะไรของมึง แล้วดูชื่อ...”
“มาเอากันหน่อยไหม” เซฮุน!
“แล้วทำไมฉันต้องทำอย่างนั้นด้วยวะ”
“ก็ไม่ว่าแค่ พ่อฉันคุยเรื่องของเรากับพ่อเธอ เราก็ได้ทำกันยันแก่แล้ว”
“ความเลวนี่ไม่แบ่งใครเลยนะ”
“มีเพี๊ยบ จะแบ่งเพื่อ”
“ฝันเถอะ” ตี๊ด! ฉันจะฆ่าแกให้ไม่เหลือซากเลยเซฮุน
ความคิดเห็น