คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 14
CHAPTER 14
..ความจริงเมื่อสามสิบนาทีที่แล้ว..
“อา..”เสียงแหบพร่าถูกส่งออกมาจากริมฝีปากอิ่มด้วยความยากลำบาก ร่างสูงพยายามจะขยับตัวแต่ดูเหมือนร่างกายมันหนักอึ้งไปหมด ..นี่เขานอนไปนานขนาดไหน?
ร่างสูงค่อยๆดันตัวขึ้นจนเริ่มหอบ ตาคมกวาดไปรอบๆห้องพัก ก่อนจะตีหน้าหงุดหงิดกับตัวเอง
“ไอ้เพื่อนเวร.. แม่งไม่มาเฝ้าคนหล่ออย่างกูซักคน!”บ่นได้แค่นั้นก็เกือบสำลักเพราะลำคอที่แห้งผากของเขา มือเรียวเอื้อมไปหยิบน้ำหัวเตียงมาดื่มไปหลายอึกใหญ่
‘แกร๊ก!’เพียงแค่ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังจะเปิดประตูเข้ามา คนขี้แกล้ง ขยันหาเรื่องใส่ตัวอย่างเขาเลยรีบเด้งตัวลงกลับไปนอนนิ่งใหม่ และทำไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไค.. นายยังไม่กลับมาหาฉันอีกหรอ..”
มายเดสตีนี่!!!!?
ผิดคาดที่เขาคิดไว้ว่าอยากจะแกล้งเพื่อนตัวเองซักหน่อย กลับกลายเป็นคนตัวบางที่เขาแสนจะคิดถึงนั่นแทน ใจจริงเขาก็อยากจะลุกขึ้นไปกอดปลอบคนที่กำลังจะร้องไห้ แต่ใจเขาก็อยากจะฟังความในใจของอีกคนเหมือนกัน
ร่างสูงไม่รู้ว่าตัวทนนอนนิ่งฟังคนพูดไปร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ แต่เขาเริ่มรู้สึกจะเป็นง่อยมากขึ้นไปทุกที -______-“
“พรุ่งนี้ฉัน.. ฉันจะไปเรียนต่อ.. ฉันจะกลับอเมริกา.. นะ”
สิ้นประโยคนี้ราวกับแช่แข็งเขาทั้งเป็น มือเรียวอยากจะคว้าคนตัวบางมาเขย่าๆและสั่งห้ามไม่ให้ไปจริงๆ เพราะมัวแต่จมกับความคิดตัวเองเลยไม่ได้ยินประโยคอะไรหลังจากนั้น
จนได้รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่ริมฝีปาก..
“ฉันรักนายนะ จงอิน.. มายเดสตีนี่รักนายนะ..ฮึก รักนาย..”
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย!!!!
“จะไปไหน..?”
“อ้ะ!!”เพราะเสียงปริศนาที่ร้องทักขึ้นทำให้เท้าเขาหยุดชะงัก และไม่ทันตั้งตัวร่างบางก็โดนวงแขนใครบางคนกอดไว้ที่เอวแน่นพร้อมดึงให้นั่งลงบนตัก
..ไออุ่น.. ไออุ่นจากอ้อมกอด
ดวงตากลมโตชื้นไปด้วยคราบน้ำตาเบิกค้างไว้อย่างนั้น คยองซูนิ่งค้างราวกับคนไร้สติ เขากำลังฝันงั้นหรือ? ..เขากำลังพร่ำเพ้อจนคิดว่าคนที่กอดเขาอยู่เป็น..ไค
“จะทิ้งฉันไปหรอ.. จะทิ้งคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาได้ยังไง..”
“….”น้ำตามากมายไหลกลับออกมาอีกครั้ง เพียงแต่ไร้เสียงสะอื้น
“มายเดสตีนี่.. ห้ามไปนะครับ ห้ามไปเด็ดขาด..”ยิ่งกอดรัดมากขึ้นเท่าไหร่คนในอ้อมกอดยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเท่านั้น
“… ทำไมเงียบไปเลยละ?”
“ค..ไค”
เสียงหวานที่สั่นเครือพร้อมใบหน้าหวานหันมามองร่างสูงช้าๆ มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าคมราวกับคนกำลังล่องลอย คนตัวสูงกว่ายกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาให้อีกคนอย่างแผ่วเบา
“ร้องไห้ทำไมครับ?.. ไม่ต้องร้องแล้วนะ ฉันตื่นมาหาโด้แล้ว..”
“….”ใบหน้าหวานค่อยระบายยิ้มอย่างช้าๆ แล้วโผกอดอีกคนแน่นจนคนตัวสูงแทบจะหงายหลังลงไป
“ฉันกลับมาหามายเดสตีนี่แล้วไง”
“ฮึก...ฮือออ ขอโทษนะ ขอโทษ เพราะ..”
“ไม่ใช่ความผิดโด้สักหน่อย เลิกพูดเหอะน่า ไม่ชอบประโยคนี้เลย”ไคยักไหล่เล็กน้อยในขณะที่ใช้มือลูบหลังบางปลอบไปด้วย
“อื้อ..”คนตัวเล็กกว่ายังคงกอดไว้แน่น ตอนนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว เพราะคิดถึงคนๆนี้มากจริงๆ
“ชอบประโยคสุดท้ายมากกว่า.. พูดอีกสิ ^^”
“ไม่เอาแล้ว!”ด้วยความเขินเลยรีบผละออกจากอ้อมกอดแล้วเผลอตีไปที่ไหล่กว้างจนคนตัวสูงร้องเสียงหลง
“โอ๊ยย!”
“ไคอ่า.. ฉันขอโทษนะๆๆ”ร่างสูงส่ายหน้าไม่เป็นไรถึงจะเจ็บมาก แต่พอเห็นอีกคนกำลังจะร้องไห้อีกเขาต้องรีบห้ามเลยเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาอีกแล้ว
“คิดถึงจังเลยยยย”ไครีบฉวยโอกาสหอมแก้มใสของอีกคนทันที คนตัวบางเลยยิ่งเขินหน้าแดงเข้าไปใหญ่พลางถอยหนีคนตัวสูงที่ดูหายดีจนหน้าหมันไส้
“อะไรกัน เมื่อกี้ยังบอกว่าคิดถึงฉันอยู่เลยไม่ใช่หรออ”
“ก็คิดถึง..นะ”
อีกครั้งที่คยองซูกำลังจะโดนงาบ.. ร่างบางถูกดึงให้มาอยู่ในอ้อมกอดคนที่เอาหน้าคลอเคลียอยู่แถวๆซอกคอเขาอีกครั้ง คยองซูพยายมจะเบี่ยงหลบแต่อีกคนก็ไล่ตะครุบไว้ตลอด
“ไอ้มืดดดดดด มึงควรจะ... เหี้ย!!!!!”ผู้มาใหม่อย่างเซฮุนถลึงตาจนแทบปลิ้นกับภาพเพื่อนสนิทที่เขาจินตนาการไว้ว่ามันคงนอนนิ่งรอวันฝังเหมือนเดิม แต่ไหงมันกับโลมเลียคนของมันอยู่แบบนั้นละ..?
คยองซูรีบผละอีกคนออกแล้วไปยืนตัวลีบอยู่แถวๆโต๊ะข้างเตียง พลางหลบสายตาที่จ้องเขม็งของเซฮุน ก่อนจะเหลือบไปเห็นรุ่นพี่ตัวขาวที่ยืนยิ้มนิ่งๆมาให้เขา
“โอ้ย!! ขัดจังหวะวะไอ้ตุ้ด! มึงกลับไปเลยไป ห่าจริง”ไคดิ้นไปมาเหมือนเด็กแล้วหันไปคว้าหมอนมาปาใส่อดีตเมียที่ผันตัวไปเป็นผัวคนอื่นแล้ว(?)
“ไม่ต้องด่ากูเลยไอ้หอก! กูอุตส่าห์เป็นห่วงเตรียมหลุมให้มึง แต่มึงกับ ฮื่ออ! นอกใจกู TOT”เซฮุนที่ปัดหมอนทิ้งไปเดินเข้ามาเขย่าตัวเพื่อนสนิทให้อ้วกเล่น
“ไอ้บ้าปล่อยกู!! มึงนั่นแหละ พกมาเขามาด้วยเลยนะฟายยยยย”
“ก็นั่นเมีย.. นี่ผัวมามะจู้บบบ ให้หายคิดถึงหน่อย”
“โอเซฮุน !!!!! / ไอ้เหี้ยฮุน !!!!!”สองเสียงของไคและซูโฮประสานขึ้นพร้อมกัน คนตัวขาวทำหน้าบึ้งแล้วเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา ในขณะที่คนตัวดำอย่างไคต้องรีบผลักหน้าตุ้ดๆของเซฮุนออกไปก่อนที่เขาจะเสียสาว..
“กูแม่งไม่น่าตื่นมาเลยวะ หึยย ขนลุก”
“กูก็ขนลุกเหมือนมึงแหละไอ้มืด แหยะ”
คยองซูมองภาพสองคนสลับไปมาแล้วยิ้มขำ ตอนนี้เขาก็ดีใจแล้วละที่คนป่วยอย่างไคกลับมาก่อกวนคนอื่นได้เหมือนเดิม
“มายเดสตีนี่มานั่งใกล้ๆเลยคิดถึง ส่วนมึงนั่งนู่นนน ไปไป๊”ไคคว้ามือคนตัวเล็กกว่าแล้วดึงเข้ามาหาพร้อมจับให้นั่งลงบนเตียงด้วย ก่อนจะใช้เท้าถีบเพื่อนตัวสูงให้ไปทางโซฟา
เซฮุนหันมาเขม่นใส่แต่ก็ยอมไปนั่งอยู่ดี พลางเหลือมองคนข้างๆที่จะขยับหนี มือเรียวเลยโอบเข้ากับเอวบางแล้วดึงเข้าหาตัว ซูโฮที่เหนื่อยจะเถียงเลยยอมนั่งนิ่งๆทำหน้าบูดต่อไป
“ถามจริง.. มึงแม่งไม่มาเฝ้ากูกันเลยหรอวะ?”
“ไม่เฝ้าพ่อง.. ไอ้เลย์แม่งเฝ้ามึงตลอดอ่ะ”
“แล้วแม่งไปไหนวะ?”ไคเลิกคิ้วถาม โดยไม่ได้สังเกตคนข้างๆตัวเลยว่ามีสีหน้าหงอยลงไปเล็กน้อย
“ไปหาพี่ลูฮาน.. พอดีพี่เขาทำหม้อไหม้ -______-”
หม้อไหม้? คนอย่างไอ้เลย์ลงทุนไปหารุ่นพี่คนสวยเพราะ หม้อไหม้?
“คู่นี้แม่งลึกซึ้งวะ.. แล้วมึงอะ? เสร็จกันยัง?”ถามออกไปแบบนั้นเลยโดนค้อนวงโตจากประธานนักเรียนคนสวยทันที ไคเลยยิ้มแห้งๆให้ไปในแบบที่ไม่ได้ดูรู้สึกผิดเลย
“ยังแต่ใกล้ละ ฮ่าๆ โอ๊ย! ตีฉันทำไมเนี่ยซูโฮ.. มึงก็อย่ารีบเสร็จก่อนกูละ เมื่อกี้ถ้ากูไม่เข้ามามึงอาจจะ..”
ใครก็ได้เอาไอ้ตุ้ดนี่ไปฝังทีเหอะ =_________=!!!!!
วันนี้คงเป็นวันที่บยอนแบคฮยอนมาโรงเรียนอย่างมีความสุขอีกครั้ง รวมถึงคนที่กำลังเดินกุมมืออยู่ข้างๆเขาด้วย.. ปาร์คชานยอลยังไงละ J
“คนมองวะหยอย..”คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมเริ่มเดินก้มหน้าจนชานยอลห่วงจริงๆว่าจะได้เอาหน้าจูบพื้นสักทีแน่
“ช่างแม่งดิ กูไม่เห็นสน”ตอบแบบไม่ใส่ใจ พร้อมใบหน้าคมที่ลอยหน้าลอยตาเดินต่อไป
“แต่กูอาย.. -//////////////-”
“อายห่าอะไรวะ? กูแฟนมึง มึงแฟนกู!”
“มึงจะพูดดังทำไมวะ!”คนตัวเล็กหันมาขึ้นเสียงเบาๆใส่คนตัวสูง เพราะหลังจากประโยคนั้นคนที่เดินผ่านพวกเขาก็เริ่มซุบซิบกันใหญ่แล้ว
“ไร้สาระวะเตี้ย มีแฟนอย่างกูนี่น่าภูมิใจจะตาย ไปเหอะ!”ว่าจบก็ลากร่างบางให้เดินต่อ
เออ.. ง่ายๆเลย กูเขินเหี้ยอ่ะๆ Y////////////////Y
“อะไรนะ!!! มึงเป็นแฟนกันแล้ว!!?”มินซอกพูดเสียงดังเรียกว่าห้องแทบจะระเบิดเลยก็ได้ พร้อมมืออวบที่ตบลงกับโต๊ะ แบคฮยอนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแทบจะเอาหน้าไปไถพื้น ผิดกับคนข้างๆที่ยิ้มแฉ่งโชว์ฟันแบบไม่รู้สึกอะไร
“มึงอย่าพูดดังเหอะ.. กูขอ T////////////////T”
“นี่มึงเขินหรอวะไอ้เตี้ย?.. ว้ายยยย แรดนะมึง”
“มึงแม่งแรดกว่าอีกไอ้อ้วน - - ”
“อันแหนะ มีปกป้องแทนกันด้วยเว้ยย!”คนตัวอวบเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปผลักหัวเพื่อนสนิททั้งสองที่กลายเป็นแฟนกันไปแล้ว.. ก็นะ บอกแล้วว่ายังไงมันก็ต้องได้กัน!
“เอาแต่แซวกูนะมึง! แล้วพี่จงแดของมึงละ ขั้นไหนละ?”
“อ..อะไรมึง.. ขั้นอะไร..วะ ไม่มี!!”บอกปัดตะกุกตะกักพร้อมใบหน้ากลมขาวที่แดงอมชมพู คู่หูชานแบคเลยยิ้มขำในความปากไม่ตรงกับใจของเพื่อนตัวเอง
“ตอแหลมากกกก! มึงเขินขนาดนี้ยังจะบอกไม่อีก”แบคฮยอนได้ทีก็ผลักหัวเพื่อนคืน พร้อมกับหันไปขำกับแฟนหนุ่มสุดหล่อข้างกาย
“ก็แค่.. ดูๆกันไป ./////////////. ”
‘แชะ!!’
“เหี้ยย!? มึงถ่ายอะไรกูวะ? หน้ากูแม่ง..!!”
“หน้ามึงตอนเขินไง กูเก็บไว้ดูกัน ฮ่าๆๆ แม่งหายากนะเว้ย เนอะเตี้ยเนอะ”
“ช่ายยยยย อิอิ ทำดีมากเลย หยอยอ่า”คนตัวเล็กหันไปส่งจูบให้คนตัวสูง จนคนมองอยู่อยากจะน้ำลายฟูมปากตายมันตรงนี้เลยจริงๆ
“เห้ยไอ้เตี้ย! นั่นมันยัยนาอึนนี่หว่า”มินซอกบอกเสียงดังหลังจากหันไปเห็นร่างบอบบางแสนสวยของนาอึนกำลังเดินอยู่ด้านล่าง เดาได้เลยว่ากำลังจะขึ้นมาบนนี้แน่นอน
“ไหนวะ? หึ.. ไม่ลงไปรับรึไงมึง?”คนตัวเล็กชะเง้อมองตามก่อนจะหันมาแขวะคนที่นิ่งเงียบไปข้างตัว ชานยอลเลยยิ้มแหยแล้วลูบแก้มคนกำลังหึงเบาๆ
“ไม่รับครับบ.. จะรับทำไมละ ยังไม่อยากตาย ฮ่าๆ”
“มึงกูว่าได้เวลา..”
“เอาคืน!!!!”เหมือนว่ามินซอกกับแบคฮยอนจะรู้กันดี ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะรีบปีนออกหน้าต่างไปคนตัวสูงที่กำลังงงๆก็ต้องจำใจปีนตามไปเหมือนกัน
“จะทำอะไรกันวะ?”ชานยอลยื่นหน้าไปถามคนตัวเล็กที่นั่งลงยองๆที่พื้น พร้อมสายตาคู่สวยก็จ้องเขม็งไปที่กิ๊กเก่าของเขา
“ก็แค่เตือนสติเมียเก่ามึงนิดหน่อยนะ.. หึ”
ทำไมอนาคตเมียกูดูน่ากลัวขนาดนี้ -________-;;
“เอาเลยมั้ยไอ้เตี้ย?”มินซอกที่นั่งยองๆลงข้างๆเอ่ยถาม แบคฮยอนชะโงกหน้าไปอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง ทั้งสองคนเลยลุกขึ้นยืน
“นาอึน!!!”เสียงหวานตะโกนไปด้านล่างอย่างดังจนแม้แต่คนอื่นก็ยังหันมามอง เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองพอเห็นว่าเป็นใครปากร้ายของเธอก็ทำงานทันที
“อ้าว นี่หมาหัวเน่าจะฆ่าตัวตายแล้วหรอ? อย่าคิดสั้นสิ..”
“จะฆ่าตัวตายทำไมวะ.. ในเมื่อคนของกูอยู่นี่”มือบางเอื้อมไปดึงคอเสื้อของชานยอลที่ยืนเหรอหราอยู่ให้เข้ามาใกล้ พร้อมยกยิ้มอย่างท้าทายให้หญิงสาวข้างล่างยืนกำหมัดแน่น
“แก..!!!! ไอ้..!!!!”
‘ซ่าาาา!!!!!!’
น้ำจากถังในมือของมินซอกถูกสาดลงไปยังนาอึนที่กำลังอ้าปากพ่นคำด่า แบคฮยอนหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ ในขณะที่ชานยอลเอ๋อแดกไปแล้ว..
“กรี้ดดด!!! อี๋แหยะ!! กรี้ดดดดดดดดด!!!! แกๆ แกเอาน้ำมาสาดฉันทำไม!!!!”
“ก็สาดชะนีหมดหน้าที่ไง.. ตอนนี้แม่งเน่ากว่ากูอีกวะ ฮ่าๆๆๆๆ”คนตัวเล็กหัวเราะลั่นพร้อมแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะเย้ยใส่คนข้างล่าง มินซอกเองก็เอาด้วย ส่วนชานยอลนะ.. ยังอึ้งในสรรพคุณของแฟนเขาอยู่เลย
“ฮึ่!! ..ยอลลี่ขา ยอลลี่ไม่ช่วยนาอึนเลยหรอคะ?”แววตาที่โกรธดุดันในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นเว้าวอนที่ส่งให้ชานยอลแต่กลับไปอ้อนตีนของแบคฮยอนแทน
“คือ... นาอึนครับ กลับไปเปลี่ยนชุดเถอะนะ”
“นี่มึงยังจะพูดดีกับมัน…!!!!”
“คนนี้ฉันจริงจัง นาอึนคงหมดโปรแล้วจริงๆนะ J ”
นาอึนยืนมองอ้าปากค้างกับภาพที่ชานยอลคว้าคนตัวเล็กเข้ามาจูบพร้อมหันมาบอกเขาด้วยประโยคนั้น หญิงสาวเลยได้แต่กระทืบเท้าเดินจากไป
“มึงสวีทกันอีกละ กูอยากอ้วก -__________-”..น่าสงสารมินซอกเสียจริง
“ไอ้หยอย! เมื่อกี้มึง..”
“จะเอาอีกหรอครับที่รัก ^^ ? ”
“ไม่!! -/////////////////////-”
“มึงกูยังอยู่นะ.. ไอ้อ้วนนี่ยังอยู่นะเว้ย!”มินซอกเอ่ยขัดอีกครั้งพร้อมเตรียมจะปาถังในมือทิ้งแต่ก็ต้องชะงักไว้ก่อน
“เตี้ยหยอย มึงว่าน้ำแม่งเหม็นแปลกๆมั้ยวะ?”คนตัวอวบพูดพร้อมทำจมูกขยับไปมา
“นั่นดิ มึงลองพลิกดูดิ้”
มินซอกพยักหน้ารับ ก่อนจะพลิกดูถังเปล่าในมือ ทุกอย่างจังประจักษ์แก่สายตา..
ซากตุ้กแกเน่าตายติดถัง!!!!!!!!!!!!!
“อุกรี้ดดดดดดดดดดดด!!!!” <<<มินซอก (เขวี้ยงถัง)
“แว้กกกกกกกกกกกกกก!!!!” <<<แบคฮยอน (โดดเกาะสามี)
“ว้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!” <<< ชานยอล (รับภรรยาไว้)
...เอาเป็นว่าโกยหนีวิญญาณตุ๊กแกกันแทบไม่ทันเลยทีเดียว...
“เฮียฮะ.. ตกลงมารับเทาเทาทำไมหรอ?”คนตัวบางกว่าถามอีกคนที่โน้มตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้เขาเสียงใส คริสส่งยิ้มอ่อนโยนพร้อมเอื้อมมือไปปัดผมหน้าม้าอีกคนเบาๆ
“จะพาไปเยี่ยมไอ้ตัวแสบมันตื่นจากหลุมนะ”
“หือ? ..ไคหรอฮะ! ไคฟื้นแล้วหรอ?”เทาเทายิ้มกว้างพร้อมหันมาเขย่าแขนถามร่างสูง ใบหน้าคมพยักหน้าตอบ ไม่จะยังไงคนๆนี้ก็น่ารักตลอดเลยจริงๆ
“ใช่แล้วละ เมื่อกี้เซฮุนมันโทรมาบอกนะ เฮียก็เลยรีบมารับเทาเทาทันที”
“งั้นไปกันเลยฮะ เร็วๆเลยนะ เทาเทาอยากเจอไค”
“คร้าบ.. แต่ขอเชื้อเพลิงหน่อยสิ”
“หื้อ?”
สงสัยได้ไม่นานก็หายปลิดทิ้งพอหันไปเห็นรุ่นพี่หน้าหล่อยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนั้น ปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะค่อยๆขยับหน้าเข้าไปจุ้บกับริมฝีปากอีกคนอย่างเก้ๆกังๆแล้วรีบผละออก ทางคริสที่ได้เชื้อเพลงแล้วก็ยิ้มกว้าง ไม่นานรถยุโรปคันหรูก็ทยานออกไป
ทำไมถนนด้านข้างน่ามองกว่า หน้าเฮียจังเลยฮะ ./////////.
คริสขับรถเข้าไปจอดตรงลานด้านหน้าของโรงพยาบาลที่พวกเขามาบ่อยๆ คนตัวสูงรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปประตูอีกด้านให้คนหน้าหวานก้าวลง มือแกร่งรีบฉวยมือบางมากุมไว้ทันที เถาเหลือบมองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะรีบเสหน้าไปทางอื่น
..ถึงรุ่นพี่ตัวสูงจะไม่ได้ขอเป็นแฟนตรงๆ แต่ที่ทำอยู่ทุกวันก็ไม่ได้ต่างจากคำว่า แฟน เลยสักนิด
“อ้าว เสี่ยวลู่!!”เสียงเข้มของคริสร้องทักเพื่อนสนิทที่กำลังยืนเถียงอะไรบางอย่างอยู่กับรุ่นน้องที่คร่อมมอร์ไซค์คันใหญ่สีขาวอยู่อย่างเลย์
“ไอ้คริส.. โห เดี๋ยวนี้มึงไปรับไปส่งเทาทาตลอดเลยนะ ลืมกู!”คนตัวเล็กเอ่ยพร้อมเบะปากแต่คำพูดเหล่านั้นเขาก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เถาที่โดนพาดพิงเลยส่งยิ้มเขินๆมาให้
“ก็มึงมีคนไปส่งใหม่แล้วนี่หว่า.. แว๊นซ์ซะด้วยย อย่างมึงก็สก๊อยอะดิ”
“สก๊อยบ้า..!!”
“ถ้าเอาอย่างลูฮานเป็นสก๊อย.. มีหวังตกข้างถนนตั้งแต่โค้งแรกแล้ว กระดูกเดินได้แบบนี้นะ”
ทั้งคริสและเถาหันไปมองคนพูดอย่างงงๆ นี่เขาไม่เจอเลย์นานถึงขนาดที่ว่าพูดประโยคยาวๆแบบนั้นได้แล้วหรอ? คงมีแต่ลูฮานที่หันขวับไปมองพลางถลึงตาใส่
“มึงไม่ต้องมองอย่างนั้นเลยคริส กูรู้มึงคิดอะไรอยู่!”ร่างเล็กหันมาแว้ดใส่เพื่อนตัวสูงกว่าที่มองอย่างกรุ้มกริ่ม ก่อนจะเดินหนีเข้าตึกไป
“มึงเปลี่ยนเพราะมัน หรือมันเปลี่ยนมึงวะไอ้เลย์?”
“ไม่รู้วะเฮีย..” รู้แค่ว่าจางอี้ชิงชอบที่จะเห็นลู่เสี่ยวฮานหงุดหงิดชะมัด J
“กูว่าให้เขาทุบกำแพงห้องเหอะ ห้องเดียวแม่งไม่พอแล้ว นี่กูแทบจะเดินไม่ได้แล้วนะเนี่ย!”
“แล้วใครบอกให้มากันเยอะขนาดนี้ละห้ะ!!!”
เซฮุนบ่นอุบอิบพร้อมกับไคที่ไล่สายตามองสิ่งมีชีวิตทั้งหลายนห้องเขา รวมแล้วก็สิบสองคน...มันก็อยากจะดีใจอยู่หรอกนะที่ทุกคนให้ความสนใจกับเขาขนาดนี้ แต่จะดีกว่านี้ถ้า..
ไม่แข่งกันสวีทเป็นคู่ๆนะ =___________=!!!!!!
“มึงแม่งไม่น่าฟื้นเลยวะ เริ่มรำคาญหมาในปากมึงแล้วอะ”แบคฮยอนเอ่ยขึ้นพร้อมเบะปาก ทางชานยอลที่นั่งเบียดอยู่บนที่วางแขนในเก้าอี้เดียวกันก็พยักหน้าเห็นด้วย
“แต่กูรำคาญคู่มึงมากกว่า! ห่าตอนแรกก็บอกเพื่อนๆ ไงตอนนี้มึงเป็นแฟนละวะ?”
เซฮุนนั่งพิงโซฟาอยู่ที่พื้นและซูโฮที่นั่งเงียบๆอยู่บนโซฟา ถัดไปก็เป็นมินซอกกับจงแดที่นั่งอยู่ด้วยกัน เถานั่งอยู่ที่เก้าอี้เดี่ยวโดยมีคริสยืนพิงผนังอยู่ข้างๆ ส่วนบนเตียงก็มีไคที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมกับคยองซูที่นั่งอยู่ด้วย ส่วนเลย์นั้นกำลังวุ่นกับการเตรียมของกินที่พวกเพื่อนเขาซื้อมาและคอยห้ามไม่ให้ลูฮานซนไปมากกว่านี้ด้วย
รู้สึกมั้ยว่าห้องมันแค๊บแคบ...
“เอ้าก็กูเพิ่งรู้ใจตัวเอง”
“โห ไอ้หยอยมึงรู้มั้ยว่าไอ้เตี้ยแม่งได้ยินตอนมึงคุยกับกูที่เกาะนั่น แม่งร้องไห้ขี้แตกเลยสาด”
“จริงหรอที่รัก?”หันมาถามแฟนตัวเองทันที ตามด้วยเสียงอ้วกของคนอื่นๆเพราะสรรพนามที่ใช้
“เออ! หน้ากูอย่างกับผีเลยนะไอ้หยอยแม่ง..”
“ยังไงก็สวยนะ”แบคฮยอนกัดปากตัวเองแล้วยิ้มเขิน
“โอยยยย พอๆมึงพอ เบาหวานกูจะแดกไส้แล้วคร้าบบ”ไคบอกพร้อมกุมท้องตัวเอง แต่แขนอีกข้างก็เกี่ยวเอวคอดของคยองซูไว้
“นี่พี่ซูโฮชอบไอ้ตุ้ดมันจริงๆหรอ? คิดผิดคิดใหม่ได้นะฮะ”
“ใช่เฮียก็ว่างั้นนะ ซูโฮอย่าเสี่ยงเลย ฮ่าๆๆๆ”คริสเห็นด้วยกับมินซอกจนคนอื่นๆหัวเราะร่วน ซูโฮได้แต่ยิ้มบางๆเพราะไม่รู้จะตอบอะไรออกไป แต่คนที่โดนว่าเนี่ยสิจ้องจิกไปทั่วแล้ว
“ไอ้เฮีย! ขอให้เฮียโดนฉุด! ให้เฮียโดนแยกจากเทาเทาเลยคอยดู!”
“แช่งแรงนะมึง ซักหน่อยมั้ยๆ”คริสทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องเซฮุนอย่างขำๆ ทางคนอายุน้อยกว่ายอมที่ไหนละ เล่นกลับเหมือนกัน
“เลิกกัดกันได้แล้ว จะกินมั้ย?”เลย์เดินเอาจานของกินทั้งหลายมาวางที่โต๊ะกลางห้อง ทุกคนหันไปมองกันตาลุกวาวก่อนจะรีบย้ายก้นมานั่งล้อมรอบโต๊ะทันที
“นายควรจะชวนคนอื่นเขาดีๆนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ”ลูฮานดุคนที่ยืนมองเขาก่อนจะวางจานขนมที่เหลือลงไป เลย์มองตามคนตัวเล็กที่เข้าไปกระแซะๆข้างมินซอกแล้วนั่งลงเขาเลยเดินเข้าไปนั่งเบียดตาม
“นายเบียดฉันทำไมเนี่ย?”
“กินไปเหอะ รู้น่าว่าชอบ”
“นี่นาย.. -//////////-!”ไอ้นั่งเบียดไม่เท่าไหร่.. แต่เอาคางเกยไหล่นี่มันมากไปรึเปล่า!?
“กินดิ”เลย์จับสตอเบอร์รี่ใส่ปากเล็กๆนั่น ก่อนใบหน้าคมจะลอบยิ้มขำ
“มายเดสตีนี่กินมั้ย?”ไคที่ยังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมคนตัวบางโดยมีชานยอลกับมินซอกคอยส่งขนมให้ คยองซูยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้ารับ ร่างสูงเลยยิ้มกริ่มอย่างได้โอกาส
เฟรนซ์ฟรายถูกไคคาบไว้ฝั่งหนึ่งแล้วยื่นอีกฝั่งไปตรงใบหน้าหวานที่กำลังซับสี คยองซูผงะถอยเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆอ้าปากงับไปเบาๆ แต่เหมือนไม่ทันใจคนแกล้งร่างสูงเลยขยับปากเข้าไปในที่สุดก็โดนกันจนได้
“ไคอ่า..”ก้มหน้างุดอีกครั้ง และวันนี้เขาก็ก้มบ่อยซะเหลือเกิน
“โด้น่ารัก.. โว๊ะ! เตะกูทำไมไอ้ตุ้ด เดี๋ยวเถอะมึง! ..กูว่าวันนี้แม่บ้านคงช็อคกับสภาพห้องแน่เลยวะ ฮ่าๆๆๆ”
“ถล่มแม่งเลยยยยยย!!!” ...ไว้อาลัยกับห้องพักผู้ป่วยห้านาที…
“แทนที่จะให้เฮียคริสมาส่งนะ จะเดินให้เหนื่อยทำไมก็ไม่รู้ -3-”
“ก็พี่อยากอยู่กับเปาเปานานๆนิครับ ^______^”
เขินอีกแล้วกู อุกรี้ดดด >////////<
คนตัวอวบเดินจูงมือมากับรุ่นพี่ตัวสูงกว่าตลอดทางที่กลับจากโรงพยาบาล ดีหน่อยที่บ้านเขาอยู่ไม่ไกลมากเลยเลือกที่จะเดินกลับได้ ทั้งที่เขาอยากจะให้คนมาส่งจะตายเพราะอิ่มจนไม่อยากเดินแล้ว แต่ก็นะ.. คนข้างๆดันขอไว้ด้วยเหตุผลแบบนั้นนิ (. . )
“เดี๋ยวเปาเปาน่ารักขึ้นเยอะเลยเนอะ”อยู่ๆคนข้างกายก็พูดขึ้น แต่ประโยคนั้นทำให้แก้มกลมขาวยิ่งแดงขึ้นไปอีก
“คิดจะชมก็ชมเลยเว่ย.. แม่ง”มินซอกทำเป็นหันไปว่ากลบเกลื่อน
“เขินหรอเนี่ย? ฮ่าๆ”
“ขำอะไรละห้ะ?”
“ไม่ขำครับ ไม่ขำแล้ว ^^”ไม่ขำแต่ตายิ้มขนาดนั้นเนี่ยนะ -3- !!
..ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มินซอกเองยอมรับคนๆนี้ ให้เดินไปด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน คุยกันตลอด ทั้งๆที่ตัวเขาเองยังไม่รู้จะพูดว่ายังไง.. เขาชอบรุ่นพี่คนนี้แล้วงั้นหรอ..?
“เปาเปา..”เอาอีกแล้วน้ำเสียงจริงจังนั่นเขาเดาได้เลยว่ารุ่นพี่กำลังจะพูดบางอย่าง..
“..อะไร ?”คนตัวอวบหมุนตัวไปตามแรงที่อีกคนจับให้หันมาเผชิญหน้า ร่างสูงใช้ดวงตาคู่คมจ้องลงลึกไปในดวงตาคู่สวยที่เขาหลงใหล
“พี่รักเปาเปานะ.. รักจริงๆ”
“อื้อ.. ร..รู้แล้ว”ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยิน เขาได้ยินมันเกือบทุกวันเลยแหละ
“ถ้ารู้แล้ว.. งั้นเป็นแฟนกับพี่ได้มั้ยครับ?”
มินซอกเบิกตากว้างมองคนที่กำลังกุมมือเขาไว้พร้อมส่งสายตาหวานมาให้ คนตัวอวบนิ่งอึ้งไปจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งใจเต้น ทั้งหายใจไม่ออก จนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว
“ไม่ได้!!!!!!!!!!”
ใครตอบวะ...? เหมือนเสียงตอบอันดังนั่นเรียกสติของเขาให้กลับมา มินซอกกับจงแดรีบหันไปทางต้นเสียงทันที พอเห็นว่าเป็นใครก็เท่านั้นแหละ..
“ออมม่า!!!!!!!!!!”
_________________________________
มาอัพให้แล้วนะฮะ ขอโทษที่ให้รอ…
ขอโทษจริงๆฮะ ขอโทษจากใจเลย
ตอนนี้เรียกได้ว่าแต่งนอกสถานที่
ยัดโน๊ตบุ้คใส่เป้แล้วไปนั่งแต่งในสวน
อิ้นดี้มาก… ไม่หรอกฮะ คือต้องไป…
เพราะช่วงนี้บ้านเราทำอะไรสักอย่าง
ที่เราไม่รู้เรื่องเลย แต่เขาบอกให้ไปด้วย
ยังไงก็ต้องขอโทษจริงๆนะฮะ Y_____Y
ที่ให้รอนานมาก ตอนนี้กว่าจะเค้นได้
ใช้อารมณ์นานมาก เห้อออ *ยิ้มบางๆ*
เราใกล้จะเปิดเทอมแล้ว อัพช้าลงนะฮะ
ช่วงเปิดเทอมจะพยายามมาอัพฮะ .__.”
แต่คงต้องรอกันหน่อยนะ.. รอได้มั้ยฮะ?
อย่าทิ้งกันนะฮะ เราไม่ลืมมาอัพแน่นอน!
ขอบคุณทุกๆคนจริงๆที่มาอ่าน มาติดตาม
ขอบคุณมากๆเลยฮะ กำลังใจล้นเหลือเลย
รักคนอ่านทุกนะฮะ รักมากจริงๆ รักที่สุด!
แล้วเจอกันตอนหน้านะฮะ จุ้บบบบบ ^^
ความคิดเห็น