คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : thirteen.
บทที่ 13 บุรุษที่มาพร้อมกับสายฝน
ซ่าาาา ~ ซ่าาาา ~
ปัง ปัง ปังๆ !!!
ผมต้องเงยหน้าขึ้นจากอาหารประทังชีวิตเด็กชายอย่างผมในวันที่แสนขี้เกียจ -__-! (มาม่าดีๆนั่นแหละครับ) เมื่อมีเสียงเคาะ...ไม่สิทุบประตูดังขึ้นประสานกับเสียงฝนตก
“สามทุ่ม ใครแม่งมาบ้านกูเวลานี้วะ -*-”ผมบ่นงึมงำกับตัวเองก่อนจะหอบถ้วยมาม่าเดินไปเปิดประตูด้วย
แอ๊ดดด ~
ซู๊ดดดดดดดดดด ~(น่าเกลียดมากนายเอกเรา)
ผมสูดมาม่าเข้าปากพร้อมกับที่ผลักประตูออก เฮ้ยยย ! O_o ภาพที่ผมมองเห็นทำให้ผมอึ้งเส้นมาม่ายังติดอยู่ที่ปากยังไม่ทันเข้าไปในปากด้วยซ้ำ
“อย่าพึ่งอึ้งได้ไหม ช่วยพาเพื่อนนายเข้าไปข้างในหน่อย ผมหนัก”เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนจะลากศพ (?) และตัวของตัวเองที่เปียกซ่กเข้ามาใกล้ผม ผมวางถ้วยมาม่า (ยังจะห่วง) ไว้ที่ตู้วางรองเท้าและถลาเข้าไปรับร่างของไฮเวย์ไว้และลากมันมาไว้ที่โซฟา
“อะ...เอ่อ”ผมอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่งเพราะเห็นที่แขนซ้ายของไฮเวย์
“ผมอยากได้อุปกรณ์ทำแผลนายมีไหม”
“ก็มี รอแปป”ผมเอ่ยก่อนจะวิ่งเข้าไปในครัวและหยิบอุปกรณ์ทำแผลที่ตู้ยา หลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งไปยังห้องนั่งเล่น สภาพที่ผมเห็นคือไฮเวย์นอนแบ็บหมดสภาพเสื้อที่เปียกถูกถอดออกและผู้ชายหน้าหวานคนนั้นก็กำลังจะถอดเสื้อตัวเองออกเช่นกัน –[]-
เขาหันหลังให้ผมอยู่ทำให้ผมเห็นแค่แผ่นหลังขาวเนียน แต่บริเวณสีข้างด้านขวาเหมือนมีรอยพาดแดงๆ ผมไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรแต่ดูท่ามันจะเจ็บ ขณะที่ผมกำลังพิจารณาแผ่นหลังเนียนนั้นอยู่เขาก็ทำลายความเพ้อของผมด้วยประโยคถัดมา “เอ้อ นายมีผ้าเช็ดตัวไหมฉันตากฝนมาอยากอาบน้ำ เอ้อออ แล้วก็ฝากทำแผลให้เพื่อนนายด้วยนะ แผลไม่หนักมากแค่ถากๆ”
“อ่า ไปอาบน้ำข้างบนก็ได้ ข้างบนซ้ายมือและก็ตรงข้ามห้องน้ำบานประตูสีเขียวนั่นห้องฉันเข้ไปหยิบเสื้อผ้าได้เลย”
“ขอบคุณมาก ไปทำแผลให้เพื่อนนายเถอะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอีกครั้งก่อนที่ร่างบางจะหายไปทางบันได
ผมมองจนร่างนั้นลับตาไปก่อนจะคุกเข่าลงที่โซฟามองแผลที่ต้นแขนของไอ้ไฮ มันก็ถากๆนั่นแหละไม่เป็นอะไรมากแต่แผลที่หน้านี่สิหนักเลย ผมเปิดกล่องปฐมพยาบาลออกและเริ่มเอาอุปกรณืทำแผลมาจัดการกับแผลนั่นทีละอย่างสองอย่าง กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย
“มึงตื่นขึ้นมามึงต้องบอกก็นะเว้ยว่าใครทำร้ายมึง...”ผมเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะเก็บของเข้ากระปุกและเอาเข้าไปเก็บไว้ที่ตู้ยาในครัว
ผมเดินเลยไปหยิบมาม่าที่ตู้รองเท้าและเอามานั่งกินต่อแต่ผมยังกินได้ไม่ถึงสามคำก็ต้องหยุดกินเมื่อ...
“โดมินิค!”เสียงดังขึ้นจากห้องนั่งเล่น ผมวางตะเกียบลงกับโต๊ะและรีบวิ่งไปทันทีผมเห็นไอ้ไฮเวย์ ลุกขึ้นพิงโซฟาด้วยสีหน้าตกใจ
“ไอ้ไฮเวย์ มึงมีไรวะ !!”
“แฟนต้า ?”
“เออก็กูดิวะ มึงคิดว่าหมาทีไหน -_-”
“กูมาอยู่นี่ได้ไงวะ”มันถามก่อนจะลุกขึ้นและจับที่ต้นคอ “ปวดคอวะ”
“มีผู้ชายหน้าหวานชุดดำคนหนึ่งแบกนายมา”
“ผู้ชายหน้าหวาน...ชุดดำ”มันทำสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูดและลุกขึ้นนั่งที่โซฟา “ยูเรก้า...”
“มึงว่าอะไรอีกนะ -*-”
“เปล่า เขาอยู่ไหน”
“อาบน้ำอยู่ข้างบน -_-”
“ฟื้นแล้วเหรอ...”เสียงดังขึ้นจากปลายบันไดทำให้ทั้งผมและไฮเวย์หันไปมอง โอ้วแม่เจ้า เขายังไมได้ใส่เสื้อ มีเพียงผ้าที่ผูกเข้าที่เอวและเสื้อที่พาดอยู่ที่บ่า เอวคอดๆกับขาเล็กนั่นผมมองตั้งแต่เอวขึ้นไปตามตัวที่มีน้ำพราวระยับ โคตรเซ็กซี่เลยย !! (นายเอกเราหื่นแตกซะแล้ว –[]-)
“นายเป็นคนพาฉันมาที่นี่จริงๆสินะ -_-”
“ก็ใช่...ทำไมหล่ะ ทำหน้าทุกข์ทรมาน”ผู้ชายคนนั้นพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ทำให้ผมเห้นร่างเล็กนั้นชัดขึ้น เฮ้ยยย !! ระ...รอยนั่นมัน
“ทีหลังหน่ะ....พามาดีๆก็ได้นะ ปวดคอ -_-”
“อ้าว ถ้ามาดีๆนายก็คงไม่มาก็เลยต้องบังคับไง”เขาพูดพร้อมกับเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับไฮเวย์
หรือว่า...
ไอ้รอยแดงๆตามตัวนี่จะเป็นฝีมือของ...
“มองอะไรตั้งนานแล้ว นายหน่ะ”เสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆหน้าผมทำให้ผมสะดุ้งออกจากภวังค์และยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นพัลวัล ให้ตายเหอะอายชะมัด
“ปะ...เปล่า -/////-”
“ฮ่ะๆ ฉันไปละฝนมันหยุดแล้ว”เสียงพูดขึ้นก่อนร่างบางจะลุกขึ้นใส่เสื้อแต่ก่อนที่เขาจะเปิดประตูจากไปเขาก็ฝากปริศนาให้ผมงงเพิ่มขึ้นอีกข้อ... “นายระวังตัวไว้นะ ‘เขา’ กำลังหมายหัวนายอยู่”
“ไฮ...”
“มึงขึ้นนอนไป วันนี้กูเหนื่อยอยากนอน”มันพูดขึ้นแทรกผมก่อนจะล้มตัวลงนอน เฮ้ยยย สรุปนี่บ้านกูหรือเปล่าวะ !!!!!
โครม !
“โถ่เว้ย !”เสียงโวยวายดังขึ้นภายในห้องพักในคอนโดหรู ร่างโปร่งเดินทำลายข้าวของในห้องจนเละไปหมด
“มึงจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ มันก็หนีไปได้แล้วมึงจะเอาอะไร -_-”บุรุษผมสีสนิมเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆ
“กูไม่รู้โว้ยยยย !!”
“เฮ้อออ”บุคคลที่สามซึ่งนั่งไขว่ห้างอยู่กลางห้องถอนหายใจและปิดหนังสือลงอย่างปลงๆ
“แล้วหนีไปได้ไงวะ มึงเห็นคนที่มาช่วยมันไหม”เมื่อเห็นว่าคงไม่มีใครช่วยหาคำตอบได้นอกจากคนที่เขาส่งไปทำ ‘ภารกิจ’ นี้เขาจึงหันไปถามชายร่างสูงที่ยืนพิงบาร์ด้วยสีหน้ากวนประสาท
“กูไม่เห็น...”บุคคลที่ถูกพาดพิงเอนตัวลงกับโซฟาอย่างสบายๆ “รู้แค่เป็นผู้ชายตัวเล็กใส่ชุดสีดำแค่นี้...แต่ฝีมือระดับดีถึงดีมากเลยหล่ะหมอนี่หน่ะ”เขาว่าพลางจับเข้าที่แผลบริเวณมุมปาก
“อย่าให้กูเจอนะ กูจะเอาให้ตายทั้งคนช่วยทั้งคนถูกช่วยเลย !!”เขาเตะเก้าอี้ระบายอารมณ์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเปิดประตูจากไป ทิ้งไว้แต่เพื่อนอีกสามคนมองหน้ากันอย่างเซ็งๆ
“มึงไม่รู้จริงๆเหรอว่าใครเป็นคนช่วย ‘หมอนั่น’ หน่ะ”
“ก็ไม่เชิง”เขาว่าพลางยักไหล่
“หมายความว่าไงวะ -*-”เพราะท่าทีกวนประสาททำให้คนจริงจังอย่างหนุ่มตาเขียวคนนี้ถึงกับอารมณ์เสีย
“ฉันเหมือนจะรู้ แต่ก็ไม่แน่ใจ”ร่างสูงลุกขึ้นและเดินไปตบบ่าหนุ่มตาเขียวก่อนกล่าวทิ้งท้ายก่อนจากไป “ไว้มั่นใจเมื่อไรกูจะบอกเองละกัน ‘น้ำเอก’ เพื่อนรัก (:”
“แล้วเมื่อไรกูจะรู้ !”
“เดี๋ยวมึงก็รู้...อย่าคิดสิว่าฝั่งนั้นจะฝากรอยแผลไว้เป็นแค่คนเดียว !!”.
Cry
11.01.12
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคนไรเตอรืหายอีกคตามเคย T[]T
ไรท์จะพยายามอัพถ้าสมองไหล (?)
กรี๊ดดดดด ตอนนี้ปัญหามันมาอีกเเล้ว
ไรเตอร์ชอบสร้างปมนะเเต่เเก้ไม่เคยได้ -____-!!
ความคิดเห็น