[fic APH] Haunted House / other fic

ลำดับตอนที่ #15 : [คั่นอีกรอบ] little flower [One shot]

Character - Ivan / Soyuz / Ganbataar / Altanbayar
Rate - ใสๆ13+(???) แต่จะดราม่าหรือไม่ต้องรอชม...
ปล.Ganbataar - มองโกเลีย
ปล2.Altanbayar - โกลเด้นฮอร์น
เกิดจากความอัดอั้นตันใจ(?)ของตัวเอง ไม่มีอะไรมากหรอก...
__________________________________________________

เสียงฝีเท้าที่วิ่งอยู่ในป่า ถึงจะไม่เร็วมากนักแต่การที่เขาตามไม่ทันก็ต้องนับถือความพริ้วของเจ้าของเสียงนั้นจริงๆ
"จับมันให้ได้!!!" เสียงทุ้มดังของผู้ชายดังขึ้นไกลๆ ทำให้เหยื่อยิ่งวิ่งเร็วกว่าเดิมอีก
ด้วยความบางของตัวบวกกับพริ้วและความชำนาญในด้านยุธศาสตร์ทำให้เหยื่อตัวน้อยสามารถหลอกให้ทั้งกองทัพหลงไปอีกทางได้

แต่ฉันไม่หลงกลเธอหรอก...

ถึงทั้งกองทัพจะแห่ไปทางนั้นหมดจนเหลือแต่เขาคนเดียว แต่เขาก็มั่นใจว่าเขาจะจับกระต่ายตัวน้อยได้
เขาเริ่งฝีเท้าม้าและง้างคันธนูขึ้น

ทางนั้น!!!

ด้วยความที่เขาหูดีและความแม่นในการยิงธนู กระต่ายตัวน้อยในสายตาเขาก็ล้มลง
หากแต่ไม่ได้มีแค่กระต่าย...

"หมาป่าคาบไปได้รึ..." เขาพึมพำเบาๆ "แต่ก็ต้องเป็นเหยื่อของฉันอยู่ดี..."
เขาเล็งคันธนูขึ้นอีกครั้ง หูพยายามฟังเสียงการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายก่อนจะปล่อยให้ลูกธนูลอยไปปักเป้าหมายอย่างแม่นยำ!
เขากระโดดลงจากหลังม้าและค่อยๆเดินเข้าไปหาเหยื่อทั้งสองช้าๆ
"เสียใจด้วยนะ แต่พี่เจอก่อน" ว่าแล้วเชียว
"แต่นั้นผมยิงได้" เขาเดินเข้าไปหาเหยื่อสองคนช้าๆ
"อ...อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ..." กระต่ายน้อยร้องขอ แต่เขาก็ยังเดินเข้าไปไกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"อย่าเข้ามานะ!!!" หมาป่าที่กอดกระต่ายแน่นตะคอกใส่
"พวกนายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก" เขาจับคอเสื้อของทั้งคู่แล้วยกขึ้น "ทีนี้ พวกเขาก็เป็นของผมแล้วนะ"
"หึ..." คนเป็นพี่หัวเราะในลำคอเบาๆ "ก็ได้ๆ ฉันยอม"
อัลทาบายากระโดดขึ้นหลังม้าแล้วจากไป ปล่อยให้เขาอยู่กับเหยื่อน้อยๆทั้งสองคน
"ฉันจะพาพวกเธอไปค่ายของฉัน" แล้วก็อุ้มทั้งสองขึ้นม้ากลับค่ายตน

------------------------------------------------------------------

พวกเขาตื่นขึ้นอีกทีในกระโจมของชาวมองโกล
ถ้าออกไปได้พวกเขาก็คงจะออกไปแล้ว แต่พวกเขาถูกมัดอยู่นี้สิ
"อรุณสวัสดิ์" ชายชาวมองโกลเดินเข้ามา "เมื่อคืนนอนสบายไหม?"
"คุณต้องการอะไร!!!" แฝดคนพี่ตะโกนใส่
"ฉันก็ไม่ได้ทำอะไร แค่จะขยายดินแดน" คนที่พึ่งเข้ามาในกระโจมยักไหล่ "แล้วถ้าขัดขืนล่ะก็..." เขาเดินเข้าไปเชิดหน้าแฝดน้องให้เงยขึ้นก่อนจะหยิบมีดสั้นมาปาดแก้มช้าๆ "...จะโดนมากกว่านี้"
"ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ" แฝดน้องที่พึ่งโดนปาดแก้มร้องขอ
"นายไม่อยู่ในฐานะที่จะขอร้องฉันได้หรอกนะ" ชายมองโกลพูดเสียงเย็น "ฉันกันน์บาทา" แนะนำตัวเสร็จก็เดินออกไป ปล่อยให้สองแฝดอยู่เพียงลำพังสองคน

----------------------------------------------------------------------

ไม่รู้วันนี้เขานึกยังไงถึงอยากมาปล่อยตัวสองแฝดพี่น้องนั้น

เขาเปิดกระโจมเข้ามาเหมือนเมื่อวาน และก็เป็นอย่างที่คิด

สองคนนี้ยังไม่ไว้ใจเขา...

ก็มันน่าไว้ใจตรงไหนล่ะ อยู่ๆก็พาตัวมาที่นี้ แถมยังไปปาดแก้มคนน้องอีก
"ฉันจะแก้มัดให้พวกนาย" หน้าเหวอกันเลยสิ...
"ไม่กลัวพวกเราหนีหรอฮะ?" ถามดีนี้แฝดคนน้อง
"ฉันกักบริเวณพวกนาย ถ้าพวกนายหลุดออกไป ทหารของฉันก็พาตัวกลับมาเอง" พูดไปแก้มัดไป "อาณาเขตของนายก็คือในค่ายนี้นั้นแหละ"
เสร็จแล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้สองพี่น้องนั่งงงเหมือนเดิม

---------------------------------------------------------------------

เช้านี้ก็วันที่แปดแล้วสินะที่พาเหยื่อน้อยมาที่นี้
ทำไมพวกเขาไม่ยอมออกมากันนะ...
เดินไปคิดไป อยู่ดีๆก็มีคนวิ่งมาชนซะงั้น
"ข...ขอโทษนะฮะ!" แฝดน้องนี้เอง
"ไม่เป็นไรหรอก" พยุงคนตัวเล็กกว่าให้ลุกขึ้นแล้วลูบหัวเบาๆ
"ต...แต่ว่า..." ตัวสั่นเชียว
"นายชื่ออะไร"
"เอ๋???" แฝดน้องเอียงคอน้อยๆ ดาเมจสูงนะ...
"นายชื่ออะไร" ถามซ้ำอีกครั้ง
"อีวานฮะ..." เสียงหวานพิกล
"ทำอะไรอีวานน่ะ!!!" มาแล้วไงแฝดพี่
"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" ว่าแล้วก็โดนแฝดพี่พุ่งชน แต่คิดว่าจะล้มหรอ...
"พี่ฮะ เขายังไม่ได้ทำอะไรผมเลยนะ" อีวานเกาะแขนพี่เขา "พี่ก็ยังไม่ได้แนะนำตัวกับเขาเลยนะ"
"ผมโซยุซ" อีกสามพยางค์สั้นๆ แนะนำตัวแล้วเรอะ!!!
"อืม...งั้น ฉันไปล่ะ" อยู่ดีๆก็มาอยู่ดีๆก็ไป อะไรของเขาล่ะนั้น...

---------------------------------------------------------------

"ชุดนี้ใส่พอดีไหม?"
วันที่12ของการอยู่ที่นี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็คงกลับเมืองแล้วล่ะ
แต่ก่อนหน้านั้นขอหาเสื้อให้ใส่ก่อน
กันน์บาทาหยิบเสื้อของชาวมองโกลมาสองชุดแล้วยื่นให้สองพี่น้อง
"อือ..." แฝดพี่ตอบคำเดียวสั้นๆ ก็แสดงว่าใส่ได้ล่ะนะ
"เอ่อ...ทำไมชุดผมมันเป็นชุดผู้หญิงล่ะฮะ..." เท่านั้นแหละ ทหารแถวนั้นที่หันมามองถึงกับกำเดาพุ่งเลยทีเดียว
"เหมาะกับนายแล้วล่ะ" คนที่เลือกเสื้อมาให้ขำเบาๆ "ออกจะน่ารัก"
"แต่ผมผู้ชายนะฮะ!" แล้วก็เดินกระทืบเท้าออกไป โดนงอนซะแล้ว...
"ง้อเลยๆ" "ตามไปง้อสิครับ!" "น่ารัก น่าร๊ากกกกก!!!" "จาอาวกลับบ้าน!!!" "ให้ผมไปง้อแทนไหม!"
ทหารแต่ละคน...ไม่ค่อยเลยนะ...

"อีวาน นี้ก็มืดแล้วนะ กลับกันเถอะ!" กันน์บาทาเดินไปตะโกนไป คงไม่ได้เป็นอะไรไปใช่ไหม
หันไปหันมาก็ไปเจอคนที่ตามหานอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
"เฮ้! อีวาน!" เขารีบวิ่งเข้าไปเขย่าคนที่ตามหาอยู่ทันที

ไม่ตื่น... หรือว่าจะเป็นอะไร?

เขาพลิกตัวคนที่นอนอยู่ขึ้นมาจนเห็นรอยแผลทีท้องอีกฝ่ายชัดเจน

โดนมีดแทง!!!

เลือดของร่างบางค่อยๆไหลออกมาไม่หยุด เจ้าของร่างก็ตัวเริ่มซีด
แล้วที่แทงคงไม่ใช่มีดธรรมดา น่าจะเป็นมีดอาบยาพิษ

ต้องปฐมพยาบาลก่อน...

เขาฉีกเสื้อแล้วเอามามัดที่แผลอีกฝ่าย หวังว่าจะช่วยหยุดเลือดได้บ้าง
ร่างบางเริ่มหอบหายใจ ตัวเย็นลงเรื่อยๆ เขาถอดเสื้อนอกมาคลุมให้เผื่อจะอุ่นขึ้นบ้าง
ท่าทางจะรอถึงพรุ่งนี้ไม่ไหว ยาแก้พิษก็อยู่ในเมืองด้วย ถ้าไม่เดินทางคืนนี้ก็คงแย่

เขาค่อยๆอุ้มแฝดน้องขึ้นมา
"ทนหน่อยนะ...นายจะไม่เป็นไร"

------------------------------------------------

"ทหาร! เตรียมม้าที่ฝีเท้าไวที่สุดให้ฉัน ฉันจะเข้าเมืองก่อน!!!" กันน์บาทาตะโกนทำเอาทหารที่นั่งมองเขาอุ้มอีวานท่าเจ้าหญิงอยู่สะดุ้งกันเป็นแถว
ทหารคนหนึ่งรีบจูงม้ามาให้เขาทันที
"แล้วเจอกันในเมืองพรุ่งนี้นะ" พูดจบก็รีบควบม้าไป

สายลมพัดเข้าปะทะหน้าอย่างแรง แต่คนควบม้าก็ไม่คิดจะลดความเร็วลงเลยแม้แต่นิดเดียว
"ทนหน่อยนะอีวาน..." เขาพูดเบาๆในขณะที่คนในอ้อมแขนหอบหนักขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาผ่านป่าเขา ทะเลทราย ทุ่งหญ้าโล่ง
เส้นทางจากไซบีเรียมาถึงเหมือนหลวงของเขาไม่ได้ไกลมากนัก หากแต่ถ้าช้าแม้เพียงนิดเดียวอาจมีคนตายได้

และแล้วเขาก็เห็นแสงสว่างตรงหน้า
ถึงเมืองแล้ว เขารีบควบม้าให้เร็วขึ้นอีกก่อนจะหยุดที่กระโจมของเขาเอง
"เรียกหมอมา" เขาสั่งคนใช้ของเขาก่อนจะค่อยๆวางแฝดน้องลงบนเตียงของเขา
เขาไม่รู้ว่าถึงจะให้ยาแก้พิษไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยชีวิตคนตรงหน้าทันหรือไม่

และแล้วหมอก็มาถึงจนได้ เขารีบเข้ามาดูอาการคนเจ็บทันที
"ช่วยถอยออกไปก่อน หมอจะปิดแผล" ทุกคนในที่นั้นพร้อมใจถอยกันออกห่าง ปล่อยให้หมอจัดการ
หลังจากปิดแปลเสร็จแล้ว หมอก็ยื่นถ้วยยาเล็กๆให้เขา
"เอายานี้ให้เขากิน" หมอบอก แค่กลิ่นก็รู้ว่าขมขนาดไหน
"ค...คุณ..." เสียงจากร่างที่นอนอยู่ดังขึ้น ถึงจะเบามากแต่เขาก็ได้ยิน
เขาพยุงเด็กน้อยขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
"ขมหน่อยนะ..." เขาป้อนยาให้ ซึ่งคนถูกป้อนก็ยอมกินแต่โดยดี

"ให้เขาพักผ่อนเยอะๆนะครับ" หมอบอกหลังจากที่คนเจ็บหลับไปแล้ว "ร่างกายเขาอาจจะอ่อนแอไปซักพัก แต่ไม่นานเขาจะดีขึ้น"
หลังจากที่คนอื่นๆออกไป ความเงียบสงบก็โรยตัวเข้ามาแทน
"นายนี้นะ..." กันน์บาทาลูบหัวคนหลับอยู่เบาๆ "ใครกันที่ทำกับนายแบบนี้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ..."

"คนที่ทำร้ายนาย ฉันจะจัดการเอง"

------------------------------------------------------------

"อีวานนนนน!!!" เสียงตะโกนดังไปทั่วจนคนใช้ยังตกใจ
ก็เมื่อสามวันก่อน คนที่ตามหายังนอนไม่ตื่นไปสามวันอยู่เลย
"อยู่ไหนนะ อยู่ไหน..." หาไปใจเต้นไป หวังว่าคนที่หาอยู่จะไม่เป็นอะไรไปก่อน
จนไปเจอในสวนนั้นแหละ...
"อีวาน!!!" ทำเจ้าของชื่อสะดุ้งเลยทีเดียว
"อ...ฮะ"
"นายไม่ควรจะลุกขึ้นมานะ" เพราะเล่นซะฉันใจจะวาย...
"ขอโทษนะฮะ แต่ผมเห็นดอกไม้สวยดีก็เลย..."
พูดไปทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำเอาคนที่ไม่เคยเลี้ยงเด็กผงะเลยทีเดียว
"ฉันขอโทษ...แต่นายยังไม่แข็งแรงนะ" เขาเข้ามากอดเด็กน้อยที่เคยเป็นเหยื่อของเขาช้าๆ "กลับเข้าไปข้างในเถอะ"

แล้วอีวานก็ไม่คิดจะออกนอกห้องอีกจนกว่าเขาจะแข็งแรง คนอื่นๆก็เข้ามาเยี่ยมเป็นระยะๆโดยเฉพาะแฝดพี่ของเขา ทพให้เขาไม่เบื่อตายไปก่อน

จนกระทั่ง...

"สวัสดีอีวาน..." เบอร์วาด เด็กชายชาวสวีเดนที่อายุไกล้เคียงกับเขาเดินเข้ามา
"ส...สวัสดีฮะ..." ไม่รู้เขาคิดไปเองรึเปล่า แต่เขาว่าคนนี้ไม่ได้มาดีแน่ๆ
ยังไม่ทันไร ดาบยาวก็พุ่งเข้าปักอกเขาทักที
"อัก......" อีวานกระอักเลือดออกมา เบอร์วาดค่อยๆดึงดาบออกช้าๆ
ทันใดนั้นก็มีมือมาจับเบอร์หวาดทุ่มลงกับพื้น
"นายเองสินะ..." กันน์บาทามองเบอร์หวาดก่อนจะจับเหวี่ยงพื้นอีกรอบ
"อีวาน...เป็นอะไรไหม...?" โซยุซเข้าไปเขย่าอีวานเบาๆ
"พี่..." คนถูกเขย่าปรือตามอง "ดีใจจังที่ไม่เป็นอะไร..."
"ผมน่ะไม่เป็นไรอยู่แล้ว คุณทนหน่อยนะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว" โซยุซกอดอีวานไว้ หวังว่าความอุ่นในตัวจะช่วยชีวิตแฝดน้องของตนได้
"พี่...ผมขออะไรอย่างได้ไหม...?" น้องพูดขึ้นเบาๆ
"อ...อะไรล่ะ?"
"อย่าไปโกรธเบอร์หวาดคุงเขาเลยนะ... เขาทำเพราะจำเป็น..."
"แต่มัน..."
"นะครับ... คนที่อ่อนแอ... ต้องถูกฆ่าไป เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอครับ...?"
ไม่มีเสียงจากอีกฝ่าย เพราะเขาก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน
"ขอโทษนะครับที่ช่วยคุณไม่ได้"

........

"อีวาน?" แฝดพี่เข้าแฝดตัวเองเบาๆ
กันน์บาทาเดินเข้ามาจับชีพจรแฝดน้องก่อนจะลูบหัวโซยุซเบาๆ "เขาตายแล้วล่ะ"
"......" ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย
"ทำใจเถอะนะ" ชายชาวมองโกลลากเบอร์วาดที่สลบไปแล้วออกไป "ดอกไม้...มักจะบอบบาง ถ้าไม่ดูมัน ก็คงจะเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง...?"




.......





"อีวาน กลับบ้านกันเถอะ..."





---------------------------------------------------------

"นี้ก็หลายปีแล้วสินะอีวาน" ชายหนุ่มผมสีทองอ่อนๆในชุดทหารนั่งมองป้ายหลุมศพ
"จริงสิ วันนี้ผมเห็นดอกลิลลี่เลยเอามาให้น่ะ" เขาค่อยๆวางดอกลิลลี่ลงหน้าป้าย "ผมมีธุระ คงต้องไปก่อน เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ"
"แล้วก็ ปกป้องผมด้วยนะ" เขาเดินออกไปจากสุสาน สู้สนามรบระหว่างประเทศอักษะกับสัมพันธมิตรอันไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด...




มือบางเอื้อมลงมาหยิบดอกลิลลี่มาเชยชม
'ลิลลี่อีกแล้วนะครับ' เสียงหวานดังนกไนติงเกลดังขึ้น 'แต่แค่คุณมาผมก็ดีใจแล้วล่ะนะ ส่วนเรื่องปกป้องน่ะ...'




'ผมก็ปกป้องคุณอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วล่ะ'

___________________________________________

ดราม่า(โชกเลือดอีกหน่อย)อีกแล้วแหะ... อีวานก็ตายอีกแล้วแหะ...
เดี๋ยวแต่งคนอื่นตายมั้ง(หะ?)